คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [★ Fic exo ★ChanBaek] Ch 12 : I Love U
Love of a friend
Chapter 12:
I Love You
♥Oh Won Bin Ft. Miryo - I Love You
อยากย้อนเวลาให้กลับไป
อยากกอดเธอไว้อีกครั้ง
อยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนตอนแรกที่เราพบกัน
::Luhan::
หนาว..ผม รับรู้แค่นั้นในตอนนี้.. ผมยังปล่อยให้ตัวเองหนาวท่างกลางสายฝนที่ตกลงมาราวกับต้องการจะทรมานตัวเอง ราวกับต้องการจะให้เรื่องทุกอย่างไหลและหายไปกับน้ำฝนที่ตกลงมา ตาของผมได้แต่มองไปข้างในห้องของเซฮุน ... ใช่แล้วล่ะ มันเป็นห้องของเซฮุน ทั้งๆที่เราไม่น่าจะได้ยุ่งเกี่ยวกันตั้งแต่วันนั้น.. ที่สวนหลังโรงเรียน
ตอน นี้ความสงสัยมันผุดเข้ามาในหัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความไม่เข้าใจก็เช่นกัน.. เมื่อเช้าของสองวันก่อนผมกำลังยืนรอชานยอลอยู่หน้าบ้านเหมือนทุกวันแล้วจู่ๆ เซฮุนก็พาผมมาที่นี่.. ผมถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ.. แล้วเซฮุนก็หายไป จนวันนี้แหละที่ผมพึ่งจะได้เห็นเซฮุน
ถ้าผ่านคืนนี้ไปก็สองวันเต็มๆแล้วนะที่ผมถูกเซฮุนพามาที่นี่ เหมือนโดนกักขังยังไงอย่างนั้น
นายทำแบบนี้ทำไม.. โอเซฮุน
“จะ นั่งให้ฝนมันสาดอยู่อย่างนั่นจริงๆใช่ไหมเสี่ยวลู่หาน” ผมไม่ได้มองเจ้าของเสียงที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า น้ำที่ตกลงมาปะทะเข้ากับตาของผม ผมแทบจะไม่มีแรงผิดเปลือกตา แค่รู้สึกว่าตอนนี้หัวของตัวเองมันหนักอึ้ง ผมมันบ้าเองแหละ ผมมานั่งตากฝนทำไมกันนะ
“ฉัน ขอสั่งให้นายเข้ามาข้างในห้องเสี่ยวลู่หาน อย่าให้ฉันต้องใช้กำลัง” ผมยังคงไม่มองหน้าเซฮุนเหมือนเดิมแต่แค่นี้ก็พอจะรู้ว่าเซฮุนทำหน้าแบบ ไหนอยู่
แรงกระตุก ที่แขนอาจจะเรียกว่ากระชากก็ได้และความอบอุ่นจากมือของเซฮุนทำให้ผมหันไปมอง ไม่ใช่ว่าผมอยากจะนั่งอยู่ตรงนี้ แต่ผมไม่มีแรงลุกไปที่ไหนแล้วต่างหาก
แต่ จู่ๆ เซฮุนก็เปลี่ยนเป็นช้อนตัวของผมขึ้นมาแล้วอุ้มมาวางไว้บนเตียง ผมมองตามใบหน้าและเสื้อผ้าของเซฮุนที่ตอนนี้มันเปียกปอนเพราะผม
“เปียก..” ผมพูดออกมาเองแล้วก็รู้สึกตกใจที่เสียงของผมแทบไม่หลงเหลือ
“หึ.. ดูเหมือนนายจะไม่สบายนี่ เรียกร้องความสนใจรึไง” ผมได้แต่มองหน้าของคนที่ผมรักสุดหัวใจด้วยความมาเข้าใจ ผมไม่ได้เรียกร้องความสนใจ ไม่เลย.. ก็แค่ แค่ทุกครั้งที่เห็นฝนตกผมจะคิดถึงเรื่องของเรา คิดถึงวันที่เราเจอกันครั้งแรก ก็เท่านั้น ...
“เลิก ซะเถอะถ้าจะใช้วิธีนี้ บอกเลยว่ามันไม่ได้ผล” เซฮุนบอก ก่อนจะเดินออกไปแล้วปิดประตูดังปัง ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะรู้สึกว่าเปลือกตาของตัวเอง และทุกอย่างมันหนักอึ้งไปหมด ทั้งน้ำเสียงที่ไม่มีความห่วงใยเจือปนอยู่เลย ทั้งสายตาที่แสนจะเรียบเฉย ทุกๆอย่าง
มันทำให้ผมสับสน..
