{จบเเล้วว} [★ Fic exo ★ ChanBaek]Love of a friend (ft.HH KD)

ลำดับตอนที่ #11 : [★ Fic exo ★ ChanBaek] Ch 10 : (HunHan) Pain&The Past Luhan’s memories

Love of a friend

Chapter 10:

HunHan

Pain&The Past
 

Luhan’s memories

♥ 2AM - One Spring Day

숨쉬는 순간 마다 니 생각이 괴롭혀.

ความคิดถึงที่มีต่อคุณทำร้ายผมทุกๆครั้งที่ผมหายใจ

★★★★

:::Luhan::: 

“ถ้าวันนี้... ใจของฉันมันเต้นแรงกับคนอื่นไปแล้วล่ะ... นายจะทำยังไงเสี่ยวลู่หาน...” ผมเบิกตากว้างมองใบหน้าของเซฮุน อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ถ้ามันจริง... ผมจะรับได้หรอ?

“อะ..อะไรนะ เซฮุน...” ไม่สิ... ผมไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่าที่ได้ยินแบบนั้น ปากพล่อยๆของผมก็เอ่ยคำถาที่แผ่วเบาราวกับมีอะไรหนักๆมากอดทับที่หน้าอกออกไป ทั้งๆที่น้ำตามันไหลออกมามากขนาดนี้

แสบตา...แต่ผมไม่มีแรงที่จะเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ตัวเองหรอกนะ...

            รู้ไหม ? ทำไมผมถึงมาตามหาเซฮุนที่นี่

            รู้ไหม? เพราะอะไร ... เพราะผมคิดว่าเซฮุนจะยังรักผมอยู่...

            เซฮุนจะยังรอผมอยู่เหมือนที่เซฮุนบอก ว่ารอผมได้ทั้งชีวิต...

            ทั้งๆที่เซฮุนเป็นฝ่ายหนีผมมา.. ผมก็ยังหวังอยู่ว่าเซฮุนจะยังรักและรอผม

            ผมแค่คนเดียวเท่านั้น ที่จะได้ครอบครองหัวใจของโอเซฮุน ...

★★★★

매일 그대 때문에 울고 웃던 날

ทุกวันนี้ผมร้องไห้และหัวเราะก็เพราะคุณ

하루 온종일 설렘 뿐이던 날

วันทั้งสันหัวใจผมมันก็เต็มไปด้วยความสั่นไหว

            ไม่มีเสียงใดใดออกมาจากปากของเซฮุน... ผมทำได้แค่ใช้ดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตามองลึกลงไปในดวงตาของโอเซฮุน... แต่ผมมองไม่เห็นอะไรเลย มันเลือนลางไปหมด

            แววตาที่นายมองฉันตอนนี้มันเป็นยังไงนะเซฮุน...

            นายจะยังมองฉัน... เหมือนวันนั้น ที่เราเคยมองกันอยู่ไหม?

            นายยังจะยิ้มให้ฉันแบบวันนั้น  วันที่เรามีความสุขกันได้อยู่ไหม?

            ฉันต้องการมันมากเลยเซฮุน .. ไม่ต้องบอกว่ารักฉันก็ได้ แต่

“... อย่าเย็นชากับฉันแบบนี้” ผมหลับตาลงทำให้น้ำใสใสที่คลอเต็มอยู่รอบดวงตาที่พร่ามัวรวมตัวกันเป็นหยดแล้วใหลตกลงสู่ที่ต่ำ

แต่แล้วผมก็ต้องหลับตาอีกรอบ เมื่ออยู่ๆ ก็มีลมพัดมา พร้อมกับเสียงฟ้าที่จู่ๆก็ร้อง... ครืนๆ

ฝน... กำลังจะตกสินะ...

ฝนตก... เหมือนวันแรกที่เราเจอกัน...

★★★★

어떡하죠 하나하나 쌓여진 추억들 아직 선명한데. . .

ผมจะทำเช่นไรกับเรื่องราวที่ผ่านมานี้ดี มันยังคงไม่ลบเลือนไป. . .

