คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เล่ม 1 : ยมโลก??
เล่ม 1 : ยมโลก ??
ยมโลก
" หนูต้องกราบขอบคุณท่านพญายมมากเลยนะคะ ที่ยอมให้หนูไปพบแม่ " เด็กสาวกล่าวพร้อมทั้งก้มกราบท่านพญายมในความคิดของหล่อน
" หึ แม่หนูน้อย เจ้านี่กิริยามารยาทเรียบร้อยเสียจริง " ชายท่าทางสูงศักดิ์นั่งอยู่บนบัลลังก์ทองที่สูงจากพื้นราวครึ่งเมตร มีบันไดราวห้าหรือหกขั้นทอดยาวลงมา ท่านพญายมราชคิดในใจ เหตุใดหนอแม่หนูผู้นี้ถึงไม่อยู่ในภพของตน ที่ภพแห่งนี้มีแต่สิ่งใดก็มิรู้ เขาคิดแล้วเหนื่อยใจยิ่ง
" ไม่หรอกค่ะ เวลาอยู่กับผู้ใหญ่ก็ต้องเรียบร้อย แต่เวลาหนูอยู่กับเพื่อนก็ไม่ได้เรียบร้อยแบบนี้หรอกค่ะ " เด็กสาวพูดพร้อมยิ้มไปด้วย แต่เมื่อนึกย้อนไปตอนที่ตนยังมีชีวิตอยู่ ก็รู้สึกใจหายไม่ได้ ความสุขเมื่อวันวาน ตอนนี้เหลือเพียงความทรงจำเท่านั้น
ท่านพญายมราชได้สดับฟังก็รู้สึกเอ็นดูเด็กผู้นี้ขึ้นมา ไหนจะการที่ปากยิ้มแต่แววตาแสนเศร้านี้อีกทำให้รู้สึกสงสารเด็กน้อยจับใจ ก็แหม จะไม่ให้ตนเอ็นดูได้อย่างไร ภพของตนมีแต่คนมากกิเลสมากราคะ ยังห่างไกลจากคำว่า ยุคพระศรีอริยเมตไตรย อีกหลายอสงไขยปีนัก งานของเขาก็หนักตามบาปของพวกมันนี่แล
ระหว่างที่เด็กสาวตกอยู่ในภวังค์ ก็มีชายร่างสูงใหญ่กายสีแดงอิฐเดินผ่านเธอที่นั่งพับเพียบอยู่หน้าบัลลังก์ ทำให้เธอรู้สึกตัว ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ซึมอยู่ตรงหางตาออก เด็กสาวเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นเพียงชายผู้นั้นกระซิบบางอย่างกับท่านพญายม คงจะเป็นเรื่องเครียดมั้ง เด็กสาวคิดเหตุเพราะเห็นคิ้วของท่านพญายมขมวดมุ่นตลอดที่รับฟังสาร
" แม่หนูน้อยเอ๋ย ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องไปแล้วล่ะ "
" ไปหรือคะ หมายถึงไปใช้กรรมใช่ไหมคะ " เด็กสาวถามออกไปอย่างสงสัย น้ำเสียงของเธอมีอาการสั่นเล็กๆ
" มิเชิงดอก ตามเรามา " ท่านพญายมกล่าวพร้อมยิ้มมุมปากกับเสียงสั่นๆ ของเด็กน้อย เด็กสาวเดินตามท่านพญายมไปเงียบๆ
.
.
.
