[Zelo x You] สาวใสโชคร้ายขอมัดใจนายซุปตาร์ COME BACK

ลำดับตอนที่ #26 : Chapter 22

:)  Shalunla.     

Chapter 22

'Zelo cute maknae have a GIRLFRIEND or not ???'

 

 

 

 

'เมนโล่ทำใจให้ดีๆนะก่อนดูอ่ะ ไม่ได้ดักจริงๆ ㅠ_ㅠ'

 

 

 

 

ภาพของคุณและเซโล่ในร้านรามยอน ในร้านซีดี ในห้าง ในสวนสาธารณะและอีกหลายๆที่โชว์เด่นหราอยู่ในหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทุกอิริยาบถในห้วงความทรงจำของคุณบัดนี้ถูกถ่ายทอดไปสู่สายตาคนทั้งโลกเพียงแค่ชั่วพริบตา 

 

 

 

 

เซโล่โอปป้าสวมมาร์กสีดำแทบทุกรูปในขณะที่คุณไม่มีอะไรปกปิดใบหน้าซักนิด 

 

 

 

 

 

 

ภาพแรก....คือภาพที่เซโล่และคุณกำลังเดินถือของพะรุงพะรังเดินเข้าหอด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

ภาพที่สอง.......คือ เซโล่ในชุดเสื้อกล้ามสีดำชุ่มเหงื่อกำลังจับมือคุณแล้วลากเข้าไปในตึก Ts

 

 

 

 

 

และมีอีกหลายๆภาพแต่เห็นหน้าคุณไม่ชัดนักเนื่องจากถ่ายจากที่ไกลๆ

 

 

 

 

 

 

แต่รูปสุดท้ายทำเอาคุณแทบบ้า ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจก่อนจะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทะลายลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า 

 

 

 

 

 

รอยยิ้มของผู้ชายผมสีน้ำเงินเข้มและใบหน้าแดงๆของผู้หญิงในอ้อมแขนเขา โซฟาสีขาวสะอาดและแบ๊คกราวคุ้นตา รูปเซลก้าที่เด่นหราทำลายความหวังทุกอย่างของคุณจนหมดสิ้น ต่อให้เอาคนโง่ที่สุดในโลกมาดูเขาก็ต้องดูออกว่าผู้ชายผิวขาวปากแดงระเรื่อที่กำลังฉีกยิ้มกวนตีนอยู่ในภาพคือมักเน่เซโล่แห่งบีเอพี ไม่ใช่ใครที่ไหน!

 

 

 

 

 

'NO! I'm not believe it!!'

 

 

 

 

'What's that?? Is it true??"

 

 

 

 

'F*ck that b*tch!!'

 

 

 

 

'อีนั่นมันเป็นครายยยย บอกมาเซ่!! โล่ตอบ! #มหกรรมเบบี้ใจสลายเพราะโล่กับชะนีนางหนึ่ง

 

 

 

 

'ฮือออ กูอกหักรอบที่ล้านน อีนางนั่นมันเป็นใคร โล่บอกกูทีว่าพวกมึงไม่ได้มีซัมติงรองกันอ่ะ'

 

 

 

 

คุณเลื่อนเม้าส์ดูพาดหัวกระทู้และคอมเม้นต่างๆด้วยจิตใจที่เต้นระรัว อาการปวดตุบๆที่หัวจู่โจมคุณราวกับโดนตบหน้าชาเมื่อเห็นความเห็นที่ค่อนข้างรุนแรง บางคนต่อว่าคุณเสียๆหายๆเสียจนคุณอยากจะร้องไห้ คุณรู้สึกว่าหายใจติดขัดราวกับมีอะไรขวางท่อหายใจ มือไม้สั่นเทาภายในใจสุมไปด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

นี่มันอะไรกัน!..........ทำไมจู่ๆถึงเป็นแบบนี้!

