คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 การพบกันอีกครั้ง
ตอนที่ 1
การพบกันอีกครั้ง
หลายปีต่อมา(กี่ปีก็ได้แล้วแต่จะนึก คึๆ)
“แม่!!! กระเป๋าหนูอยู่ไหน หนูจะไปสายแล้วนะ”
“อยู่นี่ลูกชานมี” แม่โยนกระเป๋าและฉันก็รับไว้ทัน
“หนูไปก่อนนะค่ะ แม่” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่และจุ๊บแก้มแม่ทีหนึ่งและก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“กลับมาเร็วๆล่ะ อย่าไปเที่ยวมั่วซั่วล่ะ”
“ค่ะแม่” ฉันตะโกนไปหาแม่ ฉันรีบใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว และรียเดินออกไปทันที พอฉันเปิดประตูออกมา ก็เห็น...
“ไฮ...ไงชานมี ฉันรอตั้งนานแน่ะ ตีสายอ่อ...” บยอน แบคฮยอน เพื่อนสนิทคนเดียวของฉันเดินเข้ามาใกล้
“ก็ใช่น่ะสิ ยังมี่หน้ามาถามอีก”
“ใช่..ฉันมีหน้า ฉันถึงถามเธอไง” ฉันเยบไปทันทีกับคำเถียงของเขา ไอเพื่อนคนนี้นี่....
“ไปกันเถอะ” ฉันเดินหลีกจากแบคฮยอนและก็เดินหนีไปทันที จะกวนตั้งแต่เช้าเลยเรอะ
“จะรีบไปไหนเล่า วันนี้ฉันเอารถมา จะไปกับฉันมั้ย” แบคฮยอนตะโกนไล่หลัง ทำให้ฉันต้อกันกลับไปมอ รถเหรอ~~
“ไหน...” ฉันหันหน้ามาทางแบคฮยอนทันที
“เหอะ งั้นตามฉันตาม ยัยเตี้ย” แบคฮยอนเดินนำหน้าฉันไป ฉันเลยเดิน ยัยตงยัยเตี้ยอะไรกันย่ะ เดี๋ยวก็เตะซะหรอก
ที่โรงเรียน
“นายขับรถเร็วใช้ได้เลยนะเนี่ย” ฉันลงจากรถมอเตอร์ไซค์ของแบคฮยอนและยื่นหมวกกันน็อคืนให้
“ก็แน่อยู่แล้วล่ะ” แบคฮยอนรับหมวกกันน็อตจากฉันและก็วางไว้ที่รถนั่นล่ะ เพื่อนฉันคนนี้มีรถตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!
“งั้นไปกันเถอะ”
“จะรีบไปไหนเล่า วันนี้แค่วันเปิดเรียนวันแรกเองนะ ไม่ต้องรีบหรอก วันนี้ใครๆก็ไปสายทั้งนั้นล่ะ” แบคฮยอนวิ่งฉันจนทัน ก็คนมันรีบนี่ทำไงได้
“ก็...เหอะน่า ไม่ได้รีบอะไรหรอก แค่อยากไปให้ถึงก่อนแค่นั้นล่ะ” ฉันเดินไปเรื่อยๆ
“รีบไปเอาโล่หรือไงฟ่ะ” แบคฮยอนบ่นออกมา
“ก็เออ ใช่น่ะสิ”
“ว่าแล้วเชียว~~”
“ประชดต่างหากเล่า”
“จ้าๆ ทำอย่างกับรีบไปต้อนรับ เด็กใหม่เลยนะ”
“เด็กมง เด็กใหม่อะไรกัน”
“ตอนนี้เราก็เรียนอยู่มหาลัยปีสองแล้ว น่าจะมีคนย้ายเข้ามาล่ะนะ” แบคฮยอนพูดออกมา
“ชิ และแต่จะคิด”
“เธอพยายามสื่ออะไรเนี่ย” แบคฮยอนเดินไป มองหน้าฉันอย่าง งง
“ไม่รู้ซักเรื่องได้มั้ยเนี่ย” ที่ฉันวกไปวกมา และที่ฉันรีบน่ะ ไม่ใช่อะไร แต่มันเหมือนอะไรจูงใจให้รีบไป ยังไงก็ไม่รู้แหะ ฉันหยุดเดิน เลยทำให้แบคฮยอนอยู่ทันที
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันไม่เคยเห็นเธออารมณ์เสียแบบนี้เลยนะ”
“ช่างฉันเถอะ” ฉันก้มน่าลง แต่มันรู้สึกจริงๆนะ เหมือนมีอะไรจูงใจให้ฉันรีบไป
“พี่แบคฮยอน กริ๊ดดดดดด” อยู่ดีๆก็มีเสียงแม่นางต่างๆดังขึ้น และเดินตรงมาทางแบคฮยอน
“ห่ะ!!!” แบคฮยอนมองไปทางสาวๆทั้งหลาย
“ไปสิ” ฉันหันไปแบคฮยอน
“แต่เธอเหมือนกำลังเศร้านี่”
“ไปสิ สาวๆเค้ารอนายอยู่” ฉันพลักแบคฮยอนไปทางสาวๆ
“ชานมี....”
