Time not enough

ข้อมูลเบื้องต้น

Eunhyuk



Ryeowook

เนื้อเรื่อง

Title : Time not enough

Couple : Eunhyuk X Ryeowook

Style : Sad

Author : Y Generation

Author Note : อยู่ๆก็รู้สึกอยากแต่งคู่นี้อีกแล้ว^^ ก็อยากจะให้ช่วยๆกันอ่านช่วยกันเม้นต์บ้างว่ามีข้อผิดพลาดอะไรหรือไม่ มีอะไรต้องแก้ตรงไหนหรือปล่าว อะไรประมาณนั้นอ่านะ^____^

------------------------------------------------------

                “ฮยอกแจ”

                เรียวอุคเรียกฮยอกแจด้วยเสียงบางเบาท่ามกลางแสงเทียนและอาหารที่วางเรียงรายอยู่บ้านโต๊ะตรงหน้า เขาเงยหน้าขึ้นสบตาร่างบางด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

                “มีอะไรหรอ”

                “คือ..”

                “มีอะไรก็บอกมาเถอะ”

                “คือ..ปล่าวๆไม่มีอะไร”

                เรียวอุคส่ายหน้าช้าๆให้คนรัก แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ฮยอกแจอมยิ้มหวานพลางมองร่างบางตรงหน้าด้วยความรู้สึกดี เพราะวันนี้เขาจะมาขอเรียวอุคแต่งงาน

“แต่งงานกันนะ/เราเลิกกันเถอะ”

ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้ประโยคที่พูดไปเมื่อกี้จะคนล่ะความหมายแต่มันกลับทำให้ทั้งคู่เจ็บปวดไม่แพ้กัน

“ทำไมล่ะเรียวอุค นายไม่รักฉันหรอ ”

ฮยอกแจกุมมือเรียวอุคขึ้นมาสีหน้าเว้าวอน แต่ร่างบางกลับเบือนหน้าหนี

“ฉันขอโทษ แต่ฉันอยากไปจากนาย ฉันไม่อยากให้นายต้องเจ็บปวดเพราะฉัน”

เรียวอุคสะบัดมือออกแล้วเดินหนี แต่ฮยอกแจกลับพยายามยื้อเรียวอุคเอาไว้

“ฉันไม่ให้นายไป ฉันรักนาย ได้ยินไหม ฉันรักนาย!!!”

เขาทรุดลงร้องไห้ด้วยความรู้สึกเสียใจ ที่ต้องเสียเรียวอุคไปโดยที่ไม่รู้ซักนิดว่าเพราะอะไร

“ฉันก็รักนาย แต่ฉันไม่อยากเห็นนายต้องเจ็บเพราะฉัน ถ้านายลืมฉันทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง ”

พูดจบร่างบางก็รีบเดินออกไปทันที ฮยอกแจฟุบลงร่างไห้กับพื้นอย่างหมดแรง ความหวังทุกอย่างถูกพังลงไปพร้อมกับร่างกายที่อ่อนแอของเขา จะเหลือก็แต่เพียงคำถามในหัวเขาที่ได้แต่ถามตัวเองในใจว่า ทำไมความรักมันถึงเจ็บปวดเช่นนี้

1อาทิตย์ต่อมา ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเช่นเดิม เขาได้แต่ร้องไห้และพร่ำเพ้อถึงเรียวอุคแทบทุกวัน แม้จะมีเพื่อนๆมาช่วยปลอบและพยายามทำให้รู้สึกดีแค่ไหน ฮยอกแจก็ไม่สนใจและยังคงเก็บตัวเงียบเช่นเดิม

“ฮยอกแจ กินข้าวหน่อยสิว่ะ แกผอมลงไปเยอะเลยนะเนี้ย เดี๋ยวก็ตายกันพอดีหรอก”

