ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter 21
Chapter 21
หาววววววววววววว~
คุณค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อรับแสงอรุณยามเช้าเหมือนทุกๆวัน จริงๆแล้วเรียกว่าพยายามแหกหนังตาน่าจะเห็นภาพมากกว่า มันทั้งรู้สึกง่วงและมึนในเวลาเดียวกัน คุณยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆก่อนจะเอี้ยวตัวไปทางซ้ายเพื่อเป็นการขับไล่ความง่วง โอวววว เจ็บๆๆๆๆๆ โอ๊ยย! ยังระบมไม่หายเลยอ่ะเมื่อคืน
ฮึบ! อาาาาาา~~ ง่วงแท้เหลา
เมื่อคืนน่ะฝันดีเอามากๆเลย ฝันว่าจุนฮงโอปป้าน่ะอุ้มขึ้นมานอนบนเตียงแล้วก็กระซิบบอกรักที่ข้างหูเลยแหละ กริ้ววว~ นี่ล่ะมั้งคงเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณไม่อยากจะลุกออกจากเตียงนี่
คุณหันตัวพลิกตะแคงข้างก่อนจะตวัดขาและมือเกี่ยวผ้านวมผืนนุ่มและลากมันเข้ามาหาตัวเพื่อกอดมัน อ๊าาา~ อุ่นจังเลยยยยยย ทำไมรู้สึกวันนี้ผ้าห่มมันหนาๆแปลกๆ
โอ๊ยยย! ขนบ้าไรเนี่ยเป็นเส้นๆ แยงรูจมูกจนจั๊กจี้หมดแล้วเนี่ย โอย อยากจามเว้ยยย
คุณย่นจมูกไปมาเมื่อรู้สึกว่ามีเส้นอะไรบางอย่างกำลังไล้เลี่ยไปบนปลายจมูกคุณจนจั๊กจี้ไปหมด คุณใช้นิ้วชี้ขยี้จมูกสองสามทีก่อนจะใช้มือสำรวโดยที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมา
สัมผัสนุ่มลื่นที่ปลายนิ้วชวนให้เคลิบเคลิ้ม คุณอดใจไม่ไหวที่จะจับและลูบมันเบาๆ คุณค่อยๆไล้มือไปตามสัมผัสนุ่มลื่นชวนให้ขยุ้มเล่นช้าๆ
...........
"เธอกำลังเล่นหัวโอปป้าอยู่นะ"เสียงทุ้มนุ่มชวนหลงใหลดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากคุณนัก กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกคุณ อะไรซักอย่างภายใต้ผ้าห่มขยับยุกยิก
อาการง่วงนอนเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง คุณรีบเบิกตาขึ้นมาดูด้วยความตกใจก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อสบตากับคนตรงหน้าในระยะประชิด
ใบหน้ามุ้งมิ้งน่ารักน่าหยิกภายใต้ผมสีควันบุหรี่ที่คุณกำลังขยุ้มอยู่เต็มมือโผล่มาจากผ้านวมผืนหนาที่คุณกำลังกอดก่ายอยู่เต็มสตรีม เซโล่กระพริบตาปริบๆจ้องคุณนิ่งพร้อมกับทำหน้าตาแบบหมาน้อยน่ารักซึ่งนั่นทำเอาคุณใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วคราว
โอ.....โคตรน่ารักเลยอ๊าาาา -///////-
คุณรวบรวมสติได้ก่อนจะรีบดึงมือออกจากหัวของคนที่แก่กว่าแล้วรีบพลิกตัวนอนหงายตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตาน่ารักนั่น
อ้ากกกก!! ทำไมอยู่ดีๆมานอนอยู่ตรงเน้~~ ทำไมๆๆๆ ทำไมต้องมานอนให้ฉันกอดด้วยเล่า
เซโล่หลับตาปี๋ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา เสียงอู้อี้งุ้งงิ้งเหมือนเด็กเพิ่งตื่นนอนเล่นเอาคุณใจเต้นระส่ำ เขาหมุนไปซ้ายทีขวาทีก่อนจะใช้ขายักษ์ถีบผ้านวมที่เกี่ยวรอบตัวเขาออกไปกองกันอยู่ที่ปลายเท้าก่อนจะหันตะแคงข้างมาทางคุณ
จากหางตาคุณสามารถเห็นได้ชัดว่าคนที่กำลังเอามือค้ำหัวนอนมองคุณอยู่กำลังอมยิ้ม
คุณกระพริบตาปริบๆก่อนจะรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าทันที
อ้ากกกกกกกก!!!! เขิลลลลล!!! ว้ากกก!!! อย่ามาอ่อยกันแบบนี้เซ่เดี๋ยวแม่ก็จับปล้ำแม่งเลยฮือออออ~ คนอะไรน่ารักเหรี้ยๆ ถ้าจะเจอแอทแทคแต่เช้าแบบนี้เอามีดมาแทงกูเลยดีกว่าพี่ชายยย~
คุณกรีดร้องภายใต้ผ้าห่มอยู่นานจนรู้ตัวอีกทีเมื่อคนข้างๆใช้มือหนากระชากมันออกไปก่อนจะยิ้มกว้างให้คุณ
อ้ากกกกกก!! ฉ่า~~~ -///////-
"เป็นอะไรของเธอยัยเพี้ยน เห็นฉันนอนอยู่นี่มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยรึไง หือ?"เขาพูดยิ้มๆ ดูออกชัดเลยว่าเขากำลังแกล้งยั่วคุณน่ะ ยิ่งคุณหน้าแดงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งได้ใจ โอ๊ยย จะไม่ว่าอะไรเลยถ้ามันไม่เอานิ้วมาจิ้มๆที่แขนด้วยเนี่ย!
