คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 การพบเจอ
บทที่ 1 การพบเจอ
“นี่ยูวันนี้แกต้องสารภาพรักกับพี่แบคเค้าให้ได้นะ ถ้าแกทำไม่ได้ฉันฆ่าแกตายแน่” เพื่อนสนิทของฉันที่มีนามว่า มีน บ่นฉัน
“เหอะน่า......ฉันทำได้อยู่แล้ว” ฉันพยักหน้าให้เพื่อนสนิทของฉัน พร้อมกับของขวัญในมือตอนนี้ ฉันแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ เค้าชื่อว่า ‘แบคฮยอน’ ฉันชอบเค้ามานานแล้วค่ะ ฉันอยากจะบอกชอบเค้ามานานแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะบอกเค้า
“แก!!! พี่เค้ามาแล้ว” ฉันเงยขึ้นมอง และก็เห็นว่าพี่แบคฮยอนเค้าเดินมาแล้ว อ้ายย!!! ทำไมยังไงดี
“ไปเล้ย!!!” เพื่อนตัวแสบของฉันยัยมีนพลักฉันให้เดินข้างหน้าจนฉันถลาล้มลงกับพื้นในที่สุด
ไอเพื่อนบ้าทำอะไรลงไปเนี่ย ม่ายยยยย T0T ฉันอาย ไม่กล้าสู้หน้าใครแล้ว ฉันนั่งอยู่ที่เดิมอาย อาย อายมากที่สุด พี่แบคเค้ากำลังเดินมาแล้ว ทำไงดี!!!
ฉันพยายามลุกขึ้นยืนสุดท้ายขาฉัน!!! ขาฉันแพลง ไม่จริงนะ ทำไมมาเจ็บเอาตอนนี้
“ไอ้เพื่อนบ้า!!!” ฉันตะโกนไปทางยัยมีนที่ทำให้ฉันล้มแบบนี้ ตายๆๆ ทำไมถึงทำกับฉันได้~~~ T^T
“อะไรเธอเป็นใครอ่ะ!!! ฉันไม่รู้จักเธออ่ะ ไปล่ะ โชคดี!!!” และในที่สุดของในที่สุด ยัยมีนก็เดินหนีไป อะไรกันทำฉันล้มแล้วหนี จำไว้เลยนะ แกตายแน่~~~~
ฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมพยายามลุกเท่าไหร่ก็ลุกไม่ได้ซักที เจ็บขาไปหมด โธ่~~~ พี่เค้ากำลังเดินมาแล้ว มีสาวๆ เดินตามพี่แบค แบบห่างๆเยอะ แต่ฉันนี่สิ....เด่นไปมั้ย นั่งกลางทางเดิน ไม่ใช่ ฉันไม่ได้นั่งแต่ฉันบุกไม่ขึ้นเลย แง่ง~~~
ซวยของซวยจริงๆ งื้อ~~~ พี่แบคเค้าเดินคุยกับเพื่อนผู้ชายที่ไม่รู้มาจากไหนแต่ก็จัดว่าหล่ออ่ะนะ แล้วเดินใกล้เรื่อยๆ และเรื่อยๆวนฉันก็นั่งตาค้างตะลึงในความหล่อแล้วนี้ฉันจะตะลึงหาพระแสงอะไรเล่า เค้ากำลังมาแล้ว~~~~~
และพี่แบคก็มองมาทางฉันจนได้ จะไม่ให้มองได้ยังไงล่ะก็เล่นอยู่กลางทางเดินแบบนี้ ง่า......ฉันเลยพยายามอีกอึดใจ
“ต้องลุกให้ได้ โอ้ย เจ็บ” ฉันล้มลงอีกรอบแต่ครั้งนี้ พี่แบคเค้าวิ่งมาทางฉันและจับมือฉันไว้ โอ้ นี่มันจะเหมือนนั่งเกินไม่มั้ย =///= ฉันเหมือนางเอกในละครเลย พี่แบคไปพระเอก โอ้วว ฟิน >///<
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ” พี่แบคถามฉัน ตอนนี้หน้าเค้าใกล้ฉันมากก ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว!!!