เดินไปได้สักพักหนึ่งก็พบกับประตูบานใหญ่ ลวดลายวิจิตรสวยงาม ด้านหน้ามีบุรุษตัวสูงใหญ่สองคน หนึ่งมีกายสีทองทั้งตัว ส่วนอีกคนมีกายออกไปทางสีแดงคล้ำ และข้างหน้าของชายร่างใหญ่ทั้งสอง มีชายแต่งกายเหมือนกับพญายมราชที่เดินนำเธออยู่ ณ ตอนนี้
เมื่อพวกเธอเดินมาถึง ชายร่างยักษ์สองคนข้างหลังก็นั่งคุกเข่าท่าเทพบุตร ยกมือขึ้นพนมที่กลางอก กล่าวทำความเคารพท่านพญายมที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอ
" แม่หนูน้อย ต่อจากนี้เจ้าต้องไปกับเขาหนา "
" ไปไหนหรือคะ "
" กลับไปในที่ของเจ้า " ชายที่แต่งกายคล้ายกับท่านพญายมตอบกลับเธอ ชายคนนี้หน้าตาหน้ากลัวกว่าท่านพญายมที่ยืนเยื้องเธออยู่ตอนนี้เสียอีก
" เอ่อ... หมายถึงอะไรหรือคะ " เธอหันหน้าไปหน้าท่านพญายมข้างเธอ
" อืม เรื่องมันก็กล่าวยากอยู่... ท่านก็บอกนางเองแล้วกัน งานข้ามิใช่น้อยๆหนา ฝั่งของท่านเป็นผู้ทำงานผิดพลาดเอง เราลาล่ะ " ท่านพญายมกล่าวกับเด็กสาวในประโยคแรก ประโยคถัดไปท่านพูดกับชายที่แต่งกายเหมือนท่านแทน หลังจากพูดจบก็หันมายิ้มนิดๆ ให้เด็กสาว แล้วยกมือขึ้นลูบหัวเด็กน้อยของตนเบาๆ
" ตามข้ามา " หลังจากชายคนนั้นกล่าวจบประตูบานใหญ่นั้นก็แง้มเปิดออก
เมื่อเด็กสาวเดินตามชายทั้งสามมาได้สักพัก ก็เจอห้องที่คล้ายท้องพระโรงในหนังจักรๆ วงศ์ๆ ที่เธอเคยดู ชายที่แต่งกายคล้ายท่านพญายมเดินขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ทอง
บัลลังก์ที่นี้แตกต่างจากที่เธอจากมาอยู่มากโข บัลลังก์ของท่านพญายมนั้นถึงแม้มีสีทองเช่นเดียวกับที่นี่ แต่ไม่ได้มีลวดลายที่วิจิตรตระการตาเทียบเท่า ยังไม่รวมเพชรนิลจินดาที่ประดับประดาอยู่ตามส่วนต่างๆ อีก
ระหว่างเดินไปยังบัลลังก์ชายผู้นั้นได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเธอไม่สามารถจับอารมณ์ใดๆ ได้
“ เราคือผู้ดูแลความเป็นไปของดวงวิญญาณ ณ อีกภพภูมิหนึ่ง ภพภูมิที่เจ้าจากมามิใช่ภพภูมิที่แท้จริงของเจ้า... ” อ๋อ...ท่านยมอีกองค์นี่เอง กล่าวจบพระองค์ท่านก็นั่งลงที่บัลลังก์พอดิบพอดี ราวคำนวณไว้แล้วล่วงหน้า ส่วนชายทั้งสองที่เด็กสาวสามารถเดาได้ไม่ยากก็คงเป็นท่านสุวรรณ และท่านสุวาน ได้เดินไปยืนข้างบัลลังก์
“ ภพภูมิของหนู?? ” เธอพูดออกมาเบาๆ แทบกลายเป็นเสียงกระซิบ
“ ใช่ภพภูมิของเจ้า ” ท่านยมกล่าว
“ แล้วที่จริงแล้วโลกเรามีกี่ภพกันแน่คะ ” เธอถามอย่างสงสัย
“ เจ้าคิดจริงรึว่า โลกใบเล็กๆ ดวงนี้ จะรองรับความเป็นไปต่างๆในจักรวาลได้หรือ ” ท่านยมกล่าวอย่างดูแคลน “ หึ... ช่างเถิด พูดไปเจ้าจะไปเข้าใจอะไร ”
