[bap x you] Coffee Shop MyBaby กระต่ายที่รักไม่รักไม่ได้แล้ว

ลำดับตอนที่ #8 : Bap Coffee Shop MyBaby : 6

บทที่  6

(Zelo Talk)




     สุดท้ายตอนนี้ผมก็วิ่งมาจนไกลลับสายตาฮิมชานฮยองกับนาอึนเรียบร้อยแล้ว ไม่เข้าใจทำไมต้อง เพราะอะไรกัน เพราะผมกลัวเห็นน้ำตาของสองคนนั้นใช่มั้ย ใช่ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของสองคนนั้น เห็นแล้วรู้สึกผิด ไม่อยากให้สองคนนั้นเห็นหน้าอีก ผมรู้สึกแบบนั้น จริงๆนะ
     “ไง เซโล่มาทำอะไรที่นี่ว่ะ”
     “ว้ากกกกกกกกกก”
     “ เชี้ย!!! ตกใจอะไรเนี่ย” ผมตกใจที่จู่ก็มีคนมาสะกิดไหล่ ที่ไหนได้ คนที่มาสะกิดก็คือ....
     “จงออบฮยอง.......” ผมมองจงออบฮยองด้วยสายตาแบบมึนๆใส่.....
     “เอ็ย แล้วนี่เป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ขานายก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ ทำไมต้องเดินใช้ไม้ค้ำเล่า หื้อ.........” จงออบฮยองถามยาวมาเป็นประโยคจงผมตอบไม่ทันและตอบไปสั้นๆว่า
     “คือว่า...เรื่องมันยาวน่ะ”
     “ยังไง....”ถามอีกและนะ มันเครียดน่ะเนี่ย
     “ก็คือ.....ถ้าเล่าวันนี้ก็ไม่จบหรอก”
     “เรื่องยาวๆของนายก็มีอยู่สองเรื่องล่ะนะ เรื่องนาอึนกับเรื่องที่นายแพ้กาแฟ”
     “แพ้กาแฟงั้นเหรอ ผมว่าไม่ใช่แพ้ธรรมดาแล้วล่ะนะ  ผมเป็นถึงขั้น...............” ผมพูดได้แค่นั้นจงออบฮยองก็พูดแทรกขึ้นมา
     “เดินไม่ได้”
     “ห่ะ ฮยองไปรู้มาจากไหน” ผมถามอย่างสงสัยจริงๆนะ
     “ถ้าถามว่ารู้ว่าจากไหนล่ะก็นะ อืม....................ก็แอบฟังมาเหมือนนายนั่นล่ะ”
     “หา..................”
     “จากนาอึนและฮยองของนายที่คุยๆกันอยู่ เฮ้ย~~~~ จะว่าไปเครียดแทนนายนะ แล้วทีนี้นายจะเอายังต่อ” หลังจากที่จงออบฮยองพูดจบ ผมเลยใช่เวลาคิดได้ซักพัก และก็นึกออกจนได้
     “ผมกะว่าจะปิดเป็นความลับน่ะ”
     “และนายคิดว่านายจะปิดมิดอย่างนั้นเหรอ” จงออบฮยองถาม
     “ก็ไม่รู้ แต่ผมจะลองดู แต่ตอนนี้กลับไปที่ห้องพักของผมเถอะ”
     “งั้นฉันไปด้วย” จงออบฮยองพูดออกมา แต่ผมก็ไม่ได้ขัดอะไร จงออบฮยองเลยเดินตามมาไปเรื่อย ถ้าผมเดินไปเรื่อยๆและไปเจอสองคนนั้น ที่ทำให้ผมจุกอีกล่ะก็ ก็บังเอิญไปนะ




