[sf] ของเหล่า 2pm

ลำดับตอนที่ #1 : นาทีสุดท้าย [TJ] : intro

นาทีสุดท้าย

ฉันคงไม่มีสิทธ์จะขอร้องเธอ..
ให้เหมือนเดิม
และคงไม่อาจจะเหนี่ยวรั้งเธอไม่ให้ไป..
จากฉัน

                  ร้านคอฟฟี่ช็อปขนาดเล็กที่ตั้งอยู่มุมถนนอันคร่าคร่ำไปด้วยตึกสูงและฝูงชนมากมายที่

เดินผ่านไปมา ขนาดตอนกลางคืนมหานครแห่งนี้ที่มีชื่อว่า  'โซล'  ก็ยังคงคุกรุ่นไปด้วยกลิ่นไอของ

ความวุ่นวาย ผู้คนต่างเร่งรีบ แย่งกันกิน แย่งกันใช้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย     'love is'  คือชื่อของ

ร้านคอฟฟี่ช็อปขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย ตัวร้านประดับประดาไปด้วยของตกแต่งสี

ชมพูเป็นส่วนใหญ่ เพื่อเน้นความหวานละมุนให้ห้วงอารมณ์ของคนที่กำลังมีความรัก จึงไม่แปลกที่ผู้

ใช้บริการส่วนใหญ่จะเป็นคู่รักที่มานั่งจิบชาดื่มกาแฟผ่อนคลายอารมณ์ไปกับบรรยากาศแสนหวาน

 

                               ---------------------------------------------------------------------------------- 


                  "เฮ้อ" ผมถอนหายใจเบาๆให้กับตัวเอง บรรยากาศตอนกลางคืนที่แม้จะพลุกพล่านไป

ด้วยผู้คนแต่ก็ไม่ได้ทำให้ใจเหงาๆของผมมันสดชื่นขึ้นมาได้เลย ผมซุกมือหาไออุ่นจากเสื้อ

สเวตเตอร์สีน้ำตาลของตัวเอง อากาศช่วงต้นเดือนมีนาคมแม้หิมะจะไม่ตกแล้วแต่ลมหนาวก็ยังพัด

มาเรื่อยๆราวกับจะปลอบโยนหัวใจที่โดดเดียวของผม อีกไม่นานก็จะถึงฤดูใบไม้ผลิ ฤดูแห่งการเกิด

ใหม่ ผมสาวเท้าตัวเองไปยังถนนที่ยาวจนเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด เป้าหมายของผมก็คือร้านกาแฟเล็กๆ

ตรงหัวมุมถนน ร้านที่มีชื่อน่ารักว่า love is ผมมาหาเครื่องดื่มดื่มเล่นที่ร้านนี้บ่อยๆแต่นี้เป็นครั้งแรกที่

ผมมาคนเดียว ผู้คนในร้าน love is ถึงจะไม่หนาแน่นเท่าไร แต่ก็ไม่น้อยจนถึงขนาดไม่มีคน มือข้าง

หนึ่งของผมที่เป็นอิสระจากไออุ่นของเสื้อสเวตเตอร์จับประตูที่มีป้ายแขวนว่า open แต่ก่อนที่ผมจะ

ได้ผลักประตูเข้าไป สายตาของผมก็สะดุดกับโต๊ะหนึ่งเข้า โต๊ะประจำที่ผมต้องนั่งทุกครั้งเวลามาที่นี่

กับใครบางคน แต่วันนี้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาคนนั้นกับเป็นผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่ผม ชายหน้าหวาน ดวง

ตากลมโต จมูกโด่งสวยได้รูปรับกลับริมฝีปากเรียวบาง ผมมองใบหน้านั้น ใบหน้าของคนที่กำลังมา

แย่งที่ของผม ที่ที่ผมเคยนั่ง มือขาวของผู้ชายหน้าหวานคนนั้นเกาะกุมอยู่กับมือของผู้ชายอีกคน เป็นมือที่เคยมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้สัมผัสมัน ไหล่กว้างที่หันหลังให้ผม ไหล่ที่ผมเคยซบทุกคืน

สั่นไหวเล็กน้อยคงเกิดจากการหัวเราะ  หัวเราะงั้นเหรอ ทำไมตอนอยู่ข้างๆผมถึงไม่เคยหัวเราะแบบนี้

เลย ผมปล่อยมือจากที่จับประตูก่อนจะสอดมือเข้าไปซุกหาไออุ่นจากเสื้อสเวตเตอร์ตามเดิม ผมหัน

หลังให้กับภาพตรงหน้า หันหลังให้กับร้าน love is หันหลังให้กับความทรงจำที่แสนหวาน หยาดน้ำตา

ไหลรินลงมาจากดวงตาของผมเรื่อยๆ ผมไม่คิดจะเช็ดมันก็เหมือนกับที่ผมไม่คิดจะเรียกร้องอะไร

จากผู้ชายที่นั่งหันหลังให้ผมในร้าน love is
      

                                                "ขอโทษ" คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะพูดได้








talk : ปกติ sf เค้ามีอินโทรกันมั้ยอ่ะ

ฟังวิทยุออนไลน์ ที่ izeemusic