[Zelo x You] สาวใสโชคร้ายขอมัดใจนายซุปตาร์ COME BACK

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 16

Chapter 16

ให้ตายสิ เกิดมายังไม่เคยรู้สึกร้อนรนขนาดนี้มาก่อนเลย!

 

 

 

คุณเดินไปเดินมาระหว่างห้องนอนและห้องนั่งเล่นด้วยจิตใจที่ร้อนรน เป็นเวลาร่วมชั่วโมงแล้วที่คุณเป็นแบบนี้ ถ้าคุณไม่เดิน คุณก็จะร้องไห้ ถ้าคุณร้องไห้ คุณก็จะหยุดไม่ได้และจะหลับไป

 

 

 

 

คุณเหนื่อยมากแล้วที่ตัวเองจะเป็นแบบนั้นซ้ำๆ ถ้าหากสามารถเดินออกจากหอไปได้ตอนนี้คุณก็จะทำ.... คุณอยากจะเดินไปหาจุนฮงโอปป้าและบอกเขาว่าคุณไม่โกรธเขาซักนิด ไม่เคยคิดจะโกรธเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

แต่คุณจะโกรธเดี๋ยวนี้ถ้าอีกสิบนาทีเขายังไม่กลับมา!

 

 

 

โอ๊ยยย! จะร้องไห้อีกรอบแล้วน้าาา T^T

 

 

 

"กียอนอา เธอไม่ต้องเป็นห่วงจุนฮงขนาดนั้นก็ได้"จงออบโอปป้าพูดขึ้นมาหลังจากที่เขาสังเกตดูท่าทีร้อนรนอยู่ไม่นิ่งของคุณอยู่นาน

 

 

 

 

"ใช่ มันอาจจะแค่ออกไปหาแรงบรรดาลใจใหม่ๆก็ได้ หรือไม่ก็แอบหนีออกไปซื้อสเก็ตบอร์ด"ยองแจพูดเสริมขึ้นมาในขณะที่ในปากเต็มไปด้วยเส้นมาม่า....เออ ก็เหมือนกับรามยอนนั่นแหละ

 

 

 

 

"เธอนั่งนิ่งๆเถอะ พวกฉันเริ่มมึนหัวละเนี่ย"แดฮยอนโอปป้าเองก็ไม่ได้มีท่าทีเป็นห่วงจุนฮงโอปป้าเลย เขายังคงเปลี่ยนช่องรายการทีวีไปมาเหมือนทุกๆวัน

 

 

 

คุณมองใบหน้าของพวกเขาทีละคนโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ทำไมกัน? ทำไมพวกโอปป้าถึงไม่ห่วงน้องกันบ้างเลย ทำไมไม่คิดว่าเขาจะคิดสั้นบ้าง ทำไมไม่คิดว่าเขาจะไม่ยอมกลับมา ทำไมไม่คิดบ้างว่าจุนฮงโอปป้าจะ.....ฮึก!

 

 

 

 

"เฮ้ๆๆๆ ! เธออย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นนะกียอน โอ๊ยยย! เธอไม่รู้เหรอว่าน้ำตาของเธอทำให้พวกฉันจะบ้าตายอยู่แล้วววว"เมื่อฮิมชานโอปป้าละสายตาจากหน้าจอมือถือขึ้นมาสบตาคุณที่ยืนนิ่งถึงกับทำให้เขารีบวางมือถือแล้วลุกโพล่งเข้ามาหาคุณทันที

 

 

 

 

น้ำใสๆไหลรื้นขึ้นมาปกคลุมการมองเห็นของคุณอีกครั้ง ฮือออออ ไม่อยากจะร้องไห้แล้วเหมือนกันนะ  แต่จะให้ทำไงได้เล่า ถ้าจุนฮงโอปป้าไม่อยากมาเห็นหน้าฉันอีกล่ะ

 

 

 

 

"ฮือออออออ~"คุณฟุบหน้าลงบนมือทั้งสองข้างที่ถูกยกขึ้นมาปกปิดหยดน้ำใสๆที่ไหลออกมาไม่หยุด ทำไมต้องมาขี้แยเอาตอนนี้ด้วยวะ น่าอายชะมัดเลย ทีเมื่อก่อนสอบตกหกวิชายังนั่งหัวเราะได้เลย ฮืออออ

 

 

 

 

ฮิมชานโอปป้าเดินเข้ามาแตะไหล่คุณเบาๆก่อนจะพูดปลอบใจคุณสารพัดสารเพ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นเลย ยิ่งคุณเหลือบไปเห็นเวลาจากนาฬิกาข้อมือโรเล็กซ์ของฮิมชานโอปป้าก็ยิ่งทำให้คุณอยากจะบ้าตาย

 

 

 

 

Rrrrrrr~~~ Rrrrrrr~~~ Rrrrrr~~~

 

 

 

 

"ยงกุกฮยองโทรมาแล้ว"จงออบใช้มือผลักตรีนของยองแจที่วางพาดอยู่บนหน้าตักของตัวเองออกก่อนจะพุ่งไปหยิบไอโฟนสีขาวที่สั่นครืดๆอยู่บนโต๊ะกระจกตรงหน้า

 

 

 

 

"ครับฮยอง! อ้าว! จุนฮง นายเองเหรอ?"