            “ไม่เป็นไร เอาร่มเราไป แล้วกลับไปก่อนเลยนะซิ่วหมิน” ผมยกยิ้มให้เพื่อนน่าตาน่ารักของผม แล้วจัดการยัดร่มใส่มืออวบของซิ่วหมิน

            “ไม่เป็นไรแน่นะ ขอบใจนะ เสี่ยวลู่ ^__^ ” ผมพยักหน้าให้ซิ่วหมินไป ก่อนจะละสายตาจากทุกอย่าง แล้วมองออกไปที่พื้นคอนกรีตของถนนหน้าอาคารเรียนที่ตอนนี้ไม่มีตารางนิ้วไหนที่ไม่ถูกปกคลุมด้วยสายน้ำที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

ผมยื่นมือของตัวเองออกไปรับน้ำฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย หลับตา... แล้วสูดหายใจเอาความรู้สึกสดชื่นเข้าไปเต็มปอด...  ความรู้สึกเย็นวาบและเปียกชุ่มแล่นเข้ามาเรื่อยๆ เมื่อผมก้าวขาพาร่างกายของตัวเองออกไปข้างนอก

เดินตากฝนกลับบ้านดีกว่าวันนี้ J

ผมบอกตัวเองในใจ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่แม้จะมีน้ำหยดลงมา แต่ก็ยังคงสีฟ้าสดใส ผมยิ้มออกมาเมื่อมองภาพนั้น

“... เหมือนวันนี้จะมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นเลยเนอะ” ผมที่หยุดเดินแล้วหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ที่จู่ๆก็พูดอะไรไม่รู้ออกมา

ผมเดินยิ้มมาเกือบตลอดทางด้วยความอารมณ์ดี ฝนตก..อากาศสดชื่นแบบนี้ ทำไมผมชอบจัง? แต่ผมจะชอบมากกว่านี้ ถ้าร่างกายผมไม่ได้ประท้วงว่ามันกำลังหนาว

ใช่ผมหนาว... หนาวจนต้องเม้มริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น แล้วน้ำฝนที่หยดลงมาก็ดันใหลเข้าตาผมอย่างไม่ขาดสาย

ทำไมมันหนาวอย่างนี้ !

ผมยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองเพื่อไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่เต็มใบหน้าของตัวเองออกไปให้หมด จากนั้นความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ก็เข้ามาให้ผมได้สัมผัส...

แค่เพียงผมได้สบสายตากับใครคนหนึ่ง..

ร่างสูงในร้านคอฟฟี่ชอปที่คุณแม่ชอบให้ผมซื้อเค้กกลับไปให้กิน ร่างสูงกับใบหน้าขาวๆ และริมฝีปากสีแดงสดที่กำลังดูดน้ำจากแก้วสีเขียวอ่อน นิ้วมือเรียวยาวที่จับแก้วไว้หลวมๆ  แม้จะผ่านหยดน้ำที่เทลงมาจากบนฟ้า และกระจกใสใสที่เต็มไปด้วยไอน้ำ .. .

แต่ทำไม? ภาพของคนคนนั้นมันกลับชัดเจน.. และทำให้หัวใจของผมเต้นผิดจังหวะ

ขาของผมก้าวไปเรื่อยๆ ราวกับต้องมนต์ ผมเดินตรงไปยังร้านคอฟฟี่ชอปอย่างไม่ลังเล สายตาของผมตอนนี้มองเห็นแค่ใบหน้าขาวที่แสนหล่อเหลา แค่นั้น ...

ใกล้... เข้าไปทุกที... ผมกำลังเดินเข้าไปใกล้ คนที่ทำให้ใจผมเต้นระรัวอย่างไม่เคยเป็น...

ผมหัวเราะน้อยๆ เมื่อจู่ๆ คนคนนั้นก็ทำท่าเหมือนสำลักอะไรสักอย่าง ก่อนจะละสายตาจากผมไป ..

“แฮ่!!” ผมยิ้มออกมาและหัวเราะอย่างบ้าบอ ที่แกล้งคนตรงหน้าที่ห่างกันแค่กระจกกั้นสำเร็จ เกือบจะตกเก้าอี้แหนะ แม้แต่ใบหน้าตกใจผมก็ยังรู้สึกว่ามันน่ามอง . .