ห้องพัก
    

     “กลับมาแล้วเหรอ เซโล่” แบบนี้มันคงไม่ใช่ความบังเอิญแล้วล่ะนะ ผมว่า ผมเดินเข้ามาในห้องและก็พบเห็นนาอึนกับฮินชานฮยองนั่งอยู่จริงๆนะสินะ
     ผมพยักหน้าไปให้สองคนนั้นทีหนึ่ง และจงออบก็เดินตามหลังผมมา ผมนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง เรื่องจริงงั้นเหรอ ที่ผมจะเดินไม่ได้อีกเลย ผมได้แต่นึกในใจอยู่แบบนั้น
     “จงออบ มาได้ยังไงเนี่ย มาเยี่ยมจุนฮงเหรอ” ฮิมชานฮยองเอ่ยทักจงออบฮยอง รู้จักกันด้วยเหรอ
     “เออ.....ก็ไม่เชิงหรอกครับ ผมก็แค่มาเยี่ยมเพื่อนอีกคนที่มาโรงพยาบาลน่ะครับ และไม่นึกว่าจะเจอเซโล่.....ที่เดินไม่ได้แล้วก็ตาม” เฮ้ย.อยู่ดีๆพูดอะไรออกไปล่ะนั่น ผมรีบกระโดดไปทางจงออบและปิดปากจงออบห้ามพูดเรื่องนั้นออกมา แต่คงสายไปแล้วล่ะ
     “พูดอะไรออกมาน่ะ จงออบฮยอง” ผมพูดกระซิบเสียงเบา
     “ไหนๆก็ไหนๆแล้วพูดไปเลยสิ ถ้าเป็นฉันเก็บความลับไว้ไม่หมดหรอก ไหนๆแต่ล่ะคนก็รู้แล้วใช่มั้ยว่า เซโล่รู้ทุกเรื่องแล้ว ก็ให้รู้ไปเลย.........มันจะได้จบๆไป” จงออบฮยองพูดออกมาอย่างมีเหตุฟล ใช่สินะ ปิดไปก็มีวันเปิดเผยอยู่ดีสินะ
     และผมจึงพยักหน้าช้าๆ จงออบฮยองจึงพยุงตัวผมไปนั่งและดันตัวผมให้นอนลง แบะพูดขึ้นว่า
     “เซโล่...เชื่อฉันสิ ซักวันนายจะต้องเดินได้เหมือนเดิม ความฝันของนายยังไม่สิ้นสุดลงหรอกนะ อย่าพึ่งสิ้นหวังล่ะเซโล่” จงออบฮยองมองหน้าผมอย่างจริงจัง เค้าให้กำลังผมตลอดเลย ใจจริงๆ ผมอยากได้พี่ชายแบบนี้มากกว่าจริงๆนะ
     “จงออบ..............” ฮิมชานฮยองพูดออกมาเสียงเบา จงออบจึงหันไปตามเสียงที่เรียก และฮิมชานฮยองก็พูดออกมาว่า “ฉันยกจุนฮงให้นายดูแลแทนฉัน นายจะรับไปดูแลแทนมั้ย” ห่ะ อยู่ดีฮิมชานฮยองพูดอะไรออกมาน่ะ
     “จุนฮงเค้าเป็นน้องฮยองไม่ใช่เหรอครับ แล้วอยู่ดีๆมายกให้ผมดูแลดื้อแบบนี้ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ” จงออบถามออกมาอย่างมีเหตุผลอีกครั้ง แต่สายตาผมพลันไปเห็นนาอึนที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
     “ก็ฉันเบื่อ...ขี้เกียจดูแลน้องงี่เง่าแบบนี้แล้วยังไงล่ะ” หมายความยังไงกัน
     “อะไรกัน....” นาอึนพูดออกมาเสียงเบา
     “ฮยอง....งงโกหกสินะ” จงออบพูดออกมาด้วนสีหน้าที่นิ่ง
     “ฉันไม่ได้โกหกฉันพูดจริงๆ” ฮิมชานพูดพร้อมทำหน้าแบบแก้ตัว
     “ฮยองก็แค่ไม่อยากเห็นน้องขายสุดที่รักของฮยองเจ็บแค่นั้น และแค่ไม่อยากให้เซโล่มาร้านกาแฟแบบนี้แค่นั้นไม่ใช่เหรอ เพราะกลัวเซโล่จะเป็นแบบนี้อีก และไม่อยากเสียน้ำตาและปล่อยความอ่อนแอออกมาอีกแค่นั้นเท่านั้นไม่ใช่เหรอฮยองครับ” จงออบฮยองพูดบรรยายยาวออกมา จึงทำให้ฮิมชานฮยองเงียบไปยาว จงออบฮยองทำไมเค้ามีความคิดได้เก่งถึงขนาดนี้นะ
     “ฉันก็แค่.......”
     “ถ้าฮยองยังคิดว่าฮยองเป็นพี่ชายที่แสนดี และสามารถดูแลเซโล่ได้ดีจริงๆล่ะก็...ก็ไม่ควรพูดออกมาแบบนี้นะครับ ทางที่ดีฮยองก็ต้องดูแล เซโล่ให้ดีกว่านี้ ไม่ใช่บกให้คนอื่นดูแลแบบนี้” จงออบพูดพร้อมเดินไปหาฮิมชานฮยองและจับไหล่และก็พุดต่อ “ฮยองรักน้องชายของฮยองคนนี้จริงๆสินะ ถึงไม่อยากให้เซโล่มาลำบากแบบนี้ แต่เซโล่เค้าไม่เคยลำบากใจเรื่องนี้เลยนะครับ ไม่จ้องเป็ยห่วงหรอก ผมดูแลเค้ามาตลอดนั่นล่ะ”
     “ดูแล...............” ฮิมชานฮยองเริ่มน้ำตาไหลอีกครั้ง
     “ถ้าถามว่าดูแลในฐานะอะไรล่ะก็นะ........งผมดูแลเค้าในฐานะพี่ชายคนที่สองล่ะมั้ง.....งงกชหรือไม่ก็เพื่อนคนหนึ่งที่เค้าสนิทมาที่สุดล่ะนะ” จงออบฮยองพูดออกมาชิวๆ เก่งจริงๆเลยนะ ขจงออบญฮองสามารถแก้ปัญหาแค่นี้ภายในไม่กี่วินาทีเอง
     “ขอบใจนะ.....”ฮิมชานฮยองเชาน้ำตาตัวเองช้าๆ
     “ไม่เป็นอะไรหรอกครับ คนเราที่ร้องไห้ออกมาไม่ใช่อ่อนแอนะครับ แต่เข้มแข็งซะมากกว่า แต่ฮยองไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับเรื่องแค่นี้เอง ผมดูแลเค้ามาตลอดนั่นล่ะ^^” จงออบฮยองยิ้มออกมาตาเป้นสระอิ จงทำให้ฮิมชานฮยองพยักหน้าเบาๆ
     “และจะมีวันที่เซโล่เป็นเหมือนเดิมมั้ย” นาอึนถามออกมา นาอึนตาเธอบวมไปหมดแล้วนะ
     “ไม่รู้สิ แต่ผมว่าคงมีวันนั้นแน่นอนไม่ต้องห่วงหรอกนะ นาอึน....ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงเซโล่มากเลยสินะ” จงออบฮยองเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าเธอและก็พูดออกมา “ซักวันเซโล่ก็คงเดินได้เองล่ะ เซโล่กินไปไม่เท่าไหร่เองไม่เหรอ ระหว่างนี้ก็รอให้เซโล่พักพื้นตัวไปก่อนก็พอแล้ว เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ”
     นาอึนพยักหน้าช้าๆ และก็หันมามองทางผม และเดินมาทางผมช้าๆ และนั่งลงข้างๆผม และพูดออกมา “นายอย่าเป็นอะไรไปเลย พรุ่งนี้ฉันจะไปเรียนแล้ว หลังเลิกเรียนฉันจะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆนะ เซโล่” เธอพูดออกมาแค่นั้นเธอก็เค้ากอดผมแน่นพร้อมร้อวไห้ออกอีกครั้ง ผมทำได้แค่ลูบหัวเธอช้าๆ
     พอผมเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วผมยิ่งอยากหายไหวๆ และอยากดูแลเธอให้ใกล้ชิดกว่าเดิมซะแล้วสิ
     นาอึนรอฉันก่อนนะ อีกไม่นานแนก็หายแล้วล่ะ
     อีกหนึ่งวัน
     ไม่สิอีกหนึ่งสัปดาห์ล่ะมั้ง.............







