ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 หายตัวไป...ไม่กลับมา
บทที่ 4 หายตัวไป...ไม่กลับมา
หาว~~~เมื่อคืนฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆด้วย ฉันเป็นแฟนพี่แบคแล้ว โอ้ว ดีใจที่สุด เมื่อวานฉันก็ไม่ได้ฝันไปจริงๆด้วย
ผีพี่ลู่หายไปเลยจริงๆสินะ เค้าไม่โผล่มาให้ฉันเห็นอีกเลยหลังจากที่ฉันสมหวังกับพี่แบค แต่แบบนี้ฉันก็โล่งใจล่ะนะ ฉันจะได้ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปอยู่กันน่ะ ดีกว่าเยอะเลย ^^1
“ยัยยู่!!” ยัยมีนเรียกฉีนเสียงดัง ตอนนี้ฉันเดินนึกในใจมาเรื่อยๆจนถึงโรงเรียนแล้วล่ะ ร่าเริงเชียวนะเพื่อนฉัน
“ไงมีน” ฉันยิ้มให้ยัยมีนมัน
“เมื่อวานนี้คือเรื่องจริงใช่มั้ยยัยยู เธอได้เป็นแฟนกับพี่แบคแล้วเหรอ”
“ไม่รู้สิ” อะไรดลใจให้ฉันพูดแบบนี้ออกนะ
“ไม่รู้สิได้ยังไง ก็เหมือนวานมันคือเรื่องจริงอ่ะ วันนี้พี่แบคเค้าคงจะเดินมาทักเธอเดินกอดคอเธอ เหมือนคนเป็นแฟนกันนั่นล่ะ” ยัยมีนพูดอย่างจริงพร้อมกันเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมฉัน
“ฉันหวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ” ทำไมฉันไม่ดีใจเลยล่ะ
“อะไรกันยัยยู เธอเหมือนไม่ดีใจอะไรเลยอ่ะ” ฉันเดินไปส่ายหัวช้าๆ เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วล่ะว่า ใจฉันคิดอะไร เหมือนคิดมองหาแต่ผีพี่ลู่คนเดียวทำไมกันนะ ความรู้สึกแบบเมื่อคืนมันไม่ใช่พี่แบคจริงๆ
ฉันเดินกับยัยมีนมาได้ไม่เท่าไหร่ ฉันก็เห็นพี่แบคเดินคุยกับเพื่อนของเค้าที่เป็นชาย แต่ไม่ใช่คนเดิมคนนั้นนี่ คนเดิม? นั้นเหรอ ฉันเหมือนจะนึกอะไรได้งั้นล่ะ
พี่แบคเดินมาใกล้ฉันแต่ไม่มีท่าทีจะหันหน้ามาคุยกับฉัน จนกระทั่งเค้าเห็นฉันแต่ไม่ทักอะไร เดินสวนไปเหมือนคนไม่รู้จักทันที
อะไรกันแล้วเมื่อคืนหมายความว่ายังไงกัน
“ยัยยู พี่แบคเค้าเห็นแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ทักแปลกฉัน พี่แบค....” ยัยมีนพยายามจะเรียกพี่แบค แต่ฉันเรียบปิดปากไว้ซะก่อน