ว่าเซฮุนทำแบบนี้ไปทำไม ต้องการอะไร ผมยอมรับว่าความหวังของผมเพิ่มขึ้นมาจากจุดที่ใกล้เลขศูนย์ตอนที่เซฮุนยอม พูดกับผม ผมบอกเลยว่าความหวังของผมกลับไปอยู่ที่เก่า ที่ใกล้กับคำว่าสิ้นหวัง เมื่อได้สบกับสายตาแสนว่างเปล่าของเซฮุน มันเป็นแบบนี้สลับไปมาเสมอ ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้เซฮุน.. จนผมไม่กล้าคิดอะไรเลย ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบไหนกันแน่ ผมรู้ว่าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะหวังอะไรได้เลย แต่ทำไม ความหวังมันกลับเพิ่มขึ้นมา แล้วก็ลดลงไป ผมควรทำยังไง แล้วอะไรคือทางออกของเรื่องนี้? ผมควรจะกลับจีน หรือควรจะอยู่ที่นี่
ใจผมอยากจะอยู่ที่นี่.. แต่ผมไม่สามารถหาเหตุผลมาบอกตัวเองได้เลยว่าอะไรทำให้ผมควรจะอยู่ที่นี่ ... คงไม่มีหวังแล้วใช่ไหมเรื่องของเซฮุน คงไม่มีทางแล้วล่ะ
“คุณ หนูคะ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าค่ะ แล้วก็นอนพักผ่อนเถอะค่ะ” แม่บ้านของเซฮุนส่งยิ้มอบอุ่นให้ผมก่อนที่จะเช็ดตัวแล้วก็จัดการให้ผมกินยา
“ขอบ..คุณครับคุณป้า” ผมบอกยกยิ้มเล็กๆให้อย่างรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย
ผม ทิ้งตัวลงอย่างหมดแรงบนที่นอนของเซฮุน กลิ่นของเซฮุนที่ผมจำได้ดียังติดอยู่บนที่นอน ทุกตารางนิ้ว ผมรู้สึกอบอุ่นที่จะนอนอยู่อย่างนี้ ผมปล่อยให้น้ำตาแห่งความเหนื่อยล้า ไหลลงมาเรื่อยๆก่อนจะกอดตัวเองเบาๆ ผมควรจะทำยังไงถึงจะเป็นเหมือนเดิมกับเซฮุนได้ ยังพอมีทางเหลืออยู่บ้างไหม?
ไม่มีสินะ... ผมคงจะต้องตัดใจแล้วล่ะ ไม่มีความหวังอะไรเหลือสำหรับผมแล้ว
ผม ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาต่อสายหาชานยอลทันทีที่ผมตัดสินใจได้ ที่จริงผมควรจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้วล่ะ ไม่ใช่รอให้มันผ่านมาเกือบจะสองวันแบบนี้ แต่รู้อะไรไหม ความหวังที่เพิ่มขึ้นมาในหัวใจดวงน้อยๆที่พร้อมจะแตกสลายทุกเวลาของผม หัวใจของผมมีความหวังเพิ่มขึ้นมา มันทำให้ผมไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลย
เสียงรอสายยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ มีเรื่องอะไรนะ ปกติชานยอลจะรับโทรศัพท์ของผมทันที ผมไม่เคยต้องรอแบบนี้
“ชะ.. ชานยอล” ผมกรอกเสียงลงไปทันที
“ทำอะไรน่ะ!!!” เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้น เกือบจะเป็นตะคอกจนผมรู้สึกกลัวเลยกดวางสาย ก่อนที่มือหนาของเซฮุนจะถูกส่งเข้ามากำข้อมือของผมเอาไว้แน่น จนทำให้ผมปล่อยโทรศัพท์ในมือของตัวเองร่วงลงไปที่เตียง
“อ่ะ.. เซฮุน” ผมมองหน้าเซฮุนพร้อมกับทำเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“ฉันถามว่าทำอะไร”
“ทะ..โทรศัพท์” ผมบอกแล้วปิดปากตัวเองเงียบ กลัวเหลือเกินกับเซฮุนในตอนนี้ รู้สึกเหมืนอว่าเซฮุนพร้อมจะขย้ำผมให้ตายคามือทุกเมื่อที่ผมทำอะไรผิดหรือ ไม่ก็ขัดใจเซฮุน
“รู้ แล้วว่าโทรศัพท์ แล้วคุยกับใคร” เซฮุนลดเสียงลงจากการตะคอกผมด้วยเสียงดังเปลี่ยนเป็นกดเสียงลงต่ำ ทำให้ผมกลัวยิ่งกว่าการที่ถูกตะคอกซะอีก .. ไม่ใช่.. เซฮุนที่ผมเคยรู้จัก เซฮุนที่ผมยังรัก คนคนนั้นไม่ได้น่ากลัวแบบนี้
“ชะ..ชานยอล..น่ะ”
“นี่นายจะไม่เลิกยุ่งกับชานยอลจริงๆสินะ เสี่ยวลู่หาน!” เซฮุนตะคอกผมอีกรอบ คราวนี้ยังเอื้อมมืออีกข้างมาจับมือข้างที่พยายามจะแกะมือของเซฮุนของผมไว้
