[Zelo x You] สาวใสโชคร้ายขอมัดใจนายซุปตาร์ COME BACK

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10

Chapter 10


 

งืมๆๆๆๆ

 

 

เช้าของวันต่อมา คุณพยายามลืมตาขึ้นมาเพื่อรับวันใหม่ หัวของคุณหนักอึ้งขึ้นมาจนคุณไม่อยากจะลุกขึ้นเลยแม้แต่น้อย

อาาา~ สงสัยเมื่อคืนคงหนักไปหน่อย

 

ทำไมมันหนาวๆร้อนๆแบบนี้ว้าา. โอ้ยย! จะไปทำงานได้มั้ยเนี่ย สัญญาว่าชาติฉันคนนี้จะไม่แตะต้องโซจูอีกแล้ว ไม่มีทาง!!

 

"ตื่นแล้วเหรอ ฉันว่าเธอน่าจะไปลดความอ้วนลงซักนิดนะ เห็นตัวแค่นี้แต่หนักไม่เบาเลย ฮู้!"

 

 

เห?! อะไรนะ ใคร? ใครที่มันพูดจาหยาบคายเยี่ยงนั้น ช้านอ้วนหราาา

 

คุณขยี้ตาสองสามทีแล้วสะบัดหน้าหันไปทางต้นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์นัก

 

คนตัวสูงโปร่ง ผิวขาวยิ่งกว่าหิมะ ผมสีควันบุหรี่เมื่อวันก่อนกลับกลายเป็นสีดำขลับสะท้อนเป็นสีน้ำเงินเข้มๆเมื่อโดนแสงแดดจากด้านนอกที่ลอดม่านเข้ามา

 

เขานั่งอยู่บนที่วางแขนของโซฟา และมองมาทางคุณด้วยสายตาเอือมระอาเหมือนอย่างเคย แหมๆ กอดอกอย่างกับเจ้าชายเลยนะโอปป้า มามะ มานั่งบนเตียงกับเค้านี่ เอ้ยย!ไม่ใช่แระ

 

"โอปป้าว่าฉันตัวหนักเหรอคะ ฉันหนักแค่ไม่เท่าไหร่เองน้า คิกๆ"คุณพูดพลางนั่งหัวเราะคิกคักอยู่บนเตียงโดยที่ยังไม่ลุกไปไหน คุณใช้มือขวาเสยผมที่ลงมาปรกหน้าให้ขึ้นไป

 

"เหรอ? ฉันยังปวดแขนอยู่ไม่หายเลย"จุนฮงโอปป้าพูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วบีบแขนตัวเองเหมือนกับปวดเมื่อยจริงๆ

 

อ๊าาา~ วันนี้โอปป้าใส่เดปอีกแล้ว ทำไมขาเล็กแบบนี้เนี่ยย ยิ่งใส่คู่กับเสื้อแขนยาวสีฟ้าแล้วทำให้เขาดูน่ากอดขึ้นเป็นกองเลย

 

"โอปป้าปวดแขนเหรอคะ? ทำไม!?"

 

คุณนึกทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน อะไรแวะ? ภาพของคุณที่ซดขวดโซจูเข้าไปหลายอึก ภาพของคุณที่กอดคอจงฮยอนและโยกไปมาตามเสียงเพลงอย่างสนุกสนาน ภาพของคุณที่โบกมือบ๊ายบายอยู่หน้าหอ และ..ภาพของจุนฮงโอปป้าที่รีบปรี่เข้ามาประคองคุณที่กำลังจะล้ม

 

 

นอกจากรสชาติขมบาดคอของโซจูก็ยังแอบแฝงไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก. อาา~ หน้าแดงอีกแน่ๆเลยเรา เมื่อคืนจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ จำไม่ได้เลย คริๆ

 

"ไม่สบายเหรอ เห็นหน้าแดงๆ"

คุณหลุดออกจากความคิดฟุ้งซ่านเมื่อครู่อีกครั้งเมื่อเซโล่เดินลงมานั่งลงบนเตียงข้างๆคุณก่อนจะยื่นมือใหญ่ของตัวเองมาแตะที่หน้าผากคุณเบาๆจนคุณรู้สึกได้ถึงสัมผัสเย็นๆที่หน้าผากจากมือของเขา

 

 

กรี๊ดดดดด!!!


