คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 เราเป็นแฟนกันนะ
//มาอีกตอนแลวน้ออ ไปอ่านเล้ย
บทที่ 3 เราเป็นแฟนกันนะ
“วันนี้มีแต่เรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นแหะ” ฉันนั่งลงกับม้านั่งที่อยู่ข้างๆตู้ขายน้ำ เฮ้อ และถอนหายใจออกมา ก็จริงๆล่ะนะ ทั้งเรื่องของเซฮุนที่กอดฉันช็อกมากกกกก ยังไม่หายเลย
“อะไรกันยัยบื้อ โดดซ้อมเหรอ” ฉันหันไปถามเสียงที่ได้ยินปรากฏว่าแบคฮยอนเดินมาซื้อน้ำเหมือนกับฉัน และมานั่งข้างๆฉันทันที
“ไม่หรอก ไม่ได้โดดหรอก แค่เหนื่อย”
“วันหลังเรียกฉันว่า โอป้าซะล่ะ ฉันอายุมากกว่าเธอสองปีนะ” แบคฮยอนเอามือลูบหัวฉันทีหนึ่ง แต่แปลกมันให้ความรู้สึกแปลกๆแหะ
“อื้ม....”
“อ้าว ทำไมวันนี้เชื่อฟังง่ายจัง” แบคฮยอนก้มมองหน้าฉัน ที่ฉันก้มหน้าลงอยู่ มันก็จริงล่ะนะ ปกติเวลาเค้าทำแบบนี้ฉันจะเอามือตบหัวเค้าแล้ว แต่ครั้งนี้ฉันไม่กล้าทำ
“ไม่มีอะไรหรอก...” ฉันเงยหน้าขึ้นและยิ้มไปทางแบคฮยอน
“ฉันจะบอกอะไรเธอบางอย่างน่ะ ช่วยฟังฉันหน่อยได้มั้ย” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นไปมองเพดาน
“ว่ามาสิ^^”
“ถ้าฉันพูดออกไปแล้ว เธอกับฉันจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ” แบคฮยอนหันหน้ามาทางฉัน ทำสีหน้าไม่มั่นใจ ฉันเงียบไปซักพักและก็พงักหน้าไปทางแบคฮยอน
“คือว่า....ชานมี” แบคฮยอนขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันและจับมือ
“หื้อ” ฉันตกใจกับการกระทำแบบนี้ของแบคฮยอนและเงียหน้มมองอย่างตกใจ
“คือว่า...ฉันชอบเธอชานมี”
“...” ฉันมองหน้าเค้าสตั้นไปนี่เค้า...
“เป็นแฟนกับฉันนะ ชานมี” ฉันเงียบไปซักพัก เพราะช็อกอยู่ ฉันเลยมองหน้าแบคฮยอนและก็ถามออกไปว่า
“นี่นายพูดจริงเหรอ...”
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ฉันพูดจริงๆ ชานมี”
“>///<” ฉันหลับตาลง นึกไม่ถึงเลย คนดังอย่างเค้าจะมาบอกรักเนี่ย อย่าลืมสิเค้าเป็นเพื่อนในโรงเรียนกับเรามานานเลยนะ อะไรกัน
“ตกลงมั้ย...ฉันไม่อยากให้เธอถูกคนอื่นแย่งไป อย่างวันนี้เซฮุนทำเธอช็อกมาสินะ ฉันเลยไม่อยากให้เธอโดนแบบนั้นอีก ถ้าเธอเป็นแฟนฉันแล้ว ฉันจะปกป้องเธออย่างเปิดเผยซักที” เค้าพูดอะไรออกมาเนี่ย ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว
“อื้ม”
“ห่ะ”
“ตกลง ฉันจะเป็นแฟนนาย โอป้า” ฉันมองหน้าเค้าทีหนึ่ง นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกเค้าแบบนี้ เขิลจริงวุ้ย >///<
“ชานมีของฉัน!!!” เข้าดึงฉันเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว ไม่นะๆ คนเยอะแยะ กอดฉันทำไมกัน แต่ อ่อ...ถ้ามองดีๆแล้วก้ไม่มีใครเลยนี่หน่า ไม่น่าล่ะ อื้ม...
“โอป้า...”
