คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ฉันไม่รู้จักเธอ
ขอโทษที่อัพช้าไปหน่อยน้ออ เพราะช่วงนี้ใกล้สอบแล้วล่ะนะ คึๆๆ ไปอ่านกันเล้ย
บทที่ 2
ฉันไม่รู้จักเธอ
นี่มันเรื่องอะไรกัน ตอนนี้ฉันโดนเค้ากอดอยู่อย่างนั้น จะบ้าตาย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ฉันอยากเห็นหน้าผู้ชายคนที่กอดฉันคนนี้อยู่แล้ว และในที่สุด เค้าก็ปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระ ฉันเลยรีบหันหน้ามามองผู้ชายคนที่ว่าทันที
โอ้ พระเจ้า ทำไมเค้าหล่อเหมือนผู้หญิงแบบนี้ เอ๊ะ ยังไง ฉันพูดผิดหรือถูกเนี่ย
เค้ามองมาที่ฉันนิ่ง ฉันเลยจ้องหน้าเค้ากลับบ้าง สายตาที่เค้ามองฉันนิ่งมากกก ฉันต้องหลบหน้าหนี ทำไมฉันไม่วิ่งหนีไปเลยล่ะ จะมายืนเสนอหน้าตรงนี้ทำไมเล่า
ผู้ชายคนที่ยืนอยู่หน้าฉันก็เงียบไม่พูดอะไรบ้างเล้ย ทำไมปล่อยให้ฉันเขิลอยู่แบบนี้เล่า ทำไมเค้าหล่อแบบนี้ >///<
“ขอโทษ ฉันกอดผิดคน” และทันใดนั้น ผู้ชายคนที่ว่าก็เดินหลีกหนีฉันไปในที่สุด ห่ะ!!! กอดผิดคนงั้นเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!
ฉันรับหันหน้าไปมองตามผู้ชายคนนั้น แปลกคนชะมัด หน้าตาก็หล่อนะ แต่ทำไมเค้าตัวสูงแบบนี้ สูงเท่าแบคฮยอนหรือเปล่านะ ฉันยืนนึกอยู่อย่านั้น
และทันใดนั้นเอง...
“เธอคนนั้นน่ะไม่ไปเหรอ ประถมนิเทศน่ะ” ผู้ชายคนที่ว่าตะโกนเรียกฉันมาแต่ไกล อยู่ไกลขนาดนั้น เค้าตะโกนมาถึงนี่เลยเหรอเนี่ย ฉันเงยมองและก็รีบเอาสติคืนมา และก็รีบวิ่งไปทันที จะบ้าตาย ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย
ที่ห้องประชุม
ตอนนี้ทั้งฉันผู้ชายคนนั้นก็ขึ้นมาถึงห้องประชุมจนได้ แต่แปลก ฉันวิ่งแทบตาย จนเหนื่อยจะเป็นจะตาย แต่ทำไมไอผู้ชายตรงหน้าฉัน เค้าไม่เห็นเหนื่อยอะไรเลยเนี่ย งงชะมัด และเค้าก็เดินเข้าไปในห้องประชุมน่าตาเฉย
เฮ้ยๆ จะปล่อยให้ฉันอยู่ตรงนี้เหรอ
ฉันวิ่งตามไป ผู้ชายคนนี้ก็นั่งลงกับเก้าอี้ที่อยู่แถวหลังสุด ฉันก็นั่งลงข้างๆตามไปด้วย และก็มองไปหน้าเวที ตอนนี้ ผอ. ท่านบ่นอะไรก็ไม่รู้ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันต้องหา แบคฮยอนก่อนล่ะ
อยู่ไหนนะ นั่นไง
“ชานมี มานี่ๆ” แบคฮยอนเห็นฉันเลยกวักมือเรียกให้ฉันรีบไปหา ฉันเลยลุกขึ้น แต่.....ผู้ชายคนนี้จับมือฉันไว้
“เธอคิดเหรอ ถ้าเธอไปหาเพื่อนเธอแล้วจะมีที่นั่งให้เธอน่ะ” ฉันหันไปมองที่ๆแบคฮยอนนั่งอยู่ตอนนี้ไม่มีที่นั่งให้ฉันนั่งเลย ฉันเลยตัดสินใจ นั่งลงเหมือนเดิม มันก็จริงเฮ้อ~~~
และ ผอ. ก็เทศน์ไปเรื่อยๆ เฮ้อ เบื่อวันนี้ที่สุด ไอผู้ชายคนนี้แม่งก็เงียบเกินไปจริงๆ ที่กอดฉันเมื่อกี้หมายความยังไงกันเนี่ย ผิดคนอะไร แปลกชะมัด ฮึ่ย!!!
