คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [OS] :: My pretty cat (Kai x Hun)
Kai x Sehun
เกริ่น : เซฮุนน่ะเป็นเจ้าแมวยุ่งดีๆนี่เอง
โอ เซฮุนน่ะ เหมือนแมวตัวน้อยๆ
“ตื่นได้แล้วเซฮุน”
ร่างบางบนเบาะโฟมขนาดใหญ่นอนขดเป็นก้อนกลม ผิวขาวสีน้ำนมดูเนียนนุ่มน่าสัมผัส หน้าอกบางขยับขึ้นลงสม่ำเสมอ นี่คงหลับสนิทอีกตามเคย เจ้าแมวน้อยวันนี้มาพร้อมกับเสื้อไหมพรมตัวโคร่งสีน้ำตาลอ่อนสลับเข้ม วันนี้เซฮุนเหมือนลูกแมวขนปุยจอมขี้เกียจจริงๆ
“สายแล้วนะเจ้าแมวยุ่ง”
เมื่อเอามือไปแตะก็มีเสียงครางออกมาในลำคอ เปรียบกับแมวก็คงเป็นเสียงครางครืดคราด แขนเรียวยืดออกไปข้างหน้าบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบออกไปตามร่างกาย เพราะนอนผิดท่าทั้งคืนแน่นอนว่าตื่นมาเขาอาจจะได้ยินเสียงบ่นเล็กบ่นน้อยตามภาษาคนขี้บ่นอีกตามเคย
“ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำเลย”
มีแอบเปิดตามาข้างนึงเพื่อมองคนปลุก อย่าคิดว่าเขาจะไม่เห็นนะ แขนเรียวถูกจับแล้วดึงให้ลุกมาอยู่ในท่านั่ง หัวทุยสีบลอนด์อ่อนฟูไม่เป็นทรงชี้ไปชี้มาอย่างน่ารัก คงต้องมีเวลาแปรงขนให้เจ้าแมวตัวนี้แล้วล่ะ ปากบางสีชมพูขมุบขมิบบ่นออกมาไม่เป็นภาษา แต่ถึงไม่รู้ว่าท่องมนต์อะไรอยู่ ก็แน่ใจได้เลยว่ากำลังท่องมนต์สาปแช่งเขาที่มาปลุกชัวร์
“จงอิน ง่วง ไปไหน ปลุกทำไม”
เข้าใจแล้วว่าทำไมคนส่วนใหญ่มักจะขำเวลามาปลุกคนที่เพิ่งตื่นนอน ถึงแม้ว่าจะพูดภาษาคนที่ตัวเขาเข้าใจแล้วก็ตามเถอะ แต่เรียงคำพูดในประโยคมึนไปหมด ปากก็พูดไปแต่ตาเรียวใสทั้งสองข้างกลับหลับสนิท แถมตบท้ายด้วยการหาวอ้าปากกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็กๆนั่นอีก
“ไม่บอก ไปอาบน้ำกันก่อน”
ข้อมือเล็กทั้งสองข้างถูกจงอินจับแล้วฉุดขึ้นเบาๆ เจ้าแมวน้อยเซฮุนเลยต้องยอมจำใจลุกขึ้นยืดตัวเต็มความสูง ปากบางยังคงอ้าหาวอย่างไม่เกรงใจใคร ขายาวเริ่มก้าวเดินตามคนฉุด ตาเรียวที่หลับอยู่หรี่ขึ้นมองทางเดินเล็กน้อยแล้วหลับตาต่อเมื่อมั่นใจว่าคนนำยังจับมือให้ก้าวตาม
“อาบน้ำสระผมให้หน่อยนะ จงอินนะ”
เขาบอกแล้วว่าเซฮุนน่ะเป็นเจ้าแมวยุ่งดีๆนี่เอง พอมาถึงหน้าห้องน้ำก็โดนอ้อนให้อาบน้ำให้จนได้ ผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มถูกเจ้าตัวกอดไว้แน่น แล้วดูสายตาที่ใช้ส่งมาอ้อนสิ หน้าหวานๆของเซฮุนก้มลงมองไปที่พื้นก่อนจะช้อนตาเรียวขึ้นมามองที่หน้าของเขา แก้มขาวสีน้ำนมขึ้นสีชมพูอ่อนจางๆ แก้วตาใสแวววับวูบไหวจนคนมองรู้สึกเหมือนลมหายใจหยุดไปช่วงหนึ่ง
