I’m sorry . I’m not your brother

ข้อมูลเบื้องต้น

Eunhyuk



Ryeowook

เนื้อเรื่อง

Title : I’m sorry . I’m not your brother

Couple : Eunhyuk X Ryeowook

Style : Romance

Author : Y Generation

Author Note : อันนี้นอนฟังเพลงไปมา มันก็แวบเข้าสมองมาเองอ่ะนะ ก็เลยหยิบยกมาแต่งเป็นนิยายเรื่องนี้จนได้ อิๆ ^^ อยากให้ลองอ่านและก้อติดตามฟิคต่างๆที่ผ่านไปผ่านมาของเราด้วยอ่านะ ฝากตัวด้วยนะคับ!!~

-------------------------------------------------------

คุณรู้ไหม? ความรักคืออะไรกันแน่?

อันที่จริงผมก็ไม้รู้หรอกว่ามันคืออะไรอ่ะนะ ผมรู้แต่ว่าผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆคนๆนั้น แม้ผมจะไม่รู้หรอกว่าเขาคิดกับผมเหมือนที่ผมคิดกับเขาหรือปล่าว? แต่เขาชอบมองว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย เขาชอบพูดย้ำไปย้ำมาว่าผมนะเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องพวกนี้ทั้งๆที่ผมก็แค่เด็กกว่าเขาปีเดียวเท่านั้นเอง เขาไม่รู้หรือไงว่าผมไม่ได้เป็นเด็กซะหน่อย อย่างน้อยผมก็โตพอที่จะรักเขาได้แล้วกันหน่า~

“พี่ฮยอกแจฮ่ะ”

เรียวอุคยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางโบกไม้โบกมือให้ฮยอกแจที่กำลังขี่รถมารับเขาไปโรงเรียนเหมือนทุกๆวัน

“วันนี้มารอพี่แต่เช้าเลยนะ”

ฮยอกแจหยิกแก้มเรียวอุคด้วยความเอ็นดูสุดๆ จนทำเอาแก้มขาวกลับแดงก่ำออกมาด้วยความเขิน

“อืม..มันก็แน่อยู่แล้วนี้หน่า”

เรียวอุคหันไปหยิบกระเป๋านักเรียนมาส่งให้ฮยอกแจแก้เขิน

“ขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก”

ฮยอกแจรีบเรียกเรียวอุคให้ขึ้นรถ แล้วขี่รถออกไปทันที

ในช่วงพักกลางวัน..เรียวอุคเดินถือถาดอาหารที่มีแต่ของชอบของฮยอกแจมาพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใส

“พี่ฮยอกแจต้องชอบแน่ๆเลย”

เรียวอุคหันไปมองฮยอกแจที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นประจำทันที แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวฮยอกแจก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตัดหน้าเข้าไปหาฮยอกแจก่อนเขาเสียอีก

“ฮยอกแจ ข้อนี้มันทำยังไงหรอ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยอ่ะ”

ชายคนนั้นยืนหนังสือให้ฮยอกแจดูพลางโน้มตัวเข้าไปใกล้ฮยอกแจเหมือนจงใจให้ใกล้ชิดกันยังไงยังงั้น ทำเอาเรียวอุคเดือดเป็นไฟด้วยความหวง พลางเดินจ้ำอ้าวเขาไปนั่งแทรกตรงกลางทันที

“พี่ฮยอกแจ ผมเอาของโปรดของพี่มาให้ด้วยล่ะ”

เรียวอุคยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ฮยอกแจแต่พอฮยอกแจเผลอก็หันไปแยกเขี้ยวใส่ชายคนนั้นทันที

“ขอบใจนะ พี่กำลังหิวพอดีเลย”

ฮยอกแจยืนมือไปลูบหัวคนตัวเล็กช้าๆเหมือนเป็นการขอบคุณ

“ฮยอกแจคือ..การบ้านฉันล่ะ ฉันยังไม่เข้าใจเลยนะ”

“อ้าว พี่ก็นั่งอยู่ตรงนี้หรอ ถ้าพี่ไม่พูดขึ้นมานี่ผมไม่รู้เลยนะ”

