คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [★ Fic exo ★ ChanBaek] Ch 19 : (HunHan) Always Be Mine
Love of a friend
Chapter 19:
Always Be Mine
♥ Urban Zakapa - Always Be Mine
Why do you leave me now
Baby, really want you now
Bye bye, don’t say goodbye
Cause I really want to see you always be my baby
ทำไมคุณต้องจากไปในตอนนี้
ที่รัก ผมต้องการคุณจริงๆตอนนี้
ลาก่อน อย่าเอ่ยคำลา
เพราะผมอยากให้คุณเป็นที่รักของผมตลอดไปจริงๆ
★★★★
ผมนั่งมองตั๋วเครื่องบินในมือมา สองชั่วโมง..มันนานพอที่จะทำให้น้ำตาของผมหยุดไหล.. เวลาสองชั่วโมงมันนานพอที่จะทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนจากสีส้มเข้มๆเป็นสีดำๆ และเวลามันก็ทำให้ผมได้ทบทวนทุกอย่างอีกครั้ง
การได้นั่งอยู่เงียบๆคนเดียวมันทำให้ผมสงบขึ้นมาก...
ต้องขอบคุณพี่คริส..คนคนนี้ทำอะไรให้ผมมามากมาย จนถึงทุกวันนี้พี่เค้าก็ยังคงเหมือนเดิมอยู่อย่างนั้น ตั๋ว เครื่องบินในมือของผม.. ผมเจอมันตรงนี้ ตรงม้านั่งที่ผมกำลังนั่งอยู่แม้ว่าผมอยากจะเจอใครอีกคนมากกว่าไอ้ตั๋วสองใบ นี้ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ตั๋วในมือของผมแล้วก็กระดาษอีกหนึ่งใบที่ในนั้นมีลายมือขยุกขยุยแต่ผมกลับ คุ้นเคยกันมันเป็นอย่างดี.. มันคือลายมือของพี่คริส
ผมนั่งอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับมองโอกาสทั้งสองครั้งที่พี่คริสทิ้งไว้ให้... ตั๋วเครื่องบินใบแรก.. บอกเวลาไว้ คือเมื่อชั่วโมงที่แล้ว.. และผมได้ปล่อยมันผ่านไปอีกครั้ง ตอนนี้โอกาสครั้งแรกที่พี่คริสทิ้งไว้ให้ผมปล่อยมันหลุดลอยไปแล้ว ผมมองโอกาสอีกครั้ง..และเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่คนอย่างผม..โอเซฮุนคนนี้จะ ได้รับและผมจะไม่ปล่อยมันไป .. ฉันปล่อยนายไปไม่ได้อีกแล้ว ลู่หาน
มือของผมกำตัวเครื่องบินอีกใบ..ที่มีกำหนดการณ์บินคืออีกสองวันข้างหน้าไว้ แน่น.. จุดหมายคือประเทศจีน.. ผมจะไป... ไปเอาหัวใจของผมกลับคืนมา ไปเอาความสุขของผมกลับคืนมา ไปพาคนที่แม้แต่เวลาก็ไม่สามารถทำให้เค้าเลือนหายไปได้เลย ไปพาเค้ากลับมาร่วมสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะด้วยกันอีกครั้ง.. เหมือนวันเหล่านั้น ที่ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ
★★★★
สองปีกว่าแล้วสินะ..กับที่นี่ ที่ที่ผมจากมา.. วันนี้ทั้งวันผมเลือกที่จะใช้เวลาทั้งวันกับตัวเอง และมันหมดไปกับการที่ผมเดินกลับไปในที่เดิมๆที่ผมเคยไป เดินกลับไป..มองดูทุกอย่างที่เคยทำ แอบแปลกใจที่ทุกอย่างยังคงอยู่..ราวกับภาพแฟลตแบคที่ย้อนกลับมา ทุกสถานที่ที่ผมไป บางที่เปลี่ยนแปลงไปมาก บางที่เปลี่ยนไปนิดหน่อย.. ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปไม่ว่าจะมากหรือน้อย ผมรับรู้ได้.. เพราะมันไม่เหมือนในภาพความทรงจำของผม
อาจเพราะเวลาเปลี่ยนไปอะไรๆเลยเปลี่ยนตาม.. น่าแปลกที่ความรู้สึกในใจมันยังคงเหมือนเดิม ตลกดีว่าไหม?
