ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 13
Chapter 13
07.09 น.
"กียอนอาาา! กียอน!!"เสียงทุบประตูตึงตังกับเสียงโวยวายของเหล่าโอปป้าทำให้คุณสะดุ้งตื่นขึ้นมา
อะไรก๊านนนนน! ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยมาปลุก ทำไมวันนี้ยกกันมาทั้งขโยงเลยล่ะเนี่ย
คุณเด้งตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงผ้านวมผืนหน้าที่ห่อตัวอยู่ออกก่อนจะเดินมาที่ประตูอย่างเนือยๆ
"โวยวายอะไรกันแต่เช้าคะเนี่ยย"คุณพูดพลางขยี้ตาเพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้นหลังจากที่บดบังด้วยม่านขี้ตามานาน
"เธอไปเฝ้าจุนฮงทีสิ หมอนั่นน่ะตัวร้อนมากๆเลย"ฮิมชานโอปป้าพูดกับคุณด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"เห?"
"สงสัยคงเพราะหมอนั่นตากฝนเมื่อวานแน่ๆเลย กลับมาไข้ถึงได้สูงแบบนี้"
"จริงเหรอคะ?"
"ฝากเธอหน่อยนะ พวกฉันต้องไปซ้อมแล้วล่ะ"ยงกุกโอปป้าตบไหล่ของคุณสองสามครั้งและพวกเขาก็ทะยอยออกไปจากห้อง ทิ้งให้คุณยืนสะตั้น 10 วิอยู่หน้าห้อง
คุณรีบจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุดแล้วรีบตรงดิ่งมายังห้องนอนของฮิมชานโอปป้า ห้องที่จุนฮงโอปป้านอนอยู่ทุกวันตั้งแต่คุณเข้ามาอยู่ที่นี่
เช้าวันจันทร์อันแสนสดใส แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านรอยต่อระหว่างม่านเข้ามากระทบกับเตียงกว้างขนาดห้าฟุตจนเกิดเป็นเงาทอดลงบนพื้น
กลิ่นสเปรย์ปรับอากาศกลิ่นวานิลลาอ่อนๆลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศทั่วอาณาบริเวณ คุณกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงพลางจ้องมองคนตัวขาวที่กำลังทำหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง บนหน้าผากขาวมนถูกปิดทับด้วยแผ่นเจลลดไข้สีฟ้า ริมฝีปากที่เคยแดงกลับซีดเผือดตามแบบฉบับของคนที่โดนหวัดแดก
"แค่กๆๆๆๆๆ"
"=______="
"แค่กๆๆๆๆๆ"
"=______=^"
"ฮ้าดดดด ชิ้วววว!!"
"=_____=*^"
"โอย....กียอนอา เธอช่วยส่งทิชชู่ให้หน่อยสิ"เซโล่ที่ตอนนี้นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดกวักมือไปมาให้คุณดึงทิชชู่จากกล่องอีกแผ่นส่งให้เขา
คุณพยักหน้าน้อยๆก่อนจะหันหลังไปเอื้อมมือดึงแผ่นทิชชู่ออกมาจากกล่องแล้วส่งให้เขา
เขาดึงมันไปจากคุณก่อนจะเอามันมาปิดทับไว้ที่จมูกก่อนจะหลับตาปี๋และ......
