[Fic Reborn] 1896 No one matters but you

ลำดับตอนที่ #11 : Episode 9

Episode 9

สามทุ่ม...

โคลมลอบถอนหายใจอย่างหนักใจไม่น้อย เธอปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้ได้ยังไง หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มอารมณ์ดีที่ยืนฮัมเพลงอยู่ข้างๆ อย่างเหนื่อยใจ เธอไม่น่าหลวมตัวตอบรับคำชวนของเขาเลยจริงๆ นี่มันเป็นการหาเหาใส่หัวชัดๆ

“คุณยามาโมโตะ...”

“หืม? อะไรเหรอ” ยามาโมโตะครางรับในลำคอเบาๆ โคลมเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่อยากทำให้คนอารมณ์ดีอย่างเขาต้องมามีสีหน้าผิดหวังกับผู้หญิงอย่างเธอเท่าไหร่ มันไม่คุ้มเลยจริงๆ

“...ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว และมันก็เป็นไปตามคาด สีหน้าของยามาโมโตะแปรเปลี่ยนไปจริงๆ แต่เขาก็สามารถกลับมายิ้มร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ในไม่ช้า

“อื้ม! ได้สิ”

“คุณยามาโมโตะไม่โกรธฉันใช่มั้ยคะ?”

“ฮะๆ ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อย จะว่าไป...นี่ก็ดึกแล้วจริงๆ นั่นแหละ” ยามาโมโตะยังคงฉีกยิ้มกว้าง โคลมได้แต่มองการกระทำของเขานิ่งๆ “งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งละกัน”

“อย่าค่ะ” แทบจะในทันทีที่เธอปฏิเสธน้ำใจของเขา ยามาโมโตะชะงักไปเล็กน้อยต่อปฏิกิริยาของหญิงสาว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องใช้น้ำเสียงจริงจังขนาดนั้นด้วย

ก็แค่บ้านของฮิบาริ...

“ทำไมล่ะ”

“...” โคลมได้แต่นิ่งเงียบ เพราะไม่รู้ว่าจะสรรหาเหตุผลอะไรมาแก้ข้อสงสัยของเขาได้ ซึ่งดูเหมือนว่ายามาโมโตะสามารถดูความตึงเครียดบนใบหน้าของเธอออก เขาจึงระบายยิ้มออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายใจขึ้น

“งั้นแยกกันตรงนี้นะ”

“ค่ะ” โคลมพยักหน้าเบาๆ โบกมือลายามาโมโตะ ก่อนจะรีบเรียกแท็กซี่หายวับไปภายในพริบตา เธอคงจะรีบมากจริงๆ เขาคิดแบบนั้น แต่ทำไมโคลมต้องรีบขนาดนั้นด้วย? เพราะฮิบาริเป็นคนเจ้าระเบียบงั้นเหรอ? หรืออาจจะเป็นเพราะเธอเกรงใจฮิบาริ ใช่! แค่ความเกรงใจเท่านั้นแหละ คนอย่างโคลมไม่มีทางรู้สึกอะไรเกินเลยกับฮิบาริหรอก

ยามาโมโตะแค่นหัวเราะ นี่เขาจินตนาการเรื่องโคลมกับฮิบาริไปได้ยังไงกันนะ บ้าบอสิ้นดี ถ้าจะมีใครสักคนที่โคลมรักจริงๆ ก็คงหนีไม่พ้นมุคุโร่ แต่ถ้า...เขาสามารถเข้าไปแทนตำแหน่งนั้นได้ล่ะ มันจะเป็นไปได้มั้ยที่โคลมจะปรายตามามองเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ ยามาโมโตะยื่นมือออกไปสัมผัสเกล็ดหิมะที่ร่วงโรยลงมา ภายในหัวว่างเปล่า แต่ในใจกลับว้าวุ่น

เห้อออ เขายังไม่เห็นหนทางที่จะปีนข้ามกำแพงไปได้เลย...

แอด...

