ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 (100%)
Chapter 11 100%
"โอปป้ามาซื้ออะไรคะ?"คุณเงยหน้าไปถามคนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังพิจารณาสนีคเกอร์ที่วางอยู่บนชั้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน คุณเห็นโอปป้าเดินไปเดินมาอยู่ในร้านตั้งนาน พนักงานในร้านถามก็ไม่ยอมพูด เอาแต่เดินไปนู่นไปนี่ทีจนคุณขี้เกียจจะเดินตาม อะไรแวะ - -*
"ฉันกำลังมองหาเสื้อตัวใหม่สำหรับใส่ไปเวิร์ลทัวร์"เขาตอบโดยที่สายตายังไม่ละไปจากสนีคเกอร์คู่เดิม
"เห? แล้วโอปป้าเข้ามาในร้านรองเท้าทำไม"
"ก็......เห็นมันสวยดีนี่นา เลยแวะเข้ามาดูเสียหน่อย"
คุณมองใบหน้าด้านข้างของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมพร้อมกับทำปากจู๋ คงจะรวยมากเลยสินะ จริงๆแล้วคุณก็เห็นตามเน็ตอยู่บ่อยๆว่าเขาชอบใส่เสื้อผ้าราคาแพง ไม่อยากจะพูดว่าเสื้อที่คุณใส่อยู่ตอนนี้ตัวละสองร้อยเอง กรรม ไปบอกเค้าทำไม 555
คุณเอื้อมมือขึ้นไปพลิกป้ายราคาที่ห้อยติดอยู่กับสนีคเกอร์ยี่ห้อ nike สีดำที่มีขอบสีเขียวสะท้อนแสง
ป้าดดดดดดด! 180000 วอน รองเท้าผ้าใบบ้าบอนี่ราคา 6000 บาท!! แพงอิ๊บอ๋ายเลย
"เอาคู่นี้ครับ ใส่ถุงให้ด้วยนะครับ"จุนฮงโอปป้าชี้ไปที่สนีคเกอร์คู่เดียวกับที่คุณตกตะลึงอยู่เมื่อครู่ เขาล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกระเป๋าออกม่ก่อนจะดึงบัตรใบเดิมที่เขาใช้ประจำยื่นให้พนักงาน
ไม่อยากจะคิดว่าในบัญชีเขาจะมีเงินเยอะแค่ไหน บัตรใบเดียวกับที่เขาใช้ตอนซื้อมือถือให้คุณเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเลย
"..........."คุณมองเขาด้วยใบหน้าเอ๋อๆโดยไม่รู้ตัว
"อะไร ฉันทำอะไรผิดอีกเล่า"
"ป...ป่าวค่ะ โอปป้านี่รวยจังเนอะ หะหะ"
จุนฮงโอปป้าไม่ตอบแต่กลับมองหน้าคุณนิ่งก่อนจะลากคุณมานั่งที่โซฟาในร้าน
"เธออยากได้อะไรรึเปล่าล่ะ"
"เห?"
"เอ้า! ก็เธอบอกว่าฉันรวยนี่นา"
"แล้วมันเกี่ยวกับของที่ฉันอยากได้ตรงไหนเหรอคะ"
"ก็ฉันแค่อยากจะจ่ายทิ้งๆไปบ้าง เผื่อจะลดนิสัยชอบจ่ายของตัวเองไปบ้าง พอมีเงินเห็นอะไรก็อยากได้ไปหมดเลย ฉันไม่อยากให้เงินหมดเร็ว"
อุแหม่.... คนรวยคิดงี้กันหมดทุกคนป่าวเนี่ย โอปป้าคงไม่อยากให้ตัวเองฟุ่มเฟือย แต่ไม่นานก็มีเวิร์ลทัวร์ใช่ป่าว คงมีเงินมาอีกเป็นกองแน่เลย -0-
"ฉันอยากได้แลมโบกีนี่สีแดง โอปป้าซื้อให้ฉันได้มั้ย?"คุณพูดด้วยน้ำเสียงยียวนพร้อมกับหันไปสบตาเรียวๆของคนข้างๆ
"ยัยเพ้อเจ้อ! เลิกฝันเถอะ ฉันเองก็ยังอยากได้เหมือนกัน"
"ฮ่าๆๆๆ"
"เอาไว้ฉันซื้อได้เมื่อไหร่เธอค่อยมานั่งข้างๆฉันแล้วกันนะ ฉันจะพาไปนั่งรถเล่น เป็นไง?"เขาพูดก่อนจะหันมายิ้มจนตาหยีน่ารัก ถ้าเขาถอดผ้าปิดปากนี่ออกคุณคงจะได้เห็นลักยิ้มของเขาแน่นอน แงๆ อยากเห็นอ๊าาา
กรี๊ดดดด! เขาพูดแบบนี้คืออยากให้คุณเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ใช้มั้ยๆๆๆๆ
"หะหะๆ เธอคงกำลังเพ้อเจ้อไปไกลเลยสินะ"เขาพูดทิ้งท้ายใส่คุณก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบถุงจากมือของพนักงานที่ดูเหมือนมายืนอยู่นานแล้วแต่คุณกลับมองไม่เห็น วิญญาณคุณคงล่องลอยไปไกลแล้วล่ะ อ้ากก เพ้อเจ้อได้อีก
"ไปได้แล้ว ยังมีของต้องซื้ออีกมากเลย"เขาพูดพลางส่งมือมาทางคุณ คุณมองมือเขาอย่างงงๆ
"เร็วๆสิ หนุ่มหล่อน่ารักอย่างฉันอุตส่าห์ขอมือขนาดนี้แล้วยังไม่ให้อีกเหรอ"
กรี๊ดดดดดดด!