“ทำไม ฉันจะต้องเลิกยุ่งล่ะเซฮุน นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน” ใช่ เซฮุน.. ในเมื่อนายทำแบบนี้ นายก็ไม่เหลือสิทธิ์อะไรในตัวฉันแล้วเหมือนกัน พอกันทีเถอะ
“ฉันบอกแล้วไง ว่าการที่นายทำแบบนั้นแบคฮยอนจะเจ็บปวดมากแค่ไหน นายไม่รู้จริงๆหรอลู่หานความรู้สึกว่าเจ็บปวดน่ะ”
“แบคฮยอนจะเจ็บก็ช่างแบคฮยอนสิ ไม่มีใครอยากเจ็บปวดใช่ไหมล่ะเซฮุน ฉันเองก็ไม่อยากเจ็บปวดเหมือนกัน”
“แต่แบคฮยอนไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย!! ทำไม ถึงเป็นคนแบบนี้ล่ะ นายอย่ามาทำให้ฉันต้องโมโหไปมากกว่านี้นะ ที่ผ่านมาทุกคนยังเจ็บมาไม่พอใช่ไหม ทั้งเรื่องพี่คริส...ใช่ฉันไม่ลืมมันหรอก แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะจดจำนักหรอก แล้วไหนจะเรื่องที่นายจูบกับชานยอล ต่อหน้าฉันแล้วก็แบคฮยอนอีก มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนะเสี่ยวลู่หาน ฉันขอสั่งให้นายเลิกยุ่งกับชานยอล แล้วก็เลิกทำร้ายคนอื่นสักที”
เป็น ห่วงแบคฮยอนมากขนาดนั้นเลยหรอเซฮุน เป็นห่วงคนอื่น เห็นอกเห็นใจคนอื่นมากขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่าฉันจะเจ็บ.. จะรู้สึกแบบไหน
ใช่ จูบนั้นกับชานยอลน่ะ เพื่อให้เซฮุนและแบคฮยอนได้เห็น จูบทั้งๆที่ชานยอลไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยสักนิด จูบที่คิดว่าอาจจะทำให้เซฮุนหึงจนเข้ามาบอกความจริงทุกอย่างในประมาณที่ว่า เซฮุนแค่ต้องการจะแกล้งทรมานผม เซฮุนยังรักผมอยู่ อะไรแบบนั้น แต่มันก็ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย...
“ไม่เซฮุนนายอย่ามาพูด ฉันบอกแล้วไง บอกแล้ว!! ว่านายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งฉันแบบนี้” ผมตะคอกกลับไป ด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายอะไรได้ ก็แค่ไม่ชอบให้เซฮุนเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าผม อาจจะแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ
“ไม่มีสิทธิ์...หึ” เซฮุนใส่แรงลงมาที่ข้อมือของผมมาขึ้นอีกแล้ว เอาให้มันแหลกคามือนายไปเลยสิเซฮุน
“ใช่ ไม่มีสิทธิ์ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะทำให้แบคฮยอนเจ็บปวด ฉันจะทำให้ทุกคนไม่มีความสุขถ้าฉันไม่ได้มี” ผมพยายามจะผลักเซฮุนออกห่างจากตัวขณะที่สายของผมเองก็จ้องเซฮุนอยู่อย่างไม่ คิดจะหลบ ผมจะทำให้มันจบจริงๆนะ พอกันที พอแล้ว ... จริงๆ
“สิทธิ์หรอ ฉันทำให้ตัวเองมีสิทธิ์ได้ไม่ยากหรอกรู้ไหม เสี่ยวลู่หาน!!!!” สิ้นเสียงแข็งกร้าวริมฝีปากของเซฮุนก็บดเบียดลงมาที่ริมฝีปากของผมอย่าง รุนแรง จนผมได้กลิ่นคาวเลือด ผมเม้มปากของตัวเองไว้แน่น ปิดกั้นไม่ให้เซฮุนได้เข้ามาในโพรงปากของผม เซฮุนยังคงไม่ละความพยายามเมื่อเปิดปากผมไม่สำเร็จ มือของเซฮุนที่ผมไม่คิดว่ามันจะไวขนาดนี้ก็เข้ามาในสาบเสื้อของผมซะแล้ว มือหนาลูบไล้ไปมาตามแผ่นหลังและช่องท้องของผม ตอนนี้ผมไม่สามารถขยับร่างกายได้เลยทำได้แค่ดิ้นขลุกขลัก ก่อนที่ร่างทั้งร่างของผมจะสะท้านดังเฮือก เมื่อเซฮุนบีบคลึงที่หน้าอกของผม
“อ๊ะ ปล่อยนะเซฮุนจะทำอะไร” ผมพยายามจะทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของเซฮุน แต่ทำไม่ได้ ผมสู้แรงของเซฮุนไม่ได้เลย
แควก!
