ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
CHAPTER 1
"(ชื่อคุณ)! ลงมาหาป๊าหน่อย (ชื่อคุณ)! " พ่อของคุณยืนท้าวสะเอวอยู่ตรงบันไดบ้าน หน้าตาบ่งบอกว่าเริ่มจะฉุนคุณขึ้นมาหน่อยแล้ว พ่อเรียกชื่อคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่คุณยังไม่ลงมา
"อะไรป๊า ลงมาแล้วๆๆ"คุณรีบวิ่งลงมาจากห้องนอนเพื่อมาฟังว่าพ่อคุณจะว่าอะไรคุณอีก จำได้ว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะตั้งแต่เช้าเนี่ย
"ป๊ามีเรื่องให้แกช่วยหน่อย"พ่อเดินมานั่งที่โซฟากลางบ้าน คุณเองก็เดินตามหลังพ่อต้อยๆ หวังว่าพ่อคงไม่ได้ไปขุดคุ้ยอะไรที่คุณทำไว้ในอดีตมาด่านะ ไม่อยากจะพูดว่ามันเยอะแค่ไหน กรรม
"มีไรป๊า เร็วๆหน่อยหนูจะไปดูเกาหลีต่อ"คุณพูดพลางนั่งลงบนโซฟาข้างๆพ่อ พ่อหันหน้าไปหยิบอะไรบางอย่างที่ตั้งอยู่ข้างกายก่อนจะยื่นมันมาตรงหน้าคุณ
กล่องใส่ชีสเค้ก!?
"ป๊าเอามาให้หนูกินใช่มั้ยล่าาาา ขอบคุณนะป๊า"คุณรีบยื่นมือออกไปรับชีสเค้กในมือพ่อมาอย่างเชยชม ป๊านี่รู้ใจหนูจริงๆ กำลังหิว แผล็บๆ
"ป๊าไม่ได้ให้แกกิน"
หา! ไม่ได้ให้ฉันกินเหรอ กำลังจะแกะเทปอยู่แล้วเชียว ป๊าใจร้ายย
"ฉันจะให้แกเอาไปให้ป้าแกที่เกาหลี"
"หา! ป๊าจะบ้าเหรอ เอาไปให้ป้าถึงนู่นเดี๋ยวมันก็บูดพอดี หนูไม่เข้าใจอ่ะป๊า"คุณรีบวางกล่องเค้กลงบนโต๊ะด้านหน้าแล้วหันมาทางป๊า
"ในนั้นไม่มีเค้กแต่มีของสำคัญของป๊าอยู่"
"ของสำคัญไรอ่ะ หนูรู้ได้ป่ะ"ความอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านเริ่มทำงานอีกละ คุณส่งสายตาวิ้งๆไปให้ป๊า มือก็อยากจะแกะกล่องเค้กเต็มทน
"ไม่ได้! ป๊าสั่งให้แกเอาไปให้ป้า พรุ่งนี้เลยนะ ป๊าจองเครื่องไว้ให้แล้ว"
"พรุ่งนี้เลยเหรอป๊า! ไม่เอาอ่ะๆๆๆๆ "
"ทำไมไม่ได้"ป๊าส่งสายตาอำมหิตมาทางคุณ อูยย หนูขอโต๊ด ป๊าอยากให้หนูทำไรบอกหนูมาเรยแต่อย่าหักค่าขนมหนูนะ ยิ่งเหลือน้อยๆอยู่ด้วย
"ก็ได้ป๊า แต่มีข้อแม้นะ"
"ข้อแม้อะไรอีก ว่ามาเลย"
"ป๊าต้องให้หนูไปงานแฟนไซต์B.A.Pนะ"ฮี่ๆๆๆๆ นึกอะไรออกแล้วล่ะ พรุ่งนี้จะมีงานแฟนไซต์อัลบัม one shot ของ B.A.P ไหนๆก็ไหนๆแล้วถือว่าสวรรค์มาโปรดก็แล้วกัน บัพจ๋า~ รอ(ชื่อคุณ)คนนี้ก่อนน้า จุ๊บบ
"ได้ๆ งานอะไรป๊าไม่รู้จักหรอกแต่จะไปไหนก็ไปเหอะ"
"เย้ๆๆ งั้นหนูไปจัดกระเป๋าก่อนนะป๊า หนูจะไม่ทำให้ชีสเค้ก เอ้ย! ของสำคัญของป๊าชำรุดเสียหายหรืออะไรก็ตาม รับรองถึงมือป้าในสภาพสมบูรณ์ชัวร์" คุณหยิบกล่องชีสเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งแจ้นขึ้นไปบนห้องทันที ในที่สุดจะได้เจอบัพตัวจริงเสียทีหลังจากเฝ้าจูบคอมจูบมือถือมานาน 55
วันรุ่งขึ้น at สุวรรณภูมิ
