อยากบอกดังๆว่ารักเธอ

 บทนำ

''เนียอาน่า เธอกำลังหัดเป็นแบดเกิลหรอ?'' ฉันกำลังคิดว่าการเป็นแบดเกิลนี่มันต้องทำอะไรที่ไร้สาระอย่างแน่นอนเลย ที่วันๆเอาแต่ก่อเรื่องสร้างความวุ่นวายไม่มีอะไรดี แต่ทำไมฉันอยากเป็นแบบที่คิดเอาไว้กันนะ ฉันก็เป็นคนดีอยู่แล้วทำไมไม่ชอบนะ ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองเลยนะ ''เนียอาน่าไม่นะเธออย่าทำนะมันไม่ใช่ตัวตนของเธอนะ'' เพื่อนเขย่าแขนของฉันให้ฟังในสิ่งที่เขาพูด ''ก็วันๆไม่เห็นจะมีอะไรสนนุกๆทำเลยนี่แต่ทำไมแบดบอยเขามีอะไรที่ทำให้สนุกตั้งมากมายกันละฉันก็อยากมีบ้างนะ'' ฉันทำหน้าหงุดหงิดใจที่เพื่อนพยายามห้ามในสิ่งที่ฉันอยากทำ ''เธอจะทำอะไรพวกเราไม่เคยว่าเธอแต่เรื่องพวกเราขอได้ไหม ฉันไม่อยากเห็นเธอรังแกคนที่อ่อนแอกว่าก็เท่านั้นขอละเธออย่าทำเลยนะ'' เพื่อนที่คอยตามใจฉันในทุกๆเรืื่องมาตลอดก็ได้แต่ขอไม่ให้ฉันทำแต่คนอย่างฉันถ้าอยากจะทำอะไรฉันต้องทำให้ได้

