พระราชสาส์นฉบับนี้...ข้าพเจ้าหาได้ต้องการให้ผู้ใดอ่านไม่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ก่อนที่ท่านจะอ่านพระราชสาส์นที่ข้าพเจ้ามีต่อคนรักแล้วนั้น ข้าพเจ้าขอให้ท่านโปรดอ่านข้อความต่อไปนี้ที่ข้าพเจ้ามีต่อท่านก่อนแล้วจึงจักพิจารณาด้วยตัวของท่านเองว่าควรอ่านหรือไม่อย่างไร...

1. พระราชสาส์นฉบับนี้...ข้าพเจ้าหาได้ต้องการให้ผู้ใดอ่านไม่ ซึ่งหากท่านกำลังจักอ่านสิ่งเหล่านี้ ขอให้ท่านตระหนักไว้ว่า พระราชสาส์นฉบับนี้หาได้มีสาระใดไม่ และหาได้เป็นประโยชน์ต่อเวลาที่ท่านจักพึงสูญเสียไปกับการอ่าน ข้าพเจ้าจึงขอประกาศเตือนให้ท่านปิดสาส์นฉบับนี้ลง และ พึงอ่านนิยายเรื่องอื่นแทน ซึ่งข้าพเจ้านั้นจักขอเสนอนิยายเรื่อง Sekarus ของข้าพเจ้าเอง ซึ่งมีความสนุกสนาน และประกอบด้วยสาระที่มีคุณค่ากว่าพระราชสาส์นฉบับนี้
2. ข้อความทั้งหมดในพระราชสาส์นฉบับนี้ล้วนมาจากความรู้สึกภายในใจของข้าพเจ้าทั้งสิ้น
3. ข้าพเจ้า (ในนามของผู้เขียน) หาได้มียศฐาบรรดาศักดิ์แต่อย่างไรไม่ รวมทั้งคนรักที่ข้าพเจ้าจักเอ่ยถึงในเรื่อง
หากท่านประจักษ์ว่าสาส์นเหล่านี้ช่างไร้ซึ่งประโยชน์ใดๆ ข้าพเจ้าจักขอแนะนำท่านอีกคราให้ท่านปิดสาส์นฉบับนี้ลง แต่หากท่านยังคงจักอ่านต่อไป ข้าพเจ้าจักมิรับรองสิ่งใดต่อท่านไม่

 

เนื้อเรื่อง

Gothic Lolita - by Emilie Autumn

แด่พระสวามีผู้เป็นที่รัก

ข้าพเจ้านั้นรู้จักท่านมากกว่าที่ผู้ใดในโลกจักประจักษ์ เนื่องด้วยข้าพเจ้านั้นรู้จักท่านมาช้านาน นานเกินกว่าที่ท่านนั้นจักตระหนักถึง แม้กระทั้งชื่อของข้าพเจ้า

นับตั้งแต่ที่ข้าพเจ้ารู้จักท่านนั้น ข้าพเจ้าก็ประจักษ์ได้ว่าท่านเป็นคนเช่นไร ข้าพเจ้ามิอาจพูดได้ว่า ข้าพเจ้านั้นสามารถอ่านความคิดของท่านได้อย่างที่ผู้คนส่วนมากมักจักพูดกัน เพราะข้าพเจ้าหาได้อ่านจิตใจของท่านได้ไม่ ข้าพเจ้าเพียงแต่รู้สึกได้เช่นนั้น ถึงกระนั้นก็ตาม มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าพึงตระหนักมาตลอด

มีครั้งหนึ่งที่พระสหายคนสนิทของข้าพเจ้าเคยตรัสเตือนกับข้าพเจ้าไว้ ในครั้งนั้น ข้าพเจ้าหาได้เห็นว่าสิ่งนั้นเป็นเรื่องสำคัญไม่ อันว่าข้าพเจ้านึกเอาเองว่า พระสหายคงตรัสเล่นกับข้าพเจ้าล่ะกระมัง ข้าพเจ้ากลับแลว่าเป็นเรื่องตลก หาได้เก็บมาคิดจริงจังไม่

