หนุ่มจอมซ่ากับนายขี้เก้ก [ Yaoi]

หนุ่มจอมซ่ากับนายขี้เก้ก

บทนำ

ผมยูนจิน   มีความลับที่ไม่สามารถบอกใครได้  มันเป็นความลับของตระกูลที่สืบทอดมาร้อย  ๆ  ปี ของลูกที่ 2 เกิดวันที่ 2 และเดือน 2  ซึ่งนั้นก็คือผมเอง  แต่ก็ช่างเถอะผมไม่สน  แต่สิ่งที่สนใจเป็นพิเศษในช่วงนี้ ก็คือ ดาราหรือ นักร้อง ชั้นแนวหน้ากับเขาบ้าง คริ คริ   แต่ก็ไอ้ส่วนสูง  มันดันหยุด ตั้งแต่ม.ต้น แค่ 160 ซม. กับหน้าตาที่หล่อเท่ของผม เลยค่อนข้างมีสาว ๆ  มารุม (ชวนถักโครเชต์)  พวกเพื่อนผู้ชายชอบชวนไปเที่ยว (ในที่ แปลก ๆ)    ถูกผู้ใหญ่ทักบ่อย ๆ (เข้าใจว่าชอบผู้ชายด้วยกัน)  TOT สุดแสนจะภาคภูมิใจ  เป็นที่สุด

“ย๊าก  ย๊าก  ไม่ได้ ๆ  วันนี้ผมต้องวิ่งสู้ฝัน” (เกี่ยวไหมเนี่ย)

“ท่านยูนจินค่ะ  ท่านแม่ให้มาเรียกลงไปรับประทานอาหารค่ะ”

“ครับ  เดียวผมลงไป”

“วันที่เหล่าล่าฝันรอคอย   ใครคิดว่ามีความสามารถพอ มาลงทะเบียน พร้อมออดิชั่น ได้เลยที่หน้า  JBC ของเรา  พิเศษ ใครได้รางวัลชนะเลิศ ได้เป็นนักร้อง นักแสดงฝึกหัด  มีแนวโน้มน่าจะรุ่งพุ่งกระจายอย่างแน่นอน    อ้อลืมบอกไปวันนี้วันสุดท้ายนะจ๊ะ  ถึง 08.00“

“ตุ๊บ “  ผมมองนาฬิกา อ่ะ  07.30 น.

“เป็นอะไร  ยูนจิน  แล้วจะไปไหนละลูก มากินยาด้วยซิจ๊ะ”

“กินไม่ทันแล้วครับ ผมไป JBC ก่อนนะ”  ผมรีบวิ่งไปยังโรงรถ อ่ะ ลุงอีโจ ไม่อยู่   เอาไงดี  รถจักรยานละกัน 

ผมรีบบิด   จนมาถึงจนได้ครับ  จากนั้นก็ลงทะเบียน แล้วคอย ๆ เดิน มองคนที่กำลังจะเดินเข้าไปยังสถานที่ ออดิชั่นกัน

ณ  หน้าค่าย  JBC (ไม่ใช่ค่ายมวยนะจ๊ะ)  

“โอ๊ะ คนเยอะจัง”   แต่เอ๊ะ  ทำไมทุกคน ฮือ ฮากันจัง  แล้วมองมาทางผมด้วย  อิอิ เห็นผมเท่แล้วมีออร่าอะดิ

“พลัก  ไอ้เตี๊ย เกะกะ”

“โอ๊ย     เพล้ง! “  ด้วยแรงผลักทำให้เซไปด้านหลัง แต่ไปโดนอะไรไม่รู้  โอ๊ยเจ็บชะมัด ผมรีบลุกไปยังไอ้คนที่ผลักเมื่อกี้

“นี่ นาย ทำคนอื่นเขาหกล้มไปโดนอะไรก็ไม่รู้ ....”  ดึงแขนเสื้อของไอ้คนตัวสูงกว่า แล้วชี้ไปยังสิ่งที่แตก  พบว่า  พบว่า   มันคือ ถ้วยรางวัลของงานนะซิ ครับ   แย่แน่ไอ้ยูนจิน

