[Fic D.Gray-man] TNB 2: The Dawn Goddess บุ๊คแมนของเหล่าโนอา ภาค เทพธิดาแห่งรุ่งอรุณ (ฟิคแปล)

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3: Shadows of the past (เงาหลอนของอดีต)

Title: The Noah’s Bookman 2: The Dawn Goddess บุ๊คแมนของเหล่าโนอา ภาค เทพธิดาแห่งรุ่งอรุณ

Story: Saturnalius

Translator: KITDS

Chapter 3:  Shadows of the past (เงาหลอนของอดีต)

มันรูปร่างอ้วนกลม ลอยอยู่กลางอากาศเหนือร่างเด็กหญิงที่ร้องไห้จ้าพร้อมแนบตัวชิดกำแพง มันเป็นอาคุม่าแรกเกิด ยังไม่วิวัฒนาการเป็นระดับสูงและหิวโซ มันเป็นภาพที่น่าตกใจเมื่อพ่อขุนนางตายไปนานแล้ว แต่ถ้ามีคนสานต่อตำนานเทพธิดารุ่งอรุณ มันก็เป็นไปได้ว่าพ่อขุนนางคนใหม่ได้เกิดขึ้นมาแล้ว หรืออาจจะเป็นเนีย คนทรยศที่กลับมาจากความตายก็ได้

ไม่ว่าจะเป็นทางไหน ตอนนี้ก็มีอาคุม่าหนึ่งตัวลอยอยู่เหนือเมือง ปกติราวี่คงไม่ไยดีอะไรและปล่อยให้อาคุม่าฆ่าคนจนหนำใจและวิวัฒน์เข้าสู่ระดับถัดไป แต่ตอนนี้มันกำลังจะกินแหล่งข่าวของเขา คนที่รู้ตำนานพื้นเมือง และเขายอมไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่เขาลงแรงไปเพื่อซื้อความเชื่อใจจากคนเหล่านี้

“เฮ้!”ราวี่ตะโกนเรียก บอลอาคุม่าหันหน้ามาทางเขา

“นายทำอะไรน่ะ?”โรนัลด์รีบประท้วงด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

ราวี่ดันนายช่างรองเท้าหลบก่อนจะเดินออกไปประจันหน้ากับอาคุม่า เขาเอื้อมมือไปจะหยิบสร้อยไม้กางเขน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามันถูกเอาไปตั้งแต่หลายปีก่อน เขาเอื้อมไปหยิบตามสัญชาตญาณโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น และเมื่อไม่มีมันแล้ว เขาก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา ยังไงซะ ทำไมเขาต้องคาดหวังว่าโนอาจะจำเขาได้ด้วย? เขาเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง

แต่ราวี่ก็มีแผนสำรอง เขาหยิบแท่งสั้นแท่งหนึ่งออกมาก่อนที่มันจะยืดออกเป็นไม้พลองยาว เขาเก็บมันมาได้เมื่อสองสามปีก่อนตอนที่เขาไปจีน ไม้พลองนี่คงไม่พอที่จะต่อกรกับอาคุม่า แต่ราวี่ก็ยังมีไพ่ตายอยู่

อาคุม่าละความสนใจจากเด็กสาวและลอยมาทางราวี่ที่ยืนถือไม้เท้าตั้งท่ารออย่างช้าๆ ด้านหลังบุ๊คแมนหนุ่มเป็นโรนัลด์ที่ถอยหนีไปยังชายป่า เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งตรงหน้าเขาคืออะไร แต่เขารู้แค่ว่ามันชั่วร้าย

“ไปซะ”บุ๊คแมนสั่ง

อาคุม่าเหมือนจะหัวเราะกับคำสั่งนั้นอย่างไม่สนใจไยดี “เอ็กก้าหิว”

“ถ้าอย่างนั้นเอ็กก้าก็ต้องรอหน่อยล่ะ”ราวี่สวนกลับ เขากระโจนเข้าใส่อาคุม่าและกระหน่ำฟาดไม้พลองในมือใส่มันไม่ยั้ง แต่มันไม่ใช่การโจมตีธรรมดา ราวี่เคลือบมันไว้ด้วยสายลมคมกริบที่บาดลึกเข้าไปในร่างของอาคุม่า สร้างความเจ็บปวดจนมันถอยร่นไป

ราวี่มีความลัยหนึ่งซ่อนอยู่ ความลับที่ซ่อนไว้ลึกจนตาแก่บุ๊คแมนไม่รู้ ระหว่างศึกสุดท้ายของโนอากับเอ็กโซซิสท์ คันดะทำลายค้อนของราวี่จนแตกเป็นเสี่ยงๆ มันแตกเหมือนแก้ว เศษชิ้นส่วนกระจายไปเกือบทุกทิศทาง เสี้ยวหนึ่งที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ฝังลึกหายเข้าไปที่ข้อมือราวี่ มันมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าและไม่ได้ทำร้ายอะไรเขา มันแค่ฝังตัวอยู่ตรงนั้น เขาสัมผัสมันได้ตอนที่เขากดข้อมือเพื่อสำรวจรูปร่างและขนาด มันไม่ได้ขยายหรือหดลง มันแค่อยู่ตรงนั้น ไม่มีรอยแผลเหลือทิ้งไว้ว่ามันเคยฝังตัวลงไป ไม่มีกระทั่งรอยฟกช้ำ มันแค่อยู่ตรงนั้นจริงๆ