ซองมินพยายามช่วยป้อนฮยอกแจ แต่เขากลับนั่งนิ่งเฉยไม่ตอบโต้อะไร

“แกก็เป็นซะอย่างเนี้ย ขาดเรียวอุคไปซักคนก็ทำเป็นคนหมดอาลัยตายอยาก ถึงนายจะไม่มีเรียวอุคให้รักแต่นายก็ยังมีตัวนายเองนะเว้ย”

ซองมินวางจานข้าวลงแล้วเดินหนีไปด้วยความเหนื่อยหน่ายที่เพื่อนของเขาไม่รู้จักโตซักที แต่หารู้ไม่ว่ามันกลับทำให้ฮยอกแจคิดได้ว่าเขาไม่ควรมานั่งเสียใจอย่างนี้

“ใช่สินะ เรายังมีตัวเองให้รัก”

ฮยอกแจยิ้มกว้างเหมือนกำลังได้พบชีวิตใหม่ โดยไม่รู้เลยว่าซองมินกำลังยืนดูอยู่

“จริงๆนะเรียวอุค ตอนนี้ฮยอกแจมันคิดได้แล้วล่ะ”

“อืม..ดีแล้วล่ะ”

เรียวอุคยิ้มขึ้นมาบางๆ พลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาหวังแค่ว่าการจากไปของเขาครั้งนี้จะทำให้ฮยอกแจเจ็บน้อยที่สุด อันที่จริงเรียวอุคก็ไม่อยากทิ้งฮยอกแจไป แต่จู่ๆอาการแปลกประหลาดของเขาก็เกิดกำเริบขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ ซึ่งหมอก็ระบุแน่ชัดว่าเรียวอุคมีความผิดปกติของเส้นเลือด เนื่องจากเลือดมีการไหลทวนกระแสหรือการไหลย้อนกลับนั้นเอง ทำให้บางครั้งจะรู้สึกเวียนหัว และแน่นหน้าอกบ้าง

“นายไม่คิดถึงฮยอกแจหรือไง ถึงทิ้งเขามาอย่างนี้น่ะ”

“คิดถึงสิแต่ฉัน....”

ไม่ทันที่คำพูดเรียวอุคจะจบประโยคร่างเล็กก็ล้มลงบนพื้น พลางดิ้นไปมาเหมือนกำลังจะขาดใจ ซองมินรีบไปประคองร่างเรียวอุคไว้ทันที

“เรียวอุคเป็นอะไร นายเป็นอะไร!!”

ซองมินรีบถามด้วยความตกใจที่เห็นเรียวอุคเป็นอย่างนี้ เรียวอุคร้องออกมาเบาๆแต่ก็บ่งบอกได้ว่าเขาเจ็บปวดมาแค่ไหน น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยความรู้สึกกลัวที่เขาอาจจะไม่ได้เจอหน้าฮยอกแจอีกแล้ว

“ฮยอกแจ!!!”

ซองมินวิ่งเขามาในห้องฮยอกแจพลางตะโกนเรียกฮยอกแจทั้งน้ำตา แต่เขากลับพบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

“ซองมินมีอะไรหรอ”

ฮยอกแจที่พึ่งกลับเข้าบ้านหลังจากออกไปซื้อของรีบถามทันที ที่เห็นซองมิน

“ฮยอกแจ ฉันขอโทษที่ฉันไม่ยอมบอกว่าเรียวอุคอยู่ไหน ฉันรู้ทุกอย่างรู้ว่าเรียวอุคทิ้งนายทำไม..”

“นายจะพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไม ถึงนายจะมาบอกว่าเรียวอุคอยู่ที่ไหนฉันไม่ไปหาเขาหรอก!!”

“ขอร้องละฮยอกแจ นายฟังฉันหน่อยเถอะ ขอร้อง!!!”

“ฉันไม่ฟัง!!”

“แต่เรียวอุคกำลังจะตายนะ!!!”

ซองมินชักเหลืออด รีบสารภาพความจริงออกไปทันที ทำเอาฮยอกแจชะงักไป

“นายว่าไงนะ!!”