“พอแค่นี้ล่ะ เหมือนฉันจะรู้อะไรบางอย่างเข้าแล้ว” ฉันพูดกับยัยมีนแบบนี้ออกก็เรียบวิ่งไปจากเพื่อนฉันทันที
“เฮ้ย!!! ยัยยู จะไปไหนน่ะ” ยัยมีนตะโกนเรียกตามฉันที่วิ่งอยู่
“ตอนนี้ฉันขึ้นห้องก่อนนะ ฉันมีธุระต้องทำบนห้องน่ะ” ฉันพูดได้แค่นั้น ตอนนี้ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้วล่ะ
ตั้งแต่ผีพี่ลู่ที่ยุ่งกับฉันความรู้ของฉันที่มีให้พี่แบคกับคุ้นเคยอย่างประหลาด เพราะว่าพี่แบคเค้าไม่ใช่พี่แบค แต่เค้าโดนผีพี่ลู่เข้าสิงแน่ๆ เพราะความรู้เมื่อคืนที่ฉันจูบกับเค้ามันไม่ใช่พี่แบคแน่นอน
ตอนนี้ฉันคิดว่าเค้าคงไม่ไปหรอก เค้าคงยังอยู่ที่ไหนซักแห่ง ที่แรกก็อาจจะเป็นที่ห้องเรียนของฉันก็ได้
‘ครืน...’ ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องไม่ใครอู่เลยและก็เห็นจริงๆด้วย พี่ลู่....เค้าลู่ที่นี่
ตอนนี้เค้าหันหลังให้ฉันและเหม่อไปข้างนอกและผีพี่ลู่เค้าเหมือนจะรู้ตัวว่ามีใครบางคนมาที่นี่ เค้าเลยหันมามองและเค้าก็รู้จนได้
“ยู.....” เค้าเรียกชื่อฉันออกมา แต่น้ำเสียงดูแปลกไป ฉันรีบเดินเข้าไปหาเค้า
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” ตนนี้ฉันเดาอารมณ์ตัวเองไม่ถูกแล้ว ว่าจะดีใจหรืออารมณ์เสียกันแน่ เพราะตอนนี้ผีที่อยู่ตรงหน้าฉันนี่ทำให้ฉันสับสนไปหมดแล้ว
“รู้หมดแล้วสินะ” เค้าพูดออกมาเสียงออกต่ำดูแปลกๆ น่ากลัวๆยังไงก็ไม่รู้
“ทำไมนายต้องทำแบบนั้นด้วย”
“ที่ฉันเข้าสิงไอแบคมันน่ะเหรอ” ใช่จริงๆด้วย ฉันคิดไว้ไม่มีผิด ไม่น่าทำไมฉันถึงนึกถึงเค้าตลอดเวลาอยู่กับพี่แบค
“ตลอดมา...เวลาพี่แบคอยู่ใกล้ฉัน นายเค้าสิงเค้าทุกครั้งเลยสินะ”
“ก็ไม่เชิงหรอก จะว่าใช่ก็ใช่”
“นายทำไมแบบนั้นทำไม รู้มั้ยเมื่อวานฉันดีใจแทบตาย นึกใจในมาตลอดว่า ถ้าฉันสมหวังกับพี่แบค นายก็จะได้ไปเกิดซักที ไม่ต้องมาวนเวียนแบบนี้อีก แต่ที่ไหนได้ พี่แบคเค้าไม่เคยเลียวมองฉันเลย เค้าเดินผ่านฉันเหมือนฉันเป็นแค่อากาศ นายทำให้ฉันคิดไปผิดไปหมด นายหลอกฉัน ไอผีชั่ว” ตอนนี้ฉันด่าเค้าออกไป ตอนนี้ฉันโกรธจัดมาก บังอาจมาหลอกฉันนะ
“ขอโทษ....”