[Naeun]



     ฉันเดินออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับฮิมชานฮยองที่พึ่งผ่านจากการร้องไห้มาหมาดๆ แต่ตอนนี้หายแล้วล่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วนร้า
     “ฮิมชานโอป้านะไปไหนต่อเหรอค่ะ” ฉันออกมาอย่างลังเล
     “โอป้ากะว่าจะกลับไปที่ร้านเหมือนเดิมนั่นล่ะ เพราะตอนนี้มีคนดูแลแทนโอป้าแล้วล่ะนะ” ฮิมชานโอป้ามองขึ้นข้างบนโรงพยาบาลอีกที ฉันจึงมองตามเค้าไป
     “งั้นฉันไปด้วยได้มั้ยค่ะ” ฉันพูดออกไป ใจจริงไม่ต้องถามหรอด ฉันไปอยู่แล้ว
     “ก็แล้วแต่นาอึนเลยนะจ้ะ เพราะตอนนี้ร้านเราก็ไม่ได้เปิดอยู่แล้ว แต่ล่ะคนก็พักอยู่ที่บ้านกันทั้งนั้น โอป้าก็แค่จะกลับไปดูร้านนิดๆหน่อยๆ แค่นั้นล่ะ” ฮิมชานโอป้าพุดออกมายาว จะว่าไปถ้าร้าไม่ได้เปิด แสดงว่า แดฮยอนโอป้าก็ไม่อยู่สินะ





