คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OS ฝน KRISxTAEYEON
แปะ แปะ แปะ
เสียฝนที่ยามเย็นั้อเ้ามาในโสประสาทอายหนุ่มที่นั่อยู่ภายในัวห้อออนโสุหรูริมแม่น้ำฮัน
ายหนุ่ม้าวายาวไปที่หน้า่าริมระเบียอย่า้าๆ เามอออไปที่แม่น้ำฮัน สายน้ำที่ไหลไป พร้อมับหยฝนที่ลระทบลบนแม่น้ำนั้น มันทำให้เาิถึใรบาน นนนั้นที่ทำให้ผมรันหมหัวใ
1ปีที่แล้ว
แปะ แปะ แปะ
เสียฝนที่ระหน่ำลมา ไม่เรใายหนุ่มร่าสูที่ยืนอยู่รป้ายรถเมล์หน่ามหาวิทยาลัยลารุโล โยมีแ่ระเป๋าสีำอเานั้นที่ทำหน้าที่ป้อันเม็ฝนไม่ให้โยหัวเามาไปว่านี้
เายืนาฝน รอรถเมล์อยู่นาน เารู้สึโรธเพื่อนัวีอเาที่ยืมรถเาไปรับหวานใที่พึ่ลับมาาี่ปุ่นหลัไปศึษาูานับทามหาวิทยาลัย
ายร่าสูโปร่ที่หน้าิ้วมวอยู่นั้น ็้อลายออ เมื่อรู้สึว่าเม็ฝนที่้อระทบลบนระเป๋าอเานั้นหายไป พร้อมับร่าเล็อหิสาวที่ยืนอยู่้าเา พร้อมับร่มสีฟ้าที่เธอนั้นยื่นมาแบ่ให้เาอยู่ในร่ม้วย
“ะให้อยู่ในร่มนว่ารถเมล์ะมาละัน”
นาฟ้า
นี่ือสิ่ที่ผมิอนที่เธอพูเสร็
ึั ึั
“ฮิ”
เธอำออมาเบาๆ ผมลัวว่าเธอไ้ยินเสียหัวใอผมั
สัพัรถเมล์็เ้ามาอรป้ายที่ผมยืนรอแ่มันไม่ใ่รถเมล์ที่ผม้อลับ เธอแหนหน้าึ้นมาแล้วพูับผมว่า
“นายไม่ไ้ไปสายนี้หรอ”
ผมพยัหน้าอบไป ผมลัวว่าถ้าพูออไป เสียมันะสั่นนูน่าเลีย
“ั้น....อ่ะ” เธอยื่น้ามร่มสีฟ้ามาให้ผม ผมยื่นมือไปรับอย่าว่า่าย เมื่อผมับ้ามร่มแล้ว เธอ็เินึ้นรถเมล์ไป
ผมมอรถเมล์ที่เลื่อนัวไปอย่า้าๆ เธอำลัะหนีผมไป นาฟ้าอผม
ผมมารู้สึัวอนยื่มมือออไปรับร่มาเธอว่าผมยัใ้มือทั้สอมือูระเป๋าไว้บนหัวเหมือนเิม น่าอายะมัเลย มิหน่าล่ะเธอถึำออมา
สัพัรถเมล์ที่ผม้อึ้น็มาถึ ผมเินทาลับอนโผม ลอทาผมเอาแ่นั่มอร่มสีฟ้าสีหวานนั้น น้าๆ้อิว่าผมเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลย
เมื่อผมถึห้อผมแล้ว ผมัาร ทำวามสะอาร่าายัวเอ และระเป๋าหนัสีำอผม และร่มสีฟ้าอเธอนนั้น ผมาออร่มออเพื่อเป่าให้แห้ และสายาอผมไปป้ายที่ห้อยลมาับ้ายสีาวที่ผูอยู่้านอร่ม ผมับป้ายนั้นให้อยู่นิ่แล้วผม็้อเผลอยิ้มออมา
ิมแทยอน ศิลปรรม
ืนนี้ผมรู้แล้วว่า ผมฝันีแน่นอน