ผมอาจจะดูเหมือนคนบ้าในสายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมาตอนนี้.. ไอ้บ้าโอเซฮุน มายืนยิ้มทำไมตรงนี้กันนะ.. รอยยิ้มของผมมันผุดขึ้นมาได้อย่างไม่รู้จบเมื่มองไปในสถานที่เก่าๆ ที่เคยมา นึกถึงทุกอย่างที่เคยทำ แม้ในครั้งนึง..ความทรงจำเหล่านี้มันจะทำให้ผมเจ็บปวด แต่พอผ่านตรงจุดนั้นมา.. ผมว่าทุกความเจ็บปวดมันเกิดขึ้นเพราะความทรงจำ
.. มันมีค่ามากจริงๆ สิ่งที่เรียกว่าความทรงจำ จะบอกว่าผมน่ะยึดติดกับอดีตก็ได้ ผมเองยังคงเลือกที่จะจมอยู่กับมัน ทั้งเรื่องที่สุขและเศร้า ไม่มีเรื่องไหนที่ผมลงมือทำให้มันเกิดขึ้นแล้วมันไม่ส่งผลไปถึงอนาคต การอยู่กับตัวเองมันทำให้ได้รู้ในข้อนี้
ผมเดินมาเรื่อยๆกับเส้นทางเดิมๆที่ผมยังคงคุ้นเคย จากร้านกาแฟน่ารักๆ ตอนนี้มันกลายเป็นโรงเรียนสอนดนตรีนไปแล้ว... ไม่ มีเค้าโครงเดิมเหลืออยู่เลย แอบเสียดายที่ทางบ้านจื่อเทาขายมันไปเพราะต้องอพยพย้ายไปอยู่ที่เกาหลี จะมีก็แค่ป้ายรถเมลล์ใกล้ๆกันที่ยังเหมือนเดิม แต่ก็นั่นอีกแหละ เพราะผมยังคงจำได้ทุกอย่าง
ที่นี่...ที่ผมเจอกับเค้าครั้งแรก.. ใครจะไปลืมลง..กับบรรยากาศที่ฝนตก ในวันนั้น ..
ผมไม่คิดว่ามันจะมีวันที่ผมจะลืม
“รอฉันอีกนิดนะ..ลู่หาน” รอ..แค่ไม่นาน ให้ผมได้ซึมซับช่วงเวลาของอดีตที่มีเรื่องราวของเราแฝงอยู่มากมายซักพัก แล้วผมจะไปหาเค้า.. ผมมาถึงที่นี่ผมไม่ปล่อยให้โอกาสสุดท้ายของผมหลุดลอยไปแน่ๆ
“เซฮุน..” ผมไม่ได้พูดอะไรแต่โผเข้ากอดแม่เต็มแรง ใบหน้าของคนที่ผมคิดว่าสวยอยู่เสมอกำลังมีน้ำตา.. อาจเป็นเพราะผมขาดการติดต่อกับแม่ไปเลย อาจเป็นเพราะเราต้องอยู่ไกลกัน คนที่กำลังกอดผมคนนี้เลยร้องไห้สะอึกสะอื้น ทั้งๆที่ปกติแม่ไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็น..แม่ของผมเข้มแข็งเสมอ เพื่อให้ผมเข้มแข็งแบบแม่
ผมปล่อยให้น้ำตาของความคิดถึงมันไหลออกมาอย่างไม่อายใคร ก็นี่ไง คนคนนี้เป็นแม่ของผมจะให้ผมอายอะไร
“ลูกผู้ชายเค้าไม่ร้องไห้กันหรอกนะเซฮุนอ่า” มือบางของแม่ส่งม่เช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้ผม ทั้งๆที่ใบหน้าของคนเป็นแม่ยังเปื้อนคราบน้ำตาอยู่แบบนั้น.. มันทำให้ผมอยากจะน้ำตาไหลต่อไปอีก
“ฮ่าๆ ใครว่าผมร้องครับแม่.. มันคือความคิดถึงที่กลั่นออกมาจากดวงตา..แบบที่แม่เคยบอกไงครับ”ผมกอดแม่เอา ไว้แน่นก่อนจะบอกคำที่ผมไม่เคยได้บอกกับแม่.. “รักแม่นะครับ”
อย่างที่ผมบอกว่าผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง
เวลา..มันไม่เคยรอให้ผมบอกความรู้สึกกับแม่หรือว่า ใครๆ มีแค่ผมเองที่จะเป็นผู้กระทำ.. ถึงผมจะไม่เคยแสดงออกหรือว่าทำอะไรแบบนั้น.. เปลือกนอกที่อาจจะเฉยชาต่อแม่ ผมรู้ว่าแม่เองก็รู้ว่าผมรักแม่มากขนาดไหน โดยที่เราไม่ต้องพูดอะไรกัน แต่วันนี้ผมก็แค่อยากบอก..แค่นั้นจริงๆ แค่คิดว่าแม่เองก็อยากที่จะได้ยินเหมือนที่ผมอยากจะบอก
“พี่คริสล่ะครับแม่” หลังจากที่แม่ถามไถ่เรื่องราวในเกาหลีของผมอย่างแทบละเอียดแล้วผมจึงเอ่ยถามถึงเหตุผลในการมาครั้งนี้ของผมทันที
“เดี๋ยวคงกลับแล้วล่ะ..เอ่อ .. ส่วนห้องนอนของเซฮุน แม่..ให้ลู่หานเค้ามาอยู่ชั่วคราว.. เซฮุนเอ่อ..”