ครานั้นพระสหายได้ตรัสไว้ดังคำว่า "หากเจ้าแต่งงานนั้นจักมิต้องทนทุกข์ระทม จนตรอมใจตายหรืออย่างใด"  ข้าพเจ้ามิได้แลเห็นความสำคัญของประโยคดังกล่าวไม่ มิหนำซ้ำยังต่อว่าพระสหายถึงความคิดเช่นนี้

ข้าพเจ้าพึงตระหนักได้เพียงครานี้...เมื่อโลกของท่านนั้นหาได้มีความแตกต่างไม่
เมื่อข้าพเจ้าประจักษ์ว่า สำหรับท่านแล้วนั้น สตรีทุกนางนั้นเหมือนกันหมด หาได้มีผู้ใดที่ท่านจักสมัครรักด้วยอย่างแท้จริงไม่ 

ข้าพเจ้าหาได้ต้องการบอกท่านถึงความรักที่ข้าพเจ้ามีต่อท่านไม่ ในเมื่อสิ่งที่ข้าพเจ้าทำหาได้มีความสำคัญต่อท่านเลยแม้เพียงสักนิด เมื่อท่านได้นำสิ่งที่เรียกว่าความรักไปรวมกับสิ่งที่เรียกว่าความใคร่เสียหมด 

ข้าพเจ้าหาได้ต้องการเรียกร้องสิ่งใดจากท่านไม่ เพียงแต่สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าสามารถพูดได้นั้น ก็คือ ข้าพเจ้านั้นหาได้มีสิ่งใดที่สำคัญไม่ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าพเจ้านั้นแตกต่างจากผู้หญิงอื่นในชีวิตของท่าน นั่นก็คือ ความรักที่ข้าพเจ้ามีต่อท่าน

ข้าพเจ้าหาได้ต้องการสิ่งใดจากท่านแม้เพียงสักนิด แต่ข้าพเจ้านั้นเพียงแต่ต้องการเพียงสิ่งเดียว ให้ท่านได้มีความสุขกับชีวิตที่ท่านพึงจักเป็น ข้าพเจ้านั้นตระหนักดีว่าสำหรับท่านนั้น สตรีก็เปรียบเสมือนยาบำรุงชั้นยอด แต่ท่านหาได้ค้นพบความหมายของรักแท้ไม่ ท่านหาได้มีความสุขกับความรักที่ท่านพึงจักมีไม่ 

ข้าพเจ้ารู้ว่าในทุกๆวันนั้น ท่านทำอะไรบ้าง ถึงแม้ข้าพเจ้าจักมิอยากรับรู้ในสิ่งนั้น แต่บุคคลบางท่านได้นำสิ่งเหล่านี้มาแจ้งในข้าพเจ้าทราบ
เมื่อท่านคิดว่า ความทรมานคือ ความหวานหอมของความรักระหว่างท่านและข้าพเจ้า
เมื่อท่านตระหนักว่าบาปคืออะไร เมื่อท่านยังคงไม่ออกจากโบสถ์
เมื่อท่านคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกที่ฝักบัวในห้องน้ำนั้นพังจนน้ำไหลไปทั่วทั้งห้องพัก
เมื่อท่านมิเกรงกลัวต่อโรคร้ายใดๆ ที่อาจมาเยือน
และเมื่อท่านมิอาจตระหนักถึงชื่อของข้าพเจ้า หรือแม้แต่ความสำคัญใด

สิบปีที่ผ่านไปนั้น ช่างเป็นสิบปีที่ไร้ซึ่งความหมายใดต่อท่าน เพียงเพราะท่านต้องการแค่สิ่งเดียว สิ่งเดียวที่ปราศจากซึ่งรักแท้ และความทรงจำ 