“กริ๊ดดดด นายเป็นใครนะ   ทำอะไรอีวอทของฉัน กริ๊ดด เลือด”   หันไปมองยังคนตัวสูง   รอบ ๆ ก็ยังไม่ได้ทำอะไร   แต่เอ๊ะ เลือด  นั้นมันของผมนิ   อะโอ๊ยเห็นแผลปุบ เจ็บปับเลยบ้าจริง 

“โนรัน  นายไปบอก  staff  ทีซิว่าให้มาเก็บกวาดพื้นให้เรีบบร้อย”  ไอ้คนตัวสูง ทำเป็นพูดสั่งอย่างกับมีอำนาจมากเลยนะ  บอกขอโทษสักคำก็ไม่มี

“ส่วนนายมานี่กับฉัน”  เฮ้ย  ทำไมผมต้องตามไปด้วยละแหละ แล้วมาจูงมือเขาทำไม

ณ ห้อง  staff  

“ตุบ  อ้าว ทำแผลซะ  เสร็จแล้วเรียกฉันด้วย  เราต้องไปคุยกับท่านประธาน” 

“อะไร ของนาย  มือผมเจ็บจะทำแผลได้ไง  แล้วไปพบท่านประธานทำไมกัน”  ผมพูดอย่างหัวเสีย ไอ้คนวางอำนาจเอ๊ย

“ ชิส์  เรื่องมากจริง   มา  ยื่นมือมาดิ ”  ฮึ ยังมีจิตใจมนุษย์บ้างนะ

“อ่อ  แล้วที่นายบอกว่า ไปพบท่านประธาน  จะไปทำไม”

“อย่าถามมากได้ไหม  ไปก็รู้เอง นายทำอะไรไว้ละ”  อะ  ไม่นะ  ทำไงดีถ้าท่านแม่รู้ แย่แน่ ๆ เลย   

“เอ้า  เสร็จละ ตามฉันมา  ยังยืนเอ๋ออยู่อีก มานิ”  ไอ้ตัวสูงยื่นมาจับมือผม “โอ๊ย  เจ็บนะ”

“ชิส์ นายเป็นผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย ปากเบา จริง ๆ  ”   ย๊าก  ไอ้ตัวสูงปากมอม จับงับซะดีไหม 

“ก๊อก ก๊อก  เชิญเข้ามาได้”

“ ผมเป็นประธานของ JBC มาพูดกันตรง ๆ  เลยละกันครับ ”  ผมกลืนน้ำลายตัวเองอึกใหญ่

“อ่ะ ครับ”

“คุณยูนจินซินะครับ ที่ทำถ้วยรางวัลอันสำคัญของผมแตก แล้วเป็นใบที่ผมรักมากกกเสียด้วย” 

“แต่ แต่ว่ามันไม่ใช่ความผิดของผมคนเดียวนะครับ  นายคนนี้เป็นต้นเหตุด้วย  ถ้าเขาไม่ผลักผม เซ ไปโดนถ้วยก็คงไม่แตก”  ผมรีบบอกท่านประธาน แล้วชี้ไปยังคนตัวสูง ที่จ้องผมอย่างคาดโทษ

“ นายผิดเอง ที่เซได้โดนไม่ใช่ฉัน”  อ้าว ไอ้คนตัวสูง

“แต่นายก็ผิดนะ”

“แต่ฉันไม่ได้ทำมันแตก  จบไหม”  ผมตัวสั่น โกรกมากครับ ไอ้คนไม่รู้สึกผิด กับความผิดที่ตัวเองร่วมทำด้วย

“เพียะ ! ผัวะ”  ขอตบกับต่อยหน่อยยเถอะ ไอ้นักร้องร้องงี่เง่า  แต่เจ็บมือเป็นบ้า

“นายมัน ขี้ขลาด ”

“นาย  กล้าดีอย่างไงมาทำหน้าฉันเป็นรอย ฮะ” ไอ้คนตัวสูง  เดินถึงตัวผม จับคอเสื้อขึ้นมาใกล้กับหน้าหล่อ ของมัน

“ปัง !  พอได้แล้ว อีวอท  ปล่อยเขา เดียวชั้นจัดการเอง  ” 

พลั่ก  “ฝากไว้ก่อนเถอะ”

“จริงอยู่นะครับ ที่อีวอทไปชนคุณ แต่ถ้าคุณไม่เดินขว้างทางเดิน  ก็ไม่เกิดเหตุ” 

“แต่”