“มะ...ไม่เป็นไร @0@” ตอนนี้ฉันตาลายไปหมดแล้ว โอ้ว ตะลึงในความหล่อ
“ดูท่าทางน้องจะขาแพลงนะ” ฉันเลยพยักหน้าแทนคำตอบ และก็เผลอสลบไป เพราะเค้าหล่อเกินไปจริงๆนะ แง่ง~~~~
หือ.....ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย ทำกินยามันฉุนๆ แปลกๆ อย่าบอกว่าฉันใกล้ตายแล้วม่ายย ไม่มีทาง ฉันต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพี่แบคของฉันนะ จะมาตายไม่ได้ม่ายยย ว่าแต่ว่า ทำไมฉันต้องตายด้วยล่ะ แล้วกินยานี่มันอ่ะล่ะ รู้สึกว่าฉันสงสัยเยอะไปแล้วล่ะ
ฉันลืมตาขึ้นเรื่อยๆ และก็เห็นพี่เทพบุตร โอ้วว พี่แบคเค้านั่งมองฉันอยู่ ไม่จริงใช่มั้ย ฉันกำลังเป็นแม่คน เอิ่ม....รู้สึกว่าฉันเพ้อเยอะไปและอ่ะนะ คึๆ
“อ้าว!!! พื้นซักที พี่ตกใจแทบแย่แน่ะ” พี่แบคเค้าพูดออกมาเหมือนเป็นห่วงฉันเลยอ่ะ โอ้วว ฟิน X2
“ฉะ...ฉันเป็นอะไรไปค่ะ” ฉันพูดติดอ่างซะแล้ว มันเขินอ่ะ
“น้องแค่สลบไปน่ะ แต่ไม่รู้เพราะอะไร แต่ดีแล้วล่ะที่หาย” ฉันพยักหน้าเป็นเชิงตอบ
“สรุปแล้วขาน้องแพลงนะ ตอนนี้ก็ทายารีบร้อยแล้ว เอาเป็นว่าน้องไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ไปล่ะ บายครับ” พี่แบคเค้าพูดพร้อมลุกขึ้น และเดินออกไป ว่าแต่...ทำไมฉันไม่เรียกให้เค้าหยุดเดินเหมือนในหนังล่ะ ประมาณว่า.....อย่าพึ่งไปค่ะ อยู่กับฉันซักพักไม่ได้เหรอ เอ้ย แต่ไม่กล้าพูดอ่ะนะ
ไหนๆฉันก็พร่ามมามากพอและ ฉันว่าไปห้องเรียนดีว่า ฉันจึงลุกขึ้นเดินขาเป๋ เหมือนคนพิการกลับห้องเรียน รู้สึกจะเวอร์ไปนะฉันคึๆๆ
“ยัยมีน ทำไมต้องหนีด้วยเล่าตอนนั้นน่ะ” แนบ่นหัวเสียออกมา ใส่ยัยมีน ตอนนี้ฉันฉันกับยัยมีนกำลังเดินกลับบ้านกันค่ะ
“แหม...ก็นี่ละ วิธีที่จะทำเธอกับเค้าคุ้นเคยกันมากขึ้นไง”
“คุ้นเคยบ้าอะไรล่ะ ฉันอายแทบแย่ ว่าแต่ว่า...มันก็ดีอย่างนะ พี่แบคเค้าพาฉันไปห้องพยาบาลด้วย”
“เห็นมั้ยล่ะ ฉันบอกแล้ว ว่าแต่ไปทำไมอ่ะ” ยัยมีนถามอย่างสงสัย พร้อมยื่นหน้ามาใกล้ฉัน
“ก็อยู่ดี ฉันก็สลบไปน่ะสิ ก็ตอนที่ฉันลุกน่ะ ฉันเกือบล้มลงกับพื้น พี่แบคเค้ารับฉันไว้ทันอ่ะ และหลังจากนั้นฉันก็เผลอสลบไปตอนไหนก็ไม่รู้”
“อ้ายย เพื่อนฉันแสดงเก่ง มันต้องอย่างนี้สิ” ยัยมีนยกมือให้
“แสดงเก่งบ้าอะไรล่ะ มันเป็นเอง!!!” ฉันเถียง
“จ้าๆ ว่าแต่...เธอได้บอกพี่แบคเค้ายัง”
“ยัง ฉันเผลอปล่อยให้เค้าเดินหนีกับห้องไปเลย” ฉันทำหน้าเซ็งจิตออกมา
“ยัยซื่อเอ้ย!! ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนนั้นห่ะ”
“ก็ใครจะไปรู้เล่า”
“เฮ้อ~~ ช่างมันๆ พรุ่งนี้เอาใหม่และกัน งั้น...ฉันไปก่อนนะรถมารับฉันและ บายยย” ยัยมีนรีบวิ่งไปขึ้นรถตู้ทันที ยัยนี้เป็นแม่สื่อให้ฉันตลอดล่ะ ลองมาหลายวิธีและ ไม่ได้ผลซักอย่าง เฮ้อ~~ หมดหวังแล้วล่ะฉัน
