คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9
ที่ Butter Café
หลังจากที่คุณและเซโล่หยอกล้อกันอยู่นานจนเวลาล่วงเลยมาเรื่อยๆ คุณคิดว่าถ้ายังอยู่นานกว่านี้มีหวังโดนด่าเละแน่นอนเลย คุณจึงต้องขอตัวโอปป้าเพื่อที่จะกลับมาทำงานต่อ อ๊าาาาา~ ใจจริงอยากจะอยู่ต่อแต่คงไม่ได้อ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจุนฮงโอปป้าจะฮอตได้ขนาดนี้ ยิ่งได้นั่งลงข้างๆเขา ยิ่งได้ดมกลิ่นเหงื่ออ่อนๆจากตัวเขาก็ยิ่งทำให้คุณใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ กรี๊ดดดด!
“ทำไมไปนานนักล่ะ”พนักงานคนหนึ่งเอ่ยปากถามคุณหลังจากเห็นคุณเปิดประตูร้านเข้ามา
“อ๋อ คือ…..เจอคนรู้จักพอดีน่ะ เลยคุยกันเพลิน ฮ่าๆๆๆ”คุณตอบส่งๆก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน
ตอนนี้เข้าสู่ช่วงเย็นแล้วทำให้ลูกค้าไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ คุณจึงมีเวลาได้พักได้ทำอย่างอื่น จะว่าไปวันนี้ก็เป็นวันที่ 9 แล้วที่คุณอยู่ที่เกาหลี ไม่มีโทรศัพท์จากป๊า ไม่มีโทรศัพท์จากใครซักคน แต่คงจะให้ป๊าโทรมาหาคุณก็คงจะยากเพราะคุณเปลี่ยนมือถือไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมไม่เห็นวี่แววของป้าบ้างเลย ทำไมพวกเขาไม่คิดที่จะตามหาฉันหรือทำอะไรซักอย่างบ้างนะ แต่ปล่อยให้เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ
คุณยังคงทำงาน ทำงาน และทำงานต่อไปเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ใกล้เวลาจะปิดร้านแล้ว ลูกค้าในร้านเริ่มทยอยออกไป จากสิบโต๊ะเหลือหกโต๊ะ จากหกโต๊ะเหลือสองโต๊ะ และไม่นานนักลูกค้าก็ออกไปหมดร้าน คุณและเพื่อนพนักงานคนอื่นๆช่วยกันปัดกวาดเช็ดถูจัดเก้าอี้เพื่อเตรียมสำหรับเปิดร้านในวันต่อไป
“ทุกคนเดี๋ยวมาเจอฉันที่หลังร้านหน่อยนะ”คุณเยจินพูดขณะเดินออกมาหาพวกเราที่หน้าร้าน ปกติก็ไม่เห็นเคยนัดนี่นา ทำไมวันนี้ถึงนัดล่ะ อยากรู้จัง
เมื่อทุกคนทำงานของตัวเองเสร็จแล้วก็ต่างทยอยเดินไปยังหลังร้านตามที่คุณผู้จัดการบอก คุณแขวนผ้าเช็ดมือไว้ตรงราวก่อนจะเดินมาพิงโต๊ะตัวหนึ่งเพื่อรอฟัง
“นี่ (ชื่อคุณ) เธอรู้มั้ยว่าทำไมคุณเยจินถึงนัดคุยกับพวกเรา”จงฮยอนที่เดินมายืนขนาบข้างกับคุณก็เอ่ยขึ้นถามขึ้นเสียงนิ่ง คุณหันไปมองหน้าเขาแล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ก็วันนี้น่ะเป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่ร้านเปิดมา และสาขานี้ยังทำรายได้ต่อวันได้มากกว่าสาขาอื่นๆด้วยล่ะ ฉันคิดว่าคุณเยจินคงจะจัดปาร์ตี้อะไรซักอย่างแหละ”
และเมื่อคุณได้ยินคำนั้น รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของคุณทันที ปาร์ตี้เหรอ? น่าสนุกจัง นานแล้วที่ไม่ได้ปาร์ตี้อะไรสนุกๆกับเพื่อนๆ เย้ๆๆๆ
“จริงเหรอ? เย้!”คุณยิ้มกว้างด้วยความดีใจเหมือนเด็กๆจนจงฮยอนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“สวัสดีค่ะทุกคน พวกเธอคงรู้ใช่มั้ยว่าที่นัดมาวันนี้เนื่องในโอกาสอะไร ฉันดีใจสุดๆเลยล่ะที่รู้ว่ายอดขายสาขาเราดีกว่าสาขาอื่นหลายเท่าตัวแถมวันนี้ยังเป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่ร้านเปิดมาด้วย ฉันเลยคิดว่าน่าจะจัดปาร์ตี้เล็กๆเพื่อที่จะขอบคุณพวกเธอที่ช่วยกันทำงานอย่างขยันขันแข็ง ฉันจะพูดแค่นี้แหละ เดี๋ยวตอนสองทุ่มเจอกันที่ร้านโซจูนะ”
เมื่อคุณเยจินพูดจบพนักงานคนอื่นๆก็เดินออกจากหลังร้านเพื่อที่จะไปร้านโซจูดังกล่าว ร้านไหนว้า?