ประตูบานเลื่อนไม้ค่อยๆ ถูกเปิดออกโดยมือบาง โคลมชะโงกหน้าเข้าไปสำรวจว่ามีใครอยู่ในบ้านมั้ย แล้วก็ถือว่าเป็นโชคดีของเธอที่ภายในบ้านนั้นว่างเปล่าปราศจากสิ่งมีชีวิตใดๆ

“ไปไหนมา” คำทักทายเรียบๆ แต่เป็นเอกลักษณ์ทำให้หญิงสาวสะดุ้งตัวโยง โคลมหันไปสบตากับฮิบาริที่มายืนอยู่ตรงหลังประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้อย่างหวาดๆ เขากำลังเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นจนเธอต้องถอยหลังหนีอย่างหวาดระแวง “ตอบสิ”

น้ำเสียงลอดไรฟันของฮิบาริทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกเสียขวัญไปใหญ่ แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาคิดว่าเธอเป็นของเล่นของเขาอีกต่อไปแล้ว ถ้าเธอจะอยู่ที่นี่ก็ต้องไม่ใช่ในฐานะ ‘ของเล่น’

โคลมเลือกที่จะไม่ตอบแล้วขยับตัวหนีชายหนุ่มไปอย่างอาจหาญ พยายามหาทางหนีทีไล่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่คิดหรือว่ากระต่ายน้อยอย่างเธอจะสามารถต่อกรกับหมาป่าตัวร้ายอย่างเขาได้ ตอนนี้สถานการณ์เลวร้ายกว่าเก่าเสียอีก เมื่อฮิบาริขยับตัวเข้ามาใกล้แถมยังใช้สองแขนแกร่งของเขาทาบลงกำแพงเพื่อไม่ให้เธอหนีไปไหนอีก ไหนบอกว่าชอบความสันโดษไง แต่ที่เขาทำอยู่นี่มันเผด็จการชัดๆ!

“เดี๋ยวนี้จองหองใหญ่แล้ว” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่น่าอภิรมย์เลยสักนิด โคลมลอบถอนหายใจเบาๆ พยายามดึงสติตัวเองกลับมาให้ได้มากที่สุด

“ฉันง่วง ขอตัวนะคะ” เธอพยายามมุดตัวออกจากกรงแขนแกร่งของเขา แต่ก็ตามคาด...มันไม่ได้ผล แถมยังทำให้ฮิบาริหงุดหงิดมากกว่าเก่าเสียอีก “คุณ...”

“ไปกับยามาโมโตะ ทาเคชิมา?”

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณฮิบารินี่คะ” โคลมไม่รู้ว่าเธอไปเอาความกล้าพวกนี้มาจากไหน มันดูบ้าบิ่นมากๆ เมื่อคนตรงหน้าคือฮิบาริ เคียวยะ ผู้ชายที่พร้อมจะเขมือบเธอทั้งเป็นได้ทุกเมื่อ

“ว้าว เขาสอนเธอให้ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนี่”

“คุณยามาโมโตะไม่ใช่คนแบบนั้น...” โคลมเงยหน้าสบตาร่างสูงโปร่ง “ฉันเหนื่อยมากแล้ว ขอตัวค่ะ”

คราวนี้ฮิบาริไม่รั้งเธออีกต่อไป เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ต้องคอยตามเอาใจผู้หญิง แล้วอีกอย่างผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้มีค่ามากขนาดนั้นด้วย โคลมเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้ว แต่เขายังยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนที่ยืนรอเธอให้กลับมาตั้งแต่หัวค่ำ ฮิบาริไม่ชอบความรู้สึกว้าวุ่นแปลกๆ ในอกแบบนี้เลย มันทำให้เขาหงุดหงิด แล้วอยากจะไปขย้ำเธอให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่ใช่คนที่ต้องเป็นฝ่ายศิโรราบให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ถึงแม้จะพยายามบอกกับตัวเองแบบนั้น ทำไมความรู้สึกลึกๆ ข้างในมันถึงไม่ใช่อย่างที่สมองต้องการให้เป็นเลยนะ

วันต่อมา

10.45 P.M.

นานไป...

นี่มันไม่ถูกต้องเลยสักนิด! ไม่แม้แต่น้อย ยัยสัตว์กินพืชนั่นพยายามจะสร้างสงครามเย็นกับเขาหรือไง!?! ทำไมป่านนี้บ้านช่องยังไม่กลับ ฮิบาริบอกให้คุซาคาเบะติดต่อเธอ แต่อีกฝ่ายก็แผงฤทธิ์โดยการปิดเครื่องหนี มันใช่เรื่องที่ผู้หญิงดีๆ เขาทำกันซะที่ไหน!!