 

 

 

 

 

"ฉันนึกแล้วว่าซักวันเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นแน่"ยงกุกโอปป้าที่กำลังนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาพูดขึ้นในขณะที่เขายังคงหลับตาอยู่ราวกับใช้ความคิด

 

 

 

 

 

"เธอเลิกดูเถอะกียอน สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลย"แดฮยอนโอปป้าดึงแขนคุณให้ออกมาจากหน้าจอโน้ตบุ๊คก่อนที่เขาจะกดพับหน้าจอลงอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

"ผมขอโทษครับ.......ที่ไม่ระวังตัว"เซโล่โอปป้าพูดขึ้นหลังจากที่เขานิ่งเงียบอยู่นาน เขานั่งอยู่บนโซฟาพร้อมๆกับเมมเบอร์คนอื่นๆ แต่ละคนดูเคร่งเครียดไม่มีใครซักคนที่ยิ้ม คนที่รู้สึกแย่ที่สุดคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณและเซโล่

 

 

 

 

 

ตลอดเวลาที่คอมเปิดอยู่ โชว์รูปพวกนั้น เซโล่โอปป้าก็เอาแต่นั่งก้มหน้ากอดอกและไม่พูดไม่จากับใคร เขาดูเครียดมากๆไม่ต่างกับคุณ หัวใจคุณบีบรัดแน่นจนอยากจะล้มลงไปกองกับพื้น เพื่อนๆหลายคนที่คุณมี ไม่น้อยเลยที่เป็นเบบี้ ถ้าหากพวกนั้นเห็นรูปคงรู้แน่ๆว่าผู้หญิงในรูปก็คือคุณ และถ้าหากมีเพื่อนทรยศหักหลัง มันอาจจะเปิดเผยข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับคุณไม่ว่าจะเป็นชื่อจริงชื่อเล่น โรงเรียนและอย่างอื่นที่เป็นการเปิดช่องทางให้คุณโดนต่อว่าเสียๆหายๆ

 

 

 

 

 

ไม่นะ.......ป่านนี้พวกนั้นคงเห็นกันแล้วแหละ เรื่องพวกนี้เร็วจะตายไป

 

 

 

 

 

"นายไม่ต้องขอโทษหรอก ไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว"ยงกุกพูดเสียงนิ่งก่อนที่เขาจะถือโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นไปพูดอะไรซักอย่างนอกระเบียง

 

 

 

 

 

เซโล่มองตามร่างสูงของฮยองที่เดินผ่านเขาไปก่อนที่เขาจะถอนหายใจแล้วเม้มปากแน่นด้วยแววตาสำนึกผิด

 

 

 

 

 

"นายไม่ต้องห่วงหรอกจุนฮง นายแค่ทำตามที่ผู้จัดการบอกก็พอ พวกเขารู้แน่ว่าควรจะทำยังไงให้เบบี้เข้าใจ"แดฮยอนโอปป้านั่งลงบนโซฟาข้างๆกับเซโล่ก่อนจะลูบเบาๆที่แผ่นหลังกว้าง เซโล่โอปป้าหันมายิ้มให้ผู้เป็นพี่ด้วยรอยยิ้มเฝื่อนๆที่เขาพยายามปั้นมันขึ้นมาในสถานการณ์แย่ๆแบบนี้

 

 

 

 

 

 

ติ๊งงง ต่องงงงงง~

 

 

 

 

 

 

ทุกคนที่นั่งก้มหน้าต่างหันไปทางประตูพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงออดที่ประตู แดฮยอนโอปป้ารีบลุกขึ้นทันทีก่อนจะรีบวิ่งไปดูว่าใครมา

 

 

 

 

 

 

"ผู้จัดการของเราเองล่ะ"แดฮยอนโอปป้าหันมาทางทุกคนก่อนที่เขาจะเปิดประตูออก

 

 

 

 

 

 

คุณคังในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงสามส่วนสบายๆ ถ้าเป็นคนนอกคงดูไม่มีทางออกแน่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่จัดการเรื่องทุกอย่างให้บีเอพี ใบหน้าที่เคยดูใจดีบัดนี้เรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น เขาคงเครียดมากจริงๆ

 

 

 

 

 

ทุกคนในห้องโค้งให้เขารวมถึงคุณด้วย

 

 

 

 

เป็นใครก็เครียดทั้งนั้นแหละในเมื่อมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มันอาจจะดูเหมือนไม่มีอะไรแต่จริงๆแล้วมันกระทบกับธุรกิจของบริษัทมากๆ อาจจะมีหลายคนที่เลิกซัพพอร์ตบีเอพีไปเลยก็ได้ซึ่งแน่นอนว่าผู้จัดการอย่างเขาไม่มีทางนิ่งเฉย คงคิดไว้หมดแล้วล่ะว่าทำยังไงให้เรื่องมันจบเร็วที่สุด

 

 

 

 

 

คุณคังหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟามุมโต๊ะราวกับเหนื่อยใจก่อนที่เขาจะเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่คุณกลัว เหมือนวันแรกที่มาอยู่เลย ทุกอณูความรู้สึกวันนั้นยังคงติดอยู่ในห้วงความคิดของคุณไม่ไปไหน น้ำเสียงแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น แน่นอนว่าเขาต้องคิดว่ารูปทั้งหมดมาจากคุณ

 

 

 

 

 

 

"พวกนายเห็นรูปพวกนั้นแล้วใช่มั้ย"

 

 

 

 

 

"ครับ"

 

 

 

 

 

"รู้มั้ยว่าต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง? จะมีเบบี้กี่ร้อยกี่พันคนที่เลิกซัพพอร์ตพวกนายถ้าเรายังไม่เคลียร์เรื่องนี้ให้เรียบร้อย"

 

 

 

 

 

"................"ทุกคนในห้องเงียบไม่มีใครพูดอะไรซักคำซึ่งนั่นยิ่งทำให้คุณตัวหดลงไปอีก

 

 

 

 

 

"กียอน"คุณคังเรียกชื่อคุณขึ้นมาท่ามกลางความเงียบในห้อง

 

 

 

 

 

 

"ค....คะ??!"

 

 

 

 

 

"เธอรู้มั้ยว่ารูปพวกนั้นมาจากไหน?"

 

 

 

 

 

"!!!!!!!"

 

 

 

 

 

"ว่าไง?"

 

 

 

 

 

"ม....ไม่ทราบค่ะ"

 

 

 

 

 

 

"จุนฮงอา"คุณคังเบือนหน้าจากคุณแล้วหันไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับเขาแทน

 

 

 

 

 

"ครับ"

 

 

 

 

 

 

"นายรู้มั้ยว่ารูปพวกนั้นมาจากไหน?"เขายิงคำถามเดียวกับที่เขาทำให้คุณตัวลีบไปเมื่อครู่

 

 

 

 

 

 

"ไม่ทราบเหมือนกันครับ"

 

 

 

 

 

 

"คุณคังครับ! พวกนี้ไม่รู้หรอกว่ามันมาจากไหน ก็เห็นๆอยู่ว่าโดนแอบถ่ายจากที่ไกลๆน่ะ"ฮิมชานพูดขึ้นมาหลังจากที่รู้สึกว่าทุกอย่างมันดูแย่ อยากจะกราบเท้าโอปป้างามๆตรงนี้ถ้าทำได้ คุณคังคงสงสัยคุณ ไม่สิ เขาคิดว่าเป็นคุณเลยต่างหากล่ะ ไม่งั้นเขาคงไม่มองคุณแบบนี้แน่

 

 

 

 

 

 

"กียอน เอามือถือเธอมา"

 

 

 

 

 

คุณสะดุ้งไปเล็กน้อยเมื่อจู่ๆคุณคังก็ขอมือถือคุณ คุณล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะส่งให้คนตรงหน้า

 

 

 

 

 

คุณคังรับมันไปถือไว้ในมือก่อนที่เขาจะกดๆจิ้มๆสองสามที ใบหน้าเรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าโกรธจัดเมื่อเขาเห็นอะไรบางอย่างในมือถือคุณ เขาวางมือถือลงบนโต๊ะก่อนจะเลื่อนมันมาทางคุณ

 

 

 

 

 

รูปเซลก้าแบบเดียวกับที่กำลังว่อนอยู่ในอินเตอร์เน็ตโชว์หราอยู่บนหน้าจอมือถือของคุณ เมมเบอร์ทุกคนที่ยืนอยู่ชะโงกหน้ามาดูภาพบนมือถือคุณก่อนที่จะมองหน้าคุณพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

 

 

 

 

 

คุณหน้าซีดเผือดเมื่อทุกคนจ้องมองคุณด้วยสายตาแบบนั้นรวมไปถึงคุณคัง แต่คุณไม่ได้ทำนะ ไม่ได้ทำจริงๆ จะให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้

 

 

 

 

 

 

ฉันไม่มีทางทำแบบนี้กับคนที่ฉันรักได้หรอก

 

 

 

 

 

 

"เธอมีอะไรจะบอกไหม??"

 

 

 

 

 

"ฉันไม่ได้ทำนะคะ! จะให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้ โอปป้าคะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะ"

 

 

 

 

 

"โกหก......"

