คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 19
“พี่จะบอกว่าใกล้จะถึงวันครบรอบวันที่คุณพ่อคุณแม่เสียแล้ว”
“ค่ะ ชั้นรู้ ขอตัวก่อนนะค่ะ”
ซอนมีที่เดินเข้าบ้านไปเหลือเพียงซอนเยที่มองตามหลังน้องสาวไป
“กรี๊ด!!!!!!”
“โอ๊ย!! เธอจะร้องอะไรนักหนาเนี่ย”
“ก็ชั้นกลัวหนิ”
ลิมพูดพรางเอามือเกาะแขนโซฮีเอาไว้แน่น
“นี่ ต้องเป็นชั้นที่กลัวนะไม่ใช่เธอ”
“รีบๆหยิบมันออกเร็วๆสิชั้นกลัวจะแย่อยู่แล้ว”
“ยัยบ้าหยิบเองมั้ยล่ะ นี่มันแมลงสาบนะไม่ใช่ส้มมันจะได้หยิบกันง่ายๆหน่ะ”
“ก็ชั้นอยากให้มันออกไปจากห้องชั้นเร็วๆหนิ”
“โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้าๆ”
โซฮีพรางเอามือลูบหัวลิมน้อยๆก่อนที่มืออีกข้างหนึ่งที่จับเจ้าแมลงสาบตัวนี้อยู่จะยื่นออกไปใกล้ๆหน้าลิม
“นี่ชั้นจับมันได้แล้วนะ”
“เฮ้อ หรอค่อยยังชั่วหน่อย แล้วมันอยู่ไหนล่ะ”
ลิมยังไม่เงยหน้ามาจากแขนเสื้อที่เธอเกาะอยู่
“มันอยู่นี่ไง ฮ่าๆๆ”
โซฮีที่ยื่นมันออกมาให้ลิมกลัว
“อร๊ายยยย! กรี๊ดดดดด!! ยัยโซฮีบ้าๆๆๆ”
ลิมพูดพรางใช้มือปัดมือนักออกก่อนจะ…
“อ้าวเป็นลมเลยหรอเนี่ย”
“วันนี้ตื่นเช้านะค่ะคุณเยอึน”
ป้าแม่บ้านที่เอ่ยทักร่างสูงที่เพิ่งเดินลงมาจากบันได
“ค่ะ วันนี้มีงานที่ค้างหน่ะค่ะ ขอตัวนะค่ะ”
“เดี๋ยวค่ะคุณเยอึน คุณวอนแฮท่านบอกว่าจะเลื่อนการกลับเกาหลีไปไม่มีกำหนด”
“ชั้นรู้แล้วหล่ะค่ะ”
“คุณหนูคงเข้าใจคุณวอนแฮเค้านะค่ะ”
“งั้นชั้นไปแล้วนะค่ะ”
ร่างสูงไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินไปที่รถคันหรูเพื่อขับตรงไปยังบ้านของซอนเย
“พี่ยูบินนนนนนนน”
ซอนมีที่เรียกสาวผิวเข้มทันทีที่เธอก้าวมาในบ้าน
“ไงเรา จะไปทำงานแล้วหรอ”
ยูบินที่เดินเข้ามาจับหัวซอนมีเล่นเช่นเคย
“อีกเดี๋ยวหน่ะค่ะ”
“แล้วซอนเยล่ะ”
“พี่ซอนเยยังไม่ลงมาเลยค่ะ”
“แล้วเราล่ะทานอะไรรึยัง”
“เรียบร้อยแล้ว นี่ดูสิซอนมีแข็งแรงนะ”
ร่างบางพูดพร้อมกับทำท่าเบ่งกล้ามให้ยูบินดู
“เนี่ยเค้าไม่ได้เรียกว่ากล้ามแต่เค้าเรียกว่าก้างต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆ”
“โห่ พี่ยูบินอ่ะ”
ซอนมีที่ทำท่าแก้มป่องปากจู๋ใส่ยูบินทำให้ยูบินอดที่จะขำออกมาไม่ได้
“มันแต่หยอกล้อกันอยู่ได้กลัวไม่มีใครรู้หรอว่าเป็นอะไรกัน”
เสียงร่างสูงที่พูดอออกมาขัดจังหวะทั้งสอง ทำให้ทั้งสองเกิดอาการไม่พอใจที่พูดกับตนแบบนั้น
“ไอปาร์ค” ยูบินเรียกชื่อนั้นเบาๆ
“ไงไอบินมารับเลขาของชั้นหรอ” ร่างสูงพูดพรางส่งสายตาไปให้ร่างบางหนึ่งที
“แล้วมันเรื่องอะไรของแก ชั้นก็ทำเป็นปกติอยู่แล้ว”