คุณเดินจับมือมือกับโอปป้าแล้วเดินผ่านร้านรวงต่างๆ กลิ่นของอาหารสไตล์เกาหลีตามร้านในห้างต่างโชยออกมาแตะจมูกของคุณเป็นระยะๆ
ได้จับมือกับเขาแล้วใจสั่นเป็นบ้าเลย การได้จับมือกับเขาแล้วเดินช้อปปิ้งเป็นสิ่งที่คุณใฝ่ฝัน ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่านี่เป็นเรื่องจริง
สัมผัสอุ่นๆจากมือของคนข้างๆเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนคุณว่านี่เป็นเรื่องจริง คุณกุมมือของเขาให้แน่นขึ้นราวกับย้ำเตือนตัวเอง
ผู้ชายอาร้ายยยยมือนุ่มเป็นบ้า!
คุณกับเขาจับมือกันมาเรื่อยๆจนมาถึงร้านเสื้อผ้าตรงมุมสุดของห้าง ทั้งร้านถูกตกแต่งด้วยสีขาวและสีดำ มีหุ่นทั้งนั่งทั้งยืนอยู่ในตู้กระจก
ขอทายว่าร้านนี้ของต้องแพงแน่นอนเบย
"ยืนรอตรงนี้แปปนะ เดี๋ยวฉันเข้าไปเอาของที่สั่งไว้ก่อน"จุนฮงโอปป้าหันมาพูดกับคุณก่อนจะหันไปแล้วเดินเข้าร้าน คุณมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาจนลับเข้าไปในร้าน
คุณทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่วางอยู่หน้าร้านก่อนจะหยิบมือถือออกมาเล่นแก้เซ็ง
"กียอนอา"ในขณะที่คุณกำลังเมามันส์อยู่กับเกมส์ในมือถือ เสียงของคนบางคนดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อนทำให้คุณเล่นเกมส์แพ้
คุณเงยหน้าขึ้นไปหาเจ้าของเสียงอย่างไม่สบอารมณ์นัก ฮึ่มม ตายเลย! อุตส่าห์เล่นมาตั้งนาน
จงฮยอน! จงฮยอน!!! เขา....เขามาทำอะไรที่นี่
"จงฮยอน! น...นายมาทำอะไรที่นี่"คุณตกใจเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าไปสบตาตี่ๆของคนที่ยืนอยู่ วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีดำสกรีนลายอาร์ตๆกับกางเกงยีนส์สีซีดๆ ผมสีดำขลับถูกเซ็ตตั้งตรง เขากำลังยืนส่งยิ้มมาทางคุณด้วยสีหน้าเป็นมิตรอย่างเคย ดูไปดูมาเขาก็หน้าตาคล้ายๆปาร์ค ชานยอล เอกโซ เหมือนกันนะ แต่เหมือนตอนก่อนเดบิวท์ ตาตี่ๆ หน้าเรียวๆ ผมตั้งๆ อร้ากก ใช่เลยย
"ก็มาซื้อของใช้นิดหน่อยน่ะ"เขาพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกับคุณ
"งั้นเหรอ..."
"แล้วเธอล่ะ มาคนเดียวเหรอ?"
"ป...ป่าวๆๆ มากับ เอ่อ... พี่ชายน่ะ! ใช่ๆๆ ฉันมากับพี่ชาย แหะๆๆ "คุณพูดจาตะกุกตะกักด้วยท่าทางเหลอหลา ถึงจงฮยอนจะรู้ว่าคุณกับเซโล่รู้จักกัน แต่คุณก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดีนั่นแหละตอนพูดถึงโอปป้ากับคนแปลกหน้า เอิ่มม จริงๆจงฮยอนไม่ใช่คนแปลกหน้าซักหน่อยนี่นา
"ใช่มักเน่บีเอพีรึเปล่า?"