“ไม่เป็นไรครับแม่ อย่าพึ่งบอกใครนะครับว่าผมกลับมาแล้ว..ผมจะทำเซอร์ไพร์สนิดหน่อย”
Cause you are my babe
I can never let you, no I can’t let go
Can’t live without you
You’re the only one for me always
เพราะคุณคือที่รักของผม
ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป ไม่ ผมไม่สามารถปล่อยคุณไปได้
ไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้หากขาดคุณ
คุณคือหนึ่งเดียวสำหรับผมตลอดมา
★★★★
:::Luhan:::
“กลับมาแล้วหรอตาคริส..หนูลู่หาน” เสียงของคุณแม่พี่คริสดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ส่งมาให้..ยิ่งยิ้ม ยิ่งเหมือน เหมือนคนคนนั้นมากไปแล้ว
“ครับแม่ ผมพาอาลู่ไปกินข้าวมาแล้วนะครับ”
“แม่ก็กะอยู่แล้ว ว่าแต่เรื่องย้ายกลับมาเรียนที่นี่ล่ะลูก เรียบร้อยหรือยัง”
“ยังครับแม่..กะจะรอให้ผ่านวันนี้ไปก่อน.. ถ้ายังไง พรุ่งนี้ค่อยไปจัดการก็ได้เนอะอาลู่” พี่คริสส่งยิ้มมาให้ผม มือหนาที่โอบไหล่ของผมไว้บีบมันเบาๆอย่างต้องการให้กำลังใจ
ผมหายใจเข้าลึกๆพยายามกลั้นน้ำไร้สีที่ทำท่าว่าจะไหลออกมาอีกแล้วเอาไว้ อย่างยากลำบาก พร้อมกับพยักหน้าให้พี่คริสเล็กๆเป็นนัยว่าผมยังโอเค ..
ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่.. เซฮุนไม่มา..
เค้าเลือกที่จะทำแบบนั้น..ผมเองก็ควรจะต้องทำใจสักทีสินะ.. งมงายมากไปแล้วนะเสี่ยวลู่หาน
“ไหวแน่นะอาลู่..พี่ว่าเราไม่โอเคหรอกนะ”
“ฮึก..พี่คริสทำไม เค้า..ไม่ ฮึกมาล่ะ”ผมซบหน้าลงกับลาดไหล่ของพี่คริส..ที่ที่ไม่ว่าผมจะร้องไห้สักเท่า ไหร่และเพราะใคร..ก็จะมีความอบอุ่นจากคนคนนี้ช่วยบรรเทาให้ผมดีขึ้นเสมอ ทำไมนะ ทำไมไม่เป็นพี่คริส.. ไม่ใช่พี่คริสที่ผมรัก ทำไมไม่ใช่พี่คริสล่ะ ทำไมหัวใจผมมันบ้าบอแบบนี้ ผมจะทรมานตัวเองไปถึงไหน!
“ความรู้สึกมันตีกัน..ฮึก ไปหมดแล้ว ผมไม่คิดหรอกว่าเค้าจะมา.. แต่พี่เคยไหมฮะ ฮึก..อยู่ดีดีก็มีความหวัง.. หวังว่าเค้าจะมา ทั้งๆ..ฮึก ทั้งๆที่.. ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็ไม่มีหวัง”
“พี่ขอโทษนะอาลู่.. โอกาสสองครั้งที่พี่ทิ้งไว้ให้น้องชายจอมงี่เง่าของพี่..มันกลับทำให้เรา ต้องเจ็บมากกว่าเดิมขนาดนี้ พี่ขอโทษ” พี่คริสลูบหัวผมเบาๆไปมา ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวไล้น้ำตาของผมออกไปให้อย่างอ่อนโยน
“อย่าโทษตัวเองเลยฮะ..ผมผิดเองทั้งนั้น.. ผิดเองที่ยังไม่ลืมเค้า ผิดที่ยังคงเก็บความรู้สึกดีดีพวกนี้เอาไว้ ผิดเองทั้งนั้นที่เลือกจะไปตามหาเค้า ..ผิด ..ผมมันแย่เองมาตั้งแต่แรก สมควรแล้วล่ะที่ผมจะต้องเจ็บแบบนี้”
“ไม่เอานะเสี่ยวลู่..อย่าโทษตัวเอง เราก็ผิดด้วยกันทั้งหมด พี่เองก็ผิดที่รั้งเสี่ยวลู่ไว้ตอนนั้น.. ถ้านายจะให้โอกาส.. พี่จะเป็นคนลบความเจ็บปวดให้นายเอง” แววตาของคนตรงหน้าไม่ได้มีความล้อเล่นอยู่แม้แต่น้อย.. แต่ทำไมในหัวใจผมมันโหวงๆ
“นะ..อาลู่” ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้กับใบหน้าผมเรื่อยๆจนจมูกของเราจรดกัน..รม หายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลงมา แววตาคมสีนิลที่จ้องลึกลงมาในดวงตาที่มีน้ำคลออยู่ของผม ทันที่ที่ปากของเราแนบชิบกัน.. ผมเป็นคนผลักพี่เค้าออกไปอย่างตกใจ
“ขะ..ขอโทษฮะ..ฮึก ขอโทษจริงๆฮะพี่คริส”
“ไม่ต้องขอโทษพี่..พี่แค่ขอให้นายให้โอกาสพี่บ้าง พี่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะลืมใครสักคน”
“ขอโทษฮะพี่คริส ผมขอโทษ..แต่ถ้าไม่ใช่เค้า ถ้าไม่ใช่โอเซฮุนมันก็ไม่ใช่ใครอีกแล้ว”
“....”
“ขอโทษจริงๆฮะ” ผมทำได้แค่พูดคำว่าขอโทษขอโทษอยู่อย่างนั้น ขอโทษอย่างที่รู้สึกอยู่ทุกวัน ที่ทำให้พี่เค้าต้องเจ็บปวดเพราะความโลเลของผม.. แต่คนตรงหน้าก็ยังเป็นเหมือนเดิม เป็นพี่ชายที่แสนดี.. และมีความรู้สึกแบบนั้นให้ผมไม่เปลี่ยน
มันก็เหมือนความรู้สึกของผมที่มีให้เซฮุน..