ฟืดดด~~ ฟืดดด
คุณจ้องมองคนตัวสูงที่นอนอยู่บนเตียง เขากำลังสั่งน้ำมูกแบบเอาเป็นเอาตาย เออสิ! ฉันกำลังนั่งดูเขาสั่งน้ำมูกอยู่เนี่ย
เขาขย้ำทิชชู่ในมือจนเป็นก้อนกลมก่อนจะโยนมันทิ้งลงในถังขยะข้างเตียงอย่างเซ็งๆ
"กียอน เธอออกไปทำงานเถอะ ไม่ต้องมาเฝ้าฉันหรอก"เขาเอ่ยขึ้นเสียงแหบพร่าพลางพลิกตัวตะแคงหันหน้าไปอีกฝั่งหนึ่ง
"จะให้ไปได้ไงล่ะคะ ก็โอปป้าป่วยขนาดนี้"
"เออน่า ฉันไม่เป็นไรซักหน่อย แค่กๆๆๆ"
"ดื้อจัง ตัวร้อนขนาดนี้ยังจะเถียงอีก"คุณพูดพลางยื่นมือเล็กไปแตะบริเวณต้นแขนของเขาเบาๆ เสื้อสีดำลายFUKKตัวโคร่งของเขาร้อนขึ้นตามอุณหภูมิร่างกายของคนที่สวมมันอยู่
"........"เขาไม่ได้พูดอะไรอีก
คุณถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปคว้สมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ไกลนักขึ้นมาปลดล็อก
คุณค่อยๆเลื่อนนิ้วไปเรื่อยๆเพื่อหารายชื่อของคนที่จะโทรหา
'Jonghyun'
คุณแตะไปที่ชื่อนั้นก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
ตู๊ด~~~ ตู๊ด~~~
"(ยอโบเซโย)"
"จงฮยอน นี่ฉันเองนะ"คุณกรอกเสียงลงในมือถือเมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย
"(อื้ม ฉันรู้แล้วว่าเป็นเธอ)"
"วันนี้ฉันขอลางานนะ คงไม่ได้ไปทำงานแล้วล่ะ ขอโทษด้วย"
"(ทำไมล่ะ)"
"เอ่อออ....พี่ชายฉันป่วยน่ะ ฉันต้องเฝ้าไข้เขา"
"(อ๋ออ งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องห่วง"
"ขอบคุณนะ แล้วเจอกัน บาย"
"(บายยย)"
คุณวางมือถือไว้ที่เดิมก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงตัวเดิม หัวใจเต้นระส่ำอยู่ในอกด้วยอารมณ์ที่ไม่เหมือนเดิม มันรู้สึกแย่มากๆที่ต้องเห็นเขาป่วยแบบนี้ มันรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆที่เห็นเขาอ่อนแอเพราะว่ามีฉันเป็นต้นเหตุ ถ้าฉันไม่ใส่เสื้อบางแบบนั้นเขาคงไม่ต้องถอดเสื้อออกมาให้หรอก
ตัวเองก็หนาวเหมือนกันแต่กลับถอดเสื้อมาคลุมให้คนอื่น คิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย
"โอปป้า"คุณเรียกเขาเสียงเบา
"หือ?"เขาหันหน้ามามองคุณด้วยสายตาอ่อนล้า เขาดูพยายามที่จะลืมตาเพื่อมองคุณทั้งๆที่ตอนนี้คงอยากจะหลับตาเสียมากกว่า
"ฉันขอโทษนะคะ"คุณพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
"ขอโทษอะไรเล่า เธอไม่ได้ทำอะไรฉันนี่นา"
"ก็....ที่โอปป้าเป็นหวัดก็เพราะถอดเสื้อมาคลุมให้ฉันไม่ใช่เหรอ"
"งั้นฉันก็คงต้องขอโทษเธอด้วยแล้วกันนะ"
"เห?"
"ที่ปล่อยให้เธอโดน.....โรคจิตลวนลามบนรถบัสน่ะ"เขาพูดเสียงเบาลงเมื่อพูดประโยคหลังจนคุณได้ยินไม่ชัด
"ฮะ? โดนอะไรเหรอคะ"
"ช่างเหอะๆ อย่าไปคิดมากเลย"
"........."
