คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 วุ่นวาย
บทที่ 2 วุ่นวาย
วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันคิดไม่สงบสุขอีกเพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะตั้งแต่ที่ไอผีบ้ามาอยู่ที่บ้านฉัน ชีวิตฉันก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป
“ยู รีบตื่นได้แล้วลูกได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว เดี๋ยวก็ไปสายหรอก” เสียบงแม่ของฉันดังมาด้านล่าง แม่ถามมาได้เนอะว่าตื่นได้แล้วลูก ก็เมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลยนี่
“แม่เธอเรียกแล้วน่ะลงไปสิ” ไอพี่บ้านั่นมากระซิบข้างหูฉัน
“ไม่ยุ่งซักเรื่องจะตายมั้ยเนี่ย!!!” ฉันตะโกนด่าไอผีหน้าหล่อเสียงดัง แต่...
“นี่ลูกพูดว่าอะไรนะ” แม่ฉันเปิดประตูห้องของฉันออกมาเสียงดัง เฮ้ย ไม่นะ แม่เข้าใจผิดไปแล้ว
“แม่ไม่ใช่อย่างที่แม่คิดนะ ตอนนี้ผีมันตามหนูมาน่ะแม่ หนูว่าผีฉันกระซิบแม่ที่ข้างหู
“นี่ลูกพูดอะไรเนี่ย พยายามหาข้ออ้างไม่ไปโรงเรียนใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ แม่อย่าเข้าใจผิดนะ” ฉันพยายามพูดความจริงแล้วนะเนี่ย ทำแม่ไม่ฟังฉันเลย และในที่สุดฉันก็ยินเสียงหัวเราะของไอผีบ้า
“ไม่ยุ่งซักเรื่องได้มั้ย” ฉันพูดด่าไอผีบ้าออกมา
“เดี๋ยวนี้ลูกหัดดื้อไม่เชื่อฟังแม่แล้วเหรอ ทำไมทำตัวแบบนี้ห่ะ!!!” แม่หนูว่าไอผีมันนะ แม่เข้าใจอะไรเลย โธ่~~~~
“ไม่ใช่นะแม่ ไม่ใช่อย่างที่แม่คิด โอ้ย!!!”
“ไม่ต้องพูดเลย ไม่อยากไปโรงเรียนใช่มั้ย มานี่ ตัวอาบน้ำ แต่งตัว กนข้าวเดี๋ยวนี้ ทำไมเดี๋ยวนี้หัดดื้อนะ มันต้องเจอแบบนี้” แม่หยิกหูฉันและดึงให้ฉันเดินตามอะไรกัน ทำไมวันนี้มันซวยแบบนี้
“โอ้ย แม่~~~ ฟังหนูก่อน”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นมานี่เลย” โอ้ย ผีบ้านายไม่ได้ตายดีแน่ ฉันหันไปมองไอผีบ้าทีหนึ่ง แน่ะยังไม่มีหน้ามาโบกมือให้
“นายไม่ได้ตายดีแน่”
“ฉันจะตายได้ยังไง ฉันเป็นผีแล้วนะ” ยังมีหน้ามาตอบอีก
“นี่ลูกพูดอะไรคนเดียวเนี่ย มานี่เลย” จำไว้นะ นายไม่รอดแน่ไอผีบ้าจำไว้ ฮึ่ม~~~~~~~~
ไหนๆ มันอยู่ไหน ไอผีบ้าอยู่ไหนเนี่ย ต้องหาให้เจอ ฮึ่ยๆ ฉันมองหาหาไอบ้านั่นมานานแล้ว แต่ไม่เจอซักที หายไหนของมันเนี่ย เดี๋ยวถ้าเจอเมื่อไหร่ จะแช่งไม่ให้ไปฝุดไปเกิดเลยคอยดูเถอะ