เมื่อท่านหาได้ใช่เจ้าชายผู้สูงส่งไม่
เมื่อท่านหาได้เป็นพระสหายผู้งดงามไม่
เมื่อท่านหาได้เป็นอัศวินที่น่าชื่นชมไม่
เมื่อท่านนั้น เป็นเพียงเด็กเล็กๆที่ปราศจากซึ่งความนึกคิด
และเมื่อนั้นหาได้ทราบถึงความหมายอันแท้จริงของชีวิตระหว่างเราไม่

เมื่อข้าพเจ้าเป็นเพียงตุ๊กตาในเกมเด็กเล่นของท่าน
เมื่อข้าพเจ้าเป็นเพียงน้ำตาลในกาแฟถ้วยหนึ่งของท่าน
เมื่อข้าพเจ้าเป็นเพียงบทกวีที่ถูกลืม
เมื่อข้าพเจ้ากลับกลายเป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนท่าน
และเมื่อข้าพเจ้านั้นเปรียนเหมือนตำนานที่สาบสูญจากกาลเวลา

สิบปีที่ผ่านไปนั้น...
ข้าพเจ้าหาได้รู้เหตุผลใดที่ข้าพเจ้าวิ่งลงจากรถม้าในขบวนพิธีแต่งงานที่พระบิดาจัดแจงให้ข้าพเจ้าเข้าพิธีสมรสกับเจ้าชายรูปงาม ณ ดินแดนอันอุดมสมบูรณ์
ข้าพเจ้าหาได้รู้เหตุผลใดที่ข้าพเจ้าวิ่งตรงไปยังบุรุษในผืนผ้าดำที่นั่งอยู่มุมมืดของประตูเมือง
ข้าพเจ้าหาได้รู้เหตุผลใดที่ข้าพเจ้าต้องสถิตอยู่ ณ ดินแดนที่ว่างเปล่าและมืดมิด
ข้าพเจ้าหาได้รู้เหตุผลใดที่ข้าพเจ้ามิเคยเห็นแสงอาทิตย์ ดวงดาวที่เคลื่อนลงลับของฟ้า สายน้ำที่ไหลเชี่ยวกราด และสายลม...
สายลม...ข้าพเจ้ารู้...ข้าพเจ้ารู้ว่าสายลงนั้นช่างหนาวเย็น หนาวเย็นแต่หาได้แห้งแล้งดังเช่นจิตใจที่ทั้งหนาวเย็นและแห้งแล้งของท่านไม่

บัดนี้ ข้าพเจ้าตระหนักได้ว่า ข้าพเจ้าพึงออกจากความมืดเข้าสู่ผืนป่าที่เขียวขจี
....ไม่....ข้าพเจ้ามิได้ตามหาท่านแต่อย่างไร เพราะ ข้าพเจ้ารู้ดีว่าท่านอยู่ ณ ที่แห่งใด
เพียงแต่ข้าพเจ้าหาได้อยากพบท่าน ณ ที่นั้นไม่

ข้าพเจ้าจักออกเดินทางเพื่อพบกับแสงอาทิตย์สีทอง สายลมอันอ่อนไหว เสียงนกที่ขับร้องเป็นเพื่อนข้าพเจ้านอกจากความเงียบตลอดสิบปี และสายน้ำ...สายน้ำสีน้ำเงิน

สายน้ำที่จักพาข้าพเจ้าไป....ไปยังสถานที่ที่ข้าพเจ้าจักมิต้องอยู่เพียงลำพังท่ามกลางความมืดมิดอีกต่อไป

