นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,169
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
1.16K
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 8 พ.ค. 56 / 20:47 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น
มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด
ถ้าเป็นการทำให้ผู้ที่เอ่ยถึงต้องเดือดร้อน
ก็ขออภัยด้วยค่ะ
มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด
ถ้าเป็นการทำให้ผู้ที่เอ่ยถึงต้องเดือดร้อน
ก็ขออภัยด้วยค่ะ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Fic : loss
~ มีสิทธิ์อะไระไปบอว่ารั ~
โทรศัพท์ที่สั่นและเสียริโทนที่ัึ้นเรียวามสนใอายหนุ่มผมสีน้ำาลให้ละออาหนัสือในมือ ายหนุ่ม้อแปลใเมื่อเห็นื่อที่โว์อยู่บนหน้าอโทรศัพท์
‘เบส’
โทรมาทำไมันนะ
“ฮัลโหล เบสมีอะไรหรอ”
[เอ!! ออยแย่แล้ว!!]
“เฮ้ยๆมึใเย็น ออยเป็นไร”
[มึมาที่โร’บาลXOอนนี้เลย!!] เบสพูบ็ัสายไป ผมรีบวิ่ไปที่โรพยาบาลทันที เิอะไรึ้น ออยเป็นอะไร หลายๆวามิในหัวผมมันีันนผมสับสนไปหมแล้ว รู้อย่าเียวว่า้อไปโรพยาบาลไวที่สุเท่านั้นเอ...
***************************************************************************
“แฮ่ๆ...ออย...ออยเป็นอะไร..แฮ่ๆ” เมื่อผมวิ่มาถึที่ๆเบสอยู่ผมรีบถามหาออยทันที เบสยืน้มหน้าแล้วถามผมลับ้วย้วยเสียสั่น
“มึเรียมใรึยั...” ทำไมวะ เรียมใอะไร ูยิ่รีบๆอยู่
“เรียมใอะไรวะ! แล้วออยอยู่ไหน!” ผมะอใส่เบสออไป อนนี้ผมเป็นห่วออยมา แล้วมาเรียมเรียมใอะไรอีวะ!!
“ใเย็นิสัส!! ออยโนรถนอนนี้หมอรัษาอยู่โอาสรอ 50-50” เบสะอผมลับ่อนที่ะผ่อนอารม์แล้ว้มหน้าล
“ออย...” เมื่อเบสพูบ...ผมาไปทั้ัว ทำอะไรไม่ถู ไ้แ่ัปาัวเอนเลือออ ผมยืนนิ่อยู่ัพั่อนะไ้สิเมื่อเบสสะิเรีย
“เอ...ไปหน้าห้อุเินันเถอะ” เบสพู้วยน้ำเสียแผ่วเบาแ่มัน็ยััพอที่ผมะไ้ยิน ผมเินามเบสไปถึหน้าห้อุเินที่มีเฮียเฟ พี่โน้ และิวนั่อยู่่อนแล้ว เฮียเฟหันมามอผม่อนที่ะยิ้มให้บาๆ ยิ้มทีู่ยัไ็เป็นารฝืนยิ้ม... พี่โน้นั่นิ่อยู่้าเฮียเฟ ส่วนิวเมื่อเห็นเบส็วิ่เ้าไปอและร้อไห้ออมาอย่าไม่อลั้นอี่อไป...
แ่มีนอื่นนั่อยู่อี...
นที่ผมไม่รู้ั...
ผมเินเ้าไปหาผู้ายนนั้น้าๆ...
ถามำถามสั้นๆออไป…
“แ...เป็นนับรถนออยใ่มั้ย” ายนนั้นสะุ้่อนที่ะมอผม้วยใบหน้าีเียวแล้วพยัหน้าให้ผมเบาๆ
“แ...” อารม์ผมพุ่ถึีสุนยับยั้ไว้ไม่อยู่
พลั่!!
ผม่อยมันไป นมันล้มลไปนอนับพื้น ผมลไปร่อมัวมันไว้แล้ว่อยมันอีรั้
พลั่!! พลั่!!
