กันต์ธารา

บทนำ

     สวัสดีครับผมชื่อ น้ำ หรือ นายธารา จีระวัฒน์สกุล อายุ 16 ปี เป็นหนุ่มน้อยราศีพฤจิครับ รูปร่างหน้าตาผมหรือก็จัดว่าดีมว๊ากมาก ชมตัวเองนิดหน่อย ที่จริงผมเป็นผู้ชายไซต์เล็กครับ ประมาณพวกท้ายแถวนะครับ ตัวเล็ก ปากแดง ผิวขาว ขาวที่ผมหมายถึงคือขาวในระดับหลอดไฟ ไม่รู้ว่าตอนแม่ตั้งท้องผมท่านทานหลาดไฟไปบ้างหรือเปล่า เพื่อนๆ แต่มีข้อดีอยู่อย่างนะครับคืออธิพลของการที่ตัวเล็กคือหน้าผมเด็กมาก ถ้าบอกว่าผมอายุ 16 เนี่ยไม่มีใครเชื่อหรอก เขาคิดว่าผมน่าจะอายุ 12 - 13 ประมาณนี้ ก็ตัวเล็กหน้าเด็กหัวเกรียน ยิ่งทำให้ผมดูเหมือนเด็กมัธยมไปใหญ่ ไม่ติดเรียน รด. นะจะตัดรองทรงเทเลย (มีไหมครับทรงนี้) แต่ด้วยความที่ขี้เกลียดตัดบ่อยๆ ผมตัดรองหวีตลอด

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     "น้ำแต่งตัวเสร็จยังเดียวก็ไปเรียนสายหรอก" เสียงเข้มๆ ที่คุ้นเคยพี่ชายผมเองครับ พี่ชายผมชื่อฟ้า หรือ นายเมฆา จีระวัฒน์สกุล หนุ่มหล่อมาดเข้มตัวสูงดีกรีนายแบบดังแห่งยุค คือพ่อกับแม่ให้ความสูงพี่ผมไปหมดเลยเศร้ามาก พี่ผมเรียนอยู่ปี 4 ครับ ด้วยที่พี่ผมตัวสูงหุ่นนักกีฬา เลยมีโอกาสได้ถ่ายแบบมาตั้งแต่ปี 1 ก็มีตำแหน่งเป็นดาวมหาลัยนี้ครับ อยากสูงแบบพี่บ้างจัง

     "เสร็จแล้วครับพี่ชายสุดหล่อ ตกลงวันนี้ไปส่งน้ำปะเนี่ย"

     "ก็ไปส่งไงถึงต้องขึ้นมาตาม รูปที่บอกให้เซ็นต์ให้เสร็จแล้วนะ" พี่ฟ้าหมายถึงรูปที่พวกเพื่อนสาวๆ ฝากผมมาให้พี่ฟ้าเซ็นต์ให้นะครับ คือพวกนางเป็นแฟนคลับพี่ฟ้า เห็นตั้งชื่อว่า เมฆาเอฟซี คลั่งไคล้ซิกแพ็คคุณชายฟ้าเอามากๆ แต่ละนางอยากเป็นพี่สะใภ้ผมกันทั้งนั้น ชอบสั่งให้ผมถ่ายรูปพี่ฟ้าอัพลงไอจี  แต่ก็ดีนะครับคนตามไอจีผมเยอะมาก คือลงแต่รูปพี่ฟ้ารูปตัวเองลงคงไม่มีคนตาม อีกอย่างผมได้ขนมจากพวกแฟนคลับเยอะมากๆๆ 

      "ขอบพระคุณครับพี่ชาย มามะน้องให้รางวัล" ผมวิ่งเข้าไปกระโดดกอด แล้วหอมแก้มพี่ฟ้าไปฟอดนึง 

      "ทำไหมหอมข้างเดียวละ" พี่ฟ้าเอานิ้วจิ้มไปที่แก้มอีกข้าง 

      "ถ้าให้หอมอีกข้าง วันนี้ซื้อเค้กส้มเจ้าอร่อยให้น้ำด้วยนะ" ผมทำหน้าอ้อนๆ เหมือนที่เคยทำ

      "อืม ได้สิแต่เย็นนี้พี่ไปรับไม่ได้นะพี่มีถ่ายงาน"

      "อืม" ผมกระโดดหอมแก้มพี่ฟ้าอีกข้าง ย้ำนะครับว่าต้องกระโดด เพราะขะเย่งก็ยังไม่ถึง สำหรับการแสดงความรักของผมกับพี่ฟ้าแบบนี้ถ้าคนอื่นมองคงมองแปลก เพราะเราก็โตกันทั้งสองคนแล้ว แต่สะหรับผมกับพี่ฟ้า มันคือสิ่งที่เราทำกันมาตั้งแต่เด็กแล้วผมมองว่ามันบริสุทธิไม่มีอะไรน่าอาย เลย

      ผมกับพี่ฟ้าเดินมาห้องอาหารที่ตอนนี้อาหารได้เตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ด้วยฝีมือแม่ผมเอง วันนี้แม่ทำโจ๊กหมูเห็ดหอมให้กิน กลิ่นนี้หอมกรุ่นเอามากๆ แม่ผมเป้นคนทำอาหารอร่อยมากๆ โดยฉะเพราะอาหารไทย น้ำพริกผัก แกง อะไรแบบนี้คุณแม่ขึ้นชื่อมาก เด็กสมัยใหม่อย่างผมคงจะเมือนน้ำพริกผักกัน แต่แม่นี้ละครับที่ทำให้ผมชอบกิน

      "มากันแล้วหรือลูก มานั่งกินกันสะจะได้ไปโรงเรียน" คุณแม่ที่อยู่ในชุดออกงานแล้วมีผ้ากันเปื้อนคล้องคอไว้ เดินไปเดินมาวนเวียนอยู่ที่โต๊ะอาหาร

      "หอมจังเลยครับแม่ งั้นน้ำกินแล้วนะครับ" ผมรีบจับเอาชามโจ๊กที่อยู่ข้างหน้าเลื่อนให้เข้ามาใกล้ๆตัว แล้วหยิบปาท่องโก๋ ฉีกใส่ไปสอง สามตัว ก่อนจะตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย จนเกลี้ยงชาม

      "แม่นมครับ น้ำขอนมสดอุ่นๆ สักแก้วได้ไหมครับ" ผมหันไปทำหน้าอ้อนๆ ตาแบ็วๆ ใส่แกที่ยืนอยู่ข้างหลัง แม่นมจิตเป็นพี่เลี้ยงของคุณครับ ท่านดูแลคุณแม่มาตั้งแต่เด็กจนมาถึงยุคผมท่านก็ยังดูแล้วผมกับพี่ฟ้าอยู่ 

      "ได้ค่า ไม่ต้องทำหน้าอ้อนขนาดนั้นก็ได้นะคะ แค่บอกแม่นมก็ทำให้แล้วค่า" แม่นมพูดจบก็รีบเดินเข้าไปในครัวทันที

     "อ้อนเก่าจริงนะเรานะ" พี่ฟ้าพูดเสียงเข้มๆ หมายจะประชดผม ผมเลยทำหน้าหงิกแล้วแลบลิ้นใส่พี่ฟ้า "เดียวตัดลิ้นขาด" พี่ฟ้าดุผมเสียงดัง

     "แม่นมครับ พี่ฟ้าดุน้ำ" ผมตะโกนเสียงดังลั่นเพื่อให้แม่น้ำได้ยิน เพราะผมรู้ว่าแม่นมยังไงก็เข้าข้างผมอยู่วันยันค่ำ