 

 

 

 

คำพูดของจงออบทำให้คุณใจกระตุกวูบด้วยความดีใจ คุณรีบใช้หลังมือปาดน้ำตาที่อาบแก้มออกก่อนจะฟังจงออบโอปป้าคุยโทรศัพท์อย่างตั้งใจ

 

 

 

 

"กียอนเหรอ? อ่าาา ก็....ยืนอยู่เนี่ย"จงออบโอปป้าหันมามองคุณเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อไป

 

 

 

 

"ได้ๆๆ แปปนะ"จงออบโอปป้าลุกขึ้นยืนจากโซฟาก่อนจะเดินเข้ามาหาคุณเรื่อยแล้วยื่นไอโฟนสีขาวในมือมาตรงหน้าคุณ

 

 

 

 

"จุนฮงมันอยากคุยกับเธอ"

 

 

 

 

คุณก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง ตัวเลขวินาทีบนหน้าจอเดินไปเรื่อยๆราวกับว่าปลายสายกำลังเฝ้ารอที่จะได้ยินเสียงจากคุณเหมือนที่คุณเองก็รู้สึกแบบนั้น

 

 

 

 

โด่วววว! คิดไปเองเหอะ!

 

 

 

 

"ยอโบเซโย"คุณกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ให้ดูเป็นปกติที่สุด คุณไม่อยากให้เสียงแหบแห้งเหมือนคนเป็นหวัดของคุณทำให้จุนฮงโอปป้าจับได้ว่าคุณร้องไห้

 

 

 

 

"(ยัยขี้แย! เธอร้องไห้เหรอ?)" เสียงกวนบาทาจากปลายสายทำให้คุณหลุดยิ้มออกมา เสียงที่คุณคุ้นเคยไม่ว่าจะจากเพลงที่คุณฟังอยู่ประจำหรือจากคนที่คนหลงรักและกำลังพูดอยู่ในสาย

 

 

 

 

"โอปป้า~~ ฉันไม่ได้ร้องไห้น้า"

 

 

 

 

"(โกหกน่า เสียงแหบซะขนาดนี้)"

 

 

 

 

"ก็.......ฉันกลัวโอปป้าจะคิดสั้นนี่นา"

 

 

 

 

"(ยัยเพ้อเจ้อ ฉันไม่คิดอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอก แล้วนี่เธอ.......โกรธฉันรึเปล่า?)"

 

 

 

 

"โกรธเหรอคะ?"

 

 

 

 

"(ฉันขอโทษนะที่.....เอ่อ....)"

 

 

 

 

"ชั่งมันเถอะค่ะ!! ฉันไม่โกรธหรอก แต่จะโกรธเดี๋ยวนี้ถ้าโอปป้าไม่กลับมา"

 

 

 

 

ตี้ดๆ แอ๊ดดดดดดดด~

 

 

 

 

เสียงเสียดสีของบานพับประตูและเสียงเซ็นเซอร์ดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้องก่อนที่ประตูจะเปิดลง 

 

 

 

 

คุณมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง อยากจะเข้าไปกอดจังแต่คงทำไม่ได้หรอก อาาา~ คิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันแล้วไม่กล้ามองหน้าเลย...

 

 

 

 

เลิกคิดซะทีสิยะ! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ยยย

 

 

 

 

เขาปิดประตูก่อนจะหันกลับมาทางคุณ แววตาของเขาเบิกโพลงเล็กน้อยก่อนจะหลุบตาลงมองพื้น หน้าขาวใสของเขาขึ้นสีเรื่อเล็กน้อยจนคุณสังเกตได้ ซึ่งมันก็ไม่ได้ต่างจากคุณเลยที่ได้แต่มองมือตัวเองแล้วบีบนิ้วตัวเองไปมาแก้เก้อ

 

 

 

 

"ขอโทษครับ ที่.....ผมออกไปข้างนอกโดยไม่บอกฮยอง"เซโล่พูดขึ้นเสียงเบาโดยที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นสบตาใคร อาา~ ให้ตายสิ ทำไมเขาถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ ใครจะไปโกรธลงกัน