ร้าน coffee shop




     “กลับมาแล้วเหรอ ฮยอง” เสียงของยองแจฮยองเองล่ะค่ะ
     “อื้มใช่ เฮ้ย แล้วพวกนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ วันนี้ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้พักน่ะ” ฮิมชานโอป้าตะโกน
     “ก็ช่วยไม่ได้ผมอยากพักที่นี่ นี่เนอะ อ้าว นาอึน อันยอง” ยองแจโอป้าชะโงกมาจนเห็นฉันอละทักทายฉันอย่างร่าเริง และตามมาด้วยแดฮยอนที่เดินตามยองแจโอป้ามาอีกคน เค้าอีกแล้วเหรอ ฉันไม่น่ามาเลยให้ตายสิ
     “อ้าว ไหนๆก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ฉันจะชงกาแฟสูตรพิเศษให้กินและกัน” ฮิมชานโอป้าพูดออกมา เออ กาแฟอีกแล้วเหรอ โอป้าไม่เข็ดใช่มั้ยเนี่ย
     “อีกแล้วเหรอ ฮยอง ผมขอวันหนึ่งเถอะนะ วันนี้พักกินขนมว่างๆเถอะนะ ร้านของเราก็ฌวิวดีเป็รธรรชาติแล้วด้วย ขอมานั่งกินลมเล่นๆ โดยไม่กินอะไรเลย ไม่ได้เหรอ” ยองแจโอป้าอ้อนฮิมชานโอป้าอย่างสุดชีวิต เอ่อ.....คงจะเวอร์ไปอ่ะเนอะ
     “แล้วแต่......” ฮิมชานโอป้าทำตาหลี่มองยองแจฮยองทีหนึ่งและก็วิ่งไปห้องครัวทันทีห้องครัวมีอะไรกันนะสงสัยและ//ฉันถามอะไรโง่ๆออกไปหรือเปล่านะ
     “เยส สำเร็จ แดฮยอน มากินชีทเค้กกันเถอะ” ของแจโอป้าหันหน้าไปทางแดฮยอนโอป้าทันที
     “ประโยคนั้น ฉันต้องพูดต่างหาก ไม่ใช่เหรอ”
     “เหอะน่า.....สลับนิดสลับหน่อยแค่นี้เอง........” ยองแจโอป้ากอดคอแดฮยอนโอป้าและพูดออกมา
     ฉันเลยทำท่าจะเดินกลับเพราะไม่มีที่ไปแล้วน่ะสิ กะว่าจะไปนั่งเล่นแถวมหาลับแปปหนึ่งและก็กลับหอดีกว่า ไม่สิ.......ไปเฝ้าเซโล่ดีกว่า...... ระหว่างที่ฉันเดินไปก็ถูกมือของใครซักคน ฉุนรั้งฉันไว้ ฉันเลยรีบหันไปมอง แต่ว่า.............
     “แดฮยอนโอป้า...............” เพราะตอนนี้คนที่จับมือฉันไม่ให้ไปนั้นก็คือแดฮยอนโอป้านี่เอง
     “เธอไปจะไปไหน” เค้าถามเสียงนิ่ง ทั้งที่มือเค้ายังมือฉันอยู่เนี่ยนะ
     “ฉัน...จะไปเยี่ยมเซโล่น่ะ”
     “เซโล่เป็นอะไรงั้นเหรอ” เค้าพูดต่อปากต่อคำออกมาโดนที่ฉันยังไม่ทันคิดในใจเล้ย
     “เค้า................ไม่รู้สิ...ฉันพูดไม่ถูกน่ะ....แต่ถ้าจะให้เล่าสั้น เค้าก็แค่.....เดินไม่ได้เลย แค่นั้น ฮึก........” บ้าเอ้ย น้ำตานะน้ำตา ทำไมมาไหลเอาตอนนี้เล่า ฉันรีบจับหน้าตัวเองทันที แดฮยอนก็นิ่งไปกลับสีหน้าที่เปลี่ยนไปของฉัน ก็ทำไงได้ล่ะ อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล มันห้ามไม่ได้จริงๆนะ บ้าจริงๆเลย ฉันหลับตาลง
     แดฮยอนเอื้อมมือมาจับไหล่ฉัน และพุดออกมาลอยๆ รึเปล่านะ
     “ไปฉันไปเยี่ยมเซโล่หน่อย” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเค้า เพราะตอนนี้เค้าก็มองฉันอยู่เช่นกัน ฉันจึงพยักหน้าแทนคำตอบ และยองแจก็โพล่ออกมาจนทำให้ฉันต้องรีบเช็ดน้ำตาทันที
     “จะไปเยี่ยมเซโล่เหรอ ฉันไปด้วยสิ” ยองแจโอป้ายิ้มแกมาอย่าวร่าเริง ปกติฉันไม่เคยเห็นเค้าเป็นแบบนี้เลยนะ แปลกจัง แปลกอีกแล้วนะ ฉันเดินนำหน้าไปก่อนแดฮยอนและยองแจโอป้า และส่วนสองคนนั้นก็เดินตามและในที่สุด ฉันก็มาโรงพยายาบาลนี้รอบสองจนได้สินะ.....