     "คุณฟ้า ไม่เอาสิคะไม่ดุคุณน้ำ พูดกันดี" เสียงแม่นมดังมาจากในครัว

     "เย็นนี้ไม่ต้องกินเค้ก" พี่ฟ้าหันมาพูดกับผมก่อนจะสะบัดหน้าหนี

     "เขาล่อเล่นนะ ๆๆ" ผมเดินเข้าไปกอดคอพี่ฟ้าที่นั่งอยู่อีกฝั่ง "ไม่โกรธน้องนะน้องแค่ล่อเล่น"

     "โกรธ" พี่ฟ้าสะบัดหน้าหนีผมอีกครั้ง

     "พี่ฟ้า น้ำขอโทษไท่โกรธน้ำนะ" ผมกอดแล้วเอาหน้าซุกลงที่แผ่นหลังใหญ่ๆ ของพี่ฟ้า "ถ้าพี่ฟ้าไม่หายโกรธน้ำจะมีแฟน" พอจะประโยคพี่ฟ้าก็ลุกขึ้นทันทีเอาสะผมตกใจเลยก่อนจะหันมาหาผมด้วยสีหน้าที่ โกรธกว่าเดิม คือพี่ฟ้าห่วงผมมาก จะว่าเหมืองงูจงอางห่วงไข่เลย ที่ผมโสดมาถึงทุกวันนี้เพราะผมตัวเล็กและอีกส่วนนึงคือพี่ฟ้านี้ละครับ ไม่ยอมให้ผมมีแฟน มีแต่พี่ชายห่วงน้องสาว นี้พี่ชายห่วงน้องชาย 

     "ห้ามมีแฟนเข้าใจไหม มีหน้าที่เรียนหนังสือ" พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่จริงจัง "พี่บอกแล้วว่าพี่ให้เราได้ทุกอย่างเรื่องนี้พี่ขอจำได้ใช่ไหม"

     "จำได้ครับ น้ำแค่แหย่พี่ฟ้าเล่นเอง ทำไหมต้องทำท่าแบบนี้ด้วย" ผมที่ตอนนี้รู้สึกว่าพี่ฟ้าจะโกรธจริงๆ แล้วก็เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าจางๆ

     "อืม ดีแล้ว" พี่ฟ้าจับหน้าผมเงยขึ้นก่อนจะจูบลงที่กลางหน้าผาก แล้วยิ้มอย่างมีความสุข

     "พี่ฟ้าแกล้งน้ำ" ผมพูดทันทีที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น เพราะรู้เลยว่าพี่ฟ้าแกล้งผมอยูู่

     "จะร้องไห้หรือโอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนดีของพี่" พี่ฟ้าดึงผมเข้าไปกอดแน่น

     "นมอุ่นๆ มาแล้วคะ" แม่นมถือแก้วนมมาสองแก้วให้ผมกับพี่ฟ้า

     "ขอบพระคุณครับแม่นม" ผมรีบหยิบนมขึ้นมาเป่าก่อนดื่ม ดื่มหมดก็ลาแม่กับแม่นมออกไปเรียน

     {โรงเรียน}

     วันนี้เป็นวันเปิดเทมอ 1 วันแรก วันแรกของการเริ่มต้นเป็นพี่รองชั้น ม.5 ของโรงเรียนแห่งนี้ พี่ฟ้าขับรถมาจอดด้านในโรงเรียนเหมือนทุกครั้ง ผมลงจากรถโดยมีพี่ฟ้าลงมาส่ง

     "ตั้งใจเรียนนะเรา แล้วอย่าลืมกฎเหล็กนะ" พี่ฟ้าที่ตอนนี้กำลังเอามือขยี้หัวเกรียนๆ ของผมอย่างมันมือ

     "ครับ น้ำรู้แล้วน่า แล้วอย่าลืมเค้กส้มของน้ำนะ"

     "อืม ไม่ลืมหรอกน่า วันนี้จะกลับเองหรือจะให้ที่บ้านมารับ"

     "กลับเองครับ เดียววันนี้ได้เจอกับพวกไอ้ต้า ไอ้เบียร์ ไอ้กิต น้ำไม่กลับบ้านง่ายๆหรอก"

     "หนีเที่ยวหรือเรา"

     "เปล่านะก็อาจจะไปห้างแถวนี้ครับ"

     "ไงกลับบ้านโทรบอกพี่ด้วยนะ"

     "ครับ"

     "ลืมไรเปล่า"

     "ลืมไรครับ" ผมถามกลับไปอย่างงง พี่ฟ้าเลยเอานิ้วจิ้มที่แย้มให้รู้ความหมาย

     "ไม่เอาที่นี้มันโรงเรียน ใครเห็นโดนล้อตายเลย" ผมส่ายหน้าไปมา พี่ฟ้าเลยจับหน้าผมแล้วจูบลงที่กลางหัว

     "ไปละไอ้เด็กดื้อ" พี่ฟ้าพูดจบก็เดินไปขึ้นรถ ก่อนจะหันมาโบกมือบายๆ ให้ผม

     ผมที่ตอนนี้กำลังยืนมองพี่ฟ้าขับรถออกไปจนลับตา ก็หันไปเจอสายตาของบรรดานักเรียนที่อยู่เห็นเหตุการณ์มะกี้ มองกันมาด้วยสายตาที่ต่างมีคำถามและต้องการหาคำตอบกันทั้งนั้น 

     "วันแรกก็เอาสะแล้วกู" ผมบ่นพรึมพรำกับตัวเอง ก่อนจะเดินก้มหน้าไปยังโรงอาหารไปหาพวกเพื่อนๆ เพื่อนสนิทผมมีอยู่ 3 คนครับ มีไอ้ต้า ไอ้เบียร์ ไอ้กิต ผมจะขอแนะนำทีละคนเลยนะครับ

     ไอ้ต้า หนุ่มลูกครึ่งไทยสเปน พ่อมันเป็นคนสเปนครับ ได้ชื่อว่าลูกครึ่ง หน้าตามันเลยคมเข้มจะว่าเหมือนแขกขาวก็น่าจะถูกครับ จมูกโด่งๆ มีไลจอนไลเคราให้สาวๆกรี๊ด ตัวสูงเป็นนักกีฬาบอสของโรงเรียน ในกลุ่มผมว่ามันนี้เพอร์เฟกสุดละ แต่นิสัยตรงกันข้ามกันรูปลักษณ์มันเลยนะครับ มันเป็นคนที่โคตรกวนตรีนเลย

     ไอ้เบียร์ หนุ่มใต้ดีกรีนักบอลโรงเรียน ผิวเข้มจะว่ามันดำไม่ได้นะครับมันโกรธต้องบอกมันผิวแทน ที่จริงผมก็ว่ามันไม่ดำนะครับสีผิวออกโกลด์ๆ ไม่ใช่ดำปี้นะครับ พ่อกับแม่มันเป็นคนภูเก็ตครับ ที่บ้านมันอยากให้มันมาเรียนที่กรุงเทพมาอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวที่เรียนมาหา ลัย พี่สาวมันก็เรียนที่เดียวกับพี่ฟ้าครับ ผมกับไอ้เบียร์เรารู้จักกันตั้งแต่ ม.1 ครับ จะว่าผมกับมันค่อนข้างจะสนิทกันมากที่สุด นิสัยมันไม่ได้ต่างไปจากไอ้ต้าเลยครับพันธุ์เดียวกัน

      คนสุดท้ายไอ้กิต หนุ่มน้อยตัวเล็ก แต่มันสูงกว่าผมไม่เท่าไรครับแค่ 5 เซนเอง กิตเป็นลูกคนจีนครับ ตัวขาว หน้าตาตี๋ๆ ไอ้กิตเป็นคนเรียนเก่งมากมันนี้ท๊อปของห้องผมเลยครับ มันคือคนสำคัญของกลุ่มผมจริงๆ ต้นฉบับการบ้านมาจากมันล้วนๆครับ มันเรียนเก่งครับแต่ก็มีนิสัยกวนๆอยู่บ้างแต่ก็น้อยกว่าไอ้สองคนนั้นเยอะ ครับ ผมกับมันค่อนข้างจะเดินด้วยกัน เพราะผมเดินกับไปสองคนนั้นทีไรเหมือนเดินกับเสาไฟ

