END.[GOT7] Sweetie เติมรักให้ล้นใจ (MarkBam)

ตอนที่ 25 : บทส่งท้าย

  #ฟิคsweetieMB

**ยังไม่ตรวจแก้คำผิด  ขออภัยในความไม่สะดวกค่ะ**

ณ มหาวิทยาลัยเจวายพี

“อร่อยมั๊ยครับทูนหัว” 

“อร่อยมากๆเลยฮะ  ว่าแต่วันนี้พี่มาร์คไม่มีถ่ายซีรี่ย์หรอฮะ”  เด็กน้อยเอียงคอมองคนรักตาแป๋ว  มือน้อยก็เตรียมตักเค้กคำโตเข้าปากอิ่ม

“วันนี้พี่ว่างครับ”  มาร์คเอื้อมมือไปเช็ดมุมปากให้เด็กแก้มตุ่ยเบาๆ  เมินเสียงเรียกเข้าที่ดังอยู่แผ่วๆ  พี่เมเน่ครับผมขอโทษวันนี้คิดถึงแฟนขอโดดงานวันนึงนะครับ  ><

          อันที่จริงมาร์คคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้วล่ะ  ว่าจะออกจากวงการบันเทิงแล้วไปช่วยพ่อที่บริษัท  ป๊าต้วนมีแพลนจะก่อตั้งบริษัทอสังหาที่เกาหลี  เป็นทางเลือกที่ดีเพราะมาร์คคิดว่าจะปักหลักอยู่ที่นี่เลย  อยากมีการงานที่มั่นคงเอาไว้เพื่ออนาคตลูกเมียจะได้สบาย  ฮ่าๆ

“แล้ววันนี้ทูนหัวของพี่เลิกเรียนกี่โมงครับ” แบมแบมขึ้นปีหนึ่งแล้วนะครับ  แถมยังฮอตสุดๆดีนะที่ผมพูดดักไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าห้ามลงประกวดเดือนน่ะ  เขาเลือกเรียนบริหารโดยให้เหตุผลกับผมว่าเห็นคุณม๊าคุณป๊าทำธุรกิจเลยคิดว่าถ้าเรียนบริหารจะได้ช่วยครอบครัวได้  ความคิดดีมั๊ยครับว่าที่เมียผมน่ารักจริงๆ  //น้องเพิ่ง 19 นะมาร์ค

“วันนี้น้องแบมมีเรียนแค่ช่วงเช้าฮะ  แต่ช่วงบ่ายต้องไปซ้อมร้องเพลงเปิดให้กับชมรมละครเวที”

“แล้วจะเลิกกี่โมงครับ”

“พี่ๆบอกว่าเลิกไม่เกินห้าโมงเย็นฮะ  พี่มาร์คจะไปดูน้องแบมซ้อมก็ได้นะพี่ๆชมรมใจดีมากๆเลย  ชอบซื้อขนมมาฝากน้องแบมบ่อยๆด้วย”

“ครับ”  มาร์คยิ้มหวานให้คนรักพลางโอบไหล่บางแสดงความเป็นเจ้าของ  ให้สิงห์สาลาสัตว์แถวนี้มันดิ้นเล่นๆ  เห็นนานแล้วว่ามีคนมองคนตัวเล็กของมาร์ค  แต่ต้องขมิบเขมียมไว้  และที่ว่าพี่ๆใจดีชอบซื้อขนมมาฝากคงจะหนีไม่พ้น  การหลอกล่อเด็กน้อยของมาร์คอีกเช่นเคย  หึหึ  วันนี้ก็จะได้รู้กันสักทีนะว่าเด็กแก้มย้วยคนนี้น่ะมีเจ้าของแล้ว  //เจ้าที่แรงซะด้วย! 

 ณ ชมรมละครเวที

“พอพี่นับหนึ่งถึงสามกล่องจะขึ้นพร้อมเสียงแบมร้องเลยนะ  แล้วแบมก็เดินให้รอบเวทีเลย  จะมีนางเอกออกมาเต้นเราก็เล่นกับนางเอกบ้าง  เล่นกับคนดูบ้าง”  ฮันบินนัดแนะแบมแบมและสมาชิกวงดนตรี  มาร์คก็เพิ่งรู้ว่าฮันบินเรียนนิเทศน์แถมยังได้ร่วมงานกับเด็กแก้มย้วยของเขาอีกด้วย  ก็เข้าใจนะว่าสนิทกันมาก่อนแต่ทำไมต้องจับนั่นจับนี่เด็กของเขาด้วย  ผิวสีน้ำผึ้งนั่นทำไมมาร์คขะไม่รู้ว่ามันทั้งนุ่มและลื่นมือขนาดไหน  หึ้ย!