“ที่เรียวอุคเขาทิ้งนายก็เพราะเขาเป็นโรคประหลาดบางอย่าง เขาไม่อยากให้นายเสียใจ เขาถึงต้องไป แล้วตอนนี้เรียวอุคกำลังอยู่โรงพยาบาล นายไม่รู้หรือไงว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหนน่ะ!!!”

“เรียวอุค!!!!”

ฮยอกแจพูดจบก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที โดยมีซองมินวิ่งตามมาติดๆ

“เรียวอุค!!นายเป็นอะไรไหม ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนะเรียวอุค”

“ฮยอกแจนายมาได้ไง”

“นายมันเป็นคนเห็นแก่ตัวมากเลยรู้ไหม ทำไมไม่บอกฉันว่านายเป็นอะไร”

ฮยอกแจกอดเรียวอุคไว้แน่นเหมือนไม่อยากจะให้เรียวอุคไปไหนอีกแล้ว

“ก็เพราะนายเป็นอย่างนี้ไง ฉันถึงไม่อยากบอกนายน่ะ”

เรียวอุคยิ้มให้ แม้สภาพร่างกายตอนนี้ของเขาจะดูแย่แค่ไหน แต่สภาพจิตใจของเขากลับดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฮยอกแจมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเรียวอุคด้วยความรู้สึกผิดสุดๆ

“ถ้าฉันไม่อยู่แล้วนายอย่าทำตัวเป็นคนอ่อนแอแบบนี้อีกนะ”

“ไม่เอาหรอก นายต้องอยู่กับฉันสิ ฉันจะได้อ่อนแอแบบนี้ไปนานๆ”

                ฮยอกแจทำหน้าไม่ชอบใจพลางส่ายหน้าไปมาเหมือนเด็กน้อย ร่างบางยิ้มให้นิดๆ

“ฉันรักนายนะฮยอกแจ ถ้าฉันไม่อยู่แล้วนายต้องสัญญานะ ว่านายจะมีความสุขและมีชีวิตใหม่ๆ”

“ฉันสัญญาก็ได้แต่นายต้องอยู่กับฉันนะ”

ฮยอกแจกุมมือคนรักขึ้นมาแนบอกทั้งน้ำตา เรียวอุคยิ้มพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้อย่างทะนุถนอม

“ฉันก็อยู่กับนายเสมอแหละ อยู่ในหัวใจของนายไง”

“อย่าไปจากฉันได้ไหม ฉันรักนายนะ ฉันขาดนายไม่ได้จริงๆ”

ฮยอกแจโน้มตัวลงไปจูบเรียวอุคอย่างเนิ่นนานทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ

“หัวใจฉันอยู่กับนายแล้วนะ”

 เรียวอุคผละริมฝีปากออกมาพลางกระซิบที่ของหูฮยอกแจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ลมหายใจของเรียวอุคจะหมดไป ร่างกายฮยอกแจหยุดอยู่กับที่เหมือนรู้ว่าเขาได้เสียคนรักไปแล้ว เขาหันมองร่างที่ไร้วิญญาณด้วยความเสียใจสุดๆ น้ำตาของเขาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

“ไม่นะนายจะทิ้งฉันไม่ได้ นายจะทิ้งฉันไปไม่ได้ นายต้องอยู่กับฉันสิ”

ฮยอกแจฟุบหน้าลงกับร่างคนรักที่ไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีกแล้ว เขาจับมือเรียวอุคมาแนบแก้มตัวเองเอาไว้เหมือนต้องการความอบอุ่นเป็นครั้งสุดท้าย

“เรียวอุค...นายจะอยู่ในใจฉันเสมอ ฉันสัญญา”

ฮยอกแจบรรจงจูบบนมือเรียวอุคอย่างทะนุถนอม ในตอนนี้เขาพร้อมแล้วที่จะปล่อยทิ้งให้ความรักทั้งหมดจมลงสู่ส่วนลึกของหัวใจหรือที่ๆจะมีเพียงเขา2คนตลอดไปตราบนานเท่านาน........