{จบเเล้วว} [★ Fic exo ★ ChanBaek]Love of a friend (ft.HH KD)

ลำดับตอนที่ #1 : [★ Fic exo ★ ChanBaek] :: Intro::

:) Shalunla

Love of a friend

::Intro::

♥Peach - IU
 

자꾸 눈이 가네 하얀 그 얼굴에

สายตาฉันคอยมองไปทางหน้าขาวๆ นั้นอยู่เรื่อย

질리지도 않아 넌 왜?

ไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง ทำไมนะเธอ?

슬쩍 웃어줄 땐 나 정말 미치겠네

เวลาเธอยิ้มน้อยๆ ฉันแทบจะเป็นบ้า

어쩜 그리 예뻐 babe

ทำไมงดงามอย่างนี้นะ ที่รัก

       뭐랄까 이 기분

จะพูดยังไงดีนะ ความรู้สึกนี้

널 보면 마음이 저려오네 뻐근하게

มองเธอทีไรใจฉันก็ทั้งเคลิ้มทั้งเจ็บปวดทุกที

★★★★

     แฮ่กๆๆ

ร่าง สูงหยุดหอบหายใจอย่างหนัก เมื่อขายาวๆ ของตัวเองได้หยุดพัก จากที่วิ่งไปมาเกือบจะรอบโรงเรียน เหงื่อเม็ดใสใส ผุดตามใบหน้าหล่อเหลา จนถ้าใครมาเห็นคงคิดว่า คนคนนี้ไปออกกำลังกายอย่างหนักมาเป็นแน่

            สายตาของร่างสูงบัดนี้ทอดมองไปยังคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าของสวนหลัง โรงเรียนใกล้ๆกันเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาบรรเทาความร้อนของอากาศตอนเกือบ เที่ยงวันนี้ได้อย่างดี  มือหนาปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเค้านึกหงุดหงิดที่ร่างกายของตัวเองมีระบบเผาผลาญที่ดี รอยยิ้มที่มุมปากถูกยกขึ้น เมื่อมองไปยังคนตัวเล็กที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือลงไป
 

ปล่อยให้ตามหาซะตั้งนาน นะไอ้ลูกหมา J
 

ปาร์ค ชานยอล คิด ในใจก่อนที่จะคิดวิธีแก้แค้นไอ้ลูกหมาที่ทำให้เค้าต้องวิ่งตามหาเกือบทั่ว โรงเรียน ในขณะที่เค้าเหนื่อยกับการวิ่งตามหา ไอ้ลูกหมาตัวนี้กลับโดดเรียนมานอนหลับที่หลังโรงเรียนอย่างสบายใจ หึหึ แกล้งปลุกให้ตื่นซะเลย

ร่าง สูงทิ้งตัวนั่งลงข้างคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่อย่างเบาที่สุด เพราะไม่ต้องการให้คนตัวเล็กตกใจตื่นขึ้นมาก่อนที่เค้าจะได้แกล้ง เดี๋ยวหมดสนุกกันพอดี ฮี่ๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นใบไม้ที่พึ่งตกลงมาจากต้น มือหนาจัดการหยิบใบไม้ผู้โชคดีขึ้นมา แล้วนำมันไปเขี่ยๆ ที่ปลายจมูกรั้นของร่างบางที่นอนหลับอยู่

เป็นผลที่ทำให้คิ้วของคนตัวเล็กขมวดเข้าหากัน และต้องย่นจมูกเพราะมีสิ่งรบกวน ใบหน้าของคนตัวเล็กยามที่ย่นจมูกขึ้นลงไปมา พร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย ทำให้ร่างสูงที่มองอยู่ต้องกลั้นขำอย่างหนัก แต่จนแล้วจนเล่าร่างเล็กก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมาโวยวายใส่เค้าซะที ทำให้ปาร์ค ชานยอลเขวี้ยงใบไม้ผู้โชคร้ายนั้นทิ้งอย่างหมดผลประโยชน์  
 

หลับลึกจังนะไอ้ลูกหมา เอ...แต่เค้าว่ามีอีกวิธีหนึ่งที่ทำให้คนตื่นได้ แต่ไอ้หมามันจะตื่นไหมเนี่ย หรือต้องตะโกน?
 

