ลำไยของนู๋ก้อย

เนื้อเรื่อง

ลำใยต้นนั้นปลูกอยู่ที่ข้างรั้วบ้านตั้งแต่เมื่อไรก้อยไม่ทราบ นับตั้งแต่จำความได้ก้อยเห็นมันอยู่ที่นั่นแล้ว ใบของมันมีสีเขียวแก่เป็นมันระยับน่าดู ต้นสูงแผ่กิ่งก้านสาขาร่มรื่น คุณพ่อเอาโต๊ะและม้าหินตั้งไว้ที่โคนต้นสำหรับนั่งเล่น ตอนเย็นแดดร่ม ลมพัดเย็นสบาย ก้อยชอบเอาหนังสือนิทานมานั่งอ่านที่ม้าหินใต้ต้น บางทีก็เอาขนมมานั่งรับประทาน
คุณแม่เล่าว่า " แม่ปลูกลำไยต้นนี้เองเมื่อหลายปีมาแล้ว เป็นลำไยพันธุ์ดีจากเชียงใหม่ "
" มันจะมีลูกไหมคะ " ก้อยถามอย่างสนใจ
"มีซิจ๊ะ เมื่อเราหว่านพืชย่อมได้รับผล เมื่อเราปลูกต้นไม้เราย่อมได้เก็บผล เวลาลำไยมีลูกมันออกเป็นช่อๆ สวยงามมากเชียวจ้ะ ลูกต้องชอบมากแน่ๆ " คุณแม่บอก ก้อยจึงเฝ้ามองต้นลำไยด้วยความหวังที่จะได้เห็นลูกของมัน วันหนึ่งก้อยมองไปที่ต้นลำไย ก้อยแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ลำไยออกช่อเต็มต้นไปหมด ก้อยตื่นเต้นดีใจรีบไปบอกใครต่อใคร
" คุณพ่อคะ คุณแม่คะ พี่แก้ว มาดูต้นลำไยซิคะ ออกช่อเต็มต้นเลยค่ะ " ทุกคนพากันไปดูต้นลำไย คุณแม่บอกว่าเมื่อลำไยออกช่อแล้วก็จะมีลูกเต็มต้น ก้อยดีใจมาก เย็นนั้นเมื่อก้อยกลับจากโรงเรียน ก้อยพาแน่นกับแน่ เพื่อนของก้อยมาดูช่อลำไย
ก้อยบอกว่า "เมื่อลำไยลูกโตแล้ว ก้อยจะชวนแน่นกับแน่มาทานลำไยจ้ะ"
แน่นว่า " ก็ดีน่ะสิ แน่นจะเอาไอศครีมมาเผื่อก้อยด้วย " และแน่ก็บอกว่า " แน่จะเอาขนมคุ้กกี้ที่คุณแม่ทำมาเผื่อทุกคน "
      ก้อยจึงเฝ้ามองช่อลำไยจนกระทั่งมันร่วงไปหมด กลายเป็นลูกเล็กๆ เต็มช่อ ทั่วทั้งต้น และ จากลูกเล็กกลายเป็นลูกใหญ่ขึ้น ทุกวัน แต่ก้อยไม่ทราบว่า ในขณะที่ก้อยเฝ้าดู ความเจริญเติบโตของต้นลำไยนั้น เด็กคนอื่นๆที่ข้างบ้าน ก็เฝ้ามองดูด้วย
      วันหนึ่งก้อยนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นลำไย ได้ยินเสียงใครเอาไม้ฟาดต้นลำไย อยู่นอกรั้วบ้าน แล้วลูกที่ยังไม่แก่จัด ก็ล่วงหล่นลงมา ก้อยวิ่งไปดูที่ประตูรั้วบ้าน เห็นใหญ่กับเด็กข้างบ้านนั่นเอง กำลังใช้ไม้ฟาดลำไยและแย่งกันเก็บลูกที่หล่น พอเห็นก้อย เด็กทั้งสองก็รีบวิงหนีไป ก้อยมองดูลำไยที่หล่นลงมาอย่างสุดแสนเสียดายและหมดความสุข ก้อยเกรงว่าใครต่อใครจะขโมยเก็บลำไยไปหมดต้น แต่เมื่อก้อยบอกคุณแม่
      คุณแม่กลับบอกว่า " เป็นความผิดของแม่เองที่ปลูกลำไยไว้ริมรั้ว ใกล้ทางเดิน ใครเห็นใครก็อยากได้ ทางที่ดีนะลูก ควรแบ่งลำไยให้เด็กเหล่านั้นบ้าง เพราะเขาคงอยากกินเหมือนกัน "
      " แต่เขาไม่ได้เป็นคนปลูกไว้ เขาไม่ควรได้กิน เขาไม่ควรมาขโมยเราอย่างนี้ " ก้อยเถียง
      " ถูกแล้วจ้ะเขาไม่ได้ปลูกไว้ เขาไม่ใช่เจ้าของแต่ถ้าเราแบ่งให้เขาบ้าง เขาคงดีใจ เขาจะไม่ต้องขโมยเก็บ เราก็จะสบายใจด้วย " คุณแม่บอก
      วันต่อมา เมื่อคุณแม่ออกปาก ให้ลำไยแก่ใหญ่กับต้น เหตุการณ์ยิ่งซ้ำร้าย เพราะเด็กอื่นๆอีกหลายคน รวมทั้งผู้ใหญ่บางคน ก็มา ขอลำไยด้วย ก้อยแทบไม่เชื่อหูตนเอง      เมื่อคุณแม่พูดว่า " ถ้าอย่างนั้นทุกคนเก็บลำไยเอาเถอะจ้ะ ฉันยกให้ "
