ประธานอย่างผม ไม่ยอมเป็นลูกหมา

ประธานอย่างผม ไม่ยอมเป็นลูกหมา #บุญของลูกหมา

ชายชราสวมชุดผ้าฝ้ายสีขาวทั้งตัวเดินไปตามทางของคฤหาสน์หรูยามค่ำคืนที่เป็นมรดกตกทอดของตัวเอง มือเหี่ยวย่นผลักบานประตูทั้งสองด้านให้เปิดออกแล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปยังห้องเก็บสมบัติที่มีหีบตู้ ชั้นต่าง ๆ วางอยู่เรียงราย แต่ชายคนนี้ไม่ได้เข้าไปหยิบจับแก้วแหวนเงินทองแต่อย่างใด สายตาและทิศทางเดินมุ่งไปยังชั้นไม้ขนาดเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหินอ่อนลายทอง เขาดึงลิ้นชักออกมาแล้วหยิบกระดาษม้วนสีเหลืองเปื้อนคราบเก่าที่ถูกบรรจุอยู่ในกล่องเล็กอีกชั้นขึ้นมาดูด้วยสายตาพร่ามัวที่เสื่อมสภาพตามอายุชราของเขาก่อนจะหยิบสร้อยจี้ทรงกลมสีน้ำเงินที่ภายในจี้นี้ถูกรังสรรให้กลายเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนขนาดย่อม ตาพร่ามัวเปิดอ่านใจความสำคัญในนั้นที่ระบุว่า

            ‘ส่งมอบสร้อยเส้นนี้ให้กับทายาทลำดับสามของตระกูลอัศวมณีไพศาล ก่อนที่เขาจะย่างเข้าสู่วัยเบญจเพส’

คนหลงลืมอย่างชายชราเกือบลืมไปเสียสนิทว่าต้องมอบสร้อยเส้นนี้ให้กับทายาทของเขานั่นคือหลานชายคนเล็กอย่าง ซาน หรือคุณชายสาม แห่งตระกูล อัศวมณีไพศาล ชายหนุ่มที่ตอนนี้รับช่วงต่อกิจการของเขาโดยดำรงตำแหน่งถึงประธานบริษัทตั้งแต่อายุยังน้อย

            มือเหี่ยวย่นรีบม้วนกระดาษเก็บไว้ตามเดิม แล้วเก็บสร้อยเส้นนี้ไว้กับตัวพลางแหงนหน้าขึ้นมองดวงจันทร์กลมโตแล้วพึมพำกับตัวเอง

            “ถึงเวลาแล้วสินะ”

            ถึงเวลาส่งมอบสร้อยให้หลานชายที่ใกล้จะเข้าสู่วัยเบญจเพสในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ ชายชราไม่เคยบอกเรื่องความเชื่อโบราณนี้ให้ใครรับรู้และคงไม่มีใครเชื่อเป็นแน่โดยเฉพาะหลานชายที่เติบโตในดินแดนอื่น แต่ถ้าคืนนี้มีเรื่องราวแปลกประหลาดเกิดขึ้นคงทำให้เชื่อได้บ้าง แล้วตอนนั้นค่อยอธิบายให้คนโดนคำสาปได้เข้าใจ เหตุที่ชายชราไม่เป็นกังวลมากนักเพราะทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้วไม่อาจหลีกเลี่ยงได้และการแก้คำสาปนี้ไม่ยากเลยแต่ก็ไม่ง่ายสำหรับชายหนุ่มอย่างหลาน

สายตาพร่ามัวจ้องมองแสงนวลบนท้องฟ้าอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้าวเท้าเดินออกจากห้องนี้อย่างเชื่องช้าเพื่อไปหาหลานชายของเขา