 

 

 

 

 

"ไม่นะคะ! ฉันพูดความจริง ฉันไม่ได้ทำนะ เชื่อกันบ้างเซ่!"คุณพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับมองหน้าโอปป้าที่ยืนอยู่ ไม่มีใครสบตากับคุณยกเว้นผู้จัดการคังที่ยังคงจ้องคุณราวกับคุณเป็นนักโทษที่กำลังโกหก

 

 

 

 

ปัง!!!

 

 

 

"หลักฐานคาตา!!! ยังจะโกหกอีกเหรอ! ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร ฉันไม่น่าไว้ใจ เอางูเห่าอย่างเธอมาฝากไว้กับจุนฮงเลย!"คุณคังลุกขึ้นตบโต๊ะพร้อมกับพูดกับคุณด้วยน้ำเสียงดุดันแบบที่คุณไม่เคยได้ยินมาก่อน หน้าเขาแดงจัดด้วยอารมณ์โกรธ ถ้ามีมีดวางอยู่ใกล้ๆเขาอาจจะคว้ามันมาปาดคอคุณตรงนั้นเลยก็ได้

 

 

 

 

 

 

"ฮยองครับ ใจเย็นๆก่อนนะ"ฮิมชานโอปป้ารีบเดินมาหาผู้จัดการของเขาที่เดือดจนลมออกหู คุณคังค่อยๆนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งแล้วมองมาทางคุณ

 

 

 

 

 

"ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง บอกความจริงมาว่าเธอต้องการอะไรกันแน่"

 

 

 

 

 

"ฉันไม่มีอะไรจะบอกหรอกค่ะ เพราะฉันไม่ได้ทำ!"

 

 

 

 

 

"ยัยเด็กนี่!"

 

 

 

 

 

"ฮยองครับ!! พอซักทีเถอะ!"จุนฮงโอปป้าลุกพรวดขึ้นมาทำให้คุณคังสะบัดสายตาไปมองเขาทันที จุนฮงโอปป้าเอามือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะข้างๆกับมือถือของคุณ

 

 

 

 

 

 

 

"!!!!!!!!!!"

 

 

 

 

 

"เห็นมั้ยครับ? ว่าผมก็มีรูปนี้เหมือนกัน!"

 

 

 

 

 

".............."

 

 

 

 

 

"ทำไมต้องคิดว่าเป็นกียอนที่ทำ ผู้หญิงคนนี้ดูมีอะไรมากนักเหรอ คิดว่าเธอจะกล้าทำลายชีวิตผมเหรอครับ??!"

 

 

 

 

 

"จุนฮง ฉันว่านายควรจะเงียบไปซะ นายรู้จักผู้หญิงคนนี้ดีนักเหรอ?"คุณคังลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับจุนฮงโอปป้าบ้าง คุณรู้สึกทั้งกลัวทั้งอายจนอยากจะร้องไห้ ทุกคนจะมองคุณว่ายังไง ใครๆก็คงคิดว่าคุณเป็นจอมลวงโลกที่เห็นแก่ตัว

 

 

 

 

 

อาาาา....อยากจะร้องไห้แต่เหมือนน้ำตามันไม่ยอมไหลออกมา สัมผัสเบาๆที่ไหลจากยองแจโอปป้าทำให้คุณยิ่งรู้สึกหน้าชา ทำไมเขายังดีกับคุณ เขาเชื่อใจคุณใช่มั้ย? อย่านะกียอน เธอต้องเข้มแข็งเพราะเธอไม่ได้ทำจริงๆ

 

 

 

 

 

 

"ผมรู้จักยัยนี่มากกว่าฮยองแล้วกัน! ผมอยู่กับเธอตลอดทำไมจะไม่รู้ ผมคือคนที่เอาของๆเธอไปทิ้ง ผมเป็นคนที่ห้ามไม่ให้เธอเดินออกไปนอนข้างถนน ผมเป็นคนดูแล ผมเป็นคนที่รับเธอมาอยู่เอง!! ผู้หญิงคนนี้ไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่นอน!"จุนฮงโอปป้าตะโกนใส่คนที่เป็นเหมือนพี่และเป็นผู้จัดการเขาในเวลาเดียวกัน คิ้วเรียวขมวดกันเป็นปม ใบหน้าขาวขึ้นสีด้วยความโกรธ น้ำเสียงที่จุนฮงโอปป้าพูดทำเอาคุณคังพูดไม่ออก เขาได้แต่มองหน้าร่างสูงโดยที่ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้น........ใครกันที่ทำ"

 

 

 

 

 

 

"................."