    "โอ้ย!!!" ผมที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตาไปโรงอาหาร ก็ไปชนอะไรเข้าสักอย่าง แต่คงไม่ใช่สิ่งของเพราะมันมีเสียงโอ้ย กลับมาด้วยสิครับ ผมเงยหน้ามอง ขอย้ำว่าเงยหน้ามอง เจาะจงเรื่องความเตี๊ยของตัวเอง

    "น้องครับ เดินก็มองทางหน่อยสิครับไม่ใช่ก้มหน้าก้มตาเดินแบบนี้" เสียงของไอ้ของบ้างอย่างที่ผมชนเมื่อกี้ สั่งสอนผมสะขึ้นยึดยาว ผมก็เลยเงยหน้าไปสบตากับเจ้าของเสียง หน้าไม่คุ้นเลยแหะ ก็เลยมองลงมาที่หน้าออก ก็เห็นว่าที่กระเป๋ามีปักดาว 1 ดวง นั้นหมายความว่านายคนนี้คือเด็ก ม.4 เวรแล้วมาเรียกผมน้อง แต่ผมสูงเท่าหัวไหล่มันเองงะ ผมเลยมองไปที่หน้าออกตัวเองให้อีกฝ่ายเห็นดาวที่หน้าอก 2 ดวง

    "พี่ขอโทษนะครับที่เดินชนน้อง น้องไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมครับ" ได้ทีครับผมข่มเลยก็เรา ม.5 นี้เนอะ รุ่นพี่ๆ

    "เชี่ย ม.5 หรือวะ กูนึกว่าเด็ก ม.1" เสียงมาจากเพื่อนของไอ้คนที่ผมเดินชน ทำเอาผมต้องหันไปมอง

    "ถ้าน้องไม่เป็นไรพี่ขอตัวนะครับ" ผมรีบตัดบทแล้วเดินหลบออกมา คือผมไม่อยากมีเรื่องถ้ามีเรื่องผมเละเป็นโจ๊กแน่ๆ ตัวผมแค่เนี่ยจะไปทำอะไรมันสองคนได้

    "ม.5 เชี่ยตัวเล็กน่ารักดีวะ" เสียงดังมาจากข้างหลังดังพอที่ผมจะได้ยิน แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรก็ทำไงได้ แงเศร้าเหมือนกันนะครับเป็นรุ่นพี่ดันโดนมองว่าเป็นเด็กรุ่นน้อง

     {โรงอาหาร}

    "ไอ้น้ำเป็นอะไรของมึงวะเดินมาหน้าหงิกเลย ใครไอ้ขี้ปาหน้ามาหรือไงวะ" ประโยคกวนตรีนตอนรับผมตั้งแต่ยังเดินมาไม่ถึงโต๊ะของ ไอ้เหี้ยต้า 

    "ไอ้สัสต้า กวนตรีนแต่วันเลยนะมึง" ผมนี้รีบสาวเท้าก้าวเข้าไปนั่งที่โต๊ะอย่างไว

    "แล้วเป็นไรมาวะไอ้น้ำ หน้าตาหยิกมายังไอ้ต้ามันว่าจริงๆ" กิตเอยปากถามผมแทนเพราะถ้าให้ไอ้เบียร์ถามคงไม่ต่างอะไรกับไอ้ต้า

    "เดินชนเด็ก ม.4 วะ" ผมตอบไปอย่างหงุดหงิด

    "แค่เดินชนเองทำไหมวะมันจะต่อยมึงหรือใครกล้ายุ่งกับเพื่อนกูมึงตาย" ไอ้เบียร์พูดจบก็ตบโต๊ะลุกขึ้น "คนไหนไอ้น้ำที่หาเรื่องมึงเดียวก็เคลียร์เอง กล้าดียังไงมาหาเรื่องน้องน้ำของกู" มันพูดดังลั่นจนคนในโรงอาหารต่างหันมามองกันเป็นตาเดียว 

    "ไอ้เชี่ยเบียร์ไว้หน้ากูบ้างไอ้สัส" ผมที่กำลังอารมณ์เสียกับเด็ก ม.4 มะกี้กลับต้องมาปวดกระบานกับพวกเชี่ยนี้แท้

    "แล้วมันยังไงละวะไอ้น้ำ" เบียร์หันมาถามผม

    "คือก็เดินชนเด็ก ม.4 แต่มันเรียกกูว่าน้อง มันคิดว่ากูเป็นเด็ก ม.1" ผมพูดจบ เสียงหัวเราะของพวกเพื่อนผมมันก็ดังขึ้นพร้อมกัน "เหี้ยหัวเราะอะไรกันวะสันนี้"

    "ยังไม่ชินอีกหรือวะไอ้น้ำ กูก็เห็นมึงเจอเหตุการณ์แบบนี้ปะจำนี้หว่า" ไอ้ต้าพูดสวนมาทันทีเพราะผมเจอคนทักว่าเป็นเด็ก ม.1 มาตั้งแต่ผมอยู่ ม.3 แล้ว ซึ่งมันทำให้ผมเฟลทุกครั้งจริงๆ

    "เอาเถอะน่าไอ้น้ำ หน้ามึงละอ่อนขนาดเนี่ยตัวก็มินิไซต์ เขามองแบบนั้นก็คงไม่แปลก" ไอ้เบียร์เสริมทัพ

    "กูไม่สูงยังมึงบ้างให้รู้ไปสิวะ"

    "กินนมสิวะน้ำ จะได้โตไวๆ" ไอ้กิตมันบอกให้ผมกินนมเยอะๆ

    "มึงเอาจริงหรือมึงกวนตรีนกูไอ้กิต ก็เห็นอยู่กูแด็กนมแทบจะแทนน้ำเปล่าละเนี่ย แม่งไม่สูงขึ้นมาสักเซน" ผมบ่นไปยิ่งทำให้พวกมันหัวเราะกันไปใหญ่ จนช่วงเช้าเรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องคุยของกลุ่มผมไปโดยปริยาย "กรรมของกู"