เรียวอุคหันไปทำหน้าตาไร้เดียงสาใส่ทำเอาชายคนนั้นถึงกับวีนแตกเลยทีเดียว

“นายอย่ามาทำตัวแอ๊บแบ๊วนะ เมื่อกี้นายยังหันหน้ามาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันอยู่เลย”

“ผมหรอ? ผมยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ พี่ฮยอกแจ”

เรียวอุคหันไปทำหน้าตาน่าสงสารใส่ร่างสูงกว่าทันที

“ฉันว่านายไปให้คนอื่นสอนก่อนเถอะนะ”

“แต่ไอ้เด็กนี้มันโกหกนะ มันรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้จริงๆนี่!!!”

“ฉันขอร้องนายไปที่อื่นได้ไหม!! ฉันเชื่อใจน้องฉัน ”

ฮยอกแจตวาดไล่ชายคนนั้นด้วยความรำคาญ จนในที่สุดชายคนนั้นก็เดินออกไปจนได้ ฮยอกแจโอบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดช้าๆ

“พี่ฮยอกแจ พี่รักผมไหม?”

“รัก?”

“อะ..อ๋อ หมายถึงแบบพี่น้องนะ”

เรียวอุครีบแก้ตัว ทั้งๆที่เขาไม่ได้อยากถามประโยคนี้เลยแม้แต่นิด ตอนนี้เขาอยากรู้แค่ว่าฮยอกแจรักเขาเหมือนที่เขารักฮยอกแจหรือปล่าวเท่านั้นเอง

“อ๋อ แน่นอนพี่ก็รักนายแบบที่พี่เขารักน้องกันแหละ”

ฮยอกแจยิ้มให้บางๆพลางกระชับกอดเรียวอุคแน่นขึ้น

“แล้วถ้าผมรักพี่เกินพี่น้องขึ้นมาล่ะ”

เรียวอุคเงยหน้าสบตากับฮยอกแจด้วยความอยากรู้ ทำเอาร่างสูงชะงักไปนิด

“นายยังเด็กนายไม่รู้หรอกว่าความรักเป็นยังไงน่ะ”

“ทำไมพี่ชอบมองว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย ผมโตแล้วนะ!!”

เรียวอุคดันตัวออกจากร่างสูงด้วยความน้อยใจสุดๆ

“ก็มันจริงนี่หน่า นายน่ะทำตัวเด็กตลอด จะไม่ให้พี่คิดได้ไงล่ะ”

“ปล่าวซะหน่อย ผม17แล้วนะ!!”

“นายก็ทำให้พี่เห็นสิว่านายโตแล้วนะ อืม...แต่เด็กน้อยอย่างนายทำอะไรก็ไม่ดูโตขึ้นมาหรอกมั้ง”

ฮยอกแจหัวเราะเบาๆพร้อมกับเข้าไปหยิกแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยวทันที เรียวอุคมองการกระทำร่างสูงโกรธๆก่อนจะดึงมือฮยอกแจออก

“พรุ่งนี้พี่มาบ้านผมเลย ผมจะทำให้พี่รู้ว่าผมโตแล้ว”

พูดจบประโยคร่างเล็กก็รีบเดินหนีออกไปทันที ฮยอกแจอมยิ้มกับท่าทางแสนงอนของเรียวอุคแต่พอนึกถึงคำพูดของเรียวอุคที่ว่าจะให้ไปที่บ้านเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาโตแล้วก็ตกใจ กลัวว่าเรียวอุคคิดจะทำอะไรไม่ดี

เช้าวันต่อมา

 ‘ก๊อกๆๆ’

เสียงเคาะประตูของคนที่เรียวอุคตั้งหน้าตั้งตารอดังขึ้น ร่างบางที่กำลังนั่งรออยู่แล้วรีบวิ่งมาเปิดประตูทันที

“หวัดดีฮ่ะ ”

“อืม..หวัดดี”

“เข้ามาก่อนสิฮ่ะ”

“เออ...แล้วคุณลุงกับคุณน้าอยู่ไหนหรอเรียวอุค”