และในที่สุดฉันเดินมาถึงป้ายรถเมล์จนได้ แต่ว่า...ทำไมตรงนั้นมีเล่าไทยมุงเยอะฉัน ไหนๆดุหน่อยสิ ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้เรื่อย และนั่นก็ทำให้ฉันช็อก ภายในพริบตา เพราะสิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ ศพของผู้สองคน คนแรกหน้าจะโดนรถเฉี่ยวเพราะใบหน้าหายไปครึ่งหนึ่ง หลอนไปสิ คนที่สองไม่เหลืออะไรเลยล่ะ เหลือแค่หน้าที่เต็มไปด้วยเลือดที่เหลือไม่แบนไม่เหลืออะไร ไม่ตายให้รู้ไปสิ
ว่าแต่ว่าฉันยืนมองศพพร้อมกับคนมุงพวกนี้ทำไมกันเล่า แต่แปลก ทำไมศพแรกถึงมีดอกกุหลาบเป็นช่อกระจายอยู่ไปทั่วเลยและศพผู้ชายคนแรกนอนคว้ำและหน้าหายไปครึ่งหนึ่งหน้าตามันคุ้นๆนะ ฉันว่า หรือคิดไปเองนะ ฉันพยายามจ้อง เท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เป็นพี่แบคเหรอ แน่จะไม่ใช่นะ เพราะพี่แบคเค้าทำผมออกขาวๆน้ำตาล แต่ตอนนี้สีออกส้มๆ
แต่ฉันมองศพผู้ชายคนนี้มานานแล้วแค่ไหน มันรู้สึกจูงใจแปลกๆแทนที่จะกลัวแต่ฉันกับจ้องมองศพผู้ชายคนนี้นิ่ง ฉันได้แต่นึกว่าศพผู้ชายคนนี้คงไม่ลืมตามามองฉันหรอกนะ
และพูดไม่ทันขาดคำศพผู้ชายคนนั้นเค้าลืมตามองฉัน โอ้ววว ม่ายยย ฉันรีบวิ่งหนีอย่างเร็ว อะไรมันจะน่ากลัวแบบนี้ ไม่น่าไปมองเล้ย ฉันรีบวิ่งหนีกลับบ้านอยู่เร็ว ให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุดก็ดีไม่เอาแล้วแบบนี้ งื้อ~~ TT
และในที่สุดก็ถึงบ้านจนได้
ในบ้านฉันไม่มีใครอยู่เลย ฉันอยู่กับพ่อของฉันสองคน พ่อทำงานกลับดึกทุกวันเลย ตอนนี้ฉันเลยไขประตูบ้านเดินเข้าไป ตอนนี้กี่โมงแล้วลนะ ห่ะ หนึ่งทุ่มอะไรมันจะเร็วปานนั้นนะ ฉันปิดประตูหน้าลง และฉันเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ประตูที่ฉันปิดเมื่อกี้นี้กับเปิดเอง ห่ะ!!!
ฉันเลยหันมองและรีบไปปิดล็อกและรีบวิ่งขึ้นห้องทันที นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมฉันต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย
“ไม่ใช่มันตามมาหรอกนะ” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ถ้าใช่จริงๆล่ะ และในที่สุดประตูห้องของฉันก็ปิดออกนิดหนึ่ง เมื่อกี้ฉันปิดแล้วไม่ใช่เหรออะไรกัน
“ตามมาทำไมกัน” ฉันพูดออกเสียงเบาๆ “นายต้องการอะไร” ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นบ้าเลยให้ตายเถอะ พูดคนเดียว
“ก็ฉันตามเธอมาไง” เสียงผู้ชายมากระซิบข้างหูฉันเลยสะดุ้งตกใจและก็พบกับ ผู้ชายคนนั้นที่ฉันเห็นเหลือครึ่งเข้าตามฉันมาม่ายยยยยยย
“ออกไปๆๆๆๆๆ นะโมตัสสะ ชิ่วๆๆๆ ฮือ~~~ฉันทำท่าปัดมือไล่และซักพักฉันก็ลืมตาขึ้น ยังอยู่ที่เดิม “นายตามมาทำไมไอผีบ้า ฮือ~~~”
“อ่า....ฉันทำให้เธอตกใจ”
“ก็เออ!!! ใช่ดิ ไปไกลๆเล้ย ไปๆๆๆ” ฉันเอามือปิดหน้าไม่อยากมองอะไรทั้งนั้น ฮือ~~~
“อ้อ งั้นฉันจะเปลี่ยนไปหน้าปกติให้และกันนะ” พอไอผีบ้าผู้แบบนั้นฉันเลยเงยขึ้น และนั่นฉันทำให้ฉันช็อกในทันที
ไม่ใช่ช็อกเพราะกลัว แต่ช็อกในความหล่อ อ้ายยย พี่บ้า ทำไมหล่อแบบนี้!!! ไม่แน่ตายเลยรู้มั้ย หล่อมากกกก *0*
“ไง แบบนี้เธอชอบมั้ย” ไอผีหน้าหล่อชี้ตัวเอง ชอบมากค่ะ ชอบมากกก หล่อด้วยๆ เอ้ย!! ไม่ๆ ยังไงผีก็คือผีวันยังค่ำ คนกับผีอยู่ด้วยกันไม่ได้ ลืมไป!!!