"ก....ก็ต้องตก...จ....ใจสิโอปป้า ก็เล่นมานอนเงียบๆแบบนี้เนี่ย ไม่บอกฉันซักคำ"
"ฉันจะมานอนเตียงของฉันจำเป็นต้องบอกเธอด้วยเหรอ?"
"ก็....เอ่อ.....นั่นน่ะสินะ .___."คุณพูดเบาๆก่อนจะพลิกตัวตะแคงข้างไปอีกฝั่งเพื่อหลบรอยยิ้มน่ารักและสายตาคมคู่นั้น
"อื้ออออ~~~~ ขี้เกียจชะมัดเล้ยยยย"คนด้านหลังเอาแต่ส่งเสียงงุ้งงิ้งอย่างขี้เกียจ คุณไม่ได้หันกลับไปมองแต่ก็พอเดาได้จากแรงสั่นสะเทือนของเตียงตามน้ำหนักของคนตัวสูงที่ขยับไปมา
คุณสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกเหมือนมีท่อนแขนแข็งแรงกำลังโอบรัดรอบเอวบางแล้วลากคุณให้ไปแนบชิดกับแผ่นอกกว้างก่อนจะเอาคางมาเกยบนหัวของคุณเบาๆ
ไออุ่นจากตัวเขาและกลิ่นหอมอ่อนๆในแบบที่คุณคุ้นเคยทำเอาคุณแทบคลั่ง ใจเต้นระส่ำราวกับรัวกลอง อ้ากกกก!! อะไรเนี่ย! วันนี้ไอ้เด็กยักษ์มันเป็นอาร๊ายยยยย! อยากจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้เลยใช้มั้ยยย ฮืออออ เอาสิ ฆ่าเลยสิ อย่าทำแบบนี้เลยน้าาา หัวใจจะวายตายค่ะ!
"เฮือกกก! อ....โอปป้า! ทำอะไรน่ะ เอามือออกไปนะ"คุณตีท่อนแขนขาวที่ยังคงกอดเกี่ยวรอบเอวคุณซ้ำๆแต่แล้วเขากลับยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกจนคุณรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆจากตัวเขาที่แผ่มายังแผ่นหลังและขาของคุณอย่างชัดเจน
"กอดได้พอดีเลยล่ะ มาเป็นหมอนข้างของฉันเถอะกียอน หึๆๆ"คนตัวสูงยังคงไม่สะทกสะท้านอะไร เขายังคงกอดคุณอยู่อย่างนั้นราวกับคุณเป็นหมอนข้างของเขาจริงๆ
"ไม่เอาน้าาาา ไม่กลัวมีคนมาเห็นเหรอโอปป้า ปล่อยยยยย"
"ไม่มีใครอยู่หรอกน่า ทุกคนน่ะออกไปข้างนอกกันหมด"
"แล้วทำไมโอปป้าไม่ไปล่ะ โดดซ้อมบ่อยๆไม่กลัวโดนดุรึไง"
"อือออ ไม่อ่ะ"เขาตอบสั้นๆด้วยเสียงเนือยๆโดยที่ยังไม่เอาคางออกจากหัวคุณเสียที
"ปล่อยนะคะ ฉันยังไม่อาบน้ำเลย ไม่เหม็นบ้างเหรอ?"คุณพยายามเป็นรอบที่ล้านในการแกะมือเขาออก ใจจริงน่ะคุณไม่อยากจะทำหรอก อยากจะนอนให้เขากอดแบบนี้ไปทั้งวันทั้งคืน แต่ด้วยความเป็นกุลสตรีที่มีอยู่น้อยนิด คุณจึงต้องตีแขนเขาซ้ำๆเพื่อให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการที่น่าหลงใหลนี่
ต้องปล่อยนะต้องปล่อย ก่อนที่ฉันจะตายคาอ้อมกอดโอปป้าอ่ะ! หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าแผ่นดินไหวเสียอีก
"ไม่เหม็นบ้างเหรอ??.....อืมมมมมม~~~~"หัวใจคุณเต้นแรงขึ้นอีก 900,000,000 ริกเตอร์เมื่อคนตัวสูงค่อยๆก้มลงฝังปลายจมูกลงบนหัวไหล่คุณช้าๆก่อนจะค่อยๆไล้มันไปตามซอกคอของคุณก่อนจะถอนออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ก็ไม่เห็นเหม็นนี่นา หอมจะตาย หะๆๆ"เขาพูดพร้อมกับกระตุกรอยยิ้มมุมปากและค่อยๆเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นคุณหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!
สนุก
มาก
รึ
ไง!!!!