     “กินแอปเปิ้ลหน่อยเหอะ ฉันอุตสาห์ซื้อมาไห้เลยนะโว้ย” เพียงแค่ฉันเปิดประตูเข้ามาฉันก็เห็นจงออบบ่นออกมา เซโล่ก็ตกใจกับการมาของฉัน
     “นาอึน มาได้ยังไง..........” ประโยคหลังเค้าลากเสียงยาวก็เพราะว่าคยนที่ตามฉันมานั้นก็คือยองแจโอป้า ไม่สิ คนที่เค้าควรตกใจ ควรจะเป็นแดฮยอนโอป้ามากกว่าล่ะมั้ง
     “ฉันมาเยี่ยมนายน่ะ หนุ่มน้อย ได้ยินว่าเดินไม่ได้เลยนี่ ตอนนี้เริ่มหายดีหรือยังล่ะ” ยองแจโอป้าเดินเข้าไปหาเซโล่อย่างเป็นมิตร วันนี้เค้ามาแปลกจริงๆนะ
     “เริ่มหายแล้วล่ะครับ ตัวเริ่มหายชาแล้ว เริ่มหายปวดไปทีละนิดแล้วล่ะ แต่หมอเค้าบอกว่า.........” เซโล่เงียบไปทีนที ที่จะพูดประโยคต่อไป
     “หมอเค้าบอกว่าอะไรเหรอ” ยองแจโอป้าถามอย่างจริงจัง
     “ก็แค่...หมอแค่บอกเรื่องไร้สาระแค่นั้นล่ะครับ ไม่ต้องใส่ใจหรอกนะครับ” เซโล่ยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ มันต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลแน่นอนเลยล่ะ
     “อื้ม โอป้าเข้าใจแล้ว.............แดฮยอน เอาตระหฃกล้าของฝากมาให้เซโล่สิ” ยองแจโอป้าสั่งแดฮยอนโอป้า แต่เค้าก็ทำตามจริงๆ เซโล่ได้แต่มองจิกแดฮยอนโอป้านิ่ง ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วยนะ น่ากลัวไปแล้ว.............
     “นายมาทำไม” สุดท้ายเซโล่ก็พูดออกไป
     แดฮยอนโอปเวางตระกร้าของฝากลงและก็ตอบออกมา “ฉันก็แค่มาเยี่ยมนาย...ไม่ได้เหรอ” แดฮยอนหันหน้ามามองเซโล่ช้าๆ บรรยากาศมันซัก.....
     “ไม่ได้ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันไม่อยากเจอนาย เกียจขี้หน้านายเข้าใจมั้ย” เซโล่ตวาดออกมา เลยทำให้ยองแจ เอามือไปปิดปากเซโล่อย่างรวดเร็ว
     “เซโล่พูดอะไรออกมาน่ะ นั่นเพื่อนฮยองเองนะ”
     “เพื่อนฮยองงั้นเหรอ เพื่อนของฮยองเคยทำให้นาอึนเจ็บไม่ใช่เหรอ”
     “เซโล่ เรื่องนี้มันนานแล้วนะ นานยังจะไม่จบอีกเหรอ”
     “ฮยองไม่เข้าใจความรู้สึกผมหรอก ไม่เข้าใจความรู้สึกนาอึนด้วยว่ารู้สึกยังไง ไอ้หมอนี่น่ะ  ถึงว่ายังไงก็ไม่จำหรอก”
     “เซโล่.............” ยองแจโอป้าพูดออกมาช้าๆ
    “ยังไงนายก็ออกไปจากห้องนี้ซะ คนหน้าตาอย่างนายไม่มีคำว่าจริงใจอยู่บนใบหน้าหรอก”
    “พอซักทีเถอะ เซโล่” ในที่สุดความอดทนฉันก็ขีดสุด ฉันเลยตะโกนออกมา เซโล่เลยมองฉันอย่างเย๋นชา ทำไมถึงมองแบบนั้นล่ะ ไม่นะ ฉันไม่ต้องการให้เค้ามองแบบนั้น ไม่ต้องการ.............     
     “ที่เธอพูดบบนั้นออกมไอหมอนี่ไม่ได้ว่าแสดงว่า........เธอยังลืมไอหมอนี่ไม่ได้สินะ” เซโล่ มันไม่ใช่อย่างนายคิดนะ
     “ไม่ใช่นะ”
     “ที่เธอพุดมาว่าขาดฉันไม่ได้ โกหกทั้งเพเลยสินะ”
     “ฟังฉันพูดก่อนนะ”
     “ตั้งแต่ที่เธอเจอไอหมอนี่ เอก็เอาแต่พูดเรื่องไอหมอนี่ เธอไม่เคยเห็นหัวฉันหรอก”
     “มันไม่ใช่อย่างงั้นนะ”
     “เธอแคร์เขามากกว่าฉันอยู่แล้ว นายนี่โชคดีจังนะ เพื่อนสมัยเด็กอย่างฉันคงไม่มีสิทธิสินะ” เซโล่มองไปแดฮยอนและยิ้มมุมปากออกมา ทำไมเค้าพูดแบบนี้ออกมาล่ะ
     “เซโล่ นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย” จงออบฮยองบ่นออกมา
     “ตอนนี้ผมขออยู่คนเดียวได้มั้ย ทุกคนออกไปข้างนอกก่อนได้มั้ย ผมอยากใช่ความคิดอยู่คนเดียวน่ะ” เซโล่ก้มหน้าลง ฉันเลยไม่เห็นหน้าที่เค้าก้มลง หลังจากนี้
     “เซโล่.........”
     “ออกไป....” เซโล่พูดออกมาเสียงเบา..เลยทำให้ทั้งฉัน ยองแจ แดยอน จงออบ เดินออกมาจากห้องทีล่ะคน

