อาณาเขตต้องห้ามของมิลล่า:3

ลำดับตอนที่ #16 :

บางครั้งก็แอบสงสัยว่าทำไมคนที่ทำงานเกี่ยวกับงานเขียนเส้นชีวิตมันสั้นยังงี้นะ?

หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่ายุ่งกระเซิงเจ้าของนามปากกา ‘แพนโดร่า’ นักเขียนนิยายรักโรแมนติกหน้าใหม่ งัวเงียตื่นขึ้นตาสีดำสนิทลืมขึ้นปรับความคุ้นชินกับแสงไฟในห้องก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก หลังจากปั่นต้นฉบับอย่างบ้าคลั่งไป 3 วัน 3 คืน ตอนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องก่อนจะมองสภาพของห้องตัวเอง....หากจะให้คำนิยามของสภาพห้องเธอตอนนี้ล่ะก็คำว่า ‘กองขยะ’ คงจะเหมาะสมที่สุดซะมั้ง? เสียงของโทรศัพท์ฝาพับสีดำดังเป็นสัญญาว่ากอง บก.กำลังต้องการต้นฉบับของเธอแบบเร่งด่วนสุดๆ มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะกดรับสายอย่างเซ็งๆ

“ฮัลโหล....?”

[มิว!!ต้นฉบับของเธอเสร็จรึยังน่ะ?]

ปลายสายที่เปล่งเสียงถามเต็มสตรีมถามหาต้นฉบับอย่างที่เธอคิดไม่มีผิดแถมตะโกนซะเต็มเสียงอย่างไม่ห่วงเลยว่าคนรับสายอาจหูหนวกได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะเธอดองต้นฉบับจนราขึ้นนี่นะ

“เสร็จแล้วค่ะกำลังจะเอาไปส่งที่สำนักพิมพ์เดี๋ยวนี้แหละ”

หลังจากพูดจบเธอกดตัดสายแล้วปิดโทรศัพท์อย่างไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรมากแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดเพื่อตรงไปยังสำนักพืมพ์ทันที สภาพของกอง บก.ตอนนี้คงไม่แตกต่างอะไรกับสนามรบก็ช่วงนี้มันช่วงส่งต้นฉบับไปตีพิมพ์นี่นะ ช่วงวัฎจักรของวงการน้ำหมึกเนี่ยช่างน่ากลัวเสียจริง เส้นชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายโดยแท้ แม้แต่เจ้าตัวก็ยังงงตัวเองเหมือนกันว่าตอนที่แต่งนิยายส่งให้ทางสำนักพิมพ์พิจารณานั้นแต่งด้วยอารมณ์ความรู้สึกแบบไหนกันแน่