None Title....Your Thoughts 'CB'

ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่หยุดยั้งมาเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าๆ ผมที่นั่งรอฝนที่ดูว่าจะหยุด แต่ก็ไม่หยุดสักที.....

          
            “แบคฮยอน!” เสียงทุ้มของเพื่อนตัวสูงของผมเรียกผมขึ้น

            “เรียกทำไมกัน?” ผมหันไปคุยกับคนตัวสูง โดยการเงยหน้าขึ้นเพราะเราสองคนมีขนาดที่แตกต่างกันเกินไป...
            “นายรอฉันอยู่ใช่ไหม???” 

            “ฉันรอให้ฝนหยุดตกต่างหาก....ไม่ได้รอนายเลย” ผมตอบเขาโดยที่สายตาก็เบนไปทางอื่น แต่ในใจก็คิดว่าจะรอเขาอยู่นะ

            “งั้นหรอ??? วันนี้ฉันไปทานข้าวห้องนายนะ!” ห๊ะ?? ทานข้าวห้องของผม? ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยทำไมผมต้องตกใจด้วยเนี่ย..... เพราะว่าทุกเช้าเย็นชานยอลมักจะมาทานข้าวที่ห้องผมอยู่เสมอ อาจจะเป็นเพราะว่าห้องเราอยู่ตรงข้ามกัน เลยไปไหนมาไหนได้สะดวก

            “แล้ว....จงอินไปไหนละ?”

            “ถามถึงมันทำไม? ถามถึงฉันคนเดียวก็พอ...” เฮ้อ...และเป็นแบบนี้ตลอดเวลาที่ผมเขา เขาก็มักจะตอบประโยคนี้กลับมาตลอด
            “ไม่ถามก็ได้ว่ะ! -_-” ผมทำปากเบะเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองสายฝนเหมือนเดิม....

            “เฮ้อ!!” ผมถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย เมื่อชานยอลได้ยินผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก็เดินมานั่งลงข้างๆผม

    “นายเป็นอะไรกัน? หรือว่าประจำเดือนของนายมาว่ะ?”

             “นายบ้าหรอ...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย” ผมหันมาพูดกับเขาก่อนจะก้มหน้าลงอีกที

            “ก็เพื่อนๆในห้องชอบล้อนายว่าเป็นผู้หญิงไม่ใช่หรอ?” มันก็ใช่อยู่หรอกนะ! แต่ผมสับสนจริงๆ เป็นเพราะเพื่อนๆล้อผมหรือไง ถึงทำให้ผมมีความรู้สึกว่าผมชอบเพศเดียวกัน.....

            “ถ้าไม่ใช่เรื่องประจำเดือนแล้วเรื่องอะไรกันว่ะ?”

            “ฝนหยุดตกแล้ว รีบไปกันเถอะ ก่อนที่มันจะตกมาอีกรอบ...” ผมที่เห็นว่าฝนที่ตกหนักก็กลายเป็นเพียงสายฝนที่โปรยปรายเล็กน้อย ก่อนจะคว้ามือข้างซ้ายของเขาจับไว้ แล้ววิ่งอย่างสุดกำลัง.....

    “นี่แบคฮยอน! นี่ไม่ได้ถ่ายซีรีย์นะ ปล่อยมือฉันได้แล้ว...” ผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็หยุดชะงักเท้าของตัวเองลง ก่อนจะหันมามองมือที่จับกันไว้อย่างแน่น โดยมือของชานยอลเองไม่ได้จับมือผมเหมือนที่ผมจับมือเขาเลยสักนิด มันน่าผิดหวังจริงๆ T^T ผมปล่อยมือเขาออกก่อนจะเดินนำหน้าเขามาโดยสีหน้าที่ดูนิ่ง...

            “รอกันด้วยสิ!” เขารีบก้าวขายาวๆของเขา แล้วเอื้อมมือมาจับที่ไหล่ผม
            “ฉันนึกได้ว่ายังไม่ได้ทำความสะอาดห้องเลย ขอตัวก่อนนะ..” ผมรีบปัดมือของเขาออกจากไหล่ผม แล้วรีบวิ่งอย่างเร็วไว

   บ้าจริง..... เมื่อไหร่กันนะ ที่เขาจะรู้ว่าผมชอบเขา คงไม่มีวันนั้นหรอกใช่ไหม? แบคฮยอน....