:::End Luhan:::
---ตัดฉึบ---
วิ่งไปดูลิ้งค์ในไบโอทวิตไรท์นะ TT^TT
www.twitter.com/chanbaek_92
@ChanBaek_92
“คิดว่าฉันจะทำอะไร นายลงหรือไง เหอะ” น้ำตาแทบจะไหล นี่เซฮุนแค่แกล้งลู่หานเล่นจริงๆหรอ.. แต่สัมผัสเมื่อกี้ ทำไมลู่หานถึงได้รู้สึกว่ามันช่างตรงข้ามกับคำพูดของเซฮุนล่ะ สัมผัสอบอุ่นเมื่อกี้ สัมผัสแบบนั้น ก็แค่แกล้งกันเล่นหรือไง
“เซ..ฮุน” ลู่หานอยากจะร้องไห้ อยากจะร้องไห้จริงๆ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้สัมผัสร้อนๆและทุกอย่างยังเหมือนติดอยู่บนร่างกายของตัว เอง ทำให้หัวใจเต้นระรัวไปหมดเมื่อนึกถึง
เสียงโทรศัพท์ของเซ ฮุนที่หัวเตียงไม่ไกลจากลู่หานมากนักดังขึ้นอีกรอบ ร่างสูงเหลือบมองที่หน้าจอ พอรู้ว่าใครโทรมา ก็ถลาเข้าไปรับโทรศัพท์แทบจะทันที หลังจากที่มันดังตั้งนาน แต่ตอนนั้นเซฮุนยังคงจูบลู่หานอยู่เลยไม่ได้ผละออกไปสนใจโทรศัพท์
“ว่าไงแบคฮยอน” เสียงของเซฮุนทำให้ลู่หานที่คิดจะนั่งร้องไห้เงียบๆกับเรื่องเมื่อสักครู่ หันไปมองอย่างเจ็บปวด.. แบคฮยอน.. แบคฮยอนงั้นเหรอ
ราวกับทุกอย่างอื้อ อึง ลู่หานไม่ได้สนใจเซฮุนและคนในสาย ตาคู่สวยที่กำลังเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาตอนนี้โฟกัสไปที่ข้างนอกระเบียง นอกระเบียง ที่สายฝนยังคงตกกระหน่ำอยู่อย่างนั้น ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเรื่อยๆ
เซฮุนเหลือบมองร่าง บางที่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสใสแว๊บนึง ก่อนจะจงใจเพิ่มระดับเสียงของตัวเองให้ดังกว่าเดิมนิดหน่อย พร้อมกับยิ้มมุมปากออกมาเล็กๆ
“หืม? จะทำแบบนั้นหรอ หึ! ก็แค่...คบกับฉันไหม? ฉันจะทำให้แกลืมมันเอง” ไม่ผิด ลู่หานได้ยินไม่ผิด แต่กำลังหรอกตัวว่าหูฝาด
อยากจะออกไปให้ไกล จากตรงนี้จริงๆ แต่สภาพของลู่หานตอนนี้ไม่พร้อมจะไปไหนทั้งนั้น รอยแต้มสีกุหลาบมีอยู่ปะปรายตั้งแต่ต้นคอลงมาถึงหน้าท้อง ผิวขาวๆตอนนี้เกือบทุกตารางนิ้วกลายเป็นสีแดงอ่อนๆ
ไปคุยกันที่อื่นไม่ได้หรือไงนะ ร่างบางได้แต่คิดในใจ ก่อนจะพลิกตัวหันหน้าเข้าหาผนัง ปิดเปลือกตาลงอย่างรู้สึกอ่อนล้า ทั้งร่างกายและจิตใจ.. เจ็บไปหมดแล้วเซฮุน..
