ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {...fic รามเกียรติ์...} ลำนำรักฑ.มณโฑ

    ลำดับตอนที่ #3 : เล่ม 1 : ความทรงจำ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.62K
      110
      29 ส.ค. 62


    เล่ม 1 : ความทรงจำ

    03:00 น.


    “ คุณคะ คุณ ” หญิงสาวปลุกสามีของตนขึ้นมากลางดึก


    “ มีอะไรครับ ” สามีของเธอปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นภรรยาของตนมีสีหน้ากังวลก็อดถามไม่ได้


    “ ฉันฝันแปลกๆ ค่ะ ฉันฝันเห็นใครก็ไม่รู้ แต่งตัวดูโบราณยื่นลูกแก้วมาให้ฉัน ” เธอเล่าความฝันให้สามีเธอฟัง


    “ หรือว่าเรากำลังจะมีลูกคะ ” หญิงสาวกล่าวขึ้นอย่างดีใจ


    “ ถ้างั้นก็ดีสิ งั้นพรุ่งนี้เราไปหาหมอกัน ” สามีของเธอพูดขึ้นขณะเอื้อมมือดึงเธอเข้าไปกอดไว้แนบอก


    “ ค่ะ ” เธอตอบรับเสียงเบา กอดตอบสามีเธอกลับไป


    .


    .


    .


    ณ โรงพยาบาลประจำจังหวัด


    “คุณพ่อคุณแม่ได้คิดชื่อของน้องหรือยังคะ ” พยาบาลสาวถามด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม


    ‘ ค่ะ… น้องชื่อ น้องณี เด็กหญิง มณีรัตน์ อัครโสภณ ค่ะ’ ผู้เป็นแม่ตอบ ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้ม


    .


    .


    .


    มณี [ 2 ขวบ ]


    “ ป้อจ๋า ” เด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมชูแขนป้อมๆ ของตน เหมือนต้องการสื่อบางอย่าง


    “ แหม… ลูกใครเนี่ย มันน่าเกลียดน่าชังจริง ” ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างมีความสุข แล้วก้มตัวลงไปหอมหมูน้อยของเขาด้วยนึกมันเขี้ยว


    “ ลูกณี ไม่รักแม่เลยหรือคะ เจอพ่อต้องโผเข้าหากันเชียว ” ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยน้ำเสียงแง่งอน


    “ รัก รัก ” เมื่อเด็กน้อยพูดจบ ชายหญิงก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ลูกใครหนอทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้


    .


    .


    .


    มณี [ 5 ขวบ ]


    “ ลูกณี อย่าวิ่งเร็วค่ะลูก เดี๋ยวล้ม ” ผู้เป็นพ่อตะโกนเตือนลูกน้อย


    “ คิคิ ตามให้ทันค่ะพ่อ ” เด็กน้อยวัยห้าขวบ ตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อ


    “ โอ๊ย… ” เสียงของเด็กน้อยร้องขึ้นเมื่อตนเองสะดุดอากาศจนล้มไปกองกับพื้น


    “ เห็นไหมคะ พ่อบอกหนูแล้วนะ ” ผู้เป็นพ่อพูดอย่างปลงตก


    “ ฮึก คุณพ่อแกล้งหนู ” พอเด็กน้อยโดนดุก็ทำเอาร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเก่า


    “ ตัวเล็กเป็นอะไรไปคะ ” ผู้เป็นแม่เมื่อได้ยินเสียงลูกน้อยของตนร้องก็รีบออกมาดู


    “ พ่อแกล้งหนู ” เมื่อเห็นผู้เป็นแม่เดินออกมาจากในบ้าน เด็กน้อยไม่รอช้ารีบฟ้องไปทันที


    สองสามีภรรยามองหน้ากัน โดยไม่พูดอะไร แต่ก็เหมือนสื่อสารกันผ่านสายตา ผู้เป็นแม่ก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วกล่าวเตือนลูกของตน


    “ หนูวิ่งแล้วล้มเองไม่ใช่หรือคะ ทำไมต้องโทษคนอื่นล่ะคะ? ” เด็กน้อยได้ฟัง ก็รู้ทันทีว่าแม่ไม่เข้าข้างเธอแน่ จึงพองแก้มขึ้นอย่างเสียไม่ได้


    “ รู้ไหมคะว่าตัวเองผิด ” ผู้เป็นแม่ถาม เด็กน้อยพยักหน้ารับ


    “ถ้างั้น หนูต้องทำยังไงคะ ”


    “ พ่อขา หนูขอโทษที่ว่าค่ะ… แม่ขา หนูขอโทษที่โกหกค่ะ ” เด็กน้อยพูดแล้วน้ำตาซึม


    “ ค่ะคนเก่ง พ่อไม่โกรธหนูหรอก ” ผู้เป็นพ่อพูด พร้อมอุ้มลูกสาวขึ้นมาขี่คอตน


    “งั้น… เข้าไปกินข้าวกันค่ะ แม่ทำต้มยำกุ้งไว้ด้วยนะ ”


    .


    .


    .