แอด...

ในขณะที่กำลังนั่งคิดอย่างใจเย็นว่าควรจะเอายังไงดี ร่างบางก็ปรากฏตัวตรงหน้าเขา โคลมอยู่ในชุดเดรสสีขาวลายลูกไม้ ใบหน้าของเธอเติมแต่งอ่อนๆ ไม่จัดจ้านเหมือนทุกที มันทำให้โคลมดูเหมือนตุ๊กตาน่ารัก แต่นั่นก็ไม่ทำให้ฮิบาริหายหงุดหงิดได้หรอกนะ

“ไปไหนมา”

“ไปทานข้าวกับคุณยามาโมโตะมาค่ะ” หญิงสาวตอบหน้าซื่อๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไปราวกับไม่สนใจว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้มานานมากแล้ว แต่วันนี้ฮิบาริจะไม่ยอมให้ตัวเองกลายเป็นอากาศธาตุอีก

“รู้สึกช่วงนี้จะไปกับหมอนั่นบ่อยจังนะ”

“…ก็ฉันว่างนี่คะ”

“เฮอะ” คำตอบของหญิงสาวทำให้เขาแค่นหัวเราะออกมาทันที ว่างงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้สึกละอายแก่ใจที่พูดคำนี้ออกมาหน่อยเลยหรือไง

“อีกอย่างคุณยามาโมโตะก็เป็นคนดี เขาไม่ทำอะไรฉันหรอกค่ะ”

“รู้ได้ไง”

“อย่างน้อย...เขาก็ให้เกียรติฉัน” คำพูดเนิบๆ ของอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มชะงักไป สรุปโคลมยังไม่หายเคืองเรื่องนี้อีกงั้นเหรอ เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้จะอะไรนักหนากะอีแค่ ‘จูบ’ มันไม่ได้ทำให้เธอสึกหรอเสียหน่อย

“อยากให้ฉันขอโทษเรื่องเมื่อวานรึไง”

“เปล่าค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆ “ฉันไม่หวังอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ เพราะยังไงคุณฮิบาริก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรอยู่แล้ว”

“...”

“ฉันขอตัวนะคะ”

นี่มันเรื่องบ้าบอสิ้นดี...

แต่เขากลับบ้าบอกว่า

“ขอโทษ” คำพูดเรียบๆ เนิบๆ อย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ของฮิบาริทำเอาโคลมชะงัก หญิงสาวหันกลับมามองชายหนุ่มอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดมันออกมา ทั้งๆ ที่มันเป็นสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับเขาแท้ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอสามารถเอาชนะทิฐิของเขาได้ ควรดีใจจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย...

“ขอบคุณนะคะ” โคลมระบายยิ้มออกมาในที่สุด มันเป็นรอยยิ้มที่เขาเฝ้ารอมานานแสนนานจนคิดว่าจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว ฮิบาริเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ถ้าขืนเขายังจ้องมองเธออยู่แบบนี้ เขาจะต้องเผลอพลาดพลั้งทำให้เธอผิดหวังอีกเป็นแน่ ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยสักนิด กว่าจะกลับมาคุยกันได้อย่างสันติใช้เวลาไปเกือบสี่สิบแปดชั่วโมงเลยนะ เขาแทบจะลงแดงตายอยู่แล้ว

ฮิบาริไม่ตอบกลับอะไร เพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพูดอะไรออกไป แต่ดูเหมือนว่าโคลมเองก็ไม่ได้ติดใจกับท่าทีนิ่งเฉยของเขา

“งั้นราตรีสวัสดิ์นะคะ”

“อืม” ฮิบาริพยักหน้ารับ “ราตรีสวัสดิ์”

ราตรีสวัสดิ์งั้นเหรอ... เขาไม่เคยคิดจะพูดคำนี้ออกมาด้วยซ้ำ แต่ถ้ามันทำให้ได้เห็นรอยยิ้มบางๆ ของคนตรงหน้าอีกครั้ง ก็ถือว่าคุ้มล่ะนะ

“นี่...” แล้วก็เป็นเขาที่เป็นฝ่ายรั้งเธอไว้

“คะ?” โคลมที่กำลังตั้งท่าจะเดินขึ้นบันไดหันมามองฮิบาริงงๆ พร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อยตามสไตล์ของเธอ ซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นภาพที่ดีมากสำหรับเขา

“พรุ่งนี้น่ะ...” เขาเว้นวรรค ชักไม่มั่นใจว่าควรพูดออกไปดีหรือเปล่า “ไปกินข้าวกันมั้ย?”