"โอปป้าาาา!วันนี้ เป็นอะไรเนี่ย กินยาผิดใช่มั้ย!?? เอ๊ะ! หรือว่าจะไม่สบายเหมือนคราวก่อนอีกอ่ะ"
"ป๊าววว ฉันสบายดี"เขาตอบอย่างไม่จริงจังในขณะที่ยังคงกอดคุณแน่นอยู่อย่างนั้น ฮืออออ ทำไมทำแบบนี้ ทำม๊ายยยย!!!!!!
"ป....ปล่อยฉันเถอะโอปป้า นะๆๆๆ"
"ทำไมล่ะ เธอไม่ชอบให้ฉันกอดเหรอ?? เธอไม่ชอบงั้นฉันจะไม่กอดเธอแล้ว"เขาพูดน้ำเสียงตัดพ้อพร้อมกับทำแก้มป่องและนั่นทำเอาคุณแทบกรีดร้อง
"ไม่ๆๆๆๆๆ!! ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ!"
"งั้นแสดงว่าเธอชอบ??"
"ก็.....คือ.......เอ่อ........ .////."โอย...เล่นถามจี้จุดแบบนี้ใครมันจะกล้าตอบเล่า ใครมันจะไปกล้าตอบว่า 'ชอบมากกก ชอบมากๆเลยค่ะโอปป้า กอดฉันแบบนี้ไปจนตายฉันก็ยอมค่ะ!' หน้าฉันไม่ได้หนาขนาดนั้นนะยะ
คุณบ่นอุบอิบอยู่ในใจจนมือหนาที่รัดรอบเอวค่อยๆเลื่อนออกไปก่อนจะตามมาด้วยเสียงบิดขี้เกียจอีกรอบของคนตัวสูง คุณกระเด้งตัวลุกออกจากเตียงพร้อมเขาก่อนจะสะบัดผ้านวมสองสามทีแล้วมันคลุมลงบนเตียง
คุณหันไปมองคนตัวขาวเจ้าของเรือนผมสีควันบุหรี่ยุ่งๆที่กำลังยืนพิงโต๊ะมองคุณนิ่งอยู่ตรงนั้นก่อนที่เขาจะผุดยิ้มบางๆที่มุมปาก เสื้อสีขาวแขนยาวบางเบาที่เขาสวมอยู่ทำให้เขาดูเซ็กซี่มากอย่างบอกไม่ถูก หุ่นกระทัดรัดรับกับกางเกงขายาวทำให้เขาดูฮอตมาก อ้ากกกกก! อยากกดระเบิดตัวเองใหัมันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
"อะไร? มองฉันแบบนั้นทำไม?"เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะเอามือขึ้นมาปิดอกตัวเองราวกับกำลังแก้ผ้าอยู่อย่างนั้นแหละ อะไรจะขี้อายขนาดนั้น แต่ก็น่ารักดีแหละน่า.......
"ป๊าวววววว แค่รู้สึกว่าโอปป้าดูเซ็กซี่มากเลยเมื่ออยู่ในเสื้อแบบนี้"คุณพูดพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆ
"..............."
เขาเงียบไปจนคุณงงว่าตัวเองพูดอะไรผิดรึเปล่า หรือว่าเขาจะไม่ชอบให้ชมว่าเขาเซ็กซี่งั้นเหรอ?? ต้องใช่แน่ๆเลยล่ะ คุณจำได้ว่าเคยอ่านแฟนแอคอันหนึ่งเมื่อนานมาแล้วว่าโอปป้าชอบให้คนอื่นชมว่าเขาเท่ห์มากกว่าคำว่าเซ็กซี่
"เอ่อ........ฉันขอโทษค่ะ ฉันลืมไปว่าโอปป้าไม่ชอบให้ใครชมแบบนี้"
"ขอโทษทำไม? ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันไม่ชอบ?"
"ก็.........."
"อาาาาา.....เธอกำลังทำให้ฉันเขินนะ ยัยบ้า"ยังไม่ทันที่คุณจะได้พูดจบเขาก็พูดขึ้นมา คุณสังเกตเห็นว่าใบหน้าขาวใสค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้าลงต่ำแล้วเกาหัวแก้เก้อ ริมฝีปากที่แดงเรื่อก็ยิ่งแดงไปอีกเมื่อเขากัดมันไปมา
โอ้แม่เจ้า!!!!!! บอกฉันทีว่าฉันไม่ได้ตาฝาด คุณรู้สึกอยากให้ใครซักคนเดินเอาถาดแสตนเลสมาทุบกลางกบาลคุณซักทีเพื่อย้ำว่าคุณไม่ได้ฝันไปที่เห็นเขามาหน้าแดงอยู่ตรงหน้า
หน้าแดงเพราะคำพูดที่ออกจากปากคุณ......
ให้ตายสิ.....เขากำลังหน้าแดง
"โอปป้า.....หน้าแดงเหรอคะ???"คุณพูดก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทางน่ารักของคนตรงหน้า
"เอ่อ............."