     " เก็บหมดต้นเลยนะครับ" นายเปี๊ยกคนขับรถบ้านญี่ปุ่นถามเพื่อให้แน่ใจ
      "จ้ะเก็บหมดต้นเลยแต่ต้องเอาไปแบ่งกันทุกคนนะจ๊ะ " นายเปี๊ยกรีบขับรถมาจอด ใต้ต้นลำไย แล้วปีนขึ้นไปบนหลังคารถ เก็บลำไยทุกช่อ อย่างระมัดระวังจนกระทั่งหมดต้น ก้อยทนดูอยู่ไม่ได้ แอบไปร้องไห้เสียดายลำไยเป็นที่สุด น้อยใจคุณแม่ ที่ไม่ขอให้เขา เหลือลำไยไว้ให้ก้อย แม้แต่ช่อเดียว
      คุณแม่ปลอบว่า " อย่าไปเสียดายเลยจ้ะลูก การให้เท่านั้น ทำให้จิตใจของเราสบาย และ เป็นสุข ผู้ที่ได้รับ เขาก็พอใจ และ เป็นสุขไปด้วย แต่การหวงแหน ทำให้เราต้องทนทุกข์ เราจะต้องเจ็บช้ำใจ ทุกครั้งที่เห็นคนลักลอบขโมย เอาไปจนกว่าลำไยจะหมดต้น เชื่อแม่เถอะจ้ะ เราอยู่บ้านใกล้ๆกันต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน แล้ววันหลัง แม่จะซื้อลำไยลูกโตๆ มาให้ลูกทาน ลำไยที่ต้นลูกเล็กๆทั้งนั้น มันไม่แก่จัด ถึงจะทานก็ไม่อร่อยหรอกจ้ะ " ก้อยไม่สนใจที่คุณแม่พูด ก้อยเสียใจที่ไม่ได้กินลำไยที่ต้น แล้ว แน่นกับแน่เพื่อนของก้อย ก็พลอยไม่ได้กินไปด้วย ก้อยไม่อยากเห็นต้นลำไยอีกเลย
      คืนนั้นก้อยนอนหลับ ฝันเห็นลำไยยังอยู่เต็มต้น แต่พอก้อยปีนขึ้นไปจะเก็บ ลำไยก็อยู่สูงขึ้นทุกที ก้อยเก็บไม่ถึง ก้อยเอื้อมจนสุดมือและคว้าช่อลำไยพลาด ทันใดก้อยรู้สึกว่า ตัวหล่นลงจากต้นลำไย ก็พอดีตกใจตื่น ก้อยยิ่งเสียใจ ก้อยไม่มีต้นลำไยทั้งในความจริงและในความฝัน รุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ก้อยตื่นนอนแล้ว ยังคงนอนคิดเสียดายลำไยอยู่จนสาย เมื่อลุกขึ้นพอลงมาข้างล่าง ได้ยินเสียงใครพูดกับคุณแม่ น้ากัทลีเพื่อนคุณแม่นั่นเอง
      " ก้อยมาดูอะไรนี่สิจ๊ะ " คุณแม่บอก ก้อยเห็นลำไยลูกโตมากมาย วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว น้ากัทลีเล่าว่า ไปเที่ยวเชียงใหม่สนุกมาก เลยซื้อลำไยมาฝาก คุณแม่ปอกลำไย แกะเม็ดออก จัดเรียงใส่จานแล้วเอาเก็บไว้ในตู้เย็น ในตอนเย็นเมื่อรับประทานอาหารแล้ว ก้อย ก็ได้รับประทานลำไยหวานกรอบอร่อย
      คุณแม่เอ่ยขึ้นว่า " เห็นไหมก้อย นี่คือผลแห่งการให้ เราให้ลำไยของเราไป แล้วได้ลำไยที่ดีกว่ามาทาน แล้วก็สบายใจด้วย " ก้อยเห็นด้วย แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าลำไยที่ต้น จะมีรสชาติอย่างใดหนอ หลังอาหารเย็น ก้อยออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน ใหญ่กับต้นเดินเข้ามาหาก้อย ใหญ่อุ้มลูกสุนัขสีน้ำตาล ขนสั้นเกรียน ตัวอ้วนน่ารักมาด้วย
      " เราเอาลูกหมามาให้ก้อย " ใหญ่บอก ก้อยมองดูลูกสุนัขด้วยความตื่นเต้นดีใจ ก้อยยังไม่เคยมีลูกสุนัขสักตัวเดียว
      " ให้ก้อยจริงๆหรือ " ก้อยถามอย่างไม่แน่ใจ
      " ให้จริงๆ " ใหญ่ยืนยัน
      " คุณแม่ก้อยใจดีให้ลำไยพวกเรา เราจึงเอาลูกหมามาให้ก้อย รับไปซี "
      " ขอบใจมาก " ก้อยรับลูกสุนัขมากอดไว้ด้วยความดีใจ ก้อยคิดอยู่ในใจว่า นี่คือผลแห่งการให้เหมือนกัน ก้อยจะตั้งชื่อลูกสุนัขว่า " ลำไย " และปีหน้าเมื่อลำไยมีลูกเต็มต้น ก้อยจะขอให้คุณแม่แจกลำไยให้แก่เพื่อนบ้านอีก