บ้าที่สุด..ถ้าคนที่ผมรักคือพี่คริส มันคงไม่มีใครต้องเจ็บ
“ไม่ต้องขอโทษแล้ว..พี่เข้าใจ”ถึงริมฝีปากของพี่คริสจะเอ่ยออกมาแบบนั้น แต่แววตาที่ไหววุบของพี่คริสมันไม่ได้บอกผมแบบนั้น..พี่เค้ากำลังเจ็บปวด ..
ขอโทษฮะ..ผมพูด..เพราะรู้สึกอยากจะขอโทษคนตรงหน้าจริงๆ
“ขะ..ขอ.. เอ่อ พะ..พี่คริสฮะ ผมไปนอนแล้วดีกว่า พรุ่งนี้จะทำเรื่องย้ายที่เรียนให้มันเรียบร้อย แล้วเจอกันนะฮะ”ผมอยากจะพูดคำว่าขอโทษอีกหลายๆครั้ง..แต่พี่เค้าคงไม่ต้อง การมัน สิ่งเดียวที่พี่เค้าต้องการก็คือสิ่งเดียวที่ผมต้องการจะได้รับจากเซฮุน..
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ใช้นอนมาตั้งแต่วันที่กลับมาจกาเกาหลี..ผมยังไม่ กล้าบอกพ่อแม่ให้รู้ว่าผมกลับมาแล้ว พี่คริสเลยบอกให้ผมมาอยู่ที่บ้านพี่เค้าสักพัก.. และผมเองก็เป็นขอที่จะมานอนในห้องนี้..ห้องที่ยังคงมีกลิ่นของเซฮุนติดอยู่ เต็มไปหมด ผมมองไปรอบๆห้องอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอีกรอบ..
ผมหย่อนตัวลงตรงโต๊ะเขียนหนังสือที่ยังมีอุปกรณ์ทุกอย่างที่เซฮุนเคยใช้อยู่ ครบถ้วน น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่มันไหลจนดวงตาของผมพร่ามัวไปหมด เอกสารที่ตั้งใจว่าจะจัดเตรียมไว้ใช้พรุ่งนี้มันกลับเปียกไปหมด..เพราะน้ำตา ที่ไหลลงมา
“มันเปียก..เปียกไปหมดแล้วเซฮุน เอกสารพวกนี้มันเปียกหมดแล้ว ทั้งๆที่ฉันจะใช้มันในการย้ายโรงเรียนแต่น้ำตาบ้าๆพวกนี้มันทำเอกสารของฉัน พังหมดแล้ว .. นายจะรับผิดชอบยังไงเซฮุน นาย.. นายกล้าทิ้งโอกาสครั้งสุดท้ายของตัวเองได้ยังไงกัน.. นายมันบ้า บ้าที่สุด” ผมเงยหน้าขึ้นมาพูดกับรูปภาพของเซฮุนเหมือนคนบ้า.. “แต่รู้ไหม..ฉันบ้ากว่า ฉันมันบ้าเองที่ยังรักนายอยู่แบบนี้ ฉันมันบ้า บ้าจริงๆ ทำยังไงดีเซฮุน..ฉันไม่รู้สึกอยากมีชีวิตอยู่เลยตอนนี้..ไม่เลยเซฮุน ทำไมนายไม่มาล่ะ นายควรจะมาหาฉันแล้ว ฮึก.. แล้ว พูดคำว่า..ขอโทษสิ กลับมาบอกว่ารักฉันอีกครั้งไม่ได้แล้วใช่ไหม”
...
“แล้วนาย..อยากฟังคำไหนก่อนล่ะลู่หาน” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ผมหันไปมองตามต้นเสียง.. ภาพที่เห็นมันทำให้ผมร้องไห้ออกมาอีกรอบ..
“นี่ฉันคิดถึงนายจนมโนภาพนายออกมาได้สมจริงขนาดนี้แล้วหรอ..บ้าจริงเซฮุน” ผมยกมือขึ้นมาปิดตาของตัวเองส่ายหน้าไปมา.. อยากจะให้ภาพตรงหน้ามันเป็นของจริงแค่ไหน แต่ผมก็รู้ว่าถ้าผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มันก็จะหายไป.. ภาพของเซฮุนจะหายไปแล้วกลายเป็นแค่ความว่างเปล่าเหมือนทุกครั้ง
หมับ!