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกน่า คนที่นายควรจะขอโทษน่ะคือกียอน ไม่ใช่พวกฉันหรอก"แดฮยอนเดินเข้ามาแตะที่ไหล่ของจุนฮงโอปป้าเบาๆพลางส่งสายตายึกยักมาทางคุณซึ่งนั่นทำให้คุณรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ

 

 

 

 

"พวกนายไปนอนกันเถอะ ดึกมากแล้ว ปล่อยให้สองคนนี้คุยกันเองจะดีกว่า"

 

 

 

 

สิ้นเสียงของบังยงกุกทุกคนก็เดินออกมาจากห้องนั้นอย่างว่าง่าย ยงกุกโอปป้าเดินหาวหวอดๆออกไป ส่วนคนอื่นๆก็เดินตามเอื่อยๆไปทีละคนจนเหลือแค่คุณและเซโล่เท่านั้น อะไรกันแฟระ! คิดจะไปก็ไปกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ รู้มั้ยว่าอึดอัดนะเว้ย 

 

 

 

 

คุณได้แต่ตะโกนในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อร้องเรียกให้พวกโอปป้าหันหลังกลับมา 'เดี๋ยวๆๆ อย่าไปเพิ่งสิค้าา! ฮ่วยย!' ไม่ได้ยินกันรึไง ฮือออ แล้วจะทำไงดีเนี่ยทำตัวไม่ถูกเลยอ่ะ

 

 

 

 

เสียงปิดประตูห้องตามมาด้วยเสียงล๊อกประตูดังมาแว่วๆบาดใจคุณปรี๊ดดดดด นั่นหมายความว่าพวกเขาคงจะไม่ออกมาแล้วใช่ม้ายยย ฮืออออ 

 

 

 

 

"เอ่อ....กียอน"เสียงของคนตรงหน้าทำให้คุณแทบสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง

 

 

 

 

"ค....คะ?"คุณตอบไปหน้าเหวอๆ ฮือออ ทำไมต้องทำหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูในเวลาแบบนี้ด้วยเนี่ยไอ้เด็กโข่งบ้า!  รู้มั้ยว่าทำให้ฉันยิ่งทำตัวไม่ถูกน่ะ

 

 

 

 

"คือ....เอ่อ....คือเธอสนใจจะดูหนังด้วยกันไหม?!"จุนฮงโอปป้าโพล่งขึ้นมาจนคุณสะดุ้งอีกรอบ คุณจ้องเขานิ่ง.... อ้ากกก! ไม่รู้จะพูดไงดีแล้วเนี่ย มันเหมือนต่างคนก็ต่างเขิน คุณก็เขิน เขาก็เขิน ฮือออ แต่ตอนนี้ฉันอยากจะจูบเขามากเลยเนี่ย นึกถึงเรื่องนั้นแล้วมัน..อ้ากก!

 

 

 

 

เห? ดูหนังตอนเวลาแบบนี้เนี่ยนะ?

 

 

 

 

"เอ่ออ..ถ้าเธอง่วงก็ไม่เป็นไร"เขายิ้มแห้งๆพลางลูบเรือนผมของตัวเองป้อยๆ หน้าขาวใสของเขายังคงขึ้นสีเรื่ออ่อนๆ

 

 

 

 

แต่ฉันนี่สิ!!! หน้าคงแดงไปถึงตาตุ่มแล้วม้างง!

 

 

 

 

"ม...ไม่เลยค่ะ ฉัน...ไม่ง่วงเลยซักนิด"คุณพูดพลางเอามือเล่นปอยผมตัวเองแก้เก้อ(อยากดูหนังกับเขาก็บอกมาเถอะ--ไรท์เตอร์)

 

 

 

 

"หะๆ จริงๆฉันไม่อยากให้บรรยากาศมันดูอึดอัดไปมากกว่านี้ ก็เลย...ชวนดูหนังน่ะ"เซโล่พูดพลางย้ายร่างสูงของตัวเองมายังทีวีLCDจอยักษ์ก่อนจะง่วนอยู่กับการเสียบปลั๊กและกดปุ่มต่างๆ

 

 

 

 

คุณยืนมองแผ่นหลังของเขานิ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เขาดูตัวโตมากเกินกว่าจะบอกได้ว่าอายุแค่17ปี ไหล่กว้างที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน ช่วงขายาวที่ดูแข็งแกร่งทุกครั้งที่เคลื่อนไหวอยู่บนเวที ลำคอขาวที่ไล้โลมไปด้วยเส้นผมสีน้ำเงินเข้มทำให้เขาดูออร่าจับมากขึ้น

 

 

 

 

อาา~ อยากจะสัมผัสมันแบบจริงๆจังๆซักครั้ง

 

 

 

 

"กียอน! เธอกล้าดูหนังผีรึเปล่า"

 

 

 

 

"ค...คะ?"คุณหลุดออกจากภวังค์หลังจากคนตรงหน้าหันมาถามคุณพลางโบกแผ่นซีดีในมือไปมา 

 