 

 

 

 

 

"ฉันว่าใครทำก็ช่างเถอะ เราค่อยมาคิดกันทีหลัง ตอนนี้น่ะแก้ข่าวก่อนดีกว่า"ยงกุกโอปป้าลุกขึ้นยืนก่อนจะเปิดจอโน้ตบุ๊คขึ้นอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

"ดูสิ เมนชั่นในทวิตเตอร์ของฉันเต็มไปหมดเลย เรื่องของนายทั้งนั้นจุนฮงอา"

 

 

 

 

 

"ของผมด้วยฮยอง มีแต่คนถามว่ามันจริงรึเปล่า"

 

 

 

 

 

"นายน่าจะเปิดดูบ้างนะจุนฮง ฉันว่าของนายน่าจะมากกว่าพวกฉันเป็นร้อยเท่า"

 

 

 

 

 

"เอางี้ดีกว่า"คุณคังลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินไปหายงกุกโอปป้าที่นั่งอ่านเมนชั่นด้วยท่าทางเคร่งเครียด

 

 

 

 

 

"อะไรครับฮยอง"

 

 

 

 

"พวกนายรีบๆบอกพวกเบบี้เลยนะ ว่าผู้หญิงในรูปเธอเป็นน้องสาวห่างๆของจุนฮง ถ้าพวกนายออกมาพูดแน่นอนว่าเบบี้จะต้องเชื่อ นายด้วยนะจุนฮง ไม่ว่าจะเป็นอินสตาแกรมหรือทวิตเตอร์ นายรีบบอกเบบี้ไปให้หมด"

 

 

 

 

 

"ค....ครับฮยอง"

 

 

 

 

 

เมื่อคุณคังพูดจบ ทุกคนก็ง่วนอยู่กับมือถือของตัวเอง

 

 

 

 

 

"งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน ถ้าพวกนายพูดแล้ว ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ ส่วนเรื่องที่มาของรูป เดี๋ยวฉันจะจัดการต่อไปเอง"

 

 

 

 

เมื่อคุณคังพูดจบ ยงกุกโอปป้าก็รีบเดินไปส่งเขาที่ประตูก่อนที่ประตูจะปิดลง

 

 

 

 

ทุกคนในห้องถอนหายใจพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายรวมไปถึงคุณด้วย แต่ละคนเมื่อง่วนกับการเมนชั่นไปหาเบบี้เสร็จทุกคนก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเต็มแรง

 

 

 

 

จุนฮงโอปป้าเองก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆกับคุณเช่นกันก่อนที่เขาจะยกขาขึ้นมาพาดบนตักตัวเองแล้วเอามือพาดกับพนักโซฟาเหมือนที่เขาเคยทำ

 

 

 

 

 

"ฮยองคิดว่าทุกอย่างจะจบแค่พวกเราโพสลงไปแบบนั้นจริงๆเหรอ"จงออบผู้ไม่เคยพูดอะไรเลยก็พูดขึ้นมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

 

 

 

 

 

 

"ก็คงช่วยให้เบบี้สบายใจขึ้น แต่พวกเขาคงไม่ลืมหรอก ต่อไปนี้เบบี้คงรู้จักกียอนในนามของน้องสาวจุนฮง หะๆๆ"ยงกุกโอปป้าหัวเราะเฝื่อนๆ

 

 

 

 

 

 

"แล้ว.....พวกเพื่อนๆเบบี้ของเธอล่ะกียอน พวกเขาคงตกใจน่าดูที่รู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของจุนฮง"

 

 

 

 

 

"ค่ะ ก็คงงั้นแหละ"คุณตอบยิ้มๆในขณะที่หัวใจยังคงสั่นคลอน ไม่รู้ว่าจะมีใครพูดเรื่องของคุณออกไปหรือไม่ แต่พวกเขาก็คงได้แค่ตกใจและสงสัยเท่านั้น ก็ในเมื่อคนที่ออกมาพูดน่ะคือพวกเมมเบอร์ในวงเองนี่นา

 

 

 

 

 

"เธอเลิกกังวลได้แล้วนะกียอน ไปนอนเถอะ"จุนฮงโอปป้าลูบเบาๆที่ผมของคุณ สัมผัสอบอุ่นจากเขามันแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณนะคะโอปป้า ที่ช่วยพูดให้ฉัน"

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็เธอไม่ได้ทำจริงๆนี่ ฉันก็แค่พูดออกไปตามความจริง"เขาพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่นแบบเดิม อาาาา.....ริมฝีปากแดงสดที่หยักยิ้มเบาๆทำให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบที่ริมฝีปากคุณเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง อยากสัมผัสอีกสักครั้งจัง....