 ผมไม่รู้ว่าตัวเอง ทำอะไรแบบนี้กับคนที่ไม่เคยคุยกันสักครั้งได้ยังไง เค้าจะมองผมเป็นคนแบบไหนล่ะเนี่ย  ดูสิ เงียบเลย เอาแต่มองผมด้วยใบหน้านิ่งๆแบบนั้น ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนมองผมอยู่ก่อนนะ ใช่แล้ว! เค้ามองผมก่อนนี่นา

นาย มองฉันทำไมหรอเมื่อกี้ ?

ผมตัดสินใจพ่นลมหายใจของตัวเองลงไปใส่กระจกของร้านคอฟฟี่ชอป หวังว่าเจ้าของร้านที่มีตาคล้ำๆแบบแพนด้าจะไม่ว่าผมหรอกนะ

ผมเขียนตัวหนังสือกลับด้านใช้ได้ทีเดียว นี่เป็นอีกทักษะหนึ่งที่ผมภูมิใจนักภูมิใจหนา ผมเก่งใช่ไหมล่ะ? ^^

ผมทำอะไรไม่ถูก เมื่อจู่ๆสายตาของคนตรงหน้าก็ไม่ได้มองใบหน้าผมอีกต่อไป คราวนี้เค้าจ้องเข้ามาในดวงตาผม ในดวงตาของผมซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันสื่อความหรือทำสายตาแบบไหนอยู่ ผมทำได้แค่เบิกตากว้างปล่อยให้เค้าได้ค้นหา ค้นลึกลงไปในดวงตาของผม . . .

“ฉันชื่อเซฮุนนะ โอเซฮุน... นายชื่ออะไร” ผมตั้งตัวแทบไม่ทัน เมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็วิ่งฝ่าสายฝนออกมาหาผม จนตอนนี้เปียกไปหมดแล้ว

สูงกว่าผมจริงๆด้วยแหะ สูงกว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีก..

“ฮะๆ เปียกหมดเลย นายไม่น่าวิ่งออกมาเลยนะ” ผมไม่ได้ตอบคำถามของร่างสูงตรงหน้า แต่กลับถือวิสาสะเอื้อมมือของตัวเองไปลูบหยดน้ำที่เกาะอยู่บนใบหน้าขาวนั่นแทน

“เซฮุนสินะ” ผมพึมพำเบาๆ พร้อมกับยกยิ้มขึ้นมา ... ผมเบิกตากว้างขึ้นนิดหน่อย เมื่อจู่ๆความรู้สึกอบอุ่นก็เข้ามาที่มือผมพร้อมกับสัมผัสแข็งแกร่งจากมืออบอุ่นของเซฮุนที่เข้ามาแทนที่ความเย็นจากการที่ตากฝนมานาน

“ลู่หาน เสี่ยวลู่หาน ชื่อของฉัน J ”  ผมยิ้ม.. ยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติให้เซฮุน ก่อนที่ผมจะโดนเซฮุนดึงเข้าไปในร้าน อย่างลืมเกรงใจเจ้าของร้าน.. ตัวผมเปียกขนาดนี้ เจ้าของร้านจะไม่ว่าเอาหรอ?

แต่ตอนนี้ผมไม่สนแล้วล่ะ... ว่าใครจะว่ายังไง..

คนตรงหน้าทำให้ผมรู้สึกดี อบอุ่น และใจเต้นแรง... แรงจนผมอาจลืมไป.. ว่าในใจของผมเคยมีใครอยู่..

ตั้งเต่วันแรกที่ได้พบกัน.. ผมกับเซฮุนสนิทกันอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับความรู้สึกดีดี ที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีอะไรมาฉุดรั้ง .. มากขึ้น .. และยิ่งมากขึ้นทุกที

ผมที่ยิ้มเก่งอยู่แล้ว มักจะยิ้มมากกว่าเดิมเวลาที่อยู่กับเซฮุน.. ทุกครั้งที่เห็นใบหน้านิ่งๆของเซฮุน ผมจะรู้สึกดี แม้ผมจะชอบเซฮุนเวลายิ้มมากกว่าก็เถอะ แล้วก็เป็นผมนี่แหละ ที่ทำให้เซฮุนยิ้มออกมาได้ง่ายๆ

ความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนกันมันมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้ใช้เวลานานในการที่จะทำให้มันเกิดมา เพราะคนคนนี้คือโอเซฮุน คนที่ทำให้ผมใจเต้นแรงตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน เพราะเป็นคนคนนี้ ผมเลยเลือกที่จะทรยศคนที่ดีดี คนหนึ่ง โดยไม่ได้คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้

เรื่องของผมกับเซฮุนอาจจะง่ายกว่านี้ ถ้า...