 

 

 

"ฉันถามว่า เธอกล้าดูหนังผีรึเปล่า"

 

 

 

 

"กล้าค่ะ แล้วแต่โอปป้าเลย"คุณส่งยิ้มน้อยๆตอบกลับไป

 

 

 

 

เซโล่พยักหน้ารับก่อนจะหันไปสนใจกับการใส่แผ่นซีดีลงไปในเครื่อง

 

 

 

 

คุณเดินมานั่งบนโซฟาก่อนจะคว้าหมอนข้างๆขึ้นมากอดเอาไว้ สายตาก็ยังคงมองคนตัวสูงตรงหน้าไม่เปลี่ยน

 

 

 

 

"เฮ้อออ ร้อนจัง"เซโล่ลุกขึ้นเหยียดกายของเขาก่อนจะใช้มือหนารูดซิ้พเสื้อแจ๊คเก๊ตลง เสียงซิ้พที่ดังอยู่ทำให้คุณไม่สามารถละสายตาให้สนใจหน้าจอทีวีได้เลย อ้ากกก! อย่ามาถอดตรงนี้นะ ถ้าโอปป้าถอดฉันจะไม่ทนจริงๆด้วย!

 

 

 

 

เซโล่ถอดเสื้อแจ๊คเกตตัวนอกออกก่อนจะโยนมันไปพาดไว้บนพนักเก้าอี้ เสื้อกล้ามแขนเว้าสีเหลืองเผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรงเล่นเอาหัวใจคุณเต้นไม่เป็นส่ำ ขาว! ขาวมวกก! ทำไมผิวเนียนได้ขนาดนี้นะ คุณไม่สามารถละสายตาไปจากแผงอกขาวเนียนของเขาไปได้จริงๆ  ภาพหน้าท้องขาวเนียนของเขาที่คุณเคยเห็นยังคงแจ่มชัดหากแต่ว่าตอนนี้มันถูกปกปิดด้วยเสื้อกล้ามสีเหลือง

 

 

 

 

คุณใช้มือตบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะพยายามหันกลับมาสนใจหน้าจอทีวี มือเย็น สั่นไปทั้งตัวละเนี่ย

 

 

 

 

เซโล่เดินเข้ามาทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆกับคุณจนมันยวบลงไปกระเทือนมาถึงคุณที่นั่งเป็นนกสั่น เซโล่ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาพาดบนหน้าขาอีกข้างของตัวเองก่อนจะยืดแขนทั้งสองข้างออกมาโอบพาดกับพนักโซฟาด้วยท่าทางชิวๆ เหมือนคุณอยู่ในอ้อมแขนเขายังไงยังงั้น

 

 

 

 

กลิ่นน้ำหอมและโคโลญยิ่งชัดขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับตัวเข้ามาใกล้

 

 

 

 

"เป็นอะไร เธอกลัวฉันเหรอ?"

 

 

 

 

ค่ะ! กลัว! มากด้วย! กลัวว่าฉันจะเผลอไปข่มขืนโอปป้าน่ะสิคะ ถ้ายังอ่อยแบบนี้ฉันจะไม่ทนแล้วน้า

 

 

 

 

"ป...ป่าวค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น"

 

 

 

 

"งั้นก็ขยับมาอีกสิ นั่งห่างเป็นวาแบบนี้ระวังนะจะมีคนมานั่งคั่นกลาง หึๆๆ"เซโล่พูดด้วยน้ำเสียงคล้ายคนพากย์เสียงคนอวดผีและนั่นทำให้คุณขยับไปชิดเขาโดยอัตโนมัติ

 

 

 

 

ผีเผอน่ะไม่กลัวหรอก แต่กลัวไม่ได้แอบกอดโอปป้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

'ค.ศ. 1953 ณ เมืองพูซาน ประเทศเกาหลีใต้' ตัวหนังสือสีแดงโชกเลือดค่อยๆขึ้นมาทีละตัวบนแบ๊คกราวสีดำบวกกับเสียงรองเท้ากระทบพื้นไม้เก่าๆเพิ่มดีกรีความหลอนให้หนังมากขึ้น คุณจดจ่ออยู่กับหนัง นี่เป็นครั้งแรกที่คุณได้ดูหนังผีของเกาหลี แค่อินโทรมาก็เล่นเอาฉี่จะแตกอยู่แล้ว 

 

 

 

 

"ฉันว่าปิดไฟดีกว่า น่าจะได้อารมณ์กว่านี้"

 

 

 

 

"เฮ้ย โอปป้า!"

 

 

 

 

พรึ่บ!

