[Zelo x You] สาวใสโชคร้ายขอมัดใจนายซุปตาร์ COME BACK

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 12

Chapter 12

 

 

ทำไมจู่ๆถึงได้รู้สึกว่าโลกนี้มันถึงได้หวานแหววขนาดนี้!!

 

 

"โอปป้าอ่ะ คิก"คุณไม่สามารถซ่อนอาการเขินไว้ได้อีกแล้ว หัวใจเต้นแรงจนคุณรู้สึกได้ ใบหน้าร้อนผ่าวเป็นระยะๆเหมือนโดนลมร้อนไม่ทราบที่มาพัดใส่อย่างจัง

 

 

คุณตีแขนจุนฮงโอปป้าเพื่อบดบังหน้าแดงๆของตัวเองแบบในละครน้ำเน่า ก่อนจะกระโดดโลดเต้นเดินนำออกมา

 

โอ๊ยยยยย! ยิ้มแก้มแทบปริแล้วเนี่ยย


 

 

 

 

"ย่าห์! เธอจะเดินไปไหน"เสียงตะโกนคุ้นหูฉุดให้คุณเบรกตัวเองกระทันหันก่อนจะเดินไปไกลกว่านี้ คุณหยุดชะงักแล้วหันกลับไปหาคนตัวสูงด้วยสีหน้างงๆแล้วจึงหันมองรอบข้างซ้ายทีขวาที

 

เออว่ะ...นี่วิ่งมาจนจะสุดประตูทางออกอยู่ละ

 

 

เงอะๆๆๆ 

 

"เอ่อออ...คาร์มาร์ท ใช่ๆๆๆ! ฉันจะดูร้านนี้แหละโอปป้า"ด้วยความที่กลัวเสียฟอร์ม สายตาคุณก็เหลือบไปปะทะกับป้ายสีชมพูแปร๋นของร้านขายเครื่องสำอางค์เกาหลีที่เห็นค่อนข้างบ่อยในไทย เออโนะ จริงๆก็อยากจะเข้าอยู่นานแล้วล่ะ

 

 

ดีนะที่ไม่เหลือบไปเห็นร้านขายชุดชั้นใน...

 

 

คุณลากข้อมือของคนตัวสูงให้เดินตามคุณเข้ามาในร้าน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมขยับตามคุณมา เอ๊ะ! หรือว่ากรูแรงน้อยไปวะ

 

"หึ้ยย! ไม่เอาอ่ะ ร้านผู้หญิงแบบนี้เธอก็เข้าไปคนเดียวสิ"เขาพยายามที่จะแกะมือคุณออกพร้อมกับทำสีหน้าประมาณแบบ....เอ่อยังไงดี... 'กรูไม่ใช่ตุ๊ดนะเว้ยเฮ้ย'
 

 

"โอปป้าใจร้าย ฉันอุตส่ามาเป็นเพื่อนแล้วนะ"คุณปล่อยมือออกจากมือขาวๆของคนตรงหน้าก่อนจะกอดอกและทำสีหน้างอลตุ๊บป่องแบบคิดว่าน่ารักที่สุด ได้แค่นี้แหละวะ

 

 

จุนฮงโอปป้ายืนมองคุณนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ คุณทำเป็นไม่สนใจทั้งๆที่อยากจะให้เขาง้อเต็มทน จริงๆแล้วนี่มันไร้สาระมากเลยนะ แต่ให้ทำไงได้เล่าาา

 

 

"เออๆๆๆ ก็ได้ ถือว่าหายกันกับที่ฉันลากเธอมานี่ละกัน"จุนฮงโอปป้าพูดอย่างเสียไม่ได้

 

"เย้!! โอปป้าน่ารักที่สูดด"คุณพูดพร้อมกับกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจก่อนจะกลับหลังหันแล้วเดินอะเลิร์ดเข้ามาในร้าน

 

เซโล่ผุดยิ้มและส่ายหัวน้อยๆให้กับความไร้เดียงสาของคุณก่อนที่เขาจะเดินล้วงกระเป๋าตามคุณเข้ามาในร้าน