“เจ้าแมวยุ่ง เข้าไปเลย”
เซฮุนยู่ปากเล็กน้อยแต่ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี ขายาวก้าวเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าอ่างล้างหน้า กอดผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มแล้วนำมาซุกไว้ที่หน้าของตัวเอง ความรู้สึกอุ่นแผ่วาบไปทั่วแผ่นหลัง จงอินยืนซ้อนตัวโอบกอดร่างบางจากข้างหลัง วางคางลงบนไหล่แคบของเซฮุน ถือว่าเป็นอ้อมกอดแรกของวันเลยก็ว่าได้ มือหนาเอื้อมมาดึงผ้าเช็ดตัวออกจากร่างบางนำมันไปวางไว้ข้างอ่างล้างหน้า
ยาสีฟันถูกบีบลงสู่แปรงโดยคนที่ซ้อนตัวอยู่ข้างหลัง ร่างบางเงยหน้าไปมองที่กระจกก่อนที่แก้มทั้งสองข้างจะขึ้นสีแดงจาง มือหนาที่เคยบีบยาสีฟันถูกเปลี่ยนมาวางไว้ที่เอวบาง ส่วนอีกข้างที่ถือแปรงสีฟันก็ยื่นจ่อไปใกล้ปากของเซฮุน ร่างบางอ้าปากรับก่อนจะอมแปรงเข้าไป จงอินขยับแปรงไปมาซ้ายขวาขึ้นลงในขณะที่เซฮุนไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากยืนเฉยๆให้คนข้างหลังบริการและแอบลวนลามเล็กน้อย
“อย่าเอาลิ้นดุนแปรงสิ”
ร่างหนากระซิบข้างหูของเซฮุน จมูกโด่งเป็นสันไล้ตามใบหูเลื่อนลงมาถึงสันกราม มือที่เคยวางนิ่งอยู่แถวเอวเริ่มลูบไล้ไปมาก่อนจะเล่นซน เลิกเสื้อไหมพรมตัวโคร่งขึ้นแล้วลูบไล้บนผิวเนื้อเนียน จากตอนแรกที่ดุนแปรงสีฟันเล่นตอนนี้เลยกลายเป็นยืนนิ่งกัดแปรงสีฟันเอาไว้แน่น จงอินแกล้งเซฮุนอีกแล้ว
“ปล่อยนะเซฮุน บ้วนปากได้แล้ว”
ทำตามคำสั่งโดนอัตโนมัติ เพราะเริ่มรู้สึกได้ถึงความแสบแถวๆปลายลิ้นมาได้สักพักแล้ว มือเรียววักน้ำขึ้นมาเข้าปากลวกๆแล้วบ้วนยาสีฟันทิ้ง วักน้ำอีกสองสามทีเพื่อล้างหน้าจนเสื้อไหมพรมตัวโคร่งเปียกไปเกือบครึ่งตัว จงอินหยิบผ้าเช็ดตัวมาซับหยดน้ำบนใบหน้าของร่างบางเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มใสนั่นแรงๆให้หายหมั่นเขี้ยว
“จะอาบน้ำแล้ว สระผมด้วยนะ จงอินนะ”
