[FIC] Fairy Tail : วันๆของลัคซัสก็แบบนี้แหละ

ข้อมูลเบื้องต้น

พักเรื่องรักมาผ่อนคลายกันเถอะ ^O^)/


หลังจากที่อ่านเรื่องยาวยืดที่ไม่ยอมอัพให้จบสักทีของข้าพเจ้าจนปวดกระบุง

มาปล่อยใจสบายๆไปกับเรื่องสั้นๆตอนเดียวจบอย่างเรื่องนี้ดีกว่า~



ที่จริงเรื่องนี้แต่งขึ้นเพราะได้ถูกเพื่อนคนหนึ่งขอร้องอย่าง อ่อนโยน มาว่า


"ถ้าไม่แต่งฉันจะเชือดแก"


.



.



.


ข้าน้อยก็ซาบซึ้งกับคำขอร้องอันแสนอ่อนโยนนั้น
จนต้องนั่งแต่งมันจนจบและเอามาแบ่งให้ทุกคนได้อ่านบ้าง




P.S.

เรื่องนี้มีกลื่นไอความวายเล็กๆ

แต่รับรองได้ว่าไม่ได้ทิ้งคาแร็คเตอร์เดิมของตัวละครออกไปแน่นอน!!



ชอบไม่ชอบ หรืออยากให้เขียนใครก็อย่าลืม ขอร้องกันอย่างอ่อนโยน กับข้าน้อยด้วยนะ


ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้กับนักอ่านที่รักทุกคนด้วย
แล้วก็อย่าลืมติดตามเรื่องอื่นๆด้วยนะ XD





 

เนื้อเรื่อง

 - Freed Justine - 
 

          สวัสดีทุกคน ผม 'ฟรีด จัสติน' สมาชิกแฟรี่เทลสังกัดหน่วยพิเศษอารักขาลัคซัสหรือก็คือหน่วยเทพอัสนีบาต! ใช่แล้ว~ ผมน่ะเป็นสมาชิกเบอร์หนึ่งของหน่วยนี้เลยนะ นั่นเพาะผมชื่นชมและหลงใหลเขาคนนั้น คนซึ่งเป็นที่สุดของที่สุดของที่สุดในโลกนี้เลยยังไงล่ะ!!

          วันนี้ผมอารมณ์ดีเป็นพิเศษนั่นเพราะเขาคนนั้นกลับมาจากภารกิจสุดโหดที่ไม่ยอมให้คนอื่นไปด้วยแถมยังขู่กันไว้อีกว่าใครสอดมือเข้ามาจะฆ่าอย่างไม่ยั้งมือและพักฟื้นที่กิลด์ตั้งหนึ่งอาทิตย์! 

          "ปู่ ที่หลังไม่ต้องส่งฉันไปทำงานบ้าๆแบบนี้อีกนะ"

          "ถ้าแกไม่ทำแล้วใครจะทำ"

          "ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน ทีหลังบอกกันก่อนสิปู่ว่าต้องไปทำอะไรน่ะ -*-"

          ผมยืนมองเขาผ่านระเบียงชั้นสอง(ที่ตอนนี้สมาชิกขึ้นได้ทุกคนแล้ว)แล้ววาดหวังไว้ในหัวเล็กๆเหมือนเดิมทุกวันที่ทำ วันนี้ดูเขาเองก็เหนื่อยล้าแปลกๆ ใบหน้านั่นซูบผอมลงไปเยอะเลยแหะไปเจอภารกิจแบบไหนมากันนะ...

          "ถ้าเลือกงานมากนักก็เลิกเป็นจอมเวทย์ซะไป!"

          "ชิ! เออๆ ฉันไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน ทีหลังอย่าเอางานงี่เง่านี่มาให้ฉันอีกนะ"

          ลัคซัสเลิกโวยวายแล้วบอกปัดๆกับมาสเตอร์ เขาเดินออกไปจากกิลด์โดยไม่ทันสังเกตุเห็นผมที่(แอบ)ตามเขาออกมาด้วย

          แปลกจริงๆนั่นแหละ... 