 

 

 

 

ยังไม่ทันที่คุณจะได้คร่ำครวญหาอิสระภาพ(?) จุนฮงโอปป้าก็เอื้อมไปหยิบรีโมทควบคุมไฟก่อนจะกดปุ่มสีแดง ไฟทั้งห้องดับพรึ่บพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

 

 

 

 

งื้อออออ!

 

 

 

 

'กรี๊ดดดดดดดด! ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับข้า! ออกไปเซ่ๆๆ กรี๊ดดดดด!!!'เสียงกรีดร้องแหลมบาดแก้วหูดังขึ้นมาแต่หน้าจอก็ยังคงดำสนิท เสียงตึงตังแห่งการหนีหัวซุกหัวซุนทำให้รู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวจับใจของแม่สาวนางนี้

 

 

 

 

'ไม่นะ!! กรี๊ดดดดดด! '

 

 

 

 

เผละ! 

 

 

 

 

เลือดกระเซ็นเต็มหน้าจอก่อนจะไหลย้อยลงมาแล้วฉากก็เปลี่ยนเป็นภาพพระราชวังเก่าๆ ทำเอาคุณสั่น เอิ่ม น่ากลัวใช่เล่นแฮะ

 

 

 

 

"โอปป้า~ เปลี่ยนเรื่องได้มั้ยย?"

 

 

 

 

"ทำไมล่ะ?"

 

 

 

 

"คือ..แบบ เฮ้ยยย!! กรี๊ดดดดด!"สายตาคุณเหล่ไปที่หน้าจอทีวีเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ปรากฏภาพหญิงสาวผมยาวในชุดฮันบกเก่าๆโชกเลือดค่อยๆไต่อยู่บนพื้นไม้เน่าๆ รอยเลือดมาเป็นทางเลย กรี๊ดดดด! ไม่เอาๆๆ

 

 

 

 

"โอปป้า!! เปลี่ยนเรื่องทีๆๆ ว้าย!!"คุณรีบกระเถิบเข้าไปใกล้ๆเขาก่อนจะคว้าผิดคว้าถูกไปหยิบชายเสื้อของคนข้างๆและกระชากมันขึ้นมาปิดตาของตัวเองทั้งสองข้าง

 

 

 

 

เฮ้ยย! อย่าเพิ่งไต่มาดิไอผีบ้า ให้กรูได้ปิดตาเตรียมใจก๊อนนน!

 

 

 

 

คุณกลัวจนไม่ได้รู้เลยว่ากำลังซุกอยู่ในชายเสื้อเขาจนมันเลิกขึ้นเล็กน้อยจนเห็นผิวขาวๆ เหย มันน่ากลัวจริงๆนะ

 

 

 

 

"โอปป้าเปลี่ยนๆๆๆ"

 

 

 

 

"เธอก็ปล่อยเสื้อฉันก่อนเซ่ยัยบ้า!"เซโล่พูดพลางแกะมือของคุณให้หลุดจากการเกาะกุมของคุณแต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะคุณทั้งจิกทั้งทึ้ง มือเหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแกอีก

 

 

 

 

เสียงซาวน์เอฟเฟ็คดังขึ้นจนรู้เลยว่าภาพในทีวีเป็นยังไง เสียงเผละๆเละๆและเสียงกระดูกลั่นทำเอาคุณแทบบ้า

 

 

 

 

"ปล่อยก่อนสิคร้าบบบ! โอปป้าจะได้ลุกไปปิดให้เธอไง"เสียงออดอ้อนของคนตรงหน้าเจ้าของชายเสื้อที่คุณกำอยู่เล่นเอาคุณใจเต้น ครั้งแรกเลยที่เขาพูดแบบนี้ คุณค่อยๆปล่อยมือออกจากชายเสื้อแต่ก็ยังคงหลับตาปี๋ 

 

 

 

 

ปี๊บ! พรึ่บ!

 

 

 

 

เสียงทีวีดับไปแล้ว ไฟทั้งห้องสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง คุณจึงกล้าลืมตาขึ้นมาจากฝ่ามือเปียกๆของตัวเอง จุนฮงโอปป้าลุกขึ้นไปวางรีโมทลงบนโต๊ะก่อนจะหันมามองคุณด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง คุณเพิ่งสังเกตว่าเสื้อของเขาเอี้ยวไปอีกทางเพราะแรงดึงของคุณทำให้คอเสื้อมันเลื่อนจนเห็น.....อ้ากกกกก! หัวหน่มน้มเซโล่!!!