“อาาาา~ เธอคงไม่รู้สินะว่าร้านโซจูที่ว่าอยู่ตรงไหน ก็เธอเพิ่งมาทำงานที่นี่ไม่นาน งั้นเดี๋ยวเธอไปรถคันเดียวกับฉันก็ได้”จงฮยอนเดินเข้ามาหาคุณขณะที่คุณกำลังงงๆอยู่ว่ามันอยู่ที่ไหน ไปกับจงฮยอนก็ดีเหมือนกัน ก็เขาเป็นคนเดียวนี่นาที่คุณสนิทมากที่สุด
“ขอบใจนะจงฮยอน”คุณกล่าวยิ้มๆพลางเดินตามเขาออกไปนอกร้าน คุณโบกมือให้กับพนักงานคนอื่นๆที่กำลังจะออกมาเหมือนกัน จงฮยอนหยิบกุญแจรถขึ้นมาควงเล่นอย่างชิวๆ คุณมองการกระทำของเขาตาไม่กระพริบ จะว่าไปแล้วจงฮยอนก็เป็นคนที่เท่มากพอสมควรเลยล่ะ ไม่รู้ว่ามีแฟนแล้วยัง แต่หน้าตาดีขนาดนี้คงไม่รอดแหละ เฮ้ออ! ถึงจะเท่ยังไงก็ไม่เท่าจุนฮงโอปป้าหรอก ฮ่าๆๆๆๆ
ตี๊ดๆ~
จงฮยอนกดรีโมทปลดล็อกรถจนมันไฟหน้ารถสว่างวาบๆพร้อมกับมีเสียงตี๊ดดังออกมา คุณเปิดประตูรถออกแล้วขึ้นไปนั่งในรถก่อนจะปิดประตู ไม่ค่อยชินกับรถเกาหลีเท่าไหร่เลยแฮะ ต้องมานั่งด้านขวาแทนที่จะได้นั่งข้างซ้าย จงฮยอนดึงเข็มขัดลงมาคาดแล้วถอยรถก่อนจะขับออกมา
คุณรู้สึกไม่ค่อยชอบกลิ่นแอร์รถเขาเท่าไหร่เลย ดมแล้วมันปวดหัวยังไงบอกไม่ถูกแต่คุณก็ไม่กล้าบ่นหรอก ขืนบ่นออกไปมีหวังโดนถีบลงจากรถแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ
เขาละมือจากพวงมาลัยแล้วยื่นมาเปิด volume เสียงให้ดังขึ้นอีกนิด ดีเหมือนกันแฮะ อย่างน้อยก็จะได้ฟังเพลงเผื่อจะได้ลืมๆอาการปวดหัวตุบๆ อยากรู้จังว่าคนแบบจงฮยอนจะฟังเพลงแบบไหนกัน
말도 안 돼 정말 완벽해 숨이 가빠 이건 반칙인걸너의 눈 그 입 그 모든 게 나의 마음을 다 흔들어 놓은걸잊지 못할 그녀의 첫 느낌에 바보처럼 빼앗긴 맘 내
เฮ้ยยย! เพลงในรถเขามันคุ้นๆนะ คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่นึกไม่ออกอ่ะ กรรม
Help me help me help me
널 보면 숨이 가빠
Help me help me help me
널 보면 눈이 부셔
กรี๊ดดดด! นึกออกแล้วๆๆๆ นี่มันเพลง crash ของ B.A.P นี่นา ว้ายยย เขาชอบฟังเพลงนี้เหมือนฉันเลยอ่ะ ทำไมตอนแรกถึงนึกไม่ออกนะว่าเพลงอะไร พอท่อนฮุกขึ้นมาเท่านั้นแหละ กรี๊ดๆๆ
เฮ้ยย! เดี๋ยวนะ เพลงนี้ของบีเอพีนี่นา แล้ว….เขาฟังเพลงบีเอพีเหรอ เขารู้จักพวกบัพเหรอ ถ้างั้นเขาก็ต้อง…….