“ดีมากๆ ฉันชอบเวลาเธอเรียกฉันแบบนี้แหล่ะชานมี” แบคฮยอนคลายกอดฉันแล้วจับหน้าฉัน เฮ้ยๆอย่าบอกนะว่า
“โอป้า...คงไม่...” และฉันก็เงียบลง เพราะเค้าเริ่มยื่นมาหน้าไปใกล้ฉัน ฉันหลับตาลง แต่ที่ไหนได้ เค้าจุ๊บหน้าผากฉันนั่นเอง ฉันลืมตาทันทีเหมือนเค้าปล่อยฉัน
“วันนี้ฉันจะจุ๊บแค่นี้ล่ะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์แบบนั้นมาก แต่ถ้าถึงเวลาเมื่อไหร่ ฉันอาจจะทำมากกว่านั้น ไปกันเถอะ ชานมี” แบคฮยอนลุกขึ้นและดึงฉันให้ลุกขึ้น และเดินขึ้นไปห้องซ้อมตามเดิม พอเวลามีแฟนแล้ว มันดีแบบนี้นี่เองสินะ
2 อาทิตย์ต่อมา
ผ่านมาเร็วมากสองอาทิตย์แบคฮยอนเค้าดูแลฉันมาตลอดเลย ทำไมเค้าดีแบบนี้นะ เค้าปกป้องฉันจากเซฮุนตลอดเลย เพราะวันๆเนี่ย เซฮุนจะพูดคนเดียวตลอด ว่า “เอาชานมีของผมกลับมา ฮยอง” แบบนี้น่ากลัวไปไหนเนี่ย แต่แบคฮยอนก็จัดการได้แล้วอยู่มัดและนะ คึๆๆๆ ถ้าถามว่า ไค ดีโอ ชานยอล และซูโฮโอป้ารู้มั้ย เค้ารู้กันหมดแล้วล่ะนะ
จะว่าไป ซิลหมิน กับลุหาน ฉันไม่ได้เห็นหน้าเค้ามาสองอาทิตย์เต็มเลยนะ เค้าหายไปไหนกันนะ ฉันก็ไม่กล้าเอ่ยถามแบคฮยอนซะด้วยสิดีล่ะ วันนี้ตอบกลับ ถามดีกว่า...
ตอนกลับ
“บาย~~~เจอกันพรุ่งนี้ แบคฮยอนไปส่งแฟนดีๆล่ะ” ซูโฮเดินมาตบไหล่แบคฮยอน และเดินโบกมือ พร้อมเดินไปหาคนที่เหลือ
“คนนี้ผมดูแลดีอยู่แล้ว” แบคฮยอนโอบไหล่ฉันทีหนึ่ง และโบกให้โอป้าที่เหลือที่เดินจากไป
“แบคฮยอนฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่ามาสิที่รัก”
“คือว่า ลูหานกับซิวหมิน เค้าหายไปไหนเหรอ”
“ใครเหรอ สองคนที่เธอพูดชื่อมาน่ะ”
“ไม่รู้จักเหรอ แบคฮยอน ก็คนที่นายแนะนำว่าเป็นเพื่อนใหม่ตอนเข้าเรียนไง” ฉันพยายามพูดกับเค้าให้รู้เรื่อง
“เท่าที่ฉันจำได้ฉันแนะนำแค่ ไค ดีโอ ซูโฮ ชานยอล และเซฮุนนะ”อะไรกัน ฉันปัดแขนที่เค้าที่โอบไหล่ฉันอยู่ออก เค้าแกล้งอะไรฉันหรือเปล่าเนี่ย
“ฉันพูดจริงๆนะ ฉันไม่รู้จัก คนที่ชื่อชิวหมินกับลูหานเลยนะ”
“แต่ตอนนั้น ทำไมนายถึงบอกว่ายังมีเพื่อนคนอื่นๆของนายอีกเยอะไม่ใช่เหรอที่ฉันยังไม่รู้จักน่ะ นายกำลังหลอกอะไรฉันอยู่หรือเปล่า แบคฮยอน!!!” ฉันเถียงเค้า แบคฮยอนหน้าซีดขึ้นมาทันที ฉันรีบปิดปากตัวเอง
“ฉันจำได้ว่าวันนั้นที่ฉันแนะนำเพื่อน ฉันแนะนำแค่นั้นจริงๆ ที่เหลือฉันจำไม่ได้เลยว่าฉันเคยพูดคำนั้นออกไปด้วย” ฉันเงียบไปซักพักและก็นึกขึ้นมาได้
“แต่ตอนนั้น ฉันจำได้ว่าซูโฮกับมินซอกที่ชื่อชิวหมินนั่นล่ะ ทะเลาะ หยอกล้อกันอยู่เลย ตอนนั้นลูหานก็โอบไหล่ฉันด้วย แบคฮยอน!!! นายจำไม่ได้จริงๆเหรอ” ฉันเดินเข้าไปจำไหล่เขา เค้ามองฉันอย่างมึนๆ นี่เค้าไม่แกล้งฉันหรอกใช่มั้ย
“ฉันว่า...ฉันควรพาเธอไปหาหมอหน่อยแล้วล่ะ เฮ้อ~~~ แต่ก่อนอื่นเธอบอกว่าก่อน...ลูหานกับชิวหมินที่ว่าหน้าตาเป็นยังไง” เค้าคิดจะอำฉันเล่นใช่มั้ย ทำไม...แบคฮยอนหน้าซีดขึ้นเริ่ม เค้าแกล้งฉัน...
“ลูหานน่ะ เค้าผมออกสีเหลืองขาวหน่อยๆ และตัวสูงหน้าตาออกผู้หญิงนิดๆ ส่วนชิวหมินล่ะก็...”
“หยุดพูดเถอะ ชานมี ฉันว่าเธอควรรีบกลับบ้านซะ ฉันว่าเธออาจจะมึนหัวจนเห็นภาพหลอนล่ะนะ” แบคฮยอนพูดขัดฉันขึ้นมา และดันฉันให้รีบเดินไป
“แต่...ฉันยัง...”