"(ชื่อคุณ)! เร็วๆหน่อยอีก20นาทีเครื่องจะออกแล้วนะ"
"จ้าๆๆ มาแล้วๆ แหมป๊าก็ หนูไปเข้าห้องน้ำแปปเดียวเอง"
"แปปบ้าบออะไร แกเข้าไปนานมากเลยนะรู้มั้ย"
"ก็ จะเที่ยวทั้งทีหนุก็ต้องสวยหน่อยสิป๊า ว่าแต่......ของสำคัญของป๊าเนี่ย สำคัญแค่ไหนกันเหรอ"คุณยื่นหน้าเข้าไปพูดเบาๆกับป๊า อย่างกะเป็นความลับใหญ่หลวงของทางราชการยังไงยังงั้นแหละ
"แกไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่ามันสำคัญมากก็พอ ห้ามหาย ห้ามให้พัง ห้ามทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะถ้าแกทำหาย..............กลับมาบ้านเจอดีแน่ลูกรักก"
"จ้าๆ เดี๋ยวหนูไปถึงหนูจะเอาไปให้ป้าก่อนเป็นอันดับแรกเลยค่ะ"ฉันยักคิ้วให้ป๊าสองสามทีอย่างมั่นอกมั่นใจ
"ให้มันจริงเหอะ ไปขึ้นเครื่องได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก"
"ไปนะป๊า บ๊ายบายย"คุณโบกมือให้ป๊าอย่างเริงร่าแล้วเดินไปอีกทางเพื่อที่จะขึ้นเครื่องเหมือนผู้โดยสารคนอื่น ป๊าเองก็โบกมือให้คุณเหมือนกัน
คุณนั่งเครื่องจากนี่ไปที่เกาหลีก็ประมาณสามชั่วโมง ตลอดทางคุณก็หลับมาตลอดนั่นแหละ โทรศัพท์ก็ห้ามเปิด น่าเบื่อจะตายไป อีกไม่นานก็คาดว่าจะถึงอินชอนแล้วล่ะ ตื่นเต้นจังๆๆๆๆ
สนามบินอินชอน
เย้ๆๆๆ ถึงแล้วๆ คุณต้องไปงานแฟนไซต์ของB.A.Pก่อนแล้วถึงจะเอาของไปให้ป้า (จริงๆแล้วคุณเคยมาอยู่เกาหลีกับป้าคุณหลายครั้งเลยพูดเกาหลีได้และค่อนข้างรู้จักทาง มโนเอาแบบนี้นะ 55)
คุณเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะไปที่สถานที่จัดงานแฟนไซต์ของB.A.P มันห่างจากสนามบินไปไกลพอสมควร แต่ดีที่ตาลุงคนขับแท็กซี่ใจดีมาก เลยไม่โกงมิเตอร์คุณเหมือนครั้งก่อนๆที่เคยมา
ลุงคนขับแท็กซี่ขับด้วยความเร็วชนิดที่แบบว่าเต่าสามารถคลานมากัดล้อลุงแกขาดได้เลย เพลียค่ะเพลีย แก่แล้วทำไมไม่หยุดทำงานล่ะลุงง
"ลุงคะ ขับเร็วกว่านี้อีกนิดได้มั้ยคะ หนูรีบน่ะค่ะ"คุณบอกตาลุงคนขับเป็นภาษาเกาหลี ผลปรากฏว่าลุงแกหันมามองหน้าคุณช้าๆแบบเหนื่อยๆ ฉันพูดไรผิดอ่าา คุณส่งยิ้มแหยๆให้แกไปแล้วกลับมานั่งที่เดิม ลุงแกพยักหน้าหงึกๆแล้วก็หันไปขับรถต่อ
เท่านั้นแหละค่ะ แกก็เหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเต็มสตรีมจนหลังคุณถอยติดกับเบาะรถ จริงๆลุงแกเป็นนักแข่งรถเก่าใช่มั้ยเนี่ย
เพียงแค่สิบนาทีรถก็มาจอดอยู่ที่หน้างานแฟนไซต์ คุณยื่นเงินให้แกแล้วแกก็ขับออกไปทันที
คุณรีบวิ่งเข้ามาในงานแฟนไซต์ด้วยความตื่นเต้น มีแฟนคลับมากมายกำลังต่อแถวกันเพื่อซื้อซีดีอัลบัมone shot เพื่อลุ้นว่าจะได้เข้างานแฟนไซต์มั้ย โต๊ะแฟนไซต์หน้าเวทีก็ยังว่างเปล่า สงสัยพวกบัพจะยังไม่ออกมา