หลังประถมนิเทศ
ฉันรีบลุกขึ้นมา และรีบวิ่งไปหาแบคฮยอนทันที แต่ไม่แบคฮยอนคนเดียวแล้วล่ะทีนี้
“เธอหายไปไหนมาเนี่ย รู้มั้ยฉันตามหาแทบแย่” แบคฮยอนพูดออกมา
“เหอะน่า อย่าใส่ใจเลย เจอกันก็ดีแล้ว” ฉันมองไปรอบตัวแบคฮยอนทันที เพราะตอนนี้มีผู้ชายยืนอยู่ใกล้แบคฮยอนประมาณห้าคนได้ถ้าไม่รวมล่ะนะ ใครกัน?
“ชานมี เธองงน่ะสินี่ใคร ไหนๆก็ไหนๆและ ฉันปิดเธอมานานและ นี่เพื่อนฉันเอง ที่อยู่ต่างโรงเรียนและพึ่งย้ายมา ที่จริงเยอะกว่านี้อีกนะ แต่ตอนนี้ไม่รู้แยกย้ายหายไปไหนหมดแล้ว เฮ้อ แต่ล่ะคนแนะนำตัวสิ” แบคฮยอนพูดออกมา เลยทำให้แต่ล่ะพยักหน้า
“ฉัน ปาร์คชานยอล เธอจำฉันได้มั้ย ว่าฉันคือลูกพี่ลูกน้องของเธอ” คนตัวสูง หน้าออกมาหวานหน่อยๆ พูดออกมาเสียงเข้ม ลูกพี่ลูกน้องเหรอ อ้อ
“อ้อ พี่หย๋อย”
“เฮ้อๆ ไม่ต้องเรียกแบบนี้ก็ได้อายุห่างกันแค่ปีเดียวเอง และก็เรียนชานยอลเฉยๆก็ได้ เรียกหย๋อยทำไมเฮ้อ~~” เพื่อนในกลุ่มแต่ล่ะคนเริ่มหัวเราะ
“ทำไมล่ะ ชานยอล ผมเราก็เรียกนายเล่นแบบนี้อยู่แล้วนี่” คนที่ตัวเตี้ยๆหน่อย แต่ก็สูงกว่าฉันพูดออกมา
“อะไรกัน ฮยอง(พี่ชาย) เฮ้อ~~~” ชานยอลพูดออกมาถอนหายใจ
“อ้อ ฉันชื่อซูโฮ น่ะ ยินดีที่ได้รู้จักล่ะ อายุฉันเยอะ เรียกโอป้าซะนะ ชานมี” เอ๊ะ อีกแล้วคนรู้จักชื่อฉัน เฮ้อ
“ส่วนฉันชื่อ คิม จงอิน แต่เรียกไคดีกว่านะ ส่วนคนข้างๆฉันเนี่ย โด คยองซู เรียกดีโอแทนและกัน” คนที่ชื่อว่าไคที่กอดคอดีโออยู่นั้นผู้ออกมา จะว่าไปไคเนี่ยผิวคล้ำดีนะ(หรือดำกันแน่)
“ต่อไปนี้เราคงได้เจอกันบ่อยๆนะ” ดีโอพูดออกมาและยิ้มบางๆให้ ตาโตชะมัดเลย ว่าแต่ว่าฉันควรเรียกเค้าว่าโอป้ามั้ยนะ
ฉันยิ้มให้กับคนที่เหลื่อ แต่อีกคนหนึ่งล่ะ ฉันไปมองอีกคน ผู้ชายคนนี้หน้าตาออกเด็กมาก แต่คนอายุมากกว่าฉันอยู่ดี ฉันมองหน้าเค้าซักพัก จะว่าไปแต่ล่ะคนที่เป็นเพื่อนแบคฮยอนก็อายุมากกว่าฉันทุกคนล่ะเลยล่ะมั้ง (หรือคิดไปเอง)
“ฉัน โอ เซฮุน...” ผู้ชายคนที่ฉันมองเมื่อกี้นี้ล่ะ พูดออกมาเสียงลาก เหมือนไม่ค่อยเต็มใจจะพูดเลยแหะ เฮ้อ และอยู่เจ้าตัวนั่นล่ะ ก็เดินเข้ามาใกล้ๆ ห่ะ เดินมาทำไมและเจ้าตัวก็หยุดอยู่ที่หน้าฉันจนได้ อะไรกัน
“นะ...นายมีอะไร ทำไมต้องทำหน้าแบบนี้” เซฮุน เงียบไปซักพัก และตอบออกมาในที่สุด