และในที่สุดฉันกเดินมาถึงป้ายรถเมล์ที่จุดเริ่มต้นของความวุ่นวายของฉันตั้งแต่เช้านั่นเอง ไม่น่าเลยฉัน ฉันไม่น่าไปมองศพ ไอผีบ้านั่นเลย เพราะฉันไปมองนี้ไง เลยทำให้ไปแบบนี้ ฮึ่ย~~
หรือว่าไอผีบ้าจะไปเกิด ถ้าไปเกิดแล้วก้ดีสิ ฉันจะได้เป็นอิสระซักที ฮิ้ว~~~คิดในแง่ดีเข้าไว้ ยูเอ้ย
“ไง ยัยยู” ยัยมีนที่ยืนรอฉันอยู่หน้าโรงเรียนทักฉันเมื่อเห็นฉันเดินมาแต่ไกล
“ไง ยัยมีน วันนี้มาแต่เช้าเลย” ฉันตอบยันมีนพร้อมกับยิ้มไปให้
“เอ๊ะ วันนี้มาแปลกเหอะ อารมณ์ดีอะไรแต่เช้านี้ ยิ้มระรื่นมาเชี่ยว” ยัยมีนสงสัยฉันจนได้สินะ คึๆ
“ก็ฉันหลุดพ้นจากไอผีบ้าแล้วนะซิ คึๆๆ”
“ห่ะ อะไรนะ” เฮ้ย~~ปากนะปาก พูดอะไรออกไปไม่คิดเลย โธ่~~~~ เอ้ย
“คือ..เล่ายังไงดีล่ะ”
“เล่ามาเลยฉันจะพยายามเข้าใจเอง” ยัยมีนเข้ามาจับไหล่ฉัน ดีล่ะ ยัยมีนเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันไว้ใจที่สุดนี่หน่า
“คือว่าเมื่อวานนี้ ทางเดินที่ฉันกลับบ้านน่ะ ต้องป้ายรถเมล์มันมีคนตายน่ะ และฉันมองศพ...”
“ห่ะ!!! เธอจะบ้าเหรอเธอไปมองศพทำไมเพี้ยนไปแล้วเหรอ!!”
“ฟังฉันก่อนสิ จะพูดขัดทำไมเนี่ย!!” ฉันบ่นเสียงดัง
“ก็ได้ๆ เล่าต่อๆ” ยัยมีนทำหน้าตั้งใจฟังต่อ
“และแบบ พอฉันไปมองศพของคนนั้นเป็นผู้ชายไง แต่ศพผู้ชายคนนั้นมันหน้าคุ้มชั้น ถ้าถามว่าเคยเห็นมั้ย ฉันว่าเคย เป็นพี่แบคก็ไม่ใช่ แต่มันรู้สึกคุ้นเคยแบบแปลกๆ และพอกลับบ้านไปฉันก็เจอ ผี!!!” ประโยคหลังที่ฉันตะโกนออกมาสุดเสียงก้เพราะว่า ตอนนี้ข้างหลังเพื่อนฉันมีไอผีบ้าโพล่หัวออกมาน่ะสิ มาได้ยังกัน
“นายมาได้ยังไงเนี่ย”
“ก็ตามนั่นล่ะ แต่เธอไม่รู้เอง”
“อะไรกันเนี่ย”
“เฮ้ย!! ยัยยูเป็นอะไรไปเนี่ย อยู่ดีๆก็ตะโกนออกมาว่า ผี!! ตกใจหมด และพูดกับใครเนี่ย ไหวป่ะเนี่ย” เอาแล้วไง งานเข้าบังเกิดแล้ว จะหาข้อแก้ตัวยังไงดีล่ะเนี่ย
“เออ...คือว่า”
“ไปเลยว่าเธอเห็นฉัน” จะบ้าหรือยังไอผีบ้าพูดออกมาได้ยังไงกัน ถ้าบอกว่าเห็นนายเพื่อนก็บ้าน่ะสิ ทำยังไงดี
“ถ้าไม่ตอบแบบนี้นี้แสดงว่า...เธอก็เหมือนเลยนี่ พูดคนเดียวเป็นด้วย ยังไงงี้ล่ะ เพื่อนสนิทของฉันต้องเธอนี่ล่ะ รับรองเราไปกันรอดชัว” เอาเฮ้ย ไงงั้นล่ะ เรื่องมันจบง่าย แต่ก็ดีแล้วล่ะ คึๆๆๆ
ยัยมีนกอดคอฉันพร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง ฉันเลยหันหลังไปมองไอผีบ้านั่น อ้าวหายไปไหนแล้วซะล่ะ ทำเหมือนฉันเคร์เค้ายังไงอย่างงั้นยังไงเค้าก็คือผีล่ะนะ จะสนทำไม
