แทนว่าไวท์ต้องรัก

บทนำ

“ทำไมทำงานแบบนี้”

น้ำเสียงไร้ความรู้สึกนั่นถามผม ให้ตายเถอะในเวลาแบบนี้ใครเขาถามเรื่องพวกนี้กัน แล้วจะให้ผมตอบยังไงในเมื่อเขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าของผม ริมฝีปากผมคงบวมเจ่อไปหมดแล้ว ผมนั่งอยู่บนตักของเขาเราหันหน้าเข้าหากัน แสงไฟสีส้มหัวเตียงที่ผมขอให้เขาเปิดแทนทีไฟสีขาวของห้องยิ่งส่งให้ใบหน้าของเขาดูหล่อเสียจนผู้ชายแบบผมยังอดเขินไม่ได้

ผมเลือกที่จะไม่ตอบคำถามนั้น แต่เขากลับส่งเสียงเข้มกลับมา มือหนาที่ลูบไปทั่วแผ่นหลังของผมเริ่มลุกล้ำเข้าไปในร่มผ้าที่ผมไม่เคยให้ใครได้แตะต้อง เขาขู่ผม!

“ฉันถาม”

ผมหลบสายตาคมเข้มของเขา

“ผมต้อง...จ่ายค่าเทอม”

เสียงถอนหายใจไม่ปิดบังทุกความรู้สึก...เขาคงเอือมระอา ผมคงดูเป็นเด็กใจแตกสินะ...ไม่สินี่ผมใจแตกจริง ๆ ต่างหาก

เอาเถอะ...เจอกันแค่ครั้งเดียว เรื่องที่ผมบอกไปคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมหาเงินเรียนด้วยวิธีนี้ถึงจะพูดแบบนั้นแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมขายตัวเอง และผมจะไม่ขายอีกเป็นครั้งที่สองแน่ ๆ เขาไม่ได้ซักไซ้ผมอีกแต่กลับเริ่มบทรักบทเรียนแรกที่ผมคงจดจำมันไปตลอดชีวิต

หลังจากเสร็จงานผมก็รีบออกมาจากโรงแรมทันที แน่นอนว่าเขาไม่ได้รั้งผม และผมเองถึงแม้จะหมดเรี่ยวแรงอยากหลับขนาดไหนผมก็ไม่ยอมค้างแน่ ๆ เขาไม่ปราณีผมเลย โอเค เขาใจเย็นในครั้งแรกแต่ครั้งที่สองสามและสี่ เขากลับทำผมแทบขาดใจ ร่างกายผมแทบแหลก ยังดีที่เขาไม่ใช่พวกซาดิสต์เขาแค่เต็มที่เต็มแรงเหมือนเป็นชายหนุ่มอายุรุ่น ๆ แต่ผมว่าเขาคงสามสิบกว่าไปแล้ว

ผมคิดอะไรไปเรื่อยในขณะที่รอให้เพื่อนมารับ มันนี่แหละครับที่เป็นคนหางานนี้ให้ผม ผมยืนรออยู่พักนึงมันก็ขับรถมาจอดตรงหน้าโรงแรม ผมขึ้นรถทันที ค่อยเอนหลังพิงเบาะ

“ไงมึง ถึงกับเดินเซ”

ไอ้กายรูมเมดผมทักทายผมด้วยเสียงกลั้วขำ สภาพผมคงแย่จริง ๆ นั่นแหละครับ ผมแสบไปหมดแถมยังปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“เออ...เอากูอย่างกับไม่ได้เอาใครมาเป็นปี ๆ”

ผมบ่นอุบ ก็มันจริงนี่ครับ ผมระบมไปทั้งตัวถึงห้องผมคงต้องกินยาแก้ไข้กันไว้ก่อน ไม่งั้นพรุ่งนี้ผมคงต้องนอนซมอยู่ห้องให้ไอ้กายได้หัวเราะเยอะเอา

“ครั้งแรกก็งี้แหละมึง”

นี่มันปลอบผมอยู่ใช่มั้ย มันบอกผมว่าที่ผมขายได้ราคาดี เพราะผมยังซิงนี่แหละ

“หล่อมั้ย”

มันที่เป็นคนหาลูกค้าให้ผมถามอย่างสนอกสนใจ

“กูไม่สน กูอยากได้เงินไม่ได้อยากได้ผัว”

มันหัวเราะร่า แล้วยังถามผมต่อแบบไม่สนใจว่าผมจะอยากตอบมันหรือไม่

“หน้าเหมือนที่กูส่งรูปให้ดูมั้ย”

รูปหรอ...

อาทิตย์ก่อนที่ผมได้เห็นรูปเขาก็เพราะปากพล่อย ๆ ของผมนี่เอง

‘งานดี ๆ ได้เงินเยอะ ๆ มึงหาให้กูหน่อย’

นั่นแหละครับที่ผมพูดออกไป สิ่งที่ผมได้กลับมาหลังจากนั้น 2 3 วันคือรูปผู้ชายคนหนึ่งผมแค่รู้ว่าเขาหน้าตาดี แต่ผมก็แทบจะไม่สนใจอะไร

‘กูส่งคอนแท้กมึงไปแล้ว รอเขาติดต่อมาแล้วกัน’

ผมงงครับ แต่ผมก็ไม่เสือกถามอะไรออกไป รู้ตัวอีกทีก็มีคนติดต่อมาหาผมแจงรายละเอียดงาน เขาส่งใบตรวจร่างกายมาให้ผมและขอให้ผมไปตรวจร่างกายพวกโรคติดต่อต่าง ๆ ด้วย ตอนแรกผมก็จะปฏิเสธหรอกนะครับแล้วก็เตรียมด่าไอ้เพื่อนสนิทด้วย แม่งมีอย่างที่ไหนให้ผมขายตัวแต่ยอดเงินที่ผมได้กับการนอนหนึ่งครั้งทำให้ผมตัดสินใจรับงานทันที นี่แหละครับ เงินซื้อผมไม่ได้ถ้าไม่มากพอ

ผมหลับตาลงช้า ๆแล้วตอบไอ้กาย

“คล้าย ๆ”

ตัวจริงในแสงสลัวดูดีกว่าในรูปมากอยู่...เขาดูดี แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย

ผมทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่...เรื่องบนเตียงที่ผมทำกับเขามันทำให้ผมเกลียดตัวเอง ผมรู้สึกขยะแขยงตัวเอง ผมเคยเห็นข่าวหรือเห็นเพื่อนในคณะที่ทำแบบนี้ ผมเคยตั้งคำถามว่าคนพวกนั้นทำแบบเรื่องแย่ ๆ พวกนี้ทำไม พอเจอกับตัวเองผมรู้เลยละครับว่า มันน่าสมเพชสิ้นดี ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือความจำเป็นอะไรก็ตามแต่การขายร่างกายตัวเองแลกเงินมันน่าสมเพชจริง ๆ ครับ ผมจะถือว่าวันนี้ผมฝันไปถึงแม้ยอดเงินในบัญชีที่เพิ่งแจ้งเตือนเข้ามาเมื่อครู่จะเป็นสิ่งที่ช่วยตอกย้ำความจริงนี้ก็ตาม แต่ผมก็จะหน้าด้านคิดว่าผมฝันไป

 **เริ่มอัพแล้วนะงับ ฝากติดตามด้วยค่า **

twitter : @fahbebblue