คิ้วของปาร์คชานยอลเริ่มขมวดขึ้น ถ้าทำให้ไอ้ลูกหมาตกใจตื่น แล้วมันดันแหกปากเสียงดัง อาจารย์ฝ่ายปกครองไม่ต้องเรียกเค้าสองคนไปนั่งคุยกันในห้องปกครองเพราะโดด เรียนหรอกหรือ คงต้องใช้วิธีนั้นแล้วล่ะ โอกาสเกือบเป็น 0% ที่ไอ้ลูกหมาจะตกใจตื่นขึ้นมาโวยวาย
 

ร่างสูงก้มลมไปใกล้กับใบหน้าของคนตัวเล็ก จนได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ใบหน้าขาวเนียน ริมฝีปากสีพีชอ่อนๆอย่างคนสุขภาพดี จมูกเล็กๆรับกับตาเรียวๆของคนตรงหน้า ทำให้ปาร์ค ชานยอลหายใจแกว่งไปเกือบสามวิได้ ลมจากปากของคนตัวสูงเป่าลงไปที่หน้าผากของร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ จนผมหน้าม้าที่ปรกหน้าผากขาวๆนั่นแตกตัวออกจากกัน ทำให้คนตัวเล็กที่หลับอยู่เริ่มขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง

             หลังจากที่สัมผัสถึงสายลมอ่อนๆกลิ่นมิ้นท์ที่เป่ารดใบหน้าของตัวเองอยู่สักพัก เปลือกตาของคนตัวเล็กก็เริ่มขยับ พร้อมกับเปิดเปลือกตาขึ้นมา และตามด้วยการกระพริบตาหลายๆครั้งเพื่อปรับโฟกัส เมื่อจัดการปรับโฟกัสเรียบร้อยแล้ว ตาเรียวก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า มันชัดเจนกว่าที่จะคิดได้ว่าตัวเองอยู่ในความฝัน  คนตัวเล็กสบตากับร่างสูงอยู่สักพัก ไม่ทันได้สังเกตว่าคนตัวสูงตรงหน้าทำหน้าแบบไหนอยู่  แล้วก็เอื้อมมือเล็กๆนั่น มาหยิกแขนตัวเอง  

เจ็บ!!!  เราไม่ได้ฝันจริงๆสินะ
 

คน ตัวเล็กคิดในใจ ก่อนจะตกใจ แล้วรีบลุกขึ้นมานั่ง .... แต่การลุกขึ้นครั้งนี้ คงจะผ่านไปด้วยดีแน่ๆ ถ้าคนตัวเล็กไม่ลืมไปว่า ใบหน้าของคนที่ทำให้เค้าตกใจ อยู่ห่างกันแค่คืบ ส่งผลให้หน้าผากของเค้าชนเข้ากับหน้าผากของคนตัวสูงอย่างจัง

“โอ้ย!!” ร่างสูงกุมหน้าผาก พร้อมกับทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
 

“ชะ..ชานยอล เจ็บมากไหม” บยอน แบคฮยอน ลืมความเจ็บของตัวเองเมื่อครู่ซะสนิท ถลาเข้าไปดูหน้าผากของชานยอล เมื่อเห็นใบหน้าของร่างสูงบิดเบี้ยว ราวกับโดนมีดแทง

“เจ็บสิ ถามได้! ไอ้ลูกหมา นี่แกจะตกใจอะไรวะ” ชานยอลจับมือของแบคฮยอนไว้เมื่อ มือเล็กๆนั่นพยายามจะมาแตะหน้าผากอันแสนบอบช้ำของเค้า
 

“ก็ ฉันตกใจนี่ เล่นโผล่หน้าพร้อมกับหูกางๆของแกมาใกล้แบบนั้นน่ะ” แบคฮยอนว่าพลางหันหน้าไปทางอื่น เพราะเค้าเริ่มรู้สึกร้อนๆตามใบหน้าเเละข้างแก้มแปลกๆ
 

“เออๆ ฉันผิดเองก็ได้ ไหนมาดูซิ หน้าผากแกล่ะ เจ็บไหมเนี่ย ไอ้ลูกหมา” ชานยอลจัดการจับหน้าเล็กๆของแบคฮยอนให้หันมาสบตากับเค้า แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อหน้าผากขาวๆนั่น เป็นสีแดง แถมยังมีลูกนูนๆ ขึ้นมาด้วย

“อ๊ะ อย่าจับ เจ็บนะ ไอ้หูกาง”แบคฮยอนแหวขึ้นเมื่อชานยอล เอามือมาจิ้มๆที่หน้าผากโนๆ ของตัวเอง
 

“แก ไม่เจ็บสิแปลก ดูนั่น แดงไปทั้งหน้าแล้ว” ชานยอลว่าพร้อมกับมองหน้าแดงๆของแบคฮยอนอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ที่ไอ้ลูกหมา มันดูจะบอบบางซะเหลือเกิน

“เออๆ ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ แล้วนี่แก...”
 

