คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 : me♡
ถ้าถามว่าความรักของฉันมันคืออะไร
ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะไม่ลังเลใจแล้วตอบกลับไปว่า...
รักคือการให้ใจและการได้ครอบครองหัวใจ
แต่ตอนนี้...รักของฉันคงเป็นการเสียสละ
#กรุงเทพมหานคร 2553 , สนามบิน
"สัญญาสิ ว่าจะกลับมา TOT" เด็กหญิงวัย 12 ปี กำลงัยืนร่ำไห้ พร้อมทั้งกอดเด็กชายวัยเท่ากันไว้แนบแน่น การจากลาครั้งนี้ เป็นการจากลาที่เธอรู้ดี แต่เธอก็ไม่สามารถทำใจยอมรับมันได้ ว่าต่อไปนี้จะไม่มีเพื่อนที่คอยเล่นกับเธออีกแล้ว แล้วจะได้พบกันอีกเมื่อใดก็ไม่รู้
"กลับมาอยู่แล้ว ฉันสัญญา" เด็กชายที่อยู่ในภาวะเดียวกัน ก็รีบรับปากทันที แม้รู้ว่ามันอาจจะเป็นไปได้ยากที่จะกลับมาเจอกันอีก
"ต้องติดต่อกลับมานะ"
"ได้ ฉันต้องไปแล้วนะ บาย" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เด็กสาวได้ยิน ก่อนที่ร่างของเด็กชายจะเดินลับเข้าไปในช่องผู้โดยสารขาออก และเธอก็ไม่ได้ติดต่อเขาอีกเลย
#กรุงเทพมหานคร 2557
"วาดฝัน เอาการบ้านมาส่งไหม?" เสียงหัวหน้าห้องผู้เงียบขรึม ทักหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้าประตูห้องมาด้วยสภาพเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
"เอ่อ...หัวหน้า ฉันขอโทษTOT" และก็เป็นอีกตามเคยที่เธอลืมการบ้าน
"เอาเถอะ เดี๋ญวพรุ่งนี้ค่อยเอามาส่งแล้วกัน อย่าลืมล่ะ"
"ค่ะ T^T"
วาดฝัน หรือ วรัญญา ลิขิตสิทธิบุญ เป็นสาวน้อยวัย 17 ปี ที่มีระดับความจำในสมองค่อนข้างต่ำ ถึงขั้นต่ำมาก TOT และใช่ นั่นแหละฉันเอง ฉันก็เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เกิด และเหมือนมันจะทวีความรุนแรงมากขึ้น แต่ฉันเรียนเก่งนะ ถ้าเป็นเรื่องการเรียน ฉันสามารถทำได้ดี แต่เรื่องเล็กน้อยยิบย่อยเช่น การบ้าน ลืมล้อคประตู ฯลฯ ฉันมักจะลืมมันไป หรือเพราะฉันใช้พื้นที่ในการเรียนเยอะเกินไป TT^TT
"ลืมอีกแล้วสินะ เมื่อไหร่เธอจะหายขี้ลืมสักทีฮะ - -" ส่วนคนที่เพิ่งบ่นฉันไปนี่คือนายคิง นายนี่เป็นเพื่อนฉันตั้งแต่ประถม หลังจากที่เพื่อนสนิทของฉันอีกคนทิ้งฉันไป ฉันก็เลยได้นายนี่มาคอยเตือน คอยดูแลแทน แต่มันก็ไม่ดีเท่าคนเก่าอะ เพราะนายนี่ขี้หงุดหงิดเกินไป-3-
"แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะลืม -3-*" แต่มันก็ลืมไปแล้ว ถ้าโทรไปบอกให้ที่บ้านเอามาให้ มีหวังโดนบ่นยกใหญ่แหงๆ
"เดี๋ยวเย็นนี้จะโทรไปเตือน!" แล้วมันก็เป็นแบบนี้แหละ เพราะหมอนี่ใส่ใจฉัน เราถึงคบเป็นเพื่อนกันได้ 55555555
"เธอได้ข่าวไอ้ทรีบ้างไหม?"
ง่าา ._. ทรีที่นายคิงกำลังพูดถึงคือ เพื่อนสนิทตอนเด็กของฉันไง เขาไปเรียนต่อเมืองนอกน่ะ แต่เขาสัญญากับฉันนะ ว่าเขาจะกลับมา นี่ผ่านมา 4 ปีแล้ว ข่าวคราวก็ยังเงียบหาย ไหนบอกจะติดต่อมาไง คนบ้า -0-!
