[sf] ของเหล่า 2pm

ลำดับตอนที่ #2 : นาทีสุดท้าย [TJ] : part 1

Talk : ทำไมถึงไม่ชอบแทคกันน่ะ แทคไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย มันผิดที่อินโทรมันคลุมเคลือ ไรเตอร์ไม่ผิดนะอินโทรผิด ลองอ่านตอนที่ 1 ดู แล้วอาจจะรักแทคมากกว่าเดิม

นาทีสุดท้าย

รู้ตัวดีว่าฉันคนนี้...
มันไม่มีค่าอะไรให้รัก
ก็เพราะตอนเธอให้รักฉัน... 
ฉันไม่ทันได้เอาใจใส่

14 กุมภาพันธ์ 2009
   
         วันวาเลนไทน์
       
                วันแห่งความรัก
           
                    วันที่โลกทั้งใบเป็นสีชมพู
               
                             วันแสนสำคัญของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งแต่ไม่ใช่กับอีกคน

      


          "วันนี้ไม่ต้องมารับนะ เจย์มีงานข้างนอก"
       
          "เหรอ งั้นกลับเร็วๆล่ะ วันนี้วันสำคัญนะ"
       
          "รู้แล้ว ไม่ต้องย้ำหรอก" ผมกดวางสายทันที ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าวันนี้วันสำคัญ วันวาเลนไทน์

วันแห่งความรัก วันที่คู่รักจะได้ใช้ช่วงเวลาที่สุดแสนวิเศษร่วมกัน แถมยังเป็นวันที่ผมกับเขาตกลงคบ

กันมาได้ 2 ปีแล้ว สำหรับเขาผู้ชายคนที่ชื่อว่า 'อ๊คแทคยอน' ชายที่เป็นคนรักของผม วันนี้มันคงเป็น

วันสำคุญที่สุดในชีวิตเขา แต่สำหรับผม 'ปาร์คแจบอม' วันนี้มันก็แค่วันธรรมดาที่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะ

ผ่านไป
   
            ผมหยิบกล้องคู่ใจของตัวเองใส่กระเป๋าก่อนที่จะสะพายมันอย่างคุ้นเคย อากาศหนาวในเดือน

กุมภาพันธ์ทำให้เสื้อโค้ทสีดำตัวเก่งของผมถูกนำมาใช้งานอีกครั้ง ผมทำงานเป็นช่างภาพให้กับเวด

ดิ้งสตูดิโอชื่อดังแห่งหนึ่งในเกาหลี คู่รักมากมายที่เข้าพิธีแต่งงานกันล้วนเคยผ่านการถ่ายภาพจาก

ช่างกล้องฝีมือดีอย่างผมมาแล้วเกือบทั้งนั้น ถ่ายรูปให้คนอื่นมาเยอะแต่ถ้าถามว่าตัวผมอยากจะใส่

ทักซิโด้สีขาวยืนอยู่หน้าบาทหลวงในงานแต่งงานมั้ย ผมคงตอบว่า "ไม่" การแต่งงานไม่ใช่ทุกอย่าง

ในชีวิต ความรักมันกินไม่ได้หรอก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมคนเราถึงได้แสวงหาความรักกันอยู่ได้ ผมกระชับ

เสื้อโค้ทให้แน่นขึ้นเมื่อออกมายืนอยู่ริมถนนหน้าร้าน หิมะเดินกุมภาโปรยปรายลงมาเล็กน้อยเหมือน

หยาดฝนอันแสนหวานจากท้องฟ้าที่ถูกส่งมาเพื่อต้อนรับเทศกาลแห่งความรัก คู่รักมากมายเดินผ่าน

หน้าผมไป ร้านรวงรอบกายผมประดับตกแต่งไปด้วยสีชมพูอย่างที่ไม่เคยเป็น ผมส่ายหัวให้ภาพต่างๆ

ที่ผ่านเข้ามาในกรอบสายตาของตัวเอง ความรักงั้นเหรอทำไมใครๆถึงได้เทิดทูนบูชามันนักนะ

                            --------------------------------------------------------------------------------


12.00 AM
   
         เที่ยงคืน ผ่านไปแล้วซินะสำหรับวันวาเลนไทน์ ผมโค้งหัวให้ผู้คนในงานเลี้ยงที่กำลังเลิกลา

ก่อนที่จะสาวเท้าเข้าไปหาคู่บ่าวสาวที่กำลังล่ำลาแขกอยู่ตรงหน้างาน
       
        "ขอโทษนะครับ รูปในงานวันนี้อีก 2 วันผมจะส่งไปให้ที่บ้านนะครับ"
       
        "ผมต้องขอขอบคุณมากเลยนะครับคุณแจบอม" เจ้าบ่าวส่งรอยยิ้มหวามมาให้ผม ก่อนที่สองตา

ของเขาจะหันไปจับจ้องผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆกัน เจ้าสาวแสนสวย
       
         "วันวาเลนไทน์ ต้องมาทำงานแบบนี้ แฟนไม่น้อยใจเอาเหรอค่ะ" เจ้าสาวแสนสวยพูดกับผม วัน

แห่งความรักใครๆก็ต่างอยากอยู่กับคนที่รักด้วยกันทั้งนั้น ผมยิ้มตอบให้เธอก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำ

ให้เธอสบายใจออกไป
      
             "ผมไม่มีแฟนหรอกครับ" ผมยิ้มให้นายจ้างทั้งสองคนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะโค้งอย่าง

สุภาพเป็นการบอกลา ผมเองก็ควรพักบ้างแล้วซินะ


                     ----------------------------------------------------------------------------------------