คุณนึกขึ้นได้ว่าครั้งหนึ่งจงฮยอนเคยเจอกับเซโล่เมื่อไม่กี่วันก่อน เซโล่ที่มาโดยไม่ได้ปกปิดใบหน้าใดๆทั้งสิ้น และเซโล่ที่มารับคุณกลับ อย่าบอกนะว่าเขารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้น่ะ แล้วคุณก็ดันโกหกเขาไปแล้วด้วยว่าเซโล่เป็นพี่ชายของคุณ
คุณหันขวับไปมองใบหน้าด้านข้างของจงฮยอนเมื่อนึกขึ้นมาได้ จงฮยอนยังคงจ้องมองไปยังทางข้างหน้าโดยที่ไม่เอะใจอะไร หรือตอนนั้นมันมืดจนเขาไม่ทันสังเกตนะ ไม่ใช่ม้างงง แสงไฟข้างทางก็สว่างมากพอนี่นา
“จงฮยอน นายเป็นแฟนบอยของบีเอพีเหรอ?”คุณถามเขาเสียงเบาอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำไงดีถ้าความลับแตกขึ้นมา มีแต่จะซวยกับซวยเลยนะเว้ย คุณอาจจะโดนไล่กลับไปไทยและอาจจะเป็นข่าวครึกโครมจนบีเอพีเดือดร้อน ม่ายยยย
จงฮยอนไม่ตอบอะไรแต่กลับหันมามองคุณก่อนจะกระตุกยิ้มนิดๆแล้วหันกลับไปมองทางข้างหน้าต่ออย่างไม่สนใจนักทำไมฉันถึงรู้สึกว่าหมอนี่น่ากลัวขึ้นมาซะงั้นล่ะ
“แสดงว่าวันนั้นนายก็รู้น่ะสิ”
“อื้ม ฉันรู้แล้วล่ะ หะๆ ยิ่งวันนี้เธอไปที่ตึก TS แถมบอกให้ฉันกลับไปก่อนยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้น”เขาพูดเสียงเรียบโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าคุณ
“………………………”คุณเองก็ได้แต่นั่งนิ่งฟังเขา ในอกมันเริ่มที่จะร้อนรุ่มขึ้นมาเพราะกลัวว่าจะได้ยินในสิ่งที่ไม่อยากรับรู้
“เธอคงไม่รู้สินะว่าจริงๆแล้วฉันน่ะแอบมองเธออยู่ตั้งนานแน่ะ นานพอจะเห็นว่าเธอกับเซโล่หรือชเว จุนฮงน่ะสนิทกันมากแค่ไหน”
“………………………”
“คงเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนสองคนที่ไม่รู้จักกันจะคุยโทรศัพท์และลูบหัวกันได้แบบนั้น ยิ่งเป็นพนักงานส่งของกับซุปตาร์ดังก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ แต่เธอไม่ต้องห่วงนะ”
“………………………..”