“นายขอโทษฉัน ฉันก็ไม่หายหรอก มาชดใช้กับความอายขายขี้หน้าไปหมดแล้ว ตั้งแต่เมื่อน่ะ ตอนนี้คนทั้งโรงเรียนมองฉันกันหมดแล้ว เมื่อคืนมันคือเรื่องโกหก ไม่ใช่เรื่องจริง ฉันจะอยู่ยังไงต่อไปนายไม่เคยคิดบ้างเลยเหรอ ฉันกับพี่แบคจูบกันเมื่อวานแต่นายกับหลอกฉัน เค้าสิงพี่แบค จนฉันเผลอเชื่อไปตายใจ นายนี่มันเลวจริงๆ”
“ตกลงพี่ผิด” เค้าชี้ที่ตัวเอง
“ใช่ ฉันขออย่างเดียว นายหยุดมาวุ่นวายกับชีวิตฉันซักทีเถอะ” ตอนนี้อารมณ์ของฉันเก็บไว้ไม่อยู่แล้วล่ะ ก็เค้าเล่นทำฉันแบบนี้ ทนไม่ไหวแล้วนะ
“พี่ก็แค่อยากทำให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข...มันผิดด้วยเหรอ” เค้ามองหน้าฉันด้วยสายตาที่อยากเกินคาดเดา เมื่อกี้พูดว่าอะไรกันนะ
“คนที่ที่ตัวเองรัก...” ฉันทวนคำพูดเค้าอีกครั้ง นี่มันอะไรกัน
“ในเมื่อเธอต้องการอยากให้พี่เกิด พี่ก็จะไปไม่ให้เธอมาเห็นหน้าอีก...ขอบคุณมากนะ ที่ผ่านมากเธอ ที่เธอให้พี่อยู่อาศัยที่บ้านเธอมาตลอดสองวันมานี้ แต่ต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้วล่ะ พี่เป็นภาระเธอมามากพอแล้ว...ได้เวลาที่เธอจะใช้ชีวิตแบบปกติซักที ไปนะ” เค้าเริ่มหายตัวช้าๆ เค้าจะไปจริงๆเหรอ
“เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งไป นายก่อเรื่องให้ฉันไว้นายจะไปไม่ได้ ไอผีบ้า ฉันจะแช่งไม่ให้นายไม่ได้ไปฝุดไปเกิดเลยคอยดู!!!” ถึงฉันจะตะกนออกมาไปมากเท่าไหร่ตอนนี้เค้าก็บอกซะแล้ว ฉันแช่งไว้ขนาดนี้ ถ้าเค้าไปเกิดได้ก็ให้รู้ไปสิ
ดี!!! ไปเกิดซะที ผีที่เป็นภาระแบบนี้ฉันก็ไม่ต้องการจะเจอหน้าอีกเหมือนกันล่ะ หน้าตาดีแต่นิสัยแย่ ฉันก็รับไม่ได้เหมือนกันนั่นล่ะ ไปซะเลยก็ดี ชีวิตจะได้สงบสุขซักที
สองวันต่อมา
ฉันคิดผิดจริงๆชีวิตฉันไม่ได้สงบสุขเสมอไปจริงๆ เค้าหายไปแล้วก็จริงแต่ชีวิตฉันก็ไม่สงบสุขอีกต่อไปตอนนี้คนทั้งโรงเรียนต่างว่าฉัน เป็นนางอิจฉา อบวางยาพี่แบคให้ลุ่มหลงบ้างนะยัยแรดบ้างล่ะ ฉันไปทำอะไรให้กัน เพราะไอผีบ้านั่นทำให้ฉันโดนว่าไม่รู้จักจบจักสิ้น
สองวันแล้วที่หายตัวไป หายไปไม่มาให้เห็นอีกเลย ฉันแช่งไปแล้วไม่ใช่เหรอไม่ให้ไปเกิดแล้วนี่ไปเกิดได้ยังไงกัน ฉันจะเอาหน้าไว้ไหนล่ะทำยังไงดี
ตอนนี้คาบพักเที่ยงฉันก็มากินข้าวคนเดียวเพราะยัยมีนเริ่มตีตัวออกห่างฉันขึ้นทุกวันแล้วทีนี้ฉันจะอย่าอยู่ยังไงต่อไปล่ะ ยัยมีนเลิกคบเป็นเพื่อนกับฉันไปแล้วเพราะเรื่องแค่นี้เอง
ตอนนี้ฉันตรงม้าหินที่ลับตาคน ฉันแอบร้องไห้ที่นี่ตั้งแต่ไอผีนั่นหายไป ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ
“ยู...” ยังมีคนรู้จักฉันอีกเหรอ ฉันเงียหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่เต็มหน้าและก็เห็นว่าพี่แบคเค้ายืนอยู่ตรงหน้า เอาอีกแล้วสินะ ไอผีนั่น
“นายอย่ามาหลอกให้ฉันตายใจอีกเลย รู้ทั้งรู้นี่ ว่ารู้หมดทุกอย่างแล้ว นายตั้งการอะไรอีก!!!” ฉันลุกขึ้นทุบพี่แบครัวทันทีท่าทางแบบนี้เค้าไม่ใช่พี่แบคแน่นอน