“โหย ฉันแค่เดินผ่านมาเจอแกนอนหลับเป็นหมาอดนอนอยู่ก็เลยแวะมาดูซะหน่อย เเค่นั้นเอง!"เหมือนชานยอลจะเข้าใจความสงสัยอย่างปิดไม่มิดของคนตรงหน้าเลย ชิงเเก้ตัวออกไปก่อนที่เเบคฮยอนจะได้พูดจนจบประโยค
             "อ่อ...แบบนี้เองเหรอ แล้วเเกเดินมาเเบบไหนวะ ถึงได้มาถึงหลังโรงเรียนได้เนี่ย"

             "เอ้า ก็เดินมาเรื่อยๆ นั่นเเหละน่า มามะ นอนๆ" ขืนให้แบคฮยอนรู้ว่าเค้าวิ่งตามหา เสียฟอร์มเเย่ ชานยอลจึงบอกปัด พร้อมกับดันตัวแบคฮยอนให้นอนลงในท่าเดิม ส่วนตัวเองก็นอนลงเหมือนกัน แต่คนละทิศ ทำให้ตอนนี้ ใบหน้าด้านข้างของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก แค่หันไปมองด้านข้าง ก็ทำให้แบคฮยอนตัวน้อยหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ จนต้องหันหน้ามองตรงขึ้นไปยังต้นไม้ใหญ่

                    



 

“แล้ว แก...ไม่ไปเที่ยวกับเอิ่ม..เรียกว่าอะไรดี..” แบคฮยอนพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ แต่ประโยคหลังๆเค้าพูดออกมาแผ่วเบาเพราะไม่แน่ใจว่าควรจะใช้คำไหนดี กับจางอี้ชิง ที่ชานยอลกำลังจะสานสัมพันธ์ด้วย

“ไม่ เอาเเล้วว่ะ ไม่ไหวๆ อี้ชิงหน้าเบื่อ ทำตัวน่ารำคาญ จู้จี้ จุกจิก ไม่เอาแล้ว ไม่ชอบเเล้วกลับมานั่งเล่นกับไอ้ลูกหมาอย่างแกยังจะสนุกกว่าอีก” ชานยอลพูดออกมา ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบกลั้นยิ้ม เพราะกลัวคนตัวสูงข้างกาย จะเห็นรอยยิ้มแห่งความสุขที่แทบปิดไม่มิดของตัวเอง

“โหว แกก็กว่าไปเนอะ ทีตอนวันที่คิดจะจีบนี่ อี้ชิงดีอย่างนู้น อี้ชิงน่ารักอย่างนี้” แบคฮยอนว่าพร้อมกับยู่ปากทำเสียงล้อเลียนชานยอล แถมกับการประชดด้วยนิดหน่อย เพราะตอนที่ชานยอลมาบอกว่าชอบอี้ชิง เล่นทำเอาเค้าซึมเงียบๆไปหลายวัน  จนชานยอลอดที่จะหันมามองค้อนขวับให้อย่างรู้ตัวว่าโดนแซะอยู่แทบไม่ทัน แต่ใครจะมองเห็นล่ะ ในเมื่อเเบคฮยอนไม่ได้มองมาทางชานยอลสักหน่อย จะเห็นก็เเค่หูกางๆนั่นเท่านั้นเเหละ

“เออ น่าๆ แล้วแกโดดเรียนมาทำไมวะ ก่อนฉันจะโดดไปเที่ยวกับอี้ชิงเนี่ย แกก็บ่นฉันไปหลายรอบเลยนะไอ้ลูกหมา... เอ๊ะๆ หรือเพราะฉันไม่อยู่ แกเลยไม่มีอารมณ์เรียน” ชานยอลถามออกมาก่อนที่สุดท้ายจะอดไม่ได้ที่จะกวนประสาทไอ้ลูกหมาสักหน่อย

“แก ก็ว่าไป ฉันแค่เบื่อๆคาบศิลปะ แกก็รู้นี่หว่า ว่าฉันแค่ลากเส้นให้ตรงยังทำไม่ได้เลย เลยจะลองโดดดูว่ะ ฮ่าๆ สบายชะมัดเลยเนอะ โดดเรียน ถึงว่าไอ้จงอินมันถึงได้ชอบโดดอยู่บ่อยๆ” แบคฮยอนพูดติดตลก อย่างยืดยาว ทั้งๆที่ในใจเต้นระรัว เมื่อชานยอลพูดแทงใจดำ ถึงจะรู้ว่าแค่พูดเล่นก็เถอะ แต่มันเหมือนอ่านใจเค้าได้เลย

                 “แกว่า...ความรักคืออะไรวะ” ชานยอลพูดขึ้นมาทำลายความเงียบที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยคำถามที่ทำให้แบคฮยอนต้องหันไปมองเสี้ยวหน้าของชานยอล

“....อ่า...ความรัก..หรอ... J ” แบคฮยอนพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะหันไปมองที่ต้นไม้ใหญ่ทะลุไปจนเห็นท้องฟ้าสดใส รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าน่ารักๆแบบลูกหมา พลางคิดในใจ


 

ความรักของฉันคือแกไง ไอ้หูกาง
.

.................................

TBC