      {เลิกเรียน}
     "เห้ย!! พวกมึงวันนี้ไปห้างกันเปล่ากูอยากไปดูรองเท้าใหม่วะ" ไอ้ต้าเอยขึ้นทันทีที่อาจาร์ยเดินพ้นห้องไป
     "รองเท้าอะไรของมึงวะไอ้ต้า" ผมถามมันด้วยความสนใจเพราะเท่าที่รู้มันมีรองเท้ามากกว่าเสื้อผ้าจะใส่สะอีก
     "นั้นสิวะไอ้ต้า เหี้ยกูเห็นมึงซื้อบ่อยชิบหายเลย" เบียร์พูดเสริมผม
     "รองเท้าบาสนะ มันมีรุ่นใหม่ออกมาเห็นเขาว่าเทพมาก..." ไอ้ต้าร์รีบพูดบรรยายสรรพคุณเป็นการใหญ่" ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยนะไปหาอะไรแด็กกันด้วยไงฉลองเปิดเทมอ
     "เหี้ยต้าร์ ถ้ากูจำไม่ผิดพึงฉลองกันไปเมื่อสามวันก่อนไม่ใช่หรือวะ ไอ้วันที่มารับตารางสอนนะ" เบียร์สวนไอ้ต้าร์ทันทีเพราะผมก็ว่าอยู่ฉลองเปิดเทมอมันก็ลากพวกผมไปแล้วนี้ หน่า
     "นั้นมันฉลองก่อนเปิดเทมอโว้ย!!! นี้มันพึงเปิดเทมอ กิตครับ ไปกับต้าร์นะนะนะ กิตนะ" ไอ้ต้าร์เริ่มเปลี่ยนเป้าหมายไปหากิตเพราะไอ้ต้าร์อ้อนมันแบบนี้ทีไรมันก็ ยอมไอ้ต้าร์ทุกที จนผมนี้แอบคิดไม่ได้ว่าพวกมันจิ้นกันจริงๆ
     "ก็ไปสิ  พวกมึงก็ไปด้วยกันนี้ละจะรีบกลับบ้านไปไหนวะ ไปเป็นเพื่อนมันหน่อย" นั้นไงไอ้กิตเริ่มแล้ว ผมว่านะมันต้องใช่แน่ๆ
     "เออๆ กูก็อยากไปเดินดูหนังสือเหมือนกัน" ผมที่กะว่าเย็นนี้ไม่ได้มีอะไรทำอยากไปหาหนังสืออ่านก็ตบปากรับคำมันไป "ว่าไงเบียร์ไปด้วยกันไหม" ผมหันไปขอคำตอบจากคุณชายเบียร์ที่ดูยังยืนคิดอยู่ "หรือมึงนั้นหญิงไว้ ก็ไม่เป็นไรนะโว้ย"
     "โห ที่รักเขามีที่ไหนกันละหญิงเหญง เขามีน้องน้ำคนเดียวนะ" มันพูดพรางเดินเข้ามาก้มกอดผมจากด้านหลัง 
     "ไอ้เชี่ยเบียร์ เล่นไรเนี่ย" ผมรีบแกะมือมันอย่างพัลวันแต่ก็สูงแรงมันไม่ไหวจริงๆ ยิ่งดิ้นมันยิ่งกอดแน่น "ปล่อย ไอ้เบียร์กูอึดอัด"
     "พูดกับผัวดีๆ หน่อยสิครับ" มันพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่า ทำเอาไอ้สองคนที่ยืนมองอยู่หัวเราะกันลั่นที่เห็นผมโดนไอ้เบียร์แกล้ง

     "เบียร์ครับ ปล่อยน้ำนะครับ น้ำหายใจไม่ออกแล้ว" ผมที่ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องยอมพูดออกไป รู้สึกเศร้าเพื่อนๆชอบแกล้ง แงๆๆๆ
     "เห็นไหมพูดดีๆ กับผัวสะตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้ว" ไอ้เบียร์ทำหน้าชอบอกชอบใจที่แกล้งผมได้
     "ไอ้เชี่ยเบียร์กูขอให้มึงได้ยังที่มึงทำเนี่ยละ" ไอ้ต้าร์ต่อทันที
     "ได้เชี่ยไรมึงวะไอ้ต้าร์" เบียร์มันก็เลยหันไปถามไอ้ต้าร์ ผมก็งงได้อะไรของมันวะ
     "ก็ได้ไอ้น้ำเป็นเมียไง มึงรู้ไหม เด็กมอต้น แม่งจิ้นมึงกับไอ้น้ำกันเยอะเลย" ไอ้ต้าร์พูดไขความกระจ่างให้ผมกับไอ้เบียร์ได้รู้ คือผมชอบโดยไอ้เบียร์มันแกล้งแบบนี้ประจำแล้วมันก็ไม่เลือกสถานที่แกล้งผม ด้วยนะ กลางสนามตอนเข้าแถวมันก็ทำ ในโรงอาหารคนเยอะๆ มันก็ทำ ที่สาธารณข้างนอกมันแกล้งได้มันก็แกล้ง มันก็คงมีบ้างละที่จะคิดว่าผมกับมันจิ้นกันจริง แต่บอกเลยนะครับมันไม่ใช่ ไอ้เชี่ยเบียร์เนี่ยคาสโนว่าตัวพ่อเลย มีแฟนคลับผู้หญิงมากมาย แล้วแฟนมันแต่ละคนก็ระดับดาวทั้งนั้น คนปัจจุบันนี้ก็ดาวมหาลัยแห่งนึง
     "จริงปะ งั้นกูจัดเลยได้เปล่าวะ" ไอ้เบียร์เริ่มหันมาทำหน้าหื่นๆใส่ผมอีกแล้ว
     "ไอ้เชี่ยเบียร์ เลิกเล่นได้แล้วมึง กูขนลุกหมดละเนี่ย" ผมที่เห็นมันทำท่าแบบนั้นผมรีบกระโดถอยหลังหนีอย่างไว "ไปเถอะ กูหิวแล้วด้วย" ผมรีบตัดบทแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกไปจากห้อง
     "เมียจ้ารอผัวด้วยสิ ไม่ต้องเขิลขนาดนั้นก็ได้" เสียงไอ้เบียร์ดังตามหลังผมมา พร้อมเสียงหัวเราะของเพื่อนในห้องที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
     "ไอ้เพื่อนเชี่ย" ผมด่ามันในใจนะครับแต่อาจจะดังออกมานิดๆ

     {ชั้นใต้ดิน}
     "พวกมึงไปดูรองเท้าเป็นเพื่อนไอ้ต้าร์ก่อนก็ได้นะเดียวกูไปร้านหนังสือแป๊บ เดียวกูตามไป" ผมบอกมันเพราะจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลามารอผมที่ร้านหนังสือ
     "ไอ้กิตมึงไปกับไอ้ต้าร์ก่อนกูว่าจะไปดูหนังสือการ์ตูนใหม่ๆเหมือนกันวะ" ไอ้เบียร์เป็นคนที่ติดการอ่านหนังสือการ์ตูนเอามากๆ แต่ผมชอบอ่านนิยาย กับพวกวรรณกรรมมากกว่า

     "อืม งั้นเดียวเจอกันร้านแดสข้าวบนนะ" กิตตบปากรับคำเบียร์ก่อนเดินไปกับไอ้ต้าร์
     "จะไปรับไหนวะน้ำ" เบียร์หันมาถามผม
     "ไปร้านประจำนั้นละหนังสือเยอะกว่าร้านอื่นๆ" 
     "อืมๆ"