ฮยอกแจเดินตามหลังเรียวอุคมาด้วยความระแวงเล็กๆพลางกวาดตามองไปทั่วบ้าน ด้วยหวังว่าจะได้เจอใครซักคน

“อ๋อ พ่อกับแม่ผมไปต่างประเทศนะ กว่าจะกลับก็ตั้งอาทิตย์หน้าแหละ แต่ก็ดีนะเนี้ยไม่งั้นผมไม่กล้าพาพี่มาทำอะไรแบบนี้หรอก โดนด่าตายแน่ๆ”

เรียวอุคสั่นหัวช้าๆเหมือนกำลังโล่งอกสุดๆ ต่างกับฮยอกแจที่ทำหน้าตกใจสุดๆไม่คิดว่าเรียวอุคจะพาเขามาทำในสิ่งที่เขาคิดจริงๆ

“นายแน่ใจแล้วหรอว่าจะทำแบบนั้นกันจริงๆนะ”

“ถ้าผมไม่แน่ใจผมก็ไม่พาพี่มาหรอก ผมรู้นะว่าคนอย่างพี่ต้องเคยทำแน่ๆ”

ฮยอกแจตาโตรีบส่ายหน้าพัลวัน

“แต่ขอบอกว่าของพี่นะแข็งน้อยกว่าผมแน่นอน”

เรียวอุคหันไปบอกร่างสูงด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมั่นใจสุด ซึ่งแน่นอนว่าทำเอาฮยอกแจถึงกับอึ้งไปนาน

“งั้น..เดี๋ยวมานะ”

เรียวอุคยักคิ้วให้พลางเดินออกไป ฮยอกแจถอนหายใจเฮือกใหญ่ไม่คิดว่าเรียวอุคจะเป็นคนแบบนี้จริงๆ

“มาเริ่มกันเถอะ!!!”

ฮยอกแจสะดุ้งพรวดเมื่อได้ยินเสียงเรียวอุค แต่เขาก็พยายามไม่หันไปมองเพราะกลัวว่าจะเจอเรียวอุคในสภาพที่....เขาคิดไม่ถึง!!

“นายอย่าทำแบบนี้เลยนะ นายไม่ต้องเอาตัวเข้ามาแลกกับเรื่องนี้ก็ได้!!”

“อะ..อะไรนะ เอาตัวแลกอะไรของพี่ฮ่ะ!!!”

“ก็นายจะ…อ้าว!!”

ฮยอกแจยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ชะงักไป เมื่อหันไปเห็นเรียวอุคในสภาพถือโซจูจนเต็มไม้เต็มมือไปหมด

“นี่พี่กำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่ใช่ไหมเนี้ย”

“ปะ...ปล่าว หมายถึงถ้าคุณลุงคุณน้าท่านเห็นเข้า นายจะโดนด่าโดนว่าแถมอาจจะเจ็บตัวก็ได้นะ”

“แล้วไป ผมนึกว่าพี่กำลังคิดว่าผมจะพาพี่มา......”

“บ้าหรอพี่จะไปคิดแบบนั้นได้ไง ถ้าใครคิดก็โรคจิตแล้วล่ะ”

ฮยอกแจหัวเราะกลบเกลื่อนพลางชวนมานั่งกินโซจูด้วยกัน

เวลาผ่านไป...

“พอเถอะเรียวอุคนายไม่ไหวแล้วนะ”

ฮยอกแจพยายามดันโซจูในมือเรียวอุคลง แต่เรียวอุคกลับหยิบขึ้นมากินต่อ

“มานนน อารอยยยยน้า~”

“เอาหน่าๆไปนอนได้แล้ว”

ฮยอกแจอุ้มร่างเล็กขึ้นไปนอนบนห้องทันที แม้จะทุลักทุเลจากการดิ้นของเรียวอุคไปหน่อยก็ตามแต่ในที่สุดก็ขึ้นมาจนได้

“นายทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยเนี้ย”

ฮยอกแจสั่นหัวช้าๆพร้อมกับวางร่างบางลงบนเตียง

“ก็เพราะพี่น่านนแหละ~ ฉันจะทำให้พี่เห็นว่าฉานนน~โตแล้วงายยย~”

 “แค่นั้นเองหรอ?”

