คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 วันเกิดที่มีความสุข(หรือเปล่า?)
บทที่ 3 วันเกิดที่มีความสุข(หรือเปล่า?)
วันนี้วันเกิดพี่แบคแล้วในที่สุดฉันก็เตรียมของขวัญให้พี่เค้าเสร็จแล้วคึๆๆ วันนี้ฉันจะให้ของขวัญเค้าพร้อมสารภาพรักเลยล่ะ ฉันเดินถือของขวัญที่อยู่ในถุงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าโรงเรียน
จะว่าไปผีพี่ลู่หายไปทั้งคืนเลยนะ วันนี้ก็ไม่เจอเลย หรือว่าไปแล้วจริงๆ แบบนี้ก็ดีน่ะสิ คึๆๆ แต่ไม่รู้ทำไมรู้ว่างๆยังไงก็ไม่รู้
และตอนนี้ฉันก็เดินมาถึงห้องเรียนจนได้ ถ้าถามว่ายัยมีนหายไหนบอกได้เลยยัยนี่หายไปเลย ฉันไม่เจอยัยมีนรอหน้าโรงเรียนุกเช้าเลยหายไหนกันนะ
ทำไมวันนี้มีแต่คนหายๆไปเนี่ย ไม่ใช่สิ ผีพี่ลู่เค้าเป็นผีนี่ฉันก็ลืมไปไม่ใช่คนซะหน่อย ฉันนั่งลงกับต๊ะประจำของฉัน และทันใดนั้นเอง...
“กริ๊ดดดด พี่แบคเค้ามาทำอะไรที่ตึกเด็กม.5 อ่ะ/ ไม่รู้ดิแก แต่หล่อมากกอ่ะ/อยากเข้ากอดอ่ะ” เสียงของแม่นางทั้งหลายที่อยู่ทั้งข้างนอกและในห้องเริ่มดัง ห่ะ พี่แบคเหรอ
ฉันรีบหันมองซ้ายมองขวา นั่นไง พี่เค้าเดินมาจริงๆด้วย แต่ว่าเค้า เดินมาเปิดประต๔ห้องที่ฉันอยู่ทันที ฉันได้แต่ทำหน้าช็อก นึกว่าเค้ามาทำอะไรทีนี่เอง
พี่แบคเค้าเดินมาเรื่อยๆและหยุดอยู่ที่โต๊ะฉัน พี่แบคเค้าจะคุยกับฉันเหรอ *0*
“ยู พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” เค้าพูดพร้อมยิ้มมาให้ฉันอย่างอ่อนโยน โอ้ว อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ย ฉันจะสิงอยู่แล้ว
“ค่ะ!!!” ฉันพูดออกมาเสียงดัง จะตะโกนทำไมเล่ายัยเพี้ยนเอ้ย(อ้าว ว่าตัวเองอีก)
“วันนี้วันเกิดพี่ พี่จะชวนน้องไปงานวันเกิดพี่ ไปมั้ย” ห่ะ!!! เมื่อกี้ฉันหูฝาดหรือเปล่า พี่เค้าชวนฉันไปงานวันเกิด โอ้ววว ฉันไม่ได้ฝันใช่มั้ย
“จะไปมั้ยครับ ยู” พี่แบคเค้าทวนคำถามและยิ้มตาปิดมาทางฉัน อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย รู้มั้ยพี่กำลังทำให้ฉันตายต่อหน้าพี่รู้มั้ย ฉันแพ้คนหล่อนะ งื้อ~~~
“ไป....ค่ะ”
“โอเค....งั้นเดี๋ยววันนี้...อืม..ยูเลิกเรียนกี่โมงล่ะ”
“วันนี้เลิกเร็วค่ะ บ่ายสาม”
“โอเค เวลาเดียวกับพี่เลย เดี๋ยววันนี้พี่มารับไปเที่ยวบ้านพี่นะ วันนี้เพื่อนน้องคนนั้นก็ไปด้วยนะ” พี่แบคพูดพร้อมชี้ไปทางยัยมีน ห่ะ ไม่น่า...ทำไมหายไป ไม่รอเหมือนทุกวัน ยังมีหน้ามาโบกมืออีกนะ
“อ่อ....ค่ะ” ฉันทำหน้าเหี้ยมไปทางยัยมีน หึๆ เข้ามาสิ มีเคลียอีกยาว
“ไปใช่มั้ย โอเค ว่าแต่...ยู..ทำไมทำหน้าน่ากลัวจัง” เอ้ย ลืมตัวไป พี่แบคเค้าอยู่ใกล้ๆนี่ ฮ่าๆๆๆ เผลอทำหน้าโหดเฉยเล้ย
“อ่อ ฉันไม่มีอะไรค่ะ ตอนนี้อยากจัดการเพื่อนตอนนี้มากเลยค่ะ” ฉันพูดพร้อมมองจิกไปที่ยันมีน ยัยมีนสะดุ้งตกใจ คงรู้สุกทีนะว่าฉันคิดอะไรอยู่