“ฉันไม่บอกใครเรื่องนี้หรอก เพราะฉันรู้ว่าจะเป็นยังไงถ้าเรื่องนี้มันแดงขึ้นมา และฉันก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”
“ขะ………ขอบใจนะจงฮยอน”เฮ้อออ โล่งอกที่สุดในสามโลก นึกว่าเพื่อนที่ดีที่สุดแบบจงฮยอนจะพลิกกลับเป็นคนที่หักหลังได้อย่างเจ็บแสบเหมือนในหนังในละคร
“เธอไม่โทรไปบอกเขาเหรอว่าวันนี้เธอมีปาร์ตี้ เดี๋ยวเขาก็มารอเก้อหรอก”จงฮยอนกล่าวยิ้มๆหลังจากที่เครียดมานาน
เออว่ะลืม! กรี๊ดด หวังว่าเขาจะยังไม่ได้มารอใช่มั้ย นี่เพิ่งจะ 19.45 น.เองอ่ะ
คุณรีบหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะเลื่อนหาเบอร์ของจุนฮงโอปป้าแล้วกดโทรออก
ตู๊ดดดด~ ต็ดดด~
“(ยอโบเซโย)”
“โอปป้าคะ วันนี้ไม่ต้องมารับฉันที่ร้านนะ”
“(อ้าว ทำไมล่ะ เธอกลับเองไม่ได้นะ)”เสียงของเขาดูเป็นห่วงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“คือวันนี้ที่ร้านมีปาร์ตี้ขอบคุณเล็กน้อยน่ะค่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะกลับหอเมื่อไหร่ เดี๋ยวให้จงฮยอนไปส่งก็ได้ค่ะ”
“(ได้ไงล่ะ! เธอจะให้คนนอกมาส่งเธอที่หอพวกฉันได้ยังไง)”
“โอปป้าคะ คือ……………”จะบอกเขาดีมั้ยอ่ะว่าจริงๆแล้วจงฮยอนน่ะเขารู้เรื่องตั้งนานแล้ว
“(คืออะไร)”
“ไม่มีอะไรค่ะโอปป้า เอาเป็นว่าไม่ต้องห่วงฉันนะ”ไม่เอาๆ ไม่บอกดีกว่า ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว คุณรีบกดวางสายทันทีเพื่อไม่ให้คนในสายโวยวายขึ้นมา ก่อนที่คุณจะเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
“ให้ฉันทายนะ เขาคงกลัวว่าจะมีคนรู้เรื่องที่เธออยู่หอเดียวกับเขาใช่มั้ยล่ะ”
“อื้ม คงใช่มั้ง แต่ถึงยังไงนายก็ช่วยไปส่งฉันหน่อยนะ จุนฮงโอปป้าเขาไม่ได้แคร์ฉันมากถึงขนาดจะมายืนรอหน้าหอตอนดึกๆหรอก เวลาแบบนั้นเขาคงจะหลับไปแล้วล่ะ”
จงฮยอนพยักหน้าเบาๆก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปยังร้านโซจูแห่งหนึ่ง คุณหันออกไปมองอย่างสนอกสนใจ ว้าวๆๆๆ ครั้งแรกในชีวิตเลยที่ได้มาร้านโซจู ปกติตอนมาอยู่กับป้าคุณไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกสักเท่าไหร่หรอก กินแต่กิมจิจนน้ำหนักลดไปหลายกิโล
ที่นี่ถูกประดับประดาด้วยแสงสีต่างๆ มีทั้งที่นั่งด้านนอกและด้านใน ภายในร้านค่อนข้างสว่างพอสมควรทำให้คุณเห็นบรรยากาศภายในร้านที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ที่นี่มันก็ดูคล้ายกับร้านอาหารที่ไทยนั่นแหละ แต่ที่นี่ดูน่าเที่ยวกว่าเยอะเลย คล้ายๆกับร้านในซีรีย์ที่เคยดูเลยแฮะ น่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ
คุณและจงฮยอนก้าวลงจากรถแล้วเดินเขามาภายในร้าน ทันทีที่จงฮยอนเปิดประตูร้านเข้าไปก็มีพนักงานคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที
“สวัสดีค่ะ จองไว้รึเปล่าคะ”
“ครับ จองไว้ในชื่อ Butter Café”
“ทางนี้เลยค่ะ”
คุณและจงฮยอนเดินตามพนักงานคนนั้นมาเรื่อยๆเพื่อมายังโต๊ะที่จองไว้ ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นร้านประเภทที่เป็นร้านอาหาร แต่ใครจะกินโซจูก็ได้
พนักงานคนนั้นพาคุณมายังโต๊ะตัวยาวที่อยู่ติดกับระเบียงของร้าน ถ้ามองออกไปนอกระเบียงจะเห็นทิวทัศน์ของถนนในเมืองยามค่ำคืนได้อย่างชัดเจน ลมเย็นๆพัดโกรกตลอดเวลาโดยไม่ต้องพึ่งแอร์คอนดิชั่น บนโต๊ะมีแก้วมีจานวางเรียงกันประมาณสิบกว่าที่ ดูเหมือนคนอื่นๆจะยังไม่มาแฮะ
คุณเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามกับระเบียงเพื่อที่จะเห็นวิวได้ชัดขึ้น และแน่นอนว่าจงฮยอนก็เลือกที่จะมานั่งข้างๆคุณ คุณหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมาถ่ายรูปไปเรื่อยเปื่อยเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี อีกซักพักคนอื่นๆก็น่าจะมา แต่ตอนนี้มันไม่รู้จะทำไรเจงๆ
“ จงฮยอน ถ่ายรูปกับฉันหน่อยสิ”คุณหันไปถามคนข้างๆที่ตอนนี้ก็คงจะเหม่อไม่มีไรทำเหมือนกัน นั่งเงียบๆนานๆไม่ดีหรอก อึดอัดจะแย่
“หือ?”เขายังดูงงอยู่แต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะ คุณชูมือถือให้สูงขึ้นก่อนจะเอาตัวไปใกล้กับจงฮยอนแล้วยิ้มกว้าง
แชะ!