แรงกระชากที่ข้อมือ และอ้อมแขนแข็งแกร่งที่รวบตัวผมเข้าไปกอด..ทำให้ผมต้องเบิกตากว้างกับสัมผัสที่สมจริง
“ซ..ซะ..เซฮุน ฮึก.. จริงๆหรอ” ผมขืนตัวออกมาจากอ้อนกอดแข็งแกร่ง มือของผมส่งไปลูบใบหน้าของเซฮุนเบาๆ เพราผมกลัวว่าถ้าแตะมันแรงเกินไป..เซฮุนจะหายไป..ผมกลัว
“ฉันอยู่ตรงนี้แล้วลู่หาน..ฉันโอเซฮุนของนาย”
“ฮึก..เซฮุน” ผมจมหายเข้าไปในอ้อมกอดของเซฮุน เซฮุน..มาแล้ว เซฮุนมาจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะคนที่กอดอยู่กดหัวของผมลงไปหรือผมเองที่อยากจะจมอยู่กับ สัมผัสอบอุ่นที่ผมโหยหา ผมกอดเซฮุนเอาไว้แน่น.. กลัวว่าเค้าจะหนีผมไปอีกครั้ง ไม่เอาแล้ว ..ผมจะไม่ปล่อยเค้าไปแล้ว
“หยุดร้องได้แล้วนะลู่หาน ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว..มาหานายแล้ว มาใช้โอกาสสุดท้ายของฉัน”ใบหน้าที่กำลังมองกันและกันอย่างไม่ลดละของพวกเรา ทั้งสองคนยังคงจ้องกันอยู่อย่างนั้น เซฮุนปาดน้ำตาออกจากใบหน้าผมให้อย่างอ่อนโยน ผม..ไม่สามารถบอกได้เลยว่าผมรู้สึกดีใจมากแค่ไหน ..
“ฉัน..ฮึก.. ฉันหยุดร้องไม่ได้เซฮุน..ฉันดีใจ ..ที่นายมา” ผมบอกอยากจะเข้าไปกอดเซฮุนอีกครั้ง ติดตรงที่คนตรงหน้าจับไหล่ผมไว้บังคับให้ผมต้องมองหน้าของเค้าอย่างห้ามไม่ ได้
“ไม่เอาแล้วนะ..ฉันไม่อยากให้เสี่ยวลู่ของฉันร้องไห้อีกแล้ว” ...เซฮุนกดจูบลงมาที่เปลือกตาทั้งสองข้างของผมซ้ำไปซ้ำมาจนน้ำตาของผมหยุด ไหล
“ว่าแต่..ที่ฉันถาม นายจะฟังคำไหนก่อนล่ะ” ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับมองหน้าเซฮุนอย่างสงสัยอีกรอบ
“...”
“...งั้น..ไม่ต้องเลือกแล้วนะ ก่อนอื่นเลย ขอโทษนะ.. ขอโทษจริงๆ สำหรับทุกเรื่องที่ฉันทำให้นายเสียใจ ขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้ ขอโทษ..ฉันไม่สามารถพูดมันออกมาได้หมด..เพราะฉันทำนายเจ็บปวดไว้มากใช่ไหม ล่ะ” ผมส่ายหน้าให้เซฮุน อยากจะบอกว่าเค้าไม่ต้องขอโทษก็ได้..แค่เค้ากลับมา ผมก็พอใจแล้วจริงๆ แต่เซฮุนส่งนิ้วมาแตะริมฝีปากของผมเอาไว้ราวกับรอให้เค้าพูดจบก่อน “อีกอย่าง.. ฉันรักนายนะ.. เสี่ยวลู่.. รักนายคนเดียวมาโดยตลอด ตลอดเวลาที่หนีนายไป..มันไม่เคยมีสักวันที่ฉันไม่รักนาย ไม่มีสักวันที่จะเลิกคิดถึงนายได้.. ไม่เลยเสี่ยวลู่”
“ฉันก็เหมือนกันเซฮุน..ฉันเองก็ต้องขอโทษ.. สำหรับเรื่องที่ฉันทำผิดต่อนายแล้วก็พี่คริส.. ฉันผิดเอง ฉันไม่เคยโกรธนายและจะไม่มีวันที่ฉันจะโกรธคนที่ฉันรัก ฉันรักนาย ไม่ต่างกันที่นายรักฉัน ฉันเคยบอกนายไปหลายครั้งแล้ว แล้วฉันก็ยังอยากจะบอก ว่ามันยังเหมือนเดิม ระยะทางที่ทำให้เราห่างกัน ระยะเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของฉันเปลี่ยนไป..แต่มันกลับยิ่งเพิ่มขึ้น จนมันยิ่งทรมานเวลาที่คิดถึงนาย.. ขอบคุณเซฮุน ขอบคุณที่นายมา ขอบคุณ..ที่นายยังรักฉันเหมือนที่ฉันรักนาย ฮือออ..ขอบคุณจริงๆ” ผมบอกและมองลึกเขาไปในดวงตาของเซฮุน.. อย่างต้องการสื่อถึงความจริงใจกับทุกคำที่ผมได้พูดมันออกมา รอยยิ้มบางๆถูกส่งมาจากคนตรงหน้า ก่อนที่ผมจะโผเข้ากอดเซฮุนอีกครั้งด้วยความรู้สึกหลากหลายที่บอกได้เลย ว่า... มันดีมาก ผมชอบตอนนี้
★★★★
:::Oh Sehun:::
ผม วางคนตัวเล็กที่คงเพลียจากการร้องไห้ถึงได้กอดผมเอาไว้แน่นแล้วหลับไปในที่ สุดลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ไม่ต้องการให้คนที่กำลังนอนหลับทั้งรอยยิ้มตื่นขึ้นมาในตอนนี้
ผมปัดปรอยผมหน้าม้าที่ตกลงมาบดบังใบหน้าขาวเนียนไร้ที่ติของลู่หานอย่างแผ่ว เบา เปลือกตาที่บวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักทำให้ผมอดรู้สึกผิดขึ้นมา อีกรอบไม่ได้ ผมจูบลงที่เปลือกตาของลู่หานราวกับจะให้ความอ่อนโยนและความรักของผมส่งผ่าน ไปให้ถึงคนที่กำลังนอนหลับอยู่ตอนนี้ ..