"อึ้ยยยยยยย~~ โอปป้าอาาา~~ หน้าแดงแล้วน่ารักมากๆเลยย คิก!"คุณพูดน้ำเสียงแกมหัวเราะพร้อมกับชี้ไปที่คนตัวสูงที่ตอนนี้หน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เธอรู้ว่าฉันเขินแล้วยังจะพูดอีก"เขาพูดประโยคให้เบาลงแต่คุณก็ยังได้ยิน
"เอาน่า ถือว่าหายกันนะ ทีโอปป้ายังทำแบบนี้กับฉันได้เลย ฉันก็เอาคืนมั่งสิ คิๆ"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ทีหลังฉันจะทำให้เธอเขินจนละลายแทบเท้าฉันเลยคอยดูสิ"เขาพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มชั่วร้ายที่ทำเอาคุณทั้งใจเต้นและกลัวในเวลาเดียวกัน แค่โอปป้ามายืนอยู่ใกล้ๆฉันก็อยากจะกรีดร้องจะตายอยู่แล้ว แล้วอะไรล่ะที่จะทำให้ฉันเขินจนละลายแทบเท้า มีอะไรมากกว่านี้อีกเหรอ
"เอ่อ.......ล....แล้วโอปป้าเข้ามาทำไมเนี่ย ออกไปได้แล้วค่ะฉันจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"คุณพูดพร้อมกับเดินไปลากมือคนตัวสูงให้ออกมาจากตรงนั้นแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แรงที่คุณดึงทำอะไรเขาไม่ได้ซักนิด
"นี่กียอน"เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"ค....คะ??"
"เธอลืมไปแล้วรึไงว่าเราเคยตกลงอะไรกันไว้"
"เอ่อ.....อะไรเหรอคะ?"
"เราจะปิกนิกตอนกลางคืนกันไง ให้ตายสินี่เธอลืมจริงๆเหรอ?"
"โอ๊ะ!"
ปิก
นิก
ตอน
กลาง
คืน!!!! (พิมพ์แบบนี้เพื่อ? -.,-)
"เธอลืมสินะ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินออกไปแต่แล้วคุณก็เดินเข้าไปขวางหน้าเขาไว้ก่อน
"ป่าวนะคะ ไม่ได้ลืมค่ะแค่ไม่รู้ว่าจะเป็นวันนี้เท่านั้นเองอ่ะ"
เซโล่มองคุณพร้อมกับกระพริบตาปริบๆอยู่สองสามวินาที
"นี่ก็ยังเช้าอยู่เลยนะโอปป้า จะปิกนิกก็ต้องรอให้มืดก่อนไม่ใช่เหรอ?"
"งั้นเดี๋ยวเราออกไปเล่นสเก็ตบอร์ดกัน"
"ห้ะ?"
"เธอบอกว่าต้องรอให้มืดงั้นระหว่างนี้เราไปเล่นสเก็ตบอร์ดกันนะ"
"เอิ่ม......ฉันว่าโอปป้าไปซ้อมเหอะนะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นค่อยมาเตรียมของกัน"นั่นน่ะสินะ เขาควรจะออกไปซ้อมที่ห้องซ้อมแทนที่จะมาอยู่ว่างๆแบบนี้ อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่โดนด่า ได้ยินว่าอีกไม่นานจะมีเวิร์ลทัวร์ live on earth นี่นา คงจะเหนื่อยกันน่าดู มิน่าล่ะเดี๋ยวนี้พวกเขาถึงดูว่างกันมาก คุณคังคงจะแคนเซิลอีเว้นท์ทุกอย่างเพื่อให้พวกเขาได้ซ้อมกันอย่างเต็มที่เพื่อโชว์ที่จะออกมาจะได้ดูดีไม่มีที่ติ
แต่ดูสิ.........ไอ้เด็กแหมบนี่ก็อู้ได้อู้ดีจริงๆ -.,-
"ไม่"
"เอ้า ทำไมล่ะ จะมีคอนรอบโลกอยู่แล้วทำ....."
"ฉันอยากอยู่กับเธอนานๆไม่ได้รึไง"
"!!!!!!!!!"คำพูดที่คุณคิดว่าจะไม่มีวันออกมาจากเขาทำเอาคุณสตั้น! รู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อในอกที่เต้นตุบๆเป็นจังหวะที่เร็วและแรงขึ้น
"แค่อยากจะใช้เวลาให้คุ้มค่า ถ้าไม่มีเธอแล้วฉันก็คงจะไม่มีความสุขเหมือนตอนนี้ ตอนที่ฉันยังจับต้องเธอได้ฉันก็แค่ไม่อยากให้เวลามันสูญเปล่าไป พอเธอกลับไปฉันจะได้ไม่เสียดาย"
ใบหน้าขาวใสขึ้นสีเรื่อก่อนที่เจ้าตัวจะผุดยิ้มออกมา
คุณยืนตัวแข่งทื่อขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อยราวกับพลังจากคำพูดของเขาฉุดให้คุณไม่สามารถห่างจากเขาไปแม้แต่วินาทีเดียว คำพูดของเขาวนเวียนอยู่ในหัวคุณซ้ำไปซ้ำมาราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมากดรีเพลย์
กว่าคุณจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงประตูปิดลงเบาๆ เซโล่เดินออกไปแล้วคราวนี้ก็เหลือเพียงแค่คุณที่ยืนอยู่ในห้องกับความรู้สึกที่ยังติดตรึง
คุณเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนพนักโซฟาขึ้นมาพาดบนบ่าก่อนจะหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
อ้อ...เรื่องเสื้อผ้าน่ะเหรอ ทุกๆอาทิตย์จะมีเสื้อผ้าผู้หญิงรวมไปถึงของใช้ของผู้หญิงเช่นชุดชั้นในและผ้าอนามัยแพคส่งมาที่ห้องของบีเอพี คุณแทซองประธานบริษัททีเอสเป็นคนซื้อมาให้หลังจากที่รู้เรื่องของคุณ เธอคงเกรงว่าถ้าให้บีเอพีซื้อของแบบนี้ให้คุณคงจะไม่ดีเท่าไหร่แล้วอีกอย่างเธอก็เข้าใจคุณดีและไม่คิดจะผลักไสไล่ส่งตราบใดที่คุณยังไม่สร้างความเดือดร้อน
โอ้ว แม่พระมาก คนอะไรทั้งสวยทั้งรวยทั้งใจดี คุณรู้สึกโชคดีที่ประธานค่ายเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็ป่านนี้คุณคงต้องไปนอนกับหมาข้างถังขยะจริงๆ
30 นาทีผ่านไป
"เธออาบน้ำนานมาก"เซโล่เริ่มต้นบ่นอุบอิบทันทีที่คุณหย่อนตูดลงนั่งบนโซฟาข้างๆกับเขาได้ไม่ถึงสามวิ
"แหะๆ ขอโทษค่ะ ก็จะออกไปข้างนอกกับโอปป้าก็ต้องดูดีหน่อยสิ"
"ฉันไม่ออกไปข้างนอกแบบเปิดเผยใบหน้าโจ้งๆหรอกน่า"เซโล่พูดก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อฮู้ดขึ้นมาสวมทับเสื้อที่เขาใส่อยู่แล้วสวมหมวกไหมพรหมสีดำปกปิดผมสีควันบุหรี่ของเขา
"เอานี่"เซโล่พูดก่อนจะโยนผ้าปิดปากมาให้คุณ คุณรับมันได้พอดีก่อนจะเงยหน้ามองเขาอย่างหาคำตอบ
"ใส่ไว้หน่อยก็ดีนะ เผื่อมีใครจำฉันได้เธอจะได้ไม่เดือดร้อน"เขาพูดพร้อมกับสวมผ้าปิดปากที่อยู่ในมืออีกอัน
"..........."คุณยังคงมองมันนิ่งอยู่อย่างนั้น แน่ใจเหรอว่าเป็นผ้าปิดปาก นี่ถ้าไม่บอกนึกว่าจีสตริงตุ๊กตา อันใหญ่จนจะปิดได้ทั้งหน้าอยู่แล้วคร่าาาา
"ใส่ๆไปเหอะน่า ของฉันเองแหละ ถึงมันจะใหญ่ไปหน่อยก็เถอะ"
"!!!!!!!!!"
ของโอปป้า!!!! ผ้าปิดปากโอปป้าเหรอ!!!!!
ใส่ทันทีไม่รีรอค่ะ -.,-
"ไปกันเถอะ อากาศกำลังดีเลย"เขาพูดพลางก้มลงหยิบสเก็ตบอร์ดสองอันที่พิงอยู่ริมผนังมาถือเอาไว้ อันนึงเป็นสเก็ตบอร์ดสีฟ้าน้ำทะเลส่วนอีกอันเป็นลายดอกบนพื้นหลังสีดำ
คุณเดินตามหลังเขาออกมาจากตึกเพื่อมายังสวนสาธารณะที่เมื่อก่อนคุณมักจะเดินผ่านประจำตอนไปทำงานแต่ก็ไม่เคยเข้าไปซักที คุณมองดูเด็กเกาหลีน่ารักน่าชังกำลังวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน เสียงสำเนียงภาษาเกาหลีเข้าหูคุณเป็นระยะๆปะปนกับเสียงน้ำพุและเสียงต้นไม้ใบหญ้ากระทบกันตามลม
เซโล่พาคุณมาหยุดอยู่ในส่วนของสวนสาธารณะที่ไม่มีคนพลุกพล่านบรรยากาศเลยเงียบสงบผิดกับด้านนอก ผิวน้ำของบ่อน้ำด้านหน้ากระเพื่อมช้าๆตามแรงลม ใบไมัแห้งปลิวกระจัดกระจายจนเกิดเป็นเสียงที่ฟังแล้วเพลินและโรแมนติกเอามากๆเลย
"เราเล่นกันตรงนี้แหละ ทีนี่ไม่ค่อยมีใครเดินเข้ามากันหรอก"เซโล่พูดก่อนจะวางสเก็ตบอร์ดสองอันลงบนพื้น เขาขึ้นไปยืนอยู่บนสเก็ตบอร์ดสีฟ้าก่อนจะออกแรงไถลมันไปมาตามทางรอบๆบ่อน้ำ อาาา....เขาดูเท่ห์มากจนคุณเผลอมองตามเขาทุกอิริยาบถเลยล่ะ ร่างสูงโปร่งกับการเคลื่อนไหวที่ดูช่ำชองทำให้คุณไม่สามารถละสายตาจากเขาไปได้แม้แต่วินาทีเดียว
เขาเลี้ยวไปมาตามโค้งก่อนจะหมุนสเก็ตบอร์ดแล้วไหลมาทางคุณอีกครั้ง เมื่อมาหยุดอยู่ด้านหน้าคุณเขาใช้เท้าเหยียบส่วนด้านหน้า ก่อนจัก้าวลงมาพร้อมกับถือสเก็ตบอร์ดที่เด้งขึ้นมาตามแรงเหยียบได้พอดี
"วาววววว"คุณร้องออกมาพลางปรบมือให้กับคนตรงหน้า เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะทำเป็นปัดฝุ่นตรงกางเกงแก้เก้อ
"เธอก็ลองเล่นดูสิ"
"ฉันเล่นไม่เป็นหรอกค่ะ"
"มานี่ เดี๋ยวสอนเอง"เขาพูดก่อนจะเดินมาจับมือคุณเอาไว้แล้วดึงให้คุณขึ้นไปยืนบนสเก็ตบอร์ดที่วางแน่นิ่งอยู่บนพื้น
อ้ากกกกกกกกก อย่าไหลดิวะ!
