[SL] Innocent Boy #ซอนเดเระ

ยู ซอนโฮเด็กผู้ชายหน้าห้องที่ทุกคนขนานนามให้ว่าเจ้าทึ่ม กำลังตักกินไอศกรีมมะม่วงอยู่ข้างเขา ไล ควานลิน เขาไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนให้ฉายาแบบนั้นกับเจ้าหมอนี่ ทึ่ม  บ้าเรียน บ้ากีฬา ไม่มีเวลาให้รูมเมทพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทอย่างเขาเลยสักนิด

ดวงตาคมจดจ้องไอศกรีมในมือสลับกับดูการแข่งขันบาสเกสบอลตรงหน้าอย่างไม่วางตา

ควานลินเป็นเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไต้หวันเขามีเวลาอยู่ที่นี่หนึ่งปี เด็กหนุ่มไม่มีพื้นฐานภาษาเกาหลีแต่ก็มีผู้ชายหน้าตางี่เง่าคนหนึ่งเดินมาขอเขาเป็นเพื่อนทั้งๆที่พูดภาษาจีนไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว

ภาษาอังกฤษของหมอนั่นยิ่งแล้วใหญ่ กว่าจะสื่อสารว่าเราเป็นรูมเมทกันได้ก็กินเวลาไปครึ่งวัน ยูซอนโฮพูดอยู่เสมอว่าเจ้าตัวไม่เคยได้ที่หนึ่งของห้องเรียนเพราะวิชาภาษาอังกฤษเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา

ควานลินมีญาติอยู่ที่นี่หนึ่งคนซึ่งถือว่าก็พอช่วยเขาในหลายๆเรื่องได้บ้าง เท่ากับว่าชีวิตในเกาหลีของควานลินมีเพื่อนอยู่แค่สองคนถ้ารวมแดฮวีจอมพูดมากก็คงเป็นสามคน ควานลินเข้าหาคนอื่นไม่เก่งนัก

แต่ก็มีหลายคนที่อยากทำความรู้จักกับเขา แต่ควานลินก็ทำมันพังเพราะใบหน้าแสนเย่อหยิ่งและติดจะยิ้มยากอยู่หน่อยๆทำให้คนเข้าใจผิด อันที่จริงเขาแค่ไม่รู้ว่าต้องทำหน้าแบบไหนต่างหากล่ะ

เจ้าคนหน้าเฉิ่มข้างกายลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเพราะถึงเวลาเปลี่ยนตัวนักกีฬา

ช่วงเวลานี้แหละที่ไลควานลินเกลียดที่สุด เวลาที่ยูซอนโฮถอดแว่นน่ะ ให้เขาเห็นแค่คนเดียวก็พอแล้ว

.

.

.

.

.

“อื้อ..อะ”

“พะ..พอได้แล้ว”  มือเรียวยกขึ้นทาบอกคนที่กำลังทาบทับลงมาคร่อมตัวเขา สองแก้มข้าวขึ้นสีแดงระเรื่อหอบหายหนักเพราะรสจูบอันเร่าร้อนเมื่อครู่ เรียวลิ้นของคนเด็กกว่ากวาดชิมน้ำเชื่อมหวานใสที่เลอะออกมาตามมุมปากจนหมด

ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตายสิ

“ขอโทษครับ” เด็กหนุ่มรุ่นน้องเลียริมฝีปากล่างอย่างข่มอารมณ์พลางผละออกมานั่งประจำที่อย่างที่ควรจะเป็น

มันมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆและเขาไม่เคยยับยั้งชั่งใจเพราะเด็กผู้ชายรูปร่างดีตรงหน้ามีเสน่ห์จนทำให้เขาแทบบ้า ถ้าถามว่าใครเป็นคนเริ่มหรือเรียกอีกอย่างว่าทำให้ใจแตกก็คงตอบได้เต็มปากว่าคนคนนั้นก็คือเขานี่แหละ

“ไม่เป็นไรนะเด็กดี...ไว้วันเสาร์ค่อยมาต่อแล้วกันเนอะ” ริมฝีปากสีเชอร์รี่พูดขึ้นทำลายความเงียบ

เขาจดจ้องการเคลื่อนไหวของเด็กตรงหน้าที่เปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ เส้นเลือดที่ปูดขึ้นตามข้อมือทำให้เขาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ริมฝีปาก ลำคอแกร่งตามแบบของเด็กเล่นกีฬา ผิวสีน้ำผึ้งสวย ดวงตาคมที่พร้อมจะเฉือนเขาเป็นชิ้นๆทุกครั้งที่ถอดแว่นงี่เง่านั่น

“งั้นผมไปก่อนนะครับ” เด็กหนุ่มตรงหน้าลุกขึ้นยืนสวมแว่นสายตาเข้าอย่างเดิม ก้มหน้างุดไม่สบตาเพราะความเขินหรือเพราะอารมณ์บางอย่างเขาก็ไม่แน่ใจนัก

ทั้งคู่ร่ำลากันอยู่สองสามประโยคก่อนที่คนเด็กกว่าจะหมุนตัวเดินออกไป ผมสีน้ำตาลเข้มที่ยุ่งเหยิงกับเสื้อนักเรียนสีขาวยับยู่ยี่เนื่องจากกิจกรรมเมื่อครู่แผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินออกไปจนประตูปิดลงในที่สุด

อยู่ดีๆก็รู้สึกอิจฉาเด็กที่ได้เป็นรูมเมทของยู ซอนโฮซะแล้วสิ

 hash tag on twitter  #ซอนเดเระ

***

ฝากติดตามกันด้วยนะคะ : )