 

 

 

 

 

"..............."

 

 

 

 

 

 

 

"กียอน......กี...ยอน....อาาาาาา"เซโล่ยกมือขึ้นมาโบกเบาๆผ่านหน้าของคุณพร้อมกับอมลมทำหน้าเหมือนแมวน้อย อ้ากกกก อยากจะจับมันจูบอีกซักรอบจริงๆเลย

 

 

 

 

 

"ค...คะ!!?"

 

 

 

 

 

"เธอ......เงียบไปทำไม"

 

 

 

 

 

"ก็....เอ่อ.....ไม่มีอะไรค่ะ แหะๆๆๆ"คุณละสายตาจากริมฝีปากยั่วยวนของคนตรงหน้าแล้วเบนหน้าหนีไปทางอื่น

 

 

 

 

 

"หาวววววววววววววว~~ ง่วงจัง เธอเองก็ควรจะไปนอนได้แล้วนะ"ร่างสูงข้างๆคุณบิดกายไปมาก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา นี่ทำไมพวกเขาดูผิดกับเมื่อกี้ลิบลับเลยนะ พวกเขาไม่กังวลกันแล้วเหรอ

 

 

 

 

 

"ก็....กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"

 

 

 

 

 

 

"มาสิ เดี๋ยวไปส่ง"คนตัวสูงยื่นมือมาตรงหน้าคุณพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก คุณมองมือนั่นอยู่สองสามวิก่อนจะตัดสินใจวางมือตัวเองลงเติมเต็มช่องว่างที่เขายื่นให้ เซโล่กุมมือคุณเบาๆก่อนจะพาคุณไปทางอดีตห้องนอนของเขา

 

 

 

 

 

 

สมาชิกที่เหลือมองตามคุณและเซโล่ไปจนสุดสายตา ทุกคนต่างก็อมยิ้มแล้วมองหน้ากันราวกับรู้ความคิดที่อยู่ในหัวของแต่ละคน

 

 

 

 

 

"และแล้วน้องเล็กของเราก็โตเป็นผู้ใหญ่ซักที หะๆๆ"

 

 

 

 

 

 

 

 

ที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

"โอปป้าไปนอนเถอะค่ะ เมื่อกี้ยังง่วงอยู่เลยไม่ใช่เหรอ"คุณหันไปบอกร่างสูงที่ปิดประตูห้องเดินตามคุณเข้ามาก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวสิ ตอนนี้ฉันหายง่วงแล้วล่ะ"เซโล่ย้ายร่างของตัวเองมานั่งลงบนเตียงข้างๆกับคุณจนเตียงสปริงยวบลงไปอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

 

"ทำไมล่ะคะ?"

 

 

 

 

"ฉันแค่สงสัยว่าใครกันที่แอบถ่ายพวกเรา และฉันก็คิดว่าคนที่ฉันกำลังสงสัยอยู่ตอนนี้จะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นรูปพวกนั้นออกไปด้วยน้ำมือของตัวเอง"

 

 

 

 

 

 

"..............."

 

 

 

 

 

"ป่านนี้คงหัวเราะเยาะฉันน่าดูเลย"

 

 

 

 

 

"โอปป้าอย่าคิดมากเลย ไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ"คุณพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆวางมือลงบนไหล่กว้างของคนข้างๆ

 

 

 

 

 

ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณเองก็กังวลมากเช่นเดียวกัน ตอนนี้ทำได้แต่รอให้ทุกอย่างมันเงียบไปเอง คงออกไปไหนไม่ได้ซักพักนึงล่ะ

 

 

 

 

 

"โอปป้าไปนอนเถอะค่ะ เชื่อเถอะว่าไม่นานมันก็เงียบหายไป"

 

 

 

 

 

เซโล่หันมายิ้มตอบคุณก่อนจะลุกขึ้นยืน คุณลุกขึ้นตามร่างสูงแล้วมองเขาเดินไปที่ประตู

 

 

 

 

 

 

เซโล่เงยหน้าขึ้นมาจากลูกบิดประตูที่เขาจับอยู่ก่อนจะหันมาทางคุณ เขาก้าวเข้ามาหาคุณทีละก้าวก่อนจะมองซ้ายมองขวาราวกับหาอะไร