“อ้อครับ....งั้นเคลียไปนะครับ พี่ไปล่ะ” พี่แบคขยี้ผมฉันเบาๆทีหนึ่ง และพี่เค้าก็เดินไป ฉันช็อกอีกครั้ง พี่เค้าอ่อนโยนกับฉันมากก แต่ความรู้สึกที่อ่อนโยนแบบนี้มันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ฉันมองตามพี่แบคจนลับตาไป
“ขอโทษนะ ที่เมื่อช้าไปได้รอน่ะ อ้าวเฮ้ย เป็นอะไรไปน่ะ” เค้าทำไมความรู้สึกแบบนี้มันไม่ใช่ไม่ใช่พี่แบคแน่นอน มันไม่ใช่
“เฮ้ย ยัยยู ได้ยินฉันมั้ยเนี่ย”
“ห่ะๆๆๆๆ!!!” ฉันตะโกนเสียงดังจนเพื่อนฉันสะดุ้ง
“เฮีย ยัยบ้า เป็นอะไรอีกเนี่ย ทำไมเรียกไม่ได้ยินห่ะ”
“ไม่นี่ๆๆ ได้ยินๆ”
“งั้นเมื่อกี้นี้ฉันพูดว่า....” ยัยมีนชี้หน้าฉัน พูดว่าอะไรล่ะ เอ๋อแดกรับประทานแล้วฉัน = =
“ทำหน้าแบบนี้ไม่รู้แน่ๆ ก็แล้วไป ช่างมันเถอะ ไป!!!~ ไปนั่งที” ยัยมีนทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อกี้พุดว่าอะไรเหรอฉันไม่รู้เลยแหะ แต่อยากรู้ ยัยมีนพุดอะไรกันแน่ช่างมันเถอะ
ฉันนั่งลงกลับที่และก็ถาม ยัยมีนออกมาเพราะตอนนี้มีเรื่องจะถามยัยมีนและ
“เธอไปบอกพี่แบคเค้าเหรอว่าให้ชวนฉันไปงานวันเกิด”
“เหอะ!!! ฉันไม่ได้ชวนนะ พี่แบคเค้ามาชวนฉันเองและก็พาฉันให้มาดูที่นั่งเธอด้วย ไม่รู้เพื่ออะไรกันแน่ ที่ฉันไม่ได้รอเธอที่หน้าโรงเรียนวันนี้ก็เพราะเหตุนี้ล่ะ”
“งั้นเหรอ” ทำไมพี่แบคเค้าต้องอยากรู้ที่นั่งของฉันก่อนที่ฉันจะมาด้วยล่ะสงสัยจังเลยแหะ
“เธอก็บอกไปสินะและที่พี่แบคบอกว่าเธอไปด้วย จริงเหรอเปล่าน่ะ”
“จริงสิ ฉันจะไปช่วยเป็นแม่สื่อให้เธอไงล่ะคึๆๆ” ยัยมีนำหน้ามีเล่ห์ไน แบบนี้ล่ะเพื่อนฉัน เฮ้อ~~~
“อื้มหื้อ ก็ดี ใจมากเพื่อน” ฉันตบไหล่ยัยมีนเบาๆ ทำไมต้องช่วยฉันขนาดนี้ด้วยนะ แต่ก็ดีอ่ะ ฉันนั่งเหม่อต่อไป
หายไปเลยนะ....ไม่เจอตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ
“พี่ลูหาน...” ไม่อะไรดลใจให้ฉันพูดคำนี้ออกมาเบาๆ ทำไมกันนะ
“คิดถึงขนาดเรียกชื่อพี่เลยเหรอ” ห่ะ ฉันรีบกันหันหลังไปทันทีและเห็นพี่ลูหานอยู่ข้างฉัน อะไรดลใจให้ฉันเรียกพี่ลูหานออกมาแทนไอผีบ้านะ
“ไม่ใช่...” ฉันพูดออกมาเสียงเบา ฉันเป็นอะไรไปนะ
“จะไม่ใช่ได้ยังไงกันนะ ก็เธอเรียกชื่อพี่แบบนั้นออกมาครั้งแรกเลยนะ”
“ช่างฉันเถอะ วันนี้ฉันจะไปงานวันเกิดพี่แบค และวันนี้ฉันจะสารภาพรักกับพี่แบคด้วย ถ้าพี่แบคสารภาพรักกับฉันเสร็จและฉันคบกับพี่แบคจริงๆ ฉันหวังว่าพี่คงไปนะ” ฉันเผลอพูดออกทันทีตอนนี้ฉันไม่แคร์แล้วว่าคนรอบข้างจะคิดยังไง แต่ตอนนี้ฉันต้องการให้พี่ลู่ไปเกิดซักที
ผีพี่ลู่เค้าก้มหน้าลง และเงียบไปนาน ตอนนี้เพื่อนทั้งห้งรวมถึงยัยมีนก็มองมาทางฉันอย่างสงสัยบางคนก็พูดว่า ยัยยูมันหน้าด้านเนอะพุดมาได้ยังไงจะแฟนกับพี่แบคบ้าง หรือะไรต่างๆนานาฉันไม่สนใจทั้งนั้น ตอนนี้แค่หวังว่าเค้าไปได้มั้ย