          ปกติไม่มีทางหรอกที่ลัคซัสจะไม่รู้ตัวว่ามีคนสะกดรอยตาม คนอย่างเขาน่ะไม่ทางหละหลวมแบบนี้หรอก ต้องเป็นเพราะภารกิจนั่นแน่ๆที่ทำให้เขาแปลกๆ!

          เอาล่ะยังไงก็ถือเป็นโอกาสดีที่ผมจะได้เรียนรู้และศึกษาความเป็นชายของเขาจากชีวิตประจำให้เต็มที่ นั่นเพราะผมอยากเป็นแบบเขา! 

          ทั้งรูปร่างหน้าตาที่ช่างน่าเกรงขาม นิสัยที่เฉียบขาด ฝีมือที่เก่งกาจ แถมมาดมาสเตอร์ที่สามารถสั่งการใครก็ได้และทุกคนยินดีที่จะทำให้!

          "เฮ้อ~ หิวชะมัด ตาแก่นั่นก็ไม่คิดจะหาข้าวให้กินบ้างเลยรึไง แล้งน้ำใจเป็นบ้า"

          โอ้วววว!! นั่นแหละสิ่งแรกเลย!! อาหารการกินของซูเปอร์ผู้ชาย!! ในแต่ละวันและแต่ละมื้อเขาจะกินอะไรบ้าง ไม่ใช่ๆผมต้องกินอะไรบ้างถึงจะแมนได้อย่างเขา! มันเริ่มจากสิ่งนี้!!

          "ขอบคุณที่อุดหนุนคร้าบ~"

          ขนาดตอนกิน... ยังไวจนผมไม่ทันได้มองเลยจริงๆช่างเป็นยอดชายเหลือเกิน Orz

ผมมองลัคซัสที่เดินลูบพุงไปพรางแล้วเดินกินลมชมวิวไปพรางอย่างทึ่งความสามารถในการกินของเขา อย่าว่าแต่ใบหน้าเวลากินเลย! ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอสิ่งที่เขากินเข้าไปมันคืออะไร!?

          "อะไรวะนั่น!?"

          ซวยแล้ว! โดนจับได้แล้วหรอ =[]=! 

          ผมผวารีบกระโดดหลบที่ซอกตึกทันทีแต่สิ่งที่ตามมาไม่ใช่สายฟ้าพิโรธจากลัคซัสแต่เป็นเสียงโวยวายที่ดังมาจากถนน

          ผมค่อยๆชะโงกหน้าออกไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่นั่นทำให้ผมต้องแอบหัวเราะคิกคักเหมือนคนบ้าจนคนที่เดินผ่านไปมาและเห็นผมที่ยืนในนี้มองผมแปลกๆและเริ่มตีตัวออกห่าง แต่ช่างเถอะสายตาชาวบ้านจะไม่ให้ผมขำได้ไงล่ะก็ตรงนั้นน่ะ หึหึ...! ฮ่าๆๆ!

          "ล...ล...ล..ล... ลัคซัส!! ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้น่ะ!?"

          "มันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจนะ! พวกเราไม่ได้มาเดทกัน!"

          "หมายความว่าไง! ไหนพี่นายบอกฉันว่านายชวนมาเดท!"

          "พี่ฉันพูดอะไรไปบ้างวะ!? อ๊ากกก ลูกผู้ชาย!!!!!"

          "ลัคซัส~ ตอนที่นายไม่อยู่เอลฟ์แมนแอบคิดไม่ดีกับฉันด้วยล่ะ นายต้องจัดการให้ฉันนะ!"

          "ดูเธอก็ชอบดีไม่ใช่หรอ เอเวอร์ เนอะเอลฟ์แมน!"

          "หมายความว่าไงกันยะ! นายไม่ได้คิดแบบนั้นใช่มั้ยอธิบายมาสิว่านายไม่ได้คิดว่าฉันชอบนายน่ะ! หะ!?"