            “กลับมาแล้วหรอ? แบคฮยอน” เสียงหวานของเพื่อนรักเอ่ยทักขึ้นหลังจากที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามา.....

            “อืม”

            “หงอยมาอีกแล้วหรอเนี่ย?? เฮ้อ...ให้ตายสิ เมื่อไหร่จะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมกันนะ??” คยองซูบ่นพึมพำพลางทำอาหารมื้อเย็นให้พวกเราทาน... ผมเองก็รู้สึกว่าตัวเองหงอยๆไป หลังจากที่ชานยอลเขาไปสารภาพรักกับดาอึล เพื่อนต่างห้อง... ใจของผมที่เคยกุมความลับมันได้สลายไปแล้ว.... ผมไม่น่าคาดหวังอะไรสูงๆแบบนี้เลย ถ้าเชื่อคยองซูตั้งแต่แรก ผมคงไม่มาเจ็บหนักแบบนี้หรอก ยิ่งผมเห็นหน้าเขาเมื่อไหร่ ผมก็อยากจะนอนขาดใจตาย ไม่อยากลืมตามาเลยว่าเขากับดาอึลรักกันแค่ๆไหน ผมกับชานยอลเป็นเพื่อนกันมาตั้งแปดปีแล้วนะ ตอนนี้เราก็อายุสิบแปดแล้ว อีกไม่กี่เดือนเราก็จะต้องแยกทางกันไปคนละทาง ยิ่งคิดผมก็ยิ่งเศร้าใจ...

            “แบคฮยอน....” เสียงทุ้มหนักดังมาแต่ไกล นั่นใช่เลยว่าต้องเป็น ชานยอล

            “คยองซู ฉันขอตัวไปข้างนอกก่อนนะ..” พอผมพูดจบก็รีบเดินสวนทางกับชานยอลทันที... แต่ไม่ทันการชานยอลก็รีบเอื้อมมือมาจับไหล่ผมอย่างไว

            “นายจะหลบหน้าฉันไปถึงไหน เมื่อกี้นายก็หลบหน้าฉัน นายเป็นอะไรทำไมนายไม่บอกฉัน???” ชานยอลทำหน้าเคร่งเครียดมาก ทำให้ใจผมที่กังวลว่าเขาจะโกรธผมไปเสียก่อน จึงรีบตัดสินใจพูดไป...

            “ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย แค่....” แค่.....อะไรกันละ ปากจะมาชะงักอะไรตอนนี้กันว่ะ?

            “แค่อะไร?”

            “ฉันหายใจไม่ออก ขอตัวก่อนนะ” ผมรีบปัดมือเขาออกจากไหล่ของผม ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูห้อง

            “อ้าว...แบคฮยอนจะไปไหน?” เพื่อนผิวคล้ำของผมทักขึ้น ด้วยสีหน้ามึนงง ผมไม่ได้ตอบอะไรเขา เพียงก้มหน้าแล้ววิ่งอย่างสุดกำลัง เพียงแค่สมองคิดได้ว่าจะไปยังบนดาดฟ้าของหอ ขาก็รีบก้าวไปอย่างเร็วรีบ

   “ชานยอล...ฉันรักนาย...” ผมพูดกับตัวเองขึ้นหร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกจาดวงตา

            “ทำไมฉันถึงพูดไม่ได้ แค่นี้ทำไมฉันถึงไม่พูด ปล่อยให้ยัยดาอึลมาตัดหน้าไปซะก่อน แบคฮยอนโง่ที่สุด ไอ้โง่เอ้ย...” ผมตีหัวตัวเองทีหนึ่งก่อนจะหลั่งน้ำตาออกมาไม่ยั้ง ผมมักจะชอบพูดบอกรักชานยอลทุกวัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมบอกรักเขาด้วยน้ำตา.....