เสียงชัตเตอร์จากโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าได้ถ่ายรูปเรียบร้อยแล้ว คุณเปิดดูรูปที่ถ่ายเมื่อครู่อย่างตื่นเต้น
เฮ้ยย! ทำไมจงฮยอนไม่มองกล้องล่ะ แถมไม่ยิ้มด้วย เขากลับเอาแต่มองหน้าคุณนิ่งแล้วปล่อยให้คุณยิ้มบ้าให้กล้องคนเดียว
“จงฮยอน ทำไมนายไม่มองกล้องล่ะ”
“อ้าว ก็ฉันยังงงๆอยู่นี่นา จะถ่ายใหม่มั้ยล่ะ”
“แหะๆ ไม่เป็นไรหรอก รูปนี้ก็น่ารักดี เดี๋ยวถ่ายใหม่มันอาจจะไม่เหมือนเดิม”คุณพูดพลางเก็บมือถือใส่ในกระเป๋า
“หวัดดีจงฮยอน หวัดดี (ชื่อคุณ)”พนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาจับบ่าคุณจากทางด้านหลังพร้อมกับพูดเสียงใสอย่างเป็นมิตร ดูเหมือนว่าเพื่อนๆจะเริ่มมากันแล้ว ทุกคนเลือกที่จะนั่งตรงที่ตัวเองชอบกัน และทุกคนก็ยังดูเฮฮาปาร์ตี้กันมาก อยากรู้จังว่าปาร์ตี้แบบเกาหลีๆจะเป็นยังไง
หลังจากที่ทุกคนถ่ายรูปกันอย่างพอใจแล้วก็มีพนักงานเสิร์ฟของร้านทยอยยกอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ อาหารส่วนใหญ่ก็จะเป็นแกงกิมจิ ทักกางจอง ทเวนจังชี และพุลโกกิที่ไว้กินกับโซจู เกิดมายังไม่เคยกินโซจูเลยอ่ะไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็นยังไง
“ลองกินดูสิ”จงฮยอนยื่นแก้วที่มีโซจูอยู่เต็มแก้วมาทางคุณ อ่า~ มันใสเหมือนน้ำเลยนะ แต่รสชาติจะเป็นยังไงไม่รู้ คุณมองมันอยู่ครู่หนึ่งเพื่อตัดสินใจว่าจะกินดีมั้ย เหล้ามันก็คือเหล้านี่นา
“มาเกาหลีทั้งทีก็ต้องกินโซจูสิ คนอื่นเขาก็กินกันหมดแหละไม่ว่าจะวัยรุ่นหรือคนแก่”ก็จริงเหมือนที่จงฮยอนว่านะ ที่เกาหลีน่ะไม่ว่าใครก็กินโซจูกันทั้งนั้น เพราะมันเป็นเครื่องดื่มประจำชาตินี่นาแถมยังไม่แพงด้วย เอาวะ ลองกินดูไม่เสียหาย
คุณยื่นมือออกไปรับแก้วนั้นมาถือเอาไว้ คุณเอาจมูกไปดมๆมันนิดหน่อยก่อนจะค่อยจิบทีละนิดเพื่อดูรสชาติ
อี๋! แหวะ! ถุ้ย! ขมเป็นบ้า ขมสุดๆ ขมเกินบรรยาย ไม่ได้นะเว้ย ห้ามถุยออกมาเด็ดขาดไม่งั้นจะโดนประนามด้วยสายตาแน่นอน ที่นี่มีแต่คนเกาหลี ขืนพ่นโซจูออกมาคงได้กินยำตีนก่อนกินอย่างอื่นแน่
ถึงรสชาติมันจะขมจนไม่ไหวจะเคลียร์แต่คุณก็ซดไปอีกอึก ไม่รู้ทำไม รู้ว่ามันขมแต่ก็ยังอยากจะกินอีกเรื่อยๆ กินไปนานๆมันก็เริ่มจะหวาน เอ้อออ~ อร่อยดีแฮะ
“ขออีกแก้วสิ”คุณยื่นแก้วที่ว่างเปล่าไปให้จงฮยอน เขาก็จัดการเทโซจูใส่แก้วให้คุณแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ยิ่งดึกคุณก็รู้สึกว่าปาร์ตี้เริ่มสนุกขึ้น วู้วๆๆๆๆๆๆๆ มาเต้นกันเถอะจงฮยอน เย้ๆ โอยย ทำไมรู้สึกว่าพื้นมันเริ่มจะหมุนๆนะ ฮ่าๆๆๆๆ แผ่นไหวแย้ววว ชั่งมันๆตอนนี้มันส์อย่างเดียว วู้วววว
“(ชื่อคุณ) ฉันว่าเธอชักจะเมาแล้วนะ นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วฉันว่าเธอกลับก่อนดีมั้ย”จงฮยอนเข้ามาพยุงแขนของคุณไว้ที่ตอนนี้เริ่มจะโซเซแบบคนที่ยืนไม่ค่อยจะอยู่