“นะ..นี่คนนี้ ใครหรอฮะพี่คริส” ผมมองรูปโพลารอยด์ที่ร่วงลงมาจากกระเป๋าตังของพี่คริส ที่ผมเป็นคนเก็บขึ้นมาอย่างอดตกใจไม่ได้

นี่มันรูปของเซฮุน.. กับพี่คริส

พี่คริสคือแฟนของผมเอง... แฟนคนแรกของผม คนที่คอยเป็นห่วงเป็นใย คนที่ทำทุกอย่างเพื่อผมมาตลอด คนดี คนที่ไม่เคยทำให้ผมเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว...

พี่คริสเป็นแฟนคนแรก.. เป็นครั้งแรกของผมในหลายๆอย่าง

จูบแรก.. ใช่จูบแรกของผมเป็นของพี่คริส.. แล้วผมก็ไม่เคยลืม ว่ามันคือครั้งเดียว ที่ใจผมเต้นเพราะผู้ชายคนนี้

ไม่สิ... จะเรียกว่าใจเต้นเพราะพี่คริสก็อาจจะไม่ถูก เพราะผมว่า ต่อให้เป็นใคร.. ไม่ว่าใครก็ตาม กับความรู้สึกแปลกใหม่และวาบหวามที่ทำให้ขนอ่อนผมลุกไปทั้งร่างแบบนั้น ไม่ว่าใคร ใจผมก็คงจะเต้นแรง...

“อ่อ.. นี่น่ะเหรอ น้องชายพี่เอง โอเซฮุน..” ผมอึ้งไปนิดหน่อย แต่ก็พยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด “ทำไมหรอ? มีอะไรหรือเปล่า” ผมคงจะปิดใบหน้าที่ฉายถึงความกังวลไว้ไม่อยู่สินะ

พี่คริสก็เป็นแบบนี้ทุกที... มักจะสนใจผมเสมอ เวลาที่อยู่ด้วยกันทุกอย่างของผมมักจะอยู่ในสายตาของพี่คริส

“อ่า.. เปล่าฮะ..” ผมเม้มริมฝีปากแน่น  ใครไม่มาเจอแบบผมไม่รู้หรอก ว่าตอนนี้ผมกังวล สับสน และอึดอัดมากแค่ไหน..

พี่ชายของเซฮุนหรอ...

★★★★

생각나요 손 때 묻은 우리의 흔적들 어제 일만 같죠

ผมยังจำร่องรอยของเราเราที่ติดอยู่ทุกหนทุกแห่งได้

"ลู่หาน... เราเป็นแฟนกันไหม?"  นี่ไง.. มาแล้ว คำที่ผมกลัวที่จะได้ยินไปพร้อมๆกับอยากที่จะได้ฟัง..

ผมควรทำยังไงต่อไปดี . .

"คือ... เอ่อ...”  ผมมองหน้าของเซฮุน ที่มองมาอย่างสั่นไหวและแสนจะตื่นเต้น “รอเราก่อนนะเซฮุน เราขอเวลาก่อนนะ" ผมบอกและรอยยิ้มที่เคยปรากฏอยู่บนใบหน้าของเซฮุน.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว และนั่นทำให้หัวใจของผมแกว่ง..

"หมายความว่ายังไง... นายไม่ได้รู้สึกเเบบเดียวกับฉันเหรอลู่หาน.." ผมอยากจะร้องไห้เมื่อได้ยินคำถามกดดันแบบนั้นจากเซฮุน แต่ผมจะตอบเซฮุนว่ายังไงดีล่ะ

เซฮุน ขอโทษนะ ฉันเป็นแฟนของพี่ชายนาย... แบบนี้หรอ???