 

 

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะบ้าตาย

 

 

 

 

"เลิกจ้องฉันแบบนั้นได้แล้ว ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ"เขาพูดประโยคหลังให้เบาลงแต่ก็ใช่ว่าคุณจะไม่ได้ยิน เขาก้มลงจัดเสื้อของตัวเองให้เข้าที่เพื่อปกปิดหน้าแดงๆของตัวเอง วร้ายย

 

 

 

 

"งั้นเรามานอนคุยกันดีมั้ยโอปป้า"

 

 

 

 

"หือ? นอนคุย? "

 

 

 

 

"ก็.....เรื่องไร้สาระน่ะค่ะ คือฉันนอนไม่หลับจริงๆ"

 

 

 

 

"ก็ดีเหมือนกัน"จุนฮงโอปป้ากลับมานั่งลงบนโซฟาข้างๆกับคุณก่อนจะเอื้อมมือไปปรับเบาะโซฟาให้เอนลงช้าๆก่อนจะเอนหลังลงนอน คุณมองการกระทำของเขาตาไม่กระพริบจนพนักโซฟาบังหน้าเขามิด

 

 

 

 

"ไม่นอนเหรอ?"โอปป้าโผล่หัวขึ้นมามองหน้าคุณด้วยสีหน้าบ๊องแบ๊วน่าหยิกพร้อมกับทำแก้มป่อง น่ารักอ่ะ!!

 

 

 

 

"คือฉันปรับไม่เป็นค่ะ"คุณพูดพลางหันไปง่วนอยู่กับการกดเบาะให้พับลงไป อ้ากก กดจนมือจะหงิกแล้วนะทำไมถึงได้แข็งแบบนี้ นี่แน่ะๆๆ

 

 

 

 

"มา ฉันทำให้"เขาไม่ว่าเปล่าพลางเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาแล้วมานั่งลงข้างๆคุณ เขาค่อยๆเอื้อมมือข้ามผ่านเอวบางของคุณมายังที่ปรับเบาะเล่นเอาคุณใจกระตุกวูบ มืออีกข้างๆของเขาก็ดันให้เบาะเหนือหัวคุณพับลงเป็นระนาบเดียวกันกับเบาะที่เขานอนเมื่อครู่ กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุณคุ้นเคยลอยออกมาแตะจมูกจนหัวใจคุณเต้นรัวอีกครั้ง คุณและเขาใกล้กันมากจนคุณมองเห็นหยดเหงื่อเล็กๆที่เกาะอยู่บนแก้มใสๆ 

 

 

 

 

"ทำไมมันฝืดอย่างนี้เนี่ย!"เซโล่เม้มปากแน่นในขณะที่มือก็ยังทั้งกดทั้งทุบจนเบาะสะเทือน คุณแทบจะหยุดหายใจเพราะเกรงว่าจะเผลอไปจุ๊บแก้มใสๆตรงหน้าน่ะสิ

 

 

 

 

ฟึบ! ตุบ!

 

 

 

 

"เฮ้ย!"

 

 

 

 

เบาะที่เขาทั้งกดทั้งทุบอยู่ดีๆก็พับลงมาอย่างรวดเร็วโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้คนตรงหน้าหล่นลงมาทับร่างบางของคุณทำเอาหัวใจคุณหล่นวูบลงไปถึงตาตุ่มและหัวใจคุณก็เต้นถี่รัวขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปากของตัวเอง แผ่นอกกว้างของเขาแนบชิดกับร่างบางของคุณเล่นเอาแทบหยุดหายใจ ไรผมนุ่มไล้ไปบนจมูกของคุณจักจี้

 

 

 

 

กรี๊ดๆๆๆๆๆ นี่ฉันได้จุ๊บแก้มจุนฮงโอปป้าแล้ว! อ้าก! ว้ากกก! อยากจะกรี๊ดให้ลั่น

 

 

 

 

อ่อก! รู้สึกได้ว่ามวลศอกมหาศาลของไอ้เด็กยักษ์ตรงหน้าทุ่มลงมาเต็มๆท้องเลย อ้ากก เจ็บๆๆ จุกๆๆๆๆ แต่เขินมากกว่าว้อย

 

 

 

 

เซโล่รีบลุกขึ้นทันทีก่อนจะประคองคุณให้ลุกขึ้นนั่ง สีหน้าเขาดูเป็นห่วงเป็นใยเมื่อเห็นว่าหน้าของคุณเริ่มม่วงเนื่องด้วยอาการจุก โหยย ดูก็ออกว่าเขากลั้นหัวเราะอยู่ หน้างี้แดงเถือกเลยนะ

 

 

 

 

"เจ็บมากมั้ยกียอน ฉันขอโทษนะคือฉันไม่ได้ตั้งใจ อยู่ดีๆมันก็ล้มลงไปเองอ่ะ ฉันเกาะไม่ทัน ขอโทษจริงๆ คิก!"เซโล่พูดพลางเอื้อมมือมาลูบผมของคุณด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะแถมยังแอบยิ้มอีก ไม่เป็นไรค่ะ หล่อค่ะ ให้อภัย

 

 

 