     {ร้านกาก้าบุ๊ค}
     ผมกับเบียร์แยกกันไปเลิกหนังสือ ผมเดินตรงไปยังโซนนิยายและวรรณกรมแต่งทั้งในประเทศและต่างประเทศ ผมชอบที่ได้อ่านหนังสือแนวนี้มันมีความรู้สึกเหมือนได้เข้าไปรับรู้ถึงจิตนา การที่ผู้เขียน เล่าเรื่องนั้นๆ ผมทึ่งมากที่คนๆนึงจะจิตนาการอะไรได้เป็นเรื่องเป็นราว ออกมาให้ชวนอ่านและติดตามได้ แล้วหนังดังๆสมัยนี้ส่วนใหญ่ก็มาจากหนังสือเหล่านั้นแทบทั้งนั้น แต่การอ่านหนังสือมันจะเข้าใจความหมายที่ผู้เขียนสื่อมากกว่าที่หนังทำเยอะ เลย ผมเดินไปเดินมาก็หยิบติดมือมาได้สี่เล่มก็เดินไปที่เค้าเตอร์จ่ายตังค์
    "น้องน้ำหายหน้าไปไหนมาคะเนี่ย" พี่ก้าเจ้าของร้านแกถามขึ้นพี่ก้าเป็น ผู้ชายแบบสายหญิงนะครับ ผมชอบคุยกับแก เพราะแกก็ชอบอ่านนิยายเหมือนผม เล่นไหนมาใหม่เนื้อหาดีๆ สนุกแกก็จะบอกผมเสมอ
    "พอดีน้ำอ่านของเก่าพึงหมดนะครับ" ผมพูดพรางว่างหนังสือในมือลงที่เค้าเตอร์
    "ก็นั้นสินะมาเอาไปตั้งเกือบหลายเล่มนี้ แล้วนี้เอาเรื่องอะไรมามั้งคะ" พี่ก้าหยิบหนังสือที่ผมวางขึ้นมายิงบาร์โค้ด "เลือกแต่เรื่องสนุกๆ ทั้งนั้นเลย โดนเฉพาะเรื่องพ่ายรักมาร สนุกสุดเลยคะ พี่ก้าอ่านแล้ววางไม่ลงเลย พระเอกดิบมากพี่ก้าชอบๆ" พี่ก้าทำหน้าฟินแบบจริงจังมากจนผมอดที่จะยิ้มมุมปากไม่ได้
    "พี่ก้า พูดแบบนี้ผมต้องรีบกลับไปอ่านสะแล้ว" ผมตอบพรางยิ้มกว้างให้พี่ก้า
    "รอพี่แป๊บนะคะเดียวพี่ใส่ปกให้ก่อน" พี่ก้าพูดจบก็เอาหนังสือทั้งหมดเดินไปด้านข้างร้าน ผมก็เลยยืนดูหนังสือแถวหน้าเค้าเตอร์ไปพรางๆ
    "น้ำมาซื้อหนังสือหรือ" ผมหันไปมองตามเสียงของผู้หญิงตัวประมาณเท่าผม ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ยืนยิ้มให้ผม หลังการกล่าวทักทาย
    "อ้าว!!! ปรางมาดูหนังสือเหมือนกันหรือ" ปรางเป็นเพื่อนห้องเดียวกับผมครับเธอเป็นหัวหน้าห้องคู่แข่งไอ้กิตมันด้าน การเรียนนะครับ แต่แข่งเรื่องหัวใจด้วยเปล่าน่าเพราะเหมือนปรางจะปลื้มไอ้ต้าร์อยู่เหมือน กันนะ
    "จ้า แล้วนี้น้ำมาคนเดียวหรือ" ปรางหันมองซ้ายมองขวาก่อนถามผม ถ้าผมเดาไม่ผิดคงมองหาไอ้ต้าร์นั้นละ
    "อ้าว!!! ยายหัวหน้าห้องมาซื้อหนังสือด้วยหรือ" เสียงกวนๆ ของไอ้เบียร์ดังมาจากด้านหลังผม
    "ทำไหมยะนายเบียร์ ฉันจะมาซื้อหนังสืออ่านบ้างไม่ได้หรือไงยะ" ปรางทำหน้าขึงขังใส่เบียร์แบบไม่พอใจ
    "ได้ครับ ใครจะกล้าว่าหัวหน้าห้องได้ละครับ" เบียร์ยกมือไหว้ปรางแบบกวนๆ "ตัวเองช่วยเขาหน่อยสิป้าปรางจะฆ่าเขาแล้ว" เบียร์พูดพรางเขย่าแขนผม
    "ไอ้เบียร์เล่นอะไรของมึงเนี่ย" ผมหันไปเห็นพี่ก้าที่เดินมาพอดี คงได้ยินที่ไอ้เบียร์มันพูด แกเลยยิ้มใหญ่เลยผมนี้รีบหันไปแก้ข่าวแทบไม่ทัน "ไม่ใช่ยังนั้นนะครับพี่ก้า"
    "จ้า ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ หนังสือได้แล้วจ้า" พี่ก้ายื่นหนังสือที่อยู่ในถุงเรียบร้อยแล้วมาให้
    "ขอบคุณครับพี่ก้า" ผมรับมาก่อนกล่าวขอบคุณแก
    "แฟนน้องน้ำหล่อคมเข้มดีจังเลยเนอะ" นั้นไงพี่ก้าคิดไปอีกคนแล้ว
    "เพื่อนครับไม่ใช่แฟน" ผมรีบบอกแกไปแต่ดูแกคงไม่เชื่อแล้วละ
    "ก็เพราะแบบนี้ไงละน้ำมันถึงหาแฟนไม่ได้สักที มีนายกันซีนตลอดแบบเนี่ย" ปรางเริ่มบ่นใส่เบียร์อีกครั้ง
    "แล้วนี้ปรางมาคนเดี่ยวหรือ" ผมรีบตัดบทก่อนที่ไอ้เบียร์มันจะยอกย้อนปรางกลับไปไม่งั้นคงได้เห็นสองคนนี้เถียงกันอีกยาวเลย
    "เปล่า นี้ไงปรางมากับกันต์" ปรางชี้ไปยังเด็กผู้ชายท่าทางคุ้นๆ ที่กำลังยืนเลือกหนังสือการ์ตูนอยู่ "กันต์มานี้หน่อยมารู้จักเพื่อนๆ ปรางหน่อยสิ" พอปรางพูดจบนายคนนั้นก็หันหน้าแล้วเดินมา
    "นาย..." ผมพูดออกไปทันทีที่เห็นหน้าชัดของนายคนนั้น มันคือไอ้เด็ก ม.4 ที่ผมเดินชนเมื่อเช้านี้ไง
    "อ้าว น้ำรู้จักกันต์ด้วยหรือ" ปรางทำท่าแปลกใจ รวมไปถึงเบียร์ด้วย
    "เปล่าอะ นี้แฟนปรางหรือ" ผมตอบกับไปพร้อมคำถาม
    "ไม่ใช่ ไม่ใช่" ปรางรีบโบกหมายโบกมือปฎิเสธ "นี้กันต์ เป็นลูกอาเราเอง"
    "อ๋อ"
    "กันต์ นี้พี่น้ำ แล้วก็นี้พี่เบียร์ เพื่อนห้องเดียวกับพี่เอง" ปรางพายมือแนะนำผมกับเบียร์ให้นายคนนี้รู้จัก
    "อ้าว พี่ตัวเล็กนี้อยู่ห้องเดียวกับพี่ปรางหรือครับ" ไอ้เด็กบ้ามันเรียกผมตัวเล็กงะ 
    "อืมใช่ ทำไหมหรือ" ปรางทำหน้างงใส่ญาติของตัวเอง
    "คือผมเดินชนพี่เขาเมื่อเช้าแล้วผมคิดว่าพี่เขาเป็นเด็กมอต้นนะครับ" ไอ้เด็กบ้ามันพูดพรางมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มกว้างๆให้ หน้าตามันก็หล่อดีนะแต่ไงกวนตรีนแบบนี้วะ
    "อ๋อ น้องคนนี้เองที่ทำให้น้ำมันหน้าหงิกแต่เช้า ฮ่าๆๆ" เบียร์ขำออกจนผมต้องหันไปจ้องมันตาเขม่ง "ขอโทษครับ"
    "อ๋อ นึกว่าอะไร ยังไม่ชินอีกหรือจ๊ะตาน้ำ เห็นโดนทักแบบนี้บ่อยๆ" ปรางพูดแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก
    "ผมพี่ว่าพี่เขาน่ารักดีนะครับ ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักดี" ไอ้เด็กเปรตคนนี้มันพูดอะไรของมันเนี่ยไม่เกรงใจจะกระโดดกัดหูแม่งสะเลย
    "น้องครับคนนี้ของพี่ พี่หวง" เบียร์ดึงตัวผมเข้าไปกระชับกับตัวมัน
    "พี่สองคนเป็นแฟนกันหรือครับ หว่า" 
    "ไอ้เชี่ยเบียร์ มึงจะให้คนทั้งโลกคิดว่ามึงกับกูเป็นแฟนกันใช่ไหมงั้นเดียวก็โทรไปหาดาวมหา ลัยของมึงนะบอกว่ากูเป็นแฟนมึงเลยเอาไหม" ผมที่ไม่ได้สนใจคำพูดของไอ้เด็กคนนั้นแต่กำลังโมโหไอ้เพื่อนตัวดีที่อยู่ ข้างๆ
    "ฮ่าๆ โอเคกูไม่แกล้งละ" เบียร์รีบโบกไม้โบกมือใหญ่
    "แล้วนี้จะไปไหนกันต่อหรือน้ำ" ปรางถามอย่างมีท่าทีสนใจ
    "ไอ้ต้าร์กับไอ้กิตมันไปเลือกรองเท้าบาสกันอยู่นะ ก็ว่าเดียวจะไปหาอะไรกินกัน" ผมตอบปรางพอพูดถึงไอ้ต้าร์ปรางก็ดูมีแววตาสนใจขึ้นมาทันที "แล้วปรางละ"