          ฮ่าๆๆๆ ผมอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังสนั่นเลยเพราะตอนนี้ทั้งเอเวอร์และเอลฟ์แมนต่างคนก็ต่างอายมากจนหน้าแดงแจ๋ดูสมกับเป็นคนปกติดีส่วนลัคซัสก็เดินหัวเราะสะใจผ่านไปแบบไม่ใยดีเอลฟ์แมนที่ถูกทารุณกรรมอยู่บนพื้นตามเคย

          ความไร้เมตตาปราณีแบบนั้นแหละที่ทำให้ผมหลงไหล =.,=

          ผมรีบวิ่งออกไปจากซอกแล้วตามลัคซัสไปทันทีแต่ผมก็ไม่ลืมที่จะหันไปส่งยิ้มให้เอเวอร์เป็นการบอกว่า 'ฉันเห็นทุกอย่างแล้วนะเว้ยยยย~'

          ฮ่าๆ ยัยนั่นแหกปากก่นด่าตามหลังผมมาด้วยความอายจัดแถมด้วยตรงปลายเท้าของเอเวอร์มีซากศพของเอลฟ์แมนกองอยู่และดูเหมือนหลังจากนี้ซากศพนั่นคงจะโดนทารุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อไปอีกสักพัก

          อา... อภัยให้ด้วยนะสหาย ฉันลืมไปเลยว่านายโดนกระทืบอยู่ =.,=

 

___________________________

 

 

          "เฮ้อเหนื่อยชะมัดแวะโรงอาบน้ำดีกว่า~"

          ลัคซัสที่เดินมาสักพักตอนนี้เดินเข้าไปในโรงอาบน้ำที่เป็นเหมือนสวนสวรรค์ของคนรักการอาบน้ำแห่งเมืองฟิโอเร่ ที่นั่นผมเคยเข้าไปครั้งนึงอยากจะบอกว่ามันยิ่งใหญ่มาก!!

          โอะ!! ใช่แล้ว! ก้าวแรกของความยิ่งใหญ่ไม่ได้มาจากการกินแต่เป็นการอาบน้ำ!! ยอดเยี่ยมจริงๆคนอย่างลัคซัสเนี่ย ผมไม่รู้จะหาคำไหนมาสรรเสริญเขาคนนั้นอีกแล้ว!! ลัคซัสสุดยอด!! T^T

          ผมเดินตามเข้าไปแบบไม่ให้มีพิรุธพร้อมมองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจความเรียบร้อยว่าลัคซัสไม่อยู่บริเวณนั้นแล้ว เมื่อวางใจได้ผมจึงจัดแจงเปลื้องผ้าท้าลมหนาวแล้วไปหามุมสูงหรือมุมดีๆสักที่ในการที่จะแอบตามดูชีวิตประจำวันของลัคซัสต่อ
 

          แต่ลัคซัสเป็นสายฟ้า แช่น้ำได้ด้วยหรอ =O=?

          เอาเถอะส่วนลึกในใจผมมันกู่ร้องดังก้องว่า จงเชื่อในตัวลัคซัส! ลัคซัสสามารถทำได้ทุกอย่างแบบไม่มีข้อบกพร่องในทุกๆด้าน ขนาดการเป็นดราก้อนสเลเยอร์นั้นทำให้แพ้ยานพาหนะแต่ลัคซัสก็ไม่ยักเคยทำหน้าพะอืดพะอมหรืออ้วกออกมาให้เห็นเลยสักครั้งเดียว ยอดเยี่ยม!