ร่างบางหันหน้ามาปะทะเข้ากับคนข้างหลัง จมูกโด่งของคนที่แกล้งหอมแก้มแรงๆอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว รอยยิ้มหวานถูกส่งไปทักทายให้กับร่างหนา ใบหน้าขาวยื่นเข้าไปใกล้ขึ้นจนปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน เกิดเพียงความเงียบขึ้นมาในระยะเวลาหนึ่ง รอยยิ้มที่อบอุ่นถูกส่งมาให้กันและกัน ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเซฮุนขยับเข้าไปแตะเบาๆบนปากหยักของจงอิน แล้วเขยื้อนตัวออกมา เป็นการจูบแบบเด็กๆที่เรียกความเขินอายเกิดขึ้นได้ไม่น้อย
“ก็ได้ ไม่เห็นต้องอ้อนแบบนี้เลย”
“ก็กลัวจงอินไม่ยอมนี่นา”
“ฉันไม่เคยปฏิเสธนี่” มือหนาจับปลายเสื้อไหมพรมแล้วดึงขึ้นจนพ้นหัวของร่างบาง ผิวสีขาวน้ำนมถูกเผยสู่สายตา ทั้งขาวทั้งเนียนไปแทบทั้งตัว ร่างหนากลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ร่างบางที่เหลือบไปเห็นดังนั้นจึงหัวเราะคิกคักออกมา แล้วหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวตัวเองก่อนจะดึงกางเกงขายาวออกมาพร้อมกับชั้นในตัวน้อย ถ้าถามว่าเขินไหม เซฮุนก็บอกได้เพียงว่านี่อาจจะเป็นความเคยชินแล้วก็ได้
“นี่น้ำอุ่นแล้วหรอลงไปน่ะ”
ร่างหนาถามออกมาเมื่อเห็นว่าเซฮุนเริ่มแหย่ปลายเท้าลงไปในอ่าง เรียวขายาวเตะน้ำเล่นเบาๆจนกระเด็นออกมาโดนจงอินเล็กน้อย เสียงใสหัวเราะออกมาจนคนที่เปียกทำได้แต่ส่งยิ้มออกไป ก็เซฮุนเวลาแบบนี้มันน่ารักจะตายไป
“อุ่นแล้ว ลงแล้วนะ” เมื่อกล่าวเสร็จร่างบางก็หย่อนตัวลงไปจนถึงคอ น้ำที่อุ่นกำลังดีช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายความปวดเมื่อยขบจากการนอนที่ผิดท่าผิดทางของตัวเอง เซฮุนจับไปที่ขอบอ่างแล้วหันหน้าออกมามองร่างหนาที่ย่อตัวคุกเข่ามาในระดับเดียวกัน
“สระผมให้ด้วยนะจงอิน”
“ครับครับ ตามที่เจ้าแมวยุ่งต้องการเลย”
มือหนาหันไปหยิบแชมพูเด็กแล้วเทมันใส่มือของตัวเอง ถูกับมือแล้วนำไปวางบนหัวทุยของเซฮุนที่เริ่มเปียกน้ำบ้างแล้ว ลงมือถูมันเบาๆลงบนหัวจนขึ้นฟอง คนที่อยู่ในอ่างเริ่มเอาแขนมาวางไว้ที่ขอบอ่าง คางเรียวสวยวางลงบนแขนของตัวเอง ความสบายเหมือนเวลาไปสระผมตามร้านทำให้ตาเริ่มปิด เป็นแบบนี้แทบจะทุกครั้งเลยถ้าใครสระผมให้เขามักจะง่วงแบบนี้เสมอ
“จะสบายไปแล้วนะ” เอ่ยออกมาเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ในขณะที่ตัวเขาสระผมให้แต่เจ้าตัวกลับมาหลับสบาย ผมก็สระให้แล้วล้างจนสะอาด เหลือแต่เซฮุนนี่แหละที่ไม่ยอมอาบน้ำถูสบู่ตัวเอง หรือเขาจะต้องทำให้อีก นี่คือการอาบน้ำให้กับเจ้าแมวรึเปล่า ปกติแมวจะไม่ชอบน้ำใช่ไหม แต่สำหรับเซฮุนการแช่น้ำถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุด และมักจะแช่จนเลยเวลาให้กังวลเรื่องการเป็นหวัดอยู่ตลอด