“ถามอะไรแปลกๆ ยังไงนายก็คือผีนั่นล่ะ โธ่~~~ ตอนนี้ฉันไม่กลัวนายแล้วล่ะ ไปซะๆ ไปที่ๆชอบของนายซะเถอะ ที่นี่ฉันไม่หรอก”
“แต่ฉันชอบที่นี่” ห่ะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ชอบที่นี่ เชิญอยู่ตามสบายเลยจะ เอ้ย ไม่ใช่และๆ แง่ง~~~
“ไม่ ฉันไม่ให้นายอยู่ที่นี่ ไอผีหน้าหล่อ”
“ด่าฉันซะดีเลยแหะ ชื่อเพราะดีนี่ ดีๆฉันชอบชื่อนี้” ไอผีหน้าหล่อนี่ ชักกวนประสาทฉันมากไปแล้วนะ
“ถ้านายไม่ไปก็ตามใจ” ฉันเลยหันหน้าเชิดใส่พี่หน้าหล่อและก็นั่งตรงโต๊ะทำการบ้านทันที ไอผีหน้าหล่อก็เงียบไป ฉันก้ไม่ด้สนใจอะไรทั้งนั้น ผีก็คือผี ฉันจะหลวงไม่ได้เป็นอันขาด
“เดี๋ยวซักวันเอก็ชอบฉันเองล่ะ”
“เอ้ย!!~” อยู่ดีๆ ไอผีหน้าหล่อเอาหน้ามามากระซิบข้างหลังฉันอีกครั้ง ทำไมชอบทำแบบนี้กันนะ
“นายอ่านใจคนออกเหรอ”
“ก็ฉันเป็นผีนี่อ่านได้อยู่แล้ว” ไอผีหน้าหล่อเอาหน้าออกห่างฉันและพูดทำท่าอวดเก่ง ผีอะไรหน้าหล่อแถมยังน่าหมั่นเขี้ยวอีก ฮึ่ย!!!
ไอผีหน้าหล่อเลยวนล่องลอยไปวนรอบห้องอันเล็กแคบหลายรอบกว่าและ จนฉันทันไม่ไวรำคาญ และบ่นออกมาจนได้
“นายอยู่นิ่งๆไม่เป็นเหรอ!!!”
“ผีที่ไหนใครอยู่นิ่งบ้างล่ะคร้าบบ” ไอผีหน้าหล่อลากเสียงกวนประสาท ฮึ่ย!! เดี๋ยวก็จับปล่ำซะเลยนี่ เอ้ย ไม่ใช่และ
“ชิ!!!” ฉันเลยหันหน้ากลับเข้าต๊ะทำการบ้านอีกครั้ง และหยิบขึ้นมาทำอะไรกันหนักกันหนาชีวิตฉัน
“เธอชื่ออะไร” ฉันเลยหันหน้าไปมองไอผีหน้าหล่อ และพูดชื่อออกมา
“ยู”
“อ้อ ฉันชื่อลูหานนะ”
“หึ ใครอยากรู้ชื่อนายกัน = =” ฉันเลยทำหน้าเบื่อหน่ายเซ็งและทำการบ้านต่อ
การใช่ชีวิตของฉันต่อไปนี้จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย จะอยู่รอดมั้ยเนี่ย
จะสงบสุขหรือเปล่าเหอะ เอาง่ายๆเลย
//จบไปแล้วตอนหนึ่ง นายเรื่องนี้เราเกิดไอเดียดีๆขึ่นมาเลยเขียนลงอ่ะนะ กะจะลองเขียนแบบดราม่าสั้นดู สี่ตอนจบนะจ้ะ ติดตามกันได้เลย
:) Shalunla
ความคิดเห็น