คุณต่อแถวอยู่ประมาณสิบนาทีก็ถึงคิวของคุณ คุณหยิบมาแค่หนึ่งอัลบัมเพราะงบมันแค่นี้เจงๆ แล้วคุณก็กลับมานั่งที่เ้ก้าอี้ ถ้าฉันรวยนะ จะเหมาซื้อให้หมดเลย ดูบางคนสิ ซื้อไปอย่างกับจะเอาไปถมทางเข้าบ้าน ไม่ได้เข้างานก็ให้รู้ไปสิ ซื้ออเยอะกันขนาดนั้นน่ะ
สาธุๆๆๆ สิ่งดีๆใดๆที่ลูกช้างเคยทำไว้ ได้โปรดช่วยส่งผลให้ลูกช้างได้เข้างานแฟนไซต์ทีเถอะค่ะ เพี้ยงๆ ขอให้แผ่นที่ลูกช้างซื้อมานี้มันมีสิทธิเข้างานทีเถอะค่ะ เพี้ยงๆ
ลุ้นเว้ยลุ้น......ลุ้นยิ่งกว่าตรวจรางวัลที่หนึ่งอีก
เย้!!!!!! เย้ๆๆๆ อยากจะดีใจเป็นภาษาอาหรับ อะไรจะดวงดีปานนี้ ซื้อมาแค่แผ่นเดียว แล้วเป็นแผ่นที่ได้เข้างานด้วย โชคสองเด้งเลย สงสัยฟ้าคงส่งเรามาให้คู่กับบัพจริง รอก่อนนะเซโล่สุดหล่อ เบบี้คนนี้จะไปหาแล้ววว
ต้องเก็บอาการหน่อยเดี๋ยวอีเจ๊ตาตี่ข้างๆมันจะเอาเก้าอี้ฟาดหัวเอา
คุณเดินต่อแถวเพื่อขึ้นไปบนเวที ตอนนี้พวกบัพมานั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว กรี๊ดด! หล่อมากค่ะ หล่อชนิดที่บรรยายไม่ได้ อยากจะบอกว่าหล่อกว่าในทีวีเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย ดวงดีอะไรเยี่ยงนี้ ><
ด้ายซ้ายสุดเป็นยงกุก ถัดไปเป็นฮิมชาน ถัดไปเป็นยองแจ ถัดไปเป็นแดฮยอน ถัดไปเป็น กรี๊ด! โล่ๆๆๆ โอย หล่อมากลูก จะตายแว้ว และคนสุดท้ายก็คือจงออบ
"อันยองค่ะยงกุกโอปป้า ช่วยเขียนนี่ลงไปด้วยนะคะ"คุณยื่นเศษกระดาษที่มีชื่อฉันเป็นภาษาไทยให้ยงกุกเขียน เขายิ้มให้คุณด้วย กรี๊ดดดด
"อันยอง ฮิมชานโอปป้า แขนหายแล้วยังคะ"ฉันถามเขาอย่างเป็นห่วงเป็นใย
"ก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ ขอบคุณที่ห่วงนะครับ"เขาส่งยิ้มละลายโลกมาให้คุณ หล่ออ่ะ เขินไปหมดแล้วเนี่ย แอร๊ยย
"อันยองค่ะยองแจโอปป้า วันนี้โอปป้าเท่จังเลยค่ะ"
"ขอบคุณนะครับ คุณก็น่ารักมากเหมือนกัน"เฮือกก! กรี๊ดได้คุณจะกรี๊ดๆๆๆๆให้ลั่นเลย โดนยองแจชมด้วยง่า ซารังเฮโย~
"อันยองค่ะแดฮยอนโอปป้า วันนี้โอปป้าขาวมากเลยล่ะค่ะ"
"เหรอครับ ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณนะครับ"เขาเงยหน้าขึ้นมามองคุณแล้วเกาหัวแกรกๆ น่ารักอ๊ะ แอร๊ยย
อุ๊ย! ถึงเซโล่แล้วอ่ะ ไม่อยากจะบอกว่าฉันเตรียมของขวัญสุดพิเศษมาให้เขาด้วยแหละ เนี่ยทำเองกับมือเลย มันคือพวงกุญแจรูปกระต่ายสีฟ้า วันนี้เขาหล่อและขาวมากๆ ปากสีชมพูน่าจุ๊บนั่นคืออาร๊ายย เขินอ่ะ ถึงเมนซะที
"อันยองค่ะโอปป้า"เขินค่ะ บอกได้คำเดียว
"ชื่ออะไรครับ"
"นี่ค่ะชื่อฉัน วันนี้โอปป้าหล่อมากๆเลยนะคะ"คุณยื่นกระดาษใบเดิมที่เคยยื่นให้ยงกุกไปให้เขา เขารับมันมาแล้วก้มหน้าก้มตาเขียนอย่างพยายาม