12.30 AM
   
            ผมกำลังยืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง ผมอาศัยอยู่กับแทคยอนบนคอนโดหรูชั้น 11 ใจ

กลางกรุงโซล ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในห้อง สายตาของผมก็ต้องพบกับสิ่งประหลาด ห้องทั้งห้องถูก

ตกแต่งไปด้วยกุหลาบสีชมพู ผมเดินเรื่อยๆไปจนถึงโต๊ะกินข้าว สเต็กเนื้อของโปรดของผมวาง

เด่นอยู่บนโต๊ะอาหารที่ถูกประดับไปด้วยดอกกุหลายสีชมพูสด เชิงเทียนที่ตั้งเด่นเพื่อที่จะสร้างความ

โรแมนติกยังไม่ถูกจุด ข้างๆกันนั้นมีไวน์แดงยี่ห้อดังตั้งอยู่ ปกติผมไม่ใช่คนชอบดื่มแอลกอฮอล์ แต่

วันนี้ผมกลับเลือกที่จะรินไวน์สีแดงลงในแก้วทรงสูงก่อนจะส่งมันเข้าปากอย่างรวดเร็ว ผม

ว่างกระเป๋าเป้ที่มีกล้องคู่ใจลงบนโต๊ะอาหาร อากาศในห้องอุ่นเพราะฮีทเตอร์กำลังทำงานให้ความ

อบอุ่นแก่ร่างกาย เสื้อโค้ทสีดำไม่จำเป็นอีกต่อไป ผมถอดมันออกพาดไว้กับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ตัว ก่อนที่

สองขาของตัวเองจะพาผมเดินไปยังห้องนั่งเล่นในคอนโดหรู ผมเชื่อว่าเขายังไม่นอน แทคยอนยัง

คงรอผมอยู่

       

              "กลับมาแล้วเหรอ" เสียงทุ้มทักผมทันทีเมื่อผมเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างๆโซฟาที่คนตัวสูง

นั่งอยู่ ดวงตาคมของแทคยอนมองไปที่จอทีวีสีดำที่ไม่ได้เปิดอย่างไร้จุดหมาย ประกายตาของเขา

ว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
     
              "อืม งานยุ่งนิดหน่อย" ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเย็นชานิดๆ แทคยอนยังคงไม่

ขยับ ดวงตาคมกล้ายังมองไปข้างหน้าอย่างหาความหมายไม่ได้
       
              "รู้ใช่มั้ยว่าวันนี้วันสำคัญ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบราวกลับว่าประโยคที่เขาเอ่ยเป็นแค่

ประโยคบอกเล่าธรรมดา ไม่ได้มีความหมายให้คนฟังอย่างผมต้องตอบคำถามนั้นแต่อย่างใด
       
               "รู้ แต่งานเจย์ยุ่ง แทคก็รู้" ผมพยายามควบคุมเสียงตัวเองให้นิ่งสงบเหมือนเดิม แต่ผมก็

ต้องมารู้ตัวว่ามันทำได้ยากเหลือเกินกับการเก็บอารมณ์ที่กำลังพลุ้งพล่านอยู่ข้างในของตัวเอง
       
              "เจย์ก็ยุ่งตลอด เคยคิดบ้างมั้ยว่าควรจะมีเวลาให้แทคบ้าง วันสำคัญของเราแท้ๆแต่เจย์กลับ

ไม่สนใจมัน" แทคยอนหันหน้ามาสบตากับผม ดวงตาของเขาที่มักแฝงไปด้วยแววร่าเริงตลอดกลับมี

น้ำใสๆคลอขึ้นมา  ' อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกผิด เพราะสิ่งที่ฉันทำมันไม่ผิด '
       
              "ก็แค่วันๆหนึ่ง ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แทคจะไปสนใจมันทำไม" ผมกำลังควบคุมอารมณ์ตัว

เองไม่อยู่ น้ำเสียงที่ผมใช้จึงดูกราดเกรี้ยวอย่างไม่พอใจ คนตัวสูงที่นั่งบนโซฟาลุกขึ้นอย่างช้าๆ มือ

หนาของเขาหยิบเสื้อโค้ทสีน้ำเงินของตัวเองที่วางอยู่ไม่ไกลขึ้นมา
         
            "ขอบใจที่ทำให้แทครู้ว่า แทคสำคัญแค่ไหน" ร่างสูงเดินออกไปจากห้องทันทีที่พูดประโยคนี้

จบ เสียงปิดประตูดังกังวานไปทั่วห้องเงียบๆที่มีผมยืนอยู่คนเดียว
       
            "เฮ้อ" ผมถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะหมุนตัวเองเดินเข้าไปในห้องนอน สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็

แค่อาบน้ำ แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มๆพรุ่งนี้ยังมีงานรอผมอยู่แต่เช้า ส่วนเรื่องของแทคยอน

ช่างเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็กลับมาขอโทษผมเอง เขาก็เป็นแบบนี้ประจำแหละ ' ลูกไก่ในกำมือ '

                     ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Talk : ไรเตอร์จะมาอธิบายหน่อยว่าตอนนี้และตอนต่อๆไปจะเป็นการย้อนอดีต ให้ได้เห็นชีวิตของแทคเจย์ ซึ่งตอนปัจจุบันที่ต่อจากอิโทรจะโผล่มาอีกทีตอนจบเลย อ่านตอนที่ 1 ไปแล้ว มีใครยังเกลียดแทคอยู่มั้ยอ่ะ