ฮิบาริสังเกตเห็นได้ถึงประกายวูบไหวบางอย่างในดวงตาข้างเดียวสีอะเมทิสต์นั่น ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันมาประจันหน้าเขาตรงๆ และตอบกลับเสียงดังฟังชัด

“ค่ะ!”

อ่า...ไม่รู้ทำไม แต่วันนี้เขารู้สึกอารมณ์ดีสุดๆ ไปเลย

นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฮิบาริไม่ได้ออกมาดินเนอร์ตามภัตตาคารหรูๆ แบบนี้ เพราะความรักสงบของเขาทำให้ชายหนุ่มเลือกจะรับประทานมื้อเย็นที่คฤหาสน์ของตนเองดีกว่าออกมาสุมหัวกับสัตว์กินพืชตัวอื่นๆ ด้านนอก

แต่ก็นั่นแหละ เพราะวันนี้มันเป็นวันพิเศษ วันที่มีคนตัวเล็กมานั่งทำตาแป๋วอยู่ตรงข้ามเขา

“คุณฮิบาริอยากทานอะไรหรือคะ?” น้ำเสียงใสๆ ถามขึ้น ดวงตาข้างสวยกำลังจดจ่ออยู่กับเมนูแผ่นใหญ่ตรงหน้า ถ้าถามว่าเขาอยากทานอะไรงั้นเหรอ...

อืม...ก็คงจะเป็นคนถามล่ะมั้ง

“สเต็กเนื้อโกเบ” ชายหนุ่มหันไปสั่งกับพนักงานเสิร์ฟเรียบๆ เขาแทบไม่ได้ปรายตามองสิ่งมีชีวิตที่ยืนรับออร์เดอร์เลยสักนิด ตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของฮิบาริตกอยู่ที่โคลมแต่เพียงผู้เดียว

เนื่องด้วยวันนี้หญิงสาวใส่ชุดเดรสสีโอรสฟูฟ่องเหมือนตุ๊กตาบลายธ์ แต่ดูไม่หวือหวาหรือโชว์เนื้อหนังจนมากเกินไป ดัดผมเป็นลอนๆ นิดหน่อยตรงปลายผม แล้วก็เครื่องสำอางอ่อนที่ถูกแต้มไปตามส่วนต่างๆ ของใบหน้าอย่างพอประมาณทำให้โคลมดูเหมือนตุ๊กตาแก้วตัวน้อยๆ ที่เขาอยากจะสงวนไว้เชยชมแต่เพียงผู้เดียว คนตัวเล็กไม่รู้เลยหรือไงว่าตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในภัตตาคาร...สายพวกสัตว์กินพืชชั้นต่ำก็เอาแต่จ้องมองมาที่เธออย่างหิวกระหาย ขนาดฮิบาริบอกพนักงานว่าให้เอามุมที่เงียบสงบที่สุด แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เจ้าพวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงยังคงพยายามหาทางมาสอดส่องเจ้าของร่างบางให้จงได้  

ถ้าไม่ติดว่ามันจะเป็นการทำลายบรรยากาศดีๆ ระหว่างเขาและเธอ ฮิบาริคงลุกขึ้นไปขย้ำไอ้พวกลิงนั่นให้ตายคาที่เรียงตัวแล้ว วันหลังเขาจะไม่พาเธอออกมาข้างนอกอีก! จะจับขังไว้ในคฤหาสน์ให้มีแต่เขากับเธอนี่แหละ!