"ฉันมีของให้โอปป้าด้วยค่ะ"คุณพูดพร้อมกับยื่นถุงสีชมพูหวานแหววไปให้เขา เขายิ้มแล้วรับมันมาก่อนจะเก็บไว้ใต้โต๊ะ
"ซารังเฮโยนะคะ you are my inspiration ><" นี่เป็นไง บอกรักมันซะเลย ต้องรีบเดินแล้วล่ะ เดี๋ยวโดนการ์ดทุบหัวเอา
เมื่อจงออบเซ็นเป็นคนสุดท้ายคุณก็เดินลงมาข้างล่างแล้วโบกแท็กซี่เพื่อไปบ้านของป้า
คุณยืนรออยู่ไม่นานนัก ซักพักก็มีแท็กซี่มาจอดจริงๆ คุณบอกจุดหมายปลายทางที่จะลงแล้วเปิดประตูขึ้นมานั่งที่เบาะหลัง
อาการเขินเมื่อครู่ยังไม่จางหายไปไหน รอยยิ้มของจุนฮงโอปป้าจะอยู่ในใจคุณตลอดไปเลย กลับไปไทยต้องโม้เพื่อนแล้ว คุณเอามือควานหาถุงใส่กล่องชีสเค้กในกระเป๋าเพื่อให้แน่ใจว่ามันยังอยู่จริงๆ
เจอแว้ว คุณหยิบมันขึ้นมาเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย คุณเปิดถุงออกมาแล้วหยิบของที่อยู่ภายใน
อ่าว ไม่ใช่นี่หว่า นี่มันพวงกุญแจกระต่ายน้อยที่ฉันทำเอง แล้วกล่องเค้กอยู่ไหนเนี่ย
เอ๊ะ! เมื่อกี้มัน........ อ้ากกกกกกกกกกกก!!! ทำไมไอพวงกุญแจกระต่ายสีฟ้านี่ถึงยังอยู่มันควรจะไปอยู่กับเซโล่นี่นา ก็คุณเพิ่งยื่นให้เขาไปเมื่อตะกี้นี่เองงง
"จอดค่ะจอดก่อน!"คุณเบรกให้คนขับแท็กซี่จอดตรงฟุตบาตก่อน เขาหันมามองหน้าคุณงงๆแต่ก็จอดอยู่ดี
เฮ้ยยย! หรือว่าคุณจะยื่นชีสเค้กนั่นให้เขาอ่ะ ต้องใช่แน่ๆเลยอ่ะ ฮืออออออ! ซวยแล้วฉัน ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้เนี่ยยย ทำไงดีล่ะเนี่ย
ไม่เป็นไร ใจเย็นไว้ก่อน(ชื่อคุณ) อย่าเพิ่งใจร้อน เดี๋ยวค่อยตามไปเอาที่ห้องซ้อมของเขาก็ำได้ การ์ดที่นั่นคงไม่ใจร้ายหรอกมั้ง
คุณจ่ายเงินให้แท็กซี่แล้วลงมายืนอยู่หน้าป้ายรถเมล์ เพื่อรอเวลาให้งานเลิก ขืนเดินเข้าไปตอนนี้มีหวังโดนลากออกมาแน่ ดีไม่ดีอาจจะโดนด่าว่าเป็นซาแซงแล้วคุณอาจจะโดนหมายหัวและไม่ได้เจอพวกเขาอีกเลย ไม่อาวววว นั่นเป็นฝันร้ายสุงสุดของคุณเลยแหละ
คุณรออยู่นานจนฟ้าเริ่มจะมืด หวังว่างานคงเลิกแล้วแหละ แล้วคุณก็เดินออกไปโบกแท็กซี่ คราวนี้คุณบอกให้เขามาที่ตึกTS เพื่อมาเอาของสำคัญของป๊า เพียงไม่นานรถก็มาจอดอยู่หน้าตึก คุณจ่ายเงินแล้วเดินลงมาจากรถก่อนจะเดินมุ่งหน้าเข้าไปยังตัวตึก
"เฮ้! ไอ้หนู มาหาใครน่ะ"ยามคนหนึ่งเดินเข้ามาดักหน้าคุณไว้แล้วกันไม่ให้คุณเข้าไป
"หนูมาหาบีเอพีค่ะ ไม่ทราบว่า.......เขาอยู่ในห้องซ้อมรึเปล่าคะ"
"เธอเป็นแฟนโรคจิตรึเปล่า"ลุงยามมองฉันอย่างประเมินสายตา
"ป่าวค่ะ ไม่ใช่ๆ หนูมาเอาของที่ลืมไว้ จริงๆนะคะ สาบานให้ฟ้าผ่าตายเลย"
"เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเธอจะมาพวกเขาก็ยังอยู่นะ แต่ตอนนี้กลับไปหอพักแล้วล่ะ"