“อ่อ งั้นหรองั้นชั้นไม่กวนแกแล้วกันนะแล้วนี่ซอนเยอยู่ไหน”
“แกหมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่า…”
“อ้าวคุณเยอึนมาพอดีเลย รอนานรึป่าวค่ะ”
ซอนเยที่เดินลงมาพร้อมกับยิ้มให้ร่างสูงไปหนึ่งที
“สำหรับคุณซอนเยอ่ะนานแค่ไหนชั้นก็รอได้”
เยอึนพูดพร้อมกับคนที่มาเกาะแขนตัวเองอย่างงๆ ทำให้ซอนเยหน้าแดงระเรื่อขึ้น ผิดกับยูบินและซอนมีที่ตัวเองอยากจะอ้วกเต็มทนกับคำพูดเหล่านั้นของร่างสูง
“พี่ยูบินมารับซอนมีสินะ งั้นซอนมีเจอกันที่บริษัทนะ” อีกแล้วมันเหมือนอะไรทิ่มแทงในใจของยูบินก็ไม่รู้ ชั้นอยากบอกว่ามารับเธอแต่ก็ทำได้แค่เงียบ เงียบ เงียบ มันเหมือนมีอะไรมาอยู่ในลำคอไม่ให้เธอพูดไว้
ด้านซอนเยที่รู้อยู่เต็มอกว่ายูบินนั้นที่จริงแล้วมารับตนต่างหากแต่เพื่อไม่อยากให้เป็นการเข้าใจผิดของร่างสูงจึงคิดพูแบบนั้นออกไปซะดีกว่าเพราะเธอกลัว กลัวเหลือเกกินว่าถ้าร่างสูงรู้ว่าตนกับยูบินมีอะไรกันมากกว่านี้แล้วมันจะทำให้เธอเสียร่างสูงไปง่ายๆซะเปล่า เธอไม่อยากเสียคนคนนี้ไป แม้ต้องแลกด้วยอะไรเธอก็ยอม
“ไปเถอะซอนเยเดี๋ยวจะเข้าบริษัทสายเอา”
ร่างเล็กที่พยักหน้ารับพรางเกาะแขนร่างสูงเอาไว้ก่อนจะเดินขึ้นรถคันหรูออกไป
ด้านซอนมีที่มองรถของทั้งคู่ที่ออกไปด้วยสายตาว่างเปล่า อยากจะอิจฉาที่เค้าสองคนดูสนิทสนมกันมากขึ้นๆ อยากจะเปลี่ยนจากตัวเองเป็นคนที่ยืนเกาะแขนร่างสูงนั่นเอาไว้ แต่ทุกอย่างมันก็ทำได้แค่มอง
“พี่โอเครึป่าวค่ะ”
“พี่โอเค แล้วเราล่ะ” ยูบินที่สังเกตหน้าซอนมีที่ดูเศร้าพอๆกัน
“ชั้นโอเคค่ะ” ซอนมียิ้มบางๆออกไปให้ยูบิน
“งั้นเราไปกันดีกว่านะเดี๋ยวจะสายเอาพี่ไม่อยากให้ไอปาร์คมันว่าอะไรเธอ”
ร่างบางพยักหน้ารับน้อยๆเมื่อยูบินพูดจบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหนูค่ะ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“…….”
ป้าแม่บ้านที่พยายามเคาะยังไงก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนมาเปิดประตูให้เธอเลย
“เงียบแฮะ งั้นขอป้าเข้าไปหน่อยนะค่ะคุณหนู”
“อ้าวแล้วนี่คุณหนูโซฮีมานอนห้องนี้กับคุณหนูได้ยังไงล่ะเนี่ย ไม่กวนดีกว่า เหอะๆกอดกันกลมเลย”
ป้าแม่บ้านที่เดินเข้ามาเอาผ้าก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ก่อนทจะถือผ้าลงไปซักแล้วเดินล็อคประตูห้องออกไป
“หาววววว เช้าแล้วหรอเนี่ย”
ลิมที่ลุกขึ้นมาบิดตัวเองก่อนจะหันไปข้างๆเตียงที่รู้สึกว่ามีอะไรมาสัมผัสเธออยู่ที่แขน
“อร๊ายยยยยย! กรี๊ดดดดดดด! นี่ยัยซาลาเปาเธอมาทำอะไรที่ห้องชั้นห๊าาาาา!!”