“ก็ได้ ถ้าเธอสมหวังกับไปแบคมัน พี่ก็จะไม่มายุ่งกับเธออีกไว้ใจได้ ไม่อยากอยู่เป็น กขค. ของเธอหรอก ไปนะ” ผีพี่ลู่ก็หายตัวไปทันทีต่อหน้าฉัน ปล่อยไว้แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ
“เฮ้ย ยัยยู พูดอะไรออกมาน่ะ เพื่อนเข้าใจผิดกันทั้งห้องแล้วนะ”
“ฉันคุยกับพี่ลู่อยู่”
“ห่ะ พี่ลู่ ใคร?” ยัยมีนถามออกแต่ฉันไม่ตอบ ฉันจึงเข้าสู่โหมดส่วนตัวอีกครั้ง ปล่อยไว้แบบนี้ดีแล้วล่ะ ฉันไม่อยากให้เค้ามาติดพันอะไรกับฉันอีกฉันหวังว่าวันนี้ฉันจะสมหวังกับพี่แบคนะ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แบคฮยอน!!! กริ๊ดดดด” ตอนนี้ฉันยูบ้านพี่แบคเป็นที่เยบน้อย พี่แบคเค้ามารับฉันกับยัยมีนอย่างที่พูดไว้จริงๆ ตอนนี้ก็สามทุ่นแล้ว ตอนนี้ทั้งครอบครัวพี่แบค เพื่อนพี่แบคและแฟนคลับพี่เค้าหลายๆคน ต่างสุขสันวันเกิดพี่เค้าพร้มกับชนแก้ว
แต่ฉันไม่ไปเข้าร่วมวงด้วย ฉันนั่งอยู่ตรงโซฟาบ้านพี่เค้าทำอะไรไม่ถูกจริงๆนะ แทนที่ฉันจะดีใจที่ได้มางานวันเกิดพี่เค้า ทำไมฉันถึงนิ่งแบบนี้นะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“ยู ไม่เป็นร่วมวงกับเพื่อนของพี่ล่ะ” พี่แบคเดินมานั่งข้างๆฉัน
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันดื่มไม่เป็นหรอก กินน้ำก็พอแล้วล่ะค่ะฎ ฉันชูแก้วที่อยู่ในมือของฉันเอง ผีพี่ลูหานเค้าจะไปเกิดแล้วสินะ ดีแล้วล่ะ แต่ไม่เข้าใจทำไมฉันต้องแคร์เค้าด้วยนะ เค้าตายไปแล้วเป็นผีไม่ใช่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าทั้งนั้น ทำไมต้องไปแคร์ด้วย
“ไหนๆก็มางานวันเกิดพี่แล้ว ยูมาของขวัญให้พี่มั้ยนะ” พี่แบคยิ้มมาให้ฉัน ฉันตาสว่างทันที ตอนนี้ล่ะ ฉันไม่ควรยึดติดมากเกินแล้วล่ะ เพราะเค้าไม่ใช่คนนี่ เค้าเป็นยังไงก็ช่างไม่ใช่เหรอ
“มีค่ะๆ” ฉันพยักหน้าพูดออกมา ดีล่ะ ตอนนี้ถือโอกาสให้ของพี่เค้าซะเลย จะได้จบไปซักที พี่ลู่เค้าจะไปเกิดซักที
“ไหนล่ะ” พี่แบคยื่นหน้ามาใกล้ฉันมาก ฉันหน้าแดงออกมาเลยหันหน้าหนีและรีบหาของขวัญที่ฉันเอามาทันที
“นี่ค่ะ” ฉันยื่นไปให้พี่เค้าทันที และก้มหน้าลง ก็คนมันเขินอ่ะ มาบ้านคนที่ชอบแบบนี้ทำไงได้ล่ะ ก็เป็นแบบนี้ไง
“ว้าว ห่อมาน่ารักจังเลย พี่เปิดดูเลยได้มั้ย” พี่แบคเค้ารับของขวัญฉันและรีบเปิดออกมาดูทันที ฉันจะห้ามก็ห้ามไม่ทันแล้วล่ะ กะจะให้ดูคนเดียวซะหน่อย ไม่ต้องเปิดตอนนี้ก็ได้
พี่แบคหยิบเค้กชิ้นเล็กที่ฉันทำเองกับมือขึ้นมาเพราะในเค้กนั้นฉันเขียนสารภาพรักเค้าไปน่ะสิ ว่าฉันชอบพี่นะค่ะ อ้ายยยยทำยังไงดี
ฉันเงยหน้าขึ้นมองพี่เค้าแวปหนึ่ง ก็เห็นแววตาที่พี่เค้ามองเค้กนั้นแปลกไป แทนดีจะดูเหมือนดีใจ แต่กับเหมือนทุกใจยังไงก็ไม่รู้ ทำไมฉันชอบคิดแบบนี้นะ แบบไม่ใช่พี่แบคเลยนะ มันแปลกๆบอกไม่ถูก
“เค้กน่ารักพี่กิน...”