“อือ ถูสบู่ให้ด้วย” ผิดจากที่คิดไปซะที่ไหนกันล่ะ มือหนาเอื้อมไปหยิบสบู่ด้านข้างมาแล้วถูลงบนฝ่ามือ มือหนาลูบไล้แถวต้นคอก่อนจะเลื่อนลงมาแถวหน้าอกขาว ไล้มือเนิบนาบจนคนที่นอนอยู่ต้องหรี่ตาขึ้นมามองแล้วส่งเสียงกระแอมออกไปให้คนที่คิดทะลึ่งอยู่รู้ตัว
“ถูเองสิครับอย่างนั้น ผมก็ห้ามใจไม่อยู่เหมือนกันนะ” จงอินเอ่ยบอกมาด้วยน้ำเสียงติดตลก เซฮุนยืดตัวหลังตรงยืดมือไปจับเข้าที่ใบหน้าของร่างหนาแล้วยืดตัวขึ้นไปจุมพิตลงที่ริมฝีปากหยักของจงอิน
คนที่โดนเริ่มก่อนเบิกตาโตขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอียงคอรับจูบที่ร่างบางเป็นคนเริ่ม ริมฝีปากร้อนของจงอินขบเม้มไปที่ปากของเซฮุนจนรู้สึกเจ็บนิดๆ ลิ้นร้อนดันเข้าไปเปิดทางเพื่อเข้าไปทักทายกับลิ้นเล็ก เกี่ยวกระหวัดรับรู้ถึงรสมินท์จากยาสีฟันที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นของร่างบาง แขนบางเลื่อนขึ้นไปโอบรอบลำคอของร่างหนารับจูบแสนหวานที่ร่างหนาเป็นคนดำเนินต่อ จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มขาดอากาศหายใจนั่นแหละ ถึงได้กำเสื้อแล้วทุบเบาๆ จงอินละใบหน้าออกมาอย่างเสียดาย แล้วยื่นหน้าไปจุ๊บเข้าที่ปากสีชมพูจัดที่บวมขึ้นเล็กน้อยนั่นให้หายอยาก
“ถูหลังให้หน่อยนะ แล้วจะขึ้นแล้วนิ้วเปื่อยแล้ว”
พูดเสร็จก็หันหลังให้จงอินแทบจะทันทีเพื่อหลบใบหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงจัด แต่ก็ซ่อนร่างหนาไม่ได้หรอกในเมื่อใบหูแดงของเจ้าตัวดันขึ้นสีแดงจนเห็นชัดขนาดนี้ ร่างหนาทำตามอย่างว่าง่าย เพราะว่าโดนอ้อนด้วยวิธีนี้ จะไม่ตามใจก็ดูจะเอาเปรียบไปหน่อยนะ
“ทำไมไม่เอาเสื้อเข้ามาด้วยเนี่ย”
“ก็คนมันลืม”
ผ้าเช็ดตัวผืนหนาอีกผืนถูกนำมาห่อหุ้มกายขาวเอาไว้ จงอินหันไปหยิบผ้าผืนเล็กที่แขวนไว้บนราวมาเช็ดผมให้กับร่างบาง ถูเบาๆพอให้ผมแห้งหมาดๆ แล้วกอดตัวร่างบางจากข้างหลังดันตัวให้ออกไปจากในห้องน้ำเพื่อไปแต่งตัว
“จะไปไหนเนี่ยตกลง” เซฮุนถามหลังจากที่เปิดตู้เสื้อผ้าออกมาหาชุดที่เหมาะสม เพราะว่าจงอินไม่ได้บอกเขาไว้แต่แรกว่าจะไปไหน
“ไปห้างแถวนี้แหละ ใส่ธรรมดาก็ได้เดี๋ยวน่ารักเกินไปฉันหวง”