"หะ?!"
"ท่าทางแบบนี้ต้องใช่แน่ๆเลย แน่ใจเหรอว่าเธอเป็นแค่น้องสาวของเขาจริงๆ"
"เฮ้ยย นายอย่าพูดแบบนี้นะ ฉันเป็นแค่น้องสาวเขาเท่านั้นแหละ"
"มาเดทกันก็บอกมาเถอะ"
"จงฮยอนน!"
"ฮ่าๆๆๆ เธอนี่ดูออกง่ายชะมัดเลย ไม่ใช่แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย"
หาาา นี่ฉันหน้าแดงอีกแล้วเหรอ? ฮืออออ ทำไมหน้าถึงได้แดงง่ายแบบนี้นะ
พอมีคนพูดแบบนี้ทีไร หัวใจคุณต้องเต้นรัวแบบนี้ทุกทีเลย ทำไมถึงยังไม่ชินก็ไม่รู้
"จงฮยอน"คุณเอ่ยชื่อคนข้างๆเบาๆ
"อะไร"
"ฉันอยากรู้จักนายให้มากกว่านี้"
"หา แค่นี้เธอยังไม่รู้จักฉันอีกเหรอ?"
"หมายถึง...นายเป็นคนยังไง มาจากไหน มีชีวิตยังไง อะไรทำนองนี้อ่ะ"
"ทำไมจู่ๆถึงอยากรู้จักฉันขึ้นมาล่ะสาวน้อย"
"อ่าาา... ไม่รู้สิ" ใช่ คุณก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากรู้ แปลกนะ คุยกับผู้ชายเกาหลีแปลกหน้าได้อย่างสนิทสนมมาเป็นอาทิตย์ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลย นี่คงเป็นเหตุผลที่ถามละมั้ง
"ก็....ฉันชื่อจงฮยอน ชื่อเต็มๆก็คิม จงฮยอน พี่สาวฉันก็คือคิม เยจิน ผู้จัดการร้านนั่นแหละ"
"หาาาา! นายกับคุณเยจินเป็นพี่น้องกันเหรอ"
"อื้ม ปีนี้ฉันอายุ 20 แล้วและที่มหาลัยก็ปิดเทอมอยู่ เลยอยากหางานพิเศษทำ นูน่าก็เลยชวนมาเป็นเด็กเสิร์ฟดู ฉันคิดว่ามันสนุกดีก็เลยตอบตกลง"
เอิ่ม..รู้สึกผิดยังไงไม่รู้แฮะ เขาแก่กว่าฉันตั้ง.....ปี แต่ฉันกลับเรียกเขาว่า นายๆๆๆ อยู่ตั้งนาน
"ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้เรียกว่าโอปป้า คือฉันไม่รู้อายุของ เอ่อ... โอปป้า"
"ฮ่าๆๆๆ ฉันไม่ถือหรอก เรียกฉันแบบเดิมดีกว่า ขืนให้เธอมาเรียกโอปป้าๆอยู่ฉันคงขนลุกตายเลย"
"ฮ่าๆๆๆ ฉันก็คิดแบบนั้นแหละ"
"เธอเป็นเพื่อนต่างชาติคนแรกของฉันเลยนะ"
"นายก็เป็นเพื่อนผู้ชายเกาหลีคนแรกเลยนะที่ฉันสนิทขนาดนี้ แถมนายก็หล่อมากๆด้วย"
"จริงเหรอ ขอบคุณนะกียอน เธอเองก็น่ารักเหมือนกัน ฉันคิดว่าตาของเธอน่ะโตมากๆเลย ที่นี่น่ะใครๆก็อยากตาสองชั้นกันทั้งนั้นเลยมีแต่คนไปศัลยกรรม"
"คิก อย่าชมเยอะสิฉันลอยไปไกลแล้วนะ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
คุณและจงฮยอนยิ้มและหัวเราะกันอย่างมีความสุข นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นเขายิ้มกว้างขนาดนี้ เขาเป็นคนที่ยิ้มแล้วโลกดูสดใสคนหนึ่งเลยล่ะ
"แล้ว.....นายเคยมีแฟนรึเปล่า??"ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จู่ๆคุณก็โพล่งถามคำถามนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้คนข้างๆหยุดหัวเราะทันที
"ถามทำไมล่ะ"จงฮยอนหันมามองหน้าคุณด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ก็แค่อยากรู้ หล่อๆแบบนี้น่าจะมีสาวๆมารุมตอมเยอะแน่ๆเลย"
"เคยมี......แต่เลิกไปนานแล้วล่ะ"จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเหม่อลอยพร้อมกับสายตาที่มองออกไปยังทางเดินกว้างราวกับมองหาใครสักคนหนึ่งซึ่งเขาไม่มีวันเดินกลับมาหา รอยยิ้มเมื่อครู่ถูกบดบังด้วยสายตาเศร้าๆจนคุณรู้สึกไม่ดี ไม่น่าไปถามอะไรแบบนั้นเลย แว้กก
