Till the rose withers

ข้อมูลเบื้องต้น

Till the rose withers
 

เป็นฟิคกาอาซากุเรื่องแรกที่เราแต่งเลยค่ะ กาอาระอาจจะไม่ตรงคาแรกเตอร์เป๊ะมากมายเท่าไหรนัก แต่พยายามเขียนให้ดูไม่ขัดมากที่สุดแล้วค่ะ ยังไงก็ขอฝากเรื่อง  Till the rose withers หรือจะแปลเป็นไทยว่า จนกว่ากุหลาบจะเหี่ยวเฉา ไว้ด้วยนะคะเชิญอ่านเลยค่า

เนื้อเรื่อง

Till the rose withers

ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหนนั้น เขาจำได้แม่นยำ แม้ทุกเรื่องจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ก็สำคัญสำหรับชายหนุ่ม แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าผู้หญิงที่ยืนข้างๆเขาในวันนี้เวลานี้จะเป็นคนๆนี้
ใช่ว่านี่จะเป็นเรื่องไม่ดีหรอกนะ
เพียงแต่..เป็นเหมือนปาฏิหารย์มากกว่า..

ซาบาคุ โนะ กาอาระ [1]*ชายที่ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่เพื่อความถูกต้องเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาคือชายที่อยู่เพื่อความรัก และความรักคือการยื่นมือให้กับใครสักคนโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน*

อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ วันนั้นที่เธอล้มลง เขาถึงได้ยื่นมือไปให้เธออย่างไม่ลังเล ตัวเขาในเวลานั้นไม่รู้และไม่เข้าใจความรู้สึกที่มีให้กับหญิงสาวแม้แต่น้อย รู้เพียงแต่ว่า เขาไม่อยากจะเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เจ็บพอที่จะฉีกร่างกายให้ร้าวรานเป็นชิ้นๆ แต่หญิงสาวยังคงยิ้มให้เขาและบอกอย่างสดใสว่า ไม่เป็นอะไร

กาอาระอาจไม่ใช่คนประเภทที่แสดงความรู้สึกในแง่ของการแสดงออก อันที่จริง เขาไม่ใช่คนที่มีความรู้สึกมากมายด้วยซ้ำ แต่ชายหนุ่มรู้ว่า รอยยิ้มของเธอ ไม่ใช่ของจริง  แต่การยิ้ม ยิ้มเพื่อให้คนอื่นสบายใจ ยิ้มเพื่อให้คนอื่นรู้สึกปลอดภัย เป็นนิสัยที่เกิดจากจิตใจอันอ่อนโยนของผู้หญิงคนนั้น

จิตใจที่อ่อนโยนเหมือนแม่ของกาอาระ

เทมาริ พี่สาวของเขามักพูดเสมอว่า ชายหนุ่มเป็นเด็กติดแม่ และนั่น..ก็อาจจะเป็นความจริง แต่เธอคนนี้ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปจากแม่ และเขาเองก็ให้ความรู้สึกกับเธอต่างออกไปจากที่เขาให้กับแม่เช่นกัน แต่กาอาระไม่รู้ว่ามันต่างกันอย่างไร รู้เพียงแค่ว่า สายตาที่เขาใช้มองหญิงสาว ไม่ใช่อย่างเดียวกันกับที่เทมาริใช้มองเขา ไม่ใช่แบบเดียวกับที่ยาชามารุใช้มองเขา แต่เป็น..สายตาเดียวกันกับที่เทมาริและพี่เขย ชิกามารุ ใช้มองกัน นั่นทำให้ชายผู้ไม่เคยหวาดกลัวอย่างกาอาระ รู้สึกเย็นตั้งแต่กระดูกไขสันหลังลงไปถึงเท้า

เขารู้แล้วว่าเขาได้ก้าวเข้าไปในห้วงแห่งความเป็นไปไม่ได้อย่างเต็มตัวแต่ก็หันหลังกลับมาไม่ได้อีกแล้วเช่นกัน

