Oh! Baby ฉันบังเอิญเจอเธอ

12 July
9.30 น. ณ สนามบินกรุงโซล

~ ตึ๊ด ตึ๊ง ขณะนี้เครื่องบินได้ลงจอดเรียบร้อยแล้ว ขอให้ผู้โดยสารนำอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงจากเครื่องด้วยค่ะ 
ตึ๊ด ตึ๊ง ~

~ La La La La La La La La What’s your name ~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น !

“ฮัลโหลแม่ ว่าไงค่ะ หนูถึงเกาหลีเรียบร้อยแล้วค่ะ แม่ตอนนี้ยุ่งอยู่เดี๋ยวโทรกลับน่ะค่ะ” เสียงเด็กสาวคนหนึ่งชื่อ ลิซซี่ เป็นลูกครึ่งเกาหลีฝรั่งเศส  อายุ 19 ย้ายมาเรียนโรงเรียนมัธยมฮันนา ^-^

“โอ๊ย !! อะไรจะยุ่งยากขนาดนี้ ห๊า ? “  ฉันรีบเดินถือกระเป๋าประมาณ  3 ใบขึ้นรถแท็กซี่ พร้อมกับบอกคนขับว่า ไปคอนโดที่แม่ฉันเตรียมไว้ให้ล่ะ

“อันยองฮาเซโย” เสียงต้อนรับจากทางคอนโด “คุณคือลูกสาวของคุณซอนใช่มั้ยค่ะ ? เชิญด้านนี้ค่ะ” พนักงานคอนโดถามฉัน

“ใช่แล้วค่ะ” ฉันรีบเดินขึ้นไปบนห้องอยากรวดเร็ว พอถึงห้อง ก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอันแสนสบาย

~ La La La La La La La La What’s you name ~

“ใครโทรมาเนี่ย ?? ห๊า นี่บ่าย2 แล้วเหรอเนี่ย ? ฉันเผลอหลับไปหรอ แล้วใครโทรมาเนี่ย -0-“ กดรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล ใครค่ะ ?”   ฉันพูดอย่างเหนื่อย ๆ

“เห้ยแก ! กลับมาเกาหลีไม่ยอมบอกฉัน ชิ งอนล่ะ -0-“ ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อได้ยินเสียงนานะเพื่อนเก่าโทรมาหา ^(++++)^

“นานะ ><’ คิดถึงมากๆ เลยว่ะ มารับไปเที่ยวหน่อยดิ ฉันน่าเบื่อมาก ๆ อ่ะ”

“เดี๋ยวไปรับ แกอยู่ไหนล่ะ ? กลับมาไม่บอกเลยน่ะ แล้วแกกลับมาตอนไหน ทานอะไรยัง แล้วนี่คอนโดแกอยู่ตรงไหน แล้วแก …$%^&*( “

“พอแล้ว ๆ เดี๋ยวค่อยบอกเหอะ เอาเป็นว่าแกมารับฉันก่อนเหอะ ฉันอยู่คอนโดซอนซานิมน่ะ”

“อยู่คอนโดหรูเนอะ … โอเค ๆ เดี๋ยวไปรับเดี๋ยวนี้” นานะกดตัดสาย

ฉันคุยกับนานะเสร็จก็ไปอาบน้ำแต่งตัว 15 นาทีผ่านไป

~ La La La La La La La La What’s your name ~ 

“ลิซซี่ ! ฉันอยู่หน้าคอนโดแล้วน๊า ลงมาได้เลย”

“เห้ย.. ทำไมเร็วจังอ่ะ โอเคเดี๋ยวลงไปเดี๋ยวนี้เลยย คิดถึงแกมาก…..”

ฉันรีบหยิบกระเป๋าส่องกระจกแล้วรีบวิ่งลงไปหานานะ แล้วก็ขึ้นรถไปนั่งข้างนานะ

“แกซื้อรถคันใหม่แล้วเหรอ ? สวยเนอะ” ฉันนั่งชมรถนานะ ทั้งๆ ที่ไม่ได้มองหน้านานะ“เห้ยแก !! ไปทำอะไรมาทำไมสวยแบบนี้นานะ >//< อิจฉาว่ะ”  ฉันตกใจกับคนที่นั่งข้างๆฉัน นึกว่าขึ้นรถผิดแล้วอ่ะ -3-

“เว่อร์ไปๆ ไม่ถึงขนาดนั่นหรอกมั่ง” นานะทำหน้าบูดเบี้ยวทำให้ฉันอดหัวเราะไม่ได้ 55

ในที่สุดก็มาถึงร้านอาหารสักที ฉันหิวมากๆ เลยน่ะ -..-‘ อยากกินอาหารเกาหลี

“สั่งอะไรดีล่ะ ?? จัดเต็มเลยน่ะ เดี๋ยวออกให้เอง ^0^”

“จริงดิ? งั้นเอาบิบิมบับ 1 กิมจิ 2  ต็อกโบกิ 2 ชาจังมยอน  1แล้วก็คิบับ 1ค่ะ ^__^” ฉันสั่งแบบว่าไม่นึกเลยว่าตัวเองจะกินหมดมั้ย ?

“เอาน้ำอะไรดีครับ?” พนักงานถามฉัน

“แกเอาน้ำอะไรอ่ะ ?” ฉันถามนานะ

“ส้มก็ได้”

“อื้ม โอเค ๆ งั้นเอาน้ำส้ม 1 โคล่า 1 ค่ะ ^O^” ฉันหันไปสั่งน้ำพนักงาน

นานะหันมาสะกิดฉัน  “นี่แกเรียนโรงเรียนอะไรเหรอ ?”