“เอาอย่างงี้ดีไหมครับ  ผมจะให้อีวอทจัดการในส่วนที่ทำผิดครึ่งนึง  ส่วนคุณก็จ่ายส่วนทิ่ผิดอีกครึ่ง   ว่าอย่างไงครับ”  อืม  น่าสนใจดี

“ก็ ก็ได้ครับ  ผมตกลง แล้วให้ผู้ชดใช้เท่าไรครับ” 

“ยี่สิบล้านวอน”  (วอน / บาท (อัตราแลกเปลี่ยน 1 KRW = 0.0284 THB) = 567 906.72บาท)

“ยี่สิบล้านวอน ทำไมเยอะจังละครับ ”  บ้ากันไปแล้ว ไอ้ถ้วยเก่า ๆ  นั้นอะนะ

“อ้อ  ผมลืมบอกไป  ที่คุณต่อยอีวอทเมื่อซักครู่   ทำให้หน้ามีรอย แล้วในอนาคตคงจะช้ำ และขึ้นคอนเสริสต์ในอีก 1 ชั่วโมง อีกทั้งรอบถัดไปคงไม่ได้  ค่าเสียหายก็ประมาณ สิบเอ็ดล้านวอน   (312 348.70 บาท )    อะไรนะ ไอ้ถ้วยเก่า ๆ นั้นราคา เก้าล้านวอน   (255 558.03บาท)   

“อะ  ผม ผมขอผ่อนได้ไหม  ผมไม่มีเงินขนาดนั้น หรอกนะ”  ทำไงดี ให้ท่านแม่รู้ไม่ได้ซะด้วย

“ผมรู้ครับ   เราเลยมีข้อเสนอมาให้คุณไว้พิจารณาดูก่อนเผื่อสนใจ” 

“อย่างไงครับ พูดมาได้เลยครับ”  เอาวะ งานช่วงนี้ก็ไม่มีทำซะด้วยตอนนี้ 

“’ง่ายมากเลยครับ  ตอนนี้พ่อบ้านที่ดูแล บ้านพัก CEO เพิ่งล้มป่วยไป  ผมเลยกะว่าจะให้คุณทำงานที่นั้นแทน  อีกอย่างเงินเดือนดีด้วย   แค่ เดือนละ หนึ่งล้านวอนเอง  (28 395.34บาท) ” หนึ่งล้านวอนก็ยังดี ทำวะตำแหน่งพ่อบ้าน  ยูนจินทำได้อยู่แล้ว + ให้นวดสปาก็ยังได้ ฮะ ฮา ฮา

“ท่านประธานครับ  ผมตกลงรับทำงานนี้”

“หึ หึ แน่ใจนะครับว่าจะทำจริง ๆ  เพราะงานก็หนักไม่เบาเลย”

 “ครับ  ผมรับงานนี้  แต่เออ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะขอมาซ้อมเต้นได้ไหม ในช่วงที่ผมว่าง   ”  ขอละกัน เผื่อได้

“อ้อ ไม่มีปัญหาครับ  งั้นผมจะรับคุณลองเป็นสมาชิกฝึกหัดละกัน คนที่นี่จะได้ไม่สงสัย  แล้วเรียกผมว่า พี่จินฮยอกนะครับ  เรียกท่านประธานแล้วดูแก่ไป” 

“เย้   ขอบคุณมากนะครับ พี่จินฮยอก โอ๊ะ  แล้วจะให้ผมเริ่มงานวันไหนดีครับ”

“นั้นซินะ  งั้นเป็นวันนี้เลยละกัน ” พี่จินฮยอกมองดูท่าทีของผม

“ได้เลยครับ แต่ผมขอกลับบ้านไปเอาของใช้ส่วนตัวนิดหน่อยนะครับ” 

“ได้ซิ  เอ้า แผนที่บ้านที่ต้องดูแล”  เฮ้อ  หวังว่าเจ้าของบ้านคงใจดีกับผมนะ

ตุบ  ตุบ  ท่านยูจิน ทำไมถึงวิ่งมาอย่างนี้  มันไม่ควรนะคะ 

“ช่างผมน่า  แล้วท่านแม่ละ อีจอง  ” 

“ท่านแม่อยู่ในห้องหนังสือกับท่านพ่อค่ะ”  แม่นมชี้ไปยังชั้นสองด้านมุมสุดของคฤหาดทรงเก่าแก่ผสมยุโรป