เธอเป็นผู้หญิงที่แปลก แปลกในหลายๆแง่ เธอสามารถเป็นคนที่แข่งแกร่ง มีนิสัยเอาจริงเอาจัง แต่ก็เป็นคนอ่อนโยนและผ่อนคลาย และถึงแม้ว่าเธอจะเจ็บปวดเสียใจเท่าไหร ก็พยายามเก็บซ่อนไว้ไม่เล่าให้ใครฟัง แถมยังเคยบอกกับเขาเองด้วยซ้ำว่า การที่เธอรู้สึกเจ็บปวดนั้นเป็นการเห็นแก่ตัว เพราะมีคนอีกตั้งมากมายที่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดมากกว่านี้

กาอาระรู้...รู้ดีว่าคนที่เจ็บปวดที่หญิงสาวนั้นหมายถึงใคร และนั่นก็ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บขึ้นมา

ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ

ครั้งสุดท้ายดูเหมือนจะเป็นตอนที่กาอาระบอกกับยาชามารุเรื่องความเจ็บปวดในหัวใจ ใช่ว่าหลังจากนั้นเขาจะไม่รู้สึก เพียงแต่ว่าในเวลานั้นมันเจ็บกว่าครั้งไหนๆ เพราะคนที่เธอยังเป็นห่วงและเห็นใจนั้น ไม่ใช่เขา..

น้ำเสียงอ่อนล้าแต่ยังมีรอยยิ้มแม้ไม่ได้อ่อนหวานหรือสดใส ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มที่กาอาระลงความเห็นว่าแม้จะไม่ใช่รอยยิ้มที่แท้จริงก็ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ของเธอได้เป็นอย่างดี

รอยยิ้มที่ทำให้สบายใจ

ในวันนั้นกาอาระได้วางตำแหน่งคาเสะคาเงะลงชั่วคราว กลายเป็นชายหนุ่มธรรมดาๆในฐานะเพื่อนเพื่อให้ไหล่ของเขาเป็นที่พักพิง หญิงสาวในตอนแรกปฏิเสธอย่างจริงจังแต่สุดท้ายก็ต้องยอมจำนน ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เสียเมื่อไหร ว่าเธอนั้นไม่ชอบการกระทำที่ทำให้รู้สึกว่าหญิงสาวนั้นอ่อนแอ หากนั่นเป็นการกระทำที่ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างเขาจะคิดได้ในเวลานั้น ดูเหมือนหญิงสาวจะรู้และเข้าใจ ถึงได้ยอมพิงไหล่เขาในที่สุด ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาระหว่างพวกเขาสองคนก็เปลี่ยนแปลงไปทีละนิดๆ

เธอมาที่ซึนะบ่อยขึ้น ทั้งเพื่อทำภารกิจและพักผ่อน
เขาเองก็ใช้เวลากับเธอเป็นส่วนใหญ่หากหญิงสาวนั้นมาที่ซึนะ
และทุกครั้งที่เขาไปโคโนฮะด้วยเช่นกัน

บทสนทนาของพวกเขาไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปนำมาคุยเท่าไหรนัก อย่างที่เขาบอก เธอเป็นหญิงสาวที่แปลก
ผู้หญิงคนอื่นอาจคุยเรื่องความสวยความงาม การซื้อของ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่กาอาระไม่เข้าใจนัก ทว่าผู้หญิงคนนี้กลับมีดวงตาเป็นประกายทุกครั้งเมื่อพูดถึงความรู้ใหม่ๆ หรือได้ถกเถียงเรื่องการเมืองการปกครองกับเขา นั่นทำให้ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าที่แม้แต่พี่ชายแท้ๆอย่างคันคุโร่ยังเรียกว่า หน้าตุ๊กตา ยิ้มออกมาบางๆ

เสียงหัวเราะของเธอที่เหมือนกับเสียงฝนตก...

เขาเคยพูดเปรียบเปรยให้เทมาริฟังอย่างนั้นก่อนจะโดนสวดจนหูชา พี่สาวคนโตบ่นแล้วบ่นอีกว่าผู้หญิงที่ไหนจะชอบให้เปรียบกับอะไรเฉิ่มๆแบบนั้น

..ฝนในทะเลทรายเป็นเรื่องที่น่ายินดีแล้วก็เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ไม่ใช่รึไงแล้วทำไมเทมาริถึงได้ทำหน้าเอือมระอาใส่เขาขนาดนั้น

อีกอย่าง ผู้หญิงที่เขาเปรียบเปรย ก็ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปอยู่ดี ดังนั้น ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องไม่ดีที่เปรียบไปอย่างนั้นนี่นา