“ถ้าน้องจะพูดถึงเรื่องนั้นล่ะก็ พี่ว่า...น้องว่าผิดคนแล้วล่ะ ยู” ห่ะ ฉันหยุดการกระทำทั้งหมด และมองมาที่พี่แบค นี่พี่แบคจริงๆสินะ
“ฉันขอโทษค่ะ”
“พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ เผลอไปอาสาช่วยผีซะงั้น” ห่ะ พี่แบคพูดว่าอะไรนะ
“พี่แบค พี่หมายความว่าอะไรกันค่ะ”
“ก็คือ พี่จะเล่ายังไงดีล่ะ อืม....ยู นั่งคุยกันดีกว่านะ เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง” ฉันนั่งลง บนม้าหินพร้อมกับพี่แบค นี่มันเรื่องอะไรอีกละ ฉันหวังพี่แบคคงไม่ได้โดนผีพี่ลู่เข้าสิงอีกหรอกนะ
“คือ ยูจำวันแรกตอนนั้นได้มั้ย ที่ยูล้มลงกับพื้นน่ะ” พี่แบคหันมามองฉัน
“ค่ะฉันจำได้”
“วันนั้นน่ะ เธอเห็นเพื่อนของพี่ที่เดินคุยกับพี่มั้ยล่ะ” ฉันพยายามนั่งนึกและในที่สุด ฉันก็นึกออกจนได้ เพื่อนของพี่แบคที่เดินคุยกับพี่แบคตอนนั้นก็คือ ผีพี่ลู่นั่นเอง
“ถ้าน้องรู้ก็ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ คือ...ไปลู่มันน่ะ แอบชอบน้อง มันแอบชอบมานานแล้ว แล้ววันนั้นบังเอิญ มันได้เจอน้องล้มอยู่กลางทาง ตอนนั้นมันตกใจมาก มันดีใจมากที่ได้เจอน้องและตอนนั้นที่น้องสลบไป คนที่อุ้มน้องไปห้องพยาบาลไม่ใช่พี่นะ แต่เป็นมัน....และพี่น้องตื่นขึ้นมาเจอพี่คนเดียวก็เพราะว่ามันไม่กล้าเจอหน้าน้องตรงๆ และตอนนั้นที่พี่รีบเดินออกมาจากห้องพยาบาลก็เพราะว่ามันน่ะแอบมองน้องอยู่น่าห้องนั่นล่ะ”
“ที่พี่แบคพูดออกมานี่คือเรื่องจริงเหรอค่ะ”
“ก็เรื่องจริงน่ะสิ พี่จะโกหกทำไม”
“แล้วที่พี่เค้าตาย เค้าตายได้ยังไงค่ะ ทำไมเค้าถึง...”
“ก็ตอนก่อนจะกลับบ้านมันบอกพี่ว่ามันจะไปซื้อดอกกุหลาบเตรียมบอกรักน้องพรุ่งนี้ แต่ดันเกิดอุบัติเหตุซะก่อน มันมาข้อฝันพี่และบอกว่า ตอนนั้นมันกำลังซื้อดอกกุหลายเสร็จกำลังกับบ้านแล้ว แต่ก็เห็นน้องเดินคุยกับเพื่อนมาแต่ไกล ไอลู่มันก็เลยกลับรถเตรียมรถไปรับน้อง แต่มันลืมไปว่าที่ถนนสายนี้มันเป็นเลนเดียว มันก็เลยโดนรถชนทันที”
“ไม่นะ...” ฉันพูดออกมาเสียงเบา ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดมากเลยจริงๆ ไม่น่าพูดไปแบบนั้นเลย ฉันเข้าใจแล้วล่ะคนที่ตัวเองที่เค้ารัก เค้าหมายถึงฉันนี่เอง
“ตอนนั้นพี่จำได้นะ วันนั้นพี่ได้เดินเข้าไปถามน้องว่าหาเจ็บขาหรือยัง ตอนนั้นมันยังไม่ได้เข้าสิงพี่เลยล่ะนะ มันขอให้พี่ช่วยหลังจากที่ผมบอกว่า น้องน่ะชอบพี่ มันก็เลยบอกว่า อยากให้น้องเค้าสมหวัง ขอยืมให้ร่างหน่อยได้มั้ยพี่ก็เลยให้ยืมไป แต่พี่ก็ไม่เข้าใจนะ ว่าทำไมมันถึงยืนร่างพี่ทำแบบนั้นกับน้องไปน่ะ”
“...” ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากฉัน ฉันทำได้แค่นึก เพราะไม่รู้จะทำยังไปดี รู้สึกว่าตัวฉันเองผิดครั้งใหญ่เลยล่ะ
“และเมื่อคืนมันมาบอกพี่ว่า...ให้พี่มาคุยกับน้องเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง ตอนนี้น้องเข้าใจแล้วใช่มั้ย” พี่แบคเค้ามองมาที่ฉัน
“เค้าอยากทำให้ฉันมีความสุขกับพี่สินะค่ะ” ฉันหันไปมองพี่แบคทันทีหลังจากพูดจบ
“อื้มใช่ ตอนนี้มันคงไปเกิดแล้วล่ะ พี่ว่า....”