และหลังจากนั้นพักหนึ่ง ราวี่ก็พบว่าตัวเองยังคงใช้ความสามารถควบคุมธาตุต่างๆ ได้อยู่เพราะมัน

“ไปซะ”บุ๊คแมนทวนอีกรอบ ท่าตั้งรับมั่นคงและสีหน้าดุดัน ถ้าเขาเลี่ยงการปะทะได้ เขาก็เลือกจะทำแบบนั้นมากกว่า แต่ตรงหน้าเขาคืออาคุม่า การใช้เหตุผลกับมันก็เหมือนกับการพยายามไล่ต้อนแมว มันเชื่อฟังแค่โนอาและความหิวโหยของตัวมันเองเท่านั้น ราวี่เคยทำให้พวกมันพอฟังเขามาก่อน แต่นั่นก็เพราะสร้อยไม้กางเขนที่เขาสวมและคำสั่งจากเหล่าโนอาเท่านั้น

แต่ตอนนี้ ตอนที่ไม่มีโนอามาคอยช่วยเหลือเขา บุ๊คแมนก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง และนั่นก็หมายความว่าเขาคืออาหาร เพราะงั้นเอ็กก้าเลยไม่อยากไป เอ็กก้าหิว มันพุ่งเข้ามา “หิว!”มันตะโกนพร้อมอ้าปากงับไหล่ขวาของบุ๊คแมนหนุ่ม

ราวี่ไม่มีโอกาสให้ตอบโต้ ความไร้ประสบการณ์ในการต่อสู้เหมือนจะทำให้เขาเสียเปรียบอีกครั้ง เขาร้องออกมา แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียว เขาจำความเจ็บปวดที่รุนแรงกว่านี้ได้ ความเจ็บของตอนที่คันดะแทงดาบทะลุอกเขาไป บุ๊คแมนถือไม้พลองด้วยมือซ้ายและถองปลายด้านหนึ่งใส่หน้าของเอ็กก้า “จงลุกไหม้”

ราวี่ไม่เคยใช้ธาตุไฟมาก่อน ถึงเขาจะรู้ว่าเขาควบคุมมันได้ มันดูรุนแรงเกินไปสำหรับเขา แต่ตอนนี้ ไฟเหมือนจะเป็นอะไรที่เขาต้องการมากที่สุด เอ็กก้ารีบอ้าปากออกจากไหล่ของราวี่ ทิ้งให้ราวี่ซวนเซก่อนจะล้มลงเขากระแทกพื้น เจ้าอาคุม่าดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บ ร่างหงายไปด้านหลัง ควันดำลอยออกมาจากปากมัน แต่เพียงไม่นานเมื่ออะไรบางอย่างสีดำแหวกผ่านอากาศพุ่งเข้าใส่เอ็กก้าจนมันระเบิดออก

เอ็กโซซิสท์

เธอลงลงยืนอยู่บนพื้น “ทุกคนไม่เป็นไรนะ?”เธอไม่สูงมาก ผมสีดำยาวมัดแกละสองข้าง เสื้อโค้ทสีดำประดับบั้งทองยาวแยกเป็นสองหางด้านหลัง สั้นที่ด้านหน้าเผยให้เห็นกระโปรงสีขาว บู๊ทของเธอสร้างจากอินโนเซนส์ยาวตามขาเรียวขึ้นไปจนถึงต้นขา

แย่ไปกว่านั้น เอ็กโซซิสท์ระดับเสนาธิการ

“คุณบุ๊คแมนได้รับบาดเจ็บ”โรนัลด์ตอบ เขาโผล่กลับออกมาจากป่าเพื่อช่วยราวี่ที่ทรุดอยู่ที่พื้นและกุมไหล่แน่น

“บุ๊คแมน?”เธอทวนด้วยความสงสัย และมองไปยังบุคคลที่โรนัลด์บอก เธอคิดถึงบุ๊คแมนชราแต่ก็ไม่ใช่

โรนัลด์คุกเข่าลงข้างๆ ราวี่ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวการแพทย์แต่ก็อยากที่จะช่วย แซนดี้รีบวิ่งมาพร้อมผ้าชื้นและกดมันลงไปที่ไหล่เขาเพื่อหยุดเลือด เธอเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างขณะที่เธอมองเด็กๆ เล่นกันตอนที่อาคุม่าโผล่มา พวกเขาคือลูกๆ ของเธอ เธอกับโรนัลด์ และราวี่ก็ช่วยพวกเขาไว้แลกกับความปลอดภัยและสุขภาพของตัวเอง