“ิมแทยอน นาฟ้าอผม”
เ้ารุ่ึ้น ผมรีบื่นึ้นมา อาบน้ำแ่ัว รีบเินทาไปมหาวิทยาลัย้วยรถอผม ที่เมื่อืนไอ้เพื่อนัวีเอามาืน ผม็บออบใมันที่ทำให้ผมไ้มีโอาสีีแบบนี้ มัน็ ผมบอให้มันรีบลับไปหาแฟนมันเถอะ แล้วผม็ลับมานอนฝันถึนาฟ้าอผม
9.00
ผมยืนอยู่หน้าะศิลปรรม เ้าอร่มสีฟ้าันเล็ในมือผม นเินผ่านไปมา็ับผมว่าผมมายื่นอยู่หน้าึะนี้ทำไม ทั้ที่ผมเรียนอยู่ะวิศวะรรม ผม็พอมีื่อเสียบ้า าใบหน้าอันหล่อเหลาอผมเอ
เวลาผ่านไปสัพั ผม็ยัไม่เห็นวี่แววอนัวเล็ ที่เมื่อยืน้าผมแล้วเธอสูแ่ระับไหล่ผมเอ ผิวสีาวที่มอแล้วสะุาแน่นอน
ผ่านไปแล้วรึ่ั่วโม ผมลัวว่าเธอะเ้าึไปแล้ว ผมยืนระวนระวายอยู่หน้าึ นเมื่อสายาผมมอไปรทาฟุบาททาเินมาึศิลปรรม
ผมเอเธอแล้ว
เธอเินมาับเพื่อนอี 2 น ุยันูสนุสนาน ผมมอเธออยู่นาน นเมื่อเธอะเินเ้าไปในึแล้ว ไม่ทันารหล่ะ
“ิมแทยอน!!!” ผมะโนื่อเธอออไป ทำไมผมรู้สึว่าทุอย่ารอบัวผมมันเียบไปหมเลย
เธอมอหันมาหน้าผมแล้วอมยิ้มนินึ รอยยิ้มนั้นเือบทำให้ผมละลายอยู่รนี้แล้ว เธอเินออมาาเพื่อนๆอเธอ เินมาหยุอยู่รหน้าผม
“มีอะไร่ะ” เธอถามออมา
ผมยื่นร่มสีฟ้าืนให้เธอ เธอรับมันไปแล้วใส่ลไปในระเป๋าสีำอเธอ และูเหมือนว่าเธอะหันหลัลับไปหาเพื่อนอเธอที่ยืนรออยู่หน้าึ
“เอ่อออ......อบุนะรับ” ผมพูออไปแล้ว
เธอเอี่ยวัวลับมาแล้วยิ้มให้ับผม
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ยืนาฝนมันไม่ี เี๋ยวะไม่สบายเอานะ่ะ” เธอพูเสร็็หันหลัลับไปเหมือนเิม
“เอ่อออ......อผมเลี้ย้าวุเป็นารอบแทนไ้มั้ยรับ” และผม็พูมันออไปนไ้ ผมลัวว่าเธอะปิเสธั ทำยัไี ผมไม่เยเป็นอย่านี้มา่อนเลย ใ่ว่าปิผมะเ้าไปีบสาวๆ่อนนะ ็มีบ้าแ่ไม่เยื่นเ้นนานี้มา่อนเลย ส่วนมาะเอันในลับ สถานที่เริรมย์ลาืน ไม่เ๊ยยยยย...ไม่เยที่ะเ้าหาผู้หิทีู่น่ารัน่าถนุถนอมแบบนี้มา่อน ุเ้าในะว่าสถานที่เริรมย์อนลาืนะเอผู้หิแบบไหนบ้า แบบิมแทยอนนรหน้าผมนีู่ไม่เหมาะับสถานที่แบบนั้นหรอ
“ถ้าไม่ไ้็ไม่เป็นไรรับ” ผมพูออไปและเรียมะหันหลัให้ับเธอ
“เรายัไม่ไ้พูเลยน่ะว่าไม่ไ้” เมื่อเธอพูเสร็ ผมรีบหันวับลับมาหานรหน้าอผม