“เอ่อ...งั้นฉันเอาซุปเห็ดแล้วกันค่ะ” โคลมหันไปส่งยิ้มบางๆ ให้พนักงานเสิร์ฟ พร้อมกับยื่นเมนูคืน โชคดีที่พนักงานเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายป่านนี้คงโดนฮิบาริขย้ำตายไปแล้ว

“กลัวอ้วนรึไง?” ฮิบาริถามขึ้นทันทีที่พนักงานเดินไปส่งออร์เดอร์ เขาไม่เข้าใจเลยว่าคนตรงหน้าจะกินน้อยไปถึงไหน แค่นี้ก็จะปลิวไปตามแรงลมอยู่แล้ว

“ก็...ฉันไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ” โคลมยักไหล่ เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ “อีกอย่างร้านนี้ก็ดูแพงมากด้วย ฉันไม่อยากผลาญเงินคุณฮิบาริตอนนี้หรอกค่ะ”

“แต่กับยามาโมโตะ ทาเคชิ...”

“ทำไมช่วงนี้คุณยามาโมโตะกลายมาเป็นหัวข้อสนทนาของเราบ่อยจังคะ” หญิงสาวถามอย่างไม่สบอารมณ์ เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมช่วงนี้ฮิบาริถึงชอบพูดถึงยามาโมโตะนัก ทั้งๆ ที่เธอมีเรื่องอยากจะคุยกับเขาตั้งมากมาย

ฮิบาริที่ได้ยินดังนั้นก็เลือกที่จะไม่พูดถึงผู้พิทักษ์พิรุณต่อ ความจริงเขาเองก็ไม่ได้อยากพูดถึงหมอนั่นหรอก แต่ก็แค่รู้สึกแปลกๆ เวลาเห็นโคลมออกไปข้างนอกกับมันบ่อยๆ

นี่เขาคงไม่ได้กำลังน้อยใจอยู่ใช่มั้ย...?

ไร้สาระสิ้นดี คนอย่างฮิบาริ เคียวยะเนี่ยนะจะน้อยใจเป็น วันนั้นประเทศไทยคงหิมะตกแน่ๆ

“ช่างเถอะ” เขาตัดบทหน้าตาเฉย “หลังจากกินข้าวเสร็จ อยากไปไหนต่อรึเปล่า”

“คะ?” โคลมกระพริบตาปริบๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าฮิบาริจะถามความเห็นของเธอ “นี่ฉันหูฝาดไปรึเปล่า”

“อะไร” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำ เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าเผลอพูดอะไรออกไป

เขากำลังเอาใจเธออยู่ชัดๆ!

“ไม่หรอกค่ะ อยากกลับบ้าน” โคลมกลั้วหัวเราะเบาๆ ในดวงตาข้างสวยของเธอกำลังทอประกายวิบวับ

คำว่า ‘บ้าน’ ที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวทำให้หัวใจของเขากระตุก ฮิบาริเองก็ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากเธอ คนตัวเล็กจะทำตัวน่ารักไปถึงไหน เธอคงอยากให้เขาจับมากินทั้งเป็นใช่มั้ย ถึงได้นั่งยิ้มแป้นอยู่แบบนั้นน่ะ

เห้อ แต่ถึงอยาก ‘ขย้ำ’ มากแค่ไหนก็ทำไม่ได้หรอก เพราะข้างในลึกๆ ของเขาอยากทะนุถนอมเธอให้มากที่สุด ถึงยังไม่แน่ใจในเหตุผลที่ตัวเองกำลังเป็นแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละ การที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอก็ถือว่าเป็นสิ่งที่วิเศษสำหรับเมฆาหนุ่มผู้นี้แล้วล่ะ

โดยเฉพาะเมื่อสาเหตุที่เธอยิ้มคือเขา

__________________________________________

คัมแบ็กแล้วจ้าาาา

อีพีนี้ท่านฮิอบอุ่นมว้ากกกก <3

แต่งเองก็จะละลายเองงงง

รักในความซึนของพระเอก

มีความหวงอยู่ภายในอก 

ไว้ให้มีความรู้สึกต่อกันมากกว่านี้ก่อนค่อยหึงออกนอกหน้านะคะ

ยังไงก็ฝากเม้นท์ด้วยจ้าาา

อยากอ่านอ่ะ เม้นท์เยอะๆ น้าาา

? cactus