ร่างหนาแทรกตัวเข้าไปในตู้เสื้อผ้า เลื่อนมือขยับหาเสื้อผ้าไปมาอยู่สักพักก็ดึงเสื้อแขนยาวตัวหนาสีเหลืองออกมาพร้อมกับกางเกงสีน้ำตาลเข้มสามส่วนออกมาแล้วยื่นมันให้กับร่างบาง
“แต่งแบบนี้อ่ะนะ” เซฮุนหันไปถามกับจงอินด้วยสีหน้างงๆเล็กน้อย
“เออดิ แค่นี้พอ เดี๋ยวคนมองนาย”
เป็นการเอ่ยคำสารภาพออกมาได้อย่างเรียบง่ายสุดๆ แต่คนฟังนี่สิ อายม้วนไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ จงอินไม่ใช่คนที่ปากหวานมาก และนี่แหละขนาดนี้ก็ถือว่ามากพอแล้ว
“ใส่ให้หน่อยดิ”
“เจ้าแมวยุ่ง มากไปแล้วนะ เร็วๆเลย”
ถึงปากจะเอ่ยบ่นแต่ก็ขยับเข้าไปใกล้แล้วสวมเสื้อแขนยาวตัวนั้นให้ร่างบาง ส่วนกางเกงนั้นเจ้าตัวก็ใส่เอง เซฮุนถูกจับแขนแล้วดึงให้มานั่งลงที่ข้างเตียง จงอินหยิบไดร์เป่าผมมาเสียบปลั๊กแล้วเริ่มเป่ามันลงไปที่เส้นผมนั้น มือหนาสางผมสีบลอนด์เส้นเล็กเบาๆ ทำอย่างนี้จนมันแห้งแล้วหยิบหวีขึ้นมาจัดทรงให้ร่างบางดูดีขึ้นกว่าหัวฟูๆ แต่ถึงยังไงก็เถอะเซฮุนจะเป็นแบบไหนก็น่ารักสำหรับจงอินเสมอ
“งือ กำลังสบายเลย”
การอ้อนด้วยเสียงน่ารักๆ แล้วถูแก้มเข้ากับหน้าท้องของเขานี่เป็นการเลียนแบบการกระทำของแมวรึเปล่า มือหนาถูกนำไปลูบผมสีบลอนด์นั้นเบาๆ เสียงครางออกมาจากลำคอของเซฮุนทำให้จงอินยกยิ้มขึ้น ยิ่งอยู่เซฮุนก็ยิ่งทำตัวเหมือนแมว
“ไปกันเถอะ”
“ตกลงมาทำอะไรที่นี่อ่ะ” แขนเรียวของเซฮุนถูกจงอินจับไว้เบาๆ ร่างหนาเดินนำไปตามเส้นทางที่ตัวเองกำลังจะไป ตอนนี้เซฮุนเดินตามเหมือนพวกลูกแมวที่เดินตามเจ้าของเพราะกลัวหลงทางประมาณนั้นแหละ
“ถึงแล้ว”
ร้านตรงหน้าของทั้งคู่คือร้านเครื่องประดับหรูที่ทำมาจากทองคำขาว หรือพวกเพชรคริสตัลอะไรทำนองนี้ ร่างหนาเดินนำเข้าไปก่อน แล้วคุยอะไรสักอย่างกับพนักงาน พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มแล้วเดินออกมาหาร่างบางที่ทำหน้างงอยู่
“รอตรงนี้นะ ห้ามซน” เอ่ยเสร็จก็ลูบหัวนั้นเบาๆเป็นการปิดท้าย
“ของที่สั่งไว้ได้แล้วนะคะ หวังว่าจะถูกใจ” เสียงของพนักงานสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับร้อยยิ้ม ยื่นกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขนาดพอดีมือให้กับจงอิน ร่างหนารับมาก่อนจะวางลงบนเคาท์เตอร์แล้วเปิดออกมาดู ร่างหนาแอบเหลือบตาไปนอกร้านแล้วก็ยิ้มออกมา เซฮุนยังยืนหลบมุมอยู่ที่เดิมแต่สงสัยจะเบื่อแล้วสิ คิ้วนี่ยุ่งเชียว