ผมจะไม่ปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวอีกแล้ว.. ผมจะไม่ทิ้งเค้าไปไหน แต่ผมจะพาเค้าไปด้วยกัน
มองใบหน้าหวานที่กำลังหลับสนิทอยู่อีกสักพักก่อนที่ผมจะตัดสินใจทิ้งตัวลง นอนข้างๆกัน โอบกอดคนตัวเล็กที่เขยิบเข้ามาซุกกับอกของผมเอาไว้แน่น ...
สำหรับวันนี้..พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน.. แค่ผมรู้ว่าเค้าก็ยังรักผม แค่นั้นเหมือนกันมันก็พอ แค่เค้าบอกว่าเค้าไม่โกรธที่ผมทำเรื่องแบบนั้นกับเค้า.. ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณเค้ายังไง ที่ให้โอกาสคนรู้ตัวช้าอย่างผมเสมอ
พรุ่งนี้ผมจะมอบรอยยิ้มให้เค้าเอง..
แรงขยุกขยิกจากร่างเล็กที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของผมทำให้ผมรู้สึกตัวแต่ก็ยังคงไม่ลืมตา..กอดอีกคนเอาไว้แน่นเหมือนเมื่อคืน
“ไหนบอกว่าไม่ได้เปลี่ยนไป..ปกตินายไม่ได้ขี้เซาแบบนี้นี่..” เสียงของลู่หานพูดเบาๆ เดาได้ไม่อยากว่าตอนนี้ใบหน้าสวยๆคงงอแล้วทำสายตาล้อเลียนผมแน่ๆ
“ไม่ได้ขี้เซาซักหน่อยแค่อยากนอนกอดคนแถวนี้ต่อีกหน่อยไม่อยากลุกตะหาก”ผม เลือกที่จะลืมตาขึ้นมา ส่งมือของตัวเองไปล๊อคคอของลู่หานเอาไว้ ไม่อยากให้เค้าหลบหน้าผมตอนนี้...
คุณไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกดีขนาดไหน ที่ก่อนนอนก็เห็นหน้าของคนคนนี้ ตื่นมาเจอหน้าเค้าเป็นคนแรก..
“อื้อ..” ริมฝีปากเล็กที่รสชาติหวานเหมือนลูกกวาดถูกผมครอบครองอย่างง่ายดายโดยที่คน ถูกกระทำไม่ทันตั้งตัวเลยสักนิด .. ผมเล็มเลียริมฝีปากเล็กๆอยู่สักพักก่อนจะลากลิ้นผ่าฟันซี่เล็กเข้าไปกวาดหา ความหวานในโพรงปาก จนลู่หานทุบอกผมเบาๆเพราะเริ่มจะขาดอากาศหายใจนั่นแหละ ผมถึงได้ถอนริมฝีปากออก
“มอร์นิ่งคิสนะ!” ผมกระซิบข้างหูของคนข้างกาย จากที่เคยเป็นสีขาวตอนนี้กำลังเปลี่ยนเป็นสีแดง ใบหน้าหวานที่แม้ในยามตื่นนอนก็ยังคงดูดีซับสีเลือดน้อยๆ จนผมอดไม่ไหวกดจมูกลงไปสูดดมความหอมจากพวงแก้มใสของลู่หานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“งื้อ..แก้มฉันช้ำหมดแล้วนะเซฮุน” คนถูกขโมยหอมแก้มบอกพร้อมกับมือเล็กๆที่ส่งเข้ามาทุบอกของผมอย่างจัง.. เวลาลู่หานเขินทีไรผมเจ็บตัวทุกที
“ฮ่าๆ นายไม่เปลี่ยนไปเลยสินะ ยังเขินได้รุนแรงเหมือนเดิม” ผมบอกเมื่อจัดการรวบแขนเล้กๆของคนที่กำลังทำร้ายผมเอาไว้ได้เรียบร้อย
“นายก็เหมือนกันแหละ.. ทำเค้าเขินแล้วยัมายิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้มันน่าตีไหมล่ะ”
“ป่ะ..ไปอาบน้ำก่อนเถอะเสี่ยวลู่ เดี๋ยวฉันไปอาบห้องน้ำข้างล่าง มีหลายที่ที่ฉันอยากพานายไป”
“หืม..? จะไปไหน”
“เอาน่า เดี๋ยวอาบน้ำก่อนแล้วพอไปถึงก็รู้เองแหละ” ลู่หานพยักหน้าให้ผมเบาๆ ก่อนจะยู่หน้าแล้วทำปากบึนใส่ผมอย่างอารมณ์ดี อยากจะรวบเข้ามากอดไว้อีกครั้งถ้าไม่ติดว่าอีกคนหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เรียบร้อย
“มาจริงๆด้วยแหะ..” เสียงทักทายของพี่ชายของผมดังขจึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้าหล่อเหลานั่น ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง
“..พี่ทิ้งโอกาสไว้ให้ผมแบบนั้น.. ผมไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ” ผมบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มกลับไปเหมือนกัน
“นายฉลาดขึ้น..แต่ก็ยังรู้สึกช้าเหมือนเดิมนะเซฮุน”
“พี่เองก็ยังลายมืออ่านยากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน..” คิ้วของผมเลิกขึ้นกวนๆคนตรงหน้านิดหน่อย
พี่คริสเองก็ยิ้นกลับมา พร้อมกับหัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พุดอะไร ทำให้ผมมองคนตรงหน้านิ่งเหมือนกัน
“ขอบคุณ..มากนะครับ พี่คริส” ผมบอก..มองหน้าพี่คริสอีกครั้ง ดูก็รู้จริงๆ..ว่าภายในความเงียบขรึมนั้นซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้มากแค่ไหน แต่ยังไง..ผมก็จะไม่ปล่อยมือลู่หานไปอีกแล้ว ..