“เฮ้ย!! เอ!! พอแล้ว เ้าไม่ไ้ั้ใหรอน่า ั้สิหน่อย!!” เฮียเฟเ้ามาับัวผมไว้ให้สบสิอารม์ ส่วนพี่โน้เ้าไปพยุนที่ผม่อยไป
“ใเย็นหน่อยสิ ออยะ้อไม่เป็นไร มัน็ไม่ไ้ั้ใะับนออยะหน่อย นายไม่้อไป่อยมันหรอ” เฮียเฟพูปลอบผมเพื่อให้อารม์ผมเย็นล
“มันทำออยเ็บ นั่น็เป็นเหุผลมาพอที่ผมะ่อยมัน”
ผม็เริ่มที่ะสบสิอารม์ไ้บ้าแล้ว
อนนี้ทุน่าน่าเียบ...
ไ้ยิน็เพียแ่เสียร้อไห้...
ไม่มีใรพูอะไร...
ไ้แ่รอเวลาเท่านั้น...
เวลาผ่านไปัพัหมอ็ออมาาห้อผ่าั้วยุเปื้อนเลือ.....เลือ ผมรีบริ่ไปถามหมอ้วยวามร้อนรน
“หมอ!! หมอรับ ออยเป็นยัไบ้า!!”
“อาารอนไ้อยู่ในระับีึ้นแล้วรับ มีแ่แน้ายับที่หั แ่...” อาารอยู่ในระับี แ่...แ่อะไรอีล่ะหมอ
“แ่็มีสิทธิ์ที่นไ้ะไม่ฟื้นเหมือนัน อนนี้นไ้พัอยู่ห้อพิเศษสามารถเ้าไปเยี่ยมไ้” ไม่ฟื้น...ั้นหรอ อะไรัน!!
“อ่อ...แล้ว็อใรันมาุยเรื่ออาารอนไ้้วยนะรับ” หมอพูออมาอีรั้ อนนี้ผมอยาะไปหาออยเ็มที่แล้ว
“เี๋ยวันับโน้ไปุยเอ พวนายไปหาออยเถอะ” นที่พูออมาือเฮียเฟ
“โอเรับ ั้นุามหมอมา ส่วนห้อนไ้เินไปามทาแล้วเลี้ยว้ายนะรับ” เมื่อหมอพูบผมรีบออวิ่ไปทันที
วิ่ไปหาออย...
***************************************************************************
“ออย!!” อนนี้ผมมาถึห้อพัอออย ผมเห็นออยนอนอยู่บนเียโยยัไม่ไ้สิ
“แฮ่ๆ...ออย” ผมเ้าไปลาเ้าอี้มานั่้าๆออยแล้วุมมืออออยไว้
“อย่าเป็นอะไร...ไปนะ” ผมนัุ่มมือออยลอเวลานานเท่าไหนไม่อาทราบไ้ ผมไม่ไ้สนใสิ่รอบ้า ผมไม่รู้้วย้ำว่าิวับเบสเ้ามาในห้ออนไหน ผมสนอย่าเียว
ออย
ออยะ้อไม่เป็นอะไร
ออยะ้อฟื้น
“ิว เบส เฮียอุยอะไร้วยหน่อย” เสียอเฮียเฟัึ้นแ่ผม็ไม่ไ้สนใอะไรนรู้สึว่าในห้ออนนี้เหลือแ่ผมับออย น้ำาผมไหลออมา
ทำไมัน...
ทำไมผมทำอะไรไม่ไ้เลย...
นาเรื่อนี้ผมยัรู้เป็นนสุท้าย!!
ผมนี่มันแย่ริๆ...
ผมไ้แ่นั่โทษัวเอ้ำไป้ำมา น้ำาที่ไหล็ยัไหลไม่หยุ
รั้สุท้ายที่ผมร้อไห้…
มันเมื่อไรันนะ...
“เอ นายอยาะ้าที่นี่ ั้นฝาออย้วยนะ” พี่โน้บอลาผมและอัวลับ เฮียเฟ ิวและเบส็เหมือนัน แ่็ีแล้ว อนนี้ผม็อยาะอยู่นเียวเหมือนัน
เวลาผ่านล่วเลยไปหลายวันวอาทิย์ลาลับอบฟ้าและลับมาส่อแสบนท้อฟ้าเป็นวันที่ 5 ั้แ่ออยเ้าโรพยาบาล
พยาบาลเ้ามารวูออยามปิ อนนี้ออยยัไม่ฟื้นเลย ทำไมัน!