ปึก!  มาร์คเตะเท้าเข้ากับเก้าอี้ตัวข้างๆอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง  ทุกตัวละครที่คอยแต่วอแวเด็กของมาร์คต่างลอบกลืนน้ำลายเพราะสายตาดุดันที่ทอดมองมา  มีแต่เด็กน้อยของเขาที่ไม่เคยรู้

“อ่อ  พอดีขามันไปโดนน่ะ”  มาร์คส่งยิ้มหวานให้แบมแบม  แต่มันกลับน่าขนลุกสำหรับคนอื่น  คนที่อยู่ใกล้ๆเด็กน้อยน่าเอ็นดูเริ่มรู้ตัวและขยับออกห่าง 

          แต่ไม่นานพอการซ้อมเริ่มขึ้นก็มันจะมีคนเข้ามาวอแวอีก  จนมาร์คต้องเตะโต๊ะเตะเก้าอี้เป็นสิบๆรอบ  แรกๆคนก็มองและหยุดการกระทำที่ไม่พึงประสงค์ต่อคนร่างสูงล่ะนะ  แต่พอทำเสียงดังหลายๆทีเข้าคนก็เริ่มจะไม่สนใจผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ตรงนี้แล้ว  มาร์คจึงขบฟันแน่นอดทนให้เด็กน้อยซ้อมเสร็จ

          ไม่นานนักแบมแบมก็เดินเข้ามาหาคนตัวโตด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม  พร้อมกับหอบขนมเต็มอ้อมแขน  มาร์คยิ้มรับคนตัวเล็กแล้ววาดแขนแกร่งไปที่ไหล่บางแล้วก้มหน้าลงไปหอมแก้มกลม  รุ่นพี่ชายหญิงต่างตกตะลึงกับสิ่งที่ร่างสูงกระทำ  เว้นแต่คิมฮันบินที่เอาแต่หัวเราะอยู่คนเดียว  เขารู้ดีเลยล่ะว่ามาร์คต้วนน่ะขี้ห่วงและขี้หวงแค่ไหน

“มาร์ค!”  แบมแบมตวาดแหวใส่คนพี่  แต่กลับได้รอยยิ้มเต็มหน้ากลับมาแทน

“ขอบคุณน้องๆทุกคนมากนะครับที่ดูแลแฟนพี่เป็นอย่างดี  งั้นพี่กับแบมแบมคงต้องไปแล้ว  ไว้พบกันใหม่นะครับทุกคน”  มาร์คยิ้มหวานอีกที  แต่มันกลับเป็นยิ้มหวานที่เคลือบไปด้วยยาพิษ  รุ่นพี่ตากลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก  ที่เขาบอกว่าเป็นแฟนกันก็นึกว่าแค่ข่าวลือ  แต่ที่ไหนได้กลับเป็นแฟนกันจริงๆ  แถมยังหวงแฟนเบอร์ใหญ่มากอีกตะหาก 

ณ  บ้านจินยองและแจบอม

“เนียร์  ไม่ต้องยกเลยเดี๋ยวบี๋จัดการเอง”  แจบอมรีบปรี่เข้าไปถือจานขนมจากมือจินยองส่วนมืออีกข้างก็ช่งยประคองภรรยาให้ไปนั่งที่เก้าอี้

“แค่นี้เองเนียร์ถือได้หน่า”  จูเนียร์เอ็ดสามีเบาๆ  แจบอมห่วงเว่อร์เกินไปนี่ลูกยังอยู่ในท้องแค่หกสัปดาห์เองก็ประคบประหงมจนจูเนียร์แทบไม่ได้กระดิกตัว  ฟังไม่ผิดหรอกครับผมท้องจริงๆ  ใช้การแพทย์สมัยใหม่น่ะเสียตังไปเยอะเหมือนกัน  แต่มันก็คุ้มค่าที่วันนี้ผมจะเป็นคนอุ้มท้องลูกผมเอง 

