หลงกาลเวลา

#หลงกาลเวลา # สมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น 

นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากเกร็ดความรู้ประวัติศาสตร์ ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนา บิดเบือน เปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณ

กันยา หญิงสาวธรรมดาจากยุคปัจจุบันพลัดตกเรือข้ามฟากขณะก้าวลงเรือเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าเข้ามาอยู่ในร่างของแม่หญิง "อัญชัน" บุตรสาวเจ้าเมืองอุไทยธานีที่กำลังจะตายจากการป่วยด้วยโรคไข้ป่าอัญชันเป็นที่รักของบิดาแลมารดาเลี้ยงครอบครัวผูกพันรักใคร่กันลึกซึ้งแต่ละวันล้านมีความสุขเธอได้สัมผัสกับความอบอุ่นของการมีครอบครัวที่ในชีวิตก่อนไม่เคยมีทว่าความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นาน

เมื่อบิดาและมารดาประสบเหตุเรือล่มอัญชันจึงได้มาอยู่ในความดูแลของท่านพระยาพระคลังผู้เป็นสหายรักของบิดาแลถูกจับหมั้นหมายกับบุตรชายของท่าน "หลวงฤทธิ์ไกรวรเดช" ข้าราชการหนุ่มกรมพระตำรวจ

เรื่องราวคงกลายเป็นนิยายรักโรแมนติกถ้าหากว่าคุณหลวงมิได้มีนางในดวงใจแล้ว "แม่หญิงบุหงา" ต้องเข้าถวายตัวเป็นหม่อมของเสด็จในกรม หมายปองสตรีเบื้องสูงมีโทษถึงตาย อัญชันจึงถูกใช้เป็นเครื่องมือ

“ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดจากคอกไป บ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง ถึงหากจะผูกไว้ ก็ดึงไปด้วยกำลัง ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง บ่หวลคิดถึงเจ็บกาย”

“แม่อัญชัน! นี่เจ้าคิดว่าพี่จักกระทำเรื่องอัปรีย์จันไรถึงขั้นนั้นเชียวรึ!”

“ฉันไม่ทราบหรอกเจ้าค่ะว่าคุณพี่คิดอะไร แต่ฉันไม่อยากต้องแต่งงานอยู่กินกับคนไร้หัวใจไปชั่วชีวิต”

“พี่เป็นคนเช่นนั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน”

“คุณพี่มอบดวงใจให้ผู้อื่นไปแล้วมิใช่ว่าเป็นคนไร้หัวใจหรอกหรือเจ้าคะ อ้อ ฉันลืมไป ผู้ชายสมัยนี้มีหัวใจหลายดวง สามารถปลูกเรือนได้หลายหลัง หายไปหนึ่งดวงคงไม่เป็นกระไร ไม่ถึงตาย”

เริ่มมาชีวิตอัญชันก็เหมือนจะขมขื่นเสียแล้ว