“พาฉันไปหลุมศพพี่ลู่หน่อยค่ะ” ถึงมันจะสายไป แต่ฉันก็อยากขอโทษเค้า ถึงเค้าจะตาย และไม่อยู่แล้วก็ตาม
“ที่นี่ล่ะ” พี่แบคเค้าพาฉันมาถึงหลุมศพพี่ลู่จนได้ ฉันคุกเข่าลงที่ป้ายหลุมศพเค้า ใบหน้าเค้ายังยิ้มอยู่เลย ไม่น่าเลย
“พี่ลู่ ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่น่าว่าพี่ไปแบบนั้นเลย พี่กลับมาได้มั้ยค่ะ พี่ไม่น่ากลับรถเพื่อจะมารับฉันเลย ทำไมพี่ไม่บอกฉันตั้งแต่แรกให้ฉันเข้าใจผิดแบบนี้ทำไม ทำไมต้องทำให้ฉันต้องว่าพี่แบบนั้นด้วย ทำไมต้องช่วยฉันด้วย มันจำเป็นเลย ถ้าพี่พูดมาต้องแต่ตอนนั้น ตอนที่เจอฉันตรงทางเดินทำไมพี่ไม่พูดออกมา ทำไมต้องทำแบบนี้ ฮึก.....” น้ำตาฉันเริ่มไหล่ออกมาช้า รู้สึกเต็มประตูเลย ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ ฝนทำท่าจะตกขึ้นทุกที แต่ฉันได้แต่นั่งร้องไห้
พี่แบคเค้ายืนมองฉันอยู่เงียบๆเพราะพี่เค้าคงไม่รู้จะทำยังไงต่อไปสินะ และในที่สุดฝนก็ตกลงมา ฉันก็ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น เรื่องทุกอย่างมันกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ จะขอโทษเท่าไหร่เค้าก็ไม่ได้ยินหรอก ฉันขอแค่นี้ ขอให้เค้ารับรู้ว่าฉันรู้สึกผิด อยากขอโทษจริงๆแค่นี้ก็พอ
“เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษแล้วล่ะ ยู” ฉันรีบเงยหน้าทัน เพราะเสียงๆนั้นมาจากทางด้านหน้าฉัน ฉันน้ำตาไหล่พรากทั้งทีที่เห็นเค้า พี่ลู่เค้ามาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว
“พี่ลู่....” ฉันน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ฉันหันไปมองพี่แบค พี่แบคเค้าเห็นพี่ลู่ด้วยงั้นเหรอ เค้ายิ้มออกมาช้าๆ และฉันก็เห็นหน้ามามองพี่ลู่อีกที
“ไม่ต้องร้องไห้แล้วล่ะ ที่ฉันยังไม่ไปเกิดก็เพราะฉันยังไม่บอกเรื่องบางอย่างกับเธอ” พี่ลู่เค้านั่งลงแล้วมองฉัน และยิ้มมาทางฉันอย่างอ่อนโยนฉันไม่น่าด่าเค้าไปแบบนั้นเลยจริงๆ
“ที่เธอด่าพี่มาทั้งหมดพี่ไม่เคยโกรธยูเลยนะ พี่เข้าใจ ถ้พี่เจอแบบนี้ พี่ก็โกรธเหมือนกันนี่ล่ะ ไม่ต่างกันหรอก” พี่ลู่เค้ายื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ ความรู้แบบนี้
“แต่ฉัน...ฮึก...รู้สึกผิด”