จบบทสนทนาห้วนๆแต่เพียงแค่นั้น โอปป้ายังคงนอนหันหลังไปอีกทาง ช่วงท้องของเขาขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่เชื่องช้า คุณเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้เพราะเกรงว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของคนบนเตียง
เมื่อคุณแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้ว คุณจึงลุกออกจากเก้าอี้ช้าๆก่อนจะเดินไปยังห้องครัวที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง คุณค่อยๆเปิดประตูตู้เย็นออกแล้วก้มลงควานหากล่องไอติมรสช๊อกโกแลต
กล่องมะเขือเทศเชอร์รี่สองกล่องที่วางซ้อนอยู่กันอยู่ด้านในสุดของตู้เย็นทำให้คุณเปลี่ยนความคิด คุณวางกล่องไอติมลงที่เดิมแล้วเอื้อมมือไปหยิบมะเขือเทศออกมาแทน
คุณจัดแจงเทมะเขือเทศใส่จานให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากครัว คุณค่อยๆเปิดประตูห้องนอนให้เบาที่สุดเพราะเกรงว่าเสียงเอี๊ยดอ๊าดของประตูจะไปปลุกโอปป้า
คุณวางมะเขือเทศไว้บนโต๊ะเบาๆเผื่อเขาตื่นขึ้นมาจะได้กิน คุณหันกลับไปมองที่เตียงตัวเดิม
เฮ้ยยย!!! หาย!! หายไปไหนวะ
คุณรีบวิ่งไปที่เตียงเมื่อพบว่ามันว่างเปล่าไม่มีวี่แววของคนที่เคยนอน เหลือไว้แต่เพียงรอยยับย่นของผ้าปูที่นอนและผ้าห่มที่กระจุกอยู่ริมเตียงคุณเอามือไปทาบลงบนที่นอนก็พบว่ามันยังอุ่นอยู่เพราะอุณหภูมิร่างกายของคนที่เคยนอน
อะไรกัน ไม่อยู่แปปเดียวนี่หายไปไหนแล้ว
"โอปป้าคะ!"คุณเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่กระวนกระวาย
"อารายยยย"เสียงทุ้มแต่แหบพร่าดังก้องออกมาจากห้องน้ำก่อนจะตามมาด้วยเสียงเปิดก๊อกน้ำและเสียงซ่าของน้ำที่ไหลลงมากระทบกับพื้นกระเบื้อง
คุณรีบวิ่งไปที่ประตูห้องน้ำทันทีเมื่อได้ยินเสียงของโอปป้า
"โอปป้าทำอะไรคะ"
"อาบน้ำ"เขาตอบกลับมาสั้นๆผ่านบานประตูสีครีม
"เฮ้ยยย! โอปป้าเป็นหวัดอยู่นะ"
"เป็นหวัดแล้วอาบน้ำไม่ได้รึไง"
"ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวไข้จะยิ่งขึ้นไปอีกนะ!"คุณทุบประตูห้องน้ำเพื่อให้เขาออกมา ฉากน้ำเน่าในซีรีย์เกาหลีที่คุณเคยดูผุดขึ้นมาเต็มหัวไปหมด อ้ากกกก!! ถ้าเขาเป็นลมหัวฟาดพื้นขึ้นมาจะทำไงเนี่ย ถ้าเขาความจำเสื่อมล่ะ เขาก็อาจจะลืมว่าฉันเป็นใครและอาจไล่ฉันกลับบ้าน ม่ายยย
"ฉันจะไปซ้อม"
"โอปป้าทำไมดื้อจัง ถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาจะทำไง รู้บ้างมั้ยว่ากำลังทำให้ฉันเป็นห่วงจนแทบจะคลั่งตายอยู่แล้วว"
กริ๊ก!! แอ๊ดด~
เสียงปลดล็อกและเสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้คุณเลิกโวยวายทันที พลางสายตาจับจ้องไปยังคนตรงหน้า
เซโล่ยืนเท้าขอบประตูห้องน้ำพลางมองมาที่คุณด้วยสายตาแกมตำหนิ ปากของเขาก็ยังคงซีดเผือดเหมือนเดิมหากแต่ว่าหน้าเขากลับแดงระเรื่อ ผมสีควันบุหรี่ของเขาเปียกชุ่ม หยดน้ำจากไรผมแหลมๆของเขาหยดติ๋งลงบนลำคอขาวเนียนและเนินออกที่แหวกลึกลงไปใต้เสื้อคลุมอาบน้ำตัวยาว
คุณเสียการควบคุมตัวเองไปชั่วขณะ สายตาจับจ้องไปยังภาพตรงหน้าโดยไม่อาจเบือนหนีได้ หัวใจเต้นระส่ำยิ่งกว่ากลองรัว หน้าร้อนผ่าวจนรู้สึกได้
"เธอเป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยรึไง หือ?"เซโล่หยักยิ้มมีเลศนัยน์พลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าชวนให้ขนลุกซู่ สายตาแบบนั้นมันคืออาร้ายยยยยย!!!