"งื้ออ มันไหลอ่ะโอปป้า ว้ายย"ทันทีที่เท้าคุณแตะบนสเก็ตบอร์ด มันก็ไหลไปมาซ้ายทีขวาทีจนคุณขาสั่นยืนไม่ติด มือไมัอะไรไปหมดละ
"ยืนนิ่งๆสิ เอี้ยวไปเอี้ยวมาแบบนั้นเดี๋ยวก็ล้มหรอก"เซโล่เดินเข้ามาจับเอวคุณไว้ มืออีกข้างก็ยังคงจับมือคุณแน่น อันที้จริงเรียกว่าคุณจับมือเขาถึงจะถูกเพราะคุณบีบมือเขาแน่นไม่ปล่อย มืออีกข้างก็ขยำเสื้อของเขาแน่นจนมันยับไปหมด
"แงรรรร ยืนยากชะมัดเลย"
"อย่าขยำเสื้อฉันสิ ดูสิเนี่ยยับหมดแล้ว"เซโล่แกะมือคุณออกจากเสื้อของเขาแล้วจัดการวางมือคุณลงบนไหล่กว้างของเขาแทน คุณสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือสัมผัสกับไหล่อุ่นๆตรงหน้า
"ยืนตรงๆนะ"
"ค่ะ"คุณพูดก่อนจะพยายามยืดตัวขึ้นให้สุดแล้วตรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณรู้สึกขาสั่นไปหมด
"โอเคยัง?"
"อ...อื้ม"สเก็ตบอร์ดหยุดไหลไปมาแล้วล่ะ
"คราวนี้ก็ลองไปข้างหน้าดูนะ"
"อ๊าาา โอปป้าอย่าเพิ่งไป"คุณร้องออกมาเมื่อคนตัวสูงปล่อยมือออกจากคุณ
"ฉันไม่ไปไหนหรอกน่า ก็ยืนอยู่ข้างๆเธอเนี่ยแหละ"เซโล่พูดก่อนจะจับมือคุณเบาๆแล้วเดินไปข้างหน้า เขาใช้เท้าสะกิดด้านหลังสเก็ตบอร์ดที่คุณยืนอยู่ให้มันไถลไปข้างหน้าในขณะที่เขาก็ยังเดินตามและจับมือคุณไม่ปล่อย คุณรู้สึกหัวใจพองโตจนแทบจะทะลุออกมาเมื่อรู้ว่ามีคนหนึ่งคนที่เฝ้ามองคุณอยู่ข้างๆไม่ไปไหนจริงๆ สายตาเป็นห่วงเป็นใยคู่นั้นและสัมผัสอุ่นๆที่กุมอยู่รอบมือทำให้คุณไม่รู้สึกกลัวอะไรทั้งสิ้น
ลมเย็นๆกระทบใบหน้าคุณเป็นพักๆแต่คุณก็ไม่รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อย
"อาา..อย่างนั้นแหละ คราวนี้พอมันใกล้จะหยุดเธอก็เอาเท้าลงมาไถลมันต่อดูนะ"
"อื้ม ถ้าฉันล้มล่ะคะ?"