“ขอบคุณ  อีจอง”

“ท่านแม่ ท่านแม่  ครับ”

“ว่าไงเจ้าตัวยุ่ง  ไม่เรียกท่านพ่อมั้งเลยนะ”   เดินเข้าไปกอดร่างเล็กอย่างเอ็นดู

“ท่านพ่อก็  ดีเลยครับ ท่านพ่อกับท่านแม่ครับ ผมมีเรื่องจะบอก”   ผมสูดหายใจ หนัก ๆ เพื่อเรียกความกล้า

“ว่ามา”  แต่ทำไม 2 คนต้องทำหน้าเครียดด้วยอ่ะ 

“คือ ผมออดิชั่นที่ ค่าย  JBC แล้ว ผ่าน  เขาเลยให้ผมไปอยู่ซ้อมที่นั้น”  ชำเลืองมองทั้งสองอย่าลุ้น ๆ

“ไม่ได้ !”  สะดุ้งเลยครับ  

“พ่อไม่ให้ไป  เจ้าก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น ต้องกินยาที่สั่งทำเป็นพิเศษทุกวัน”  ผมมองไปยัง ท่าน  แล้วเริ่มน้ำตาคลอ

“แต่  ท่านพ่อครับนั้นมันเป็นความฝันของผมเลยนะ  ผมขอร้อง”  รีบเดินไปเกาะแขน ท่านพ่อด้วยความหวัง

“ไม่   พ่อไม่ให้ไป เจ้าก็รู้นี่น่าว่าเราไม่อยากให้เจ้าเป็นอะไรไป”

“โธ่  คุณก็ อยู่มาก็นานแล้ว  ห่างจากลูกก็ได้ ”   

“แต่”

“ไม่มีแต่ค่ะ ลูกถึงวัยที่ดูแลตัวเองได้แล้ว   ใช่ไหมยูนจิน”

“ใช่ครับ  ”  

“ก็ได้  แต่มีข้อแลกเปลี่ยนกันนะยูจิน ”  ท่านพ่อยิ่มอย่างมีเลศนัย

“ครับ”

“ข้อหนึ่ง  เจ้าห้ามลืมกินยาที่สั่งพิเศษจากตระกูลเรา”  ของกล้วย ๆ  เอาเข้าปากกินน้ำตามแล้วกลืน

“ครับ”

“ข้อสอง ทุกวันพระจันทร์เต็มดวงเจ้าต้องกลับบ้าน” อืมคงไม่มีปัญหา

“ เฮ้ย ท่านพ่อ  มันเกี่ยวกันไหมเนี้ย  ผมไปซ้อมร้องและเต้นนะ ถ้าผมกลับไม่ได้จะทำอย่างไง”   มองไปยังท่านพ่อที่หน้าตาเครียด พูดจริงดิ 

“ไม่เฮ้ยละเจ้ายูนจิน ”   

“ไม่เข้าใจอ่ะ”  ทำหน้าสงสัยสุดๆ  

“เออน่ายูนจิน  ทำตามที่ท่านพ่อบอกไปเถอะ  แล้วทำอย่างเคร่งครัดห้ามลืมเป็นอันขาด”  ท่านแม่บอกผม  อย่างเคร่งเครียด

“และข้อสาม  กลับมาหาพ่อทุกอาทิตย์ด้วย  พ่อเหงาอ่ะ” 

“ครับ ผมเข้าใจ ยอมรับข้อตกลงครับ”  เอาวะตกลงไปก่อนละกัน

“มา  เอานิ้วก้อยเกี่ยวก้อยสัญญาเป็นอันเสร็จสมบูรณ์”

ระหว่างที่นั่งรถไปยัง บ้าน CEO  ผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรซักอย่าง  อ่ะว่าแล้วก็ค้นกระเป๋าเลย   ไม่เจออะทำไงดี

“หา  อะไรอยู่ครับคุณหนู”  ลุงอีโจ มองผมอย่างสงสัย

“ผมลืมยาอะครับ  ทำไงดี  นี่ก็ออกมาไกลแล้ว”

“เดียวไปส่งคุณหนูก่อน   แล้วผมค่อยกลับไปเอายามาให้นะครับ” 

“ขอบคุณมากครับ  ลุงอีโจ”
 

To Be Continued