“ไม่เป็นไร” พี่ลู่ดึงตัวฉันเข้ามากอด เค้ากอดฉันได้ยังไง ในเมื่อเค้าตายไปแล้ว “ที่พี่ไปเกิดไม่ได้ก็เพราะพี่ยังมีความผูกผันกับยูอยู่และอีกทางสวรรค์เค้าก็บอกด้วยว่า ยู เป็นเนื้อคู่ที่แท้จริงของพี่ เนื้อคู่จริงๆในชาติ แต่ดวงชะตาพี่เกิดพลิกพลันพี่เลยต้องตาย แต่ดวงจิตของพี่ติดอยู่กับน้อง ตอนนี้สวรรค์ได้บอกมาว่าถ้าพี่บอกว่าพี่เป็นเนื้อคู่แท้ๆของน้องในชาตินี้แล้วล่ะก็พี่จะต้องไปเกิด”
“ไม่นะ..พี่ลู่..” ฉันพูดออกมาในขณะที่เค้ากอดฉันอยู่ นี่มันอะไรกัน ทำไมเรื่องมันเกิดพลิกพลันแบบนี้
“พี่ขอเวลาสวรรค์มาขออยู่บนโลกนี้เพื่อบอกเรื่องนี้กับน้องเพียงห้าวันเท่านั้น ตอนนี้พี่ก็หมดเวลาของพี่แล้วล่ะ” พี่ลู่เค้าคลายกอดฉัน
“ไม่จริงใช่มั้ย ทำไมพี่ไม่บอกฉันตั้งแต่แรก....ฮึก”
“ไม่รู้สิ แต่กฎเค้าบอกมาว่าถ้าพี่เผลอพูดความจริงออกไป พี่ก็จะได้ไปเกิดทันที ที่พี่เงียบมาตลอด ไม่บอกอะไรยูเลยก็เพราะว่า พี่จะเฝ้าดูยูอยู่ห่างๆ คอยทำให้ยูมีความสุขกับคนที่ยูที่ชอบ แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว ^^” เค้ายิ้มออกมาแต่รอยยิ้มแบบนี้มันเค้า ฝืนยิ้มมาให้ฉัน ฉันน้ำตาไหล่ออกมาไม่หยุดแต่ตอนนี้ฝนตกลงมาเลยทำให้แยกไม่ออกเลยระหว่างน้ำตาและน้ำฝน
“พี่ต้องไปแล้วนะ” เค้าลุกขึ้นยืน
“ทำไมมันเร็วแบบนี้ พี่ขอเค้าให้อยู่อีกไม่ได้เหรอ” ฉันลึกขึ้นมาจับไหล่เค้า
“ไม่ได้แล้วล่ะ มันมีเวลาของมัน ถึงเวลาของพี่แล้ว”
“พี่กำลังทำให้ฉันตกหลุมรักพี่แล้วไม่รู้ตัวเหรอ!!!” ตอนนี้ฉันรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ มันอาจจะดูเหมือนเห็นแก่ตัวไปหน่อยแต่ความรู้สึกของฉันมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ฉันได้รู้ความจริงแล้ว
“...” พี่ลู่เค้าเงียบไป ทำไมเงียบล่ะ
“พี่เป็นอะไรไป ทำไมเงียบล่ะ พูดสิ” ฉันเขย่าไหล่พี่ลู่ทันที
“พี่ขอโทษ...ที่ทำให้เธอรักนะ” เค้ามองตาฉันด้วยสายตาที่เศร้าออกมา อย่ามองฉันแบบนี้สิ ฉันยิ่งอยากร้องนะ
“ไม่เลย พี่ไม่ต้องขอโทษฉันด้วยซ้ำ ต้องดีใจ พี่ต้องดีใจสิ”
“จะให้พี่ดีใจยังไงล่ะ ในเมื่อเหลืออีกไม่กี่นาทีพี่ต้องไปเกิดแล้ว” ฉันมองหน้าพี่เค้าทันทีเข้าจะไปไม่ได้นะ เค้าทำให้ฉันรักแล้วนะ
“ฮึก ฮือ~~~~” ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดังทันทีตอนนี้ฉันเก็บไว้ไม่ได้แล้ว ทำไมเค้าถึงทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ฉันยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้