“ไม่มาววววๆ ฉันยังไม่มาวเลยน้าจงฮยอนนนน”คุณพูดเสียงยานๆพลางเอามือไปโอบรอบคอของคนข้างๆที่มองมาทางคุณอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“จะไม่เมาได้ไง หน้างี้แดงเถือกเชียว แถมยังพูดจาไม่รู้เรื่องอีก เอาเป็นว่าฉันจะพาเธอไปส่งแล้วนะ ”จงฮยอนพูดพลางลากคุณออกมาจากบริเวณนั้น อารายเนี่ยยยย ยังไม่หายมันส์เลยจะกลับแล้วเหยออ
“เฮ้ออ! จริงๆเล้ย แล้วแน่ใจเหรอว่าจะกลับห้องเองได้”
“ได้แน่นอนนน”คุณพูดพลางดึงที่คาดผมรูปหูแมวน่ารักแอ๊บแบ๊วจากหัวของจงฮยอนมาใส่ไว้ที่หัวของตัวเอง จงฮยอนมองคุณอย่างเอือมๆแต่ก็พาคุณมาที่รถอยู่ดี
ไม่นานนักรถของจงฮยอนก็มาจอดอยู่ที่หน้าหอของบีเอพี ตอนนี้นาฬิกาในมือถือของคุณบอกเวลา 00.26 น. คุณโบกมือให้จงฮยอนก่อนจะหันหลังเดินเข้าหอไป จงฮยอนมองคุณด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่นานแต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจขับรถออกไป
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วจึงไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครออกมาเดินเพ่นพ่านตรงทางเดิน คุณเดินมาเรื่อยๆเพื่อมายังห้องของบีเอพี พื้นตรงหน้าหมุนติ้วๆไปมาจนคุณเริ่มจะมึนนิดๆ รู้สึกว่าหนังตาหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้น หาวววว~ ต้องไปให้ถึงห้องก่อนเซ่ถึงจะนอนได้ จูนงโอปป้าาาาาา~ พี่นอนแล้วยังน้า
ตี๊ดด!
คุณแตะคีย์การ์ดสีทองที่จุนฮงโอปป้าเคยให้ไว้ก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนี้หน้าตัวเองแดงแค่ไหน คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ตัวเองน่ะเมามาก
จุนฮงโอปป้ากำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกที่มีเพียงแสงจากทีวีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ทำให้ห้องนี้ไม่มืดนัก เขารีบวางรีโมทในมือทันทีแล้วลุกขึ้นยืนเมื่อมองเห็นว่าประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมด้วยร่างของหญิงสาวที่เดินโซเซเข้ามา สีหน้าของเขาดูตกตะลึงเมื่อมองเห็นสภาพของคุณ
“เฮ้ยยย! ยัยกียอน ทำไมเมากลับมาแบบนี้ล่ะ!?”เขารีบพุ่งเข้ามาพยุงร่างของคุณที่ดูจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ คุณใช้สองมือโอบรอบเอวของเขาแน่นแล้วซุกหน้าไปยังอกอุ่นๆของคนตัวสูง
อาาาา~ โอปป้ายังตัวหอมไม่เปลี่ยนเลยย ขอกอดแบบนี้ซักพักเหอะ เอิ้ก!
................................................................................................................................................................
To be continue
ความคิดเห็น