 

 

"โอปป้าคะ เดินมานี่เร็วๆหน่อย"คุณเดินมาหยุดอยู่ที่ตู้กระจกใสกลางร้านก่อนจะหันไปกวักมือเรียกคนตัวสูงให้เดินตามมา

 

เซโล่เดินเข้ามาหาคุณทันทีที่เห็น

 

 

"มีอะไร"
 

 

"........"คุณไม่ตอบแต่กลับเอื้อมมือไปหยิบทินสีส้มแดงที่วางอยู่ในตู้กระจกขึ้นมาชูไว้ตรงหน้าคนตัวสูง(รู้จักทินกันใช่ป่าว?)

 

เซโล่มองทินในมือของคุณสลับกับมองหน้าคุณกรี๊ดดดด! โอปป้าจะรู้มั้ยว่าหน้าตาโอปป้าตอนนี้น่าทุบหัวลากเข้าถ้ำจริงๆเล้ยย
 

 

 

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันน้อยๆ สีหน้าแสดงอารมณ์สงสัยจนคุณเห็นเครื่องหมายคำถามลอยออกมาจากหัวของเขา(อันนี้เว่อละ)

 

 

คุณผุดยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นสีหน้าน่ารักของคนตรงหน้า
 

 

"อยู่นิ่งๆนะคะ"คุณพูดพลางเปิดฝาทินในมือแล้วบีบใส่ปลายนิ้วนิดหน่อย

 

ทินสีแดงอมส้มสดใสไหลพาดกับปลายนิ้วของคุณช้าๆ คุณปิดฝาทินแล้ววางมันไว้บนตู้กระจกแล้วหันมาสบตาคนตัวสูง
 

 

"เฮ้ยๆๆๆ   อย่าบอกนะว่าเธอจะ...."จุนฮงโอปป้าถอยห่างจากคุณเล็กน้อยเมื่อเห็นนิ้วเล็กๆของคุณที่มีทินติดอยู่ยื่นมาแทบจะติดหน้าเขา

 

 

"นิดหน่อยน่าโอปป้า นะๆๆ โอปป้าสุดหล่ออ"คุณขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้นแล้วยื่นนิ้วไปใกล้ๆกับปากเขาแต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่เอาด้วย

 

 

"เฮ้ยไม่เอาาา"เซโล่จับข้อมือของคุณที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่คุณก็ไม่ละความพยายาม

 

ฮิๆๆๆๆ โอปป้าจับข้อมือฉันอีกแล้ววว

 

 

"น่านะๆๆๆ"คุณเอียงคอแล้วทำสีหน้าบ๊องแบ๊วที่สุดในชีวิตเพื่อออดอ้อนให้คนตัวสูงยอม

 

"........"

 

 

"ฉันอาจจะหายไปจากชีวิตโอปป้าพรุ่งนี้ก็ได้นะ ขอให้ฉันได้แกล้งโอปป้าหน่อยเหอะ น้าๆๆๆ"

 

"..!!?..."

 

 

หัวใจของเซโล่เริ่มเต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้นหลุดออกมาจากคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าตาน่ารักอยู่ตรงหน้า หัวใจเต้นแรง.....เต้นแรงแบบนี้ไม่ชอบเลย มันไม่ได้มีความสุขซักนิด 

 

 

เซโล่บีบข้อมือของคุณแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าข้อมือเล็กในมือจะสลายหายไป จะไปกลัวอะไร ในเมื่อตอนนี้ยัยเพี้ยนนี้ยังอยู่ใกล้ๆ ยัยเด็กแปลกหน้าที่จู่ๆก็มาทำให้ชีวิตเขาวุ่นวาย แต่แปลกที่เขากลับยิ้มได้ทุกวัน เขานึกไม่ออกเลยว่าถ้ายัยนี่ต้องกลับบ้านเกิดไปแล้วชีวิตเขาจะเป็นยังไง การไม่ได้ปลุกยัยนั่นตื่นทุกเช้า การไม่ได้ไปรับกลับมาที่หอทุกเย็น คงจะน่าเบื่อน่าดู

 

 

"ก็ได้"เซโล่พูดออกมาโดยที่ไม่ลังเลอีกเลย
 

 

"เย้!"
 