“เธอน่ะ น่ากอดดีนะ” ห่ะ น่ากอดอะไรกัน ฉันยืนสตั้นไปซักพัก แบคฮยอนก็พุดแทรกขึ้นมา
“นายจะบ้าหรือไง พึ่งเจอกัน มากงมากอดอะไรกันเล่า มานี่” แบคคยอนจับแขนให้เซฮุนเซ และยืนห่างจากฉันเกือบแล้วมั้ยเรา เฮ้~~
“เห็นสาวน่ารักเป็นไม่ได้เลยนะ เซฮุน หึ” ชานยอลพูดออกมาเชิงแซว เซฮุนนี่น่ากลัวชะมัด สงสัยต้องระวังตัวหน่อยแล้วล่ะมั้ง
“ฉันเราไปกันเถอะ ไปตึก music class กัน(ตึกที่ฉันเดินไปเจอคนเมื่อกี้นั่นล่ะ)” ฉันเดินนำไป แต่แบคฮยอนฮยอนดึงแขนให้ฉันหยุดเดินและพูดว่า
“รอเดี๋ยวจะรีบไปไหนเล่า รอลูหานก่อนสิ” ลูหาน? ลูหานไหนอ่อ แต่ยังไงฉันก็หยุดเดินล่ะนะ
“นั่นไง ลูหานฮยองมานั่นล่ะ” ซูโฮพูดออกมาฉันเลยมองหาไปทั่วและก็เห็น ผู้ชายคนที่ฉันเห็นคนนั้นเค้าเดินมาพร้อมกับใครอีกคนหนึ่งก็ไม่รู้ อย่าบอกนะว่าเค้าคือ....
“รอกันนานแล้วใช่มั้ยซูโฮ” ผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้ว่าชื่ออะไร แต่หน้ากลมเหมือนซาลาเปามาก วิ่งกระโดกอดซูโฮ ทันทีเออ...
“มินซอก นายมากอดฉันทำไมเนี่ย” ซูโฮพลักคนที่ชื่อมินซอกออก
“มินซอกอะไรกัน ซิวหมินสิ ฉันชื่อนี้ต่างหาก เนอะลูหาน” ซิวหมิน(เอ๊ะ หรือมินซอกดี งงและ) พูดออกมาพร้อมหันหน้าไปทางผู้ชายคนนั้นที่ฉันเห็นตอนนั้นเค้าชื่อ ลูหานนั่นเอง
อีกแล้วนะ ความรู้สึกนี้ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆอีกแล้วนะ
“เมื่อกี้ผมเห็นฮยองนั่งกับชานมีด้วย ทั้งสงคนรู้จักกันแล้วเหรอ” แบคฮยอนพูดออกมา อ่อ มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ ฉันไปเจอเค้าโดยบังเอิญต่างหากล่ะ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำชื่ออะไร(แต่ตอนนี้รู้และ)
“ใช่ เรารู้จักกัน” ห่ะ ลูหานพูดพร้อมเดินมากอดไหล่ฉัน กอดทำไม >///< ถ้าถามว่าเขินมั้ย เขิน ตกใจมั้ย มากกกก อะไรกันเนี่ย
“ห่ะ รู้กันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ชานยอลพูดแทรกออกมา..นั่นสิ ฉันต่างหากที่ต้องถามแบบนี้ออกไป ทำไมพูดไม่ออกเนี่ย
“หรือว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันแน่นะ ใช่อย่างที่ฉันคิดมั้ยดีโอ” ไคพูด
“ใช่” ดีโอตอบพร้อมยิ้มให้ไค เอิ่ม...สองคนนี้เป็นเกย์อ่อ....
“ฉันๆๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับ ลูหานทั้งนั้นล่ะ เราสองคนพึ่ง อุ๊บ” เป็นอีกครั้งที่ตอนนี้ลูหาน ปิดปากฉันทางด้านหลัง และกระซิบข้างหูว่า ‘ปล่อยให้ไอพวกนี้คิดเองเออเองเถอะ’ อยากถามว่าเพื่ออะไร
สุดท้ายฉันก็พยักหน้า และก็เดินหนีลูหานไปหาแบคฮยอนทันที
“จะไปกันได้หรือไง” ฉันมองแบคฮยอนหน้าบึ้ง
“ไป...ไปกันเลยสิ ฉันก้ไม่ได้รอใครแล้วนี่ ไปกันเถอะ” แบคฮยนพูดแล้วยิ้มให้
“อื้ม =///=” แปลกทำไมฉันต้องแก้มแดงด้วยเนี่ย
และฉันกับแบคฮยอนก็เดินนำไป ตามด้วยคนอื่นๆนั่นเอง
ตึก music class ชั้นสอง room meeting
“เป็นอันว่าทุกคนเข้าใจแล้วใช่มั้ย ว่าแต่ล่ะชั้นของที่นี่มีห้องอะไรบ้าง” คนที่ดูอายุมากกพูดออกมา
“คร้าบบบบ” ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้ชายตอบล่ะนะ แฮ่ๆ
“งั้นจบการประชุมเพียงเท่านี้” และแต่ล่ะคนก็เริ่มเดินออกจากห้อง ฉันจึงเดินออกไปคนแรก ว่าแต่ว่าแบคฮยอนและพวกๆหายไหนหมดเนี่ย เมื่อกี้ยังนั่งข้างๆอยู่เลยนี่
“ช่างเถอะ ฉันไปห้องซ้อมประจำของฉันก็ได้” และฉันเดินออกไปจาหตรงนั้นด้วยความเซ็ง จำไว้นะแบคฮยอนได้เพื่อนแล้วทิ้งฉันเลยนะ ฉันเดินไปเรื่อยและขึ้นชั้นสามและก็เจอเค้าอีกแล้ว ลูหานคนนั้น ทำไมเค้าอยู่ตัวคนเดียวล่ะ
ลูหานเค้ายืนเหม่อตรงราวที่นั่งซักพัก แต่ไม่แล้วล่ะ เพราะเค้านั่งมองเหม่อนานแล้วและ เป็นอะไรของเค้ากัน แปลกดีแหะคนนี้ ฉันยืนดูเค้าซักพักก็เดินออกมา มองเค้าทำไมกันนะ
“เธอที่กำลังเดินไปน่ะ มองฉันอยู่เหรอ” ห่ะ เค้ารู้ได้ไงว่าฉันเดินขึ้นมา หรือฉันมองนานเกินไป จนเค้ารู้สึก “ชานมี เธอจะไปไหนงั้นเหรอ” ในที่สุดเค้าก็หันมามอง หล่อ~~~ เฮ้ยๆๆๆ ไม่ได้ อย่าไปหลงเค้าเชียวนะ พึ่งจักกันเองนี่
“ก็ซ้อมเต้นน่ะสิ งั้น..งั้นฉันไปก่อนนะ” ฉันรีบเดินหนีเค้าทันที ทำไมสายตาเค้ามันดูน่ากลัวแบบนี้นะ ยิ่งจ้องยิ่งไม่กล้า มันแปลกยังไงก็ไม่รู้ เค้ากำลังทำให้ฉันหลงตั้งแต่แรกเห็นเลยนะ
พอฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องซ้อมประจำฉัน และฉันก็เห็น....
“เฮ้ยๆซูโฮฮยอง เต้นผิดแล้วนะฮะ เต้นใหม่เลย”แบคฮยอนพูดอ่อ นี่ห้องฉัน..