อย่าเป็นอะไรเลยนะ ฟื้นึ้นมาเถอะ...
“อืม...าารเอ็์เรย์ูแล้วอาารอแนไม่ร้ายแรมาอีไม่นาน็ะหายเป็นปิ่ะ แ่นไ้ะฟื้นมั้ย็อีเรื่อนึ” พยาบาลที่มาูอาารออยบอผม อะไรัน...
“แล้ว...แล้วผมะทำยัไี” ผมถามพยาบาลลับไป้วยเสียสั่นเทา
“็อยู่ที่ิในไ้นะะ ถ้าเ้าอยาะฟื้นึ้นมา็น่าะฟื้น”
“…..”
“แุ่็อาะ่วยไ้นะะ” ประโยถัมาที่พยาบาลพูึวามสนใอผมเป็นอย่ามา
“ูแลเาีๆ พูับเาบ่อยๆ พูอะไรทีุ่อยาพู หรือพูอะไรทีุ่ยัไม่ไ้พูับเ้า ถ้าเ้าไ้ยิน็อาะฟื้นึ้นมา็ไ้่ะ” พยาบาลพูเน้นเสีย...ำที่ยัไม่ไ้พูั้นหรอ
“อย่าั้นหรอรับ...”
“่ะ อนนีุ้็อยู่ับนไ้ไป่อนนะะ ิัน้อไปแล้ว ูแล้วเ้าีๆนะะ” พยาบาลล่าวำสุท้าย้วยรอยยิ้ม ่อนที่ะอัวไปทำธุระอื่น่อ
ผมยันัุ่มมือออยอยู่้าๆ ลูบเรือนผมสีทออนบนเียเบาๆ เมื่อ้มหน้าล วามทรำเ่าๆมันไหลเ้ามาในหัว
‘เอๆ! ูนี่ิ เ้เราทำเอ ลอินู’
‘เอ! อยาูหนัเรื่อนี้อ่ะ ไปูันนะ’
‘เอ! หิวอ่า หาไรให้ินหน่อย’
‘เอ! เมส์ใหม่ เล่นัน’
‘เอ! มีบานิ้วอ่ะ T^T’
‘เอ!..........’
ผมอยาะย้อนเวลาลับไป...
ถ้าลับไปไ้ผมะูแลออยให้ีว่านี้!!
ผมะใส่ใออยให้มาว่านี้!!
ผมอยาะอยู่ับออยทุวัน…
ผมะโทรหาออยทุวัน...
ผมะพู...
พูำที่ยัไม่ไ้พู...
“ออย…”
“เรา...รันายนะ”
“รัมา...”
“อโทษที่ไม่เยบอนาย”
“ฟื้นึ้นมาเถอะ”
“นะ...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถ้าบอั้แ่แร ็ฟื้นนานแล้วล่ะ” เสียที่ัึ้นทำให้ผม้อเยหน้ามอ สิ่ที่ผมเห็น มันทำให้น้ำาผมไหลออมา
ออย…
“เอ! ร้อไห้ทำมะ…อุ๊บ!!” ออยยัพูไม่บประโย ผม็อออยทันทีน้ำาที่ไหลมันไหลลมามาว่าเิม ไม่ไ้ไหลเพราะเศร้าแ่มันไหลเพราะโล่ใ
“อย่ามอนะ” น้ำาผมยัไหลไม่หยุ ผมไ้แ่อออยเอาไว้แบบนั้น
“เอ เอ เราไม่เป็นไรแล้ว”
“ออย ทำไม ฮึ...พึ่มาฟื้นอนนี้” ผมุหัวลับไหล่อออย พยายามลั้นน้ำาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออมา
“เราฟื้นนานแล้วล่ะ อโทษที่หลอนาย” ออยพูเสียเบา
“…..” ผมเียบไป ออยหลอผมั้นหรอ
“อย่าโรธเรานะ เราแ่อยาะไ้ยินำที่นายยัไม่ไ้บอเรา็เท่านั้นเอ”
“ฮึ...ไม่โรธหรอ แ่อย่าทำ ฮึ...อีนะ” ถึะพยายามลั้นน้ำาไว้แ่็ยัมีเสียสะอื้นหลุออมาอยู่ี
“อืม ะไม่ทำอีแล้ว สัาเลย” ออยพู่อนที่ะยแน้าที่ไม่ไ้หัึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ
“แ่บอรัเราอีัรอบ ไ้มั้ย?” ถ้านายอยาะฟั ัน็ะให้ฟั
“ออย เรารันาย” ผมพูออไปทั้ๆที่ยัอออยอยู่ และน้ำาผมหยุแล้ว อนนี้ผมรู้สึ...บอไม่ถูแฮะ มันเป็นวามรู้สึ...ีใล่ะมั้ ?