เค้าเข้าใจผิดอีกแล้ว

ทำไมเค้าไม่ฟังที่ฉันพูดเลยล่ะ

แค่รับฟังคำพูดฉันซักนิดก็ยังดี

ทำไมเค้ากับต้องขัดขึ้นมาตลอดเลยนะ

ทำให้ตายสิ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะกล้าพบเค้ามั้ย

เค้าจะให้ฉันรออยู่ข้างนอกนานมั้ยนะ

แต่ ขอแค่เค้ารับฟังที่พูดหน่อยก็ดี

เค้าคงไม่เข้าใจผิดไปแบบนี้หรอก

อยากให้เซโล่ได้รับรู้ ความรู้สึกของฉันจริงๆซักที


#จบไปอีกแล้ว กว่าจะเขียนเสร็จนานจริงเลยล่ะนะ

ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างจริงๆนะ แต่ก็จะพยายามเขียนจร้า

ฝันดีราตรีสวัสดิ์ ตอนตีหนึ่งจร้า วันที่ 7/07/13

และช่วงแถว อัพข่าว bap บ้างอะไรบ้าง~~~~~~~~~


ใครว่าแดฮยอนตอนนี้หล่อมั่งยกมือ เงียบ~~~~~~~~~~~~~ ฮ่าๆๆๆๆๆ


ทวิตเตอร์วันนี้ของแดฮยอนจร้าาาาาาาาา





Daehyun twitter update

@BAP_Daehyun: 다들 보고싶네요^^
ผมต้องการที่จะเห็นทุกคน

‎#เห็นอะไรเหรอจ้ะ=..= คึๆๆๆ



จบแต่เพียงเท่านี้ ไปนอนกันเตอะ!!!!!


:)  Shalunla