"ไม่ล้มหรอกน่า ฉันดูอยู่"
คุณอมยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะลองไถลมันไปข้างหน้าพร้อมๆกับคนตัวสูงที่จับมือเดินตามคุณอยู่ไม่ห่างจริงๆ
อาาาา....ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย มันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกราวกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายหยุดนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกโลกนี้มีเพียงคุณและเขาเท่านั้น สัมผัสอุ่นๆที่มือมันแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ รอยยิ้มสดใสของคนข้างๆทำให้คุณไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในโลกนี้ ก็ทุกสิ่งทุกอย่างของคุณน่ะเขาก็ยืนอยู่ข้างๆนี่เอง
คุณและเขาเล่นสเก็ตบอร์ดกันจนฟ้าเปลี่ยนสี ไม่อยากจะบอกว่าตลอดเวลาที่เล่นคุณล้มไปกี่ครั้ง แต่ทุกครั้งก็มีคนตัวสูงคอยพยุงคุณให้คุณลุกขึ้นตลอด คุณสามารถเล่นได้โดยที่ไม่มีเขาคอยจับแล้วล่ะ สนุกสุดๆจนไม่อยากกลับแต่เป็นเพราะทีนี่ไม่ค่อยมีใครเข้ามาทำให้หลอดไฟข้างทางที่เสียอยู่เลยไม่มีใครซ่อมแซม ขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังได้โดนยุงหามไปแดกแน่แค่นี้มันก็แทะขากูจนพรุนหมดละ ดีไม่ดีอาจจะเจออะไรแปลกๆก็เป็นได้
"กลับเถอะ มืดแล้ว"
"อื้ม"
คุณและเขาเดินแบกสเก็ตบอร์ดเดินออกมาจากสวนสาธารณะแห่งนี้ แสงไฟริบหรี่ริมถนนด้านนอกยังส่องทางให้คุณเห็นเป็นระยะๆ
คุณและเขาใช้เวลาประมาณ10นาทีก็เดินถึงหอพัก เซโล่เสียบคีย์การ์ดเข้าไปยังช่องเสียบหน้าประตูและเมื่อไฟด้านหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวเขาก็จัดการเปิดประตูเข้าไปและตามมาด้วยคุณติดๆ
พวกโอปป้าทั้งหลายนั่งกองอยู่บนโซฟาเหมือนอย่างเคย แต่ต่างตรงที่ว่าสภาพของแต่ละคนดูไม่จืด เหงื่อโทรมกายและท่าทางหมดสภาพนั่นทำเอาคุณหลุดยิ้มออกมา ว่าแต่พวกเขาไปทำอะไรมาน่ะ
"จุนฮง พวกฉันทำให้เสร็จแล้วนะ อย่าลืมที่เราสัญญากันไว้ล่ะ"ยงกุกโอปป้าพูดขึ้น
"ใช่ รีบๆขึ้นไปสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก"
"คร้าบบบบบ ขอบคุณพวกฮยองมากๆนะครับ"เซโล่ยิ้มเหมือนเด็กน้อยก่อนจะโค้งให้พวกพี่ๆท่าทางกระตือรือร้น
"กียอน!"ฮิมชานโอปป้าอยู่ดีๆก็เรียกชื่อคุณขึ้นมาจนคุณสะดุัง
"คะ??!"
"ขอให้สนุกนะ ^^"ฮิมชานโอปป้ายิ้มโชว์เงิงให้คุณ คุณยิ้มตอบกลับไปแบบงงๆ อะไรอ่ะ? อะไรสนุก?
"ไปกันเถอะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว"เซโล่หันมายิ้มให้คุณก่อนจะดึงมือคุณให้เดินตามเขาออกมาจากหัองแล้วมุ่งหน้ามายังลิฟต์ที่อยู่สุดโถงทางเดิน คุณมองดูเลขชั้นที่เขากดก็เดาได้ไม่ยากว่ากำลังจะไปไหน
อ้ออออออ!!!
ปิกนิกนี่เอง!!!
คุณและเขาเดินมายังดาดฟ้าที่ไม่มีใครขึ้นมาแต่กลับสะอาดสะอ้านเพราะฝีมือของพวกโอปป้าแน่ๆ ไฟดวงเล็กๆที่ส่องแสงสีเหลืองนวลตาอยู่รอบๆส่องให้อาหารที่วางอยู่บนผ้ารองลายสก๊อตดูน่ากินเอามากๆ วิทยุเครื่องเล็กที่วางอยู่กำลังเปิดเพลงรักที่คลอไปกับบรรยากาศโรแมนติกบนดาดฟ้า ไฟคริสมัสดวงเล็กดวงน้อยส่องแสงระยิบระยับรอบกระถางต้นไม้จนเพลินตา ลมเย็นๆพัดกระทบหน้าจนผมปลิวเข้ามาบดบังใบหน้าคุณ คุณเอาผมขึ้นไปทัดหูก่อนจะเดินตามคนตัวสูงไปนั่งลงบนผ้าที่ปูอยู่บนพื้น
กลิ่นหอมฟุ้งจากน้ำมันหอมระเหยที่ถูกจุดอยู่ใกล้ๆผสมปนเปกับกลิ่นบรรยากาศภายนอกจากใจกลางกรุงเกาหลีใต้ทำให้คุณเคลิบเคลิ้มอย่างบอกไม่ถูก เซโล่นั่งกอดเข่ามองคุณตาแป๋วด้วยท่าทางเหมือนเด็กน้อย ในปากก็เคี้ยวแอปเปิ้ลตุ้ยๆ โคตรน่าหยิกเลยอ้ากกกกก!!!!
"ดูเธอเคลิ้มมากๆเลยนะ"เขาพูดขึ้นพร้อมกับหยิบแอปเปิ้ลอีกชิ้นเข้าปาก
"อื้ม! น่ารักมากเลยล่ะโอปป้า ไม่เคยมีใครทำให้ฉันขนาดนี้มาก่อนเลย"
"ใครบอกทำให้กันเธอล่ะ?? ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าทำให้เธอ"
"=[]=!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ล้อเล่นน่า ไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นเลย"เซโล่หัวเราะจนตาเป็นขีดพร้อมกับตบมืออย่างกับขำมาก เออ! ขำให้ตายไปเลย ชิ!