“ไม่ใช่นะเซฮุน ฉันแค่อยากให้เวลาฉันสักพัก ถ้าความรู้สึกที่อยู่ในใจนายมันคือคำว่า รัก แล้วล่ะก็ ความรู้สึกของเรามันตรงกันนะเซฮุน... รอฉันก่อนนะ” ใช่.. รัก ผมรักเซฮุนเข้าแล้ว ผมไม่เคยหลอกตัวเองในข้อนี้ ทุกรอยยิ้มทุกความรู้สึกที่เกิดจากเซฮุนคนนี้ ทำให้ผมมั่นใจได้เลยว่า

มันคือความรัก...

“รอฉันก่อนนะ”  เซฮุนยิ้มออกมาแล้ว...

“ได้สิลู่หาน ให้รอทั้งชีวิต ฉันก็รอได้ อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นอีกนะ” เซฮุนดึงผมเข้าไปกอด ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ตอนนี้ผมแทบจะยิ้มออกมาไม่ได้ ความรู้สึกอึดอัด ความกังวลตอนนี้มีอยู่เต็มในใจของผม

ขอบคุณนะเซฮุน ขอบคุณจริงๆ ที่นายไม่ถาม

แล้วก็  . . .

ขอโทษนะเซฮุน... ขอโทษที่ไม่ได้บอกนาย

ขอโทษจริงๆ เซฮุน แล้วฉันจะบอกนาย ขอเวลาฉันก่อนนะ รอฉันแบบที่นายพูดไว้นะ . . .

★★★★

열심히 사랑했었다고

 ผมยังคงกล้าพูดออกมาได้อย่างเต็มปาก

 자랑스레 얘기할거라 믿었는데

 ว่าผมนั้นยังรักคุณเหลือเกิน

แต่แล้วผมก็ปล่อยให้เวลาผ่านไป . . .จนผมไม่ทันได้ตัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความจริง ที่ผมควรจะเผชิญกับมันตั้งนานแล้ว มาถึงวันนี้.. ผมไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้เลย

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่แสนอึดอัดในบ้านของพี่คริส มันบีบหัวใจผมได้ไม่เท่าน้ำตาที่หยดลงมาจากดวงตาของเซฮุน ดวงตาที่เคยจ้องมองผมด้วยรอยยิ้มสดใส กำลังหม่นแสงลงเพราะการกระทำอันแสนจะเห็นแก่ตัวของผม

อยากจะขอโทษ อยากจะอธิบาย ... แต่ไม่มีช่องให้คนนิสัยไม่ดีแบบผมได้พูดกับเซฮุนเลย

ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมไปเปิดตัวอย่างเป็นทางการที่บ้านพี่คริส.. วันนั้น วันที่เซฮุนร้องไห้ออกมาเพราะผม จากวันนั้น เซฮุนก็ปิดโทรศัพท์ ผมพยายามจะติดต่อ แต่ก็ทำไม่ได้ พยายามไปในทุกที่ที่เคยไปด้วยกัน พยายามหาโอกาสไปเจอที่โรงเรียน แต่ไม่มีเลย.. ที่ผมจะได้ปรับความเข้าใจกับเซฮุน

ผ่านไปเป็นอาทิตย์ จนวันนี้ ที่ผมเจอเซฮุนโดยบังเอิญ ที่อุโมงค์เชื่อมของอาคารเรียน

ผมไม่รออะไรอีกแล้ว ผมวิ่งเข้าไปกอดเซฮุน เพราะกลัวว่าเค้าจะหนีผมไป น้ำตาผมไหลออกมาในทันทีเหมือนเด็กร้องไห้ “อย่าเงียบแบบนี้สิเซฮุน... อย่าหายไปแบบนี้ ฮึก” เซฮุนยอมให้ผมกอด อยู่อย่างนี้แต่ก็ไม่ได้กอดผมตอบ หรือพูดอะไรออกมาเลย

“ขอโทษที่ไม่ได้บอก..ว่าฉันกับพี่คริส... ฮึก เพราะฉันกลัวว่านายจะเป็นแบบนี้..ขอโทษเซฮุน”

“นาย..รู้มาตลอดว่าฉันเป็นอะไรกับพี่คริสหรอลู่หาน” แรงบีบที่ไหล่ของผม ทำให้ผมเบหน้าเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเจ็บ แต่อะไรก็เจ็บไม่เท่าใบหน้าที่ผิดหวังและเต็มไปด้วยความสับสนของคนตรงหน้า คนที่วันนี้ ผมรักเค้าสุดหัวใจ