“ยู พี่ขออะไรอย่างได้มั้ย” ฉันเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด
“ได้....สิ” พี่ลู่เค้าจึงพยักหน้าและยื่นมือมาจับหน้าฉัน เค้าเริ่มเอาหน้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆและเค้าก็จูบปากฉันอย่างนุ่มนวลเค้าเป็นผีแล้ว แต่เค้าทำไมจับร่องฉันได้ล่ะ ฉันหลับลงช้า ฉันให้เค้าจูบอยู่อย่างั้น ฉันน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาไม่หยุดอีกครั้ง ความรู้สึกแบบนี้เหมือนฉันเคยเจอมาก่อนตอนนั้นที่สินะ คนที่ฉันจูบตอนนั้นคือเค้าไม่ใช่พี่แบค...
พี่ลู่เค้าคลายจูบฉันออกมาช้าๆและมองหน้าฉันที่หน้าตาไหลออกมาตอนนี้ ท่อมกลางสายฝนที่ตกลงมาไม่หยุด พี่ลู่เค้าจับหน้าฉันไว้และพูดคำๆกหนึ่งออกมาเป็นครั้งสุดท้าย
“ยู....พี่รักเธอนะ” พอเค้าพูดออกมาร่างกายเค้าเริ่มจางหายไป
“ไม่นะ อย่าพึ่งไปสิ พี่ลู่” ฉันพยายามจับร่างของเค้าที่ตอนนี้เริ่มจางหายไปแล้ว ฉันพูดออกไปเท่าไหร่ พยายามจับร่างเค้าเท่าไหร่ตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว เพราะตอนนี้ร่างของเค้าจางเกินว่าที่ฉันจะมองเห็นแล้ว
“ลาก่อน...” และเค้าก็หายไปในที่สุด ฉันคุกเข่าลงอีกครั้ง พร้อมไห้ออกมาอีกครั้ง พี่แบคเค้าเดินมาหลังฉันทางด้านหลังพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ วันนี้ร้องออกมาให้เต็มที่เลยอยู่ ยังไงเธอก็เหลือพี่อยู่ ร้องออกมาเลย” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ พี่แบคเค้าก็ลูบหัวฉันอยู่อย่างนั้น เค้าไปแล้วจริงๆ
แต่ยังไงถ้าฉันได้มีโอกาสเจอเค้าในชาติหน้าล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยเค้าไปแบบนี้อีกแน่นอน
พี่ลู่ฉันจะใช้ชีวิตแทนพี่เองนะ ฉันจะอยู่เพื่อพี่ ฉันเข้มแข็งตอนนี้ฉันขอร้องไห้ให้เต็มที่วันเดียวเท่านั้น วันเดียวที่ฉันจะร้องไห้ออกมา....
ฉันสัญญาว่าฉันจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขถึงจะไม่มีเค้าแล้วก็ตาม....
//จบแล้วตอนนี้ยาวที่สุดแล้ว อยากให้มีภาคต่อมั้ยเอ่ย คึๆๆๆๆ บอกมาเดี๋ยวโล่จัดให้ สี่ตอนที่เขียนมาคิดภายในวันเดียวเลยนะเนี่ย
//เดี๋ยวภาพต่อแน่นอน แต่คอมเม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะคึๆๆๆ โล่จะได้เขียนภาคต่อ
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น