“มึงนี่ก็เว่อร์จริงๆไอ้นะไอ้บี  มึงดูที่รักกูสิท้องได้แปดเดือนแล้วมั๊งกูยังไม่เว่อร์เหมือนมึงเลย ฮ่าๆ”  แจ็คโอบไหล่บางของยองแจแล้ววางมือบนหน้าท้อง  แต่โดนยองแจตบหัวจนหน้าแทบคว่ำ

“ย่าห์!  ไอ้พี่เจ็คนี่หาว่าแจอ้วนเหมือนคนท้องแปดดเดือนเลยหรอฮะ”

“โอ๋ๆที่รักเค้าแค่แซวเล่นเฉยๆ”  แจ็คสันรีบง้อคนรักทันที  พลางจับคางเล็กหันไปมา

“ฮ่าๆๆ  แต่ฉันเห็นด้วยกับพี่แจ็คนะเว้ยยองแจ  ช่วงนี้แกกินเยอะใช่ป่ะว่ะถึงจ้ำม้ำขนาดนี้”  ยูคยอมขำท้องคัดท้องแข็งแต่ก็โดนตบหัวเกือบหน้าคว่ำตามแจ็คสันไป  แต่ไม่ใช่ฝีมือยองแจหรอกนะ

“นี่!  อย่าว่าเพื่อนไหนตัวบอกว่าคนจ้ำม้ำน่ารักไงห๊ะ!”  จีมินตบหัวยูคยอมซ้ำสองอีกครั้ง  เมื่อรู้ว่าพูดจาไม่เข้าหูพญาแฟนจึงเปลี่ยนสีหน้าให้น่ารักที่สุด

“โถ่วจีมินจ๋าเค้าก็แค่คุยขำตามน้ำเฮียแจ็คไปงั้นแหละ  ยังไงคนจ้ำม้ำก็น่ารักอยู่ดียิ่งจ้ำม้ำแบบแฟนเค้ายิ่งน่ารัก”  ยูคยอมออดอ้อนแฟนสาวด้วยกันไถศีรษะไปมาที่ไหล่มน  ทำเอาจีมินเขินม้วนเลยตบหัวยูคยอมไปอีกเป็นครั้งที่สาม  //ยูคว่าต่อไปยูคจะไม่ทำให้จีมินเขินแล้วล่ะ  หรือไม่ก็จะไม่อยู่ใกล้เวลาจีมินเขินนะ

“กลับมาแล้วฮะ!”  เด็กน้อยวิ่งร่าเข้ามากอดขมับที่จินยองแล้วย่อตัวลง

“สวัสดีฮะหลานน้องแบม  น้องแบมกลับมาแล้วนะ  จุ๊บ”  แบมแบมคุยกับท้องของพี่สะใภ้แล้วกดจูบลงไปเบาๆ  เป็นการกระทำที่น่ารักน่าชังจนใครก็ต่างยิ้มตามกับภาพนั้น

“แล้วพี่ใหญ่ล่ะ  สวัสดีพี่ใหญ่หรือยัง”  แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและใบหน้าที่นิ่งเฉย  สองแขนแกร่งกางออกเตรียมให้น้องเล็กโผลเข้าหา  พอเด็กน้อยเห็นการกระทำของพี่ชายก็รีบโผลเข้ากอดทันที

ฟอดดดดดดดด

“สวัสดีฮะพี่ใหญ่”  แจบอมยิ้มให้น้องรักด้วยความอ่อนโยน  ไม่ว่าเมื่อไหร่แบมแบมก็ยังเป็นน้องน้อยในสายตาของเขาเสมอ

“แจว่าเราไปทานอาหารกันเถอะครับ  อาหารพร้อมแล้ว”  ยองแจพูดจบก็เดินไปกอดแขนเพื่อนตัวเล็กให้ออกไปทานอาหารที่สวนพร้อมกัน

กริ้งๆๆๆๆๆ

“วันนี้เป็นวันฉลองที่ภรรษาของฉันกำลังมียัยหนูตัวน้อยๆ  เอ้าทุกคนดื่มเต็มที่เลยนะ”  แจบอมยกแก้วน้ำส้มขึ้นชนกับเพื่อนๆ  วันนี้งดแอลกอฮอเพราะมีคนท้องร่วมโต๊ะ  จินยองดื่มไม่ได้แจบอมก็จะไม่ดื่มเป็นเพื่อน  และเพื่อนคนอื่นๆก็ไม่ดื่มตาม

         บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะเช่นเคย  เป็นความสุขที่อบอุ่นหัวใจจนไม่สามารถรับมันไว้ได้เพียงคนเดียว 

          พี่ใหญ่กับพี่จินยองนั้นยิ้มมีความสุขและดีใจที่จะมีสมาชิกคนใหม่  ต่อไปนี้อีกเก้าเดือนพี่จินยองคงต้องยอมอยู่นิ่งๆให้แจบอมดูแลแล้วล่ะฮะ  ไม่ว่ายัยหนูจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย  น้องแบมขอรับประกันได้เลยว่าคุณพ่อมือใหม่อย่างพี่ใหญ่ต้องหวงลูกมากแน่นๆ  ส่วนคุณป๊าคุณม๊าก็เห่อใหญ่เลยบอกจะเคลียร์งานสักสองสามวันแล้วจะรีบบินมาหาที่เกาหลี

          ส่วนจีมินและยูคยอมเพิ่งจะพบรักกันช่วงสอบตอนเข้ามหาวิทยาลัยฮะ  จีมินเป็นเด็กห้องเอที่เรียนเก่งและใจดีมาก  จีมินชอบเลี้ยงขนมน้องแบมบ่อยๆ    และตอนนั้นจีมินก็เปิดติวให้เพื่อนๆหนึ่งในนั้นคือยูคยอม  ต่อมาพวกเขาเกิดชอบพอกันเมื่อหลังจากรู้ผลการสอบ  เพราะได้คุยกันในทุกๆวันจนปัจจุบันนี้ก็เป็นแฟนกัน  จีมินเลือกเข้าคณะวิศวะกร  ผิดกับยูคยอมที่เลือกเข้าคณะนิเทศ  แต่ถึงยังไงทั้งสองก็ได้เจอกันบ่อยๆเพราะยูคยอมเป็นนายแบบในสังกัดของพ่อจีมินฮะ    

          ส่วนพี่แจ็คสันกับยองแจยังรักกันหวานชื่นดังเดิม  ตามสไตล์จำเลยรักพวกเขาชอบใช้ความรุนแรงเป็นการแสดงออกความรักเสมอ  พี่แจ็คสันได้วางแผนอนาคตไว้ว่าหากยองแจเรียนจบทั้งคู่จะไปอยู่ด้วยกันที่ฮ่องกง  ซึ่งพี่แจ็คสันได้ทำเรื่องขอลูกชายตระกูลชเวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

          และเรื่องน้องแบมของพี่มาร์ค  อิอิ  ตอนนี้คุณแฟนคนหล่อของน้องแบมขออนุญาตพี่ๆพาน้องแบมมาคุยเป็นการส่วนตัวฮะ  พี่มาร์คจูงมือน้องแบมมาที่สนามหญ้าอีกฝั่งของสวนแล้วนอนราบลงไปที่พื้นโดยไม่ลืมที่จะดึงน้องแบมลงไปนอนข้างๆ  น้องแบมแอบซบไหล่พี่มาร์คด้วยล่ะ  อา  สบายจังเลย  >///<

“ปิดเทอมนี้เราไปเมกากันนะ”  คนตัวโตพูดขึ้นแต่สายตายังทอดมองไปยังดวงดาวบนฟ้าไกล  มือหนาดึงคนตัวเล็กที่ซบไหล่ตนขึ้นมานอนบนร่าง  แล้วจับศีรษะเล็กวางไว้บนอก

          เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตนนอนทับอยู่แล้วยิ้มออกมาบางๆ  มาร์คก้มลงมองคนที่ซบหัวบนหน้าอกตน  มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆแล้วกดจูบที่หัวทุยนั่น

“ดี๊บ่นคิดถึง  ซอนมีก็จะไปด้วยบอกว่าอยากเจอทูนหัว”  มาร์คกดจูบแล้วสูดดมผมนิ่มอีกครั้ง  และเด็กน้อยก็หน้าแดงอีกครั้งเช่นกัน  หากแต่มันไม่ใช่เพราะการกระทำที่แสนอ่อนโยนนั้น  แต่มันคือการใช้คำแทนชื่อของแบมแบมต่างหากล่ะ  ถึงมาร์คจะเรียกแบมแบบนี้บ่อยๆแต่มันก็ยังไม่ค่อยชินอยู่ดี  //มันเขินอ่ะ  งืออออออ