 

"ม...ไม่ เป็น ไร ค่ะ อ่อก!"ยังจุกไม่หาย

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรได้ไง หน้างี้เขียวเชียว ฮ่าๆๆๆ"เขาพูดพลางหัวเราะออกมาจนตาแทบปิด ลักยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาประดับบนแก้มใส เวลาเขายิ้มแบบนี้รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนจริงๆ

 

 

 

 

"โอปป้าอ่ะ ทำฉันเจ็บแล้วยังมาหัวเราะอีก จะไม่รับผิดชอบหน่อยเหรอ"

 

 

 

 

"ฉันขอโทษแล้วไง~~~ อย่าโกรธฉันเลยนะ นะๆๆๆ"เขาพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาทำให้คุณแทบหยุดหายใจก่อนจะทำมือปุอิ้งๆเหมือนที่เขาเคยทำ นี่มันอะไรกัน! อ้ากกก! เขินนน ทำแบบนี้ใครจะไปโกรธลงเล่า

 

 

 

 

"ไม่หายหรอก เจ็บจะแย่"คุณแกล้งสะบัดหน้านี้พร้อมกับกอดอกทำท่าทางฟึดฟัด แต่จริงๆแค่อยากจะหลบหน้าแดงๆของตัวเองเท่านั้นเอง

 

 

 

"งั้น จะให้ฉันทำไงเธอจึงจะหายโกรธล่ะ"

 

 

 

 

"ไม่รู้  ชิ"

 

 

 

 

แชะ!

 

 

 

 

เฮ้ยยย อะไรอ่ะ

 

 

 

 

คุณรีบหันขวับไปทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่าโดนถ่ายรูปเข้าให้แล้ว เซโล่ยืนถือมือถือที่เขาซื้อให้คุณนิ่งพลางหันกล้องมาทางคุณ เขายังคงยิ้มกว้างเป็นเด็กเมื่อเห็นท่าทางเหวอของคุณ

 

 

 

 

"ยิ้มสิ" 

 

 

 

 

แชะ!

 

 

 

 

เสียงชัตเตอร์จากกล้องดังอีกรอบก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะจากคนตรงหน้า ยังไม่ได้เตรียมหน้าเลยนะ หน้าชั้นคงจะเอ๋อแด.กมากเลยสิน้าา

 

 

 

 

"หน้าเธอตลกชะมัดเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

 

 

 

 

"โอปป้าอ่ะ! ทำไม....ว้าย!"ยังไม่ทันที่คุณจะได้เอ่ยปากตำหนิคุณก็ถูกท่อนแขนใหญ่ๆของเขามาโอบที่รอบคอก่อนจะออกแรงดึงให้คุณเซไปพิงกับแผงอกกว้างของเขา อ้ากกกก! หน้าจะซุกรักแร้เขาอยู่แล้วนะเนี่ย

 

 

 

 

"มาถ่ายรูปเซลก้ากัน"

 

 

 

 

"ห้ะ!?"

 

 

 

 

"ก็...ฉันขอโทษเธอโดยการถ่ายรูปคู่เธอไง ตอนที่เธอกลับบ้านไปจะได้คิดถึงฉัน"เขาพูดพลางส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

 

 

 

 

"........"

 

 

 

 

"มีแร๊ปเปอร์สุดฮอตอย่างฉันถ่ายรูปด้วยเธอไม่ดีใจรึไง หือ?"

 

 

 

 

คุณรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องหลบตาเขาขึ้นมามองหน้าจอมือถือที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นกล้องหน้าเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

 

"หนึ่ง สอง สาม "

 

 

 

 

แชะ แชะ แชะ แชะ!

 

 

 

 

"เสร็จแล้ว เอามือถือเธอคืนไป"เซโล่พูดพลางยัดมือถือลงไปในมือคุณที่ตอนนี้ยังคงตกอยู่ในภวังค์ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาที่เอนราบเป็นแนวเดียวกับพื้น คุณเองก็ทำแบบเดียวกัน

 

 

 

 

"โอปป้าคะ"

 

 

 

 

"หือ?"