“ฉันชอบพี่ค่ะ!!!” ฉันพูดออกมาและก้มหน้าลง พี่แบคเค้าก็เงียบไปก็ฉันเผลอพูดขัดเค้าน่ะสิ ทำไงได้เล่า พูดออกไปแล้ว
“พี่รอให้เธอพุดคนนี้ออกมานานแล้วนะ ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้นะ ยู....” ห่ะ ฉันเงยหน้าขึ้นมองพี่เค้าทันที ก็ที่ฉันพูดออกไปมันคือความรู้สึกฉันจริงๆ แต่เค้าบอกว่ารอ....
“พี่...รอ..ฉันเหรอค่ะ”
“ใช่สิ พี่ก็ชอบน้องมานานแล้วนะ เห็นนิสัยซุ่มซ่ามน่ารักดี พี่ก็แอบมมองมานานแล้วล่ะ พี่ก็อยากพูดว่าชอบน้องเหมือนกัน พี่ชอบน้องนะ” พี่แบคเค้ามองหน้าฉันนิ่ง นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย พี่แบคชอบฉัน
ตอนนี้ทั้งเพื่อนขงพี่เค้าและแฟนคลับพี่เค้าต่างเงียบไปหมด ทำยังไงดีล่ะ นี่เรื่องจริงเหรอ ไม่นะ ฉันหน้าแดงไปหมดแล้ว
“พี่โกหกฉัน ฉันไม่เชื่อหรอก =///=” ฉันส่ายหน้ารัวเพราะยังไงก็ไม่เชื่ออยู่ดีเป็นไปได้ยังไง
“งั้นให้พี่พิสูจณ์มั้ยล่ะ” พี่แบคเค้าจับมือฉัน ฉันเลยมองหน้าพี่แบคจับมือ.....โอ้วว ไม่นะ
“งั้นพี่ขอพิสูจณ์เลยนะ” พี่เค้าพุดไม่ทันขาดคำ พี่แบคเค้าก็จับหน้าฉันพร้อมกับจู่โจมจูบฉันทันที
ตอนนี้ตัวฉันแข็งไปหมดเหมือนฉันถูกแช่แข็งเพราะริมฝีปากของเค้าตอนนี้ที่ลุกล้ำเข้ามาทันที พี่แบคเค้าจูบฉันอย่าดุเดือด ฉันได้แต่ตัวนิ่งแอบเม้มริมฝีปากตัวเองนิดหนึ่ง ช็อกสุด โอ้วววว มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย ตอนนี้ฉันตัวเกร็งจนเหนื่อยไปหมด สุดท้ายฉันเลยยอมจูบเค้าตอบ ความรู้แบบนี้มันแปลกๆ แต่ฉันก็รับมันมาแล้ว
ฉันจูบกับพี่แบคมาเนิ่นนานมากกเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆตอนนี้ฉันจูบพี่เค้าอยู่ อ้ายยย
พี่ลู่ค่ะ ตอนนี้ฉันสมหวังกับพี่แบคแล้ว ฉันหวังพี่คงจะไปเกิดซักทีนะ เพราะเค้าบอกฉันมาแบบนี้แล้ว เค้าจะหายไปจากฉันเอง
พรุ่งนี้คงจะเป็นอีกวันที่ฉันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซักทีนะ
//จบแล้ว อีกตอนหนึ่ง แต่นิยายเรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆแน่นอนตอนนี้เหลือตอนสุดท้ายติดตามได้ต่อจร้า เรื่องยังไม่จบง่ายๆ เผลอๆอาจจะมีภาคต่อ ตอนพิเศษมาเลยก็ได้ คอมเม้นให้กำลังใจหน่อยน้ออ
ความคิดเห็น