“ฮะ  พี่มาร์ครักน้องแบมมั๊ย”  เด็กน้อยช้อนตามองถามคนรักอย่างใคร่รู้

“รักสิ  รักมากด้วย”  มาร์คก้มลงไปหอมแก้มกลมแล้วสูดซะฟอดใหญ่

“น้องแบมก็รักพี่มาร์คมาก”  เด็กน้อยกอดคนรักแน่นขึ้น

“หึหึ  มาร์ครู้ครับทำไมอยู่ๆถึงถามแบบนี้ล่ะ”

“ก็แค่อยากฟังเฉยๆนี่ฮะ”

“งั้น จะพูดไปตลอดชีวิตจนแบมเบื่อมาร์คไปเลยดีมั๊ยหืม”  ร่างสูงก้มลงมองร่างบอบบางที่จ้องตนอยู่ก่อน  แล้วจึงจูบปากอวบอิ่มนั่นแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว  เด็กน้อยหน้าแดงแล้วผงกหัวขึ้นมาจุ๊บปากมาร์คคืนเบาๆ 

“แล้วพี่มาร์คอยากมียัยหนูกับน้องแบมมั๊ยฮะ”  เด็กน้อยถามตามแป๋ว  ใครเค้าใช้ให้ทำไอ้ท่าทางไร้เดียงสานั่นกัคำถามแบบนี้กันนะ

“อยากสิ”  มาร์คยิ้มกริ่มแล้วกระชับกอดร่างน้อย

“น้องแบมก็อยากฮะ  งั้นน้องแบมจะกินเยอะๆเราจะได้มียัยหนูเป็นเพื่อนเล่นกับหลานน้องแบมโน๊ะ”  มาร์คหยิกแก้มใสเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยวแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้

“ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนกันฮะ  เด็กน้อยเอ้ยจะน่ารักเกินไปแล้วนะ”  มาร์คก้มลงไปฟัดแก้มย้วยสองข้างสลับกันไปมา  แบมแบมหัวเราะร่าเพราะเริ่มจักจี๋  ทำให้ร่างสูงได้ใจซุกไซ้ซอกคอหอมจนแบมแบมดิ้นไปมาเพราะจั๊กจี้ ก็พอรู้ว่าเด็กแก้มย้วยของมาร์คน่ะน่ากิน  แต่ก็ไม่คิดว่าน่ากินขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

          มาร์คเลิกเสื้อแบมแบมขึ้นแล้วก้มลงไปเป่าลมร้อนใส่พุงร่างเล็ก  จากนั้นก็จับแบมแบมฟัดๆให้หายหมั่นเขี้ยว  คนโดนกระทำได้แต่ดิ้นไปมาแล้วหัวเราะร่าอย่างชอบใจ

“ไอ้มาร์ค!  มึงจะทำอะไรน้องกู”  เสียงแจบอมนำมาก่อนตัวเสมอ  แล้วถีบมาร์คต้วนร่วงกระเด็นไปไกล  แบมแบมได้แต่มองภาพนั้นแล้วหัวเราะร่ากับจินยองที่เพิ่งเดินมาสมทบ

          ไม่ว่าอีกกี่สิบปีเชื่อได้เลยว่า  มาร์คจะต้องหื่นกับแบมแบมอย่างนี้เสมอ  และแจบอมก็จะเข้ามาขัดขวางทุกครั้ง  หึหึ  เป็นครอบครัวสุขสันต์ที่พิลึกดีเหมือนกัน

          การที่เราได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขมันคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว  ยิ่งรอยยิ้มแห่งความสุขนั้นมันเกิดขึ้นเพราะเรา  ก็แทบจะสำลักความสุขที่มันล้มหัวใจแล้วล่ะ….

#MarkBam

**Talk time**

จบล้าวววว  ขอขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านกันมาจนถึงบทส่งท้าย  ขอบคุณที่ติดตามนะคะ  ><  ขอบคุณทุกๆคอมเม้น  ขอบคุณมากๆเลย  ฟิคจบแล้วน๊าาา  ถ้าเค้าเปิดเรื่องอื่นฝากติดตามด้วยนะคะ  

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r