"หอพักเหรอคะ ขอบคุณมากค่ะ"อะไรเนี่ย คุณต้องต่อแท็กซี่ไปหอพักของพวกเขาอีกแล้วเหรอ แสดงว่าเงินคุณก็จะหมดน่ะสิ ช่างมัน เอาของคืนแล้วค่อยโทรให้ป้ามารับก็ได้
แล้วคุณก็ต่อแท็กซี่มาอีกรอบ คราวนี้คุณมาหยุดอยู่หน้าหอพักของพวกบัพแล้ว เงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่น้อยนิดกลายเป็นค่าแท็กซี่ไปแล้วอ่ะ
คุณเดินลงจากรถและกำลังจะเดินไปที่หอแต่ก็โดนยามมาขวางไว้เหมือนเดิม เห้อ! ทำไมเวลาจะเจอเซเลบซักคนนี่มันยากเย็นแบบนี้เนี่ย
"เธอเป็นใครน่ะ"
"อ๋อ หนูมาหาบีเอพีค่ะ ไม่ทราบว่าพวกเขาอยู่มั้ย"
"อยู่ แต่เธอห้ามขึ้นไป"
"หนูไม่ขึ้นไปหรอกค่ะ แต่ให้พวกเขาเอาของมาคืนหนูหน่อยได้มั้ยค่ะ"
"ไม่ได้ เธอกลับไปซะ มุขแบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว"
เฮ้ย! มุขบ้าอะไร ฉันพูดจริงๆนะเว้ยทำไมลุงนี่พูดยากนักนะ
"หนูพูดจริงๆนะคะ หนูเกิดสลับของที่จะให้กับของสำคัญมากค่ะ ถ้าเขาไม่เอามาคืนหนู หนูต้องโดนฆ่าแน่เลยค่ะ"ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าน่าสงสารสุดฤทธิ์ ถ้าลุงนี่ยังไม่ยอม คุณจะร้องไห้จริงๆนะเว้ยเฮ้ย
"ไม่ได้ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ ฉันไม่เชื่อหรอก จริงๆเธอคงจะเป็นแฟนคลับโรคจิตใช่มั้ย"
"ไม่ใช่นะคะ หนูพูดจริง เชื่อกันบ้างเซ่! หนูไม่ใช่พวกซาแซงนะคะ ถ้าลุงไม่ให้เขาออกมาหาหนู หนูก็จะบุกเข้าไป"คุณพูดพลางทำท่าจะก้าวเข้าไปในหอพัก แต่ก็โดนลุงนั่นมาจับแขนจับขาไว้ก่อน
"โรคจิต! กลับบ้านเธอไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะลากเธอเข้าตะรางข้อหาบุกรุกและก่อความวุ่นวาย"ลุงนั่นยังล็อกแขนคุณอยู่อย่างนั้น เรื่องไรจะยอมให้จับเล่า ฉันไม่ผิดนี่
"ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้บ้า!"คุณดิ้นขลุกขลักไปมาหวังว่าลุงจะปล่อยแขนคุณ ตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองเหตการณ์ที่เกิดขึ้น จับไอลุงนี่ไปทีค่ะ ช่วยด้วยยยๆ
"เกิดอะไรขึ้นครับ"
คุณและลุงยามต่างหันขวับไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย คนตัวสูงตรงหน้าที่ในมือถือถุงช๊อปปิ้งพะรุงพะรัง เขามีผิวที่ขาวเนียนและสวมแว่นตาสีดำ ผมสีน้ำเงินเข้มของเขายิ่งทำให้หน้าของเขาดูมีออร่ามากขึ้นไปอีก ในที่สุดพระเจ้าก็ช่วยฉัน
"จุนฮงโอปป้า" คุณรีบสลัดแขนให้หลุดจากพันธนาการของตาลุงแล้วรีบวิ่งไปหาเขาทันที
................................................................................................................................
To be continue....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น