    "ก็กะจะดูหนังสือไปอ่านเล่นแล้วก็พากันต์ไปหาอะไรทานเหมือนกันนะ" ปรางชี้ไปยังคนข้างๆ ที่ยังคงยืนมองหน้าผมแล้วยิ้มให้อย่างไม่ลดละ
    "งั้นไปกินด้วยกันเลยไหม" ผมถามไปเป้นมารยาทนะ แต่ก็ยินดีนะถ้ามีแค่ยายปรางคนเดียว ไม่เอาไอ้เด็กนั้นแต่ผิดขาด
    "ไปครับ ผมหิวแล้วเหมือนกัน" ไอ้เด็กบ้านั้นมันชิงตอบก่อนที่ปรางจะพูดสะอีก
    "จะดีหรือกันต์" ปรางหันไปมองญาติตัวเอง
    "ผมอยากรู้จักเพื่อนๆ พี่ปรางนี้ครับเพื่อจะได้สนิทกัน" มันตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย อะไรของมันวะ
    "อืม ไปด้วยกันก็ได้ปรางกินกันคนเยอะๆ สนุกดี" ผมตอบไปเพื่อให้ปรางสบายใจ
    "อืม จ้างั้นเดียวค่อยลงมาดูหนังสือแล้วกันนะกันต์" ปรางหันไปพูดกับไอ้เด็กบ้านั้นที่หันมามองหน้าผมอีกแล้ว ทำเอาผมต้องหลบตามันเลย
    "งั้นไปกันเถอะ" ผมรีบเดินลากไอเบียร์เดินนำไป เพราะไม่อยากให้ไอ้เด๋กนั้นมันมายืนมองหน้าแบบนั้น
    "น้ำกูว่าไอ้เด็กที่ชื่อกันต์ไรนั้นมันแปลกๆ เปล่าวะ" เบียร์กระซิบถามผม
    "ไม่รู้ดิก็ช่างมันเถอะ" ผมตอบปัดๆไปแต่ที่จริงผมก็รู้สึกแปลกๆ ที่มันมองผมแบบนั้น
    "กูว่ามันมองมึงแปลกๆ วะ" เบียร์พูดย้ำเหมือนสิ่งที่ผมคิดแปลว่าผมไม่ได้รู้สึกไปคนเดียว

    {ร้านสเต็ก}
    "อ้าวน้ำไม่ไปหาต้าร์ก่อนหรือ" ปรางถามเมื่อผมเดินนำมายังร้านสเต็กเลย
    "น้ำโทรไปบอกไอ้ต้าร์แล้วว่าให้มาเจอกันที่ร้านเลย มันบอกกำลังจ่ายตังค์อยู่เดียวก็คงมาแล้วละ" ผมเดินตรงเข้าไปหาพนักงาน "6 ที่ครับ" พนักงานก็เดินพาไปนั่งโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆนั้น ผมเดินมานั่งเก้าอี้ตัวรีมโดยมีเบียร์มานั่งเก้าอี้ตัวกลางข้างๆ โดยที่ปรางกับไอ้เด็กนั้นจะนั่งอีกฝั่ง แต่ที่มันขัดใจผมคือไอ้เด็กนั้นมาเดินมาเลือกเก้าอี้ที่นั่งตรงข้ามกับผม ทำเอาปรางต้องชะงักที่จะนั่งเก้าอี้ที่คลาดว่าปรางต้องการนั่งตรงข้ามกับไอ้ ต้าร์ที่ริมโต๊ะ ปรางเลยต้องขยับมานั่งตัวกลาง สักพักพนักงานก็เดินเอาเมนูมาให้เราทั้ง 4 คน 
    "พี่น้ำชอบทานอะไรหรือครับ" ไอ้เด็กบ้านนั้นมันถามขึ้นมาระหว่างที่พวกเรากำลังเลือกอาหารในเมนูที่อยู่ บนมือ ผมเลยลดเล่มเมนูอาหารลงก็เห็นว่าเด็กนั้นมันนั่งจ้องหน้าผม ไม่ได้หยิบเมนูขึ้นมาเลยดูสักนิด มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกตะหงิดๆ 
    "พี่ชอบกินแซลมอน" ผมตอบไปก่อนจะยกเมนูให้สูงขึ้นหวังเพื่อมาบังหน้าตัวเองจากสายตานั้น
    "เหมือนกันต์เลย กันต์ชอบทานแซลมอนย่างเกลือ พี่น้ำชอบทานแบบไหนหรือครับ ย่างเกลือ หรือกะทะร้อน" คือมันจะถามอะไรมากมายวะเนี่ย มึงจะมาสนใจอะไรกูไม่ทราบครับกูจะกินแบบไหน ชอบแบบไหนมันก็เล่นของกูสิวะ (นี้คิดในใจนะ)
    "พี่ครับ ผมขอซีซารืสลัดแซลมอนรมควันเน้นมะเขือเทศนะครับ" ผมหันไปสั่งอาหารกับพนักงานโดยที่ทำเป็นไม่สนใจอะไรคำพูดของไอ้เด็กนั้น
    "พี่น้ำชอบกินผักหรือครับไม่น่าแก้มชมพูหน้ายิกเชียว" มันพูดพรางเองแขนทั้งสองมาตั้งฉากกับโต๊ะ แล้วเอาหน้ามาวางที่มือทั้งสอง แล้วก็มองหน้าผม มันทำท่าน่ารักมากนะถ้าเป็นสาวๆคงกรี๊ดสลบแต่ผมว่ามันไม่ใช่อะ ระหว่างที่ผมเห็นท่าทางแบบนั้นของไอ้เด็กนั้นจนทำอะไรไม่ถูก มือใหญ่ของเบียร์ก็บีบที่ต้นขาของผม ผมเลยหันหน้าไปมองหน้ามัน มันทำหน้าเหมือนจะยื่นยันคำตอบในใจผมว่ามันใช่แล้วละ ไอ้เด็กบ้านั้นมันจีบผมแล้วละ แม้แต่ปรางเองที่นั่งข้างๆ มันก็ยังหันไปมองมันแบบงงๆ เลย