 

 

"ป่าวค่ะโอปป้า ฉันแค่....ฮ่าๆๆ ฉันคงต้องไปทำงานแล้วล่ะ"คุณไม่อยากให้เขาเห็นหน้าแดงๆของคุณไปมากกว่านี้ โอปป้าอ่ะ ไม่รู้หรือไงว่าตัวเองน่ะฮอตแค่ไหน มานั่งข้างๆแล้วมาแตะหน้าผากแบบนี้จะทำให้ผู้หญิงดิ้นตายเอาได้น่ะ!

 

คุณรีบลุกออกจากเตียงทันทีเพื่อจะอาบน้ำไปทำงาน สายขนาดนี้โดนเฉ่งยับแน่ๆเลย แว้กกก!!

 

"เฮ้ยย! เดี๋ยวๆๆๆ วันนี้วันหยุด เธอจะไปทำงานอีกเหรอ"เซโล่ลุกขึ้นมาขวางหน้าและจับแขนคุณเอาไว้ เฮือก! ปากแดงเป็นบ้าเลย 

 

"เอ๋? วันนี้วัน....."คุณทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่ง

 

"วันนี้วันอาทิตย์"

 

ฮ่าๆๆๆ เออช่ายย วันนี้เป็นวันอาทิตย์นี่หว่า ไม่ต้องไปทำงานแล้วโว้ย เย้เย~~

 

"ฉันว่าเธอคงจะยังเมาค้างอยู่แน่ๆเลย"

 

"ป่าวนะคะ ฉันสร่างเมาแล้วจริงๆ"

 

"หะๆ ฉันล้อเล่น เธอรีบไปอาบน้ำซะนะ แล้วออกมาเจอฉันที่ห้องนั่งเล่น" เซโล่โอปป้าพูดพลางเดินออกไปนอกห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

ว่าแต่ว่า.....วันนี้พวกเขาไม่ไปซ้อมเหรอ? คงอย่างนั้นมั้ง ก็ซ้อมมาตลอดอาทิตย์แล้วนี่นาคงต้องมีเวลาพักบ้าง ให้ซ้อมทั้งวันทั้งคืนก็คงตายพอดี

 

คุณหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพาดบ่าและหยิบเสื้อผ้าที่จะใส่ออกมาจากกระเป๋า 

 

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่อยู่ที่นี่ เสื้อผ้าก็เริ่มลดลงไปเรื่อยๆแล้ว เฮ้ออ~ คงต้องซื้อใหม่บ้างแล้ว ขืนซักเองบ่อยๆก็คงตายพอดี ลำพังเวลาจะนอนยังไม่ค่อยจะมีเลย

 

คุณเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง วันนี้อาบน้ำเร็วดีแฮะ หลังจากที่ร้อนๆหนาวพอได้แช่น้ำเย็นๆก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาเลย กริ้วว! พร้อมไปหาโอปป้าสุดหล่อแล้วว

 

 

"อันยองค่ะโอปป้าทุกคน วันนี้ไม่ไปซ้อมเหรอคะ"คุณพูดพลางกระโดดโลดเต้นเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ไม่รู้สิ ตอนนี้คุณรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกับพวกเขาไปแล้วล่ะ แต่ก็ยังมีเขินๆอายๆบ้างนะตามประสาพวกบ้าคนหล่อ ก็พวกเขาหล่อจริงๆนี่นา จะอยู่ที่หอหรืออยู่ที่ไหนก็ยังหล่อไม่เปลี่ยนแปลงเลย 

 

"หวัดดี เมื่อคืนเธอกลับมากี่โมงล่ะ แล้วเจอจุนฮงรึเปล่าหรือว่าหมอนั่นหนีไปนอนก่อน"ฮิมชานโอปป้าเดินออกมาจากในครัวพร้อมกับจานที่มีแซนวิชควันกรุ่น

 

"คือ.....ก็....."จะบอกว่าไงดีวะ บอกว่าเมาเละเทะมาก็ไม่ได้ด้วย

 

"ยัยนี่กลับมาตอนเกือบๆจะตีหนึ่งแถมยังเมาโซจูอีก ต้องลำบากผมแบกไปนอนอีก ตัวหนักเป็นบ้าเลย"

 

ฉึกๆ!! ไม่ต้องพูดเองแระ ไอนุ้งโล่มันพูดออกมาหมดแล้ว ชิๆ แต่ไม่เป็นไร เห็นว่าหล่อหรอกนะเลยยกโทษให้น่ะ

 

"เธอเมามางั้นเหรอ แล้วมันเกิดไรขึ้นบ้าง"

ยงกุกโอปป้าผู้นั่งเงียบมานานก็เด้งตัวลุกขึ้นยืนจากโซฟาแล้วหันมามองหน้าคุณสลับกับมองหน้าจุนฮงโอปป้าด้วยสายตาเป็นประกาย ในหัวคงกำลังคิดเรื่องแบบนั้นอยู่แน่ๆเลย

 

"ป่าวนะคะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่มี๊ๆๆๆ"ไม่มีไรจริงๆนะ ถึงจะอยากให้มีแค่ไหนก็ตาม

 

"เฮ้ออ! ผมไม่พูดกับฮยองแล้ว"จุนฮงโอปป้าพูดพลางปัดผมของตัวเองแล้วเดินมาลากมือคุณออกไปจากตรงนั้น

 

"อะ...โอปป้าจะไปไหนคะ"คุณถามขึ้นเสียงประหม่าพลางมองไปที่ข้อมือของตัวเองที่ถูกเกาะกุมด้วยมือขาวๆจากคนตัวสูง

 

"ไปข้างนอก ฉันขี้เกียจอยู่หอ"

 

"เห?"

 

"เธอไม่ชอบช้อปปิ้งเหรอ"

 

หา? ช้อปปิ้ง? กรี๊ดดดด! นี่โอปป้าชวนฉันไปช้อปปิ้งเหรอ เหมือนฝันเลย ในที่สุดๆ การได้เดินห้างกับคนหล่อๆแบบชเว จุนฮงเป็นความฝันหนึ่งของคุณเลย ได้เดินกุมมือกัน ได้กินไอติมสบตาหวานซึ้ง กรี๊ดๆ เขินอ๊ะ!

 

"เป็นอะไร?! เธอนี่ชักจะน่ากลัวขึ้นทุกวันแล้วนะ ฉันแค่จะให้เธอไปช่วยถือของหรอก อย่าคิดว่าฉันชวนเธอไปเดทเลย เหอะ!"เขาพ่นภาษาเกาหลีรัวๆโดยที่ไม่ได้สบตากับคุณก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบหมวกแก๊ปสีดำและผ้าปิดปากอันเดิมมาสวมมันไว้

 

อ๋อออ! เดินตอนกลางวันแสกๆก็ต้องปกปิดใบหน้าสินะ ดีเลยๆ คราวนี้จะได้หลอกแต๊ะอั๋งได้สะดวกๆหน่อย กิกิ

 

"จะไปเดทกันเหรอ งั้นฉันฝากซื้อรามยอนนะ"

 

"ฉันฝากซื้อชีสเค้ก มีแยมสตรอเบอร์รี่ได้ยิ่งดี"

 

เหล่าฮยองทั้งหลายที่นั่งชิวอยู่หน้าทีวีต่างตะโกนไล่หลังมาก่อนที่จุนฮงโอปป้าจะปิดประตู

 

หะๆ ลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าอาศัยอยู่ร่วมชายคากับเหล่าซุปตาร์ นึกว่าอยู่กับพวกฮาเร็มพี่ชายหน้าตาดี

 

 

จุนฮงโอปป้าเดินนำหน้าคุณเหมือนอย่างเคย เขาเดินไม่เคยรอคุณซักครั้ง พอบอกให้รอก็บอกว่าคุณขาสั้นอย่างนู้นอย่างนี้ แต่เถียงไม่ออกหรอกเพราะมันก็สั้นจริงๆ T^T 

 

"โอปป้ารอด้วย"คุณรีบวิ่งเพื่อให้ทันคนขายาวที่เดินนำไปไกลพอสมควร เขาหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าคุณด้วยสายตานิ่งๆ อาา~ หล่อกระโชกโฮกฮาก ถึงจะโผล่มาแค่ตาก็ยังหล่ออยู่ดีนั่นแหละ

 

 

"เธอเดินช้าเองนะ"เมื่อเขาเห็นว่าคุณเดินมาขนาบข้างกับเขาแล้วเขาก็เดินต่อไปโดยมีคุณที่ทำหน้าเบ้อยู่ข้างๆ 

 

"โอปป้าอ่ะ พูดแบบนี้ประจำเลย ฉันขี้เกียจวิ่งตามโอปป้าแล้วนะ รู้ป่าวว่ามันเหนื่อย"

 

 

".........."