 

คุณค่อยๆยื่นนิ้วชี้ที่มีทินป้ายอยู่ไปตรงหน้าของโอปป้า อุ้ย! เขินอ่ะเขินๆๆๆ

 

 

นิ้วชี้ของคุณแตะเบาๆลงที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของคนตัวสูง ภายในอกมันเต้นโครมครามจนแทบจะระเบิดออกมา คุณค่อยๆไล้เนื้อทินไปตามริมฝีปากของเขา สัมผัสนุ่มๆที่ปลายนิ้วยิ่งทำให้ใจคุณเต้นแรงขึ้นเป็นเท่าเดิม  

 

 

ผู้หญิงที่ได้ลิ้มรสจูบแรกของเขาคงรู้สึกดีไม่น้อย

 

 

มือขวาของคุณประคองใบหน้าเนียนใสที่น่าอิจฉาไว้นิ่งๆ คุณไม่กล้าละสายตาไปจากริมฝีปากอมชมพูนั่นได้แม้แต่ซักวินาทีเดียว ทำไมเขาถึงน่ากลัวแบบนี้นะ 

 

 

คุณเลื่อนสายตาไปปะทะกับดวงตาคู่สวยของคนตรงหน้าที่จ้องมองคุณมาตั้งแต่แรก จุนฮงโอปป้าเม้มปากน้อยๆ สายตาที่เขามองสบตาคุณทำให้ใจของคุณเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา

 

เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนชั่วคราว คุณไม่รับรู้ซึ่งอะไรอีกแล้วนอกเสียจากสัมผัสนุ่มๆที่ปลายนิ้ว หัวใจของตัวเอง และความรู้สึกที่คุณก็อธิบายไม่ถูก

 

"อะแฮ่ม! แฮ่ม!! ขากกก!"

เสียงกระแอมไอของพนักงานสาวที่ดูเหมือนเพิ่งมาถึงช่วยปลุกคุณให้หลุดจากโลกเมื่อครู่ชั่วคราว

 

อีนี่นิ!! มาขัดจังหวะจัง คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม 
 

 

คุณผละออกจากจุนฮงโอปป้าเช่นเดียวกับที่เขาก็ผละออกจากคุณ คุณทำเป็นเช็ดคราบสีส้มจากทินที่ติดมือออก เซโล่เองก็ก้มลงหยิบผ้าปิดปากสีดำในกระเป๋าเสื้อออกมาสวมก่อนจะ

เสตามองออกไปนอกร้านด้วยสายตาเลิ่กลั่ก
 

 

"ขอโทษนะคะที่ขัดจังหวะ"

 

"ม...ไม่เป็นไรค่ะ"
 

 

"สนใจสินค้าตัวไหนบอกได้นะคะ"พนักงานคนนั้นส่งยิ้มสดใสมาให้คุณ

 

"อ่า...เอาทินอันนี้ค่ะ"คุณไม่รู้จะทำอะไรเลยชี้ไปที่ทินที่วางอยู่บนตู้กระจก พนักงานคนนั้นมองตามนิ้วของคุณก่อนจะส่งยิ้มมาให้

 

 

"สักครู่นะคะ"เธอพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบทินอันไหมในลิ้นชักด้านล่างตู้กระจกก่อนจะเดินออกไปอีกทาง

 

เมื่อพนักงานเดินออกไปแล้ว คุณค่อยๆเหล่สายตาไปหาคนตัวสูงที่ตอนนี้ไม่รู้ยืนอยู่ตรงไหน คงออกจากร้านไปแล้วมั้ง

 

จริงๆด้วย เขาออกไปยืนอยู่นอกร้านแล้วล่ะ 


 

 

"ขอบคุณค่ะ ทั้งหมด 500 วอน"

 

 

คุณยื่นเงินไปให้พนักงานสาวก่อนจะรับถุงสีชมพูแปร๋นมาถือไว้

 

"สีนี้สวยมากเลยนะคะ ไม่มันด้วย"

 

 

"ค่ะ สวยจริงๆ"

 

 

"คุณคงรู้แล้วใช่มั้ยคะ เห็นเมื่อกี้ลองทามันบนปากของแฟนด้วย น่ารักดีนะคะ"

 

"เฮือก!"
 