 

          ผมเดินหาทำเลดีๆเล็กๆแล้วมองหาเป้าหมายของผมไม่ให้คลาดสายตาไปไกล ผมหย่อนขาลงน้ำทีละข้างและค่อยๆนอนแผ่หลาผ่อนคลายไปกับบรรยากาศที่แสนยอดเยี่ยมของโรงอาบน้ำอันดับหนึ่งของเมืองฟิโอเร่ รอบข้างผมเต็มไปด้วยควันสีขาวที่ลอยโขมงอยู่ถัดไปทางขวามือมีพุ่มไผ่เล็กๆและรูปปั้นลิงที่นั่งริมบ่อ บรรยากาศช่างเป็นธรรมชาติเหลือเกินแหะ... แล้วทางลัคซัสเป็นยังไงบ้างนะ?

          ผมหันไปดูทางลัคซัสที่อยู่ถัดไปจากผมสามบ่อบ้าง ตอนนี้ลัคซัสนั่งหันหลังอยู่ในบ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยรูปปั้นสิงโตพ่นน้ำกับกามเทพเด็กที่เทน้ำออกมาจากคนโฑ รอบข้างเต็มไปด้วยพุ่มไม้แบบอังกฤษที่ทนต่อความร้อนได้ดีผิวน้ำก็รู้สึกจะมีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ด้วย

          ข... ขนาดการเลือกบ่ออาบน้ำยังแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ช่างเลือกบ่อได้เหมาะสมกับการเป็นลัคซัสจริงๆ! โอ้วววววววว!!! ลัคซัสสุดยอด!!!

          ไฟแห่งการฝึกฝนและความพยายามของฉันมันถูกจุดจนลุกโชนแล้ว!! ฉันเนี่ยแหละจะเป็นแบบลัคซัสให้ได้!!!

 

 

          - หลังจากนั้น! -

 

          ลัคซัสนี่สุดยอดไปทุกเรื่องจริงๆตั้งแต่เรื่องกินเรื่องอาบน้ำ ไหนยังจะตอนขึ้นจากน้ำนั่นอีก!! อ๊ากกกก!! ทำไมไม่รู้จักปิดบังอะไรต่อมิอะไรบ้าง ติดเชื้อเกรย์มารึไงกันนะ! แถมไอนั่นมันติดตาผมจนไม่ว่ายังไงภาพมันก็ไม่ออกไปจากหัวสักที! แต่ก็ช่างมันเถอะ ดีจริงๆที่วันนี้ได้ตามลัคซัสมา~

          ตอนนี้ผมก็ยังคงเดินตามลัคซัสที่เตร็ดเตร่ไปทั่วเมืองฟิโอเร่ทั้งๆที่พูดกับมาสเตอร์ไว้ว่าจะมาพักผ่อนหรือว่าแบบนี้คือการพักผ่อนในแบบฉบับของลัคซัส? การเที่ยวทั่วเมืองเป็นการฟื้นฟูสภาพร่างกายแบบรวดเร็วรึไงนะ? คราวหน้าต้องลองทำดูบ้างแหะ

          "ลดหน่อยดิ - -"

          "แต่คุณลูกค้าครับ ปากกาเวทมนต์ด้ามนี้เป็นของหายากมากเลยนะครับเกรงว่าถ้าลดราคาไปมากกว่านี้ผมจะขาดทุนได้"

          "อะไรวะ ยังไงมันก็แค่ปากกาไม่ใช่ไง? -0-"

          "แต่มันหายากนะครับ"

          "ฉันให้สองหมื่นจีเวลถ้าไม่ขายฉันก็ไม่เอา"
 

          "แต่คุณลูกค้าครับ T^T"
 

          "3"
 

          "คุณลูกค้า~"
 

          "2"
 

          "TOT"
 

          "1"
 

          "ขอบคุณที่อุดหนุนครับ T^T"
 

          "ขอบใจมาก"
 

          ผมได้แต่ยืนมองเหตุการณ์นั้นอย่างงงๆ อะไรกันล่ะนั่น? ลัคซัสซื้อปากกางั้นเหรอ? แถมยังต่อราคาได้เก่งสุดๆไปเลยถ้าสิ่งนั้นไม่ใช่ของดีจริงๆล่ะลัคซัสคงไม่ออกปากขอซื้อมันหรอก!