“ฉันเรียนมัธยมฮันนาน่ะ อยู่ห้อง ม.5/8 แกล่ะ ??” ฉันถามนานะอย่างหน้างงๆ  -[]-‘ ฉันคอยภาวนาให้ฉันได้เรียนที่เดียวกับยัยนานะสุดสวยคนนี้ นานะทำหน้าเสียใจ T^T’

“แก .. ฉันเรียนที่เดียวกับแกห้องเดียวกับแก เดี๋ยวพรุ่งนี้โรงเรียนเปิด เดี๋ยวฉันไปรับน่ะ ฉันนึกว่าจะไม่ได้อยู่กับแกซะแล้ว >[]< บ้าจริงฉันรักแก ยัยบ๊องลิซซี่”

“ยัยบ้า ทำฉันใจหายหมด มาทำหน้าเศร้า นึกว่าไม่ได้เรียนที่เดียวกันซะแล้วว >///<”

“อาหารมาเสริฟแล้วครับ” พนักงานเดินมาเสริฟอาหาร

“ว๊าว !! O.o น่ากินจุงเบย(?) ฉันอยากกินอาหารพวกนี้มานานแล้ว อยู่ฝรั่งเศสกินแต่ของอ้วนๆ เห็นมั้ย ? น้ำหนักขึ้นเลยย T^T”

“กินก่อนเหอะ เดี๋ยวจะไม่อร่อย”

“จ้า..” ฉันตอบนานะ แล้วก็รีบกินอาหารอย่างมากมายตรงหน้า จริงสินะ ที่เค้าบอกว่า กองทัพต้องเดอนด้วยท้อง 55 ^o^
 

17.00 น. ณ คอนโดซอนซานิม

“เฮ้อ ~ อิ่มจังเลย >//<’ ไปจัดชุดนักเรียนดีกว่า” ฉันรีบวิ่งไปจัดชุดนักเรียน แล้วจะลงไปเดินเล่นข้างๆคอนโด

“คุณค่ะ ๆ แถวนี้มีสถานที่พักผ่อนสบาย ๆ มั้ยค่ะ” ฉันเดินไปถามพนักงานคอนโด

“อ่อ .. แถวนี้เหรอ ? ถ้าใกล้ ก็จะเป็นสวนสาธารณะค่ะ เดินไปประมาณ 300 เมตรแล้วเลี้ยวซ้ายเลยค่ะ” พนักงานบอกฉันแล้วก็ชี้ทางให้ฉัน

“ขอบคุณมากๆ ค่ะ” ฉันบอกพนักงานแล้วเดินไปสวนสาธารณะที่บอก แถวนี้ร้านอาหารเยอะเหมือนกัน นั่นไงสวนสาธารณะ ฉันเห็นมันแล้ว แต่ซื้อชานมไข่มุกก่อนสักแก้วดีกว่า

“ป้าค่ะ .. เอาชานมไข่มุกโกโก้แก้วนึงค่ะ” ฉันมองเมนูแล้วสั่งชานมไข่มุกแม่ค้าไป แล้วมองในร้าน เพราฉันเห็นผู้ชายสองคน มีคนนึงเค้ากำลังจ้องมาที่ฉันและฉันก็จ้องไปที่เค้า

“หนู น้ำที่สั่งได้แล้วจ้ะ จะทานในร้านป่าว เข้าไปนั่งได้เลยน่ะ ^_^” แม่ค้ายื่นแก้วชาไข่มุกมาให้

“ไม่หรอกค่ะ  พอดีจะไปสวนสาธารณะอ่าค่ะ ไปก่อนนะค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันรับแก้วชาไข่มุก แล้วหยิบโทรศัพท์
จากกระเป๋า มาถ่ายรูปร้านไข่มุก แล้วถ่ายสิ่งรอบตัวเพื่อเป็นสิ่งที่ช่วยฉันได้เวลาหลงทาง ฉันถ่ายไปโดยไม่ได้มองทางข้างหน้า
ทำให้รถที่สวนทางมาจะชนฉันรู้สึกมีชายคนนึงมาช่วยฉัน ฉันลืมตาขึ้น จริงๆด้วยมีคนมาช่วยฉัน

 เค้าคือ คนที่นั่งอยู่ในร้านชาไข่มุกเมื่อกี้นิ

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้มองทาง ขอโทษจริงๆน่ะค่ะ” ฉันโค้งหลายๆรอบ เพื่อขอโทษเค้าแต่เค้าก็หัวเราะตอบกลับมา

“ฉันไม่เป็นไรหรอกแล้วเธอล่ะเจ็บตรงไหนมั้ย?” เค้าถามฉันพร้อมกับมองที่ร่างของฉัน ฉันก็ได้ตอบเข้ากลับไป

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ถ้าคุณไม่มาช่วยฉัน ฉันคงกลายเป็นผีเฝ้าถนนที่นี่แล้วมั้ง” ฉันหัวเราะแล้วหันไปมองหน้าเค้า

“เห้ยๆ ! ไอจองกุก กลับได้แล้ว ใกล้จะมืดแล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีกนะเว้ย” เพื่อนของเค้าได้ตะโกนเรียกเค้า

“6โมงแล้ว ใกล้มืดแล้ว ไปก่อนนะ เธอก็กลับได้แล้วล่ะ ^O^” เค้าพูดพร้อมเดินตามเพื่อนของเค้าไปแล้วโบกมือมาหาฉัน

“อื้อๆ บ๊าย บาย ><” ฉันโบกมือไปหาเค้า แล้วก็มองนาฬิกา 6โมงจริง ๆ ด้วย ค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้ ฉันรีบเดินกลับคอนโด