    "พี่ครับผม เอาเหมือนพี่เขาครับ" มันหันไปบอกพนักงานที่ยืนยิ้มเหมือนก็รับรู้ปฎิกิริยานั้นเหมือนกัน ระหว่างนั้นเบียร์กับปรางก็สั่งอาหารที่ตัวเองจะกินมาจนครบกันหมดก็ต่างคน ต่างนั่งนิ่ง ยกเว้นไอ้เด็กนั้นที่ยังคงมองหน้าผมแล้วยิ้มกุ้มกิ่มตลอดเวลา จะไอ้ต้าร์กับกิตเดินเข้ามา
    "อ้าว!!! ปรางมาได้ไง" ไอ้ต้าร์กล่าวถามเมื่อเห็นปรางนั่งอยู่ด้วย คือผมไม่ได้บอกมันว่าชวนปรางมาด้วย
    "อืมจ้า พอดีเจอน้ำกับเบียร์ที่ร้านหนังสือนะเลยตามมาด้วย" ปรางยิ้มหวานตอบไอ้ต้าร์ทันที แต่เหมือนจะมีคนไม่สบอารมณ์ ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้นะครับเพื่อนกิตผมนั้นเอง ความชัดเจนของไอ้กิตคงมีแต่ผมนี้ละที่รับรู้ ต้าร์เดินมานั่งข้างเบียร์ส่วนกิตก็ไปนั่งข้างปราง ก็ยังดีถ้าไอ้ต้าร์ไปนั่งข้างปรางไอ้กิตคงหน้าหงิกชัดเจนแน่ๆ
    "แล้วนี้แฟนปรางหรือ" กิตมองไปยังไอ้เด็กที่นั่งข้างปรางยิงคำถามเหมือนจะตัดคะแนนคู่แข่ง
    "น้องนะ เป็นลูกของอาปรางเอง พึงมาเข้า ม.4 ที่นี้มาจากเชียงใหม่นะ" ปรางตอบแบบชัดเจน ทำเอากิตหน้าหงิกไปนิดๆ คงจะขัดใจมันนะ "กันต์ คนนี้พี่กิต คนนี้พี่ต้าร์"
    "สวัสดีครับพี่กิต พี่ต้าร์" ไอ้เด็กนั้นระสายตาจากผมไปยกมือไหว้ทั้งสองคนนั้น
    "สวัสดีครับ/สวัสดีครับ"
    "ละอ่อนเหนือหรือ น้องปรางหน้าตาหล่อใช่ได้นะเนี่ย" ไอ้ต้าร์เอยชมมัน เหมือนมันจะชอบ หันหน้ามามองผมแล้วหยักคิ้วให้ด้วย คือไรวะ หยักคิ้วให้ผมทำไหม กูไม่ได้ชมมึงสักหน่อยไอ้ต้าร์นู้นที่ชม
    "ไม่ขนาดนั้นหรือครับพี่" มันตอบแบบเรียบๆ แต่ที่ผมมองผมว่ามันคงแอบปลื้มที่มีคนชมมันหล่อ
    ระหว่างที่เราทั้งหมดรออาหารทั้งสี่คนก็คุยกันไปที่ว่าสี่คนก็มี ไอ้ต้าร์ ไอ้เบียร์ ปราง ละก็ไอ้เด็กนั้น ส่วนผมกับไอ้กิตก็นั่งเป็นผู้ฟังที่ดี ไอ้ต้าร์ถามนั้นถามนี้ไอ้เด็กนั้นจนพอจะรู้ว่า มันอายุ 16 เท่าผม แต่มันเกิดปลายปี มันเป็นนักกีฬาของโรงเรียน เห็นมันบอกว่าเป็นฟุตบอล แล้วมาที่นี้ก็กะจะคัดตัวเป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนเข้าทางไอ้ต้าร์เลย คุยถูกคอกันไปใหญ่ ไอ้ต้าร์มันก็ว่าเดียวจะพามันไปคัดตัวกับอาจารย์ มันคงดีใจขอบคุรไอ้ต้าร์เป็นการใหญ่เลยสงสัยจะชอบเล่นบอลจริงๆ
    "พี่น้ำชอบทานมะเขือหรือครับ เห็นจิ้มมะเขือทานก่อนเลย" มันจะชั่งสังเกตุผมไปไหม คือนี้มันนั่งจ้องผมกินเลยนี้หว่า
    "อืม ใช่พี่ชอบกินมะเขือนะ" ผมตอบไปแล้วก็ก้มหน้าก้มตาจิ้มผักในจานกินต่อ แต่ก็มีมะเขือมาหล่นใจจานผม ผมเลยเงยหน้ามอง ไอ้เด็กนั้นตักมะเขือในจานตัวเองมาให้ผมจนหมด "อ้าว!!! ทำไหมไม่กินละ" ผมถามมันไปอย่างสงสัย
    "พี่น้ำชอบ จะได้ทานเยอะไงครับ" มันยิ้มให้ผม เอาจริงนะตอนนี้ทั้งโต๊ะมองผมกับมันสลับไปสลับมากันอย่างงงแล้ว
    "เห้ย ไม่เป็นไรในจานพี่ก็เยอะแล้ว " ผมรีบบอกปัดไป
    "ไม่เป็นไรครับ พี่น้ำจะได้แก้มแดงๆ ไงน่ารักดี" 
    "แอ็ก แอ็ก" เสียงสำลักอาหารดังมาจากคนข้างๆ ผมรีบหยิบน้ำให้เบียร์
    "เป็นไรเปล่ามึง เอากินน้ำก่อน" ผมพูดพรางลูบหลังให้เบียร์ ผมเหลือบไปเห็นสายตามันที่มองมาแล้วรอยยิ้มนั้นมันทำผมสยองมาก ฝันร้ายแน่กูคืนนี้
    "โอเค แล้วแต้งกิ้ว" ไอ้เบียร์พูดจบก็หันไปมองหน้าทุกคนที่กำลังนั่งมองนิ่งมาที่เราสามคน เหมือนทุกคนในที่นี้จะเข้าใจความหมายของไอ้เด็กนั้นกันหมดแล้ว
    "น้องกันต์ใช่ไหม" กิตเอยขึ้นมาระหว่างความเงียบงั้นนั้น มันจะพูดอะไรของมันนะผมนี้อยากรู้จังเวลาไอ้บ้านนี้มันจริงจังมามันชอบถาม อะไรตรงๆ ด้วยดิ