เมื่อฝูงปลาเบื้องล่างกำลังรอคอยข้าพเจ้า
เมื่อสายน้ำเบื้องล่างกำลังไหลอย่างเชี่ยวกราด
เมื่อตระไคร่น้ำจะคอยป้องกันมิให้ข้าพเจ้าต้องบาดเจ็บจากหินโสโครก
เมื่อข้าพเจ้ากำลังจะจมลงอย่างช้าๆ
เมื่อความรักของข้าพเจ้าจะถูกส่งผ่านไปยังสายน้ำไปยังดินแดนที่ท่านเยือน
เมื่อข้าพเจ้าจักตามไปหลอกหลอนท่าน ณ ดินแดนนั้น

เหตุอันใดข้าพเจ้าจักต้องอยู่ต่อไป....เมื่อโลกช่างเต็มไปด้วยผู้คน
พวกเขาหาได้ต้องการอีกไม่
เหตุอันใดข้าพเจ้าจักต้องอยู่ต่อไป....เมื่อโลกช่างเต็มไปด้วยคู่รัก
พวกเขาหาได้ต้องการอีกไม่
เหตุอันใดข้าพเจ้าจักต้องอยู่ต่อไป....เมื่อท่านมีผู้ที่ท่านต้องการมากพอเหลือเกิน
ท่านหาได้ต้องการข้าพเจ้าอีกไม่

ข้าพเจ้ากำลังจะจมลงอย่างช้าๆ สู่เบื้องล่างของสายน้ำอันเชี่ยวกราด
แต่ข้าพเจ้าจะเหลือไว้ซึ่งเพียงสิ่งเดียวเมื่อท่านกลับมา

สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าจักเหลือให้ท่านเพียงผู้เดียว และจักมอบให้ท่านตลอดกาล
สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้ามิเคยสลายไปกับสายน้ำเบื้องล่าง
สิ่งที่เรียกว่า รักแท้ ซึ่งท่านนั้นมิเคยได้สัมผัสมัน
เมื่อหัวใจของข้าพเจ้านั้นสลายไปเมื่อสิบปีที่แล้ว พร้อมกับสิ่งที่ท่านทิ้งไว้...


พระชายาแห่งเจ้าชายผู้สถิต ณ ดินแดนที่มีเพียงความมืดมิดและรัตติกาล

ที่มา :
โครงเรื่อง - ชีวิตของข้าพเจ้าและความโศกเศร้าของข้าพเจ้าเอง
สำนวนและบทกวีที่ข้าพเจ้าอ้างถึง - โอฟีเลีย จากบทละครเรื่อง แฮมเล็ต
บทกวีเพิ่มเติม, บทเพลงประกอบ - เอมิลี่ ออทัมน์
ภาพประกอบ - ลิเลียนา ซานเชส

ขอขอบพระคุณ:
- วิลเลียม เช็กสเปียร์
- เอมิลี่ ออทัมน์
- ลิเลียนา ซานเชส
- บุคคลที่ข้าพเจ้ากล่าวถึงในพระราชสาส์น
(เจ้าชายผู้สถิต ณ ดินแดนที่มีเพียงความมืดมิดและรัตติกาล และพระสหายของข้าพเจ้าเอง)
- และท่านที่อ่านพระราชสาส์นฉบับนี้และส่งผ่านความคิดเห็นของท่านมาให้ข้าพเจ้าได้รับทราบ
___________________________________________________________________

หากท่านอ่านพระราชสาส์นฉบับนี้จนจบ ข้าพเจ้าก็ขอให้ท่านช่วยส่งความคิดเห็นของท่านให้ข้าพเจ้าได้รับรู้
หากท่านมิได้บอกให้ข้าพเจ้าทราบ ข้าพเจ้าก็หาได้สาปแช่งสิ่งใดต่อท่านไม่
หาได้ต้องการให้ท่านต้องเผชิญชีวิตเยี่ยงนี้ไม่
เพียงแต่ข้าพเจ้าอยากทราบความคิดเห็นของทุกท่านที่มาเยี่ยมเยือน ณ ที่นี้ทุกท่าน
ขอขอบพระคุณทุกท่านที่มาเยือน