“ไม่ใช่นะ ฉันก็พึ่งรู้... แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันรักนายเซฮุน.. รอฉันก่อนนะ.. ฉันจะบอกเลิกพี่คริส” ผมเลือกที่จะใช้คำว่ารักของผมรั้งเซฮุนเอาไว้ .. เพื่อให้เซฮุนได้รู้ ว่าผมเลือกเค้า.. ไม่ใช่ใคร

“แล้วก็มาคบกับฉันอย่างนั้นเหรอ... นั่นมันพี่ชายฉันนะลู่หาน” เซฮุนมองผมด้วยสายตาที่แสดงความไม่เข้าใจ

“แต่ฉันไม่ได้รักพี่คริส...” ทำไมผมจะไม่รู้ว่าตัวผมเองรักใคร .. เพราะผมรู้เลยเลือกที่จะทำแบบนี้  “และเราก็รักกันไม่ใช่หรอเซฮุน...”

ตอนนี้คำว่ารักที่มีต่อเซฮุนทำให้ผมไม่สนใจใครอีกต่อไปแล้ว

“พี่คริสจะต้องเข้าใจนะเซฮุน... รอฉันก่อนนะ” ผมบอกก่อนจะทาบริมฝีปากของตัวเองลงไปที่กลีบปากสีแดงสดของเซฮุนอย่างต้องการให้เซฮุนมันใจ  . . .

. . .

“ฉันรักนายจริงๆนะ เซฮุน...”

. . ..

“พี่คริส... เอ่อ.. เรา..เลิกกันไหม?” ผมพูดออกมาเบาเกือบแทบจะไม่ได้ยิน ทั้งๆที่ผมเองตั้งใจว่าจะตัดพี่คริสให้ขาด เพื่อเซฮุนแล้วนะ แต่พอผมได้เห็นสายตาที่มองผมด้วยความห่วงใยเสมอ ไหววูบ นั่นทำให้ผมใจแกว่ง

“ไม่เลิกไม่ได้หรอ..อาลู่...”  พี่คริสที่ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาเพราะคนโลเลอย่างผม พี่คริสที่มักจะยิ้มให้ผมเสมอ ตอนนี้ พี่คริสร้องไห้...  ผมรู้สึกแย่กับตัวเองเหลือเกิน รู้สึกแย่ จนแทบไม่กล้าจะหายใจ

“รักคนไปอื่นแล้วหรอ...”  ผมควรจะตอบว่าอะไร.. ใช่ฮะ ผมรักคนอื่นแล้ว เซฮุน น้องชายพี่คริสไงฮะ แบบนี้หรอ? ใครก็ได้แค่บอกผมสิ ว่ามันคือสิ่งที่ผมควรทำ

แค่บอกผม ว่ามันคือสิ่งที่ผมจะทำเพื่อตอบแทนความรักที่พี่คริสมีให้ผม ความห่วงใย ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่คริสให้ผม บอกผมสิ ว่าผมควรจะพูด ..

ตอนนี้ความรู้สึกผิดต่อพี่คริสมันถาโถมเข้ามาหาผมอย่างไม่ขาดสาย ทุกภาพความทรงจำ ที่พี่คริสมักจะทำเรื่องดีดีให้ผมเสมอมา สะท้อนกลับมาในความทรงจำของผมราวกับมีใครเอาภาพเหล่านั้นมาฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัวของผม

ขอโทษนะ.. เซฮุน ฉันทำร้ายพี่คริสไม่ได้

“พี่รักนายนะอาลู่...อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ...” ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะยอมให้พี่คริสได้เข้ามาครอบครองริมฝีปากของผม ความรู้สึกเปียกชื้นจากน้ำตาบนใบหน้าที่สัมผัสกับแก้มของผม ทำให้ความรู้สึกผิดยิ่งมากขึ้น  มากขึ้น

รอฉันอีกหน่อยนะเซฮุน.. รอให้พี่คริสเข้มแข็งมากกว่านี้ แล้วฉันจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องสักที

ถ้าไม่ติดว่า.. มันสายเกินไปแล้ว ..