 

"แต่ไม่เป็นไร ฉันมั่นใจว่าต่อให้ฉันจะเดินช้ายังไงโอปป้าก็จะหยุดรอฉันอยู่ดีใช่มั้ยคะ?"

 

 

ทำไมนะ.....สิ่งที่พูดออกไปมันถึงทำให้ใจคุณสั่นได้ถึงขนาดนี้ เขาจะรอฉันทำไมกัน ฉันมันก็แค่คนที่โชคร้ายจนต้องมาพึ่งพาเขาเท่านั้นเอง เฮ้ออ!คิดอะไรอยู่เนี่ย เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว

 

"แน่นอน ฉันต้องรอเธออยู่แล้ว ก็ฉันเป็นคนพาเธอมาเอง ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไงกัน"เขาพูดพลางก้มลงมาสบตาคุณพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า คุณไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เค้าพูดออกมานั้นหมายถึงเพียงแค่การออกมาช้อปปิ้งครั้งนี้ หรือว่ามีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่ในรอยยิ้มนั้น 

 

ต่อให้ซักวันที่ฉันจะต้องแยกไปมีชีวิตของฉันตามเดิม ถึงแม้ว่าซักวันฉันต้องกลายเป็นคนที่เขาอาจจะไม่รู้จักและลืมนึกถึง แต่ฉันสัญญา ว่าจะไม่ลืมรอยยิ้มและสัมผัสอบอุ่นของโอปป้าอีกเลยชั่วชีวิต

 

อาา~ เพิ่งเจอกันแค่สัปดาห์เดียวเองทำไมถึงได้รู้สึกผูกพันธ์ขนาดนี้  อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ก็ได้ที่ฉันจะต้องกลับไปยังที่ที่เคยมา และอาจจะไม่ได้เดินข้างโอปป้าแบบนี้อีกเลยก็ได้นะ

 

 

"เธอ......ร้องไห้ทำไม?"เสียงของคนตัวสูงดูตกใจขึ้นมาเมื่อเห็นว่าน้ำตาเริ่มไหลนองลงมาอาบแก้มของคุณทั้งสองข้าง

 

อะไรนะ!? นี่ฉันร้องไห้เหรอ?

 

"แหะๆ เมื่อกี้ฉันหาวน่ะโอปป้า ฮ่าๆๆ"คุณยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาทั้งสองข้างแล้วแกล้งทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน

 

"อย่ามาโกหก หาวอะไรน้ำตาถึงได้ไหลลงมาแบบนี้"

 

"..........."

 

"เธอนี่จริงๆเลย เข้าใจยากชะมัด แล้วยังชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงเอาได้ง่ายๆอีก"เซโล่โอปป้าพูดตำหนิคุณด้วยน้ำเสียงเอือมๆ แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ยื่นมือมาเช็ดหยดน้ำตาใสๆบนหน้าคุณออกให้อย่างเบามือ

 

"หะๆ ดีใจจังที่โอปป้าห่วงฉัน"ยังไงซะ ถึงวันนั้นจะต้องมาถึง แต่วันนี้ฉันก็ยังมีโอปป้าอยู่ข้างๆนี่นา....

 

"นั่งรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวรถเมล์ก็คงมา"โอปป้าว่าพลางลงไปนั่งที่ป้ายรถเมล์ 

 

แหมๆๆ นางคนนั้น มองจุนฮงโอปป้าของฉันทำไมยะ วันนี้เขาเป็นของฉันย่ะ แบร่~~~

 

คุณเดินไปนั่งลงข้างๆกับคนตัวสูงก่อนจะหันไปมองหน้าผู้หญิงคนนึงที่นั่งอยู่อีกมุม หล่อนมองเซโล่ซ้ำไปซ้ำมาหน้าตาไม่แน่ใจ คงคิดว่านี่คือมักเน่ของบีเอพีช่ายมะ? คิดผิดแล้วย่ะหล่อน คนนี้สามีฉัน กรั่กๆๆๆ

 

 