ฉันเดินก้มหน้าไปเรื่อยๆ ไม่รู้ก้มทำไม แต่อยากก้ม ฮ่าๆๆ เพื่อนฉันเดินไปเรื่อยๆ แต่อยู่ดีๆก็หยุดฉันเลยเงยมองเพื่อนฉัน และก้มองไปข้างนอก โอ้วววว พี่แบคเค้ากำลังเดินมาทางฉัน
และเค้าก็หยุดที่หน้าฉันจนได้ ช้อกซีนีม่าค่ะ
“หาเจ็บขาแล้วใช่มั้ยครับ” พี่แบคเค้าพูดพร้อมกับยิ้มโปยเสน่ห์มาให้ฉัน ทำไมเค้าหล่อแบบนี้นะ =///=
“หายแล้วค่ะ” ฉันเชิงติดอ่าง ดีใจจังเค้ามาถามแบบนี้ >///<
“ดีแล้วล่ะ ที่หาย พี่เป็นห่วงแทบแย่ งั้นพี่ไปนะ” พี่แบคเค้าเอามืมาลูบหัวฉันทีหนึ่งและก็เดินสวนฉันไป พี่เค้าเป็นห่วงฉันอ้ายยย ทำไมดีแบบนี้
“ยัยยูบอกมาเดี๋ยวนี้นะ เมื่อกี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” ยัยมีนยื่นหน้าเข้าใกล้ฉันเชิงถาม
“ฉันยังไม่รู้เลย พี่แบคเค้ารู้ชื่อฉันได้ยังไง”
“อะไรกันเนี่ย มันน่าสงสัยแหะ”ยัยมีนทำท่าคิดและหันไปหน้าไปทางข้างนอก ส่วนฉันก็ยืนฟินคนเดียว นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
“เธอชอบไอแบคมันเหรอ” ฉันสะดุ้งเชิงตกใจเพราะอยู่ดีๆ ไอผีบ้าโพล่มาอีกแล้ว
“ใช่ นายไม่ยุ่งฉันซักเรื่องได้มั้ย” ฉันพยายามพุดเสียงให้เบาให้สุด เพื่อไม่ให้เพื่อนฉันจับผิดได้
“ที่จริงเธอนึกในใจก็ได้นะ พอดีฉันอ่านใจคนได้” ก็ได้ๆ นายไม่ยุ่งเรื่องของฉันซักเรื่องได้มั้ย
“ทำไมล่ะ ฉันจะยุ่งเธอมีปัญหาเหรอ” ไอผีบ้าพูดออกมายิ้มกวนประสาทมาให้ น่าหมั่นไส้ชะมัด
“ไม่ต้องหมั่นไส้ฉันหรอก ฉันเป็นเพื่อนสนิทไอแบคมัน เธอต้องการให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ” ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพี่อย่างนายย่ะ ฉันท่าเชิดใส่
“เดี๋ยวซักวันเอก็ต้องขาดฉันไม่ได้อยู่ดี” เอ๊ะ!!! ไอผีบ้านี่พยายามสื่ออะไรกันเนี่ย พูดต่อเนื่องจากที่ฉันคิดเลยนะ โม้หรือเปล่าว่าอ่านใจคนออก ฉันหันไปมองเพื่อนฉันอีกคน
อีกแล้วยัยนี่ทำหน้างงมาทางฉันอีกแล้ว สงสัยจะงงน่ะสิว่าเชิดใส่ใคร ฮึ่ย~~~~
“ไปกันเถอะ เรื่องของพี่แบคไปไว้ก่อยเถอะเนอะๆ ตอนนี้เราไปเข้าห้องเรียนกันเถอะอย่าใส่ใจเลย” ฉันพูดออกมา ยัยมีนก็พยักหน้า แต่ยัยมีนก็ยังทำมึนต่อโลกต่อไป ขอร้องทำเหมือนกันกับว่าไม่รู้ไม่สงสัยซักเรื่องได้มั้ย โธ่~~~
ฉันหันหน้าไปมองข้างหลังครั้งหลังจากที่เดินมากับยัยมีนมาได้ซักพักแล้ว อ้าว หายไปอีกแล้วนะ เป็นผีก็งี้ล่ะเนอะ ไม่อยู่กับที่ชักทีล่ะนะ ฉันแคร์ไอผีบ้าอีกแล้ว ทำไมกันเนี่ย!!!