“อะไรกันฉันเต้นดีแล้วหน่า ไคๆ มาเต้นเป็นตัวอย่างดิ”
“ได้ครับฮยอง”
“สู้ๆนะ ไค~~” ดีโอพูดเสียงลาก เออ...คือว่า
“จ้ะ ฉันเต้นเก่งอยู่แล้ว โดโด้” ห่ะ โดโด้อ่อ.. คืดไม่ทราบว่าฉันเข้าผิดห้องหรือเปล่า ฉันเดินออกห่างจากประตู ก่อนจะเงยหน้าไปดูป้ายชื่อหน้าประตูห้อง นี่มันห้องฉัน studio7 ของฉันนี่
ฉันดันประตูเข้าไปในทันทีในเมื่อรู้ว่าเป็นห้องของฉันเอง และทันทีที่ฉันเข้าไป เสียงที่เสียงก็เงียบทันที
“นี่มันห้องซ้อมของฉันไม่ใช่อ่อ...” ฉันพูดเสียงเบา
“อ้อ ชานมี ฉันลืมบอกเธอไปเลย ห้องซ้อมของฉันโดนยึดน่ะ ตอนนี้ฉันขาใช้ห้อมซ้อมเต้นร่วมกับเธอไปก่อนได้มั้ย เพราะตอนนี้เราไม่มีที่แล้วจริงๆ” แบคฮยอนเดินเข้ามาทางฉันและก็พูดเบาๆ ฉันจึงพยักหน้า เพราะห้องนี้ก็กว้างอยู่แล้ว ใช้ร่วมกันคงได้ล่ะนะ
“ขอบใจมาก ชานมี” แบคฮยอนพูดหลังจากรู้คำตอบจากฉันแล้ว ฉันจึงเดินไปวางกระเป๋าตรงกำแพง และก็หยิบชีทเนื้อเพลงออกมาอ่าน ฝึกร้องเพลงหน่อยดีกว่าเรา
“เธอร้องเพลงเป็นด้วยอ่อ” ฉันเงยขึ้นมองทันทีที่ได้ยินเสียงคนพูด ไม่สิ เซฮุนต่างหาก ออกแล้วเหรอ
“เป็นสิ ถ้าไม่เป็นฉันคงไม่เอาเนื้อเพลงขึ้นมาอ่านหรอก”
“อ่อ...ผู้หญิงอะไรกัน ทั้งเก่ง ยังน่ากอดอีก” อะไรกันเนี่ย โอเซฮุน นายพูดแบบนี้อีกแล้วนะ
“อ่า...คือว่าฉันขอตัวไปเอาน้ำแปปน่ะ เอ๊ะ!!!” และฉันเดินออกไปได้ไม่กี่เก้าอยู่เวฮุนก็กอดฉันทางด้านหลัง เฮ้ยๆๆ ตอนนี้เหล่าๆเพื่อนแบคฮยอนเค้ามองแล้ว
“ปล่อย >///< ....” ทำไมต้องแก้มแดงด้วยเนี่ย ฉันพยายามสะบัดตัว แต่เค้ากอดแน่นไปแล้วนะ
“ขอกอดซักพักได้มั้ย เธอตัวเล็กแบบนี่น่ากอดเป็นที่สุด” พูดบ้าอะไรกันเนี่ย ฉันเงยหน้าไปมองแบคฮยอนทันที พอแบคฮยอนเค้ามองหน้าฉัน เค้าก็หันหน้าหนีไปทันที อะไรกันน่ะ
ฉันเลยหันไปมองซูโฮบ้าง เค้ามองและยิ้มให้แค่นั้น เพื่ออะไรกัน เซฮุนก็เอาหัวซบกับผมฉันอยู่อย่างนั้น เซฮุน ฉันจะไม่ทนแล้วนะ
“เฮ้ เซฮุน ฉันมองมามากพอและ เมื่อไหร่จะปล่อยน้องเค้า ออกมานี่เลย” ชานยอล เดินเข้ามากระชากตัวเซฮุนให้หลุดจากตัวฉัน รอดแล้วๆ
“อะไรกัน ก็เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักนี่ ใครๆก็อยากกอดนะครับ ฮยองอยากกอดป่ะล่ะ”
“หยุดพุดเลยเซฮุน ชานมี ไม่เป็นไรนะ ไปเซฮุนมันโรคจิตนะ มันชอบกอดผู้หญิงไปทั่วล่ะ อย่าใส่ใจนะ”ไม่ต้องก็รู้จ้ะ ขนาดนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ก็ดีแล้ว เซฮุน ฉันว่าวันนี้ พอเรากลับหอ พี่ต้องมีเรื่องเคลียกับนายและล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” ที่จริงไม่อยากพูดแบบนี้หรอกแต่ทำไงได้ ต้องพุดให้สมนางเอกล่ะนะ
“งั้นเหรอก็ดีแล้ว ไป...ไปกินน้ำซะ” ชานยอลลูบหัวฉันเบาๆ เค้าอ่อนโยนชะมัดเลย ผู้ชายแต่คนเนี่ย กำลังทำให้ฉันหลงนะเนี่ย ใจง่ายชะมัดเรา
//จบง่ายไปมั้ยอ่า แต่ก็จบและตอนหนึ่ง คึๆๆๆ ชอบจบแบบค้างคาล่ะนะ คึๆๆ ไปต่อตอนต่อไปเหอะ วันนี้พิเศษหน่อย ลงสองตอนเลย
ความคิดเห็น