“โอ๊ย!!! ตื่นมาก็แหกปากเลยนะเธอ”
“นี่ไม่รู้เมื่อคืนเธอทำทำไรชั้นรึป่าว”
ลิมที่พูดพร้อมกับเอาผ้าห่มที่คลุมตัวเองเปิดดูร่างกายเธอ
“โหยนี่ ถึงแม้ถ้าชั้นเมาชั้นก็ไม่ทำไรเธอหรอกนะยัยแอปเปิ้ล สำคัญตัวเองผิดจริงๆ”
โซฮีที่ส่ายหัวไปมาอย่างหัวเสีย
“ยัยโซฮีบ้า แล้วใครใช้ให้มานอนที่เตียงชั้นห๊ะ ลงไปเลยๆๆ”
“นี่แล้วเมื่อคืนใครกันที่สลบไปถึงเช้าห๊ะ นี่ถ้าชั้นไม่เป็นห่วงชั้นคงไม่ทำหรอกนะ”
โซฮีที่พูดมันออกไปอย่างไม่ทันได้คิดเพราะนั่นมันออกมาจากความรู้สึกของเธอ
“เมื่อกี๊เธอพูดว่าไงนะ”
ลิมที่เปลี่ยนจากการเอะอะโวยวายมาเป็นคำพูดที่แผ่วเบาจนแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่า โซฮีเนี่ยนะเป็นห่วงตนจริงๆ
“อะ…เอ่อ ชั้นขอตัวก่อนนะ”
โซฮีที่พยายามจะหนีออกไป แต่
“เดี๋ยวสิ เธอเป็นห่วงชั้นจริงๆหรอโซฮี”
“ก็เธอเป็นเพื่อนชั้นหนิก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาไม่ใช่หรอ”
“แล้วเมื่อไหร่ชั้นจะเป็นได้มากกว่านั้นล่ะ ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะโซฮีที่ชั้นจะต้องคอยเป็นแค่ที่ปรึกษาเรื่องของเธอกับซอนมีน่ะ ฮึก”
ตลอดเวลาที่ลิมนั้นต้องมานั่งฟังเรื่องราวของโซฮีจนเหมือนเธอกลายเป็นที่ปรึกษาของสาวแก้มกลมไปแล้ว
“เธอจะมองมาที่ชั้นไม่ได้หรอ ในสายตาเธอเคยมีชั้นอยู่ในนั้นมั้ย”
โซฮีที่ความคิดพวกนั้นดันตีกันไปหมดไม่รู้จะตอบร่างตรงหน้านี้อย่างไร อันที่จริงการกระทำมันก็คงขัดกับความรู้สึกของเธอ เธอไม่เข้าใจเลยว่าเวลาอยู่กับคนคนนี้ทำไมมันช่างมีความสุขทุกทีผิดกับซอนมีที่แต่ก่อนรู้สึกอยากไปเจอทุกวันแต่ตอนนี้แค่คนตรงหน้าเธอก็อยากจะตื่นมาเจอทุกวันๆ
“ไม่เป็นไรหรอกถ้าผลสุดท้ายแล้วเธอยังรักซอนมีอยู่”
โซฮีที่เดินเข้าไปจับใบหน้านั้นมาประคองก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบา
“อื้อ โซฮี”
“นี่คือความรู้สึกทั้งหมดของชั้น”
โซฮีค่อยๆถอนจูบออกมา
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
“ตอนนี้เธอรู้แล้วใช่มั้ยว่าชั้นรู้สึกยังไง”
“ฮึก โซฮีชั้น ฮึก”
ลิมที่ปล่อยโฮออกมาด้วยความรู้สึกที่ดีใจ
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ ชั้นเข้าใจ”
“เธอก็รู้สึกเหมือนชั้นใช่มั้ย”
ลิมที่เอามือมาแตะตรงหัวใจข้างซ้ายของตัวเองก่อนจะเอามันไปแตะที่โซฮีบ้าง
“ชั้นว่ามันคงรู้สึกเหมือนกัน”
“ชั้นไม่เคยหัวใจเต้นแรงขนาดนี้เลย”
ความคิดเห็น