ในห้องเรียนฉันนั่งหน้าสุดแต่ยัยมีนนั่งข้างๆฉัน พูดง่ายก็คือฉันเป็นเด็กหน้าห้องนั่นเอง คึๆ
“ในเรียนทุกคนจำที่ครูพุดได้มั้ยว่าวันนี้สอบคณิตของครูน่ะ” คุณครูสาวสวยพูดออกมา แต่ก็คำพูดที่ครูพูดออกมานั้นทำให้ฉันและเพื่อนทั้งห้อง โห่~~~ ออกมาทันที
“ไม่ต้องมาโห่เลย วันนี้สอบ เธอน่ะ มาเอานี่ไปแจกสิ” ห่ะ ฉันเหรอ ฉันเลยพยักหน้าไปรับชีมจากครูมาแตก แต่ข้อสอบที่เอสาไปแจกนั้นทำให้ฉันช้อกทันที ในนาทีที่รับมาจากครู มันเป็นข้อสอบโจทย์วิธีทำนั่นเอง ม่ายยยยย
หลังจากที่ฉันแจกข้อสอบเสร็จ ฉันก็เดินมาที่ตัวเองทันที ทำไมข้อสอบมันทำยากแบบนี้ ฉันลืมอ่านเลยด้วย ก็มัวแต่วุ่นวายกับเรื่องไอผีบ้าน่ะสิ โธ่~~~ ลืมอ่านจนได้
“ข้อสอบง่ายจะตายฉันก็เคยทำมาแล้ว” แน่ะ อีกแล้วมาจนได้สินะ ไอผีบ้า ที่บอกว่าเคยทำมาอย่าบอกนะว่าเค้าเป็นพี่ฉัน
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันอยู่ ม.6 แล้วนะ คุณน้อง” ฮึ่ย~~~ เป็นพี่อย่างงั้นเหรอ ทำมาเป็นอวดเก่งนะ เดี๋ยวเหอะๆ
“มานี่ๆ เดี๋ยวฉันช่วยทำ” ไอผีบ้าแย่งปากกามาจากมือ จะช่วยฉันอย่างั้นหรอก ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง ฉันพูดในใจออกมา
“ไม่เป็นไร ฉันวุ่นวายกับเธอมามากพอแล้ว เดี๋ยวฉันช่วยเอง” เค้ารู้ด้วยเหรอว่าฉันคิดอะไร ก็เค้าเป็นผีนี่ฉันลืมไปได้ยังไงกันเนี่ย
แต่ก็ดีฉันจะได้มันต้อง แต่ก็ต้องแกล้งทำล่ะนะ เพราะเดี๋ยวครูจับได้ คึๆๆๆ
ในที่สุดก็กลับบ้านจนได้ คึๆๆๆว วันนี้ฉันอารมณ์ดีสุดๆเล้ย ก็มีคน เอ้ย ผีช่วยข้อสอบขนาดนั้นใครไม่ดีใจ ให้มันรู้ไป คึๆๆ
“ยัยยู เป็นอะไรเนี่ย ฉันสงสัยมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ เห็นร่าเริงมาตลอดเลย ไหวป่ะเนี่ย”
“ก็ไม่ได้อะไรมากหรอก ก็แค่อารมณ์ดีเฉยๆน่ะ”
“อ้อเหรอ เรื่องพี่แบคสินะ”
“ถูกต้อง” ที่จริงมีอีกเรื่องนั่นล่ะ แต่ไม่บอกคึๆๆ
“แต่ฉันสงสัยจังเลยนะ ว่าพี่แบครู้ชื่อแกได้ยังไง ถ้าพี่แบคชอบแกนี่ โชคเข้าข้างเลยนะ”
“อย่าพูดสิ เดี๋ยวฉันลอยหรอก >0<”
“จ้าๆ นั่นๆ รถตู้มารับฉันและมาเร็วจริงเล้ย งั้นไปนะ บายย” ยัยมีนรีบวิ่งขึ้นรถตู้ทันที ไปเลยๆ เดี๋ยวฉันจะฟินอยู่คนเดียว คึๆๆ
“ดีใจเรื่องไอแบคเกินไปหน่อยมั้ง”
“เฮ้ย” ฉันสะดุ้งทันที โพล่มาแบบนี้อีกแล้ว
“นายโพล่มาให้เหมือนคนหน่อยไม่ได้เหรอ”
“พี่จะเหมือนคนได้ยังไงล่ะ พี่เป็นผีนะ” แน่ะ กวนประสาทฉันอีก หล่อแต่กวนประสาทแบบนี้ ฉันก็จะไม่ทนแล้วนะ