“สวยมากเลยครับ ขอบคุณมากครับ” เอ่ยเสร็จก็หยิบสิ่งของในกล่องขึ้นมาดู มันเป็นประกายแวบวับเล่นกับแสงไฟของร้าน สร้อยคอเส้นเล็กที่มีจี้เป็นรูปวงกลมเล็กๆคล้ายกับกระดิ่งแต่กลับดูมีราคาด้วยคริสตัลเม็ดสวยที่ฝังไว้อยู่ตรงกลาง ร่างหนาตรวจดูเสร็จแล้วเก็บใส่กล่องดังเดิมหันไปโค้งหัวขอบคุณพนักงานแล้วเดินออกมานอนร้าน
“เสร็จแล้วหรอ นานจัง” เมื่อเจอหน้าจงอินปั๊ป คนที่ยืนรออยู่นานก็บ่นออกมา จงอินส่งยิ้มบางไปให้แล้วยกกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินให้ร่างบางดู
“อะไรอ่ะ” เสียงใสถามออกมาอย่างสนอกสนใจ นั่นทำให้คนที่ถือเจ้ากล่องนั่นยิ่งยิ้มกว้างขึ้น จงอินแบมือแล้ววางกล่องลงบนฝ่ามือของตัวเอง แล้วยื่นมันไปข้างหน้าหมายจะให้ร่างบางเป็นคนเปิดมันเอง
“เปิดสิครับ”
มือเรียวสวยจับกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินแล้วเปิดอ้าออก เผยให้เห็นสร้อยคอเส้นเล็กแวววับสวยเป็นประกาย ตรงกลางเป็นจี้กลมดูเรียบง่ายแต่ก็หรูหรา
“หือ สร้อย ให้หรอจงอิน..” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาเอียงคอถามร่างหน้าที่ตอนนี้เผยรอยยิ้มกว้างไปให้ พยักหน้าตอบรับพร้อมกับดึงสร้อยเส้นสวยนั้นขึ้นมา
“หันหน้ามาดีๆจะใส่ให้” เซฮุนยืนหยุดอยู่นิ่งๆให้ร่างสูงสวมสร้อยให้ มือเรียวจับตรงจี้ที่เป็นทรงกลม แล้วพิจารณาดู ซึ่งดูยังไงมันก็รูปร่างคล้ายกระดิ่งอยู่ดี
“ทำไมต้องกระดิ่ง..”
“เพราะนายเป็นแมวของฉันไง” เอ่ยจบก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ มองดวงหน้าขาวชัดๆ แก้มสีขาวนวลเริ่มกลายเป็นสีแดง ริมฝีปากสีชมพูสดขบกันเบาๆ ริมฝีปากหยักมอบสัมผัสแผ่วเบาลงปลายจมูกโด่งของเซฮุนแล้ว เขยื้อนตัวออกมา
“มัดจำไว้ก่อน”
“จงอิน.. ไอ้บ้า” เซฮุนพูดออกมาอย่างเขินอาย มือเรียวทุบเขาไปที่อกหนานั่นเสียงดัง แต่ร่างหนาก็ทำได้แต่หัวเราะแล้วจับมือนั้นมากำไว้หลวมๆ
“รักแมวเซฮุน” เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้กับมือขาวของร่างบางแล้วฝากสัมผัสแผ่วเบาบนหลังมือ ที่ทำให้ร้อนถึงใบหน้าของร่างบาง เซฮุนขมุบขมิบปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยประโยคน่ารักๆออกมาจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะต้องหอมแก้มไปให้อีกครั้ง
“เจ้าของ.. อื้อ รักจงอิน เจ้าของเซฮุน”
END
ความคิดเห็น