“เรารันาย”
“เรารันาย”
“เรารันาย”
“รันายที่สุ”
“เอรัออยนะ”
ผมบอรัออย้ำไป้ำมา บอเท่าที่ผมอยาะบอ ่อนที่ออยะพูัึ้นมาะ่อน
“เอ พอไ้แล้วน่า”
“ทำไมล่ะ” หัวผมยับอยู่ที่ไหล่อออย อาวๆอออยมันทำให้ผม...หื่น
“็...็”
“็อะไรล่ะ”
“็...เราเิน...” ผมผละออาอ้อมอแล้วมอหน้าออย อนนี้หน้าออยแมาเลยแฮะ น่ารัะมั
“ออย เราะทนไม่ไหวแล้วนะ” เมื่อผมพูบผม็้มลุไร้ับลำอาวนวลทันที
“อ๊ะ...ทนไม่ไหว อืม...อะไร...เอ” ออยพยายามพลัผมออแ่แรผมที่มาว่า ออยเลยไม่สามารถพลัผมออไปไ้ ผมยัไร้อออยและทำรอยเอาไว้ ่อนะผละออมา
“อ๊ะ! เอเป็นรอยเลย”
“ันอใไม่ไหวที่ะนายน่ะสิ” ผมพูพร้อมับยิ้มส่เ้าเล่ห์ไปให้ออย
“เฮ้ยเอ แนเราหัอยู่นะ” นั่นสิ ผมลืมไปเลยว่าออยยัไม่หายี
“ลืมไปเลยแฮะ” ออยทำหน้าโล่อเมื่อเห็นว่าผมหยุารระทำล
“อมัำไว้่อนละัน” ผมับท้ายทอยันหนี เยาออยึ้น่อนะประบูบ แล้วสอลิ้น ลิ้นอผมไล่วานหาวามหวานไปทั่วปาอออย
“อือ...อืม” ออยยแน้าที่ไม่ไ้หัึ้นมาทุบอผมเบาๆเพราะาอาาศหายใ ผมึ้อละออ น้ำลายยัเป็นัวเื่อมปาอเราทั้สอไว้้วยัน
ออยนิ่ไปเลยแฮะ อีัรอบีมั้ยนะ เมื่อิไ้อย่านั้นผม็ยื่นหน้าเ้าไปใล้ออยเรียมูบอีรอบ
“อ๊ะ อึ...เรานอน่อนล่ะ!!” แ่ออยรู้สึัวะ่อน ่อนที่ะนอนลไปและยผ้าห่มึ้นมาลุมเหลือไว้เพียแ่าเท่านั้น น่ารั...
“เออ แล้วนี่ออยเี๊ยมใรไว้มั่เนี่ยเรื่อที่ออยแล้ทำเป็นยัไม่ฟื้นอ่ะ” ผมถามำถามที่ผมสสัยมานานออไป
“ทั้โร’บาลเลย เฮียเฟเป็นหุ้นส่วนที่นี่้วยเลย่ายหน่อย” เฮียเฟ ถ้าผมเอเฮีย เฮียโนหนัแน่...
“หึ่าเถอะ ฝันีนะ ฝันถึเรา้วยล่ะ” ผมนั่ล้าออยามเิมแล้วลูบเรือนผมสีทออออยเบาๆ
“ฝันร้าย...” ออยพูพึมพำึ่ผมไม่่อยไ้ยิน แ่็...่ามันเถอะเนอะ
.