ไม่ใช่คำขอโทษอีกแล้วที่อยากจะบอกกับพี่คริส.. ตอนนี้มันมีแค่คำว่าขอบคุณจริงๆ กับทุกสิ่งที่พี่เค้าทำให้
“อย่ามาทำซึ้งเลย เดี๋ยวพี่ร้องไห้ขึ้นมาแล้วนายจะรู้สึกแย่เองนะ ฮ่าๆ ไปเถอะ นู่นเสี่ยวลู่มาแล้ว ..”
“ครับ..พี่คริส” ผมส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยคำว่าขอบคุณแทนการที่จะพูดมันอีกรอบไปให้พี่คริส ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่พึ่งเดินลงมาจากบันได..
“คุยอะไรกันอยู่เนี่ย นินทาผมอยู่รึเปล่าครับพี่คริส”
“เปล่าหรอกน่า อาลู่ก็ ป่ะรีบไปกันเถอะ แล้วรีบกลับบ้านล่ะ พี่จองตั๋วเครื่องบินไว้ให้พวกเราแล้วนะ กลับพรุ่งนี้เย็นๆ”
“ทำไมเร็วจังล่ะฮะพี่คริส ผมยังมีที่ที่อยากไปตั้งหลายที่” ลู่หานบอกพร้อมกับทำหน้างอแงใส่พี่คริสเป็นเด็กๆ
“อย่ามาอ้อนพี่ซะให้อยาก” พี่คริสจับหัวของลู่หานโยกไปมา จนผมอดไม่ได้ .. ที่จะรู้สึกหึง เหมือนพี่คริสจะสังเกตได้ถึงข้อนี้ เลยหัวเราะเบาๆในลำคอทีนึงก่อนจะหยุดการกระทำแบบนั้น “ไม่ได้หรอกน่า เราทั้งคู่น่ะต้องเรียนหนังสือลืมไปแล้วหรือไง ไปได้แล้วไป”
ลู่หานเดินเข้ามาหาผมก่อนที่ผมจะเป็นคนจูงมือคนตัวเล็กให้เดินตาม .. ลู่หานแกะมือผมออก ก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่คริส
“ขอบคุณนะฮะ..พี่คริส..ฮึก”
“ไม่ร้องนะคนดี.. พี่บอกแล้วไง ว่าพี่เต็มใจ”
“ขอบคุณมากฮะ..ขอบคุณจริงๆ”
“ฮ่าๆ พี่ล่ะเชื่อเลย พอเถอะ เดี๋ยวพี่ร้องขึ้นมาใครมาปลอบพี่ก็ไม่หยุดร้องหรอกนะ พวกเราสองคนนี้เหมือนกันจริงๆเลย” ผมมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกขำๆ .. ผมเชื่อว่าลู่หานก็คงรูสึกแบบเดียวกันกับผม..
ขอบคุณพี่คริส.. ขอบคุณจริงๆ
“นี่เหรอเซฮุนที่นายบอกว่าจะมาพามา..?” ลู่หานหยุดเดินแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผม .. ดูก็รู้ว่าในดวงตาใสใสนั้นหวังอะไรบ้าง ผมยังไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะมองไปรอบๆ.. ผู้คนบางส่วนกำลังวิ่งออกกำลังกายบ้างก็ปั่นจักรยาน..บางครอบครวก็พากันมา นั่งเล่นเพื่อรับความร่นรื่น พวกเราสองคนกำลังเดินเล่นไปเรื่อยๆตามทางเดินที่เงียบสงบ เพราะตรงนี้มันไกลเข้ามานิดหน่อยไม่ค่อยมีใครเข้ามา .. ดอกเชอร์รี่สีสวยที่ถูกลมพัดจนร่วงลงมากับพื้นอย่างไม่ขาดสาย ช่วยให้บรรยายกาศมันดูดีขึ้นมาอีกนิด แต่ก็นะ.. มันธรรมดามากจริงๆ ก็แค่สวนสาธารณะใกล้บ้าน..