 

 

 

 

 

"มีอะไรเหรอคะ?"คุณเห็นท่าทางแบบนั้นของเขาก็อดที่จะหันตามไม่ได้ เอ....เขาหาอะไรเหรอ ตอนเดินเข้ามาก็มาตัวเปล่านี่นา

 

 

 

 

 

 

"ฉันลืมอะไรบางอย่างน่ะ"

 

 

 

 

 

"อะไรเหรอคะ......อื้อออออ~"ยังไม่ทันที่คุณจะได้พูดจบประโยค ร่างสูงตรงหน้าก็รวบเอวคุณให้แนบชิดกับลำตัวของเขาก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้เป็นจูบที่ต่างจากครั้งที่แล้ว เขาค่อยๆบรรจงกดริมฝีปากให้แนบชิดกับริมฝีปากบางของคุณมากขึ้น คุณรู้สึกราวกับมีผีเสื้อนับล้านบินว่อนอยู่ในโสตประสาท รู้สึกตัวเบาโหวงราวกับลอยอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก 

 

 

 

 

 

มือหนาค่อยจับเชยปลายคางของคุณขึ้นก่อนจะบดเบียดริมฝีปากให้แนบชิดราวกับกำลังจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน สันจมูกโด่งไล้ไปมาแถวๆข้างแก้มทำเอาคุณจักจี้ไปหมด มือน้อยของคุณที่ดันเบาๆที่แผ่นอกกว้างบัดนี้แทบไม่มีเรี่ยวแรง คุณรู้สึกอ่อนยวบเหมือนตุ๊กตาหมีที่ไม่มีนุ่นทุกครั้งที่ริมฝีปากบางได้รูปกำลังลิ้มลองรสจูบที่คุณไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน

 

 

 

 

 

เซโล่ค่อยๆถอนจูบออกช้าๆก่อนจะกอดรัดคุณเอาไว้แน่นโดยที่คุณยังไม่ทันได้ลืมตามองเขาด้วยซ้ำ ความร้อนจากตัวเขาแผ่ซ่านมายังคุณในขณะตัวคุณและเขาแนบชิดกันแบบนี้

 

 

 

 

 

 

"ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ย..........ว่าฉันจะทำให้เธอละลายแทบเท้าฉันน่ะ"เสียงแหบพร่าที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์กระซิบเบาๆที่ข้างๆหูคุณในขณะที่ปลายจมูกโด่งเป็นสัน(?)ของเขาก็แตะเบาๆที่ต้นคอคุณ

 

 

 

 

"..........."

 

 

 

 

"แค่นี้พอไหม? อาาาา เงียบไปแบบนี้หมายความว่าไง หะๆๆๆ"

 

 

 

 

".............."

 

 

 

 

"Goodnight ฝันดีนะกียอน"เขาผละออกจากอ้อมกอดก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

เสียงปิดประตูฉุดให้คุณขึ้นมาจากบ่วงแห่งเสน่ห์หาที่เซโล่เพิ่งผลักคุณให้ตกลงไปเมื่อครู่นี้ เมื่อคุณได้สติคุณก็อดไม่ได้ที่จะลูบเบาๆที่ริมฝีปากของตัวเอง อาาาา เมื่อกี้มันอะไรกัน ฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่มั้ย

 

 

 

 

 

อ้ากกกกกกกกกกกก!!!

 

 

 

 

 

อยากจะระเบิดตัวเองให้เหมือนโกโก้ครั้นช์ ฮือออออออออออ โอปป้าทำไมทำกับฉันแบบนี้ เป็นพ่อมดหรือยังไงกัน มาวางยาให้หลงแบบนี้แล้วเดินจากไป ฆ่าฉันสิๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

คุณทึ้งหัวตัวเองแรงๆก่อนจะทิ้งตัวคว่ำหน้าลงบนเตียง คุณรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากอกข้างซ้ายที่ยังคงสั่นแรงจนคุณต้องเอามือมากุมไว้ ความรู้เมื่อกี้มัน......รู้สึกราวกับโลกหยุดหมุนจริงๆ  โอ๊ยยยยย 

 

 

 

 

 

Rrrrrrrrrrrr~ Rrrrrrrrrrrr~

 

 

 

 

 

มือถือในกระเป๋าสั่นครืดๆ คุณสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะประคองมือที่ยังสั่นไม่หายของตัวเองให้หยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมา คุณมองเบอร์แปลกๆที่โชว์อยู่ก่อนจะตัดสินใจกดรับ

 

 

 

 

 

"ยอโบเซโย"

 

 

 

 

 

"(กียอน เธอเป็นไงบ้าง)"

 

 

 

 

 

"ก็สบายดี นี่ใครเหรอ?"