          แล้วซื้อไปให้ใครฟระ!!? อ๊ากกกกก!! ช่างมัน! คิดไปก็รกสมองตามต่อดีกว่า!

 

_____________________________________

 

- กิลด์แฟรี่เทล ห้องของลัคซัส -
 

 

          "ออกมาได้แล้วมั้งฟรีด"

          ห๊ะ!? ผมฟังผิดรึเปล่า? อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมา... ลัคซัสรู้อยู่แต่แรกว่าผมแอบสะกดรอยตามอยู่!

          "แหะๆ" ผมหัวเราะแห้งๆแล้วเดินออกมาจากหลังประตูห้องของลัคซัสแล้วยืนก้มหน้าเตรียมพร้อมรับการลงทัณฑ์สายฟ้าพิโรธจากลัคซัส

          "มองหน้าฉันสิ!"
 

          "เอ่อ... นี่นายรู้ตั้งแต่ตอนไหนว่า..."
 

          "ตั้งแต่แกอยู่บนชั้นสองแล้วมองฉันนั่นแหละ"

          นั่นไงก่ะแล้ว รู้อยู่แต่แรกแล้วจริงๆด้วยก็ว่ามันแปลกๆ บอกว่าเหนื่อยแท้ๆแต่กลับมาเที่ยวเล่นทำเอาคนสะกดรอยตามอย่างผมเหนื่อยตามไปด้วย T^T

          "=O= ฉันขอโทษแค่อยากรู้ว่าวันๆนึงนายทำอะไรบ้างเท่านั้นเอง"

          "ของแบบนั้นแกจะรู้ไปทำไม?"

          "ฝึกฝน"

          ผมตอบสั้นๆแต่แฝงด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่นแล้วจ้องหน้าลัคซัสแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ลัคซัสเองก็ดูทึ่งๆแล้วเกาหัวแกร่กๆ

          "ถามฉันดีๆฉันก็ตอบ"

          แล้วไอที่ฉันแอบสะกดรอยตามทำตัวลับล่อๆวันนี้ทั้งหมดมันเพื่ออะไรฟระ!
 

          "ช่างเหอะ เอ้านี่!" ลัคซัสโยนถุงอะไรบางอย่างมาใส่มือผม สัมผัสแบบนี้คุ้นมือชะมัดหรือว่ามันคือไอนั่น!!

          อา... ใช่จริงๆด้วย!

          ทันทีที่ผมเปิดถุงนั่นดูผมก็แทบกระโดดโผกอดลัคซัสด้วยความดีใจปนปลื้มปิติ ใช่แล้วเจ้านั่นมันคือปากกาที่ลัคซัสอุตส่าไปต่อราคาซื้อมาให้ผมเชียว ผมจะไม่ใช้มันเด็ดขาดผมจะเอาไปเก็บดูแลรักษาอย่างดีทีเดียว T^T

          "ขอบคุณมากๆนะ ลัคซัส ฉัน ฉัน!! ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงแล้ว~ โฮ~ TOT" ผมปล่อยโฮน้ำตาไหลพรากหน้าด้วยความยินดีแล้วกระโดดเกาะแขนลัคซัสแบบที่ทำบ่อยๆ ดีชะมัดเลยที่ฉันเลือกคนไม่ผิด

          "เอาล่ะ... ดีใจกันมาพอแล้ว..."

          "หะ?"

          ลัคซัสดึงคอเสื้อผมเข้าไปประชิดหน้าก่อนจะกัดฟันพูดด้วยเสียงท่าทางสนุกน่าดูว่า

          "ต่อจากนี้ถึงเวลาที่นายต้องจ่ายค่าเสียหายที่สะกดรอยตามชีวิตประจำวันของฉันแล้วก็... ค่าปากกานั่น หึหึ!"

          "น... นี่นาย...!! จ.. จะทำอะไรฉันน่ะ.. อย่านะ!!? โอ้วววววว!! =[]=!!!"





 

____________END____________