“ปาวววน้า~ ที่จริงฉันรักพี่มากๆ แต่พี่ชอบมองว่าฉานนนเด็กอยู่เรื่อยเลยยย”

เรียวอุคในสภาพเมามายไม่ได้สติสารภาพทุกอย่างออกมาจนหมดเปลือกทำเอาฮยอกแจถึงกับเก็บรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

“ฉันนะโตพอที่จะรักพี่ได้แล้วนะ ฉานนนพร้อมแล้ววว~!!~”

“เด็กโง่เอ้ย!!นายไม่ต้องทำแบบนี้ฉันก็รักนายอยู่แล้วแหละหน่า ”

“จิงงงอ่าาา~ ง้านนนนนจูบหน่อยยยเด๊ะ!!!”

“หา?!!”

“เร็วๆ!!”

เรียวอุคที่ยังงัวเงียเพราะโซจูรีบบังคับฮยอกแจทันที

“กะ..ก็ได้”

ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพลางยืนหน้าเข้าไปหาเรียวอุค แต่กว่าริมฝีปากจะถึงกันร่างบางก็ฟุบหลับลงไปเสียแล้ว ร่างสูงยิ้มให้น้อยๆ

“พรุ่งนี้เรามีเรื่องให้เคลียร์กันอีกยาว”

ฮยอกแจยิ้มอารมณ์ดีก่อนดึงผ้าขึ้นมาห่มให้เรียวอุคช้าๆ

เช้าวันต่อมา...

“โอ้ย!!ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้นะ”

เรียวอุคที่พึ่งตื่นพยายามนึกเห็นการเมื่อคืน แต่ก็จำไม่ได้อยู่ดี 

“ว่าไงเรียวอุค ไหนบอกว่าคอแข็งไง ”

“ยังไม่กลับอีกหรอ กะว่าจะมาอยู่เยาะเย้ยผมใช่ไหมล่ะ!!”

“ไม่ใช่ซะหน่อย พี่ก็แค่อยู่ดูแลคนรักของพี่”

“คนรักของพี่?”

เรียวอุคหันมองสีหน้าตกใจกับสิ่งที่ฮยอกแจพูด ร่างสูงยิ้มๆรีบเดินมาโอบร่างบางทันที

“ก็...คนที่สารภาพรักพี่เมื่อคืนไง แถมยังบังคับให้พี่จูบอีกต่างหาก”

เรียวอุคมองงงๆ แต่เมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนแวบเข้ามาในสมองก็หน้าซีดไปทันที

“ฟังพี่ดีๆนะเรียวอุค นายไม่ได้รักพี่ข้างเดียว เพราะพี่ก็รักนายเหมือนที่นายรักพี่นั้นแหละ”

เรียวอุคได้ฟังก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจทั้งน้ำตา ร่างสูงปาดน้ำตาให้ช้าๆ

“จากนี้พี่สัญญาว่าพี่จะรักและดูแลนายตลอดไป”

ฮยอกแจกุมมือร่างเล็กเอาไว้ด้วยความรัก เรียวอุคพยักหน้ายิ้มๆไม่คิดว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้ ร่างสูงโน้มตัวลงมาจูบช้าๆ ซึ่งร่างบางก็รับรสจูบนั้นได้เป็นอย่างดี เขากดร่างบอบบางลงบนเตียงแล้วปล่อยให้ความรักนำทางพวกเขาไปจนถึงที่ๆจะมีแต่ความสุขตลอดไป.....

ในที่สุดความรักของผมก็เดินทางมาจนถึงตรงนี้จุดๆนี้จนได้ อันที่จริงผมยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยด้วยซ้ำว่าในที่สุดเขาก็คิดเหมือนผมจริงๆ แต่ก็นะถึงผมจะสมหวังแล้วแต่ความรักมันก็ยังคงเป็นสิ่งที่ผมตอบไม่ได้อยู่ดีว่ามันคืออะไรกันแน่ ฉะนั้นในตอนนี้ผมก็รู้แค่ว่าตราบใดที่มันไม่พรากผมไปจากพี่ฮยอกแจมันก็คือสิ่งสวยงามที่สุดสำหรับผมแล้วล่ะ -^__^-