 

"แฟนน้องหน้าตาคุ้นๆนะ เหมือนพี่เคยเห็นที่ไหน"พี่พนักงานพูดพลางทำท่าทางคิด คุณรู้สึกใจเต้นแรงและเหงื่อแตกพลั่ก

 

 

"......."

 

 

"นึกไม่ออกเลย แต่แฟนน้องน่ารักดีนะคะ"

 

 

"ข...ขอบคุณค่ะ"

 

 

 

คุณเงยหน้าไปมองหน้าพี่พนักงานคนนั้นก่อนจะลอบยิ้มที่มุมปากน้อยๆแล้วเดินออกมาจากร้าน

 

 

 

"โอปป้า จะซื้ออะไรอีกรึเปล่า"
 

 

"คงไม่แล้วล่ะ คือ....ฉันขี้เกียจเดินแล้ว"
 

 

"อ๋อ....งั้นก็ได้ค่ะ"
 

 

"กลับกันเถอะ ฉันง่วง"เขาพูดก่อนจะเดินผ่านคุณไปโดยที่ไม่รออีกตามเคย อะไรแวะ เดาใจไม่ถูกจีจี

 

คุณเดินตามหลังเขาต้อยๆๆ สายตาก็สอดส่องร้านรวงข้างๆรวมถึงผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา จริงๆด้วยที่คนเกาหลีหน้าตาพิมพ์เดียวกันหมด

แยกไม่ออกเลยจริงๆนะ เอ๊ะ มองหน้าหาไรยะ

 

 

 

มีแต่เด็กสาวๆที่หันมองจุนฮงโอปป้าจนคอแทบบิด ก่อนที่ชีจะซุบซิบกระดี๊กระด๊ากันหลังจากที่เดินผ่านโอปป้ามาถึงคุณ คุณส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อได้ยินเสียงน่ารำคาญของพวกนั้น

 

คุณเดินตามจุนฮงโอปป้ามาจนถึงประตูทางออกของห้าง 

 

 

"เดินเร็วๆหน่อยสิ ฉันง่วงจะแย่แล้ว"จุนฮงโอปป้าหันกลับมาหาคุณแล้วจับข้อมือคุณแล้วออกแรงลากให้คุณเดินไปพร้อมๆเขา คุณกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้ทันกับขายาวๆของคนข้างๆ

 

"โอปป้าๆๆ"คุณเอ่ยเรียกคนข้างๆท่าทางร่าเริง

 

"หือ?"เขาตอบเบาๆผ่านผ้าปิดปากสีดำพร้อมกับก้มลงมามองคุณ

 

"เรียกเฉยๆ ฮ่าๆๆๆ"

 

เซโล่มองคุณแปลกๆก่อนจะหลุดหัวเราะออกมานิดๆ เวลาแบบนี้โอปป้าน่ารักที่สุดเลยล่ะ 

 

ครืนนนนน~

 

คุณและเซโล่ต่างพร้อมใจกันเงยหน้าเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

 

กลุ่มเมฆสีดำทะมึนค่อยๆเคลื่อนตัวอย่างอ้อยอิ่งบดบังแสงของดวงอาทิตย์เมื่อครู่ เสียงฟ้าร้องเบาๆมาพร้อมกับลมที่แรงขึ้นจนกระโปรงสีพีชที่คุณใส่มาพลิ้วขึ้นมาเหนือขาอ่อน

คุณใช้มือข้างที่ปราศจากการเกาะกุมจากคนข้างๆค่อยๆกดมันลง

 