“ั้นเที่ยนี่เอันนะ ะให้ันไปรอที่ไหนหรือเปล่า” เธอพู่อ ผมรีบพยัหน้าและบอับเธอว่า
“รออยู่หน้าึะอนี่เธอแหละ เี๋ยวผมมารับ” ผมพูเสร็เธอ็เินหันหลัลับไปแล้วแ่เธอเอี่ยวัวมาบอับผมว่า
“เี๋ยวะันนะ บาย” เธอยมือึ้นมาบอลาผม
ผมยืนัวแ็อยานานนเธอึ้นึไปเรียบร้อย รู้สึัวอีที่อนที่ไอ้เพื่อนัวีอผมโทรมาามให้ไปเรียน เพรราะอนนี้อาารย์สุโหอผมำลัเ็ื่อ ผมวิ่ไป้วยหน้าาีใสุี เธอน่ารัมาเลย น่ารัมาริๆนะ
หลัานั้นผม็พยายามทำวามรู้ัับเธอ ทำวามสนิทสนมับเธอ นเวลาผ่านไป 3 เือน ผม็อเธอเป็นแฟน เธอลแล้วเรา็บันมานถึวันนี้
แปะ แปะ แปะ
เสียฝนที่ไม่มีท่าทีที่ว่าะาล ึเอาสิอายหนุ่ม ที่ยืนมอหยฝนับแม่น้ำฮันลับมาสู่ปัุบัน
ป่านนี้เธอะเป็นยัไบ้านะ หนาวรึเปล่า ิถึผมบาหรือเปล่า
“ไปยืนทำอะไรรนั้นหน่ะอี้ฟาน”
ผมหันลับมาทา้นเสีย เธอลับมาแล้ว นาฟ้าอผมลับมาแล้ว
“ทีวี็เปิทิ้ไว้ ไม่ยอมมานัู่ีๆ”
เธอพูพร้อมับวาระเป๋าและสัมภาระอเธอล ผมรีบปรี่เ้าไปหาเธอ ผมอเธอ ผมสูมลิ่นแมพูาัวเธอฟอให่
“ผมิถึุ”
ผมพูออไปแ่มือเล็็ันหน้าอผมออ
“อะไรันอี้ฟาน เราพึ่ออาบ้านเมื่อเ้าเอนะ ทำมาเป็นเลี่ยน”
“็ผมิถึหนิ เที่ยวับเพื่อน็ไม่โทรมาเลยนะ”
“ใรบอไปเที่ยว ไปูานมา่าหาเล่า”
“ไปูานอะเธอ ็ไม่่าอะไรับไปเที่ยวหรอ”
ผมพูเสร็็ับใบหน้าอเธอไว้แล้วผม็โน้มัวลนริมฝีปาอเราสัมผัสัน ผมูบเธอ้ำหลายรั้ ผมิถึเธอมาริๆ
“นี่ พอไ้แล้ว” เธอยมือึ้นมาปิปาผมแล้ว็เินไปรที่โฟา เธอนั่ลแล้วหยิบถุใบหนึ่ึ้นมา ผมเินไปนั่้าๆเธอ
“นี่ อฝา” เธอหยิบ็อโพายล่อหนึ่ึ้นมา
“็อโพายนี่หน่ะ” ผมหยิบล่อ็อโพายมาามือเธอ
“็ไม่รู้ะื้ออะไรหนิ เห็นมันอยู่ในร้านอฝาเลยื้อมา อิอิ”
“แล้วนี่ลับมาไเนี่ย ฝนนานี้ ไม่โทรให้ไปรับหล่ะ”
“แฟนูยอนับรถมาส่หน่ะ”
“็แล้วไป นึว่าผู้ายที่ไหนมาส่ะอี”
“ไม่มีหรอ มีแ่นฟันยื่นนนี่นี่แหละ” เธอยื่นมือมาบีบมูผมเบาๆ
“แล้วไปยืนทำไรรริมระเบีย อยาเล่นเอ็มวีไ”
“ฮ่าๆ เปล่าหรอ พอีเห็นฝน เลยนึถึวันแรที่เราเอันไ นาฟ้าอผม”
ผมพูเสร็ ็ึเธอเ้ามาอแน่นๆอีที
ผมมั่นใแล้วว่า ิมแทยอนนนี่แหละ ือนั้นที่ฟ้าส่มาให้ผมพร้อมับฝนริๆ
-บ-
ความคิดเห็น