บทที่1 ครูผู้สอน
ตามที่ฉันสืบเรื่องมาได้ว่ามีครูรับสอนในเรื่องแบบนี้และก็มีอย่างที่ฉันสืบมาจริงๆด้วย ฉันจึงยกแผนที่ที่ครูคนนี้อยู่เป็นคอนโคหรูหราระดับพรีเมี่ยมเลยทีเดียว ฉันพยายามมองดูแผนที่ไปมาและมองขึ้นไปชั้นที่ 20 กว่าฉันจึงก้มหน้าดูดีดีอีกครั้งและมันก็ใช่จริงๆด้วย ฉันไม่รีรอรีบเดินกู่เข้าไปในคอนโดเพื่อถามพนักงานประชาสัมพันธ์ ''สวัสดีคะคอนโดคอนนิชั่นพรีเมี่ยมสวัสดีคะ ไม่ทราบว่ามีอะไรสอบถามไหมคะ'' ฉันได้แต่รับไว้นิดหน่อยจึงซักถามตอบไป ''ฉันมาหาคนที่อยู่ห้องนีนะคะ'' ฉันจึงยื่นกระดาษที่เขียน ชื่อ เลขที่ห้องให้กับพนักงานคนนั้น
''เดี๋ยวรอสักครูนะคะ'' ฉันพยักหน้ายิ้มรับพนักงานที่กำลังเช็คห้องอยู่ ''คุณเดินไปที่ห้องนี้ได้เลยคะเจ้าของห้องเขารอคนอยู่คะ'' นี่ความรู้สึกเหมือนมาขายตัวไม่สิฉันมาเรียนฉันต้องไม่คิดเรื่องนั้นฉันต้องเรียนให้ได้สักอย่างมาก่อนแล้วค่อยป้องกันตัว ฉันรีบเดินไปที่ลิฟต์แล้วกดชั้นที่20 ( จะสูงอะไรป่านนั้น- -' ) ติ๊งงง !! ทันใดที่เสียงลิฟต์ถึงชั้นก็ถูกเปิดออกและฉันก็ได้มองออกไปรอบๆรู้สึกเงียบมากๆนี่ฉันไม่ได้มาล่าท้าผีใช่ไหมทันทีที่ฉันก้าวเท้าออกมาก็ตรงไปที่ห้อง B2056 ทันทีที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าห้องก็ได้รวบรวมความกล้า ก๊อกกๆ เงียบไปอีกครั้ง ก๊อกกๆ ปั๊ก เอีะเสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับผู้ชายหน้าตาดีคนนึงสามารถรู้ได้ว่าเป็นลูกครึ่งแน่ๆดวงตาสีฟ้าผมสีนํ้าตาลอ่อนๆผมซอยระต้นคอ เหมือนตอนนี้ฉันเจอเทพบุตรเลยละใจฉันสั่นระริกๆไปหมดแล้ว ''เอ่อ ฉะ '' ฉันได้แต่อำอึ้งที่จะพูดจนโดนตัดบท '' เข้ามาสิ '' ฉันได้แต่พยักหน้านิดๆก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องของเขาซึ่งเขาก็หลบให้ฉันเดินเข้าไปก่อนตอนที่เดินผ่านเขาฉันก็ได้กลิ่นนํ้าหอมของผู้ชายคนนี้มันหอมมาก ฉันเดินตรงไปนั่งที่โซฟาหรูสีแดงเลือดหมูเขาแต่งห้องได้คลาสสิดสไตฟ์เขามากแต่ดูไม่เหมือนแบดบอยเลยนะ ''เธอจะเรียนมันจริงๆหรอ'' เขาเดินมานั่งตรงข้ามกับฉันบนโซฟาอีกตัว ''ฉันสามารถเรียนได้ถ้านายสอนให้ฉันเป็นแบดเกิลได้ ฉันยินดีที่จะเรียนมันด้วยตัวฉันเอง'' เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่เดินไปหยิบสมุดบางอย่างมาแล้วก้มเขียนอย่างรวดเร็ว ''นี่เป็นครั้งแรกฉันจะอบรมเธอไปก่อนแล้วกันและเธอต้องบันทึกความเลวของเธอเอาไว้ในสมุดเล่มเล็กเล่มนี้เข้าใจใชมั๊ย'' ฉันพยักหหน้าเล็กน้อย ''นะ นายชื่ออะไรหรอ'' ฉันพูดขัดจังหวะเขาในขณะที่เขาพูดเล่าเรื่องการเป็นคนเลวให้ฉันฟัง ''ฉันชื่อลูเฟียสเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสพ่อกับแม่ของฉันชื่อ'' ฉันยกมือห้ามไว้เล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดยาวไปมากกว่านี้  ''พอๆ ฉันไม่อยากรู้ไม่ต้องขนาดนั้นก้ได้แค่ได้รู้จักชื่อนายก็พอเพราะจะได้เรียกถูก'' เขาทำหน้าตายี้ยวนกวนประสาทฉันจริงๆเลยก็คนไม่อยากรู้จะบอกทำไม ''วันนี้พอแค่นี้ก่อนไปได้แล้ว'' ฉันได้แต่ง่วงเหงาหาวนอนก่อนที่จะได้ประโยคเชิงขับไล่ของนายลูเฟียสออกมา ''ได้ ! พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ฮึ่ '' ฉันลุกพรวดพราดจากโซฟาอย่างรวดเร็ว คนอะไรบอกกันดีดีก็ได้ ถ้าไม่ติดที่ว่ากลัวหน้าหล่อพังละก็ฉันจะจับชกให้น้วมเลย  หมับบบบ ''เดี๋ยว!!'' เขาฉวยโอกาสจับแขนฉันได้ยังไงกันนะ ''นี่ปล่อยนะอะไรกัน นายบอกว่าให้ฉันกลับฉันก็กำลังจะกลับแล้วไง !!ต้องการอะไรเงินงั้นหรอเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาให้นะ กรี๊ดดด !! ''เขากระชากข้อแขนของฉันจนฉันไปปะทะเข้ากับแผงอกของเขาดังตุ้บบ !! ''ฉันไม่ต้องการเงินจากเธอแต่ฉันแค่จะถามว่าคิดดีแล้วหรอที่มาเรียนเรื่องแบบนี้จากฉัน เธอช่างไร้เดียงสานักจะเรียนมันสำเร็จหรอ'' ปรี๊ดดดด หัวใจมันปรี๊ดด  ''ฉันไม่ใช่คนไร้เดียงสานะ รู้ไหมฉันโกธรมันน่ากลัวแค่ไหน'' เขาได้แต่ยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอของเขา แต่ทำไมตอนที่เขายิ้มมันทำให้ใจฉันที่สั่นอยู่แล้วมันสั่นเร็วกว่าเดิมละเขาจึงปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระฉันจึงถอยห่างเขาอย่างเร็ว ''เดี๋ยวฉันมาใหม่'' ฉันรีบพูดพร้อมเดินฉับๆออกไปที่หน้าประตูให้ตายสเขาหัวเราะเยาะฉันเขายิ้มแทงใจฉันทำไมฉันรุ้สึกกลัวเขาจังนะ
บทที่2