“ไม่ทนอะไรล่ะ”
“เลิกแอบอ่านใจฉันซักทีเถอะ”
“ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันอ่านใจคนออกหมดเลยนี่ มันห้ามไม่ได้ซักหน่อย” อะไรกัน เอาอีกแล้ว กวนไปไหนเนี่ย เดี๋ยวฆ่าให้ตายซะเลยนี่
“พี่ตายไปแล้ว จะฆ่ายังไงล่ะ”
“เลิกอ่านใจฉันซักครั้งได้มั้ยเนี่ย” ฉันบ่นออกมาเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆ” แน่ะยังมีน่ามาขำอีก
“ฉันจะกลับบ้านล่ะถ้าไม่มีอะไรจะพูดล่ะก็ไปล่ะ” ฉันเดินหนีออกมา
“เดี๋ยว” ฉันหยุดทันทีหลังจากที่เค้าพูด
“อะไรอีก”
“ฉันจะบอกเรื่องบางอย่างที่เกี่ยวกับ.....ไอแบคมัน” พี่แบคงั้นเหรอ ฉันหูผึ่งทันทีเพราะได้ยินเค้าพูดชื่อพี่แบค ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาผีพี่ลู่(ขอเรียกแบบนี้และกัน)ทันที
“เรื่องอะไรพูดมาสิ” ฉันพูดออกมาอย่างตื่นเต้น พี่ผีลู่เงยหน้าขี้นมา ฉันช็อกทันที ที่ฉันช็อกไม่ใช่เพราะเค้าเปลี่ยนหน้าเป็นผีนะ แต่แววตาที่เค้าตอนนี้มองมาที่ฉันสายที่เศร้า ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนั้นล่ะ เห็นเค้าใกล้ๆแล้ว ฉันรู้สึกว่า เค้าไม่หน้ากลายเป็นผีแบบนี้เลย
“พรุ่งนี้วันเกิดไอแบคมัน” ผีพี่ลู่เค้าพูดออกมาแววตาของเค้าที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี้ก็เปลี่ยนไป ทำไมล่ะ ตอนนี้เค้ากลายเป็นแววจอมขี้กวนเหมือนเดิมแล้วสินะ
“เธอจะไปงานวันเกิดมันมั้ย” พี่ลู่เค้าพูดออกมาอีกครั้ง เพราเห็นว่าฉันเงียบนานเกินไปจริงๆ
“ไปสิ ไปแน่นอน งานนี้ฉันไปแน่นอน” ฉันหันหลังให้ผีพี่ลู่และก็เดินไปเรื่อยๆ “กลับบ้านกันเถอะ” ฉันพูดออกมาพร้อมกับหันหน้ามาทางพี่เค้าอีกที เค้าหายไปแล้ว หายไปอีกเหรอ
ฉันเลยหันหลังเดินต่อไปเรื่อยๆ ทำไมหมู่เค้าแปลกๆไปนะ หรือว่าฉันคิดไปเองที่เค้าเปลี่ยนไป
และหลังจากที่ฉันถึงบ้านฝนก็ตกลงมาทันที ผีพี่ลู่ก็ยังไม่กลับมา ทำไมฉันต้องไปแคร์เค้าด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆเลย ช่างเถอะๆๆๆ ฉันจะแคร์ผีทำไมล่ะ ผีก็คือผี หน้าที่ของฉันตอนนี้ก็คือสารภาพรักกับพี่แบคให้ได้ ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ฉันเอาจริงล่ะ ไปเตรียมของให้พี่แบคดีกว่า
พรุ่งนี้หวังว่าจะเป็นวันที่ฉันมี่ความสุขที่สุดนะ ฉันหวังว่าจะเป็นแบบนั้น.........
//จบตอนที่สองแล้วนั่งเขียนเหมื่อยมากก เดี๋ยวไปต่อกันเลยนะงับ ตอนที่สาม
ความคิดเห็น