“ฮ่าๆ ก็นะ..ขอโทษที่ต้องบอกว่าใช่ .. ไม่มีเซอร์ไพร์สอะไรให้หรอก แค่อยากมาเดินเล่นกับนาย” ผมบิดจมูกเล็กๆไปมาสองสามทีอย่างหมั่นเขี้ยว
“นายนี่มันโอเซฮุนจริงๆสินะ...ฮ่าๆ” คนตรงหน้าบอกยิ้มๆ พร้อมกับหัวเราะออกมาพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ ก้มหน้าลงไปมองบนพื้น.. ก่อนที่จะส่งยิ้มกลับมาให้ผมอีกครั้ง “ฉันไม่ได้หวังอะไรมกามายหรอก..แค่นายมายืนอยู่ตรงนี้ข้างๆฉันมันก็..ฉันก็ ไม่ต้องการอะไรแล้วเซฮุน”
“อย่าร้องไห้สิ..ฉันไม่อยากให้นายเสียน้ำตาอีกแล้ว” ผมรวบคนขี้แยเข้ามากอด
“ใครบอกว่าฉันร้องไห้..มันคือความดีใจที่กลั้นออกมาเป็นหยดก็เท่านั้น ฮ่าๆ” ลู่หานบอกพร้อมกับถูไถหน้าไปมากับหน้าอกของผม
“เอามุกฉันมาเล่นแบบนี้มันต้องเก็บค่าลิขสิทธิ์หน่อยแล้ว” ผมไม่รอช้าขโมยหอมแก้มของลู่หานซ้ายทีขวาทีอย่างไม่เคยรู้สึกว่ามันพอ
“โห...แก้มฉันช้ำนายจะรับผิดชอบหรือเปล่าเนี่ย”
“ฮ่าๆ จะรับผิดชอบทั้งชีวิตเลย..”
“นายพูดแล้วนะ..”
“แน่นอนสิ แค่นายคนเดียวลู่หาน ต่อจากนี้ แค่เรา..”
“อย่ามาทำซึ้ง ไหนบอกจะไม่ทำให้ฉันร้องไห้อีกแล้วไง นายพูดแบบนี้รู้ไหมน้ำตาจะไหล”
“ใครว่านายร้องไห้ นายแค่ดีใจจนกลั่นมันออกมาเป็นหยดน้ำจำไม่ได้หรือไง”
“ย๊า!!เซฮุน นายนี่มัน..” ลู่หานหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น ก่อนที่เราจะเงียบ มองหน้ากัน.. จากนั้นต่างคนก็ต่างหัวเราะออกมา
บรรยากาศของเราตอนนี้ มันดี.. ซะจนลืมไปว่าก่อนหน้านี้เราเคยเจ็บปวดและเศร้าใจกันมากแค่ไหน
ลู่ หานกระชับมือของเราที่จับกันอยู่ให้แน่นขึ้นไปอีก .. รอยยิ้มหวานส่งมาที่ผมอย่างมีความหมาย ทำไมผมจะอ่านไม่ออก..ในดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและคำขอบคุณจากลู่หาน
อยากจะบอกเค้า.. ว่าไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม ที่มาหาเค้า ไม่ต้อง..เพราะผมเองมากกว่าที่อยากจะขอบคุณ ขอบคุณที่เค้ารัก.. ขอบคุณที่เค้ายังไม่ลืม อยากจะพูด..จนเค้าขี้เกียจที่จะฟังไปเลย..
แต่พูดไปผมว่ามันคงจะเสียเวลา..ผมว่า..จูบนี้คงจะบอกทุกอย่างในใจของผมและ เค้าได้แน่ ผมกดริมฝีปากให้ทาบลงไปบนปากบางๆนั่นอีกครั้ง..กดแช่อยู่แบบนั้นไม่ได้ รุกล้ำเข้าไปในโพรงปากแสนหวานแต่อย่างใด..
แต่แค่นั้น..ผมรู้ดีว่ามันพอ ..
I know that you’ll always be mine
You will always be my baby
ผมรู้ว่าคุณจะเป็นของผมตลอดไป
คุณจะเป็นที่รักของผมตลอดไป
ผมอาจทำถูกแล้ว..ที่ทิ้งเค้าไปในวันนั้น..ผมอาจจะทำถูกที่ปล่อยเวลาให้มัน ผ่านไป .. ยิ่งมันนานมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้คำตอบในหัวใจของเราสองคนชัดเจนมากขึ้น .. ไม่ว่ามันจะไกลและนานเท่าไหร่ หัวใจของพวกเราไม่เคยเปลี่ยนไป หัวใจของผมยังเป็นของเค้า..และลู่หานเอง ก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ
ผมว่ามันไม่ได้อยู่..ที่ว่าจะมีเรื่องราวแบบไหนเกิดขึ้นในชีวิตของเราบ้าง..
แค่เราลองมองมันอย่างเข้าใจ มองมันในหลายๆมุม.. จากความทุกข์มันสามารถเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มได้
มันไม่ใช่คำว่ายึดติดกับอดีต..แต่มันคือการที่ผมเลือกจะเก็บอดีตมาคิด..อยู่กับความผิดพลาดและยอมรับมัน
วันนี้..ผมเลยสามารถยิ้มได้อย่างมีความสุข..
มันคือความสุขในแบบที่ผมต้องการมาตลอด.. ความสุขแค่ที่ผมกับเค้าเข้าใจกัน..
แค่ยืนอยู่ข้างๆกันแบบนี้... ตลอดไป J
TBC
★★★★
:) Shalunla
ความคิดเห็น