.
.
.
.
“ไปัารเฮียเฟีว่าแฮะ”
******************************
ห้อ้าๆ
CHORCHEF PART’
“หลบแทบไม่ทัน ิวถ่ายไ้ป่าว” เอเปิประูออมา พวผมที่แอบถ่ายลิปอยู่หน้าห้อ...หลบันแทบไม่ทัน
“รับถ่ายไ้ เ็มๆเลย” ิวรวลิปในล้อ่อนที่ะอบลับมา
“ิวนี่เ่เนอะ ลับไป้อให้ราวัละแล้ว” เบสพูยิ้มๆแ่สายาที่ส่ไปให้ิวมันูหื่นนะเนี่ย...
“ฮึ่ย! ไม่เอาหรอ” ิว็ึนใส่...ะั้น
“โน้ะไม่พูอะไรหน่อยหรอ” ผมหันไปถามสุที่รัอผม ึ่ผมิเอาเออ่ะนะ
“ผมว่าแอบถ่ายนอื่นแบบนี้มันไม่ีนะรับ”
“แ่นที่เสนอให้แอบถ่ายมันนายนะโน้” หึหึหึ โน้อผมน่ารัะริ
“ะอุ้ย”
“เอาเถอะ เรื่อ็บแล้ว้วยีแล้ว”
“แ่เฮียเล่นมาบอพวผม อนที่ผมร้อไห้ไปเยอะแล้วอย่าี้ไม่ไหวนะรับ พี่เบส็เล่นละรเนียนเินไปแล้ว” ผมเป็นนพาออยมาโรพยาบาลและเป็นนิแผนนี้ให้ออยเอ ยิ่ผมเป็นหุ้นส่วนโรพยาบาลนี้้วยเลย่ายหน่อย ผมบอเรื่อที่เี๊ยมเอาไว้ับเบส่อนที่เบสะโทรหาเอ บอับที่รัอผมอนที่ไปุยับหมอ ส่วนิวบอนสุท้ายเพราะเบสบอว่า
‘ถ้าบอ่อน็ะไม่ไ้เห็นิวร้อไห้ริๆน่ะสิ’ เบสมัน่าเป็นนีเหลือเิน
“หน้าิวอนร้อไห้มันน่ารันี่” เมื่อเบสพูบ็อุ้มิวแล้วพาออไปาห้อทันที
“เฮ้ย! พี่เบส! เี๋ยว!” พรุ่นี้...ื่นไม่ไหว โีนะิว
“โน้ เหลือเราสอนแล้วนะ” ผมหันไปหาที่รัอผม่อนที่ะยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆแล้วยิ้มหวาน(?)ให้
“เฮียะเป็นอมวาแผนเินไปแล้วนะ” โน้พูพร้อมส่สายาเอือมระอามาให้ผม
“ทุอย่าที่เฮียทำ เพื่อให้โน้หลรัเฮียนา ~ ~”
.
.
.
.
.
“ฮึ ไม่มีะวันหรอรับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ๊า!! บันไปแล้วนะะฟิเอออย
แ่แบบนี้รั้แรมันอาะไม่สนุเท่าไร แ่อบุที่อ่าน่ะ
แพลนไว้ว่าะแ่เรื่อราว่อนหน้าเหุาร์นี้เป็นอนยาว้วย
ถ้ามีโอาสนะะ 555
อ่านบแล้ว เิิมไ้ามสะวที่อมเม้น้านล่านะะ
ะปรับปรุให้ีึ้นในเรื่อถัๆไป อบุ่ะ
ปล. ื่อเรื่อ loss ที่แปลว่าารสูเสีย สูเสียเพื่อนมาเป็นนรั่ะ หุหุหุ ำโทษ
ปล.2 เบสิวมาไ้ยัไ พอีลอินนาารู็น่ารัีเลยใส่ลไป้วย่ะ
ปล.3 เฟโน้ เฟโน้ แฮ่ๆๆๆๆๆๆ
ผลงานอื่นๆ ของ fah-cpso ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ fah-cpso
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น