ความรักจากพี่ชาย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 แง ๆๆๆๆๆๆๆ  ปวดท้องจังแม่สงสัยโรคกระเพราะ เสียงของน้องชายร้องโอดโอย ไหนๆๆๆ ให้แม่ดูหน่อย ไปหาหมอมั้ยลูก เสียงแม่ถามอย่างเป็นห่วง  ไม่เป็นไรครับ แค่นอนเดี๋ยวก็หายแล้ว     จ๊ะ งั้นข้าวเที่ยงอยู่ในตู้เย็นนะ   แม่ๆๆ
รีบไปเหอะ เดียวสายเสียงของพี่ชายดังมา   งั้นแม่ไปก่อนนะ  ฮะฮะ เสียงน้องชายตอบอย่างเจ็บปวด หลังจากแม่และพี่ออกไปได้ไม่นาน พี่ก้กลับเข้ามาเอาสมุดบันทึกที่ลืมวั้ย บนโต๊ะ พี่ได้เห็นน้องชายที่ร้อง เมื่อซักครู่ กลับนั่งเล่นเกมส์ หน้าตาเฉย  แล้วพี่ก็หยิบสมุดบนโต๊ะออกไป      พอตกค่ำ พี่และแม่ก็กลับมาบ้าน  แม่เรียกน่ะ เสียงพี่ชายเรียกน้อง 
คร๊อกๆๆ คร๊อกๆๆ เสียงน้องชายแกลล้งหลับ ปู๊ดๆๆๆ เสียงพี่ชายตดใส่แล้วพูดอีกครั้งว่าแม่เรียกน่ะ   บอกแม่รึป่าวนะ  อื๋อ  เรื่องเมื่อเช้านะพี่ฟ้องแม่ไปแล้วไช่มั้ย   เปล่า* ไม่เชื่อ๊ะ*  พี่คี่ฟ้อง ฮือๆๆๆๆ* เสียงน้องร้องออกมาด้วยความโกรธ ปู๊ดๆๆๆๆ แค่กๆๆ ปู๊ดๆๆ ปู๊ดๆๆ แค่กๆๆ  ไอพี่บ้า ไอ้สกั๊งไส้เน่า พูดจบพี่ก็ลงมาข้างล่าง แม่ถามน้องหล่ะ ยังไม่ลงมาครับ ยังปวดท้องอยู่เหรอ ก็คงงั้น แล้วลูกบอกน้องเร่องนั้นรึยัง ยังเลย เอ๋ๆๆ แปลกจังนะ พี่น้องคู้นี้ มีอะไรก็ไม่พูดไม่จากัน พูดจบแม่ก็เอาอาหารไปป้อนให้น้องชายที่นอนปวดท้องอยู่ (แกล่งปวดน่ะ อิอิ) ตกค่ำ ที่สนามบาส  คุยกับแม่มาแล้วเมื่อกี๊ จะไปเรียนต่อเมืองนอกงั้นรึ  อือ อาขอมั่งเดะ เสียงน้องเรียกพี่เพื่อขอเล่นบาส  อยากเล่นก็แย่งเองดิ โอ๊ยๆๆ  โอ้ยยยยยย  เสียงน้องร้องอย่างดังเมื่อลูกบาสหล่นใสหัว ซวบๆๆ 1-0  ฮึ โอย  เป็นไงหล่ะ คราวนี้ร้องอีกหล่ะซิ ถ้าร้องคี่แยแบบนี้เวลาชั้นไม่อยู่ใครจะดูแลแม่วะเนี่ย   พูดจบลูกบาสก็ได้พุ่งใส่ ตัวพี่อย่างจัง  1-0 ไช่มั้ย  ซวบๆๆ อ๋า
เราไม่ได้ร้องมากี่ปีแล้วนะ เราไม่ได้เจอพี่มากี่ปีแล้วนะ  เวลาได้ผ่านไป 6 ปีอาซัก 6 ปีได้มั้งที่เราไม่ได้เจอกัน ตอนนั้น ผมไปหาพี่ที่ ต่างประเทศ อือ เฮ่ยๆ 6 ปีเชียวนะ ช่างเหอะ  เอ๊ะ(พี่ถือกระเป๋าให้เรา)ระหว่างทางได้อธิบายสถานที่ไปเรื่อยๆ  นั่นหอพักฉัน นั่นห้องฉัน นี่ห้องน้ำ อยากฟังเพลงอะไรก็เชิญ  อ๋า