"ไม่ยักรู้ว่าโอปป้าขึ้นรถเมล์ด้วย"คุณเอียงคอถามคนข้างๆ

 

"ก็ฉันไม่มีรถนี่นา ตอนสมัยเป็นเด็กฉันก็ขึ้นรถเมล์มาที่ห้องซ้อมอยู่บ่อยๆ"เขาหันมาตอบยิ้มๆ แอร้ยยย น่ารักอ่ะ ><~

 

"โอปป้าเคยหนีเรียนพิเศษมาซ้อมด้วยใช่มั้ยล่าา"

 

"รู้ได้ไงเนี่ย เธอเป็นแฟนคลับโรคจิตของฉันใช่มะ"

 

"เฮ้ออ~ โอปป้าลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นใคร เรื่องจริงของโอปป้าน่ะว่อนเต็มเน็ตไปหมดเลย"

 

"หะๆ ยังไม่ชินซักที บางทีฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าพวกเขารู้ได้ไง"จุนฮงโอปป้าพูดด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะ 

 

"แล้ว........โอปป้าจะออกมาซื้ออะไรเหรอคะ"

 

"เอ่อ...ฉันอยากจะซื้อรองเท้ากับเสื้อใหม่น่ะ"

 

"ที่มีอยู่ยังไม่พอเหรอโอปป้า ฮ่าๆๆๆๆ ฉันเห็นแฟชั่นสนามบินของโอปป้าแต่ละครั้งไม่เห็นซ้ำกันเลย"

 

"เออน่า เธอมากับฉันหน่อยแล้วกัน"เซโล่บอกปัดๆพลางดึงผ้าปิดปากของเขาให้ขึ้นสูงอีกหน่อยหลังจากเห็นว่าเริ่มมีคนมองมากขึ้น โดยเฉพาะเด็กสาวๆ

 

คุณละสายตาจากเซโล่โอปป้าที่ดูน่าดึงดูดใจเป็นที่สุด คุณหันมองไปรอบๆเรื่อยเปื่ิอย เมื่อไหร่ที่รถเมล์จะมาซักทีเนี่ย อยากจะแอบซบไหล่โอปป้าใจจะขาดแล้วว

 

"โอ๊ะโน่น! มาพอดีเลย"จุนฮงโอปป้ารีบลุกพรวดขึ้นมาพลางเอามือมาตีๆที่ไหล่ของคุณให้ลุกตามเขา รถเมล์สีฟ้าอ่อนจอดเทียบท่าตรงหน้าของคุณทำให้ฝุ่นแถวนั้นลอยโขมงน่ารำคาญสุดๆ  

 

คุณยกมือเล็กของตัวเองขึ้นมาปัดๆที่หน้าเพื่อไล่ฝุ่นละอองและควันรถ อยากจะบ้าตาย! นึกว่าอะไรแบบนี้จะมีแค่ที่กรุงเทพเสียอีก 

 

คุณมองขึ้นไปบนรถที่จอดอยู่ด้านหน้าก็พบว่ามีคนมากมายเบียดกันอยู่บนนั้น อย่างกับปลากระป๋องปุ้มปุ้ย = =^  คนเยอะะ!!! เบียดกันสุดๆอ่ะ ไม่เอาๆๆๆ ไม่ขึ้นเด็ดขาดเลยวุ้ย

 

"โอปป้าคะ ฉันว่าเรา......อ้าว!"

 

"รีบขึ้นมาสิ เดี๋ยวก็โดนด่าเอาหรอก"คุณหันไปหมายจะชักชวนให้โอปป้าขึ้นรถเที่ยวอื่น แต่แล้วกลับกลายเป็นว่าคุณกำลังพูดคนเดียวเพราะจุนฮงโอปป้าขึ้นไปยืนอยู่บนรถเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมยังกวักมือให้คุณขึ้นตามเขาไปอีก ม่ายยย!

ชั้นเกลียดคนเยอะ!!

 

ปิ๊งง! 