 

 

 

 

"(ฉันเอง จงฮยอนไงล่ะ)"

 

 

 

 

 

"!!!!!!!!!!!!"

 

 

 

 

 

จงฮยอน!! โทรมาทำไมวะ! 

 

 

 

 

 

"เหรอ ถ้าโทรมาแค่นี้ก็แค่นี้นะ ฉันง่วง"

 

 

 

 

 

"(เดี๋ยวๆๆๆๆ เดี๋ยวสิ ฉันอุตส่าห์เอาเบอร์พี่สาวโทรมาหาเธอเลยนะ เธออย่าหนีฉันสิ)"

 

 

 

 

 

"ฉลาดดีนี่ นายคงรู้สินะว่าถ้านายใช้เบอร์ตัวเองโทรมาฉันจะไม่ยอมรับสาย"

 

 

 

 

 

"(คือ......เธอเห็นรูปพวกนั้นแล้วใช่มั้ย)"

 

 

 

 

 

"!!!!!!!!"

 

 

 

 

 

"(เธอโอเคใช่มั้ย?)"

 

 

 

 

 

 

"นายยังจะกล้าถามอีกนะ ในเมื่อคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ก็นายเองนี่ จะถามทำไมในเมื่อนายก็รู้อยู่แล้วว่าฉันจะรู้สึกยังไง ฉันคงไม่นั่งยิ้มอยู่หรอกที่เห็นหน้าตัวเองในเน็ตพร้อมคำกร่นด่าพวกนั้นน่ะ"

 

 

 

 

 

"(ไม่นะกียอน! เธอกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ทำจริงๆ)"

 

 

 

 

 

"อืม ถือว่าฉันเชื่อแล้วกัน"

 

 

 

 

 

"(ไม่เอาน่า เชื่อฉันหน่อยสิ ฉันไม่ได้ทำ จะให้ฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้)"

 

 

 

 

 

"โทรมามีอะไร ถ้าไม่มีฉันจะนอนแล้ว ง่วง"

 

 

 

 

"(ฉันแค่จะโทรมาบอกว่า........พรุ่งนี้เธออกมาเจอฉันที่ร้าน Butter cafe หน่อยได้มั้ย ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอจริงๆ)"

 

 

 

 

 

 

"ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านี่ไม่ใช่อุบายที่นายหลอกพาฉันเข้าโรงแรมอีกน่ะ!"

 

 

 

 

 

"(ไม่เอาน่ากียอน เธออย่ามองฉันเลวนักสิ ฉันขอโทษแล้วไง ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้นะ)"

 

 

 

 

"เหอะ! ฉันแค่พูดตามสิ่งที่เห็น"

 

 

 

 

"(ถ้าเธอไม่ไว้ใจฉัน เธอจะพาจุนฮงออกมาด้วยก็ได้นะ)"

 

 

 

 

 

"เป็นความคิดที่ดีนี่ กี่โมงล่ะ"

 

 

 

 

 

"(ประมาณบ่ายสามโมง ไม่ต้องกลัวว่าจะมีคนเห็นเธอกับจุนฮง พรุ่งนี้ฉันจะปิดร้าน และฉันจะออกไปรับพวกเธอที่หอเอง ไว้ใจได้เลย)"

 

 

 

 

 

"อืม"

 

 

 

 

 

"(แล้วเจอกันนะ ขอบคุณที่ยังคุยกับฉัน)"

 

 

 

 

 

 

ตู้ดๆๆๆๆๆๆๆๆ~~~

 

 

 

 

คุณยังคงฟังเสียงที่ยังดังในโทรศัพท์ในขณะที่จงฮยอนวางไปแล้ว คุณโยนมือถือลงบนหมอนก่อนจะพลิกตัวนอนหงายเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น

 

 

 

 

 

แสงไฟสีเหลืองนวลอมส้มบนเพดานบวกกับอากาศเย็นๆทำให้คุณยากที่จะถ่างตาให้ขึ้น นอนก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด คงไม่มีอะไรมากนักหรอก

 

 

 

 

 

คุณค่อยๆหลับตาพริ้มก่อนที่จะปลดปล่อยตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์