"ไม่เลยยย หายเข้ากลับเมฆไปเลย" ทำไมบนโต๊ะฉันถึงมีข้าวของอะไรเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย นี่โต๊ะฉันหรือถังขยะกันแน่ :|
"มัน กลับ มา แล้ว" วะ ว่าไงนะ อะไรใครกลับมา
"0.0"
"อย่าทำตาโตขนาดนั้นได้ไหม มันเหมือนจะหลุดจากเบ้าตาเธอเลย - -" ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงปากร้ายจัง TT^TT
"ไอ้ทรีกลับมาแล้ว เข้าใจตรงกันนะครับ - -"
ใครจะไปเข้าใจล่ะ คนที่หายไป 4 ปีเต็มๆ ไม่มีติดต่อกลับมา ไม่มีข้อความ อีเมล์ หรือแม้กระทั่งไลน์ (สมัยนั้นยังไม่มี) นั่นแหละ เอาเป็นว่าเขาหายไปเลยจ้า หายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ตลอดเวลา 4 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยลืม
"กลับมาได้ไง ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เธอก็คอยถามมันเองแล้วกัน ยังไงบ้านก็อยู่ข้างกันอยู่แล้วนี่"
ใช่! บ้านฉันกับเขาอยู่ติดกัน เพราะเหตุผลนี้เราก็เลยยิ่งสนิทกันล่ะมั้ง รู้จักกันตั้งแต่เกิดนี่ แถมน้องชายฉันกับน้องสาวเขาก็เป็นรุ่นเดียวกัน เราจึงเล่นด้วยกันบ่อยๆ เป็นความบังเอิญที่เหลือเชื่อมาก อีกอย่างในหมู่บ้านที่ฉันอยู่ เด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเราน้อยมาก ไม่โตกว่า ก็เพิ่งจะแบเบาะ เราก็เลยยิ่งสนิทกันเข้าไปอีก แต่เมื่อ 4 ปีที่แล้ว อาทศซึ่งเป็นพ่อของนายนั่น ต้องไปประจำการเป็นทูตที่สวิตเซอร์แลนด์ และนั่นแหละ อาดาก็เลยต้องพาลูกๆไปด้วย แล้วบ้านข้างๆก็ร้างไปตลอด 4 ปี
"อ้าวนักเรียนนั่งที่ค่ะ วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แนะนำตัวเลยจ้ะ"
ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้คือผู้ชายตัวสูง ผิวขาว ตา 2 ชั้น ผมของเขาออกสีน้ำตาลอ่อน เขากำลังโปรยยิ้มไปทั่วห้อง ผู้หญิงในห้องหลายคน(รวมถึงฉัน)ต่างพากันใจละลาย ></////
"สวัสดีครับ ผม ธีรพล เรียกสั้นๆว่าทรีก็ได้ครับ^^" แล้วนั่นแหละ ทุกคนก็ต่างพากันกรี๊ดกร๊าด ไม่ต้องพูดอะไรต่อแล้วนะ แค่นี้ผู้ชายในห้องก็อยู่ยากแล้ว
"นั่นไงไอ้ทรี" อืม ช่ายยย คนตรงหน้าฉันเนี่ยแหละ ทรี บุคคลที่อยู่ในความจำที่แสนสั้นของฉันยาวนานที่สุด คนที่หายไปไม่ยอมติดต่อ แล้วก็เป็นคนที่กลับมาตามสัญญาที่ให้ไว้
"Hello everyone, my name is tree.Nice to meet you" เอากะมันสิ สำเนียงภาษาอังกฤษนางเลิศเว่อร์ คือถามจริง เขาจะยังจำฉันได้ไหมขอถาม TT^TT
"เอาล่ะจ้า เด็กๆช่วยแนะนำเพื่อนด้วยนะ ไปนั่งตรงที่ว่างเลยจ้ะ"
เอาแล้วไง คือที่ว่างตอนนี้ก็มีอยู่ที่เดียว คือที่ที่ฉันไว้กลับขยะ เอ่อไม่ หมายถึงสัมภาระของฉันที่ฉันลืมไว้ที่นู่ที่นี่แล้วมีคนเอามาคืน แล้วฉันก็ยังไม่ได้เอากลับบ้าน
"ขอนั่งได้ไหม ^^" แค่เพียงรอยยิ้มเล็กๆของเธอครั้งเดียว... เอาดิ แกโปรยยิ้มอย่างนี้ให้เพื่อนเก่าอย่างฉันได้ไง แกรู้ไหมฉันหวั่นไหวนะเว้ย TT^TT
"พูดดีกับยัยนี่ทำไมวะทรี นี่มันยัยเต้าหู้ของแกไง" ช่ายยย ฉันเป็นเต้าหู้ TT^TT เพราะฉันชอบทำแก้มป่อง เขาบอกแก้มฉันมันเหมือนเต้าหู้ไข่ แล้วไม่ต้องสงสัยว่าทำไมคิงถึงรู้จักทรี เพราะคิงเคยไปอยู่สวิตเซอร์แลนด์ แล้วย้ายกลับมาตอนทรีไปอยู่ เขารู้จักกัน เขาติดต่อกัน แต่หมอนั่นไม่ติดต่อฉันเลย เชอะ! งอน!!
"นี่อะนะ! ใช่หรอวะ แกโกหกฉันปะเนี่ย" มะ มะ หมายความว่าไงฟะ - -
"ฉันนี่แหละวาดฝัน จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ย่ะ"
"อะโหย ตัวจริงเสียงจริงอะ น่ารักขึ้นปะเนี่ย ^_^" แกหยุดโปรยยิ้มมีเสน่ห์นี้สักที -//////-
"อย่าไปยิ้มให้ยัยนี่มาก ยังไม่ได้ฉีดยานะเว้ย" กร๊าซซซซซ ไอ้บ้าคิง!!!!!
"ฮ่าๆๆๆ ฉันคิดถึงเธอนะJ”
เอามาประเดิม เดี๋ยวจะตามมาอีก ><
ความคิดเห็น