และกาอาระก็ได้รับคำตอบว่าแปลกไหม ในวันที่เขาหลุดพูดไปเมื่อตอนที่หญิงสาวกำลังหัวเราะกับเรื่องธรรมดาๆที่เขาเล่าให้ฟัง

" กาอาระคุงคิดอย่างนั้นหรอ เห ดีใจจังเลยนะ! ขอบคุณที่คิดยังงั้นนะจ้ะ "

หญิงสาวก็ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างเคย

และวันนั้นก็เป็นวันแรกที่กาอาระเข้าใจความรู้สึกของตัวเองอย่างชัดเจนสักที

ผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อนคนพิเศษแต่เป็นคนพิเศษสำหรับเขา ความรู้สึกนี้..คือ..


ความรัก



ถ้าให้ยืมคำพูดของพี่เขยอย่าง นารา ชิกามารุมาแล้ว คงจะเป็นประโยคที่ว่า

ยุ่งยากอีกแล้วสิน่า

หลังจากนั้นเกือบปี กาอาระได้ตัดสินใจบอกความรู้สึกที่มีให้กับเธอได้รับรู้
วันนั้นสายลมของแคว้นซึนะเย็นจนบาดผิวแต่ร่างกายของกาอาระกลับร้อนเหมือนจุดไฟเผา ชายหนุ่มเตรียมใจรับคำปฏิเสธแต่คำตอบที่ได้กลับทำให้เขาแปลกใจ

" ถ้าหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ฉันก็ดีใจนะจ้ะ แต่ว่าเรื่องแบบนี้ให้ค่อยเป็นค่อยไปอย่างที่เป็นอยู่ดีกว่า "

แต่เพราะคำตอบของหญิงสาวอีกนั่นแหละที่ทำให้กาอาระร้อนวูบไปทั้งตัว

..ดูเหมือนจะรู้อยู่แล้วสินะว่าเขามีความรู้สึกพิเศษให้ แถมตลอดเวลาที่ผ่านมาถือว่าเป็นการพัฒนาแบบ ค่อยเป็นค่อยไป อยู่ด้วย

" ขอบคุณนะ... "

เป็นคำเดียวที่เขาคิดออกในเวลานั้นพร้อมกับยื่นมือไปกุมมือของอีกฝ่ายอย่างไม่มั่นใจนัก แรงบีบเบาๆที่ตอบกลับมานั้น
แค่นั้นก็ทำให้อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็พัฒนามาเรื่อยๆ

กาอาระจำได้ดีว่าครั้งหนึ่งเขาเคยถามหญิงสาวไป

" ตอนนั้นที่ฉันจะฆ่าเธอ..เธอไม่เกลียดฉันหรอ "
" ฉันเองก็จะฆ่ากาอาระคุงเหมือนกัน เพราะฉะนั้นถือว่าหายกันนะ! "

ไม่หรอกเขารู้ดี ในเวลานั้นเด็กสาวคนนั้นไม่มีทางที่จะฆ่าใครได้ลงคอ เขาจึงมองเธอด้วยสายตานิ่งงัน จนอีกฝ่ายถอนหายใจยอมเอ่ยปากพูดออกมา

" ตอนนั้นคงกลัวแล้วก็รู้สึกว่าต้องปกป้องเพื่อนร่วมทีมด้วย กาอาระในตอนนั้นไม่ใช่คนเดียวกับกาอาระคุงในตอนนี้หรอกนะ นายเปลี่ยนไปมากแล้ว อีกอย่าง.."

หญิงสาวทำท่าเหมือนจะเอ่ยปากอะไรออกมาก่อนตัดสินใจทิ้งคำพูดนั้นไป

" เพราะฉะนั้นฉันถึงไม่เกลียดกาอาระคุงยังไงล่ะ "

นั่นเป็นประโยคที่เธอบอกกับเขา ตอนนั้นจนวันนี้ เวลาก็เดินไปจนผ่านมา3ปีแล้ว สายลมในซึนะวันนี้ยังคงหนาวบาดผิวเหมือนวันที่เขาเอ่ยสารภาพรักกับหญิงสาว
หากจะพูดให้เข้าใจง่ายหน่อย คือครบรอบ3ปีที่พวกเขาเปลี่ยนความสัมพันธ์จากเพื่อนมาเป็นคนพิเศษ หญิงสาวข้างๆเขายังคงมีใบหน้าอ่อนเยาว์และอ่อนโยนเหมือนเคย รอยยิ้มและคำพูดที่เอ่ยออกมานั้นทำให้ยิ้มตามได้ไม่อยากเย็น