"ฉันขอโทษนะ"
"ฮึ่ย ขอโทษอะไรกัน เธอไม่ได้ทำผิดอะไรนี่นา"เขาหันมายิ้มให้กับคุณพร้อมกับเอามือมาลูบหัวของคุณเบาๆเหมือนคุณเป็นเด็กน้อย ฉันดูออกนะ ว่านายแค่ฝืนยิ้ม
"กียอน ฉันหายไปแปปเดียวนี่เธอหาคู่เดทใหม่ได้แล้วเหรอ??"เสียงทุ้มๆที่คุ้นหูฉุดให้คุณหันไปมองเจ้าของเสียงในทันที
จุนฮงโอปป้ายืนมองคุณด้วยใบหน้าบึ้งตึง ผ้าปิดปากที่เขาเคยใส่ถูกรูดลงมาอยู่ใต้คาง ในมือของเขามีถุงกระดาษสีขาวสองสามใบ
"โอปป้า เสร็จแล้วเหรอคะ แหะๆ"คุณลุกขึ้นยืนทันทีแล้วหัวเราะแห้งๆ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยเล่า
"แล้วหมอนี่เป็นใคร แฟนเธอเหรอ?"จุนฮงโอปป้าเดินมาจับแขนของคุณแน่นพร้อมกับมองไปที่จงฮยอนด้วยสายตาไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
"โอปป้าคะ เขาชื่อจงฮยอน โอปป้าต้องเรียกเขาว่าฮยองนะ เขาแก่กว่าโอปป้าตั้งสามปีแน่ะ"
"ยินดีที่ได้รู้....."ยังไม่ทันที่จงฮยอนจะได้แนะนำตัวเอง จุนฮงโอปป้าก็ลากคุณออกมาจากตรงนั้นโดยเร็วโดยที่ไม่สนใจจงฮยอนเลยซัดนิดเดียว ทำไมทำแบบเน้!!
"เดี๋ยวฉันโทรหานะจงฮยอน บายยย โอ๊ย! เจ็บนะโอปป้า"คุณหันกลับไปบอกจงฮยอนพร้อมกับทำมือเป็นรูปโทรศัพท์มาแนบหู จงฮยอนยกมือขึ้นมาบ๊ายบายคุณอย่างงงๆ จุนฮงโอปป้าลากคุณให้เดินตามเขาจนคุณกึ่งวิ่งกึ่งเดิน เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย!
"โอปป้า ทำไมไม่มีมารยาทกับรุ่นพี่แบบนั้นล่ะคะ"คุณฉุดให้คนตัวสูงหยุดเดินพร้อมกับทำสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก โอปป้าไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา
เพราะคำพูดของคุณทำให้เขาหยุดเดินจริงๆ เขาหันมามองหน้าคุณช้าๆ ใบหน้าของเขาดูเย็นชาจนคุณรู้สึกกลัวขึ้นมา เวรแล้ว ไม่น่าพูดเลย
"ฉันผิดเหรอ? ฉันแค่ไม่ชอบที่เห็นผู้ชายคนอื่นมาลูบหัวเธอแบบนั้น"
"!!?"
"ฉันแค่ไม่ชอบที่เห็นใครมาทับที่ของฉัน หัวของเธอน่ะ มีให้ฉันลูบคนเดียวก็พอ"
คำพูดที่เขาพูดออกมาทำให้คุณอึ้ง แววตาของเขาบ่งบอกว่าทั้งหมดที่เขาพูดเขาไม่ได้โกหก คิ้วของเขาก็ยังขมวดเป็นปมเหมือนเดิม
หน้าของเขาค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นมาช้าๆจนคุณเห็นได้ชัด
"อาาา...ไม่น่าพูดอะไรน่าอายแบบนั้นเลย"จุนฮงโอปป้าหลุดยิ้มออกมาน้อยๆ หน้าของเขาก็ยังแดงไม่หาย เขาเกาหัวของตัวเองแล้วหลุบตาต่ำมองพื้นท่าทางน่ารัก รอยยิ้มเล็กๆนั่นทำให้คุณเห็นลักยิ้มของเขาบนแก้มขาวๆ
กรี๊ดดดดดดดดดด!!! นี่เขากำลังหึงฉันใช่ม้ายยยยยย
.........….....................................................................................
โอ้เย~~~~ ไรท์กลับมาแล้ว ฮ่าาาา
.........….....................................................................................
โอ้เย~~~~ ไรท์กลับมาแล้ว ฮ่าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น