        

    มณี [ 9 ขวบ ]


    เตรง… เตรง…

    เสียงเครื่องดนตรีวงปี่พาทย์บรรเลงสอดประสานกันอย่างลงตัว นักแสดงสวมชุดยักษ์ตัวสูงใหญ่ เดินออกมาจากฉาก ร่ายรำขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ เสียงพาทย์ละครดังขึ้น สอดประสานกับท่ารำของนักแสดงได้อย่างงดงาม


    เด็กหญิงมองภาพตรงหน้าอย่างชื่นชม ชายนักแสดงตรงหน้าแสดงออกมาได้อย่างสง่างาม ทำให้เธอมองอย่างไม่เบื่อหน่าย


    “ แม่คะ พี่ชายที่ใส่หน้ายักษ์เป็นใครคะ ” เด็กหญิงถามแม่ของเธอที่ยืนอยู่ข้างกัน


    วันนี้เด็กหญิงมณีรัตน์ได้มาเที่ยวงานวัดแถึงถึงบ้านของเธอ เมื่อเธอเดินดูงานจนทั่ว เด็กหญิงจึงมาหยุดอยู่ที่การแสดงตรงหน้า ที่มันเรียกความสนใจทั้งหมดของเธอไปอยู่กับมัน


    “ อ๋อ พี่เขาเป็นนักแสดงค่ะ ส่วนหน้ายักษ์ที่หนูพูดถึงเขาเรียกว่าหัวโขนค่ะ ” ผู้เป็นแม่ตอบคำถามของเด็กน้อยทุกข้อไม่มีตกหล่น


    “ โขนหรือคะ ” เด็กหญิงพูดขึ้นลอยๆ ในใจเธอตั้งมั่นแน่วแน่ว่าจะต้องรู้เรื่องโขนให้ได้


    ความประทับใจนี้เด็กน้อยตั้งมั่นว่าจะไม่ลืมมันไปชั่วชีวิตของเธอแน่ๆ


    .


    .


    .


    มณี [ 11 ปี ]


    “ ลูกณีของแม่เก่งที่สุดเลย ฟอด… ” ผู้เป็นแม่ก้มลงมาหอมแก้มลูกสาวสุดที่รักของตน


    “ ก็หนูชอบรามเกียรติ์ไงคะ ครูบอกว่าถ้าชอบอะไร จะทำสิ่งที่ชอบได้ดีค่ะ ” เด็กหญิงกล่าวตอบแม่ เมื่อนึกถึงรางวัลชนะเลิศเพชรยอดมงกุฎรามเกียรติ์ เด็กน้อยก็ยิ้มแก้มแทบปริ


    .


    .


    .


    มณี [ 13 ปี ]


    “ แม่คะ พ่อคะ หนูท่องทำนองเสนาะได้ที่หนึ่งแหละ ” เด็กสาววัยสิบสามวิ่งเข้าบ้านอย่างสุขใจ พร้อมยื่นเกียรติบัตรให้พ่อและแม่เธอดู


    “ โอ้ว… ลูกใครหนอ เก่งที่สุดเลย คุณเห็นไหมได้ผมมาเต็มๆ ฮ่าฮ่าฮ่า ” คนเป็นพ่อหัวเราะร่าเมื่อหาโอกาสชมตัวเองเสร็จ โดยไม่ต้องมาใครบอก


    “ แหม… คุณคะ ชมตัวเองเก่งจริงเชียว ” ฝ่ายภรรยากล่าวจบก็ส่งค้อนให้สามีหล่อนวงใหญ่


    .


    .


    .


    มณี [ 15 ปี ]


    “ นี่!! ณี แกดูนี่ดิ เซนเตอร์วงที่เดบิวต์ใหม่ แกว่าไง...หล่อป่ะ ” เพื่อนตัวเล็กสะกิดเด็กสาวที่นั่งข้างๆ เธอหันมามองหน้าจอโทรศัพท์ที่เพื่องของเธอยื่นให้ดู


    “ ไม่อ่ะ คริสของฉันหล่อกว่า ” เมื่อเธอตอบกลับ เพื่อนทุกคนที่อยู่ในบริเวณก็ตอบรับ และเอ่ยแซว เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี


          .

     

          .


    .


    มณี [ 16 ปี ]


    “ /ฮัลโหล มึง...พรุ่งนี้อย่ามาสายนะเว้ย แข่งโคฟเวอร์วันสุดท้ายแล้ว/ ” เสียงปลายสายกล่าวอย่างตื่นเต้น


    “ อืม...รู้แล้ว ตีสี่เจอกัน กูก็ตื่นเต้นไม่ต่างจากพวกมึงหรอก ” เด็กสาวพูดพร้อมอมยิ้มให้กับอาการตื่นเต้นเกินเหตุของเพื่อนซี้ของเธอ ต้องโทรมาเตือนทุกชั่วโมงเลยรึไงเนี่ย เมื่อตอนเรียนคาบสุดท้ายก็แชทมาเตือนทุกสิบนาที เธอล่ะเหนื่อยใจจริงเชียว


    ปี๊น...ปี๊น!!


    เอี๊ยด!!!!!  โครม!!!!!


    “ /เฮ้ย!! ณี!! ไอ้ณี!! ตอบรับกูหน่อย!! เกิดไรขึ้น...ณี.../ ” เสียงจากโทรศัพย์ยังคงตะโกนเรียกไม่มีหยุด แต่ผู้ฟังกลับได้ยินเสียงนั้นจางลงไปทุกที...ทุกที

    .


    .


    .


    ภาพความทรงจำแสนสุขในชีวิตของมณี ฉายวนซ้ำไปมาเรื่อยๆ ทั้งความทรงจำที่แสนสุข และความทรงจำที่เสียน้ำตา ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่เมื่อมณีรู้ตัวอีกที ที่ที่เธออยู่ก็ไม่ใช่ภพเก่าอีกแล้ว






    **************************



         Talk@มารีริน


         Hello , everybody. คิดถึงกันไหมเอ่ย...รินพยายามแต่งให้อยู่น้าาาาาา ไม่เคยลืม เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ตั้งใจสุดๆ ว่าจะต้องแต่งให้จบให้ได้ สัญญาอีกรอบเพื่อความสบายใจของทุกคน 555+


         ปล.มีอีกหลายเรื่องที่ตันแล้วปล่อยทิ้งไว้ TvT






    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×