ฉันพยักหน้าทีหนึ่งและก็รีบเดินออกห่างแบคฮยอนไป และเดินตรงไปที่ ตึกๆหนึ่ง ไปตึกของเด็กที่เรียนเกี่ยวกับศิลปะการแสดงนั่นเอง ฉันก็เรียนที่นี่ล่ะ
ฉันเดินไปเรื่อยเดินเข้าตามบันไดจนไปถึงชั้นสาม ชั่นที่เป็นห้องซ้อมเต้นนั่นเอง
ฉันเดินตามทางเดินของชั้นสามเรื่อยๆ แต่แปลกทำไมไม่มีใครอยู่เลยนะ จนกระทั่งได้ยินเสียงของเปียโนดังขึ้นที่ห้อง studio 4 ฉันเดินไปหยุดอยู่ที่ห้องนั่นทันทีและมองเข้าไปข้างใน
และก็ได้เห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่ฮู้ดคลุมหัวและนั่งเล่นเปียโนอยู่ เค้าร้องเพลงออกมาเบาๆ เป็นภาษาจีน ฉันแอบฟังอยู่อย่านั้นและรู้สึกเพลงที่คนนั้นเค้าเล่นมันเพราะมาก แต่แปลกทำไมฉันถึงไม่อยากไปไหนเลยล่ะ
ฉันยืนเอาหลังพิงประตูอยู่อย่างนั้น ทำไมถึงอยากยืนแอบฟังอยู่ตรงนี้เรื่อยๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่า ผู้ชายที่เอาใส่เสื้อฮู้ดคลุมหัวตลอดนั้นหน้าตาเป็นยังไง แต่มันจูงใจให้ฉันอยู่ตรงนี้ อย่าบอกนะว่าสิ่งจูงใจให้ฉันรีบมาที่นี่ คือผู้ชายคนนี้น่ะเหรอ
และทันใดนั้นประตูที่ฉันพิงอยู่นั้นก็เปิดออกและทำให้ฉันหงายหลังล้มลงไปที่...ตอนนั้นฉันนึกไว้เลยว่าฉันคงหน้าทิ่มแน่ๆ แต่..ที่ไหนได้ฉันหงายหลังไปซบอกของคนนั้นนั่นเอง
ตอนนี้หลังฉันชนอกเข้าอยู่ ฉันอยู่แข็งทันที ส่วนผู้ชายคนนั้นก็เอามือกอดไหล่ฉันไว้ สงสัยตกใจไม่แพ้ฉันล่ะมั้ง ถ้าให้เดาตอนนี้ทั้งฉันและผู้ชายคนนี้คงอยู่ในสภาพที่เหมือนผู้ชายกอดทางด้านหลังนั่นเอง ไม่น่า เค้าเป็นใครไม่รู้
“ชานมี ในที่สุดฉันก็เจอแล้ว” ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังฉันกอดฉันแน่นกว่าเดิม พูดออกมา รู้ชื่อฉันได้ยังไง บอกว่าเจอฉันแล้วงั้นเหรอ ยังไงกัน แม้แต่หน้าเค้าฉันยังไม่ได้เห็นเลย
เค้าคือใครกันแน่!!!
ปล.ตอนแรกก็จบอย่างน่าสงสัยชิมิ เดี๋ยวมาตอนกันตอนหน้าเลยจร้า คึๆๆๆๆ เดี๋ยวจะรีบลงตอนต่อไปล่ะนะ
ความคิดเห็น