“รัก.. รักแบคฮยอนแล้วจริงๆใช่ไหมเซฮุน .. ไม่เหลือคำว่ารักไว้ให้ฉันสักหน่อย .. ก็ไม่มีเลยหรอ” ร่างบางที่นอนละเมอคงไม่ได้ยินในสิ่งที่ตัวเองพูดไป แต่ทั้งหมดนั่น เซฮุนได้ยิน ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าด้วยความสับสน . .. ได้แต่มองคนที่เค้าพึ่งทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ ได้แค่มอง.. ไม่กล้าทำอะไร
꼬이고 또 꼬였어
คือความสับสน อีกครั้งที่ฉันสับสน
헝클어진 내 머리카락처럼
เหมือนกับเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของฉัน
★★★★
:::Park Chanyeol:::
(ก่อนอื่นจุดพลุกัน !! ในที่สุดชายปาร์คของเราก็ได้บรรยายสักที หลังจากที่ไม่ค่อยได้มีบทพูดอะไรสักเท่าไหร่555)
ทุกคนรู้ไหมครับ.. ว่าผมกำลังเครียดมากแค่ไหน ผมเครียดจนไม่รู้ว่าตัวเองจะคิดเรื่องอะไรก่อนดี ทั้งเรื่องของไอ้ลูกหมา เรื่องของไอ้เซฮุนกับลู่หาน คนที่รับรู้ทุกอย่างอย่างผมควรจะทำอะไรก่อนดี ?
ผมรู้ทุกอย่าง จริงๆนะ ลู่หานน่ะ เป็นคนเล่าทุกอย่างในอดีตของเค้าและเซฮุนให้ผมฟังก่อนที่จะขอร้องให้ผมช่วย ทำให้เซฮุนกลับมาหาเค้า ด้วยการทำเซฮุนหึง แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งแย่... แย่ที่เซฮุนไม่มีปฏิกริยาตอบโต้อะไรเลย
และยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เมื่อไอ้ลูกหมาของผมต้อง เจ็บปวด สายตาแบบนั้นกับท่าทางไร้เรี่ยวของของแบคฮยอน ทำให้มีหลายครั้งที่ผมอยากจะเข้าไปกอดและบอกทุกๆอย่าง แต่ผมเองนั่นแหละที่สัญญากับลู่หานไว้แล้ว ว่าจะช่วยให้เซฮุนกับเค้าได้กลับมารักกันเหมือนเดิมให้ได้
ผมแทบทนไม่ได้ เมื่อเซฮุนดูท่าทางจะสนิทกับแบคฮยอนมากไป มากขึ้น แล้วไหนจะไอ้คนที่ชื่อจื่อเทาอะไรนั่นอีก ผมหึง.. หึง และหึงมากๆด้วยที่มีคนมายุ่งกับแบคฮยอนแบบนั้น ผมจำได้เมื่อแบคฮยอนร้องไห้แล้วกอดผมไว้ ผมไม่รู้จะต้องทำยังไง ควรบอกออกไปเลยไหม ? ความจริงทุกอย่าง
จนแบคฮยอนเริ่ม ห่างออกจากผมไปเรื่อยๆ ผมก็รู้ได้เลยว่าผมคงทนไม่ได้แน่ๆ มันทรมาน ผมไม่มีความสุข แล้วแบคฮยอนเอง.. แบคฮยอนเองก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน
แล้วก็เป็นอีกครั้ง ที่ผมอยากจะตีหัวตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด ตอนที่แบคฮยอนบอกผมออกมาตรงๆ เกี่ยวกับความรู้สึกและความอึดอัดทั้งหมดที่มี แบคฮยอนไม่เคยพูดมันมาก่อน แม้ว่าผมเองจะรู้ตั้งนานแล้วเรื่องความรู้สึกที่แบคฮยอนมีให้ผม และแกล้งทำเป็นไม่รู้มาตลอด แม้จะรู้อยู่แล้ว แต่หัวใจของผมมันพองโตมากแค่ไหนใครจะมารับรู้กับผมล่ะ