"เหมือนฝนจะตกแฮะ รีบวิ่งเถอะ"จุนฮงโอปป้าลากให้คุณวิ่งตามเขา ฮ่วย! ไอ้กระโปรงบ้านี่ก็ปลิวได้ปลิวดี กดจนเมื่อยแล้วนะว้อยย

 

คุณวิ่งตามแรงลากของคนตัวสูงมาเรื่อยๆจนมาถึงถนนใหญ่ ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆบวกกับอากาศที่หนาวสะท้านทำให้ฟันคุณกระทบกันดังกึกๆ 

 

ฝนห่าใหญ่เทลงมาโดยที่ไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า คนที่เดินอยู่ริมถนนต่างรีบวิ่งเพื่อหาที่หลบฝนกันให้วุ่น คงไม่มีใครคิดสินะว่าฝนจะตกกลางคันแบบนี้

 

 

"โอปป้า เรารีบวิ่งให้ถึงเร็วๆดีมั้ยคะ ทนตากฝนไม่นานหรอก"คุณหันไปบอกความเห็น เซโล่ยังกำข้อมือคุณแน่นไม่ปล่อย หยาดฝนที่ตกลงมาทำให้คุณมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด

 

"ไม่อ่ะ หาที่หลบฝนเหอะ"จุนฮงโอปป้าส่ายหน้าพร้อมกับหันมองไปรอบๆกายด้วยท่าทางเร่งร้อน

 

คุณจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ ผมที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนทำให้เขาดูฮอตถึงขีดสุด หยดน้ำน้อยๆไหลลงมาตามไรผมด้านข้างผ่านเสี้ยวหน้าขาวๆ เสื้อสีฟ้าอ่อนที่เขาใส่มาชุ่มน้ำจนแนบเนื้อมองเห็นไปถึงแผงอกขาวๆ

 

อาาา~~ โอปป้าโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วสินะ

 

จุนฮงโอปป้าฉุดมือของคุณโดยที่คุณยังไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนจะพาคุณวิ่งมาที่หน้าตู้โทรศัพท์ที่อยู่ไม่ไกลนัก

 เขาใช้มือขวากระชากประตูให้เปิดออกก่อนจะดึงให้คุณเข้ามาพร้อมๆกับเขา

 

 

เสียงเม็ดฝนกระทบกับพื้นดินเสียงดังไปหมด กลิ่นอายฝนลอยมาแตะจมูกคุณเป็นระยะ 

 

ตู้โทรศัพท์แห่งนี้ทั้งเล็กทั้งแคบจึงพอช่วยคลายหนาวให้คุณไปบ้าง

 

คนตัวสูงดันให้แผ่นหลังของคุณชิดกับกระจกของตู้โทรศัพท์ก่อนจะโน้มลงมาเอาคางเท้ากับไหล่ของคุณ มือใหญ่เลื้อยไปมาอยู่ที่รอบเอวเล็กของคุณก่อนจะดึงให้ตัวคุณแนบชิดกับแผงอกอุ่นๆของเขา

 

ใจของคุณเต้นระส่ำไม่กล้าจะเงยหน้าสบตาคู่นั้นแม้แต่น้อย

 

เสียงหายใจเบาๆของคนตรงหน้ายิ่งทำให้คุณใจเต้นแรงถี่ขึ้นเรื่อยๆ บวกกับลมหายใจอุ่นๆที่ไล้ลงมาตามซอกคอของคุณเอง
 

 

คุณดูตัวเล็กไปถนัดตาเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูง มือของคุณก็ดูเล็กลงเช่นกันเมื่อวางอยู่บนไหล่กว้างของคนตรงหน้า

 

 

ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยใดๆนอกจากเสียงฝนที่ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย

 

"โอปป้าคะ...."คุณกระซิบเบาๆข้างๆหูของคนตัวสูง เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากบ่าของคุณ

 

"หือ?"
 

 

"โอปป้าหนาวไหม?"
 