“เซฮุน กลับเกาหลีไปแล้ว” ผมแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อพี่คริสพูดประโยคนี้ออกมา

“อะ.. อะไรนะฮะ พะ..พี่คริส วะว่าอะไรนะฮะ” ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาและร้องไห้อย่างไม่อายใคร ลืมไปว่าผมควรจะทำหน้าแบบไหนเมื่อพี่คริสพูดถึงน้องชายของพี่คริส.. ลืมไปแล้ว ว่าคนตรงหน้าเป็นพี่ชายของเซฮุน

“เป็นอะไรไปอาลู่” พี่คริสดึงผมเข้าไปกอด อ้อมกอดของพี่คริสยังคงอบอุ่น เป็นแบบนี้เสมอ.. แต่มันก็แค่พี่ชาย ความรู้สึกที่มีต่อพี่คริส ตอนนี้มันเป็นแค่พี่ชายคนหนึ่งแค่นั้นจริงๆ

“ผมรักเซฮุน พี่คริส... ผมขอโทษ แต่ผมรักเค้า” ผมพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ แม้จะรู้สึกออ่อนแรงก็ตาม

แต่มันไม่ทันแล้ว . . . เซฮุนหนีผมไปแล้ว  เค้าจากผมไปแล้ว

★★★★

괜찮아 괜찮아 괜찮아

ไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่เป็นไร

모두 다 여기 놓고 가면 돼

ผมเองก็อยากจะทิ้งเรื่องราวทุกสิ่งไว้ที่นี่

추억들 흔적들 모두

ทั้งความทรงจำและทุกสิ่งทุกอย่าง

ผมยังจำได้ดี ทุกความเจ็บปวด ทุกสิ่งทุกอย่าง ผมใช้ชีวิตที่ไม่มีเซฮุนอย่างเจ็บปวด แต่ละวันของผมช่างยาวนานเหลือเกิน . ..

คุณพ่อคุณแม่ของผมไม่ยอมให้ผมมาตามหาเซฮุนที่เกาหลี ... บอกว่าผมยังเด็กเกินไปที่จะทำอะไรแบบนั้น ผมก็รอ รอจนกว่าวันที่พ่อและแม่จะไว้ใจให้ผมได้ทำในสิ่ที่ต้องการ

แต่ละวันของผมมันเจ็บปวดก็จริง แต่ความหวัง ของผมก็ยังมี แค่ขอให้เซฮุนยังไม่เปลี่ยนไป แค่ขอ.. . ขอแค่เซฮุนยังรอผมอยู่

ผมหวัง และคิดว่ามันเป็นแบบนั้น ... เพื่อให้ตัวเองมีกำลังใจที่จะหายใจในแต่ละวัน

แล้วอะไรคือสิ่งที่ผมเจอ. . . ผมเจอเซฮุนที่เย็นชา เจอเซฮุนที่ทำเหมือนไม่รู้จักผม ไม่เคยรักกัน เจอเซฮุนที่เอาเตแป็นห่วงคนอื่น เจอเซฮุนที่ไม่หึง ไม่หวงผม ...

เจอ .. เซฮุนที่พูดออกมาเต็มปาก ว่าชอบคนอื่น ...

หรือนี่มันอาจเป็นสิ่งที่ผมสมควรได้รับตั้งแต่แรกแล้วนะ กับการที่หลายใจโลแบบนั้น กับการที่ทำตามสัญญาที่บอกเซฮุนไม่ได้ กับการที่ทำร้ายพี่คริสที่ดีกับผม

แล้วสุดท้าย  

คนที่เจ็บที่สุดก็คือคนนิสัยไม่ดีอย่างผม

“กลับมาเป็นเหมือนเดิม. . . ได้ไหมเซฮุน” ผมกอดเซฮุนเอาไว้แน่น

 

“ขอโทษเซฮุน ลู่หานขอโทษ”

เซฮุนนิ่งจนผมไม่รู้ว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่

ผมกอดเซฮุนอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางสายฝนเม็ดใหญ่ๆที่เทลงมาอย่างหนัก จนรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งร่างกาย และจิตใจ

วันนั้น.. ฝนก็ตก วันที่เราพบกับครั้งเเรก

แต่วันนั้น . . .ท้องฟ้ามันสดใสกว่าวันนี้ ท้องฟ้าไม่ได้มืดมัวแบบวันนี้ 

เราจะเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เลยหรอ เซฮุนอา . . .

TBC

★★★★

:) Shalunla