    "ใช่ครับพี่กิต"
    "กันต์ชอบไอ้น้ำหรือไง กันต์เป็นเกย์งั้นหรือ" นั้นไงไอ้บ้ากิตมันยิงคำถามที่ทำเอาทุกคนมองไปที่ผู้ต้องตอบคำถามเป็นตาเดียวกัน
    "ผมไม่ได้เป็นเกย์ครับ" โล่งอกแล้วกูรอดแล้วครับบบบ "แต่ผมชอบพี่น้ำครับ" อ้าวเชี่ยแล้วไงไม่ได้เป็นเกย์มาชอบกูทำไหมวะ ถึงกูจะไม่เคยมีแฟน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะชอบผู้ชายนะโว้ย
    "อืม ตอบตรงดี แล้วทำไหมถึงชอบน้ำมันละ รู้จักกันมาก่อนหรือไง" กิตมันยิงคำถามต่อไปทันทีมันเริ่มจริงจังขึ้นเรื่อยๆ แล้วดิ
    "ผมก็ตอบไม่ได้ครับว่าทำไหมชอบ อีกอย่างก็พึงเจอพี่เขาวันนี้ แต่ผมว่าพี่เขาโคตรหน้ารักเลย" กูตายตรงนี้เลยได้ไหมครับ น้องครับถึงพี่จะตัวเล็ก ตัวขาว หน้าเด็ก หัวเกรียนๆ แต่พี่เป็นผู้ชายนะครับ
    "อืม แล้วนี้จะจีบไอ้น้ำมันหรือไง" ไอ้เชี่ยกิตมึงหยุดถามได้ไหมเนี่ย คืออยากให้มันหยุดถามนะแต่ผมก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน แหะๆๆ
    "ถ้าพี่น้ำไม่มีแฟน ผมก็จะจีบครับ" คำตอบถูกใจกูจริงเชี่ยเอย ตกลงมึงจะจีบกูใช่ไหมไอ้เด็กบ้า งั้นกูต้องบอกว่ามีแฟนแล้วสินะ
    "คือพี่มี..." ผมยังไม่ทันจะพูดสิ่งที่ตั้งใจก็โดนไอ้กิตสวนขึ้นซะก่อน
    "ไอ้น้ำมันโสด จีบได้" ไอ้เชี่ยกิต ผมมองหน้ามันแรงมาก คือไม่เข้าใจว่ามันบอกไอ้เด็กบ้านั้นแบบนั้นทำไหม งี้มันก็มาจีบผมดิ กูจะดีใจหรือเสียใจดีครับแบบเนี่ย
    "จริงหรือครับ งั้นดีเลย พี่น้ำครับ นับจากวันนี้ไปผมจะจีบพี่นะครับ" ผมหันไปมองหน้าเจ้าของคำพูดที่มันกำลังทำหน้าจริงจังมาก ตอนนี้เริ่มมีเสียงหัวเราะในลำคอของไอ้ต้าร์กับไอ้เบียร์ออกมาจนผมต้องหันไป มองแรงใส่พวกมัน
    "ขำเชี่ยไรกันพวกมึง ตลกมากไงแด็กๆ ซะจะได้รีบกลับบ้าน"
    "แหมๆ ไม่ต้องเขิลหรอกน่าไอ้น้ำ" ไอ้ต้าร์พูดพรางทำหน้ากวนตรีนใส่ผม
    "เขิลเชี่ยไรของมึง" ผมตะคอกใส่มันไปก่อนหันไปหาคู่กรณีผมจริงๆ "แต่พี่เป็นผู้ชายนะกันต์ กันต์มาจีบพี่ไม่กลัวเพื่อนๆ เอาไปพูดกันหรืออีกอย่างกันต์ก็บอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นเกย์ แล้วทำไหมถึงคิดว่าชอบพี่ละ ชอบที่พี่ตัวเล็กหน้าเด็กแก้มชมพูงั้นหรือ เรายังไม่รู้จักนิสัยพี่สะหน่อยนี้ครับ" ผมเริ่มจริงจังแล้วยิงคำถามไปอย่างยาวๆ
    "ครับผมก็ไม่เคยคิดว่าจะชอบผู้ชายนะครับ เพราะผมก็มีแฟนผู้หญิงมาตลอด แต่ผมก็ไม่รู้ทำไหมถึงชอบพี่น้ำ ไม่ใช่ว่าพี่น้ำตัวเล็ก แก้มแดงหรอกครับ นิสัยพี่น้ำผมก็ยังไม่รู้ครับ แต่ผมก็อยากศึกษาดู อยากรู้ว่าพี่ชอบกินอะไร ชอบสีอะไร ชอบกีฬาอะไร ชอบคนแบบไหนครับ ส่วนเรื่องเพื่อนเอาไปพูดผมไม้แคร์ครับตัวผมความรู้สึกผม ผมเป็นคนกำหนดมันครับ แล้วพี่น้ำละครับรับได้ไหมที่ผมจะจีบพี่แบบเนี่ย" เด็กคนนี้พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จริงจังทั้งสีหน้าท่าทาง ไม่น่าเชื่อว่ามันจะแสดงความจริงใจออกมาได้เต็มที่แบบนี้
    "ไอ้น้ำ มึงก็ไม่เคยมีแฟน กูว่าบ้างทีนี้อาจจะใช่สำหรับมึงก็ได้นะโว้ย" ไอ้เบียร์พูดขึ้นมาคือยังที่บอกมันเป็นคนที่สนิทกับผมมากที่สุดแล้วรู้ใจผม มากที่สุดผมไม่เคยมีแฟนครับเพราะผมไม่คิดจะไปรักใครนอกจากคุณแม่ คุณพ่อ พี่ฟ้า แม่นมจิต ที่เป็นทุกอย่างของผมและเพื่อนๆที่ผมรักครับ ผมก็คิดมากกับเรื่องชายรักชายหรอกนะครับแต่ก็ไม่ได้คลาดคิดว่าจะมาเกิดขึ้น กับตัวเองแบบนี้ ด้วยรูปลักษณ์ของผมที่ดูจะไม่ได้เข้มแข็งยังที่ผู้ชายตัวใหญ่เป็นแต่ผมก็ไม่ ได้แสดงออกว่าตัวเองเป็นเกย์ ก็คือผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมชอบผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ มันยิ่งทำให้ผมไม่สามารถตอบคำถามไอ้เด็กนั้นได้ เพราะผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
    "กันต์ พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่ารับได้ไหมพี่ไม่ได้รังเกลียดที่ผู้ชายจะชอบกัน แต่พี่ไม่เคยมีความรักให้คนอื่นมาเกินกว่าความรักของคนในครอบครัว หรือที่ให้กับเพื่อนๆ อย่างไอ้พวกเนี่ย พี่ไม่กล้าตบปากรับคำหรอกนะ" ผมตอบไปอย่างเรียบๆ แล้วคิดว่ามันก็คงเข้าใจ
    "ครับ ผมก็ไม่ได้จะบังคับจิตใจพี่น้ำนะครับ แต่จากคำตอบก็แปลว่าพี่น้ำก็ไม่ได้ปฏิเสธผม งั้นผมจะแสดงให้พี่น้ำเห็นความจริงใจของผมครับ" 
    "สุดยอดเลยไอ้น้องชาย แม่งโคตรแมนเลยวะชอบก็บอกชอบพี่ให้ผ่าน" ไอ้ต้าร์ลุกขึ้นยื่นมือไปให้กันต์ กันต์เลยลุกขึ้นแล้วจับมือพร้อมโค้งกล่าวขอบคุณไอ้ต้าร์
    "มึงให้ผ่านไอ้ต้าร์ แต่ถ้าพี่ฟ้าคงไม่ให้ผ่านวะ" ไอ้เบียร์รีบพูดตัดบททันทีเพราะมันรู้ดีว่าพี่ฟ้าหวงผมขนาดไหนแล้วมันก็รู้ ด้วยว่าผมกับพี่ฟ้ามีขอตกลงกันว่าผมห้ามมีแฟน
    "เชี่ย กูลืมเรื่องพี่ฟฟ้าไปเลย งานช้างแมมมอธแล้วละครับน้องกันต์" ไอ้ต้าร์พูดพรางทำหน้าเซงๆ
    "พี่ฟ้าคือใครหรือครับพี่ต้าร์" กันต์ที่ได้ฟังต้าร์พูดแบบนั้นก็เหมือนจะหน้าเสียไปนิดๆ
    "พี่ชายของน้ำมันนะ" เบียร์ตอบคำถามนั้น
    "พี่ชายของพี่น้ำ ทำไหมหรือครับ" กันต์ถามอย่างต้องการคำตอบนั้นมากว่าทำไหม
    "พี่ฟ้าห่วงไอ้น้ำมาก ยิ่งกว่าจงอางห่วงไข่สะอีก สั่งห้ามไม่ให้ไอ้น้ำมีแฟนเด็จขาด พี่ลืมนึกถึงไปเลยวะโทษทีกันต์" 
    "ไม่เป็นไรครับพี่ต้าร์ ห่วงขนาดนั้นเลยหรือครับ" กันต์หันมามองหน้าผมเหมือนหมายจะให้ผมตอบคำถามนี้
    "ใช่ ยังจะจีบพี่อยู่ไหมละแบบเนี่ย" ผมถามไปอย่างลองใจ เมื่อเจออุปสรรคแล้วยังจะกล้าจีบผมอีกไหม
    "จีบครับ ผมจีบพี่น้ำ ไม่ได้จีบพี่ชายพี่น้ำสักหน่อย" พอผมได้ฟังคำตอบที่แม่งโคตรจะจริงจังแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ 
    "อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน" ผมตอบแล้วก็ยิ้มมุมปากน้อยๆให้กันต์
    "พี่น้ำยอมให้ผมจีบแล้วหรือครับ เย้ๆ" กันต์ร้องดีใจดังลั่นร้านจนคนทั้งร้านต่างหันมามองที่โต๊ะผมกันหมด "พี่น้ำให้ผมจีบแล้วครับ" 
    นี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวของผมกับนายกันต์ที่นับจากวันนี้ไปมันจะ ต้องเจออะไรอีกมายมากหลายอย่าง ผมก็ยังไม่รู้หรอกนะครับว่าผมกับกันต์จะได้คบกันจริงหรือเปล่า ถ้าเราคบกันจริงแล้วจะผ่านด้านช้างแมมมอธที่พร้อมจะพุ่งเข้าหยิบคนที่หมายจะ มาชิงความรักจากเขาไปได้หรือเปล่า เห็นไหมครับมันไม่ง่ายเลยจริงๆ เหอๆๆๆๆๆ