“ เหตุที่เจ้าต้องมาหลงภพเช่นนี้เพราะมีวิญญาณร้ายที่อยู่ในความรับผิดชอบของเราหลุดออกมาสร้างความวุ่นวายในหลายภพนัก มิใช่เจ้าผู้เดียวที่ประสบณ์กับเหตุนี้ ” ท่านสุวานกล่าวเปลี่ยนเรื่องอย่างหัวเสีย
“ จนถึงตอนนี้เรายังมิรู้เลยว่ามันซ่อนตัวอยู่ที่ใด ” ท่านสุวรรณกล่าวอย่างปลงตก
“ เราจะส่งเจ้ากลับ ” ท่านยมกล่าวจบ เพียงสะบัดมือครั้งเดียว ด้านหลังของเธอก็ปรากฏประตูขึ้น
“ ทราบแล้วค่ะ… แล้วที่ที่หนูจะไปเกิดใหม่เป็นที่ไหนหรือคะ ” เด็กสาวถามตาใส มองไปทางท่านยมอย่างคาดหวัง
“ ประเดี๋ยวเจ้าจะรู้เองเมื่อข้ามประตูบานนั้น… มันมิใช่โลกไกลตัวเจ้านักดอก ” เมื่อได้ฟังเด็กสาวก็อดรู้สึกกลุ้มใจไม่ได้ จะงกไม่ยอมบอกทำไมคะเนี่ย หนูก็เครียดเป็นนะคะ
“ เอ่อ… ท่านยมคะ แล้วเรื่องความทรงจำของหนู… ไม่ต้องโดนลบหรือคะ ” เด็กสาวถาม ขนาดตำนานของจีนยังมีน้ำแกงยายเมิงเลย
“ มิจำเป็น การจะลบความทรงจำของวิญญาณ วิญญาณดวงนั้นต้องโดนชำระล้างเสียก่อน แต่เจ้าไม่ ถ้าเจ้าต้องไปชำระล้างคงมีเวลามิพอเป็นแน่ ” ท่านสุวรรณกล่าวกับเธอ
“ แต่จะไม่เป็นไรแน่หรือคะ ” เด็กสาวกังวลว่าถ้ายังจำอะไรไม่ ได้อยู่ชีวิตหน้าเธอคงได้กลายเป็นคนสติไม่ดีในต่างภพแน่
“ ไม่ต้องห่วง จักรวาลจะรักษาสมดุลตัวมันเอง ความทรงจำของเจ้าจะค่อยๆ เลือนหายไปในไม่ช้า ” ท่านสุวรรณกล่าวเสริม
“ รีบไปเสีย ” ท่านยมกล่าวเร่ง
เด็กสาวเดินเข้าไปในประตูนั้นช้าๆ เมื่อเข้ามาอยู่ในประตูแล้ว โลกทั้งใบก็ดับลง นำเธอสู่ห้วงนิทรา
.
.
.
หลังจากที่เด็กสาวก้าวเท้าเข้าประตูนั้นไป ห้องที่เคยมีแสงสีแดงสลัวก็แปลเปลี่ยนแสงสีขาวธรรมดา ชายที่ยืนขนาบข้างบัลลังค์ทั้งสองสีกายเปลี่ยนเป็นสีเนื้อเฉกเช่นมนุษย์สามัญ
“ จะมิเป็นอะไรแน่หรือพระองค์ท่าน ถึงแม้จักรวาลจะปรับสมดุลด้วยตัวของมันเอง แต่วิญญาณของนางก็ใช่ว่าจะบริสุทธิ์หนา ” ชายที่เด็กสาวคิดว่าเป็นสุวรรณกล่าวอย่างกังวล
และชายนามสุวานในความคิดเด็กสาวกล่าวตอบ “ จะทำอย่างไรได้เล่า เวลามันมีไม่มากถึงขนาดนั้นนี่ ” น้ำเสียงราวกับไม่แยแสสิ่งใด
“ มนุษย์มีคำกล่าวว่า โชคชะตามักเล่นตลกกับผู้คน มันก็คงมิได้มีข้อยกเว้นกับพวกเราด้วยกระมัง ” ชายบนบัลลังก์กล่าวจบ ก็ปิดเปลือกตาลง
************************
Talk@มารีริน
เจิมค่ะ จะลงเต็มให้ตอนเย็นนะคะ ต้อนรับเปิดเทอมค่ะ 555 // ทำไมรู้สึกไม่อยากเปิดเทอมเลย TvT
20.00 น.
แบบนี้เรียกเย็นไหมคะ ขอโทษจริงๆค่ะ อยากบอกว่าเกือบลืม // หลบเกิบ
ความคิดเห็น