            “ถ้าเกิดว่า ฉันไม่อยู่แล้ว ชานยอลเองก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอกใช่ไหม?” ผมก้าวเท้ามาเกาะที่ราวระเบียงของตึก

    “แบคฮยอน... นายคิดว่าสิ่งที่นายทำมันสมควรแล้วหรอ?” O_O ชานยอล
             “...............” ผมเงียบ และมองไปทางพื้นด้านล่างของตึก ตึกนี้ก็พอสูงอยู่พอสมควรนะ เพราะมีตั้งสิบเอ็ดชั้นแหน่ะ แน่นอนว่าตอนนี้หัวใจของผมเต้นตุบๆ เพราะผมเองก็กลัวความสูง ><’

             “เราเป็นเพื่อนกันนานแล้วใช่ไหม?” เขาถามผมขึ้น เกลียดคำว่าเพื่อนซะจริงๆ

            “.... ฉันเป็นเพื่อนนายใช่ไหม?” ผมถามเขาขึ้น โดยไม่สนใจคำถามของเขา

            “ฉันรู้ว่านายเป็นอะไรหรอกนะ แต่นายคงไม่คิดอะไรสั้นๆใช่ไหม?” 

            “ฉันเป็นเพื่อนนายใช่ไหม?” ผมยังคงยืนยันคำถามเดิม โดยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา และเสียงที่ดูเย็นชา

            “ฉันคิดว่า...ถ้าเราจับมือแล้วเดินไปด้วยกัน ยังจะดีกว่าที่นายปล่อยมือของนยออกจากแน แล้วหันหลังให้ฉันนะ....” ผมเริ่มหันไปมองใบหน้าของชานยอลตอนนี้ที่ดูเป็นห่วงเป็นใยผม ผมที่ใจเต้นแรงอยุ่นานจากที่ยืนมองดูความสูงมานาน จึงรีบเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้ ก่อนที่เขาจะกระชากผมเข้าไปยังแผ้นอกของเขา

            “นายคือเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดเลยนะ” เขาพูดจบก็ปาดน้ำตาของผมออก และโอบกอดผมได้สักพัก ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และไม่ใช่ของใครที่ไหนนอกจากชานยอล เขาคลายอ้อมกอดออกจากผม ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู แล้วกดรับสายทันที

    “ฮัลโหล....ดาอึลหรอ?” O_O จะให้ผมยืนฟังเขาพูดคุยกับแฟนเขางั้นหรอ? ไม่หละ...ผมคงขอตัวก่อนแล้วกัน... ผมรีบเดินออกห่างจากชานยอล แล้วรีบเร่งฝ่าเท้าอย่างไวเมื่อชานยอลหันหลังให้กับผม....

    “กลับมาแล้วหรอ?” จงอินทักผมขึ้นในขณะที่ผมเปิดประตูเข้ามา ภาพที่เห็นคือ คอยงซูกำลังนั่งทานข้าวกับจงอินอย่างมีความสุข และภายในโต๊ะก็ยังมีจานข้าวสำหรับผมและชานยอลด้วย...... ผมไม่รอช้ารีบเดินตรงไปยังที่นั่งประจำก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมา

             “คยองซู...จงอิน... นายสองคนเป็นแฟนกันหรอ?” ผมถามเขาขึ้นด้วยสีหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม โดนภายในใจยังคงหม่นหมอง

             “ใช่แล้ว เราเพิ่งคบกันเมื่อสามนาทีที่ผ่านมา และนี่ก็คือการเดทครั้งแรกของเรา” จงอินรีบตอบด้วยสีหน้าที่ร่าเริง

              “เปล่าๆ เปล่านะแบคฮยอน ไอ้ดำเนี่ยมันเพ้อเจ้อเอง...”

              “ถึงจะดำ แต่เค้าก็รักตัวเองนะ รู้เปล่า????” แหม...ดูจงอินทำเข้าสิ ทำตาหวานเยิ้มให้กับคยองซูซะจนมดจะขึ้นอยู่แล้ว

              “ไอ้ดำ....ถ้าแกยังขืนพูดและแสดงท่าทางอย่างนี้อีก รับรองว่านายจะไม่ได้ทานอาหารฝีมือฉันอีก”

               “ครับ! ผมจะไม่พูดแล้ว” จงอินปฏิบัติตามที่คยองซูบอกก่อนจะก้มหน้าตักข้าวกินอย่างรวดเร็ว ผมที่เห็นจงอินกินเช่นนั้น ก็ไม่รอช้าที่จะทานอาหารตรงหน้า.....