ในวันนี้ผู้ชายแข็งทื่ออย่างเขาก็ตัดสินใจจะทำในสิ่งที่คิดมาตลอด

มอบดอกไม้ให้กับเธอช่อหนึ่ง

แน่นอนอีกว่าเทมาริไม่เห็นด้วยในครั้งแรกที่เขาปรึกษาแต่พอได้ฟังเหตุผลบางอย่างก็ตัดสินใจผลักดันและสนับสนุนเต็มที่


ในดอกไม้ที่เขาให้กับเธอนั้นมีการ์ดกระดาษที่เขาบรรงจงเขียนอย่างตั้งใจไว้ ( คันคุโร่บอกกับเขาว่านี่เป็นวิธีขอแต่งงานที่เห่ยและเชยที่สุดเท่าที่พี่ชายคนรองเคยรู้มา แต่..กาอาระก็คือกาอาระ เขาเองก็ถูกเทมาริว่า ว่า เฉิ่มเชยในเรื่องความรักจนชินไปแล้ว )

" ...ฉันจะรักและดูแลเธอจนกว่าดอกไม้ดอกสุดท้ายจะเหี่ยวเฉาไป "
" กาอาระคุง!ไม่ตลกเลยนะ ดอกไม้ไม่ถึงเดือนก็แห้งกรอบหมดแล้ว "

เขาเพียงแต่หัวเราะเบาๆก่อนพูดเป็นเชิงหยอกล้อด้วยใบหน้านิ่งๆ

" อะไรกัน คนฉลาดอย่างเธอแปปเดียวก็น่าจะสังเกตเห็นนี่ "
" ..ดอกไม้เกือบ100ดอกใครจะไปสังเกตอะไรเร็วขนาดนั้นเล่า.. "

เสียงบ่นอุบอิบของอีกฝ่ายยิ่งทำให้กาอาระอยากจะหัวเราะออกมา เขาปล่อยให้เธอสังเกตุช่อดอกไม้ช่อโตไปสักพักก่อนจะเห็นใบหน้าตื่นตะลึงของหญิงสาว

" ..ก..กาอาระคุง.. "

เขาไม่ตอบรับแต่กลับดึงดอกกุหลาบทรายที่แทรกอยู่ในดอกกุหลาบสด98ดอกออกมาก่อนคุกเข่าลง

" ฉันจะรักเธอจนกว่ากุหลาบดอกสุดท้ายนี้จะเหี่ยวเฉาหรือหายไป เพราะยังงั้น.. แต่งงานกับฉันนะ ซากุระ "

            ----------------------------------

TALK

Short ficเรื่องนี้ไหลเข้ามาในหัวได้สักพักแล้วค่ะ555 เป็นSFเรื่องแรกที่เราเปลี่ยนวิธีการเขียนค่ะ เป็นเขียนแนวพูดถึงตัวละครอีกฝ่ายโดยไม่เปิดเผยจนบรรทัดสุดท้าย555 รวมถึงเป็นการบรรยายในฝั่งความคิดของตัวละครตัวเดียว

แล้วก็ ความหมายของ จนกว่าดอกกุหลาบดอกสุดท้ายจะเหี่ยวเฉาหรือหายไป นั่นคือ
จนกว่ากาอาระจะตายนั่นเองค่ะ (เพราะเป็นกุหลาบทรายของกาอาระนี่เนอะ)

[1]*
ในส่วนที่เราทำเลข1และเครื่องหมายดอกจันไว้ ตรงนี้เรานำมาจาก กาอาระฮิเด็นนะคะ ขอขอบคุณ คุณ Gaawaraที่แปลกาอาระฮิเด็นมาให้อ่านด้วยนะคะ (อ่านได้ในเด็กดีเลยนะคะ ลิ้งอยู่ด้านท้ายค่ะ)

Gaara hiden link : http://writer.dek-d.com/GaaWara/story/view.php?id=1371501

Photo cr : http://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=48158970