แต่ผมก็ไม่ได้พูด อะไรออกไป.. ตอนนั้นในหัวของผมตีกันและสับสนไปหมด เหมือนตอนนี้ ว่าผมควรจะบอกไปว่ารักแบคฮยอนเหมอืนกันใช่ไหม แล้วเรื่องของลู่หานล่ะ? จะเป็นยังไงถ้าผมบอกแบคฮยอนไปแบบนั้น
แต่วันนี้วันนี้ ผมแค่รู้สึกว่ากลัวจริงๆ กลัว ว่าแบคฮยอนจะห่างออกไปจากผมจริงๆ อีกทั้งแก้มแดงๆของแบคฮยอน ตอนที่ผมเข้าไปใกล้ๆ บอกเลยว่าผมไม่สนอะไรแล้วในวินาทีที่ตัดสินใจพูดอะไรบ้าๆออกไป
“ลืมฉันได้เมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะ!!! แล้วฉันจะทำให้แกตกหลุมรักฉันอีกครั้งเลยคอยดู”
ผมไม่รู้ว่าตัวเอง พูดอะไรบ้าๆแบบนี้ออกไปได้ยังไง ผมพูดไปทั้งๆที่ถ้าแบคฮยอนลืมและตัดใจจากผมไปจริงๆ ผมจะต้องทำยังไงให้แบคฮยอนกลับมาชอบผมอีกรอบกันล่ะ ในเมื่อความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมาระหว่างผมกับแบคฮยอนน่ะ ไม่มีใครรู้เลยว่ามันเริ่มจากอะไร หรือเกิดตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีผมก็ไม่สามารถมีความสุขตอนอยู่กับใครได้มากเท่าแบคฮยอน ไอ้ลูกหมาของผมได้อีกแล้ว
ผมไม่รู้หรอกวิธี ที่จะทำให้แบคฮยอนมารักผมอีกรอบ และผมก็คิดว่าแบคฮยอนเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะลืมผมยังไง ดวงตาของแบคฮยอนมันบอกทุกอย่างจริงๆนะ ถ้าใครได้ลองจ้องเข้าไปดูแล้วคุณก็คงจะเข้าใจ แต่ผมไม่ให้ใครจ้องหรอกนะ ผมหวงจริงๆนะคนนี้
แต่หลังจากที่ผมพูด ประโยคนั้นออกไป ผมก็ปล่อยให้แบคฮยอนวิ่งหนีผมไปอีกแล้ว ผมแค่คิดว่าคำพูดนั้นมันจะช่วยให้บรรยากาศระหว่างผมกับแบคฮยอนให้ดีขึ้น ผมเองน่ะ ทิ้งเรื่องของเพื่อนรักอย่างเซฮุนไปไม่ได้หรอกนะ ผมจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จซะก่อน เพราะผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเซฮุนน่ะชอบแบคฮยอนของผมแล้วจริงๆหรือยังไง แต่ผมไม่ยอมแน่ๆ .. ผมไม่ยกแบคฮยอนให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
“รอฉันก่อนนะ แบคฮยอนอีกไม่นาน” ตอนนี้ผมพยายามหาทางออกของทุกอย่างที่ดูเหมือนจะพันกันจนยุ่งไปหมดอยู่ มันต้องมีสักทางสิที่จะทำให้แบคฮยอนไม่ต้องสับสนหรือเจ็บปวดกับการกระทำของ ผม ผมแค่อยากให้ทุกคนมีความสุข ผมอยากจะขอโทษแบคฮยอนสักล้านรอบ กับทุกเรื่องที่ทำให้แบคฮยอนต้องสับสนกับทุกอย่าง
แต่ถ้ามีคนมาถามใน ตอนนี้ว่าผมจะทำยังไงต่อไป บีผมสามารถตอบได้เลย ว่าเรื่องแบคฮยอนต้องมาก่อน คนอื่นจะเป็นยังไง ผมไม่สนแล้วได้ไหม ผมไม่อยากเห็นตาช้ำๆ หน้าซึมๆ และสายตาเศร้าๆของแบคฮยอนอีกแล้ว
ผมละทิ้งคนทั้งโลกได้ ผมปล่อยให้คนทั้งโลกเจ็บปวดได้ แต่ผมไม่สนใจแบคฮยอนไม่ได้หรอก J
ผมจะบอก บอกแบคฮยอน บอกคำนั้นให้ไอ้ลูกหมาของผมได้ยิน
ปาร์คชานยอลรักบยอนแบคฮยอน
TBC
★★★★
:) Shalunla
ความคิดเห็น