ที่นี่มีอลบั้มนี้ด้วยเหรอ  แต่งๆ จุฟๆ แต่งๆๆ ติ๋งๆ (เจ๋ง จ๊าบ ไปเล้ยย) พรุ่งนี้จะไปแล้วไช่มั้ย อื๋อ  ไปซื้อมั้ย ซีดีน่ะ   พูดจบพี่ก็พา ไปซื้อ พาไปกินข้าวและ กลับบ้านนอน โดยพี่นอนพื้นและน้องนอนเตียง ทั้ง2คนไม่พูดไม่จากัน จนวันรุ่งขึ้น ครืดๆๆ ครืดๆๆ (ไอแอมอะบอย)ไม่ให้ช่วยพูดแน่นะ  บอกว่าอย่ามายุ่งไง *ยูอาอะแมนแคนซูปเปอร์มวย*(ว๊อต)*ด้แล้วตั๋ว*  อือ 9 โมงครึ่งกว่ารถไฟจะออก พี่กลับไปก่อนเหอะ ไม่เป็นไรรอเป็นเพื่อน ในขระนั้นน้ำ ตาน้องชยได้ ปริ่มออกมา แต่ขณะนั้น พี่ชายก็เหบือบมาน้องชายก็กลัวพี่ชายเห็นน้ำตาเลยหันไป จนชน  ผนัง ป๊อก เอ๊ะ มาแล้ว รถไปน่ะขระนั้นเป็นเวลา 9.15น.  เอ่ล่ะ ไปหล่ะนะ  เออ  พี่ก็กลับไปได้แล้วไม่ต้องเป็นห่วง พอพูดจบน้องก้เดินขึ้นไปบนรถไฟ รอกระทั่งจนรถไฟออก 9.30 รถไฟได้เคลื่อนตัวออกจาชานชลาช้าๆๆ ทันใดนั้นน้อง ได้เหลือบไปเห็นที่ประตู คือพี่ชายที่ยืนรอส่งน้องจนรถไฟออก และในทันใดนั้นน้ำตาแห่งการจากลาของน้องชาย ได้เอ่อล้นออกมา และทั้งคู่ก็โบกมืออำลาซึ่งกันและกัน   
                                เป็นเวลานาน 18 ปี ที่ผมไม่รู้ว่า พี่รักผม

เนื้อเรื่อง

แง ๆๆๆๆๆๆๆ  ปวดท้องจังแม่สงสัยโรคกระเพราะ เสียงของน้องชายร้องโอดโอย ไหนๆๆๆ ให้แม่ดูหน่อย ไปหาหมอมั้ยลูก เสียงแม่ถามอย่างเป็นห่วง  ไม่เป็นไรครับ แค่นอนเดี๋ยวก็หายแล้ว     จ๊ะ งั้นข้าวเที่ยงอยู่ในตู้เย็นนะ   แม่ๆๆ
รีบไปเหอะ เดียวสายเสียงของพี่ชายดังมา   งั้นแม่ไปก่อนนะ  ฮะฮะ เสียงน้องชายตอบอย่างเจ็บปวด หลังจากแม่และพี่ออกไปได้ไม่นาน พี่ก้กลับเข้ามาเอาสมุดบันทึกที่ลืมวั้ย บนโต๊ะ พี่ได้เห็นน้องชายที่ร้อง เมื่อซักครู่ กลับนั่งเล่นเกมส์ หน้าตาเฉย  แล้วพี่ก็หยิบสมุดบนโต๊ะออกไป      พอตกค่ำ พี่และแม่ก็กลับมาบ้าน  แม่เรียกน่ะ เสียงพี่ชายเรียกน้อง 
คร๊อกๆๆ คร๊อกๆๆ เสียงน้องชายแกลล้งหลับ ปู๊ดๆๆๆ เสียงพี่ชายตดใส่แล้วพูดอีกครั้งว่าแม่เรียกน่ะ   บอกแม่รึป่าวนะ  อื๋อ  เรื่องเมื่อเช้านะพี่ฟ้องแม่ไปแล้วไช่มั้ย   เปล่า* ไม่เชื่อ๊ะ*  พี่คี่ฟ้อง ฮือๆๆๆๆ* เสียงน้องร้องออกมาด้วยความโกรธ ปู๊ดๆๆๆๆ แค่กๆๆ ปู๊ดๆๆ ปู๊ดๆๆ แค่กๆๆ  ไอพี่บ้า ไอ้สกั๊งไส้เน่า พูดจบพี่ก็ลงมาข้างล่าง แม่ถามน้องหล่ะ ยังไม่ลงมาครับ ยังปวดท้องอยู่เหรอ ก็คงงั้น แล้วลูกบอกน้องเร่องนั้นรึยัง ยังเลย เอ๋ๆๆ แปลกจังนะ พี่น้องคู้นี้ มีอะไรก็ไม่พูดไม่จากัน พูดจบแม่ก็เอาอาหารไปป้อนให้น้องชายที่นอนปวดท้องอยู่ (แกล่งปวดน่ะ อิอิ) ตกค่ำ ที่สนามบาส  คุยกับแม่มาแล้วเมื่อกี๊ จะไปเรียนต่อเมืองนอกงั้นรึ  อือ อาขอมั่งเดะ เสียงน้องเรียกพี่เพื่อขอเล่นบาส  อยากเล่นก็แย่งเองดิ โอ๊ยๆๆ  โอ้ยยยยยย  เสียงน้องร้องอย่างดังเมื่อลูกบาสหล่นใสหัว ซวบๆๆ 1-0  ฮึ โอย  เป็นไงหล่ะ คราวนี้ร้องอีกหล่ะซิ ถ้าร้องคี่แยแบบนี้เวลาชั้นไม่อยู่ใครจะดูแลแม่วะเนี่ย   พูดจบลูกบาสก็ได้พุ่งใส่ ตัวพี่อย่างจัง  1-0 ไช่มั้ย  ซวบๆๆ อ๋า
เราไม่ได้ร้องมากี่ปีแล้วนะ เราไม่ได้เจอพี่มากี่ปีแล้วนะ  เวลาได้ผ่านไป 6 ปีอาซัก 6 ปีได้มั้งที่เราไม่ได้เจอกัน ตอนนั้น ผมไปหาพี่ที่ ต่างประเทศ อือ เฮ่ยๆ 6 ปีเชียวนะ ช่างเหอะ  เอ๊ะ(พี่ถือกระเป๋าให้เรา)ระหว่างทางได้อธิบายสถานที่ไปเรื่อยๆ  นั่นหอพักฉัน นั่นห้องฉัน นี่ห้องน้ำ อยากฟังเพลงอะไรก็เชิญ  อ๋า ที่นี่มีอลบั้มนี้ด้วยเหรอ  แต่งๆ จุฟๆ แต่งๆๆ ติ๋งๆ (เจ๋ง จ๊าบ ไปเล้ยย) พรุ่งนี้จะไปแล้วไช่มั้ย อื๋อ  ไปซื้อมั้ย ซีดีน่ะ   พูดจบพี่ก็พา ไปซื้อ พาไปกินข้าวและ กลับบ้านนอน โดยพี่นอนพื้นและน้องนอนเตียง ทั้ง2คนไม่พูดไม่จากัน จนวันรุ่งขึ้น ครืดๆๆ ครืดๆๆ (ไอแอมอะบอย)ไม่ให้ช่วยพูดแน่นะ  บอกว่าอย่ามายุ่งไง *ยูอาอะแมนแคนซูปเปอร์มวย*(ว๊อต)*ด้แล้วตั๋ว*  อือ 9 โมงครึ่งกว่ารถไฟจะออก พี่กลับไปก่อนเหอะ ไม่เป็นไรรอเป็นเพื่อน ในขระนั้นน้ำ ตาน้องชยได้ ปริ่มออกมา แต่ขณะนั้น พี่ชายก็เหบือบมาน้องชายก็กลัวพี่ชายเห็นน้ำตาเลยหันไป จนชน  ผนัง ป๊อก เอ๊ะ มาแล้ว รถไปน่ะขระนั้นเป็นเวลา 9.15น.  เอ่ล่ะ ไปหล่ะนะ  เออ  พี่ก็กลับไปได้แล้วไม่ต้องเป็นห่วง พอพูดจบน้องก้เดินขึ้นไปบนรถไฟ รอกระทั่งจนรถไฟออก 9.30 รถไฟได้เคลื่อนตัวออกจาชานชลาช้าๆๆ ทันใดนั้นน้อง ได้เหลือบไปเห็นที่ประตู คือพี่ชายที่ยืนรอส่งน้องจนรถไฟออก และในทันใดนั้นน้ำตาแห่งการจากลาของน้องชาย ได้เอ่อล้นออกมา และทั้งคู่ก็โบกมืออำลาซึ่งกันและกัน   
                                เป็นเวลานาน 18 ปี ที่ผมไม่รู้ว่า พี่รักผม