“ไปๆ บอกให้รีบไปไง รีบกลับบ้านนะ ห้ามแวะซื้อของด้วย” เอ๊ะ อะไรของเค้า ทำไมพูดแปลกๆ
“แต่...”
“ไม่มีแต่..ไปซะ ฉันกลับล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน” แบคฮยอนพลักฉันทีหนึ่งและรีบวิ่งไปทางที่เพื่อนของแบคฮยอนเดินไป ทำไมเค้าต้องพูดแปลกๆแบบนั้นด้วยนะ
เค้าบอกฉันว่าห้ามแวะใช่มั้ย ฉันแวะแม่งเลย ตอนนี้ฉันเดินมาถึงสถานที่ฉันชอบมาพักใจที่นี่นั้นเอง ซึ่งนั่นก็คือ เนินทุ่งหญ้านั่นเอง ตอนนี้ก็ไม่เย็นซะหน่อย รีบกลับทำไมชิ ฉันนั่งลงใต้ต้นไม้ ต้นใหญ่ที่ขึ้นชื่อว่าอยู่มานานนับหลายร้อยปี และต้นใหญ่มากด้วยล่ะ
ฉันหยิบหนังสือนิยายเล่มโปรดออกมาอ่าน แต่พออ่านได้ไม่เท่าไหร่ก็หลับเองซะได้....
19:23น.
หือ..นี่กี่โมงแล้ว เฮ้ยมันดึกแล้วนี่ ตายๆๆๆ ฉันเล่นนอนเพลินเลยเหรอเนี่ย กี่โมงแล้ว ว้ากกก ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ฉันลุกขึ้นมาเก็บหนังสือและวิ่งลงจากเนินทันที
และฉันก็เดินมาถึงทางแยก ตอนนี้ฉันต้องเลือกเดินแล้วล่ะว่าจะไปทางไหนดี ระหว่างทางซ้ายที่ต้องอ้อมไกลและเต็มไปด้วยผู้คนปลอดภัย กับทางขวาที่เปลี่ยวและไร้ผู้คน และเป็นทางลัด ปลอดภัยหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เลือกทางซ้ายล่ะนะ(ก็มันใกล้กว่า) ฉันเดินออกไปทันที และเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ไฟตกทางตึกทางนี้ เดี๋ยวติดๆดับ มืดก็หมด หนู แมลงสาบน่าจะมี คิดไปคิดมา ฉันจะเจอสิ่งลี้ลับมั้ยเนี่ย และซักพักก็มีมือดึงตัวฉันให้หลบตกซอกตึก
“อ่อยอั้น” ฉันพยายามพูดออกมา เพราะคนที่จับตัวฉันตอนนั้นฉันยังไม่รู้เลยว่าเป็นใครกัน เจอเรื่องอีกแล้ว
“อยู่เฉยๆ รอให้พวกนั้นผ่านไปก่อน” ฉันก็เงียบทันที แต่เสียงคุ้น แต่เสียงคุ้นๆ และซักพักก็มีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วและอาวุญเต็มมือ ตอนนั้นฉันสะดุ้ง แต่คนข้างหลังปิดฉันแน่นขึ้น ซักพักพวกมันก็วิ่งผ่านไปหมด
และคนที่อยู่ข้างหลังฉันก็ปล่อยมือออกจากปากฉันช้าๆ เค้าช่วยฉันไว้ ฉันต้องขอบคุณเคาซักหน่อย
“เดี๋ยว...อย่าพึ่งไป” ฉันมองแผ่นหลังของอีกคนที่กำลังเดินไป เค้าหยุดทันทีที่ฉันเรียก และพอเค้าหันมา ฉันก็ช็อกทันที
“ลูหาน.....โอป้า” พอเค้าหันมาเห็นฉัน เค้าก็ตกใจรีบวิ่งไปทันที
ใช่..เมื่อกี้คือลูหาน เค้าคือลูหานจริงๆด้วย ฉันเจอเค้าอีกแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน เมื่อกี้ฉันอาจจะมอผิดไปก็ได้ แต่เมื่อกี้แสงจากหลอดไฟส่องเห็นหน้าเค้าชัดเลย ต้องเป็นเค้าแน่ๆ แต่ทำไม...แบคฮยอนถึงต้องบอกว่าไม่รู้จักเค้าด้วยล่ะ
ทำไมกัน...
ทั้งที่ลูหาน....
เค้าก็ยังอยู่...
ฉันเห็นอยู่.....
// จบไปแล้วอีกตอน เป็นปริศนาล่ะทีนี้ คึๆๆๆ ชอบเขียนแนวนี้หรือเกินเรา ฮ่าๆๆๆ กะจะเขียนให้จบที่เดียวเลย แต่ต้องรอไอเดียวก่อนน้ออ ถึงจะแต่งต่อ ตอนนี้ขอหาแนวคิดก่อน คึๆๆ จะมาแต่งต่อ.... คึๆ
ความคิดเห็น