แต่อาการบุ๊คแมนดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เขายังไม่ทรงตัวขึ้นยืนและกองอยู่ที่พื้น เขานั่งทับขาตัวเองอยู่ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ไม่ขยับจากข้างตัว เขาคู้ตัวมาข้างหน้าและกุมไหล่ตัวเอง มันไม่ใช่อะไรที่เจ็บที่สุดที่เขาเคยรู้สึกมา แต่มันไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้เจ็บมาก สิ่งที่แย่ที่สุดไม่ใช่ความเจ็บปวดแต่เป็นการที่ครั้งนี้มันอาจจะเป็นจุดจบของเขาเสียมากกว่า

ราวี่รู้จักไวรัสอาคุม่าดี มันร้ายแรงถึงชีวิตเมื่อดวงดาวลุกลามไปทั่วร่าง เขามักเป็นผู้ชม คอยเฝ้ามองอาคุม่าแต่ไม่เคยเห็นไวรัสนี้ชัดๆ และน่าจะเป็นความผิดพลาดที่โง่เง่ามาก มันทำให้เขาสนใจแต่พ่อขุนนางบอกแค่เพียงคร่าวๆ และเรียกมันว่าการชำระล้างด้วยดวงดาว

และตอนนี้บุ๊คแมนหนุ่ม คนที่เคยเป็นพันธมิตรกับโนอา ก็ต้องมาทรมานกับไวรัสที่หนีพ้นมาตลอด หรืออย่างน้อยเขาก็คิดว่าแบบนั้น เขาไม่เห็นดาวขึ้นบนแขนข้างที่ถูกกัด อาการลุกลามปกติแล้วเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะแผลลึก เอ็กก้ากัดไหล่ราวี่จนจมเขี้ยวและตอนที่บุ๊คแมนเผามัน มันก็กระชากเนื้อบางส่วนไปด้วย การลุกลามควรจะเร็วมาก แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เอ็กโซซิสท์เดินเข้ามาคุกเข่าตรงหน้า เธอชะงักไปครู่หนึ่งด้วยความตกใจเหมือนเห็นผี และเธอก็รู้สึกเหมือนอย่างนั้นจริงๆ เธออยู่ที่นั่นในสงครามสุดท้าย เธอมองเพื่อนของเธอล้มตาย และเธอก็เห็นคันดะแทงดาบทะลุหัวใจราวี่ด้วยเหตุผลที่เธอไม่เคยเข้าใจ เธอเห็นเขาตายตรงนั้น เห็นบุ๊คแมนชราคร่ำครวญกับการจากไปของลูกศิษย์ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเมื่อเขาอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ ยังมีชีวิตอยู่

“บุ๊คแมน?”

ราวี่เงยหน้ามองหญิงสาว เขารู้ทันทีว่าเธอเป็นใคร รินาลี่ ลี เขาเคยเห็นเธอหลายครั้ง แต่ไม่เคยคุยกันตรงๆ เขารู้ว่าเธอสนิทกับอเลนและคันดะซึ่งจากไปตั้งแต่สงครามในอดีต สงครามมันเป็นสถานที่โหดร้ายแบบนั้น “ไม่เจอกันนานนะ”

นั่นไม่ใช่สิ่งที่รินาลี่คิดว่าจะได้ยินจากปากบุ๊คแมน ยิ่งหลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสงครามครั้งก่อนด้วยแล้ว แต่ก็นะ เธอควรคาดหวังว่าจะได้ยินอะไรจากชายที่เธอคิดว่าตายไปแล้วกัน?

“ไม่เป็นไรนะ?”เป็นคำถามโง่ๆ เมื่อดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานเมื่อดูจากบาดแผลและพิษของไวรัสอาคุม่า

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ตายหรอก”เขาตอบพลางชันตัวลุกขึ้นยืนด้วยความช่วยเหลือจากช่างรองเท้าและภรรยา เขารู้สึกหน้ามืด เวียนหัวซึ่งน่าจะมาจากอาการเสียเลือด เขาเซเล็กน้อยก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นและทุกอย่างมืดดับไป

TBC…

ll TALK WITH TRANSLATOR ll

ในค่ำคืนที่เหงาๆ แบบนี้ ผมเลยนั่งคนเดียวเงียบๆ และแปลตอนใหม่ออกมาอย่างรวดเร็ว(?)

จะพยายามอัพให้คนหายคิดถึงเลยครับ 55555

แต่ก็อย่างว่า ผมไม่กล้าสัญญาแล้วล่ะว่าจะอัพอีกทีเมื่อไหร่

ผมชอบเบี้ยวมาหลายรอบล่ะ

แถมช่วงนี้ตารางเวลาชีวิตยิ่งไม่แน่นอนด้วยอีก แหะๆ

จบค้างๆ อีกตอนไปนะครับ

ก็หวังว่าจะสนุกกับตอนนี้

อ่านจบแล้วก็อย่าลืมคอมเมนต์ให้กำลังใจทั้งผู้แปลและผู้แต่งด้วยนะคร้าบ~

- พาร์ท

Killer in the Dark Shadow

TF:)