 

ถ้าฉันขึ้นรถเมล์เบียดๆกับโอปป้าฉันอาจจะได้แอบแต๊ะอั๋งโอปป้าสะดวกๆไง ว้าวว ขึ้นรถเมล์คนเยอะๆมันก็ดีนะ เผื่อจะได้แนบไออุ่นโอปป้าสุดสมาร์ทแบบในนิยาย คริๆ แค่คิดก็เขินแล้ว

 

เพียงเท่านั้นคุณก็รีบกระโดดขึ้นรถเมล์ตามไปอย่างไม่ลังเล อะไร?! ไม่ได้หื่นนะแค่พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส อิอิ

 

คุณเดินไปยืนเบียดเสียดกับคนบนรถ ด้วยจำนวนคนที่เยอะทำให้คุณและเซโล่ต้องแยกกันโดยปริยาย แต่ก็ยังสามารถมองเห็นกันได้ คุณถอนหายใจเบาๆเพราะแผนที่คิดไว้ตั้งแต่ต้นผิดคาดพลางยื่นมือไปเกาะราวเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองเซตามแรงรถ

 

อย่าเบียดเซ่!!! ทำไมไอ้แว่นตี๋นี่ต้องเบียดฉันด้วยเนี่ย

 

"อือออ~ อาาา~"

 

เสียงครางเบาๆของไอตี๋หน้าตาไม่น่าไว้ใจที่ตอนนี้ยืนติดแนบชิดอยู่กับคุณจนคุณขนลุกซู่ไปทั้งตัว คุณรู้สึกได้ถึงมือของใครบางคนที่ซุกซนแบบพวกโรคจิตอยู่บริเวณขาอ่อนจนคุณใจหายวาบ

 

กรี๊ดดดดด! ไอ้โรคจิต มันเริ่มเลื่อนมือจากขาอ่อนของคุณขึ้นมาช้าๆจนมาหยุดอยู่ที่ ก้น!

 

 

ไม่นะๆ โอปป้าช่วยด้วยยย

 

คุณพยายามดิ้นไปดิ้นมาและถอยห่างออกจากมัน แต่ก็ไม่ได้ช่วยเท่าไหร่เพราะทางหนีของคุณถูกปิดตาย

 

ทำไงดี~~ 


 

 

คุณทั้งกลัวและตกใจจนอยากจะร้องไห้ เกิดมา(อายุคุณ)ปีเพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้ พ่อแก้วแม่แก้วว หนูกลัว

 

โอปป้า!ช่วยฉันด้วย ฮึก!

 

คุณกำลังจะร้องไห้ออกมาแต่แล้วกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยก็ลอยมาแตะจมูกคุณพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆจากคนตัวสูงที่เบียดกายมาแทรกระหว่างคุณและไอ้โรคจิตคนนั้น

 

จุนฮงโอปป้ายื่นมือของเขามาค้ำที่เสาที่คุณกำลังพิงอยู่อีกมือนึงก็ค่อยๆเอื้อมมาโอบรอบเอวบางๆของคุณก่อนจะออกแรงดึงจนแผ่นหลังของคุณแนบชิดกับอกอุ่นๆของเขา

 

อ้ากก! โอปป้า! เหมือนว่าเขากำลังกอดฉันอยู่เลย

 

คุณค่อยๆหันไปสบตาเซโล่โอปป้าอย่างเขินอาย  เขากำลังส่งสายตาไปให้ไอ้แว่นโรคจิตคนนั้นอย่างเหยียดหยาม มือของเขาก็ยังรัดรอบเอวบางของคุณอย่างไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย เขาเปลี่ยนจากสายตาที่เหยียดหยามปนรังเกียจเมื่อครู่มาเป็นสายตาห่วงใยเมื่อเขาก้มลงมาสบตากับคุณ

 

"หายกลัวได้แล้วนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว" จุนฮงโอปป้าค่อยๆโน้มตัวลงมากระซิบเสียงแผ่วเบาข้างๆหูของคุณ เสียงแหบพร่าที่เล็ดลอดผ่่านผ้าปิดปากของเขาทำให้หัวใจของคุณเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

 

คุณเขินจนไม่รู้จะทำยังไงเลยเอาแต่หลบตาและมองมือตัวเองเหมือนคนบ้า 

 

ลมหายใจอุ่นๆจากคนตัวสูงรดอยู่บนต้นคอคุณไม่ขาดสายรวมไปถึงน้ำหอมจากตัวเขาที่ทำให้คุณแทบจะละลายทุกครั้งที่ได้สูดดม

 

อาาา~ เขินจัง....

 

 

 

 

.......…...............………………………………………......................
To Be Continue

 

 

 

 

 

:)  Shalunla