"เอ่อออออ...คือ....บับว่า....."คุณพูดตะกุกตะกักไม่เป็นศัพท์ ไม่กล้าจะเงยหน้าสบสายตายั่วยวนคู่นั้นได้แม้แต่น้อย
"ถ้าเธอกลัวฉันตายขนาดนั้น....."
"........."
"ก็มาอาบน้ำให้ฉันก็แล้วกัน"
คุณสะดุ้งเฮือกกับคำพูดที่หลุดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของเขา แต่ยังไม่ทันที่คุณจะได้ตั้งตัวคุณก็รู้สึกว่าตัวเองถูกยกจนลอยสูงขึ้นจากพื้น
เซโล่เดินเข้ามาสอดมือเข้าใต้ข้อพับเข่าของคุณและช้อนร่างคุณขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของตัวเอง
ใจของคุณเต้นถี่รัวราวเกิดแผ่นดินไหว ยิ่งเงยหน้าไปปะทะกับสายตามีเลศนัยน์ผิดกับโอปป้าคนเดิมก็ยิ่งทำให้คุณใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาก้มลงมาหยักยิ้มมุมปากแล้วโน้มหน้าลงมากระซิบเบาๆที่ข้างๆหูของคุณ
ลมหายใจร้อนผ่าวรดลงมาบนข้างแก้มของคุณเป็นระยะๆจนทำให้ขนลุกซู่
"จะอาบน้ำกับฉันก็ไม่ต้องกลัวเปียกล่ะ หึๆๆ"เสียงกระซิบแหบพร่าชวนให้ขนลุกซู่บวกกับสายตาแบบนั้นทำให้คุณอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ
"อ....โอปป้าจะทำอะไรค่ะ!!"
"........."เขาไม่ตอบแต่กลับพาร่างของคุณเข้ายังห้องน้ำก่อนจะใช้แผ่นหลังกว้างดันประตูห้องน้ำให้ปิดลงแรงๆ
คุณพูดไม่ออก.....รู้แต่ว่าตอนนี้หน้าคงแดงมากๆๆๆๆๆๆๆ
เขาวางคุณลงบนแท่นวางอ่างล้างหน้าหน้ากระจกบานใหญ่อย่างรวดเร็วก่อนจะเท้ามือลงบนขอบแท่นชิดกับข้างลำตัวของคุณเพื่อปิดกั้นทางให้คุณหนี
คุณอึ้งจนพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนอะไรซักอย่างติดอยู่ในคอ คนตรงหน้าค่อยๆโน้มปลายจมูกเข้ามาใกล้ๆคุณอย่างเชื่องช้า คุณหลับตาลงอย่างแผ่วเบา สองมือน้อยดันแผ่นอกกว้างของคนตรงหน้าไว้
ภาพตรงหน้ามืดมิดมองไม่เห็นอะไรอีก รับรู้ได้เพียงสัมผัสแผ่วเบาที่ข้างๆพวงแก้มจากปลายจมูกของคนตรงหน้าที่ค่อยๆไซร้ไล้โลมลงมาเรื่อยๆ อย่างรุกล้ำจนมาหยุดอยู่ที่ซอกคอขาวเนียนของคุณ
คุณรู้สึกอ่อนระทวยทุกๆครั้งที่เขาขบเม้มซอกคอของคุณ หากแค่เพียงอุณหภูมิร่างกายที่สูงของเขาทำให้คุณพยุงสติไว้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ไม่อยากแม้แต่จะดันเขาออกไป
ไม่อยากเลยแม้แต่น้อย.....
.............................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น