 

"ฉัน......ไม่หนาวหรอก ว่าแต่เธอน่ะ"เขาพูดเสียงเบาพลางดึงเอวบางของคุณให้แนบชิดกับผิวกายอุ่นๆของเขามากขึ้นไปอีก ทำให้หน้าของคุณกับเขาห่างกันแค่คืบ

 

 

โอปป้าอยากให้ฉันหัวใจวายตายนักใช่มั้ยย

 

"/////////"

 

"หนาวรึเปล่า หืม?" เสียงกระซิบแหบพร่าแลดูห่วงใยของเขายิ่งทำให้คุณทำตัวไม่ถูก คุณส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบก่อนจะปล่อยใจตามสบาย
 

 

"ทำไม? โอปป้าไม่รีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ล่ะคะ อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง"

 

"......"ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ

 

เซโล่ค่อยๆผละคุณออกจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะค่อยๆจับปลายเสื้อทั้งสองข้างและจัดการเลิกมันขึ้นช้าๆแล้วถอดออกมาถือไว้

 

แม่เจ้า!!!!!!!!! พระเจ้าจอร์ช!!!! ลูกอยากตายยย
 

 

แผงอกขาวเนียนชุ่มไปด้วยไอฝนประกอบกับหยดน้ำที่ไหลเป็นทางผ่านร่องซิกแพคทำให้คุณแทบบ้า

 

"อ....โอปป้าทำอะไรคะ"คุณถามกล้าๆกลัวๆ
 

 

"........."ไร้การตอบรับอีกตามเคย เขาค่อยๆกางเสื้อสีฟ้าในมือออกแล้วจัดการคลุมมันไว้บนไหล่ของคุณช้าๆ เขาดึงปลายเสื้อทั้งสองข้างให้ประกบชิดกันเพื่อปกปิดหน้าอกของคุณ

 

"โอปป้า...."

 

"ผู้ชายน้อยคนนักนะที่จะทนกับสิ่งยั่วยุในเวลาแบบนี้ได้"

 

"!!!?"
 

 

"แล้วถ้าหากฉันให้เธอขึ้นรถเมล์ในสภาพแบบนี้ ล่ะก็......"
 

 

คุณค่อยๆก้มลงมองสำรวจสภาพของตัวเองใต้เสื้อคลุมไหล่ช้าๆ

 

เสื้อสีครีมตัวบางที่คุณใส่มาเปียกชุ่มจนเห็นชั้นในสีชมพูหวานแหววชัดเจน เพราะเสื้อเปียกจึงทำให้คอเสื้อที่มันกว้างอยู่แล้วหนักอึ้งและห้อยตกลงมาจนเห็นเนินอกขาวที่คุณปกปิดมาเนิ่นนาน

 

กรี๊ดดด

 

"อ้ากกก! โอปป้าอย่าพูดนะ"คุณยื่นมือออกไปปิดปากของคนตัวสูงทันที

 

"......."

 

"ผู้หญิงส่วนมากก็ไม่ใช่ว่าจะทนกับอะไรแบบนี้ได้เหมือนกัน"

 

"!!!?"

 

"เพราะฉะนั้น โอปป้าอย่าออกจากตู้โทรศัพท์นี้เด็ดขาดนะ"

 

 

จุนฮงโอปป้าค่อยๆจับข้อมือของคุณที่ปิดปากเขาอยู่ออกเบาๆก่อนจะหยักยิ้มที่มุมปาก

 

"ครับ....เดี๋ยวฝนหยุดตกแล้วเราจะออกไปด้วยกัน"

 

".........."

 

 

"แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรให้พวกฮยองเอารถมารับ"

 

"ค่ะ"

 

 

 

 

เสียงฝนที่ตกลงมากระทบหลังคาตู้โทรศัพท์ คงดังได้ไม่เท่ากับเสียงหัวใจของคุณตอนนี้ละมั้ง....



.............................................................................................................

ทุกคนคงฟังเพลง coffee shop กันแล้วใช่ป่าว อยากจะบอกว่า.......ฟิลมันให้กับฟิคเรื่องนี้โคตรรรร ไรท์ฟังแล้วฟินฝุดๆ บวกกับโล่น้อยก็โคตรหล่อ กรี๊ดด 555

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

:)  Shalunla