"ชิ"คุณเบ้ปากใส่เขาก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากินบ้าง
"กินข้าวเถอะ ฉันแสบท้องไปหมดแล้วเนี่ย"เซโล่พูดพลางลากข้าวกล่องมาตรงหน้าแล้วจัดการเปิดฝากล่อง คุณเองก็เปิดกินบ้างเพราะตอนนี้ในท้องแม่งมีแต่น้ำย่อย กลิ่นเนื้อย่างราดซอสเกาหลีลอยเข้ามาแตะจมูกจนวิญญาณกุลสตรีแทบจะหลุดลอย คุณใช้ตะเกียบคีบเนื้อและข้าวเข้าปากก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆ
อีลเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย~
อร่อยเว่ออ่ะ อ้ากกกกกกกก ถ้าอยู่บ้านคุณคงเอาปากไปรองกล่องและรอให้ข้าวไหลเข้าปากพร้อมกันไปแล้ว แต่ตอนนี้ทำได้แค่ทำหน้าสตั้นแล้วค่อยๆเจียดกินทีละนิดอย่างงามๆ
คุณคีบข้าวเข้าปากอีกคำและอีกคำอย่างเอร็ดอร่อย จุนฮงโอปป้าเองก็คงจะหิวเหมือนกัน ตลอดระยะเวลาไม่มีบทสนทนาใดๆทั้งสิ้นเว้นแต่เสียงเพลงที่ดังจากวิทยุและเสียงรถราบนถนน
"กียอน"เซโล่เรียกชื่อคุณหลังจากที่ต่างคนต่างกินอยู่นาน
"หือ?"คุณเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง เซโล่แปะนิ้วไปมาบนมุมปากตัวเองเป็นสัญญาณว่ามีอะไรติดปากคุณอยู่ คุณเอานิ้วไปทาบลงบนตำแหน่งเดียวกับเขาก่อนจะปาดมันเบาๆ
"ยังไม่ออกเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ มานี่สิ"เซโล่ขยับเข้ามาใกล้กับคุณก่อนที่เขาจะยื่นนิ้วเรียวยาวมาทาบทับลงบนริมฝีปากคุณแล้วค่อยๆเกลี่ยมันออกจนเม็ดข้าวเม็ดเล็กย้ายจากปากคุณไปอยู่บนนิ้วเขา
"หมดยังอ่ะ"
"เดี๋ยวสิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ กินยังไงเนี่ยข้าวถึงได้ไปติดบนผม"เซโล่พูดยิ้มๆก่อนจะรูดข้าวที่ติดอยู่บนผมคุณออกไป เซโล่ค่อยๆจรดริมฝีปากลงบนนิ้วตัวเองและคาบเอาข้าวที่ติดมือเข้าปาก
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ไม่รู้รึไงว่าทำแบบนี้มันอ่อยกันชัดๆอ่ะ! มันเป็นการจูบทางอ้อมเลยนะเนี่ยรู้ป่าว อ้ากกกกก!! จะตายๆๆๆๆ ว้ากกกก!!
ใจของคุณเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอกเมื่อคนตรงหน้าสบตาคุณนิ่งด้วยแววตาที่น่าหลงใหลจนคุณแทบละลาย คุณจ้องมองเงาสะท้อนในดวงตาของเขาที่มาจากแสงไฟดวงเล็กๆ แสงนวลๆทาบทับลงบนใบหน้าขาวผ่องของเขาจนคุณไม่อาจละสายตาไปได้ ลมหายใจอุ่นๆรดลงบนข้างแก้มของคุณจนขนชุกซู่ เสียงเปียโนและเสียงร้องบีบหัวใจจากวิทยุก็ยังไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของคุณตอนนี้
มือใหญ่ค่อยๆยื่นมากุมข้างแก้มคุณช้าๆก่อนที่คุณจะรูัสึกเมื่อโลกทั้งโลกหยุดหมุนเมื่อคนตรงหน้าค่อยๆทาบทับริฝีปากนุ่มลงบนริมฝีปากคุณ คุณรู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนล่องลอยอยู่บนเมฆเมื่อคนตรงหน้ากดน้ำหนักจูบให้หนักขึ้น ความอ่อนหวานนุ่นนวลแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจคุณ ปลายจมูกที่ไล้ไปมาข้างแก้มบวกกับรสจูบนุ่มนวลที่โอปป้ามอบให้ทำให้คุณแทบละลาย
เจ้าของจูบแรกของคุณ.........คือคนที่คุณไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้แตะต้องแม้แต่ปลายผม คือคนที่คุณคิดว่าอยู่ไกลสุดขอบฟ้าจนมิอาจเอื้อมถึง บัดนี้เขากำลังมอบจูบที่แสนจะอ่อนหวานราวกับกำลังลิ้มลองเยลลี่เนื้อนุ่ม
ชาไปหมดทั้งตัว หูอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเว้นแต่เสียงของหัวใจตัวเอง
Rrrrrrrrrrrrrr~~~ Rrrrrrrrrrr~~
เซโล่ผละออกจากคุณก่อนจะรีบหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาสไลด์รับ คุณยอมรับว่ารู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่อยู่ดีๆโอปป้าก็ถอนจูบออกดื้อๆ
"ค....ครับ ฮยอง"
"(จุนฮง!! นายรีบเปิดดูในอินเตอร์เน็ตเดี๋ยวนี้เลยนะ!!)"
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น