 

 

 

 

"โอปป้าคิดถึงบ้านบ้างไหม"

 

 

 

 

"คิดถึงสิ แต่งานยุ่งมากจนไม่มีเวลาได้ไปหาเลย แต่ยังไงซะฉันก็เชื่อว่าพวกเขาน่ะคอยมองฉันอยู่ห่างๆอยู่แล้ว"

 

 

 

 

"อ่า แล้ว....เมื่อไหร่โอปป้าจะมาไทยบ้างล่ะ"

 

 

 

 

"เอ่อ เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ"

 

 

 

 

"ใจร้ายย เบบี้ไทยรอจนเหงือกจะแห้งแล้วน้า"(ใช่!! อันนี้ไรท์เห็นด้วย)

 

 

 

 

"เหอะน่า รออีกนิดนะ ยังไงซะเธอก็ได้อยู่ใกล้ๆฉันแล้วนี่นา~"

 

 

 

 

"ก็ใช่ค่ะ แต่ว่า....มันไม่เหมือนกันนี่นา ฉันไม่ได้เห็นโอปป้าแรพมานานแล้ว"

 

 

 

 

"งั้นฉันแรพให้ฟังเอามั้ย"เซโล่พูดพลางหันมายิ้มให้คุณ

 

 

 

 

"จริงเหรอคะ? เอาๆๆๆๆ"คุณรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อจะได้ฟังเขาแรพให้ฟัง มันจะรู้สึกยังไงนะการที่ได้มีแร๊ปเปอร์สุดฮอตหน้าตาดีแบบชเว จุนฮงมาแรพให้ฟังที่ข้างๆหู คงดีไม่น้อยเลยล่ะ

 

 

"기나긴 싸움에 목이 마른 그대들을 위해 날리는 PUNCH 서로가 다르고 편을 가르고 그 말이 곧 무지한 사람들 말이고 심장에 울리는 내 말이 니말과 다르니 화가나니 들어 4마디 잔소리"เขาแรพแบบ LTE ในเพลง Warrior รัวจนคุณฟังไม่ทัน เขาดูเท่ห์มากจนบอกไม่ถูกเลยล่ะ มือหนาก็ตวัดไปมาตามจังหวะอย่างเมามันจนคุณเผลอโยกหัวตาม

 

 

 

 

"*0*"

 

 

 

 

"หะๆ เป็นไง"

 

 

 

 

"เจ๋งสุดๆไปเลยโอปป้า! รู้สึกดีจังที่มีแร๊ปเปอร์เจ๋งๆแบบโอปป้ามาแรพให้ฟังโดยส่วนตัว"

 

 

 

 

"ฮ่าๆๆ เธออยากฟังอีกกี่ร้อยครั้งก็บอกฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ"

 

 

 

 

"ว้าวววววว ดีใจจัง"

 

 

 

 

"หาวววววววววว~"เซโล่บิดขี้เกียจก่อนจะหาวหวอดจนตาปี๋ นี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว คุณเองก็เริ่มจะง่วงแล้วเหมือนกัน

 

 

 

 

"โอปป้าง่วงเหรอคะ? ฉันเองก็ง่วงเหมือนกัน"

 

 

 

 

"อื้ม พรุ่งนี้ฉันต้องไปซ้อมเหมือนเดิมนี่นา เธอน่ะ ห้ามไปทำงานที่นั่นแล้วนะ เธอต้องโทรไปลาออกพรุ่งนี้เช้า"เซโล่พูดก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วหันมาหาคุณด้วยสีหน้าจริงจังผิดกับเมื่อครู่ เล่นเอาคุณรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก

 

 

 

 

"ทำไมเหรอคะ?"

 

 

 

 

"เชื่อฉันเถอะนะ ห้ามไปทำงานที่นั่นอีกไม่ว่าจะยังไงก็ตาม"ทุกๆคำพูดของเขาที่ออกมาสะกดให้คุณแน่นิ่งราวกับมีมนตร์ ทุกสิ่งทุกอย่างดูจริงจังไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงและท่าทางจนคุณได้แต่พยักหน้าตามหงึกๆ

 

 

 

"ฉันไปนะ ซัลจาโย~~"เขาลุกขึ้นยืนพลางโบกมือหยอยๆให้คุณแล้วบอกฝันดีซึ่งนั่นทำให้คุณยิ่งรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆก่อนที่เขาจะเดินหายลับออกไปจากห้องทิ้งให้คุณนั่งแข็งอยู่บนโซฟาเป็นรูปปั้น ทำไมล่ะ ทำไมเขาห้ามไม่ให้ฉันไปทำงาน ทำไมๆๆๆ

 

 

 

 

คุณส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองก่อนจะก้มลงมองภาพในมือถือช้าๆ

 

 

 

 

รอยยิ้มสดใสของโอปป้ายิ่งมองก็ทำให้คุณอยากจะยิ้มตาม มือหนาที่โอบรอบคอคุณทำให้ความรู้สึกเมื่อครู่กลับมาจู่โจมหัวใจของคุณให้เต้นรัวอีกครั้ง คุณยิ้มให้กับรูปนั้นก่อนจะเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องนั้น

 

 

 

 

แล้วนี่....ฉันต้องโทรบอกจงฮยอนรึเปล่านะ อืมมม อย่าเลย ป่านนี้หมอนั่นคงหลับไปแล้วล่ะ.....มั้ง?




...................................................................................................................................
To be continue..

 

:)  Shalunla